*ดองชั่วคราว* เงามืดบดบังแสงสุริยา จันทราพบพานแสงตะวันฉาย

ตอนที่ 2 : ตอนที่ ๒

ขั้นตอนการเก็บรักษาหลักฐานอายุหลายพันปีที่ไม่สามารถประเมินได้นั้น เป็นหน้าที่หนึ่ง ที่นักศึกษาวิชาโบราณคดีต้องเรียนรู้และเข้าใจถึงขั้นตอนที่สลักสำคัญนี้ มันนับได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของวิชาที่มีความสำคัญยิ่ง

แน่นอนว่าจิวเมิ่งย่อมต้องใส่ใจเป็นพิเศษในการเก็บหลักฐานมีค่า ที่ถูกเรียกว่า ‘ตำราของเซียน’ และในทุกๆขั้นตอนที่ลงมือ ไม่ว่าจะการขยับหลักฐาน หรือแม้แต่การขนย้ายและตรวจสอบบันทึกต่างๆ นานา หลายนั้น จิวเมิ่งย่อมต้องทุ่มเทแรงใจทั้งหมดรวมทั้งสมาธิไปที่เจ้าตำราโบราณตรงหน้าอย่างเต็มที่แน่นอน

แต่?

ในขณะที่เธอกำลังนำเจ้าหลักฐาน ที่ถูกเก็บอยู่ในซองพิเศษซึ่งนำไว้เก็บหลักฐานชิ้นนี้นั้น เธอก็ได้กลิ่นของกำยานหอมประหลาด เป็นกลิ่นดอกไม้หอมฟุ้งสะเปะสะปะ ผสมกันประหนึ่งกลิ่นธูปกำยานในวัดชื่อดังของมณทล พลันสติของเธอก็ค่อยๆวูบดับลงโดยไม่ทันตั้งตัว

สิ่งสุดท้ายที่เห็นรางๆ

ก็คือการที่ร่างกายของตน ค่อยเลือนหายไปต่อหน้าต่อตาของเธอเลยทีเดียวเชียว!

พระเจ้า?

มันต้องมีคนกำลังขโมยหลักฐาน ต้องมีคนกำลังลอบวางยาสลบห้องเก็บหลักฐานแสนล่ำค้าแห่งนี้แน่ๆ ไม่แบบนั้นเธอจะถูกวางยาแถมผู้คนนอกห้องจะทำเป็นไม่ได้ยินเสียงข้าวของตกกระแทกในห้องนี้ได้อย่างไร อีกทั้ง กล้องวงจรปิดก็มี

ต้องใช้แน่ๆ 

นี้ต้องเป็นการปล้นแน่ๆ

.

.

.

อุ่น...

ลมหายใจของเธออุ่นร้อนจริงๆ ร้อนประหนึ่งคนป่วยไข้

ความรู้สึกของเธอในตอนนี้คือความอ่อนล้า ร่างกายนั้นปวดเมื่อยไปทั่วร่างทุกๆ อาณาบริเวณ ทว่าก็ไม่ยากเกินกว่าที่จะชันตัวลุกขึ้นมา อย่างน้อยๆตอนนี้เปลือกตาก็ค่อยๆลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า

อั๊ก!

ฉับพลันอาการปวดร้าวที่บริเวณศีรษะก็บังเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว หัวสมองคล้ายกับกระเบื้องซึ่งบังเกิดรอยร้าวอย่างฉับพลัน

“แม่นางเป็นเช่นไรบ้าง?” 

น้ำเสียงสำเนียงประหลาดของชายหนุ่มบางคนดังขึ้นห่างออกไปจากตัวเธอไม่ไกลมากนัก จากการคาดคะเนแล้ว ดูเหมือนจะเป็นห้องด้านข้างละมังนะ

“ท่านพี่รีบไปตามท่านหมอเฉียนเถอะ ข้าจะเฝ้านางให้เองนะ” น้ำเสียงร้อนรนของสตรีดังขึ้นจากห้องด้านข้างเช่นกัน จิวเมิ่งได้ยินเสียงปิดประตูไม้ดังขึ้น พร้อมๆกับเสียงเปิดประตูของห้องที่เธอกำลังยืนอยู่

ทว่าตอนนี้ช่างยุ่งยากนัก...

ร่างกายของเธอไม่มีแรงพอที่จะควบคุมได้ อีกทั้งยังอ่อนล้าเสียจนยากจะต้านไหว เมื่อรวมกับอาการปวดหัวที่ประเดประดังเข้ามาพร้อมๆกับภาพของใครบางคน ทำให้จิวเมิ่งรู้สึกสับสนและงุนงงเป็นอย่างยิ่ง

เธอ...เหมือนกับว่า

เหมือนกับได้รับความทรงจำจากใครบางคนที่ไหลเข้าสู่ร่างกาย

เหมือนฝันที่กำลังคลายข้อมูลอันมหาศาลยัดเข้าสู่สมองน้อยๆของเธอ มันเป็นฝันเกี่ยวกับสตรีนางหนึ่งนามว่า ‘หวังเฉียง’ กับบุคคลต่างๆ ในโลกยุคสมัยประหลาด ยุคสมัยที่ผสมผสานระหว่างนิยายกำลังภายในแนวเทพเซียน โดยที่ตัวของหวังเฉียงนั้นมีความสัมพันธ์ประหลาดกับชายผู้หนึ่งซึ่งมีนามว่า...

นามว่า...นามว่าอะไรนะ?

ให้ตายสิ?

ทำไมในส่วนนี้เธอจึงไม่สามารถนึกขึ้นมาได้เฉกเช่นการลำดับเรื่องราวก่อนหน้านี้กัน?