*ดองชั่วคราว* ยอดดวงใจ ♥ ท่านเสนาบดี

ตอนที่ 5 : ยอดดวงใจ...ท่านเสนาบดี ♥ ตอนที่ ๕

     

     หนึ่งเดือนต่อมา

     นางเหม่ออีกแล้ว พอเหม่อไปเหม่อมา นางก็รู้สึกง่วงหนาวหาวนอน ขี้คร้านจะทำสิ่งใด  แม้วันง่ายๆ นางก็ยังรู้สึกเบื่อหน่าย ปกตินางมักชอบดูใบไม้ แต่พักๆหลังนางเอาแต่จดจ้องกับใบหน้าของสามี จนบางครั้งเขารู้สึกเกร็ง

     นางก็แค่สงสัยว่า...

     หากลูกคนนี้เกิดมาแล้วหน้าตาเขาจะเหมือนนางหรือเหมือนฮุ่ยเหยียนกันนะ? 

     "ง่วงแล้วรึ" เสียงหวานของสตรีที่นั่งอย่ตรงข้ามนางเอ่ยเบาๆ สตรีผู้นี้คือฮูหยินเว่ย มาจากสกุลหลี่นามว่าฟางซิน  เป็นสตรีผู้นี้แหละที่รักษาอาการป่วยของนางเอาไว้ด้วยยาแปลกประหลาด 

     "อือ..." นางตอบกลับไปเบาๆ เช่นกัน บัดนี้บรรดากาศเย็นสบายดีมาก อีกทั้งสตรีคนนี้นางค่อนข้างไว้ใจมาก การเอ่ยปากคุยสองสามประโยคนางพอทำได้

     "คนท้องช่วงสองสามเดือนก็เป็นเช่นนี้  แต่เจ้าโชคดีมากเลยนะที่ไม่ค่อยมีอาการแพ้ท้องรุ่นแรงจนไม่สามารถทานอะไรได้" นางยิ้มสวยๆ อย่างสบายใจเหมือนกับว่าคนไข้ของนางผู้นี้โชคดีมาก แม้ประสบเคราะห์ร้ายมากมายก็ยังรอดผ่านมาได้

     อันที่จริงก็แพ้เยอะอยู่...

     แต่ฮุ่ยเหยียนนะ ให้นางลองชิมแลรับประทานทุกสิ่งที่นางน่าจะไม่แพ้ท้อง อะไรที่นางอยากแม้เพียงเล็กน้อยก็ลงทุนวิ่งเต้นไปหามาด้วยตนเอง ข้าวของเครื่องใช้ที่อันตราย ลื่นล้มง่ายเขาเปลี่ยนหมดแทบทั้งสิ้น ยาบำรุงก็รังสรรค์หามาอย่างดีให้นางดื่มทานทุกวัน

     เจ้าใบไม้สามสีช่างรักนางต่อนางจริงๆ...

     "เจ้านะ อยากมีบุตรบ้างรึเปล่า..." นางถามสตรีตรงหน้าที่จิบชาอยู่ พอถามไปแบบนั้นแล้วหมอสาวถึงกับร่างกระตุกไปเลยทีเดียว สตรีผู้นี้แต่งไปเป็นปีแล้วยังมิมีบุตรให้ท่านแม่ทัพเว่ย แปลก...

     "ท่านแม่ทัพไม่อยากจะอยู่ร่วมกับข้า หรือแม้แต่การจะมีบุตรเลย  ที่ผ่านมาเขามองเห็นข้าก็เพราะเห็นข้าเป็นตัวแทนของหญิงคนรักของเขา เขานะอยากอยู่กับหญิงคนรักและมีลูกกับหญิงที่เขารัก...ส่วนตัวข้าเองก็ไม่อยากตั้งท้องในช่วงเวลาเช่นนี้หรอก รั้งจะลำบากใจสองฝ่ายเสียเปล่าๆ" อย่างที่ฟางซินกล่าวมาก็สมเหตุสมผลแล้ว แต่นางรู้สึกแปลกๆ คำพูดของฟางซินดูเหมือนพูดจริงแต่มีบางจุดแปลกๆไป...

     แต่...น่าสงสารจัง

     นางกับฮุ่ยเหยียนเคยไปร่วมงานแต่งของทั้งสองคนมาแล้ว หากนางจำไม่ผิดละก็ ตอนนั้นแววตาของท่านแม่ทัพดูอ่อนโยนมากเวลามองไปที่ฟางซิน ส่วนเวลานั้นฟางซินก็เต็มไปด้วยความรักที่มีต่อท่านแม่ทัพ ทั้งสองคนนั้นดูเต็มไปด้วยวันเวลาแห่งความสุข นางได้พูดคุยติดต่อกับฟางซินมาตลอดช่วงที่ทำการรักษาและหลังจากที่หายดีแล้ว ฟางซินเล่าว่า ได้มีโอกาสรักษาดูแลอาการบาดเจ็บของแม่ทัพเว่ยที่ชายแดนและแล้วมันก็กลายเป็นความรักระหว่างหมอกับคนไข้

     ทว่าพักหลังๆ นางคงวุ่นวายรักษาทหารในค่ายจนไม่มีเวลาตอบนางเลยเกือบหลายเดือน จนกระทั่งนางแต่งกับฮุ่ยเหยียนแล้วจึงได้ส่งจดหมายไปมาหาสู่ติดต่อกัน ฟางซินก็มักจะเป็นตอบกลับมาเรื่อยๆ เกี่ยวกับเรื่องของนางเสียส่วนใหญ่แลเรื่องทั่วไปๆ หากเป็นดังที่ฟางซินกล่าวมานั้น....นางคงทรมาณหัวใจน่าดู

     "เช่นนั้นก็เลิกรากันสิ หากเจ้าทนไม่ไหวแล้ว..." นางเอ่ยออกไป การหย่าอย่างน้อยนางก็ไม่จำเป็นต้องอยู่กับท่านแม่ทัพให้ทรมาณใจ อีกทั้งสินเดิมของนางก็พอทำให้สุขสบายไปตลอดชีวิตหากไม่สิ้นเปลืองแล้วละก็ อีกทั้งไม่กี่ปีมานี้ฮ่องเต้ได้มีการเปลี่ยนแปลงค่านิยมบางอย่างเกี่ยวกับสตรี การหย่าจึงไม่ใช่เรื่องน่าอาย

     "ท่านแม่ทัพไม่ยอมนะสิ" ฟางซินยิ้มอย่างข่มขื่น "เขากลัวข้าหย่าออกไปแล้วจะลำบาก...บิดาของข้าครอบครัวเดิมเองก็สิ้นแล้ว ตอนนี้ข้าตัวคนเดียว ยังคงรู้สึกมืดแปดด้าน" ฟางซินเอ่ยปากบอกนาง เท่าๆที่นางรู้ ฟางซินเป็นผู้ที่ขออาสามาดูแลนางในทุกๆวันที่ผ่านมา โดยที่ท่านแม่ทัพก็อนุญาตเพียงแต่ว่าส่งทหารมาคุมเอาไว้เสมอ

     คงกลัวจะหนีไปสินะ...

     ท่านแม่ทัพผู้นี้นี่กระไรกัน?

     "เช่นนั้นมีสิ่งใดให้ข้าช่วยหรือไม่" นางเอ่ยปากบอก ในใจอยากช่วยสหายผู้นี้มาก อยากจะทดแทนบุญคุณในครั้งที่ฟางซินช่วยชีวิตนางเอาไว้

     "ข้ามีทางออกแล้วมิต้องกังวลไปเพียงแต่อยากให้เจ้าช่วยพิสูจน์ให้ข้าเรื่องหนึ่ง"

     "กระไรหรือ?" นางเอ่ยอย่างสงสัยดวงตาหลี่ลงอย่างง่วงนอน

     "ก็..."

     !?

     นางช่วยแน่นอน ฮุ่ยเหยียน เจ้าใบไม้สามสีสามีผู้น่ารักไม่ปฎิเสธนางหรอก

................................................................

      ค่ำแล้วนางสั่งให้สาวใช้เริ่มตระเตรียมมื้อค่ำพร้อมตั้งโต๊ะรอรับประทาน ตอนนี้นางเพียงรอฮุ่ยเหยียนกลับมาเหมือนทุกๆวัน หลังจากที่ฟางซินกลับไป นางก็เริ่มทำตามแผนของตนอย่างที่คิดเอาไว้ในใจ แผนพิสูจน์หัวใจของท่านแม่ทัพเว่ยที่ฟางซินเสนอต่อนาง

     นางก็แค่ชวนฟางซินออกไปไหว้พระที่วัดนอกเมืองก็แค่นั้น แล้วฟางซินก็จะแกล้งล้มจากบันได้ ทำเป็นความทรงจำเสื่อม นางเองก็ไม่ทราบเหตุผลว่าทำไมฟางซินถึงอยากทำเช่นนั้น นางได้ยินข่าวคราวมาว่า ฟางซินเคยล้มบันไดทางขึ้นของวัดมาแล้วครั้งหนึ่งจนนิสัยเปลี่ยนไป นางเองก็ไม่รู้หรอกนะว่านิสัยแต่ก่อนของฟางซินเป็นเช่นไร

     แปลก...แต่ถึงกระนั้นนางก็จะให้บ่าวรับใช้ที่อยู่ใกล้ๆ รับเอาไว้ ไม่ให้หัวไปกระแทง ไม่ยอมให้เกดอันตรายหรอก จังหวะที่หัวของฟางซินต้องไปโขกกับราวบันไดนางจะให้สาวใช้หาบางสิ่งมารองรับเอาไว้...

     คงต้องคิดอะไรให้รอบคอบกว่านี้...

     แต่นางรู้สึกสังหรใจแปลกๆ...

     กึก...

     เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยดังขึ้นมา นางรู้สึกได้ว่าฮุ่ยเหยียนนั่งลงตรงหน้านางแล้วละ ทำให้นางเริ่มค่อยๆปรับระดับสายตาให้มีคนตรงหน้าเข้ามาในการรับรู้ของตน

     "วันนี้ทานอะไรได้บ้างหรือไหม" ฮุ่ยเหยียนถาม เขาจ้องมองนางอย่างเป็นห่วง

     "ได้มากเลยทีเดียว" นางตอบกลับไป 

     "เช่นนั้นรีบทานเถอะ เจ้าตัวน้อยคงหิวแย่" ฮุ่ยเหยียนตอบนาง แลเมื่อเห็นว่าเขาจับตะเกียบแล้วนางจึงเริ่มลงมือจับตะเกียบทานบ้าง อันที่จริงนางก็หิวหน่อยๆ แต่นางอยากรอเขามากกว่า นางค่อยๆทานไปเรื่อยๆ รอจังหวะที่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง

     เมื่อรับประทานอาหารเสร็จแล้วนางก็มักจะลุกขึ้นไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้หน้าจวนและให้บ่าวไพร่ยกพิณจัดเตรียมเอาไว้ ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมานางมักจะดีดพิณบ่อยๆ หมอสาวบอกกับนางว่าจะทำให้เด็กในท้องอารมณ์ดี ถึงจะบอกว่าต้องเป็นช่วงครรภ์หกเดือนขึ้นไปก็ตาม นางก็เล่นมันตั้งแต่เดือนที่สองแล้ว นางดีดพิณจนกระทั่งฮุ่ยเหยียนเดินมาหยุดข้างๆนาง และนั่งลงเก้าอี้ตัวข้างๆ พร้อมทั้งวางมือบนสายพิณร่วมบรรเลงกับนางอย่างช้าๆ

     เสียงเพลงไพเราะ ท่วงทำนองสนุกสนาน ผ่อนคลาย....

     "เจ้าดีดพลาดแล้วนะ" เขาเอ่ยเบาๆ ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากของนางอย่างรักใคร่ ตอนนี้นางเริ่มง่วงหน่อยๆ สติไม่มั่นคงเอาเสียเลย ทำให้ดีดพลาดไปสามสายเชียว

     "ข้า..." นางยังไม่ทันเอ่ยจบฮุ่ยเหยียนก็จัดท่าให้นางซบกับไหล่กว้าง อย่างสบาย มือยาวดีดพิณต่อไป เสียงเพลงเริ่มชับกล่อมนางให้หลงในภวังค์ ปัดเป่าความเครียด ความกังวลของคนท้องอ่อนๆหายไป

     "เจ้าหลับตาฟังก็พอ ให้ข้าทำอะไรเพื่อเจ้าเถอะ" เขาเอ่ยพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน 

     "...ได้สิ" นางหลับตาแอบอิงไหล่กว้างอย่างสบายใจ

     เสียงเพลงนุ่มนวล ทำนองไพเราะ ฝีมือดีดพิณของเขายังคงเป็นเลิศโดยเฉพาะเพลง 'สวรรค์อธิษฐาน' นางจำได้ตอนที่นางป่วยอาการปางตาย ตอนนั้น...เป็นตอนที่นางรู้ใจตัวเองที่สุดว่าหลงรักเขา...

     ใบหน้างามซีดเผือก ร่างกายไร้เรี่ยวแรงดูอ่อนแอ ริมฝีปากสั่นระริก สักพักนางก็เริ่มไออย่างรุนแรง นางในตอนนี้เหนื่อยเกินกว่าที่จะรั้งตัวเองเอาไว้แล้ว...ตอนนี้นางมิมีสิ่งใดต้องกังวล น้องชาย บ่าวรับใช้ตอนนี้พร้อมแล้วที่จะเผชิญกับโลกนี้แม้จะไม่มีนางคอยชี้นำก็ตาม...

     นางพอใจแล้ว...

     เสียงพิณ...

     ใครกันที่บรรเลงเพลงพิณนี้กัน...เพลงที่กล่าวถึงสาวคนรักผู้ซึ่งกำลังจะตายจากไปด้วยโรคร้าย ทว่าจากความพากเพียรพยายามของชายหนุ่มผู้ซึ่งทำทุกอย่างให้นางหายดี สุดท้ายก็ไม่อาจเยื้อไว้ได้ชายหนุ่มจึงบรรเลงเพลงนี้ระบายความในใจ คล้ายอธิษฐานวิงวอนให้นางหายดี ดังนั้นเมื่อสวรรค์ได้ยินจึงร่วมอธิษฐานให้นางหายดีและกลับมาครองรักกันอย่างเดิม

     ใครที่กำลังอธิษฐานให้นางหายดี...นางพยายามเบนสายไปข้างๆ มองเห็นชายหนุ่มที่มีใบหน้าคุ้นเคยอย่างยิ่ง นางจำได้ดี ฮุ่ยเหยียนนี่น่า...คนที่คอยมาหานางบ่อยๆ ชวนนางคุย เป็นห่วงใยนาง คอยดูแลตั้งแต่ที่นางยังเริ่มป่วย และยังหาใบไม้แปลกๆมาให้นางดู นางเรียกเขาว่าเจ้าใบไม้สามสีเพราะใบไม้สามสีของเขาสวยมาก และเขาก็เป็นเจ้าของต้นใบไม้สามสี ที่ใบมีสีสวยอีกด้วย

     ฮุ่ยเหยียน...

     ชื่อนี้ทำให้นางรู้สึกดี หากนางตายไปแล้วเขาจะเป็นอย่างไรกันนะ... นางอยากอยู่กับเขาไม่อยากตายจากไปไหนเลย หญิงสาวหลับตาลง หยาดน้ำตาเริ่มไหลริน สองมือเอื้อมไปหยิบใบไม้สามสีที่บัดนี้เริ่มกรอบแล้วขึ้นมา ลูบมันสัมผัสมันราวกับคิดถึง...

     สวรรค์หากนางหายดีนางจะขอแต่งกับเขา...

     นางรักเขามาตั้งนานแล้ว...และนางเพิ่งรู้ตัวตอนที่กำลังจะสายไป...

     "ฮุ่ยเหยียน..." นางพยายามเอ่ยชื่อนี้ ทว่าเสียงมันกลับเบาหวิวเอามากๆ คล้ายคนพึมพำ ทว่าเขากลับละจากการดีดพิณรีบวิ่งมาหานางอย่างรวดเร็ว เขายังคงดูนางอยู่เสมอ...  

     "ข้ารักท่าน..." นางเอ่ยละเอ่ยย้ำอยู่อย่างนั้น "ข้า...รัก...ท่าน" จนกระทั่งนางเริ่มไม่มีเสียงและเรี่ยวแรงใดๆ หลังจากนั้นทุกย่างก็จ่มสู่ความมืดมิด อ้างว้าง หนาวเหน็บ...

     การที่นางไม่มีเขาทำให้นางรู้สึกเหงายิ่งนัก...

     จากนั้นนางก็ฟื้นหลังจากหมดสติไปถึงสามวันสามคืน ตอนนั้นในคืนที่สองฟางซินเข้ามาดูแลนาง รักษานางด้วยยาแปลกๆ นั้น จนกระทั่งนางฟื้นอาการก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ อย่างที่สวรรค์ร่วมอธิษฐานเอาไว้ ส่วนฮุ่ยเหยียนเองก็มาเยี่ยมนางทุกวัน ดีดพิณ แถมยังสวรรหาดอกไม้ ใบไม้รูปทรงสวยๆบ้าง ประหลาดๆบ้างมาให้นางดูทุกวัน จนกระทั่งอาการของนางหายดี นางก็เริ่มเปิดใจให้เขามากขึ้นเริ่มกล้าที่จะเอ่ยปากคุยกับเขา...จนกระทั่งยอมรับแม้กระสมรสพระราชทาน ยอมแต่งเข้ามาเป็นภรรยาของเขา

     เพลงพิณบรรเลงจบลง...นางลืมตาขึ้นมองฮุ่ยเหยียน

     "ข้ารักท่าน..." นางเอ่ยเบาๆ คล้ายกระซิบ แต่ด้วยความหูดีของฮุ่ยเหยียนเขาจึงได้ยินและมอบจุมพิตให้นางอย่างอ่อนโยน เราสองคนบัดนี้ใกล้ชิดกันจนนางสามารถมองใบหน้าของเขาได้อย่างชัดๆ ลูกของนางคงเหมือนเขามาก หากเป็นหญิงก็คงเหมือนนาง...

     "ข้าว่าลูกสาวคงข้าอยากให้งดงามเหมือนเจ้า" เขายิ้มอบอุ่น มือข้างหนึ่งลูบศีรษะของนางอย่างทะนุถนอม

     "หากเป็นลูกชายข้าอยากให้หล่อเหลาเหมือนท่าน" นางเอ่ยไปดังที่นางอยาก เขายิ้มอย่างเข้าใจ ใบหน้าของเขา ฮุ่ยเหยียนนั้นดูเปี่ยมไปด้วยวันเวลาแห่งความสุข

     "ข้าฝัน...ฝันว่า...อยากไปไหว้พระพุทธองค์กับท่านสักครั้งหนึ่ง...หากว่าท่านว่าง" นางค่อยๆเอ่ยที่ละประโยค ทีละคำสั้นๆ อย่างไม่รีบร้อน

     "เช่นนั้นข้าจะรีบหาเวลาไปกับเจ้า" เขาเอ่ยคล้ายรับปากแน่นอน

     "ข้าอยาก...ทำบุญ แจกข้าวต้ม บริจาคของ อยากทำร่วมกับท่าน" วันนี้นางพูดมากจริงๆ...แต่ก็ล้วนเป็นสิ่งที่นางอยาก และพอเป็นไปตามแผนของฟางซินได้ ประเดี๋ยวใกล้ๆ แล้วนางจะชวนคนสนิทมาร่วมด้วยเช่นฟางซินเป็นต้น ยังไงไอการทำทานบริจาคของนาง ยิ่งมากคนยิ่งสนุก กุศลยิ่งแรง และก็เป็นความผลที่ดีต่อสกุลต้านไถอีกด้วย

     "เอาสิ ข้าว่าอีกสักสัปดาห์ให้พ้นช่วงหน้าฝนไปก่อนนะ"

     นางพยักหน้าอย่างดีใจ แววตาเต็มไปด้วยความสุข...

    

...ติดตามตอนต่อไป...