*ดองชั่วคราว* เงามืดบดบังแสงสุริยา จันทราพบพานแสงตะวันฉาย

ตอนที่ 3 : ตอนที่ ๓

ชายวัยกลางคนที่ได้ชื่อว่าหมอเฉียน ได้เดินทางมาตรวจเธอซึ่งบังเกิดอาการไข้ขึ้นสูง เมื่ออาการปวดหัวหายไปแทนที่อะไรๆจะดีขึ้น ตอนนี้เธอจิวเมิ่งผู้น่าสงสารต้องมาติดกับอาการป่วยเสียได้ ป่วยเสียขนาดที่ว่าเปลือกตาหนักอึ้ง หนักจนไม่สามารถยกขึ้นได้ง่ายๆ

แต่ดูเหมือนสามีภรรยาผู้นี้ดูจะใจดีมากๆ

พวกเขาตามหมอมารักษาเธอ ทั้งสองคนเป็นคนที่ดีมาก ฝ่ายภรรยาก็คอยป้อนยา เช็ดตัวให้เธอและแวะเวียนเข้ามาดูหลายครั้ง แต่จากสัมผัสที่ผิวมือของสตรีผู้นี้แล้ว เธอคงจะมีอาชีพผู้ใช้แรงงานเป็นแน่ เพราะฝ่ามือของนางนั้นหยาบและไม่นุ่มนิ่มดังสตรีชั้นสูงเลย ฝ่ายสามีก็คงไม่ต่างกันนัก อีกทั้งบ้านก็ยังดูเล็กและคับแคบไม่น้อย เวลาพูดคุยกันแต่ละครั้งนั้น เธอยังพอจับใจความได้เลย ว่าทั้งสองคนคุยอะไรกัน

จนกระทั่งอาการของเธอเริ่มดีขึ้นมาก

ร่างกายพอขยับลุกได้ อีกทั้งยังสามารถลืมตาได้อย่างไม่ยากเย็น ดังนั้นเธอจึงตั้งหน้าตั้งตาคอย เพื่อรอพบกับสองสามีภรรยาคู่นี้ เธอจำได้ว่าก่อนที่เจ้าของร่างจะหมดสติ เจ้าขอร่างนี้สวมปิ่นเลอค่า อีกทั้งยังสวมเสื้อผ้าตัดจากไหมชั้นดี อีกทั้งยังมีเงินตราจำนวนหนึ่ง

ไม่รู้ว่าสองสามีภรรยาคู่นี้ได้แตะต้องหรือไม่?

แต่ที่แน่ๆคือเจ้าของร่างนี้เป็นวรยุทธ์  แบบกำลังภายใน หรือพลังชี่  ระ-ระ-หรือไอ้ที่เขาเรียกมันว่าลมปราณนั่นละ เพียงแค่ร่างกายอ่อนแอชั่วครู่ทำให้ลำบากในการเคลื่อนไหวร่างกาย

จากความทรงจำ เจ้าของร่างมีวิชาที่เรียกว่าเป็นหนึ่งในใต้ล้านี้ ซึ่งถูกผู้คนเรียกขานว่า ‘ฝ่ามือสลายกระดูก’ เพียงแค่ซัดเข้าไปครั้งเดียวเท่านั้น กระดูกและอวัยวะภายในก็แทบจะหลากสลาย บอบช้ำจนทำให้ตกสู่ความตาย

!

เสียงประตูไม้แสนซอมซ้อถูกเปิดขึ้น

จิวเมิ่งหันไปตามต้นเสียง และเธอก็พบร่างของสตรีผู้หนึ่งอายุยังดูสาว สตรีผู้นี้ใบหน้าไม่จัดว่าขี้ริ้วขี้เหร่อันใด ออกจะมีน้ำมีนวลและให้ความน่ารักเป็นมิตร

“แม่นางท่านฟื้นดีแล้วหรือ ท่านหมอบอกว่าอาการของท่านไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก เขาบอกว่าพิษในกายของท่านกำเริบ ท่านนอนพักเถอะ” สตรีตรงหน้าเธอกล่าวอย่างเป็นห่วงเป็นใย

พิษ?

เธอจำได้ว่าเจ้าของร่างนี้ยอมสละตนเองเพื่อซึมซับพิษจากบุรุษผู้หนึ่ง บุรุษที่เธอไม่สามารถจำชื่อได้ ทำให้ร่างกายมีช่วงอ่อนแอและไร้พลังช่วงหนึ่ง

“เรื่องปกตินะแม่นาง...อ่ะ ผู้น้อยเสียมารยาทแย่ ผู้น้อยมีนามว่าหวังเฉียง ไม่ทราบว่าแม่นาง ไม่สิ ท่านผู้มีพระคุณ ท่านมีนามว่ากระไรหรือ” จิวเมิ่งกล่าวอย่างเป็นมิตรไมตรี 

“ผู้มีพระคงพระคุณอันใดกัน พวกเราสามีภรรยาเห็นท่านสลบกลางหิมะ อาการไม่สู้ดีจึงช่วยกันแบกร่างของท่านกลับมาที่หมู่บ้าน ข้านะ มีนามว่าหลิงหลง สามีข้าที่อยู่ด้านนอกชื่อเทียนหมิง พวกเราสองสามีภรรยาเป็นคนเก็บฟืน และหาของป่าขาย”

มิน่าเล่าจึงดูยากจน

“ต้องทำให้ท่านผู้มีพระคุณลำบาก ข้าหวังเฉียงขอคารวะเป็นการขอบคุณ” กล่าวจบจิวเมิ่งก็ประสานมือคารวะตามที่ร่างกายขยับไปเองอย่างคุ้นชิน “แต่ไม่ทราบว่าหมู่บ้านนี้ ตั้งอยู่ที่ใด อีกทั้งมีนามว่ากระไรหรือ?” เธอถามเพื่อหาหนทางไปต่อ

หลังจากเจ้าของร่างถูกชายผู้นั้นตัดความสัมพันธ์ เจ้าของร่างก็กลายเป็นคนไร้จุดหมาย เธอออกเดินย้ำเท้าไปทั่วป่าเขา ถนนหนทาง หมู่บ้านและโรงเตี๊ยมนับไม่ถ้วน 

“มิเป็นไร พวกข้าต้องเป็นฝ่ายขออภัยแม่นางด้วยต่างหาก” สีหน้าของหลิงหลงดูกระอักกระอ่วนเป็นอย่างยิ่ง

“เหตุใด?” จิวเมิ่งแกล้งถามด้วยความใสซื่อ

“เพื่อรักษาแม่นาง พวกเราเชิญหมอเฉียนด้วยการใช้เงินหนึ่งตำลึงทองที่ติดตัวแม่นาง พะ-เพื่อเรียกท่านหมอมารักษา พะ-พวกเราต้องขออภัยด้วยจริงๆ” หลินหลงควักถุงไหมสีเงินส่งมาให้เธอซึ่งกำลังนั่งอยู่ปลายเตียง

ตำลึงทอง?

เงินที่ชาวบ้านทำงานสิบปียังไม่อาจได้สัมผัสนะรึ?

ถ้างั้น เจ้าตำลึงทองในถุงนี้ เจ้าถุงที่มีเงินตำลึงสิบกว่าก้อน อีกทั้งยังมีเหรียญเจาะรูห้อยเอาไว้เป็นพวงๆ ซึ่งเรียกว่าอีแปะอีก? แบบนี้...ข้าไม่จัดว่าเป็นผู้รากมากดีหรอกหรือ?

“มิเป็นไร เพียงหนึ่งตำลึงทอง ข้าไม่ถือโทษพวกท่านหรอกหนา ตัวข้ายังมีอีกมาก แลในระยะนี้ข้าคงต้องพึ่งพาพวกท่านก่อน เมื่อหายดีแล้วข้าจะออกเดินทาง ก่อนจะจากไปข้าย่อมต้องมอบสินน้ำใจให้พวกท่าน ด้วยหนี้ชีวิตนี้ต่อให้ชดใช้อย่างไรก็ไม่หมด” จิวเมิ่งเว้นวรรคไปชั่วครู่หนึ่ง “ตอนนี้ข้ายังมีเงินไม่มาก คงมอบให้พวกท่านได้ไม่กี่ตำลึงทอง”

“จะ จริงหรือแม่นาง?” 

“จริงสิแม่นาง” ข้ากล่าวก่อนจะคว้ามือของนางขึ้นมา พร้อมกับยัดเจ้าก้อนทองอวบๆไว้ที่มือ เมื่อข้าสังเกตใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยความดีอกดีใจแล้ว ข้าก็กล่าวต่อ “ว่าแต่หมู่บ้านนี้มีชื่อว่ากระไรหรือ แล้วตั้งอยู่ที่ใดกัน” ข้าถามคำถามซึ่งยังไม่ได้ถูกตอบอีกครั้ง

“หมู่บ้านนี้มีชื่อว่า หมู่บ้านไผ่หิมะ ตั้งอยู่ที่หุบเขาใต้แนวเทือกเขาเร้นลับ”

อ๋อ...

ภูเขาที่เจ้าของร่างนี้เหาะด้วยวิชาตัวเบาผ่านมาสินะ ถ้าผ่านเดินทางต่อไปจะเข้าสู่เมืองทางภาคกลาง ซึ่งเป็นแหล่งชุมนุมของชาวบ้าน และหัวเมืองใหญ่ๆ เช่นเดียวกับหัวเมืองฝ่ายเหนือที่นางจากมาก

“เช่นนี้เอง ข้าต้องขอบคุณแม่นางมากๆเลย” ข้ากล่าวขอบคุณอย่างคนถ่อมตน

อันที่จริง...

นิสัยของเจ้าของร่างนี้ก็คล้ายกับนางไม่น้อยเลยทีเดียว และยังเป็นสิ่งหนึ่งที่เธอสามารถทำใจได้ ที่ว่า...อย่างน้อยๆ เธอก็ไม่ต้องกังวลว่าบุคลิกของเจ้าของร่างเก่าและเธอซึ่งเป็นผีเข้ามาสิงสู่จะแตกต่างราวกับฟ้ากับเหวอันใด

แต่...

บุรุษผู้นั้นมีนามว่ากระไรนะ?

หน้าตาเป็นอย่างไรนะ? แล้วนิสัยใจคอละเป็นเช่นไร?

ทำไมหวังเฉียงจึงต้องหลงรักคนผู้นี้มาก มากเสียจนความรู้สึกสิ้นหวังและปราศจากกำลังใจใดๆในการมีชีวิตอยู่กัน

คงจะเป็นบุรุษที่ร้ายกาจมากสินะ?

หรือเป็นพวกเจ้าชู้ในการหลอกลวงอิสตรีกัน จากความทรงจำและความรู้สึกที่แสนรุนแรงนี้ คนผู้นั้นเป็นบุรุษซึ่งอยู่ร่วมกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ เป็นทั้งสหาย ทั้งเจ้านาย ทั้งผู้ที่เถิดทูนบูชาดังเทพเซียน