*ดองชั่วคราว* ยอดดวงใจ ♥ ท่านเสนาบดี

ตอนที่ 9 : ยอดดวงใจ...ท่านเสนาบดี ♥ ตอนที่ ๙

     แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาภายในเรือนหลังใหญ่ คืนนี้สายลมเย็นสบาย ไม่หนาวไม่ร้อน ร่างสูงของท่านอัครเสนาบดีช้อนตัวของฮูหยินสุดที่รักขึ้นมา ช่วงดึกนางมักจะนอนไม่หลับเท่าไหร่ นอนไม่ค่อนสบายตัวคงเพราะว่าอาการของคนท้อง เวลาดึกส่วนใหญ่ของเขาหลังจากทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว จะต้องมานั่งกล่อมนาง หาไม่ก็อุ้มพานางออกไปชมจันทร์ ชมดอกไม้แลใบไม้ ช่วยนับกิ่งไม้แทนนางจนกระทั่งนางง่วงผล่อยหลับไป วันนี้ก็เช่นกัน

     "หรงเซียน ตอนนี้ข้ากำลังต่อสู้กับพวกเสนาบดีชั่ว มันช่างอันตราย และไม่สามารถพลาดได้อีกด้วย...เจ้าเป็นห่วงข้าบ้างหรือไม่" เขาเอ่ยเบาๆ มองนางที่เหม่อมองท้องฟ้า นางได้ยินไม่ได้ตอบอะไรจนกระทั่งเอ่ยปากออกมาว่า

     "ห่วงสิ..." เสียงหวานเอ่ยตอบเบาๆ นางสบตาเขาเพียงชั่วครู่แล้วก็กลับเป็นดังเดิม "ข้าไม่อยากเห็นท่านตาย..ไม่อยากเห็นท่านบาดเจ็บ ต่อให้มีคนส่งศพท่านมา..ข้าก็จะไม่มอง"

     ฮุ่ยเหยียนชะงักไปชั่วขณะ...

     วันนี้นางเอ่ยปากมากขึ้นกว่าเดิม เขาค่อยๆเดินอย่างระมัดระวัง พานางนั่งลงลานไม้หน้าเรือนของนางที่เต็มไปด้วยกลีบดอกไม้หลากสี ล่องลอยพริ้วๆไปกับสายลมยามค่ำ กลีบดอกของมันล่วงประปรายเต็มลานของพื้นไม้

     "ข้าพอรู้ว่าเจ้าได้รับตราประทับมังกรมาจากองครักษ์ขององค์จักรพรรดิ...มันคงเป็นวันที่โหดร้ายสำหรับเจ้ามาก" เขากล่าวเบาๆ

     "...ข้าไม่อยากเสียท่านไป...ไม่อยากเลย" หรงเซียนเอ่ยขึ้น นางจำความรู้สึกทรมาณนั้นได้ดี นางกลัวที่จะต้องเกือบสูญเสียเขาไปอีก กลัวว่ามันจะเกิดขึ้น

     พอได้ยินนางเอ่ยเช่นนี้ทำให้เขาอดนึกถึงช่วงเวลาเก่าๆไม่ได้เลย  มีอยู่ครั้งหนึ่ง หลายเดือนต่อจากที่นางเริ่มหายดี จากวัณโรค ตอนนั้นกลับเป็นเขาเองที่พลาดท่าขุนนางชั่วผู้หนึ่ง มันส่งนักฆ่ามือดีมาหมายจะสังหารเขา และชิงร่างฎีกาและหลักฐานการฉ้อฉลของมัน มันทำให้เขาบาดเจ็บสาหัส พอนางรู้เรื่องเข้าก็กระวีกระวาดมาหาเขาที่จวนทันที ทว่าเขากลับไม่ต้องการให้นางมาเห็นเขา แต่สุดท้ายนางก็เข้ามาจนได้ ถึงขนาดคุกเข่าอยู่หน้าจวนเพื่อขอมาดูแลเขาโดยเฉพาะ

     เขายังจำได้ดีว่านางกล่าวอะไรกับเขาบ้าง...

     'ฮุ่ยเหยียน...' นางเรียกเขาเบาๆ ดวงหน้างามไม่สู้ดีเลย นางคงมองเห็นบาดแผลบนร่างกายของเขาแล้ว กระทั่งได้กลิ่นยาสมุรไพรที่ฟุ้งทั่วห้อง ปะปนกลิ่นของเลือดจางๆ แม้จะนานแล้วก็ยังสัมผัสได้...นางคงจะกลัว วิตกกังวลมากเป็นแน่

     'ข้าทำให้เจ้ากลัวแล้ว' เสียงของเขาดูอ่อนลงไปเยอะ ร่างกายซีดเซียวไร้เรี่ยวแรงอย่างที่เคยเป็น ตอนนี้เกรงว่าแค่เดินยังจะไม่ไหวเลย..

     'ไม่...ข้าไม่ได้กลัวแผลพวกนั้น ข้ากลัวท่านตายต่างหาก' นางเข้ามา แลกอบกุมมือของเขาเอาไว้มั่น ดวงตาคู่งามใส่แจ๋วประหนึ่งนางใกล้จะร้องไห้เต็มที่ ตัวของนางสั่นเทาด้วยความกลัว จนกระทั่งตอนนี้ นางร้องไห้ออกมา ใบหน้านั้นเริ่มแดง..ในใจคงเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย

     'ข้าคงไม่มีโอกาสได้แต่งกับเจ้าแล้ว...ขอโทษด้วยที่ไม่สามารถหาใบไม้แปลกๆ มาให้เจ้าชมได้อีก' 

     แปลก...วันนี้นางไม่เหม่อไปทางอื่น นางมองเพียงเขา...มันทำให้เขารู้สึกดีใจแปลกๆ ไม่รู้ว่าจะมีสติแบบนี้ได้อีกนานไหม พอนึกถึงช่วงเวลาที่ได้ใกล้ชิดกันแล้วเขารู้สึกเสียดายยิ่งนัก อยากจะอยู่ต่อไปนานๆ กว่านี้ สำหรับเขาความตายนะไม่ได้น่ากลัวหรอก...เพียงแต่กลัวที่จะไม่ได้อยู่กับนางอีก...

     'ท่านห้ามตายนะ...' นางเอ่ยเสียงสั่น

     'ถ้าหากข้ารอด...เจ้าจะ...มาเป็นภรรยาของข้าไหม?'

     'ข้ายอม ยอมทั้งหมด...' นางเอ่ยตอบเขา เพียงแค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยสติของเขาค่อยๆพร่ามัวลงเรื่อยๆ จนกระทั่งเริ่มจะไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น

     'ฮุ่ยเหยียน...ฮุ่ยเหยียน!' ร่างเล็กสกิดร่างของเขาเบาๆ นางเอ่ยปากเรียกเขาเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาไม่ได้ยินเสียงของนางอีกเลย

     ตอนนั้นเขาสงบไปหนึ่งวันกว่าๆ ตอนนั้นหรงเซียนกลัวจนหมดสติจนต้องส่งกลับจวน แต่โชคดีที่คราวนั้นได้ช่วยหมอเทวดาผู้หนึ่งช่วยเอาไว้ จึงทำให้ได้รับการรักษาตัวที่รวดเร็วและดีเยี่ยม พอเขาเริ่มฟื้นตัวก็เตรียมจัดฉากเล่นงิ้วกับองค์จักรพรรดิทันที พร้อมถวายฎีกาและหลักฐานการฉ้อโกงของขุนนางชั่วนั่น องค์จักรพรรดิพอพระทัยเขามากรับสั่งว่าจะประทานสิ่งที่เขาอยากขอ ดังนั่นเขาจึงขอสมรสพระราชทานแต่งกับหญิงสาวสกุลจางนามหรงเซียน พอเสร็จงานแล้วเขาจึงรีบไปที่จวนสกุลจางพร้อมกับขันทีที่จะมาประกาศราชโองการ...

     ในตอนนั้นแววตาของนางดูดีใจมาก แม้จะเหม่อลอยเล็กน้อยก็ตาม แต่นางก็ได้เห็น ได้รู้แล้วว่าเขายังมีชิวตอยู่ นางรับราชโองการอย่างยินดี หลังจากที่ขันทีกลับไป นางก็เสียกิริยาที่งดงามตามปกติ ตอนนั้นนางกอดเขาแน่นจนเจ็บแผลเลยทีเดียว

     จนสุดท้ายก็ได้แต่งกับนางสมปรารถนา...

     "อยากกินผลท้อจัง..." นางพึมพำเบาๆ ดวงตาเหม่อเล็กน้อย

     ผลท้อ!?

     จริงสิ ผลท้อนี้กำลังเก็บเกี่ยวในทางตอนใต้ของประเทศ ดูเหมือนนางจะอยากกินของแปลกๆขึ้นมาทุกที เขาจำได้ว่านางไม่ชอบผลท้อนี่น่า คราวนั้นที่เอามาฝากจากการตามเสด็จประพาสทางใต้ นางยังไม่ชอบเลย

     "ข้าจะให้คนไปจัดหาซื้อมาสดๆ จากสวนอีกสองสามวันเจ้าคงได้กิน" เขากล่าวบอกนาง พลางลูบศีรษะนางเบาๆอย่างนุ่มนวล

     "...ลูกท่านดื้อมาก อะไรที่เคยทานได้กลับเริ่มทานไม่ได้" นางเอ่ยปากเล่า ในขณะที่เขาจดจ้องมายังนางด้วยความเพลิดเพลิน เมื่อนางเอ่ยอย่างนั้นเขาจึงใช้ฝ่ามือลูบหน้าท้องของนางเบาๆ ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้พลางเอ่ยกับเจ้าตัวดื้อในท้องของนางว่า

     "เด็กดื้ออย่าทำให้แม่ของเจ้าลำบากสิ..ต่อไปพ่อจะมาดีดพิณให้เจ้าฟังบ่อยๆ เช่นนั้นอย่าดื้อกับแม่ของเจ้ารู้ไหม" เขาเอ่ยอย่างนุ่มนวล พลางลูบที่หน้าท้องของนางไปเรื่อยๆ จนกระทั่งจับมันค้างไว้สักพักเขาก็รู้สึกถึงชีพจรของเด็กในครรภ์ที่ดีก็เริ่มวางใจ

     "...ดีจัง" นางนำมืออีกข้างมาวางทับมือขอเขาไว้ก่อนจะเอนศีรษะพิงกับไหล่กว้างของพลางหลับตาลง เมื่อนางเริ่มหลับสนิทเขาจึงค่อยๆ ช้อนตัวของนางขึ้นและเดินกลับเข้าเรือนอย่างระมัดระวัง

...ติดตามตอนต่อไป...