คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : นึกว่าจะแน่!
หลังจากที่พวกเราทานข้าวกันเสร็จ วงเล็บแต่ฉันไม่อิ่ม กว่าฉันจะกินข้าวหมดจานนั้นได้ ทรมานแทบขาดใจT^T ผิดกะไอ้คนที่นั่งตรงข้าม
ฉัน ซัดไป3จาน กระเพราะควายจริงๆ
“เยลลี่จะไปไหนต่อหรือเปล่า หรือจะกลับบ้านเลยไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“เยลลี่ไม่ไปไหนแล้วค่ะ ว่าจะกลับบ้านเลย” พี่จะได้ไปส่งฉันไงล่ะ ฮิ้วววววว^O^
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวไปส่งเอง” เสียงคริสตัลโผล่ขึ้น ทำเอาชั้นงงงวยไปชั่วขณะ อะไร นี่มันอยากไปส่งฉันเหรอ ฉันว่าไม่ใช่ละ
มันจะต้องหาเรื่องแกล้งฉันแน่เลยอ่ะ
“คริส” พี่เพทายเหล่สายตาอย่างจับผิด
“อะไร ทำไมมองฉันกันแบบนั้นฉันแค่จะไปเอาเกมที่บ้านไอ้เฟิร์สพอดี ให้ยัยนี่ติดรถฉันไปก็ได้ยังไงก็ผ่านบ้านยัยนี่ก่อนอยู่แล้ว”
“ไปส่งเขาดีๆนะ” พี่เพทายกำชับด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“เออน่า ฉันไม่ฆ่ายัยนี่หมกหลังรถให้เสื่อมเสียรถของฉันหลอก” ดูไอ้บ้านี่มันพูดดิ ต่อให้มันบอกว่าไม่ฆ่า แต่ก็ไม่ได้แปลว่ามันจะไม่ถีบฉัน
ลงรถก่อนถึงบ้านแน่นอน!
“ฉันไม่ไปกับนายหลอก! ฉันจะไปรถไฟฟ้าย่ะ” ไปกับนายฉันยอมเดินเท้าเปล่าไปดีกว่า เฮอะ!
“ผู้หญิงขี้เหล่นี่เรื่องมากเหมือนเธอกันหมดทุกคนรึป่าวนะ” ฉึก!!! โฮกกกกก เจ็บปวด ถ้าจะด่าฉันขี้เหล่ช่วยกลับไปด่าฉันโง่เหมือนเดิม
เถอะ!
“คริสตัล! พอได้แล้วทั้งสองคน เยลลี่ไปกลับคริสตัลนั้นแหละ พี่จะได้ไม่ต้องห่วง” มันนั่นแหละตัวอันตรายค่ะพี่เพทาย ฉันไปเองปลอดภัย
กว่าเยอะ
“คริสตัล ขับรถดีๆนะ พี่สั่ง ห้ามแกล้งเยลลี่นะ!”
“ฮู้ว! เรื่องมากจริง ไปส่งเองเลยไป” แล้วมันก็กระแทกส้นเดินออกจากตัวบ้านไป นั่นสิ ทำไมพี่เพทายไม่ไปส่งฉันเองล่ะ
“ไปได้แล้วเยลลี่ เดี๋ยวถึงบ้านเย็น พรุ่งนี้พี่จะเตรียมชีทไว้ให้ อ่อฝากบอกคุณน้าบังอรด้วยนะ ถ้าว่างๆ พี่จะเข้าไปเยี่ยม”
“ค่ะ เดี๋ยวจะบออกแม่ให้ค่ะ ถ้าพรุ่งนี้ พี่ไม่เห็นฉันก็ลองไปตามหาฉันดูแถวๆโพลงหญ้าตามทางบ้างนะคะ” ฉันพูดด้วยความสลดใจ ที่
โรงเรียนมันก็แกล้งฉัน แล้วนี่เสาร์-อาทิตย์ ฉันยังโผล่มาให้มันแกล้งอีก
“ฮ่าๆๆ ไม่ขนาดนั้นหรอก คริสก็เป็นแบบนี้แหละ ชอบแกล้ง ชอบเล่นอะไรที่เขาสนใจน่ะ”
“ห๊ะ??? พี่ว่าอะไรนะคะ “ นี่มะระมันขมถึงขั้นหูฉันเพี้ยนเลยเหรอ สนใจอะไร เยลลี่ประสาทหูเธอเพี้ยนไปแล้วเหรอ
“ปิ๊นนนนนนนนนนน! ปิ๊นนนนนนนนนนนน!!!” เสียงไอ้คริสตัลบีบแตรยาว ทำเอาชั้นกับพี่เพทายสะดุ้ง
“รีบไปเถอะ พรุ่งนี้เจอกันนะ” พี่เพทายส่งยิ้มหวานกระชากใจฉันอีกครั้ง อร้ายยยยยย เขินนนนนนน
“ปิ๊นนนๆๆๆๆๆ” โว้ย!! ได้ยินแล้วเว้ยยยย เร่งอยู่นั่นแหละ ชึ่ย ขอเวลาสวีทอีกนิดก็ไม่ได้
“ค่ะ ฉันกลับก่อนนะคะ บ้ายบายค่ะ” ม๊วฟๆๆๆ<3
ในที่สุดมันก็ขับมาส่งฉันถึงหน้าบ้านอย่างปลอดภัย...รึเปล่าไม่แน่ใจเหมือนกัน มันขับรถปาดซ้ายแซงขวา เล่นเอาฉันกรี๊ดตลอดทาง
ส่วนมันหัวเราะตลอดทางที่สามารถป่วนประสาทฉันได้ นี่ฉันนั่งเบนซ์หรือวินมอไซด์รับจ้างก็ไม่รู้อ่ะ แทรกได้แทรก แซงได้แซง เล่นเอาพวก
บีบแตรไล่กันเป็นแถว=_=
“ลงไปได้แล้วยัยเตี้ย” ทันทีที่รถจอดสนิทมันก็ไล่ฉันลงทันที ทำอย่างกะฉันอยากนั่งต่อนักนี่ ชั้นจะอ้วกอยู่แล้ว รู้ไว้ด้วย!
“ขอบใจย่ะ!!” ฉันพูดประชดก่อนจะปลดซิตี้เบลล์ออก
“เดี๋ยว!”
“อะไรอีกล่ะ!”
“52 บาท!”
“อะไรห้าสิบสองบาท?”
“ค่ารถไง โง่อีกละ คิดว่าฉันจะขับให้เธอนั่งฟรีๆรึไง เอามาเลย นี่ฉันคิดราคาBTS. ให้แล้วนะ ” มายก๊อดดดด!! มันเก็บค่ารถฉัน !!
“ นี่แก! ไอ้บ้า!! แกขับได้ห่วยแตกทำฉันอวกจะพุ่งตั้งหลายครั้ง แถมยังปาดหน้าฝ่าไฟแดงทำให้ฉันสติกระเจิงความรู้ที่เรียนมาล่วง
หายกระจุยกระจาย แกยังมีหน้ามาเก็บค่ารถฉันอีกนะเหรอ ไม่จ่ายเว้ย!!”
“นี่เธอคิดจะเบี้ยวเหรอ!!”
“นี่แก อยากได้นักใช่ไหม....ได้...ผลั๊ว!!” ฉันเอากระเป๋าเป้ตะบันหน้ามันไปอย่างแรง
“โอ้ย!!! ยัยตัวแสบ” กรี๊ด!! มันทำท่าจะข้าแขนฉันไว้ทำให้ฉันเกือบลงรถแทบไม่ทัน
“ปัง!!” กระแทกประตูรถใส่อีกรอบก่อนจะรีบเผ่นเข้าไปในบ้านทันที ว่ะฮ่าๆๆ ส้มน้ำหน้า แบร่!
โอ้วเยๆๆๆ วันนี้วันอาทิตย์ ติวๆๆๆๆๆ แอร้ยยยยย วันนี้ฉันจะต้องทำให้ได้ดีกว่าเมื่อวาน ถึงแม้เมื่อคืนจะไม่ได้ทวนในสิ่งที่เรียนมาก็
ตาม^^! แต่! มันไม่ใช่ปัญหา ไว้แก้ผ้าเอาหน้ารอดทีหลังแล้วกัน เอิ้กๆๆๆ
“ออด ออดดดดดดดด” ฉันกระโดดกดออดเป็นรอบที่สอง ทำไมบ้านนี้ถึงหูตึงกันจังเลยล่ะ ฉันเมื่อยนะเนี่ย เอ๊ะ! หรือฉันมาเช้าไปหว่า ไม่
นะ นี่ก็10โมงแล้วอ่ะ ลองอีกที
“ออด...ออด .....ออด” โฮ้ย! เหนื่อยนะเนี่ย ไม่มีใครเห็นใจความสูง(?)ของฉันบ้างเลยรึไงนะ=_=
“ออด ออด...”
“โว้ย มาแล้วๆๆๆๆๆ” เสียงไอ้คริสตัลลอยมาแต่ไกล พอเปิดประตูได้เราก็ฉะกันทันที
“ทำไมไม่มาเปิดซะพรุ่งนี้เลยล่ะย้ะ”
“ก็อยากจะมาพรุ่งนี้อยู่หรอกนะ ถ้าไม่มียัยเตี้ยบางคน มากดออดซ้ำๆ จนปวดหูไปหมดแล้วเนี่ย เก็บกดเหรอ ที่บ้านไม่มีให้กดไง๊ ถึงได้ตะบี้
ตะบันกดอยู่นั่น!”
“ก็แกอยากมาช้าทำไมเล่า ว้ายยยยยย!” ฉันร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆไอ้คริสตัลมันผลักฉันถลาไปกลางรั้วบ้าน ซึ่งทำให้ประตูรั้วเปิดออกเอง
โดยอัตโนมัติ O.O!
“เห็นไหมยัยเซ่อ! ถ้าไปยืนตรงนั้นเธอก็ได้เข้าบ้านตั้งนานแล้วไม่ต้องมากระโดดกดออดให้เหมือนลิงตะกายตึก เห็นแล้วอุบาทว์ลูกตา
ชะมัด!”
“กรี๊ด!แล้วทำไมไม่บอกตั้งกะทีแรก ว่าประตูมันเปิดด้วยเลเซอร์นะฮะ”
“ก็อยากจะรู้ ว่าจะเธอเซ่ออีกนานแค่ไหนไง แต่ตอนนี้รู้ละเธอเซ่อแบบไม่บันยะบันยังเลยจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ” มันหลอกด่าฉันเสร็จก็เดินตัวปลิว
เข้าบ้านไป ฉัน..ฉันจะทำไงกะมันดีเนี่ยยยยยยย!!!
“ว้าก!!!” ฉันตะโกนออกมาเพื่อระบายอารมณ์ ทำเอามันหัวเราะร่าเข้าไปอีก นี่มันไม่กวนทีนฉันซักวันจะตายไหมนะ ฮึ่ยๆๆๆๆๆ
พอเข้ามาถึงกลางบ้านฉันก็เตรียมสัมภาระออกมาพร้อมจะเริ่มเรียนทันที แต่ ติวเตอร์สุดหล่อของฉันอยู่ไหนอ่ะ
“ไอ้คริสตัล พี่เพทายล่ะ”
“ไม่อยู่” อ้าว???
“แล้วแกทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกย้ะ” อย่าบอกนะว่าทดสอบความเซ่อของฉันอีก ตบเลยนะจร๊ะ
“ก็เธอไม่ได้ถาม”
“……!” กวนทีน!!
“งั้นชั้นกลับล่ะ!” ฮึ่ย อารมณ์เสียจริงๆ อยู่กับมันนานๆฉันได้เป็นโรคประสาทตายก่อนวัยอันควรแน่ แล้วทำไมพี่เพทายไม่โทรไปบอกฉันล่วง
หน้าล่ะ โทรเข้าเบอร์บ้านก็ได้นี่T^T
“เพทายฝากชีทสรุปไว้ให้” พอฉันเอาของเข้ากระเป๋าเสร็จมันก็เอ่อยขึ้น เห็นมะ เห็นความกวนทีนมันมะ นี่ดีนะมันไม่ให้ฉันเดินออกจาก
บ้านมันไปก่อนแล้วค่อยบอก
“ก็เอามาสิ!!” ฉันกะอยู่แล้วพี่เพทายเป็นคนดี มีความรับผิดชอบ เขาไม่ทิ้งฉันห้วนๆหรอก ดูสิมีชีทมาไว้ให้ฉันด้วยอ่ะ น่าร้ากกกก>< หาย
เคือง ณ.บัดนาว^_^
“ไปทำกับข้าวให้ฉันกินก่อน” ห๊ะ?? ว่าไงนะ?? ให้ฉันไปทำกับข้าว นี่แกไม่อยากแก่ตายใช่ไหม ไอ้คริสตัล!
“มากไปแล้วย่ะ ทำไมฉันต้องทำให้แกกินด้วย!”
“งั้นชีทสรุปก็ไม่ต้องเอา กลับบ้านไปไป๊” โห ไล่กันง่ายๆเลย ฉันจะด่าแกว่าอะไรดีเนี่ย ฮึ่ม!!
“นี่ถ้าไม่ติดว่าพี่เพทายเป็นคนทำชีทสรุปให้ฉันละก็ นายไม่มีวันมาใช้ฉันแบบนี้หรอก ฮึ่ย!”
“จะพ่นน้ำลายอีกนานมะ ชั้นหิวแล้ว เร็วๆ!” มันสั่งเสร็จก็เดินตรงไปดูทีวีสบายใจเฉิบ ฮึ่ม!.... ยุบหนอ...พองหนอ....อดทนไว้เยลลี่ รอให้ฉัน
ได้เป็นพี่สะใภ้นายก่อนเถอะ เอาคืนทบต้นทบดอกแน่!
ฉันเดินตรงเข้าครัว อย่างแรกคือเปิดตู้เย็น โอ้โห ของสดเต็มตู้เลย ดีล่ะ เมื่อเช้าฉันก็ไม่ได้กินอะไรมาพอดี ฮี่ๆเสร็จฉัน ว้าวๆๆๆ ปลาทับทิม
ตัวใหญ่เบิ้ม ชั้นหยิบปลาออกมา ตามด้วย หมู และ น่องไก่ชิ้นโต ^^ เมื่อวานกินแต่ผักวันนี้ ชั้นจะซัดเนื้อละกันละนะ+_= ว่าแต่จะทำยัง
ไงก่อนดีละ ต้มแกงก็ทำไมเป็นซักอย่าง แต่!มันไม่ใช่ปัญหา ทอดหมดนี่เลยละกัน เริ่มจากเปิดแกส ตั้งกระทะ เทน้ำมัน ปลาตัวใหญ่ เท
เยอะๆเลยละกัน ฮู่ๆ
“ซู่!! ฉันโยนปลาลงกระทะอย่างแม่นยำ ฉันไม่กล้าเข้าไปใกล้อ่ะ รู้สึกเหมือนน้ำมันมันจะกระเด็นเลย เอ่อ แล้วตอนนี้ฉันจะแซะปลาตัวนนี้
ออกจากกระทะยังไงละเนี่ย ฮึ่บๆ ฉันค่อยใช้ตะหลิวแซะปลาออกอย่างยากลำบาก แซะไปก็กระโดดหลบน้ำมันที่กระเด็นไป เกิดมาแขนสั้น
นี่มันลำบากจริงๆT^T
“กรี๊ด!!” ฉันร้องลั่นเนื่องจากน้ำมันมันกระเด็นใส่หน้าฉัน ทำให้มือที่จับตะหล้วอยู่ล่วงตกพื้นพร้อมกับปลาที่บินลงมานอนเรียบแต้อยู่ข้าง
ล่างเรียบร้อย o.O!
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!”
“เวรละ!!” เสียงไอ้คริสตัล มันจะมาแล้ว ทำไงดีอ่ะ ป๊าดๆๆๆๆ ชั้นรีบเก็บตะหลิวนั่นพร้อมกับใช้ช้อนปลาที่ตกพื้นขึ้นมาวางในจานอย่างสวย
งาม ไอ้คริสตัลมันโผล่เข้ามาเป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันเอาปลาใส่จานพอดี
“ยัยเตี้ย เธอทำอะไรพิเรณรึป่าวเนี่ย” ไอ้คริสตัลมองฉันอย่างจับผิด ส่วนฉันก็ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ กลัวมันจะจับได้
“ไม่มีจร้า” ฉันปฎิเสธเสียงใสพร้อมกับเอาจานปลา (ที่อีกครึ่งหนึ่ไหม้ อีกครึ่งหนึ่งไม่สุก) วางลงบนโต๊ะในครัว แล้วยิ้มหวานใส่อย่างเต็มที่
“แน่ใจนะ!!” มันย้ำอีกที ทำเอาชั้นสะดุ้ง
“แน่ใจสิ ไปดูทีวีต่อเถอะนะ ในครัวมันเปลื้อน เดี๋ยวเก็บเอง” ฉันว่าพลางทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้ อาทิเช่นหาผ้ามาเช็ดพื้น ฮือๆ จะถูกจับได้ไหม
เนี่ย มันยิ่งฉลาดๆอยู่
ไอ้คริสตัลมันเหล่ฉันอย่างจับผิดอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไป ฟู่ววววว! ใจหายหมด ทำไงต่อไปดีเนี่ย ปลาเมื่อกี้ก็ตกพื้น ไม่เป็นไร ไม่ใช่
ปัญหา จานนั้นไว้ให้ไอ้คริสตัลกินแล้วกัน ว่ะอ่าๆๆๆๆ สะจายยยยยย โอเค ต่อไปเป็นหมูละกันนะ ว่าแล้วฉันก็โยนหมูลงกระทะอีกรอบ แต่
เหมือนไฟที่ตั้งไว้ มันร้อนจัด เพราะเมื่อกี้ไม่ได้ปิด ทำให้น้ำมันหมูมันแตกซ่านกระเด็นเป็นดาวกระจายเลย
“กรี๊ดๆๆๆๆ” ฉันหลบไปมา พลางโยนหมูเข้าไปอีกชิ้น แบบไม่ได้หั่น !
“พลึบ!!” จู่ๆไฟก็ลุกท่วมกระทะ ฉันตกใจรีบหาผ้าไปเอากระทะออก แต่ด้วยความร้อนทำให้ฉันทำกระทะล่วง
“เคร้ง!!!! ! กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ไฟไหม้!!!! ไอ้คริสตัล ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยย!!!!” ทั้งตะหลิว น้ำมัน บวกหมู ล่วงลงพื้น ทำให้ไฟราม
ไปตามทางน้ำมันที่ดูเหมือนจะไหลไปเรื่อยๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! ฉันจะโดนไฟคอกตายไหมเนี่ยยยTOT
“เฮ้ยยยย!! เยลลี่!! ยัยบ้า!! เธอจะเผาบ้านชั้นเรอะ!!!” ไอ้คริสตัลตกใจใหญ่แต่มันก็รีบหาผ้าชุบน้ำมาปิดแกสอย่างแรก พอปิดแกสเสร็จ
มันก็รีบวิ่งออกไปข้างนอก อ่าว เฮ้ยย!! ช่วยฉันด้วยเซ่!!!
“ว้ากๆๆๆๆ ไอ้คริสตัน แกอย่าทิ้งฉันเซ่ ฮือๆๆๆ ไฟมันจะลามมาหาฉันแล้ววววว กรี๊ดดดดดดดดดดดดด=[]=!!!” ฉันกลัวจริงๆนะเนี่ย แล้ว
ขาฉัน ขาฉันมันขยับไม่ได้อ้ะ ตายแน่ๆๆๆ ฮือออออ
“ซู่!!!” ไอ้คริสตัลมันกลับมาพร้อมกับน้ำสองถัง แล้วสาดเข้าทีครัวเต็มที่ สาดครั้งแรกเหมือนไฟมันจะลุกเพิ่มขึ้น มันจึงสาดตามด้วยถังที่
สอง
“กรี๊ดดดดด!!! คริสตัล มันยังไม่ดับไปเอามาอีกๆๆๆ” ไอ้คริสตัลมันรีบไป แต่พอกลับมาอีกที คราวนี้เหมือนมันเองก็เริ่มมีสติ มันไปเอาถัง
ดับเพลงขนาดเล็กมาฉีดจนทั่ว “ ฟู่ววววววววววววววววว” คริสตัลฉีดไปทั่วครัว ปากก็ด่าฉันปาวๆ
“ยัยบ้า จะยืนเซ่ออีกนานไหม ออกมาสิวะ!” ก็ขาฉันมันขยับไม่ได้นี่โว้ยยยย
“กรี๊ดดดดดดด!! ฉีดตรงนี้ๆๆๆ ไฟมันจะไหม้เท้าฉันแล้ววววววT[]T
“ซู่!!!” มันพ่นใส่ตัวฉันเต็มๆ!! =_=!!!
“กรี๊ดดดด แกมาฉีดใส่ฉันทำไมเนี่ย!” ฉันโวยลั่น พร้อมกับกระโดกระเด้งออกมาจากห้องครัว ซึ่งบัดนี้มันเละยิ่งกว่าโจ้ก
ซะอีก
“ก็เธอมันน่ารำคาญ ร้องอยู่นั่นแหละ ฉันแสบแก้วหูไปหมดแล้วเนี่ย”
“ฮือๆๆๆ ก็ฉันกลัวนี่” ฉันบอกตามตรง ฉันทั้งกลัวและตกใจจนทำอะไรไม่ถูกอ่ะ แต่พอมันเห็นฉันทำหน้าเศร้า เสียงมันก็แปลกไปอย่าง
ประหลาด
“แล้วเป็นอะไรหรือป่าว” น้ำเสียงที่แสดงออกถึงความห่วงใยนั่นเล่นเอาฉันทำตัวไม่ถูก ได้แต่ส่ายหน้าไปมา รู้สึกผิดนิดหน่อย ที่ทำให้เรื่อง
เกิดขนาดนี้ ครัวมันเยินมาก บ่องตรง
“แล้วนี่อะไร” มันจับแขนทั้งสองข้างของฉันขึ้นมาดู ซึ่งมันเป็นผื่นแดงเพราะน้ำมันกระเด็นใส่ไปทั่วแขน
“ให้ตาย ทำครัวไม่เป็นทำไมไม่บอกฮะ!” มันตะหวาดฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกับครั้งก่อนๆอ่ะ คล้ายๆดุด้วยห่วงด้วย อะไรประมาณ
นั้น
“ก็นายไม่ได้ถาม” ฉันก้มหน้าก้มตาสวนออกไป ทำให้ไอ้คริสตัลสติจะแตกอีกครั้ง
“งั้นเหรอ งั้นเธอช่วยบอกฉันหน่อยสิ ว่าฉันควรจะจับเธอส่งตำรวจข้อหาเผาบ้านชั้นดีไหมฮะ”
“ไม่ดี อย่างแรง ฉันไม่ผิดนะ ก็แกใช้ชั้นทำไม ดูดิ แขนชั้น มือชั้น พองไปหมดแล้วเนี่ยT^T”
“เฮ้อ...อยู่นี่นะ เดี๋ยวไปเอายามาทาให้” มันจับฉันนั่งงตรงโซฟาห้องนั่งเล่น เมื่อกี้นี้หูฉันเฟื่อนไปรึป่าวฟะ มันบอกจะไปเอายามาใช่มะ ไม่ได้
จะไปเอามีดมาฆ่าฉันใช่มะ มันหายไปไม่ถึง2นาที ก็กลับมาพร้อมกับยาสามัญประจำบ้านหนึ่งกล่อง ก่อนมันจะแกะยาตลับเล็กๆ สีเหลือง
นั่นมาทาให้ฉัน
“โอ้ย แกทาเบาๆดิ ฉันเจ็บนะ”
“นี่มันก็เบาที่สุดแล้วเนี่ย!!”
“โอ้ย ฉันเจ็บ มือคนหรือตีนควายเนี่ย!” ฉันร้องจ้ากขึ้นมาอีกครั้ง ปลุกประสาทความหงุดของไอ้คริสตัลมันอีกรอบ ก็ดูมันกดเข้ามาได้! แขน
คนนะเว้ยไม่ใชขอนไม้ มันแสบนะ!!
“โว้ย! เรื่องมากจริง เอาไปทำเองเลยไป!!” มันว่าพร้อมกับยัดยาหม่องมาใส่มือฉัน อย่างแรง ทำเอาฉันน้ำตาจะร่วงด้วยความเจ็บมือ
เพราะว่ามือฉันเผลอไปจับกระทะ มันเลยพองและแสบมากว่าส่วนอื่น ยาหม่องก็เลยกลิ้งตกพื้นไปเพราะมือฉันจับมันไว้ไม่ได้ ฉันนิ่งด้วย
ความแสบ แค่ขยับนิ้วฉันก็แสบ แล้วมันก็แสบขึ้นเรื่อยๆ
“นี่เธอ....”ไอ้คริสตัลมันพูดออกมาแค่นั้น ทั้งสีหน้าและแววตามันก็เปลี่ยนไปทันทีที่เห็นมือฉัน และสีหน้าฉัน ซึ่งตอนนี้มันเหมือนน้ำตามัน
จะเอ่อมาล้นลูกตา บ้าจริง! นี่ฉันจะร้องทำไมเนี่ย น้อยใจงั้นเหรอ บ้าแล้ว! ไม่มีทาง ฉันแค่แสบแขนแสบมือฉันมากต่างหาก
ตอนนี้เราต่างคนต่างนิ่ง ไอ้คริสตัลมันนิ่งไปเพราะอะไรฉันก็เดาไม่ออกเหมือนกัน แต่ฉันตอนนี้ ฉันอยากได้ผ้าพันมือ จะได้กลับบ้าน กลับ
บ้านไปให้แม่ทายาให้ดีกว่า....จู่ๆคริสตัก็เก็บขวดยาหม่องขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเปิดฝาเตรียมจะทาให้ฉันอีกรอบ แต่ฉันขยับตัวออกห่าง
ทำเอามือที่เอื้อมจะมาทาชะงัก
“ฉันอยากกลับบ้าน” ฉันเอ่ยเสียงนิ่งๆ
“คอยอยู่นี่ก่อน” มันพูดแค่นั้นพร้อมกับหายออกไปจากตัวบ้าน ไม่เกินห้านาที มันก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับยาหลอดยาว
“ส่งมือมา” มันบอกแต่ฉันก็นิ่ง ไม่ทำอะไรทั้งนั้น ชั้นควรจะทิ้งของไว้ที่แล้วกลับบ้านตัวเปล่าเลยดีรึป่าวนะ
“อันนี้ไม่แสบ จะทาเบาๆมา” เสียงมันอ่อนขึ้นกว่าเดิมมาก แต่ ฉันก็ยังนิ่งอยู่ บอกแล้วว่าจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น เสียงคริสตันถอนหายใจยาว
ก่อนมันจะนิ่งไปบ้างเหมือนกัน เออ ดี ดีจริงๆ อึดอัดดีจริงๆ
“ฝากของไว้ก่อนนะ เดี๋ยวจะกลับมาเอาวันหลัง” ในที่สุดฉันก็เป็นคนเอ่ยขึ้นมาก่อนพร้อมกับลุกขึ้น มันรีบคว้าแขนฉันไว้ฉันสะบัดออกอย่าง
แรง แหม่ นี่ถ้ามือดีๆมีตบนะเนี่ยจับมาได้ แขนพองอยู่นะเว้ย!!
“เธอจะกลับยังไง มือเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ช่างชั้น” ชั้นพูดแค่นั้นพลางค่อยๆหยิบกระเป๋าตังขึ้นมาเตียมใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง ให้ตาย นี่มือฉันมันแดงเถือกหนักกว่าเดิมแล้วอ่ะ นี่
หนังฉันจะลอกไหมเนี่ย
“ชั้นขอโทษ”
“........”
ฉันเงียบ...... ที่เงียบคือกำลังช็อคO.O!! แม่เจ้า รู้จักกันมาสามปี เพิ่งจะได้ยินมันพูดว่าขอโทษ!! ฝนตกจะตกโลกจะแตกเป็นดาวกระจายก็
งานนี้ละวะ
“มาขอโทษฉันเรื่องอะไร ไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย” ฮ้า ถึงปากฉันจะพูดแบบนั้น แต่ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองอารมณ์ดีกว่าเมื่อกี้เยอะเลย
ล่ะ^__^
“งั้นก็มาให้ฉันทายาก่อน แล้วเดี๋ยวจะไปส่ง” ไม่รู้เพราะน้ำเสียงอ่อนๆหรือว่าคำขอโทษของมันทำให้ฉันนั่งลงอย่างง่ายดาย แล้วมันก็เริ่ม
ทายาให้ฉัน มันเบามือกว่าครั้งแรกมากแถม ยาตัวนี้เย็นดีอ่ะ ทำไมไม่เอามาทาตั้งกะทีแรกวะ
“ตรงนี้ด้วย"ฉันใช้ปากใบ้ทางให้มันทายา จนเย็นไปทั่วแขน แต่นั่นแหละ สนุกดีอ่ะ บอกให้ทาตรงไหนมันก็ทาหมดเลย
“ตรงนั้นด้วย ตรงโน้นด้วย นี่ๆๆๆ แขนข้างนี้ด้วย ใต้ศอกด้วย” สงสัยจะเล่นหนักไปหน่อย มันหยุดทาแล้วมองฉัน แววตาอาคาตน่าดู
ฮ่าๆๆๆๆๆ
“ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ เดี๋ยวเหอะ!” มันพูดแค่นั้นแล้วก็ก้มหน้าก้มตาทายาให้ฉันต่อไป มันทำให้ฉันอดอมยิ้มกับการกระทำของคนตัวสูงนี่
ไม่ได้ โด่เอ้ย! นึกว่าจะแน่ ทีแท้ก็ใจดี ฮิฮิฮิ
ความคิดเห็น