คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : peek a boo ! ... 2
Peek-A-Boo!
“ุะนอน่ออีหน่อย็ไ้นะรับ
อีั้หลายั่วโมว่าเราะถึ”
แบฮยอนทำามที่อีนบอ เพราะอนนี้อาารเวียนหัวเหมือนะลับมาอีแล้ว
แ่เา้อลืมาอีรั้เมื่อสัมผัสบาอย่าที่หน้าผาอัวเอ
มือหนาออีน่อยๆไล่เส้นผมที่หน้าผาอออย่า้าๆ
พร้อมทั้อยับเหื่อามไรผมให้ แล้ว่อยลับมาลูบหัวอแบฮยอนอย่าแผ่วเบา
อีนที่เห็นนัวเล็ยัาแป๋วใส่เา็ยิ้มให้
“นอนไม่หลับหรอรับ?” แบฮยอนพยัหน้า อีนยัยิ้มให้
แบฮยอนยั้อมอไปยัวาออีน
เาเพิ่เห็นว่ามันเป็นสีน้ำาลอ่อนเหมือนับอเาแ่ให้วามรู้สึสุมเยือเย็นว่าแล้วยัลมโ
อีทั้หน้าาและรูปร่า ุสูทและาเสีำัับเิ้ลายส็อสีรม
แล้วไหนะหน้าม้าที่ถูเ็ั้เห็นหน้าผานั้นอี ทำให้เาูเป็นผู้ให่ว่า
“ถ้าอย่านั้น ุะื่มน้ำหน่อยไหม?” แบฮยอนส่ายหน้า อีน็ยิ้มให้ ส่วนมือ็ยัลูบหัวนัวเล็เรื่อยๆ
“เออ ือ...”
“รับ?”
“...ื่อ...” นัวสูนิ่สัพั่อนะเอ่ยบอ
“อา...ปาร์านยอลรับ หรือะเรียามทีุ่ถนั” แบฮยอนยิ้มอบ “ส่วนื่อุผมรู้แล้วละรับ”
“?”
“้ออโทษ้วยที่ผมแอบเปิู้อมูลในหนัสือเินทาอุ
แ่มันพอะ่วยเป็น้อมูลให้ับุหมอไ้นะรับ”
“อา รับ ไม่เป็นไร” แบฮยอนยันอนที่เิมปล่อยให้อีนูแลไปเรื่อยนเาหลับสนิทริๆ
Peek-A-Boo!
ารเินทาำลัะสิ้นสุลเมื่อัปันไ้ประาศและแ้สัารัเ็มัแล้ว
านยอลประอนป่วยให้ลับมานั่ที่เิม
แม้หน้าาอแบฮยอนะไม่ีเียวเหมือนอนแรแล้วแ่เา็ยัไม่่อยวาใเท่าไร
เมื่อล้อเรื่อบินแะสู่พื้นสนามบินแล้ว่อยๆมุ่หน้าไปยัุอ นระทั่ผู้โยสารเินออาเรื่อไปามุหมายอนเอ แบฮยอนเินไปยัุรับสัมภาระพร้อมับานยอล ่อนทัู้่ะเินออมายับริเวุนัพบ
“านยอลลลล” เสียหิสาวอันุ้นเยัึ้น่อนะาม้วยเสียวิ่ารอเท้าส้นสู ภาพอพี่สาวนสวยระโอน้อายที่สูว่านเอเือบยี่สิบเนเป็นภาพที่น่าประทับใอย่าหนึ่อสายสัมพันธ์ที่เรียว่ารอบรัว
“ะวิ่มาทำไม? เี๋ยวแผลผ่าัลอเปิหรอ”
“หายแล้วเถอะ มันะเือนนึแล้วไหม อีอย่าพี่ิถึแมาว่า” ว่าแล้วนพี่็ระโล้ออน้อายัวเออีที แบฮยอนหัวเราะอบใในะที่านยอลลับยิ้มแหยะๆ
“ปล่อยผม่อน อายเพื่อนนะ” พี่สาวนสวยที่ไ้ยินว่าน้อายัวเอมาับเพื่อน็้อรีบปล่อยน้อัวเอ ่อนะหันไปแนะนำัว
“อาา เพื่อนานยอลหรอ? พี่ื่อยูรานะ ปาร์ยูรา” แบฮยอนเอื้อมมือไปทัทายเมื่อพี่สาวอานยอลยื่นมือมาให้ ่อนเาะโนพี่สาวนสวยึเ้าไปอแน่น พร้อมพูให้แบฮยอนไ้ยิน
“น่ารััเลย เพื่อนานยอลมีน่ารัเหมือนลูหมา้วยหรอเนี่ย?”
ลู...ลูหมา?
“พอแล้วพี่ แบฮยอนหมแล้ว”
“ื่อแบฮยอนหรอ? น่ารัั” ูเหมือนพี่สาวะไม่สนใน้อายัวเอเท่าไร
“เออ รับ...บยอนแบฮยอนรับ”
“ยินีที่รู้ัันนะ๊ะ แล้ว็อ้อนรับสู่โรมาเนีย” ยูรายิ้มให้แบฮยอนอย่าเป็นมิร ถือเป็นารเริ่ม้นในารท่อเที่ยวที่ี
“แล้วแบฮยอนะมาพัับเราใ่ไหมานยอล?”
“ปะ เปล่ารับ ือ...ผมมาเที่ยวนะรับแล้วบัเอิเอับานยอลบนเรื่อบิน” แบฮยอนอบแทนานยอลที่ำลัะบอพี่สาวัวเอ
“อ้าวหรอ? ริๆเรามานอนบ้านพี่็ไ้นะ ไม่้อเสีย่าที่พั้วย”
“ือผมอที่พัแล้ว็่ายเินเรียบร้อยแล้วนะรับ”
“ั้นหรอ เสียายนะเนี่ย” ยูราทำท่าิ “ถ้าั้นให้พี่ไปส่เราที่ที่พัแล้วันนะ อย่าน้อย็ถือว่าเป็นาร้อนรับ็แล้วัน” พี่ยูราบอ่อนะยิ้มให้แบฮยอนหนึ่ที แล้วยัหันไปสั่านยอลให้ลาระเป๋าอแบฮยอนมา้วย อีน็ไ้แ่ทำามเพราะรู้อยู่แล้วว่าให้ายยัไพี่สาวเา็ไม่ยอมแน่นอน
“ุานยอล”
“หืม?”
“เี๋ยวผมลาระเป๋าเอนะรับ” แบฮยอนพยายามะเอาระเป๋ามาลาเอแ่อีนไวว่า เลื่อนระเป๋าให้มาอยู่อีฝั่ที่นัวเล็เอาไม่ถึ
“ผมลาให้นะแหละีแล้ว ุเอร่าายยัไม่หายีแล้วระเป๋าุ็ใบให่ว่าัวอีนะรับ” านยอลหัวเราะเมื่อเห็นหน้าาออีน
แบบนี้เาเรียว่าหน้าา่ำอ
ว่าะเินทามาถึที่พัอแบฮยอน็ใ้เวลาไปเือบหนึ่ั่วโม ไม่ใ่รถิแ่เพราะพี่สาวอานยอลันลืมที่อรถยน์ พอะโทรถามพี่เยลับพบว่าัวเอลืมมือถือไว้อี ลำบาปาร์นน้อ้อใ้มือถือที่มีแบเอรี่อีห้าเปอร์เน์มาใหุ้พี่สาวใ้
โรแรมที่แบฮยอนมาพัไม่ไ้หรูหราระับห้าาวแ่็ูีมีเสน่ห์ สวยามไปามสไล์โรมาเนีย แบฮยอน้มหัวอบุพี่ยูราและุโยอาน สามีสุหล่ออพี่ยูรา ส่วนานยอลำลัเอาระเป๋าลารถ
“มีอะไริ่อพี่ไ้นะแบฮยอน ไม่ั้น็ิ่อานยอลนะ”
“รับพี่ยูรา อบุนะรับ” แบฮยอน้มอบุให้พี่สาวนสวย่อนะมอผ่านไปบอสามีพี่ยูรา “Thank you so much for your support Yoann and I hope to see you.”
“Off course B then take care for yourself” ้วยวามที่ื่ออเาออเสียยา แบฮยอนเลยให้โยอานเรียเาว่า ‘B (บี)’ เยๆ เหมือนับานยอลที่ถูเรียว่า ‘Charles (าร์ล)’
แบฮยอนยิ้มรับแล้วหันไปเอาระเป๋าาานยอล
“โทรหาผมไ้ลอนะ” ูเหมือนานยอละเป็นห่วเาไปหรือเปล่า?
“ุไม่้อเป็นห่วผมหรอ ผมสบายีไม่ป่วยไม่ไ้แล้ว ส่วนเรื่ออื่นๆถ้าผม้อารวาม่วยเหลือ ผมะโทรหาุนะรับ”
“ถ้าผมไม่รับสาย็ส่้อวามมา็ไ้นะ”
“รับๆ ผมะทำามทีุ่บอนะรับ านยอล” นัวเล็ที่เินเ้าโรแรมไป้วยพร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นนัวโว่ายืนโบมือลาเาลอทา มันทำให้แบฮยอน้อโบมืออบ้วย
เป็นนัวโที่ทำให้เารู้สึเอ็นูริัเหลือเิน...
Peek-A-Boo!
ว่าแบฮยอนะทำเรื่อเ็อินเ้าโรแรมไ้็เือบบ่ายโมแล้ว สิ่แรที่แบฮยอนทำหลัาเ้าห้อพัไ้ ือ ทิ้สัมภาระอไว้้าประูแล้วพาัวเอทิ้ัวลบนเียนุ่มๆ แบบเียเี่ยวภายในห้อที่มีนาลาึ่สามารถุนไ้ประมาหน มัน็่อน้าให่เมื่อมาพันเียวแล้วสิ่อำนวยวามสะว็รบรัน โยเพาะาน้ำร้อนที่เ้าัวอบใ้สำหรับื่มน้ำอุ่นหลัื่นนอน ส่วนม่านหน้า่าถูเปิทิ้ไว้ให้เห็นวิวเมือยามบ่ายอบูาเรส์
นัวเล็หลับไปไม่นาน เสียนาฬิาปลุอนบ่ายสามโม็ัึ้น แบฮยอนสะลืมสะลือเล็หน่อย่อนะัอเ้าู้เสื้อผ้า อุปร์อาบน้ำ สัพั็เินมาเปิโทรทัศน์ ่าวสารบ้านเมือ่าๆ พร้อมับที่ัวเอยืนแปรฟันไป้วย
บ่ายสี่โมแล้ว และอนนี้อยู่ในเือนุลามึ่เป็น่วฤูใบไม้ร่ว อาาศำลัสบาย แบฮยอนเินออมาาโรแรมในเสื้ออเ่าสีาวทับเสื้อโ้สีรีมเ้ม าเยีนสีำและรอเท้าผ้าใบ สะพานระเป๋าเป้พร้อมล้อถ่ายรูปในมือ สอาเรียว่อยๆ้าวเินไปามทาเิน้าๆ ราวับึมับบรรยาาศนี้ ล่อถ่ายรูปู่ายยึ้นมาถ่ายวิวรอบๆอยู่บ่อยรั้ นระทั่เือบห้าโมเย็น แบฮยอนัสินใเลือเินไปยัแถว Old town แน่นอนว่าเวลาใล้่ำ ร้าน้า่าๆ็เริ่มึัันแล้ว แบฮยอนยัยล้อึ้นเ็บภาพ บรรยาาศล้ายสไล์นีโอลาสสิอฝั่อัฤษ ใ้เวลาอยู่ที่นั้นเือบสอั่วโม นัวเล็เลยัสินใเินลับโรแรม ระหว่ามีร้านเบเอรี่หน้าาน่าิน ็แอบื้อไปินเป็นมื้อเย็นู่ับี่าร์สลัที่สั่าร้านอาหารย่าน Old town ่อนหน้านี้
พอลับมาถึที่พั นัวเล็็เริ่มัารมื้อเย็นโยนั่ที่โ๊ะิหน้า่า วิวยาม่ำืนสวยามน้อเผลอหยิบล้อึ้นมาถ่ายอีรั้
ิ๊ๆ ...
เสียามือถือเป็นัวััหวะให้เ้าอ้อหันไปมอ นิ้วมือเปิล่อ้อวามหลัาเห็นเบอร์โทรอนเมื่อเ้าที่ให้เาไว้
P_Charles : ทำอะไรอยู่รับ?
แบฮยอนอยาะยิ้มว้าแล้วหัวเราะหนัๆให้ับอีนริๆ เพิ่ลาันเมื่อเ้าแล้วเป็นนบอเาเอว่าถ้ามีอะไรให้เาิ่อไปหา แ่เหมือนอีนไม่ทำามสัาที่ว่านั้นแล้วยัเป็นนเริ่มิ่อมาเอ้วย
Baekhyunee: ำลัทานมื้อเย็นรับ
P_Charles : ที่โรแรมหรอ?
Baekhyunee : รับ แ่ริๆผมื้อมาา้านอ
แบฮยอนละเลยวิวสวยๆอเมือแล้วมามอมือถืออัวเอ พิมพ์้อวามอบลับอีน
P_Charles : วันนีุ้ไปเที่ยวไหนมาบ้ารับ?
Baekhyunee : เรื่อยๆนะรับ ถ่ายรูปเ็บวิวแถวๆนี้แล้ว็ old town
P_Charles : ุไปที่นั้นมาแล้วหรอ?
Baekhyunee : รับ มันสวยี ผมอบมันนะ
แบฮยอนรออีนอบลับแ่็ไร้วี่แวว เลยเลือนั่ินสลัไปเรื่อยนอีนอบลับมา
ิ๊ๆ...
P_Charles : ไว้ราวหน้าเราไป้วยันนะรับ
ราวหน้า? เราะยัไ้เอันหรอุานยอล?
Baekhyunee : ไ้ิรับุานยอล ผมะรอ
Peek-A-Boo!
‘แบฮยอน’
‘หืม?’
‘มาหาัน’
สอา่อยๆ้าวเินไปหา...
‘เ็ี มานี่เร็ว’
‘็ำลัไปนี่ไรับ’
สอแนน้อยโอบอเอวหนาภายใุ้สูทสีำเ้ม...
‘แบฮยอน ยิ้มิ’
รอยยิ้มสวยปราบนใบหน้าาวใส แ้มแสพร้อมวาสีน้ำาลอ่อนประายเมื่อ้อแสแ
‘ิถึ’
‘รัมา’
รอยยิ้มอนสอนำลัเปิเผย...
‘รันแทบอยาะ่าแบฮยอนให้ลับมาอยู่ับันที่นี่’
มือหนาสอเ้าโอบรอบลำอสวยอย่าใเย็น วาสีน้ำาลอ่อนยายว้าผิธรรมาิ
‘อะ!! ปะ ปล่อย!!’
อึอั...
ทรมาน...
‘มาิแบฮยอน มาอยู่้วยัน’
‘มะ ไม่!! อะ อึ!’
‘เหมือนเมื่อเรายัรััน ันยัรอเธอที่นี่ แบฮยอน’
อาาศ่อยๆหมล...
‘แบฮยอน ันรันายมานะ’
‘รัแทบอยาะทำลายให้สิ้น’
“อ๊า มะ ไม่!!! ปล่อยยยันนนน!!”
“แบฮยอน แบฮยอน!!”
วาลมเปิึ้นพร้อมอาารหอบหายใรัวแร มือบาำผ้าห่มแน่นราวับ้อารที่ยึเหนี่ยว พอเริ่มหายใที่ วาสีน้ำาลอ่อน่อยๆำเลือมอรอบห้อ่อนพบว่าไม่มีใรอยู่ในห้อที่เปิเพียโมไฟหัวเียนอาัวเาเอ
บาทีเาแ่ฝันร้าย...
แ่มันรู้สึเหมือนริเินไป...
แล้วเสียเรีย่อนเาะื่นึ้นนั้นอี...
แบฮยอน แบฮยอน!!
เสียนั้น...
เหมือนอุานยอลนน่าใ
to be continue
last update on Feb 2nd 2018 100%
ความคิดเห็น