คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 It's just begun [Re-write]
…Chapter one…
It’s just begun...เรื่องนี้น่ะ มันพึ่งแค่เริ่มต้น
คุณเคยรู้สึกรักใครซักคนจนไม่อยากเสียเขาไปให้ใครอื่นไหมฮะ...
ถ้าคุณเคย...
คุณคงเข้าใจความรู้สึกของผมว่าการที่กำลังจะโดนคนรักปล่อยมือไปนั้น...
มันเจ็บปวดแค่ไหน...
ถ้าเลือกได้ คุณก็คงไม่อยากเสียความรักในมือไปหรอก...
แต่จะทำอะไรได้อีกละฮะ...
ถ้าหัวใจของคนที่เรารักนั้นเขาไม่ได้อยู่กับเราอีกต่อไปแล้ว...
สิ่งเดียวที่ผมควรทำ...
คือปล่อยมือให้เขาได้มีความสุขกับความรักครั้งใหม่ของเขา...
แต่ตัวผมเอง...
ต้องมานั่งเสียใจในการกระทำเฉกเช่นนางเอกในละครหลังข่าวอย่างนั้นหรือ...
มันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรือ...
เพราะผมก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่มีความเห็นแก่ตัวและหวงของเช่นกัน...
เห็นทีว่าความรักในตอนสุดท้ายนี้...
ไม่ผมก็เธอคนนั้น ต้องมีใครซักคนที่ต้องปล่อยมือออกไป...
.
.
.
ตัวร้าย...อาจเป็นคำเรียกเพียงบทบาทของนักแสดงในละคร
ตัวร้าย...ตัวละครที่มีทั้งความความอิจฉา ริษยาและสุดท้ายต้องลงเอยด้วยความเจ็บปวดเสมอ
ตัวร้าย...ที่สุดท้ายต้องกลับกลายเป็นตัวละครที่ต้องทนทรมานอยู่ในสายตาที่เต็มไปด้วยความชิงชังอีกมากมาย
ตัวร้าย...แต่สิ่งที่เขาได้ทำลงไป เขาก็มีหัวใจที่มีความรู้สึกเหมือนกับตัวละครตัวอื่นมิใช่หรือ
นี่ล่ะนะ...ความจริงที่แสนตลกร้ายของมนุษย์เรา
หากเปรียบกับละครเรื่องๆนึง…
ผมก็คงได้รับบทบาทของตัวร้ายไปครอบครอง...
ไม่ใช่ว่าผมเลว จนถูกตราหน้าว่าเป็นคนเลวหรอกนะครับ...
หากแต่สิ่งๆหนึ่งที่กระทำให้ผมกลายเป็นตัวร้าย...
เป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ผมรักเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆของตัวเอง...
ฉากหน้าของเธอนั้นไม่ต่างกับนางเอกเจ้าน้ำตา ใสซื่อ น่ารัก
แต่สามารถเรียกคะแนนความน่าสงสารจากพระเอกและทุกคนได้อย่างง่ายดาย
ซึ่งต่างจากตัวผมที่ต้องกลายเป็นตัวร้าย
และกำลังจะถูกทอดทิ้งจากคนที่รักไปเพียงเพราะมารยาร้อยเล่มเกวียนของนางร้ายในคราบของนางเอก
ผมไม่ใช่คนเลวร้าย ไม่ได้เต็มไปด้วยมารยามากมาย
ผมเป็นเพียงผม ผู้ชายธรรมดาที่อ่อนต่อโลกมากเกินไป
ผมไม่ใช่คนร้ายกาจ เป็นเพียงคนธรรมดาที่อยากอยู่สงบกับคนที่ผมรัก
แต่เมื่อของที่ผมรักที่สุดกำลังจะถูกแย่งไป
การจะให้ผมนิ่งเฉยอยู่นั้นก็คงจะทำไม่ได้
หากแต่ครั้งนี้
ความรักที่ผมกำลังจะถูกแย่งไป
คนที่แย่งและทำลายความรักของผมกลับกลายเป็นน้องสาวที่ผมรัก
ยูกิ...
นักศึกษาปีหนึ่งที่เป็นรุ่นน้องสายรหัสของผม เธอเป็นเด็กลูกครึ่งญี่ปุ่น หน้าตาน่ารักที่ใครๆมองก็ต้องหลงรักเธอ
หากแต่ใครจะรู้ว่าภายใต้หน้ากากที่เธอแสดงให้ทุกคนเห็นนั้น
เธอกำลังหลงรักคนรักของผม
อ้น...
ผมไม่เคยนึกมาก่อนว่าการที่ผมเปิดโอกาสให้คนสองคนได้รู้จักกันนั้น
จะกลายเป็นเรื่องที่ทำร้ายตัวผมเองถึงขนาดนี้
จากวันที่เขาสองคนรู้จักกันก็เท่ากับว่าผมได้ชี้โพลงให้กระรอกเสียแล้ว
คนรักของผมก็เริ่มเปลี่ยนไป
เราไม่เคยออกไปไหนด้วยกันอีกตั้งแต่วันที่ผมแนะนำยูกิให้กับอ้น
และอ้นเองก็เริ่มทำตัวเหินห่างกับผมออกไปไม่เหมือนเดิม
จนบางทีผมก็แอบน้อยใจในวันที่อ้นหายไปไม่พูดไม่จาอะไรเลย
.
.
.
“พี่คชาๆ...อาทิตย์หน้าแพรกับจอยมีแสดงละครเวทีของรุ่น พี่คชาต้องมาดูด้วยนะ”
เสียงแท๊กทีมของสองสาวดูโอ้ แพรวากับจอยที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น
ก่อนจะรีบมาเกาะแขนของคนที่ถูกเรียกด้วยท่าทีกระดี้กระด้าเต็มที่
“ใครเขาช่างเลือกน้องพี่สองคนไปเล่นละครนะ เหมาะจริงๆ”
บุคคลที่ถูกเกาะพูดออกมาก่อนจะก้มมองใบหน้าของสองสาวที่ยิ้มร่าด้วยความตื่นเต้นที่ในอาทิตย์หน้า
พวกเธอสองคนได้รับเลือกให้แสดงละครเวทีของรุ่น
“พี่คชาจะบอกว่าน้องสองคนสวยเตะตาใช่มั้ยล่ะ แหมไม่ต้องชมหรอก น้องรู้ตัวว่าน้องสวย”
ก่อนที่จอย รุ่นน้องต่างเอกแต่คณะเดียวกันจะหัวเราะออกมา
“พี่คชาก็...จะพูดแบบนี้ แพรเขินน้า” แพรวาพูดจบก็อายบิดม้วนกับคำพูดของจอยที่เอ่ยสมมุติฐานไป
“เปล่า...ใครบอกว่าพี่จะบอกว่าพวกเธอสวยเตะตา พี่หมายถึงเขาเลือกลิงสองตัวไปเล่นละครลิงเนี่ย เหมาะจริงๆ”
ก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความขบขันที่สามารถแกล้งให้สาวน้อยทั้งสองหน้าเหวอไปตามๆกัน
เพราะนึกไม่ถึงว่ารุ่นพี่ของเธอจะพูดแบบนี้
“พี่คชา!!!”
ก่อนสองสาวจะแท๊กทีมเรียกชื่อของรุ่นพี่ที่น่ารักของเธอเสียงดังจนคนที่ถูกเรียกสะดุ้งด้วยความตกใจ
“โอ๋ๆ พี่ล้อเล่นนะจ๊ะสองคน เอาเป็นว่าใกล้วันงานบีบีมาเตือนพี่อีกทีนะสองสาว พี่ไปก่อนนะมีคาบบ่าย”
ร่างบางลูบหัวรุ่นน้องสาวสวยสองคนด้วยความเอ็นดู ก่อนจะขอตัวออกมาเพื่อเตรียมไปเรียนต่อ
แต่ระหว่างทางที่จะเดินไปยังตึกเรียนนั้น
สายตาของเขาก็พบกับร่างของชายหนุ่ม
ผู้ที่ยังคงสถานะเป็นทั้งเพื่อนร่วมแชร์ห้องและแฟน
แต่อีกสิ่งที่ร่างบางเห็น
กลับเป็นสตรีร่างเล็กที่ยืนเคียงข้างร่างสูงนั้น
รุ่นน้องสายรหัสของเขานั่นเอง
แล้วสองคนไปทำอะไรอยู่ด้วยกันล่ะ?
คำถามต่างๆมากมายผุดขึ้นในหัวของร่างบาง
ความตั้งใจที่อยากจะเดินเข้าไปหาเพื่อถามกลับต้องชะงักลง
เมื่อสิ่งที่เค้านึกได้คือเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง
.
.
.
สิ่งที่คชาอยากรู้...เพียงแค่อ้นจะโกหกชามั้ย ว่าสิ่งที่ชาเห็น มันไม่ใช่เรื่องจริง
นี่หรือคือธุระที่อ้นว่า...
ธุระที่อ้นว่าติดประชุมโปรเจกต์...
ไม่ใช่ว่าคชาจะไม่ไว้ใจ
แต่เป็นเพราะคชากลัว
คชากลัวว่าเรื่องที่คชาเห็น
จะเป็นเรื่องจริง...
.
.
.
พรุ่งนี้...ฉันก็จะกลายเป็นคนอื่นของเธอแล้วใช่มั้ย???
พรุ่งนี้...ฉันกับเธอ เราจะยังรู้จักกันอยู่รึเปล่า???
พรุ่งนี้...ฉันจะยังสำคัญกับเธออยู่บ้างมั้ย???
แล้วพรุ่งนี้...เธอกับฉัน...เราจะยังรักกันได้อยู่มั้ย???
To Be Continue...
ความคิดเห็น