คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Ep1 : : วันเกิด...
วันเกิด...
“พี่ๆ ผมหิวอ่ะ” ฟีฟ่าบ่นกับพี่ชายของเขา ถึงจะไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ แต่ก็รักกันเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่ง
“อะไรวะ พึ่งจะกินไปเมื่อตอนเที่ยง มึงหิวอีกละ” คิมบ่นกลับ ก็จะไม่ให้บ่นได้ยังไงละครับ เพราะมันพึ่งจะกินข้าวไปตอนเที่ยง แต่นี่มันพึ่งบ่าย 1 เองนะ
“โห่ววพี่ วันเกิดผมก็ตามใจผมหน่อยดิ”
“เออออออออๆ จะกินไรว่ามา” คิมลากเสียงยาวก่อนจะยืนกอดอกรอคำตอบจากไอน้องชายของเขา
“กิน...” แต่ยังไม่ทันที่ฟีฟ่าจะตอบอะไร ก็มีเสียงอื่นแทรกมาก่อน
“พี่คิมมมมม !! พี่คิมใช่ปะ ??” ทั้งคิมและฟีฟ่าหันไปหาต้นเสียง ก็พบกับเด็กผู้ชายหน้าหวานคนหนึ่ง
“อ้าวมิน เป็นไงมั้งไม่เจอกันนานเลย” คิมทักทายน้องของเขาที่ไม่ได้เจอกันมานาน เพราะมินต้องไปเรียนซัมเมอร์ต่างประเทศช่วงปิดเทอม เลยทำให้คิมและมินไม่ได้คุยกันนานมาก
“ก็ดีนะพี่ อากาศเย็นดี ที่เที่ยวเยอะ” มินตอบคำตอบของคิม
“555 ไอ้นี่นิ ไปเรียนหรือไปเที่ยวพักผ่อนหะ”
“ไปเรียนดิพี่” มินตีแขนพี่คิม ข้อหาไปว่ามิน
คิมกับมินรู้จักกันมาไม่นานมาก เค้าสองคนเคยดูใจกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่มินจะตัดสินใจเลือกอีกคนที่คุยอยู่ เพราะคนๆนั้น ดูแลเทคแคร์มินได้ดีกว่าคิม คิมเองก็อยากจะเทคแคร์มินให้ได้เหมือนกับคนนั้นนะ ถ้าไม่ติดที่ระยะทางและสถานะการเงินของคิมในตอนนั้น คิมกับมินคงเป็นแฟนกันไปนานแล้ว
“แล้วนี่มากับใครอ่ะ แฟนหรอ ?” คิมถามมินเพราะเห็นว่ามินอยู่คนเดียว
“อ๋อเปล่า รอเพื่อนอยู่อ่ะ” มินตอบ
“แล้วนี่กินไรมายัง ?” คิมถามมิน
“ยังเลยพี่” มินตอบคิมพร้อมกับเอามือลูบท้องตัวเองให้รู้ว่าเขาหิว
“กินปะ ? เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง นานๆทีเจอกัน” คิมชวนมิน
แต่ยังไม่ทันที่มินจะตอบอะไร ก็มีคนมาสะกิดเขาสะก่อน “โอ๊ยยยยยยยย มิน กูบอกเลยวันนี้แม่งโคตรร้อน กูเดินข้ามสะพานมานี่แบบโอ๊ยยยยยร้อน ไขมันจะละลายหมดทั้งตัวละเนี่ย”
หลังจากที่โอ๊ตสะกิดมินเขาก็เริ่มบ่นยาวๆให้เพื่อนที่นัดเอาไว้ฟัง เขาปาดเหงื่อบนใบหน้าออกก่อนจะลืมตามาเห็นผู้ชายร่างสูง 2 คนที่เขาไม่รู้จักยืนอยู่กับมิน “ใครอ่ะมิน”
“อ๋อ นี่พี่คิม คนที่กูเคยเล่าให้ฟังไง” มินตอบเพื่อนของเขา
“แล้วพี่อีกคนอ่ะ” โอ๊ตถามต่อ
“...”
“อ๋อนี่ ฟีฟ่า น้องพี่เอง” คิมตอบคำถามโอ๊ตแทนมิน อ๋อใช่มินไม่รู้จักฟีฟ่านี่ครับ จะตอบได้ไง
“อ๋อครับ... เออมินกูหิวข้าวมากละ เมื่อเช้าก็ไม่ได้กิน ไปหาไรกินกันเหอะ” โอ๊ตบอกก่อนจะลากแขนมินให้เดินตามเขาไป “เออๆๆ ไปละนะพี่คิม พี่ฟีฟ่าด้วย บายครับ” มินโบกมือลาคนตัวสูงทั้งสองพร้อมกับยิ้มให้ไกลๆ คิมโบกมือตอบ เป็นสัญญาณว่าไว้เจอกันใหม่
“พี่ๆ ไปกินชาบูกัน”
“อื้ม” คิมตอบฟีฟ่าก่อนจะหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาดูแจ้งเตือนจากไลน์
Min : พี่คิม พรุ่งนี้ว่างปะ ?
Kim : ก็ว่างนะ ทำไมหรอ
Min : ไปดูหนังกัน ไม่ได้ดูด้วยกันมานานละ คิดถึง
Kim : อืมมมมมมม ไปดีปะว้า
Min : ไปดิพี่ นะๆๆ
Kim : อะๆ ก็ได้
คิมเดินยิ้มจนฟีฟ่าสงสัย
“แหน่ะๆ ยิ้มอะไรอ่ะพี่”
“พี่ๆ”
“พี่คิม...”
“...”
“เออไอ้ฟ่า มึงว่าจะกินไรนะ... อ้าว ไปไหนวะ” คิมหันซายหันขวาก็ไม่เจอฟีฟ่าสะแล้ว เขารีบกดโทรหาทันที
ตุ้ด...
ตู้ด...
ตู้ด...
เป็นสิ่งเดียวที่เขาได้ยิน
คิมโทรหาฟีฟ่าเป็นร้อยๆสาย แต่ก็ไม่รับ คิมเริ่มใจคอไม่ดี เพราะฟีฟ่าเป็นเด็กต่างจังหวัด เขากลัวมันจะหลงทาง “รับสะทีสิวะ” คิมบ่นกับตัวเองมาสักพักแล้ว จากตอนแรกที่เริ่มเป็นห่วง จนตอนนี้เริ่มโมโหสะแล้ว
***
คิมกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งโมโห ทั้งเป็นห่วง จะไปไหนมาไหนทำไมไม่บอก คิมคิดในใจก่อนจะลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้าน
“อ้าวคิม ฟีฟ่าพึ่งออกไปเมื่อกี้เองลูก” แม่คิมพูดขึ้นเมื่อเขาเห็นลูกชายตัวเองกลับมาก่อนฟีฟ่าออกไปพอดี
“ออกไป ? ไปไหน ?” คิมถามด้วยความสงสัย
“เห็นบอกว่าจะกลับแล้วน่ะ แม่ก็ไม่แน่ใจ” ทันทีที่คิมได้ยินคำตอบจากแม่ ก็รีบวิ่งไปที่รถพร้อมกับลองโทรหาฟีฟ่าดูอีกครั้ง แต่ดูเหมือนครั้งนี้จะไม่เหมือนเดิม
‘ขอโทษค่ะ ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้...’
คิมรีบขับรถออกจากบ้านทันที สิ่งที่เขาคิดคือ
1. ถ้ามันจะกลับ ก็คงกลับไปที่คอนโดของมัน
2. หรืออาจจะกลับต่างจังหวัดเลย
เขารีบขับรถไปที่คอนโดที่ฟีฟ่าอยู่ทันที
หลังจากที่คิมมาถึงคอนโด เขารีบลงจากรถเพื่อนจะไปดูให้แน่ใจว่าฟีฟ่าอยู่ที่นี้หรือไม่ เพราะถ้าไม่ คำตอบเดียวคือฟีฟ่าจะกลับต่างจังหวัดแน่นอน
ไลน์!
ไลน์!
คิมยังคงวิ่งไปรอลิฟท์ไม่สนใจเสียงไลน์ที่แจ้งเตือนมา เพราะคิดว่าคงเป็นมินที่มานัดเรื่องจะไปดูหนังพรุ่งนี้
“อย่าพึ่งกลับนะมึง กูยังไม่ได้ให้ของขวัญมึงเลย”
คิมบ่นกับตัวเองก่อนจะวิ่งมาถึงหน้าห้องของฟีฟ่า
ก็อกๆ ๆ
“...”
มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เขาได้รับจากการเคาะประตู คิมรีบหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาเพื่อนจะลองโทรหาฟีฟ่าดูอีกรอบ ยังไงมันก็ต้องติดสักครั้งน่ะ เขาคิดได้ก่อนจะต้องใจหายเมื่อแจ้งเตือนไลน์ที่แจ้งมานั้นคือ ‘ฟีฟ่า’
Fifa : พี่คิม ผมกลับขอนแก่นแล้วนะ
Fifa : ผมไม่อยากรอละ
คิมคิดอะไรไม่ออก สมองมันตัด(เหมือนไรต์นี่แหละ) มืดแปดด้าน จะทำยังไงดีกับของขวัญที่เตรียมไว้ให้มัน คิมตัดสินใจไลน์กลับไปหาฟีฟ่า
Kim : ฟ่า มึงอยู่ไหน
Fifa : สนามบิน พี่ไม่ต้องตามมาหรอก อีกครึ่งชั่วโมงผมก็ขึ้นเครื่องละ
คิมไม่ตอบอะไรฟีฟ่า แต่เขารีบวิ่งไปที่ลิฟท์ทันที “มาสะทีสิวะ..” เขาบ่นกับตัวเองเพราะลิฟท์นั้นมาหาเขาช้าเหลือเกิน มันคงไม่ทันใจเขา คิมรีบวิ่งลงบันไดมาแทน เขาจะต้องไปหาฟีฟ่าให้ได้ ต้องไปให้ทัน
ต้องไปให้ทัน...
FIFA’TALK
“พี่คิม...”
ถ้าพี่จะไม่สนใจผมขนาดนี้ งั้นผมไปก็ได้
ผมเดินหนีจากไอคนบ้า ไอคนปัญญาอ่อน (ฟ่าคงโมโหแล้วล่ะ) ที่ยืนยิ้มคนเดียวกับโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ผมตัดสินใจนั่งแท็กซี่ไปบ้านของไอคนบ้านั่น เพราะข้าวของผมอยู่ที่บ้านมัน อ๋อผมมากรุงเทพทุกรอบจะไปนอนคอนโดที่แม่ผมซื้อไว้ แต่ด้วยความที่เมื่อวานไอพี่คิมมันบอกว่าให้มานอนบ้านมัน มันมีของขวัญจะให้ ไอเราก็คิดว่าจะมีอะไรเซอไพร้ๆ แต่สุดท้าย มายืนคุยกับไอ้มนุษย์ผู้ชายหน้าสวยนั่น หึ เห็นกูเป็นอะไรห้ะ ตอไม้ โขนหิน หรืออากาศ โอ้ยยยยย ฟีฟ่าไม่ไหวแล้วววววววววววววววววว!!!
ตื้ดดดด ตื้ดดดดดดด...
แหน่ะ! ยังจะโทรมาอีกนะ ใช้สมองส่วนไหนคิดให้โทรมาหะ หึ! จ้างให้ก็ไม่รับหรอกกกกกกก
ตื้ดดดด ตื้ดดดดดดดดดดดดด...
นี่ก็โทรจัง อะไรนักหนาเนี่ย ฟีฟ่าจะมิทนละนะ ปิดเครื่องแม่มมมม
“แม่ครับ ผมกลับก่อนนะครับ”
“อ้าว จะกลับแล้วหรอฟีฟ่า อ่อๆ เดินทางปลอดภัยนะลูก”
ผมยืนรอแท็กซี่เพื่อจะไปสนามบินเพราะผมจะกลับขอนแก่นแล้ว ไม่ไหวอ่ะครับ เหมือนโดนทิ้งยังไงไม่รู้ ผมตัดสินใจเปิดเครื่องโทรศัพท์ตัวเองอีกครั้ง แล้วไลน์ไปหาพี่คิม
Fifa : พี่คิม ผมกลับขอนแก่นแล้วนะ
Fifa : ผมไม่อยากรอละ
ใช่ ผมไม่อยากรอแล้ว แท็กซี่ไปไหนหมดวะเนี่ยยยย
กูร้อนนนน
เข้าใจมั้ยว่ากูร้อนนนนนนนนน
Kim : ฟ่า มึงอยู่ไหน
จะมาถามทำไมว่าอยู่ไหน ไปถามไอ้มนุษย์ผู้ชายหน้าสวยนู้นไป หึหึหึ เอางี้ละกัน...
Fifa : สนามบิน พี่ไม่ต้องตามมาหรอก อีกครึ่งชั่วโมงผมก็ขึ้นเครื่องละ
55555555555555555555555555555555555555555555
ครึ่งชั่วโมงอะไรล่ะ แท็กซี่กูอยู่ไหนดีกว่าตอนนี้
คนนึงหาเรื่องคุย...
อีกคนนึงหาเรื่องวาง...
คนนึงทำแทบทุกอย่าง...
อีกคนไม่เคยสนใจ...
แก้ไขหน่อยมันไม่มีตัว " " อ่ะ เค้าไม่รู้เพราะไรเลยมาลองแก้ดู
ความคิดเห็น