คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เพทาย VS คริสตัล
ติวๆๆๆๆ โอ้เย ในที่สุดก็ถึงวันเสาร์ วันนี้ชั้นตื่นเช้าเป็นพิเศษ เพื่อคนพิเศษเลยนะเนี่ยกรี๊ดดดดดดดดดดดด จะได้เจอพี่เพทายแล้ว ตื่นเต้น
ชะมัด จะว่าไปฉันก็ไม่ได้มาที่นี่นานแล้วนะเนี่ย ล่าสุดคงเป็นตอนชั้นอยู่มัธยมต้นมั้ง บ้านฉันกับพี่เพทายก็อยู่ไกลกันอยู่นะ แต่นั่นไม่ใช่
ปัญหาในการติว เพราะบ้านฉันอยู่ใกล้BTS บ้านพี่เพทายก็อยู่ใกล้ BTS นั่งปู้ดเดียวถึง เห็นมะ ขนาดสถานีรถไฟฟ้ายังเป็นใจให้กับความรัก
ของสองเราอ่ะ><
ตอนนี้ฉันมายืนอยู่หน้าคฤหาสน์ของพี่เพทายละ บ้านอะไรใหญ่เวอร์อ่ะ หน้าบ้านจัดด้วยสวนหย่อมเขียวขจี มีดอกไม้หลายสีตั้งอยู่ใน
กระถางเล็กเรียงไปตามทางรั้ว ตัวบ้านเป็นสีขาวเด่นสง่า ฮ้าบ้านสามีของฉันน่าอยู่ชะมัด แต่! หวังว่าฉันคงจำไม่ผิดหลังหรอกนะ แล้วที่กด
ออดอยู่ไหน ฉันหันซ้าย หันขวา แหงนหน้าขึ้นบน เพื่อหาออดเรียกเจ้าของบ้าน แต่ทำไมมันอยู่สูงจังล่ะ=_=? ช่างเถอะ! มันไม่ใช่ปัญหา
เอาล่ะ ลุย!
“ออด.....ออดดดดด....” ฉันกระโดดกระเด้ง กดออดอยู่สองสามครั้ง สูงจริงอะไรจริง-^- แต่ทำไมไม่มีคนออกมาอ่ะ ขออีกรอบ
“ออด ออดดด” เงียบ....ไม่มีสัญญาณตอบรับจากประตูที่ท่านกด กรุณากดใหม่อีกครั้งค่ะ = =
คือ..คิดว่าชั้นจะกดลำบากมั้งป่ะ? อยากจะตบวิศวกรออกแบบบ้านนี่จริงๆ ฉันวางเป้ที่ตะพายไว้กองกะพื้น ทีนี้ล่ะ ฮึบ!!
“1.2.3. ออด 1.2.3. ออด 1.2.3. ออด 1.2.3. ออด 1.2.3. ออด 1.2.3. ออด 1.2.3.ออด” ฉันนับจังหวะให้กับตัวเองแล้วกระโดดกดออด
ไปมา จนได้ยินเสียงขานจากข้างในวังนั่น ให้ตาย ทำเป็นเล่น เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย
“โอ้ยยยยย มาแล้วคร้าบบบบบบบบ แฮกๆ!” เสียงคนในบ้านวิ่งมาแบบกระหืดกระหอบมาแต่ไกล ฉันคิดว่าถ้ามันมาช้ากว่านี้ ฉันเองก็หอบ
จะแดกแล้วเหมือนกัน เหมือนตัวเองกระโดดแดนซ์อาโรบิคแต่เช้ายังไงชอบกล =0=
“เอ่อ ที่นี่ใช่บ้านพี่เพทายไหมคะ” ทันทีที่ประตูเปิดออก ฉันก็ยิงคำถามใส่บุคคลตรงหน้าทันที แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจชั้นเท่าไร เพราะท่า
ทางคงจะเหนื่อย เนื้อตัวมอมแมม เต็มไปด้วยดิน มือข้างนึงเกาะรั้วไว้ ยืนหอบแฮกๆอยู่ เอ่อ ฉันควรจะปล่อยให้เขาได้หายใจสินะ แล้วเขา
เป็นใครล่ะเนี่ย คนสวนเหรอ ทำไมผิวขาวจัง ตัวก็สู้งสูง เหมือนจมูกจะโด่งด้วยอ่ะ กรี๊ดดดดให้ตาย บ้านนี้หน้าตาดีไม่เว้นแม้กระทั่งคนสวน
เลยเรอะO_O! จะว่าไปหน้าก็คุ้นๆอยู่นะ
“เมื่อกี้ มาหาใครนะครับ” ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมา ชั้นก็แทบช็อค ตาโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ว่าแล้วทำไมคุ้นๆ ตัวสูง ผิวขาว จมูกโด่ง
เป็นสัน คิ้วเข้ม ตาคมกริบ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มชวนให้ต้องเสน่ห์นั่น ชัดเจน!!
“ไอ้คริสตัล!!/ยัยเตี้ย!!” เราตะโกนออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย กรี๊ดดดดด นี่ฉันมาผิดบ้านเหรอเนี่ย!!!
“เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย!!”
“นี่นายมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย!!” เรายิงคำถามออกมาพร้อมกันอีกครั้ง ทำให้ฉันหงุดหงิดเพิ่มขึ้นไปอีก
“ก็นี่มันบ้านฉัน ทำไมฉันจะอยู่ไม่ได้!” มันท้าวเอวจ้องฉันอย่างเอาเรื่อง ไม่จริง นี่มันบ้านว่าที่แฟนฉันนะ!!
“อย่ามาโกหก หน้าอย่างนายก็เป็นได้แค่คนสวนของบ้านนี้แหล่ะย่ะ บอกมา เจ้าของบ้านอยู่ไหน”
“ยืนหล่ออยู่เนี่ย! นอกจากจะเตี้ย แล้วยังตาถั่วอีกนะ ยัยบักเด๋ย!” กร้าซซซซซซซซ มันว่าอะไรนะ บักเด๋ย
งั้นเหรอ!! ไอ้คนปากเน่า!! ด่าชั้นยังไม่พอยังมายืนชมตัวเองหน้าตาเฉยอีก
“แกน่ะสิ ไอ้บักหำแหล่! มาทำสวนบ้านแฟนชั้นก็บอกมา หึหึ” ไม่ต้องมาแกว ฉันฉลาดนะเฟ้ยยยย
“บ้านแฟนเธอ!! ประสาท ใครเขาจะเอาเธอมาทำพันธุ์ มีลูกมีหลานได้โง่กันเต็มบ้านเต็มเมืองพอดี” จ้ากกกกกกกกก!!! แรงไปเลี้ยว
วววววT^T
“บอกมา มาทำอะไรที่นี่ หรือจะแอบมากินหญ้าหน้าบ้านฉัน ไม่ได้นะเฟ้ย สั่งมาแพงนะ” ฮือๆๆๆ มันหลอกด่าฉันเป็นควายอ้ะTOT
“มีอะไรกันเหรอ คริส อ้าว น้องเยลลี่ มาถึงนานแล้วเหรอครับ” เสียงทุ้มจากร่างโปร่งอีกคนดังขึ้น กรี๊ดดดดดดดดด>< อัศวินสุดหล่อขี่ม้า
ขาวมาช่วยชั้นแล้ววววววว
“สวัสดีคะ พี่คะ ช่วยฉันด้วย คนสวนบ้านพี่กำลังจะกัดฉัน เขาฉีดยาแล้วรึยังคะ”
“นี่เธอ!!”
“กรี๊ด!!!” แค่ไอ้เปรตนี่ตะคอก ฉันรีบไปหลบหลังพี่เพทายทันทีด้วยความกลัว
“พี่ขา มันจะขวิดฉันแล้วววว” ฉันเกาะชายเสื้อพี่เพทายไว้แน่นเพื่อเรียกคะแนนความสงสาร อิอิ เราต้องเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส ว่ะ
ฮ่าๆๆ
“คริส! หยุดเล่นได้แล้ว น้องเขาเป็นผู้หญิงนะ!!” อร้ายๆๆๆๆๆ สุภาพบุรุษมาดคุณชายพุฒิภัทร กรี๊ดดดดดดดดดด><
“แต่ยัยเตี้ยนี่มันหลอกด่าว่าฉันเป็นหมานะ!” โหย! ทีแกหลอกด่าว่าชั้นเป็นควายฉันยังไม่พูดเลยนะ!
“ทำไมเรียกน้องเขาแบบนั้น รู้จักเขาเหรอ” พี่เพทายขยับแว่นสายตานนั่นสองสามที ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ทำไมจะไม่รู้จัก เรียนอยู่ห้องเดียวกัน”
“จริงเหรอ” พี่เพทายหันมาถามฉันด้วยความตกใจ
“ค่ะ แต่ฉันก็ไม่ได้อยากจะร่วมห้องกับเขาหรอก”
“ทำยังกะชั้นอยากร่วมห้องกับเธอนักนี่!
“ถ้าไม่อยากร่วมก็ลาออกไปเซ่”
“ก็แล้วทำไมคนหล่อๆ ฉลาดๆอย่างฉันต้องลาออกด้วย เธอนั่นแหละไสหน้าโง่ๆของเธอออกไปซะ อยู่ไปก็ถ่วงความเจริญของโรงเรียน!”
“กรี๊ด!!! ไอ้คริสตัล แกเป็นผู้ชายนะ มาด่าฉันอย่างนี้ได้ไง ไอ้คนไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ ปากก็เสีย! สันดารก็แย่! มารยาทก็ทราม! จิตใจ
ต่ำช้า ชอบหลอกด่าชาวบ้านเขา!!” ไอ้ชั่ววววววววววววววววว
“อ๋อเหรอ แม่กุลศตรี แม่หญิงไทย เฮอะ!! คนอะไร เตี้ยก็เตี้ย! โง่ก็โง่! ล่าสุดก็ขี้ตู่! หน้าตาก็ขี้เหล่! หน้าอกก็แบนด้วย!”
“กร๊าซซซซซซซซซซซ!! แก...แก...ไอ้บ้า!! แกมาด่าเพศแม่แกอย่างงี้ได้ไง ที่บ้านไม่เคยอบรมเรื่องมารยาทใช่ใหม ตั้งแต่เด็กเคยถูกใครสั่ง
สอนมาบ้างรึป่าวเนี่ย!!”
“โหย! แม่มารยาทงาม แล้วทีเธอยังด่าฉันฉอดๆๆๆๆเนี่ย ไม่ทราบว่าที่บ้านต้มหนังสือมารยาทเล่มไหนให้กินถึงได้ออกมารูปแบบนี้น่ะหา!”
“โว้ย!!!! หยุด!!!!! ” เสียงพี่เพทายดังสนั่น เพื่อห้ามทัพระหว่างฉันกะไอ้คริสตัลซึ่งเดินทางมาถึงหน้าด่านแล้วตอนนี้ แล้วมันก็ได้ผล
ด้วย.........
ให้กริบ เงียบกันให้กริบเลยคร่ะทีนี้=_= หน้าพี่แกโหดมากอ่ะ ไม่นะ ต้องไม่ใช่มาดนี้สิ เอามาดคุณชายพุฒิภัทรกลับมาเดี๋ยวนี้ น้าาาาาTT
“เลิกด่ากันข้ามหัวฉันได้แล้ว!!!”
“งั้นนายก็อย่ามายืนตรงกลางสิ!!” กำ! นี่ถ้าโดนสหบาทาพี่เพทายขึ้นมานี่ แกรับคนเดียวเลยนะไอ้คริสตัล
“คริส!!!” พี่เพทายหันมาดุคริสตัลอีกรอบ ทำเอาไอ้คริสตัลนิ่งไปเหมือนกัน แต่แค่แวบเดียวพี่แกก็ถอนหายใจยาว
“ไปอาบน้ำไป ด่ากันเละขนาดนี้ คงไม่ต้องทำความรู้จักกันแล้วล่ะะมั้ง”
“ส่วนเยลลี่ จริงๆแล้วที่บ้านก็อบรมคริสแล้วน่ะ แต่หมอนี่มันดื้อ อย่าถือสาเลย ขอโทษแทนน้องพี่ด้วยนะ”
“ห๊ะ?? น้อง?? น้องเหรอคะ??” ทำไมหน้าพี่กับมันไม่เห็นเหมือนกันเลยอ่ะ คนพี่หน้าหวาน มาดแมน แฮนซั่มสมกับเป็นสุภาพบุรุษ ยิ้มที
เห็นแก้มลักยิ้มบุ๋มทั้งสองข้างอร้ายยยยยยยยสามีในอนาคต>/////< ส่วนอีกคนนึงอย่าให้บรรยาย ไอ้นี่มีดีอย่างเดียว คือหน้าตา มันหล่อ
น่ะใช่ แต่ทีเหลือเลวหมด!
“ใช่ ไม่รู้เหรอ ว่าคริสตัลเป็นน้องของพี่”
“แล้วทำไมหนูไม่เคยเห็นเขาล่ะ”
“ไม่มีบุญน่ะสิ!” ไอ้คริสตัลสวนออกมาทำเอาฉันเงิบ=_= จร่ะ ถ้ารู้จักแล้วเป็นแบบนี้ ยอมมีบาปติดตัวทั้งชาติเลยจร่ะ
“คริส !! ไปอาบน้ำได้แล้ว มอมเป็นลูกหมาแล้วนายน่ะ”
“ก็เพราะนายไม่ใช่เหรอ ไม่ยอมช่วยฉันยกกระถางต้นไม้เลยน่ะ ชึ่ย!!” แล้วมันก็สะบัดก้นเข้าบ้านไป เออนะ พี่น้องคู่นี้= =
“เยลลี่อย่าถือสาเลยนะ หมอนี่เกิดที่อเมริกาน่ะ โตที่นั่น เพิ่งกลับมาอยู่บ้านได้สามปีเอง” เพิ่งกลับมางั้นเหรอ นั่นสินะ ฉันก็รู้จักมันปีนี้ก็ปีที่
สาม ยังจำวันแรกที่เจอมันได้ติดตา เพราะอะไรล่ะ มันเดินชนชั้นไง และเพราะมันไม่ขอโทษ ทำให้เรามีเรื่องกัน และปิดท้ายด้วยคำพูดของ
มันที่ว่า มันมองฉันไม่เห็น เพราะไม่ใช่คนตาต่ำ -^-++ เจ็บมาก บ่งตรง พอรู้ว่าได้อยู่ห้องเดียวกันวีรกรรมอันแสบสันของเราก็เริ่มขึ้น อาทิ
ฉันเอากาวตาช้างไปเทลาดในกระเป๋านักเรียนมัน หรือมันเอาตุ๊กแกเป็นๆมาไว้ในกระเป๋านักเรียนฉันเป็นต้น - -+
ความคิดเห็น