ห้องเก็บของ ห้ามเข้าน้า

ลำดับตอนที่ #3 : Audition:3:

ใบสมัครนางเอก ...Seunghyun...(สีน้ำเงิน ตอบสีดำนะ)

ส่วนประวัติผู้สมัคร

ชื่อผู้สมัคร ::ยีน(แนะนำให้เรียกว่าคนสวย!!)

อายุ ::สิบห้าไม่ใช่ห้าสิบ(ยังเป็นสาวแรกรุ่น~~~)

ยินดีที่ได้รู้จักนะ ::ค่าา เช่นกันๆ ตอนนี้เค้าก็กำลังแต่งฟิคอยู่เช่นกันแหละ แต่ท่าทางจะไปไม่รอด ช่างเหอะ ดงบังชินกิสู้ๆ (เกี่ยว??) ยังไงก็ขอให้แต่งฟิคนี้จนจบน้า ดงบังชินกิ โอฮาโยะ!!!!

ส่วนประวัติตัวละคร

ชื่อ (เกาหลี ขอมีความหมาย) :: ชางยูริ(ยูริแปลว่าแก้วว ซึ่งนางเอกคนนี้เป็นคนบอบบาง555+)

Name (เป็นภาษาอังกฤษ) :: Chang yu ri

อายุ (เท่าเทมป์เท่านั้น) :: เอิ่ม..เรื่องนี้เทมป์อายุเท่าไหร่เอ่ย เอาเป็นว่าเท่าเทมป์แย้วกันนะ

บุคลิก :: ดูสุภาพ อ่อนโยนและใจดี เป็นคนที่มีรอยยิ้มตลอดเวลา หลายๆคนที่เห็นหน้าเธอก็จะบอกว่า นางฟ้าชัดๆ!!!

นิสัย (5 บรรทัด up!!) :: โดยพื้นฐานแล้วเป็นคนที่ใจดี หัวอ่อน สุภาพ อ่อนโยนและใส่ใจในทุกๆเรื่อง เป็นคนที่มีความเป็นกุลสตรีสูงจริงๆ แคร์คนรอบข้างว่าคนนั้นคนนี้เป็นยังไง ทุกข์ใจตรงไหนหรือเปล่า เห็นใครเป็นทุกข์ไม่ได้ ต้องอยู่ปลอบใจหรือไม่ก็พยายามจะทำให้คนๆนั้นยิ้มถึงแม้ว่าจะไม่รู้จักกันมาก่อนก็ตาม เวลาทำอะไรก็จะมองตลอดเลยว่าคนโน้นคนนี้จะทุกข์ใจในสิ่งที่ตนกระทำรึเปล่า กังวลมากเกินไปจนดูเหมือนไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง ค่อนข้างขี้อาย เวลาอยู่ในกลุ่มสนทนาจะพูดไม่ค่อยทันคนอื่น คือจะเป็นคนพูดน้อย แต่เวลาโมโหสุดๆแล้วจะเป็นอีกคนไปเลย ชอบยิ้มเล็กๆไปให้คนโน้นคนนี้ไปทั่วจนดูเหมือนโปรยเสน่ห์ แต่จริงๆแล้วเป็นคนที่อินโนเซนท์และใสซื่อมากๆ มีโลกส่วนตัวสูงจนบางคนมองว่าเธอหยิ่ง แต่จริงๆแล้วเธออยากมีเพื่อนเยอะๆ ถึงภายนอกดูเป็นคนอ่อนแอบอบบาง แต่จริงๆแล้วเป็นคนเข้มแข็งมาก แม้แต่เวลาจะร้องไห้ยังคิดเลยว่าควรจะร้องดีรึเปล่า คือไม่ว่าจะทำอะไรก็จะคิดโน่นคิดนี่ในหัวตลอด แต่ถึงยังไงก็ยังเป็นคนที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนติดใบหน้าตลอดเวลา นิสัยโดยรวมแล้วนับว่าเพอเฟกต์สุดๆ ใจดี อ่อนโยน สุภาพและเรียบร้อย

ประวัติ (3 บรรทัด up!! บรรยายละเอียดๆ จะดีมาก คนนี้ขอแบบรวยๆ เลยนะ) ::บ้านรวยเวอร์ๆ ทางบ้านของนางเอกนี่ค่อนข้างจะสนิทกับครอบครัวของยูชอนเลยถูกจับหมั้นกันตั้งแต่เด็ก ผูกพันกับยูชอนมาก(แอบอิจฉา-..-) เนื่องจากเป็นตระกูลเก่าแก่ชั้นสูง ครอบครัวจึงค่อนข้างที่จะหัวโบราณและเข้มงวด ดูเหมือนว่าจะตั้งแต่เด็กๆแล้วที่ทุกสิ่งทุกอย่างต้องยูชอน ยูชอน คงเป็นเพราะเด็กๆเธอไม่ค่อยมีเพื่อน มีแต่ยูชอนที่แสนใจดีอ่อนโยนนี่แหละที่บอกว่า ‘ไม่เป็นไรนะ มีเราแล้วนี่ไง’ ทีนี้พอโตมาคนแรกที่เธอมองหาก็จะเป็นคู่หมั้นหนุ่มสุดหล่อ(มากๆ)ตลอดเวลา

ชอบ ::รอยยิ้มของทุกๆคน ดอกไม้สวยๆ ช็อกโกแลต

ไม่ชอบ / เกลียด :: ความทุกข์และความเศร้าไม่ว่าจะเป็นของตัวเองและคนอื่น คนนิสัยไม่ดี(ก็ไม่รู้เหมือนกันวาไม่ดีแบบไหน)

กลัว ::ความมืด ความโกรธของยูชอน

ความสามารถพิเศษ ::ทุกอย่างที่ยัยพวกลูกคุณหนูเขามีกัน 555+ เล่นไวโอลีนและเปียโนเก่งมากกกกก เต้นบัลเลย์ก็เทพ อีกอย่างคือรอยยิ้มอ่อนโยน อันนี้ผู้ชายหลายคนห้ามมองถ้าไม่มีภูมิคุ้มกันความสวย(ยัยเวอร์)

อื่นๆ ::มันคืออะไรเหรอ-____-?? อ่า รายละเอียดอื่นๆใช่มะ...นางเอกเป็นลูกสาวคนเดียวนะค๊า ประคบประหงมลูกสุดๆ อ้อ นางเอกมีลูกหมาสองตัวคือ ฮานาและดูล ทั้งสองตัวเป็นลูกหมาที่ยูชอนและยูริเก็บได้ที่ข้างถนนค่า ก็เลยรับไว้เป็นลูก55+ คือยูชอนเป็นพ่อแล้วมียูริเป็นแม่ไง จะผลัดกันเลี้ยงที่บ้านยูชอนและยูริคนละหนึ่งอาทิตย์

อิมเมจนางเอก (3 รูปพอ ไม่เล็กไม่ใหญ่ไปนะ! บอกชื่อเจ้าของอิมเมจด้วยจ้า) ::ซองจีฮโย

อิมเมจคู่ (3 รูปพอ ไม่เล็กไม่ใหญ่ไปนะ!)::

 

ส่วนข้อตกลงนิดหน่อย

1.ถ้าติดให้เวลารายงานตัว 1 อาทิตย์ (7 วัน) โอเคนะ

::จะติดรึเปล่าเนี่ยสิ ไม่เป็นไรๆ ยังไงถ้าติดก็จะมาภายในหนึ่งอาทิตย์นะจ๊ะ    ถ้าไม่ติดว่าต้องไปอ่อยยุนโฮนะ55+(ในฝันเหรอ??)

2.ติดแล้วต้องมาเม้น+โหวตสม่ำเสมอนะ อย่างน้อยก็ทุกครั้งที่อัพ

::แล้วถ้าคนเขียนไม่อัพเลยล่ะ อันนี้ควรทำไงดี จับเชือดเลยดีมะ- -+

3.ถ้าจะหายได้โปรดแจ้งด้วยนะ ถ้าหายไปเฉยๆ เจจะให้เจ๊ยิงนางเอกคุณทิ้งซะเลย 55+ ตกลงนะ

::กรี้ดดดดดดดดด ยิงเลยค่า แล้วเอาเค้าไปเป็นนางเอกแทนน้า   หุหุ ยังไงก็ไม่หายไปไหนหรอก จะตามรังควานจนเบื่อกันไปข้างนึงเลยทีเดียว-_-+++

4.อาจจะมีการปรับเปลี่ยนคาแรกเตอร์เล็กน้อยเพื่อความเหมาะสม

::ตามสบายเลยค่ะ คนสวยไม่เครียด!!!!

5.อยากได้บทสำรองอะไรไหม

::บทนางเอกได้มะ- -+ ล้อเล่นค่ะล้อเล่น ไม่เอาอ่ะ เค้าไม่อยากจะเป็นตัวสำรองของใคร...แต่ถ้าเป็นตัวเอกอย่างเช่นนางเอกแจนี่รับนะ>_<//(อิบ้า-__-)

ส่วนคำถาม

1.คุณเป็นคนสวย รวย ฉลาด ชาติตระกูลดีครบสูตรเพอร์เฟ็คพอๆ กับซีวอน แถมยังพ่วงด้วยตำแหน่งดาวโรงเรียนอีก และเป็นถึงรองประธานนักเรียนอีกด้วยแน่ะ! แต่ว่าเพราะหน้าที่รองประธานนักเรียนทำให้คุณไม่ถูกกับแก๊งของซีอาห์จุนซู (แก๊งเด็กเฮ้วอ่ะนะ - -+) เพราะพวกนั้นชอบมีเรื่องวิวาทบ่อยๆ โดยเฉพาะเทมป์ที่คุณเกลียดขี้หน้าที่สุดในแก๊ง ทั้งนี้ทั้งนั้นเป็นเพราะเขามนุษย์สัมพันธ์แย่ที่สุดในแก๊งและดูเหมือนว่าจะมีเรื่องบ่อยสุด แถมเขายังชอบว่าคุณและต่อต้านคำสั่งด้วย ง่ายๆ คือคุณกับเทมป์ไม่ถูกกัน ...วันหนึ่ง คุณต้องเคลียร์งานเลยกลับบ้านเย็น และขณะที่ยืนรอรถส่วนตัวมารับ อยู่ดีๆ คุณก็ถูกพวกผู้หญิงมีนอที่อิจฉาคุณเพราะผู้ชายส่วนมาก(อาจรวมถึงแฟนของพวกหล่อนๆด้วย)ชอบคุณทั้งนั้นลากไปตบที่หลังโรงยิมเก่า คุณโดนเล่นงานซะเละ และขณะที่คุณกำลังจะโดนกรีดหน้าอก เทมป์ก็โผล่มา คุณคิดว่าเขาอยู่ข้างของพวกที่ตบคุณ(เพราะเคยเห็นอยู่ด้วยกัน) แต่ว่าเขากลับเล่นงานพวกที่ตบคุณและพาคุณออกมาจากที่นั่น เขาดูแลคุณอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพาคุณซ้อนมอเตอร์ไซค์เที่ยว - -+...เป็นครั้งแรกที่คุณได้ซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ คุณรู้สึกสนุกมาก...และเป็นครั้งแรกที่คุณรู้สึกดีกับเทมป์ และพอเที่ยวเสร็จ เทมป์ก็พาคุณมาส่งที่หน้าบ้าน และไม่ยอมไปซักที เอาแต่จ้องคุณเขม็ง คุณรู้สึกเขินๆ กับสายตาของเขา =_= จึงทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย...คุณจะพูดกับเขายังไง? (แบบเขินๆ น่ารักๆ เอาให้เทมป์ประทับใจและปิ๊ง เทมป์จะเริ่มชอบคุณหลังจากวันนี้) (บทพูด + บรรยาย 15 บรรทัดอัพ ตั้งแต่คุณโดนลากไปตบเลย)

:: “นี่ อย่าเล่นของมีคมอย่างนั้นสิ วางลงเถอะนะ ค่อยๆคุยกันก็ได้”ยูริพูดด้วยหัวใจที่เต้นแรง ตอนนี้เธอทั้งกลัวและตื่นเต้นมากๆแต่ก็ต้องคุมสติไว้ กรี้ดดดด ตื่นเต้นจริงๆ ในชีวิตคุณหนูสุดเพอเฟกต์ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน>_<

            “คุยเหรอ คุยกับยัยแรดอย่างเธอน่ะเหรอ น่ารังเกียจที่สุด แกมันตัวสวะรู้ไหม เพรราะแกคนเดียวทำให้แฟนของฉันเป็นบ้าเพราะแก วันนี้แกตายซะเถอะ”ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นภายในห้องอับๆหลังโรงยิมด้วยตาเหลือกโปนที่มองฉันอย่างอาฆาตแค้น อ๊ายยย ไม่ได้นะ ยัยคนนี้จะต้องกำลังทุกข์ใจอย่างแสนสาหัสแน่ๆเลย ละ แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ แค่ตัวเองยังไม่รอดเลย กรี้ดดดด มีดมันใกล้เข้ามาแล้ว

            “ใจเย็นๆก่อนสิ ฆ่าคนติดคุกนะจ๊ะ”ฉันพูดเสียงสั่นเพราะความกลัวที่เข้ามากาะกุมหัวใจเมื่อเห็นว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้ว ตอนนี้พวกผู้หญิงหลายคนกำลังต้อนฉันให้ชิดกำแพง ฉันเดินถอยหลังหนีมาช้าๆจนหลังติดกับกำแพงกระเบื้องเย็นเฉียบ ยัยคนที่อยู่หน้าสุดหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นว่าฉันจนมุม มือข้างที่มีมีดแหลมคมค่อยๆยกขึ้นช้าๆราวกับมัดจุราชที่กำลังล่าความตาย ฉันหลับตาปี๋พร้อมๆกับความกลัวพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลลงมา

            “ไปลงนรกซะเถอะแก!!!!!”เสียงนั่นดังขึ้นเมื่อราวสิบวินาทีที่แล้ว ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเมื่อไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดอย่างที่ควรจะเป็น ภาพที่เห็นตรงหน้าเป็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังกระชากยัยพวกนั้นไปติดกำแพง ก่อนจะเดินตรงมาทางฉันแล้วจ้องตาฉันสักพั้กหนึ่ง ความเงียบโรยตัวลงมาช้าๆก่อนที่เขาจะเช็ดน้ำตาให้ฉันแล้วกระชากแขนฉันออกจากหลังโรงยิมเน่าๆนั่น

            “นี่ ปล่อยฉันนะ”ฉันตะคอกเสียงเบาเมื่อเห็นว่าคนที่ช่วยฉันไว้คือเทมป์ ผู้ชายที่ฉันเกลียดที่สุดในโรงเรียนนี้ เพราะนอกจากเขาจะไม่ไฮโซแล้วยังจะมนุษย์สัมพันธ์แย่สุดๆอีกต่างหาก หมอนั่นหันมามองฉันเงียบๆแล้วบีบมือฉันแรงขึ้นโดยไม่พูดอะไร เขาสาวเท้าเดินไปที่รถมอเตอร์ไซต์คันโตที่ดูท่าทางแล้วคงจะไม่ค่อยได้เช็ดล้างเท่าไหร่

            “ยืนเอ๋ออะไรอยู่ ขึ้นมาสิ”เทมป์พูดหน้านิ่งเมื่อเห็นว่าฉันยังไม่ขึ้นไปซ้อนท้ายมอเตอร์ไซต์ของเขาซักที ฉันมองมันอย่างเก้ๆกังๆแล้วพูดเสียงค่อยเบาๆอย่างอายๆ

            “คือ.. ฉันขึ้นไม่เป็น”

            “ห๊ะ นี่อย่าบอกนะว่าไม่เคยขี่มาก่อนน่ะ”

            “อ่า มันก็เป็นอย่างนั้น._.”

            “ให้ตายสิ”เขาสถบเบาๆพลางเอนหน้าเหม็นเบื่อไปอีกทาง

            “งั้นฉันโทรให้คนที่บ้านมารับก็ได้ ขอบใจนายมากนะที่ช่วยฉัน”

            “ไม่ต้องหรอก ฉันจัดการเอง”เขาหันหน้าบูดๆมาทางฉันก่อนจะใช้มือแกร่งอุ้มฉันขึ้นไปซ้อนท้ายเขา แล้วออกรถไปด้วยความเร็วแสง มันทำให้ฉันตกใจมากและเป็นทุกข์สุดๆ!!!!!!

            “กรี้ดดดดดดดดดดดด>O<”ฉันกอดเทมป์แน่นในขณะที่ตาก็หลับปี๋ด้วยความกลัวแต่สนุกสนานและตื่นเต้น แผ่นหลังอบอุ่นที่ฉันซบอยู่สั่นเบาๆเป็นจังหวะเหมือนเขากำลังหัวเราะร่าอย่างมีความสุข ฉันมองมันแล้วยิ้มบางๆก่อนจะกรี้ดสุดเสียงเพราะความสนุกที่เกิดขึ้นในใจโดยไม่รู้ตัว...

            รถยนต์คันโตขับจอดเข้ามาเทียบหน้าบ้านหลังใหญ่ท่ามกลางความมืดมิดที่โอบล้อมไว้รอบกาย ฉันค่อยๆลงจากมอเตอร์ไซต์อย่างระมัดระวังแล้วหันหน้าไปหาเทมป์ที่กำลังมองฉันอยู่เงียบๆ

            “ยังไงก็ต้องขอบใจนายจริงๆนะที่ช่วยฉันเอาไว้ เห นี่อะไรน่ะ”ฉันมองไปที่แผลเล็กๆมีเลือดไหลซิบที่แก้มซ้ายของเทมป์ เขาแตะมันเบาๆก่อนจะยักไหล่อย่างไม่แคร์

            “ไม่มีอะไร แผลแค่นี้ไกลหัวใจ ไม่ตายหรอกน่า”

            “ไม่ได้นะ ต้องเป็นตอนที่นายมาช่วยฉันแล้วมีดของยัยคนนั้นบาดนายใช่ไหม ฉันต้องรับผิดชอบสิ”ฉันพูดขณะที่ก้มหน้าควานหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าRoxyสีชมพูของตัวเอง ก่อนจะเอามันออกมาซับเลือดตรงหน้าของเขาเบาๆ ดูเหมือนเขาจะชะงักเล็กน้อยเมื่อมือของฉันแตะแก้มของเขา ฉันพอเห็นอย่างนั้นจึงพลอยอายไปด้วย เราสองคนตกอยู่ในความเงียบในขณะที่ฉันซับเลือดให้เขาไปเรื่อยๆจนมันหยุดไหล ฉันยัดผ้าเช็ดหน้านั้นใส่มือเทมป์ก่อนจะมองเขาด้วยความรู้สึกขอบคุณและไม่มีความเกลียดอยู่ในใจ

            “วันนี้สนุกมากนะ ขอบใจจริงๆ แผลนี้นายคงจะเจ็บมาก ยังไงก็ต้องขอโทษด้วย แล้วก็...”ฉันเอื้อมมือไปแตะที่แผลของเขาแล้วนิ่วหน้าเล็กน้อย “ไอ้นี่มันคงทำให้นายเป็นทุกข์มาก ฉันไม่อยากให้นายเป็นทุกข์เลยรู้ไหม มันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีเลย ถ้านึกถึงมันแล้วนายเป็นทุกข์ก็ทำลืมๆไปแล้วกันนะ อ่า บางทีนี่อาจจะช่วยนายได้”

            ฉันเขย่งเท้าขึ้นเป่าลมใส่แผลของเขาเบาๆก่อนจะยิ้มเล็กๆอย่างใจดี “พรนางฟ้า หวังว่านี่มันคงจะช่วยนายได้นะ^^”

            เทมป์ที่เจออย่างนั้นก็หน้าแดงด้วยหัวใจที่พองโต เขาหันมายิ้มให้ฉันอย่างไม่เคยทำมาก่อนแล้วขับรถหนีหายไปในความมืดมิดของยามค่ำคืน ฉันมองไฟท้ายสีแดงๆไปจนลับตาแล้วหมุนตัวเข้าเปิดประตูรั้วบ้าน ริมฝีปากก็พึมพำเบาๆ

            “ดีจังเลย มีเพื่อนเพิ่มอีกคนแล้ว^^”

2.จากข้อ 1 หลังจากวันนั้นเทมป์ก็เข้าหาคุณเรื่อยๆ แบบเนียนๆ =_= เขาพยายามเข้ามายุ่งเกี่ยวกับคุณ คอยช่วยเหลือดูแลคุณทุกอย่าง และคุณก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคุณก็รู้สึกดีกับเขามากจนถึงขั้น ‘ชอบ’ แต่ไม่ถึงกับ ‘รัก’ เพราะคุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว...ตอนนี้พวกคุณสนิทกันมาก และใครๆ ก็ลือกันให้แซดว่าเขากำลัง ‘จีบ’ คุณอยู่ โอให้ตาย! ถึงว่าคุณจะรู้สึกชอบเทมป์ แต่ว่าคุณก็ไม่อยากให้เรื่องนี้รู้ถึงหูยูชอน คู่หมั้นของคุณ เพราะคุณรู้นิสัยยูชอนดีว่าเขาไม่มีทางอยู่เฉยแน่ถ้าได้รู้เรื่อง...และเพราะไม่อยากให้อะไรๆ เกินเลยไปมากกว่านี้ คุณจึงเริ่มทำตัวเหินห่างกับเทมป์เหมือนเมื่อก่อน บางทีก็ใจร้ายกับเขามากเพื่อสลัดเขาให้พ้น แต่ที่คุณทำไปก็เพียงเพื่อไม่อยากให้เขาเข้าใกล้คุณมากและอาจเสี่ยงต่อการถูกยูชอนหมายหัว แต่แล้ววันหนึ่ง ขณะที่คุณรอยูชอนมารับอยู่หน้าโรงเรียนเพื่อไปดินเนอร์สุดหรู อยู่ดีๆ เทมป์ก็โผล่มาฉุดกระชากลากถูขู่บังคับให้คุณขึ้นมอเตอร์ไซค์ไปกับเขา เขาพาคุณมาที่สะพานริมแม่น้ำและบอกรักคุณ และถามว่าทำไมคุณต้องถอยหนีเขาด้วย คุณตกใจมาก แต่ก็พยายามบอกเขาว่ามันเป็นไปไม่ได้ คุณมีคู่หมั้นแล้ว...แต่แล้วเทมป์ก็ทำให้คุณอึ้งเมื่อเขาบอกอย่างไม่ลังเลใจเลยว่าเขายอมเป็นตัวสำรองเป็นที่สองของคุณ! แล้วคุณจะทำอย่างไร...ในเมื่อคุณก็ชอบเขาอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากให้เขาต้องเจ็บ? (จะพูดอะไรกับเทมป์ยังไงก็ได้) (บทพูด+บรรยาย  10 บรรทัดอัพ ตั้งแต่คุณรอยูชอนอยู่หน้าโรงเรียน และเทมป์ก็โผล่มา) 

:: “ฮะๆ ถ้างั้นยูชอนก็ต้องเตรียมเงินไว้เยอะๆแล้วล่ะ เพราะยูริจะกินเยอะๆเลยรู้ไหม”ฉันวางสายของยูชอนด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข ทันใดนั้นเทมป์ก็โผล่มาแล้วอุ้มฉันไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะลากฉันขึ้นมอเตอร์ไซต์ของเขาโดยไม่พูดอะไรแล้วออกรถไปอย่างรวดเร็วโดยที่ฉันยังไม่ได้คัดค้านอะไรเลย

            “นายพาฉันมาทำอะไรที่นี่ ฉันนัดกับยูชอนเอาไว้ที่หน้าโรงเรียนนะ ไม่มีเวลามาอยู่กับนายหรอก”ฉันพูดอย่างเย็นชาขณะที่ยืนอยู่บนสะพานข้ามแม่น้ำยองอัน เทมป์กอดอกมองหน้าฉันอย่างจริงจังแล้วพูดออกมาเบาๆด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

            “ทำไมต้องหายไปจากชีวิตฉันด้วย ทำไมต้องหลบหน้ากัน”

            “เปล่าซักหน่อย ฉันก็อยู่ของฉันอย่างนี้ ในที่ที่คนอย่างฉันควรจะอยู่ ไม่ได้หลบหน้า”

            “โกหก เธอโกหก ถ้าอย่างนั้นจริงทำไมฉันถึงไม่เห็นเธอเลยล่ะ ทำไมข้างๆฉันไม่เคยมีเธอ”

            “เพราะที่ของนายไม่ใช่ข้างๆฉันน่ะสิ นายไม่เหมาะที่จะอยู่ข้างๆฉัน แล้วถึงจะเหมาะก็ไม่มีวันที่จะได้อยู่ข้างๆฉันด้วย เพราะคนเดียวที่อยู่ข้างฉันคือปาร์คยูชอน มันเป็นของมันอย่างนี้มานานแล้ว และจะเป็นตลอดไป”ฉันจ้องเขาด้วยสายตาว่างเปล่าเมื่อเขากำลังมองฉันด้วยสายตาที่เจ็บปวด เทมป์ที่เคยสง่าผ่าเผยและหยิ่งยโสกำลังก้มหน้าอย่างอดกลั้น เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วแค่นยิ้มอย่างยากลำบาก ขณะที่อ้าปากจะพูดน้ำตาของเขาก็ไหลออกมาช้าๆ

            “ยังไงก็ช่าง ฉันรักเธอไปแล้วนี่ ต่อให้เธอไม่เลือกฉันแต่ฉันก็เลือกเธอ แม้จะไม่คู่ควรฉันก็ยังจะรักเธอ ต่อให้เธอทำฉันเจ็บปวดมากกว่านี้ฉันก็ยังอยากจะอยู่ใกล้ๆเธอ”

            “นายพูดบ้าอะไรออกมา ฉันเป็นคู่หมั้นของยูชอนนะ ความรักของฉันควรมีให้เขาคนเดียว”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นคง หัวใจที่ถูกบีบจนเจ็บสั่งการให้ฉันก้าวเท้าออกจากสถานการที่น่าเจ็บปวดแต่ไม่รู้ทำไมขามันถึงไม่ก้าวออกมา

            “ต่อให้เธอแต่งงานกับเขาไปแล้วฉันก็ยังจะพูดแบบนี้ ฉันไม่สนว่าใครจะพูดยังไงกับความรักของฉัน ฉันยินดีที่จะเป็นตัวสำรองแม้ว่าเวลาที่ฉันจะได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอจะถูกเจียดมาจากเขา ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บจนอยากตายไปซะพ้นๆแต่ฉันคิดวามันต้องมีความสุขมากแน่ๆถ้าได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอ ดังนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหรือฉันต้องเสียอะไรไปเท่าไหร่ ฉันก็ยังยินดีรับมัน ขอแค่ให้ฉันได้อยู่ใกล้กับเธอ แม้เสี้ยวนาทีก็ยังดี”

            “เทมโป กลับไปที่ๆนายควรอยู่ซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของนาย ฉันจะทำราวกับว่าเหตุการณ์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”ฉันพูดขณะที่เดินหนีออกมาเรื่อยๆ แต่แค่เดินออกมาได้สามก้าวเทมป์ก็ทรุดตัวลงกอดฉันจากข้างหลังราวกับกำลังจะฉุดรั้งฉันไว้...ไม่ให้ฉันจากเขาไป...

            “ขอร้องล่ะ แค่คบกับฉัน ตัวสำรองก็ได้ แม้ว่าเธอไม่ได้รักก็ไม่เป็นไร สำหรับฉันแค่เศษเสี้ยวใจของเธอก็มากเกินพอแล้ว ขอแค่เธอชอบฉันสักนิด ฉันจะยอมทุกอย่าง ทุกอย่างเลยจริงๆ”แผ่นหลังของฉันเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาของเทมป์ ฉันกล้ำกลืนน้ำตาลงแล้วใช้มือของฉันดึงมือของเขาที่กอดรัดฉันอยู่ออกไป ขณะที่กำลังปล่อยมืออกจากมือของเขาร่างกายก็เหมือนหมดเรี่ยวแรง โผเข้าหาอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของชายที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างหลังฉัน

            “คบกับฉันนายจะเจ็บปวด ไม่มีอะไรรับประกันว่านายจะมีความสุข”

            “ฉันยินดีรับความเจ็บปวดนั้นด้วยหัวใจ”

            “เศษเสี้ยวหัวใจของฉัน ฉันให้นายได้แค่นั้นจริงๆ”

            “แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับคนอย่างฉัน”

            “ถ้ายูชอนรู้ เขาไม่ปล่อยนายเอาไว้แน่”

            “ขอแค่มีเธออยู่ใกล้ๆ ฉันคนนี้ก็จะไม่เป็นอะไรอีกแล้ว ไม่เป็นอะไรอีกแล้วจริงๆ”

            “และสุดท้าย ฉันไม่ได้รักนาย”

            “ฉันรักเธอก็พอแล้ว”

            “ถ้าอย่างนั้นเราก็มาคบกัน นายจะต้องเจ็บปวด ตัวสำรอง ฉันให้นายได้แค่นี้”

            “ตัวสำรอง ฉันยินดีถ้าได้รักเธอ”

3.ในที่สุด ยูชอนก็รู้เรื่องที่คุณแอบคบกับเทมป์ด้วย เขาโกรธมาก(เวลาเขาโกรธนะน่ากลัวสุดๆ) และจะไปจัดการเทมป์ แต่คุณอ้อนวอนเขาไว้บอกกับเขาว่าจะเลิกยุ่งกับเทมป์และจะมีแค่ยูชอนคนเดียวเท่านั้น ขอแค่เขาอย่าทำร้ายเทมป์...เขายอมเชื่อคุณ แต่คุณต้องถูกกักบริเวณโดยย้ายไปอยู่บ้านของยูชอน ตอนเช้ายูชอนไปส่ง และตอนเย็นยูชอนไปรับ พร้อมทั้งส่งคนมาตามประกบคุณตลอดเวลาที่โรงเรียน เพื่อให้แน่ใจว่าคุณจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับเทมป์โดยเด็ดขาด คุณต้องยอมถูกริบอิสรภาพเพื่อความปลอดภัยของเทมป์ และนั่นทำให้คุณไม่ได้เจอเทมป์และพวกซีอาห์อีกเลย...และแล้ววันหนึ่ง ขณะที่คุณถูกขังอยู่ในห้องของยูชอน จู่ๆ พวกซีอาห์ก็บุกเข้ามา วินาทีที่คุณเห็นหน้าเทมป์น้ำตาก็ไหลพราก(-*-) แต่เทมป์ก็ไม่พูดอะไรนอกจากกอดคุณแน่นๆ ก่อนจะพาคุณหนี แต่คุณฉุดเขาไว้พร้อมกับบอกว่าไม่ และบอกทั้งน้ำตานองหน้าให้เขากับเพื่อนรีบหนีไป ก่อนที่ยูชอนจะมา และยูชอนก็ช่างตายยาก -*- เพราะเขาโผล่มาในทันทีทันใด และชักปืนออกมาหมายมั่นจะเป่าขมองเทมป์ให้กระจุย และในวินาทีแห่งความวุ่นวาย คุณก็ถูกพาหนีออกมาจากบ้านของยูชอนและได้ซ้อนมอเตอร์ไซค์เทมป์ เขาบิดด้วยความเร็วนรก พวกของยูชอนตามมาติดๆ แต่แล้ว คุณกับเทมป์ก็จนมุมอยู่ในตรอกแคบๆ หมดทางหนีรอด และยูชอนก็ถือปืนลงมาจากรถ...สีหน้าเขาเรียบเฉยจนน่ากลัว แต่ในขณะเดียวกันก็มีน้ำตานองหน้า...(มีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งก็คือนางเอกยูชอนตามมาด้วย)ในสถานการณ์นั้น คุณจะทำอย่างไร? เพราะคุณมั่นใจว่าคุณหมดรักยูชอนแล้ว และคนที่คุณรักคือเทมป์ แต่ถ้าคุณเลือกเทมป์ ทั้งเขาทั้งคุณจะมีโอกาสดับอนาถคาที่มากกว่า 50% (ฉากไคล์แมกซ์นะ! บทพูด + บรรยาย 15 บรรทัดอัพ! จิ้นเต็มที่เลย ตั้งแต่คุณอยู่ในห้องยูชอนและพวกซีอาห์โผล่มา)

::ฉันมองดูเทมป์ที่กอดฉันแน่นแล้วน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว อา...เขาผอมไปเยอะเลยจริงๆ

            “ตาทึ่ม นายมาที่นี่ทำไม”

            “...”เขาเงียบไม่พูดอะไร(เพราะยัยคนแต่งบอกไม่ให้พูด โหดร้ายง่ะ เค้าอยากได้ยินเสียงที่รักของเค้านะT^T)

            “เทมป์ แกหนีไปก่อนเลย ทางนี้ฉันจัดการเอง”ซีอาห์พูดด้วยสีหน้าร้อยรนขณะที่ตามองดูไปรอบๆด้วยความหวาดระแวง คนอื่นๆก็กระจายไปยืนกันคนละมุมเงียบๆ

            “หึ อยู่กันพร้อมหน้าเลยนี่ ดูเหมือนชู้ของแฟนฉันก็อยู่ด้วยนะ”เสียงของยูชอนที่ดังมาจากทางประตูเรียกสายตาของทุกคนมองไปที่เขาที่กำลังมองฉันกับเทมป์กอดกันด้วยสายตาที่เจ็บปวด ในขณะเดียวกันมือของเขาก็กำลังเหนี่ยวไกปืนอยู่ด้วย

            “ยูชอน”

            “ทั้งๆที่ฉันรักเธอขนาดนี้ แต่เธอยัง...”เขาเงียบไปเหมือนไม่อยากพูดต่อ ฉันมองดูเขาด้วยสายตาเจ็บปวดเช่นกันแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

          “ฉันขอโทษจริงๆ”

            “ไม่ต้องขอโทษหรอก เพราะยังไงๆฉันก็ไม่คิดจะปล่อยคนที่ทำผิดต่อฉันให้มีลมหายใจได้อยู่แล้ว”ยูชอนพูดอย่างเย็นชาแล้วหันปืนมาทางฉันกับเทมป์ เขายิ้มอย่างเยือกเย็นให้กับเราสองคนก่อนเสียงปืนจะดังลั่นคฤหาสน์หลังโตของตระกูลปาร์ค เทมป์ที่เอาตัวมาบังฉันอย่างรวดเร็วมีเลือดสีแดงสดไหลย้อยมาจากแขนข้างซ้าย เขายิ้มเพลียๆให้ฉันก่อนจะกระซิบเบาๆ

            “หนีไปกับฉันนะ”

            “ตะ แต่ว่า...”

            “ปาร์คยูชอน!!!!”เทมป์ตะโกนลั่น

            “คนอย่างแกไม่มีสิทธิ์เรียกชื่อฉัน”ยูชอนพูดเสียงรอดไรฟัน ปืนในมือของเขาจ่อหัวเทมป์อย่างหมายเอาชีวิตแต่เทมป์กับยิ้มบางๆราวกับไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงโทนสบายๆ

            “ฉันไม่สนเรื่องนั้นหรอกนะ ซีอา จัดการที่นี่ด้วย”เทมป์สบตากับจุนซูเหมือนเข้าใจกันก่อนเขาจะพาฉันกระโดดลงหน้าต่างขอบทองบานโตของคฤหาสน์ตระกูลปาร์ค ทันทีที่เท้าถึงพื้นด้านล่างก็มีปืนนับสิบกระบอกเล็งมาทางเราสองคน ฉันมองไปรอบๆอย่างหวั่นวิตก

            “ทำไงดีเทมป์ เราไม่รอดแน่”

            “เยซอง ออกมาได้แล้วน่า”เทมป์พูดเสียงดัง สักพักฉันก็ได้ยินเสียงเหนี่ยวไกปืนนับยี่สิบกระบอก เยซองเดินฝ่าวงล้อมแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

            “แย่จริง นึกว่าจะได้ยลโฉมฝีมือของแกซักหน่อย”

            “พูดมาก กุญแจรถล่ะ”เทมป์พูดเสียงเข้มขณะที่มือซ้ายของเขาที่โอบไหล่ฉันอยู่เริ่มสั่นน้อยๆ ดูก็รู้ว่าเขาเจ็บ ทำไมยังฝืนอยู่นะ

            “เอาไปสิ”เยซองยื่นกุญแจรถของเทมป์ให้แล้วหยิบปืนออกมาปีนขึ้นหน้าต่างไปด้วยสีหน้าแสนสนุก เราสองคนมองหน้ากันก่อนจะพากันเดินไปขึ้นคร่อมรถมอร์เตอร์ไซต์ของเขา เทมป์ขับรถมาเรื่อยๆด้วยความเร็วสูงในขณะที่พวกของยูชอนขับตามมาติดๆ

            “อย่าหันไปมองข้างหลังนะ”เทมป์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงเหมือเขาจะไม่ไหวแล้วจริงๆ รถของยูชอนที่ขับไล่ตามมามีเป็นสิบๆคันส่งเสียงครางราวกับต้องการขยี้เราสองคนให้แหลก เสียงปืนที่ไล่ตามมาไม่หยุดทำให้ฉันไม่กล้าหันไปมอง ได้แต่ซุกหน้าไว้กับแผ่นหลังหนาของเขาอย่างต้องการที่พึ่ง

            ปัง!!!

            ราวกับสวรรค์กลั่นแกล้ง กระสุนนัดหนึ่งยิงถูกยางรถของเทมป์จนยางแตก เราสองคนรีบกระโดดลงจากรถแล้ววิ่งหนีเข้าไปในซอยมืดๆอับๆจนถึงทางตัน เทมป์มองหาทางหนีอย่างร้อนรนแต่ตัวเขาแทบยืนไม่ไหวด้วยความเจ็บ ฉันมองมันแล้วทรุดนั่งลงกับพื้น น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆเมื่อมองยูชอนที่เดินสาวเท้าเข้ามาหาเราสองคน

            ผิดเหรอที่ฉันรักกับเทมป์...

            มันผิดมากเหรอที่ผู้หญิงคนหนึ่งอยากสมหวังในความรัก...

            “อย่าร้องสิ เธอเป็นคนเข้มแข็งนะ เพราะฉะนั้นต้องไม่ร้องไห้”เทมป์นั่งลงข้างๆฉันแล้วใช้ฝ่ามือชุ่มเลือดของเขาเช็ดน้ำตาที่ข้างแก้มของฉันเบาๆอย่างทะนุถนอม ฉันยิ้มให้เขาบางๆในใจก็หาคำตอบให้กับตัวเองได้

            ใช่... มันผิดมาตั้งแต่ต้น ฉันกับเทมป์ไม่ควรจะเจอกัน

            “เธอต้องเลือกยูริ แก้วที่แสนเปราะบางไม่อาจรองรับสิ่งของได้มากกว่าหนึ่งอย่าง”ยูชอนที่เดินตามมาจนถึงตัวของเราสองคนพูดขึ้นมาช้าๆ ฉันลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้ายูชอน ทันทีที่เราสบตากัน น้ำตาของเขาก็ไหลเอ่อออกมามากมายราวกับว่าหัวใจของเขากำลังจะสลาย

            “ถ้าฉันเลือกนาย...”

            “ฉันก็จะทำราวกับว่าเหตุการณ์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่เธอจะไม่ได้เจอกับเศษสวะอย่างมันอีกเลย”

            “แล้วถ้าฉันเลือกเขาล่ะ”

            “วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่มันจะมีลมหายใจ”

            “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...”ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆอย่างสับสน ทางสองทาง หากฉันเลือกยูชอน ฉันกับเทมป์ก็จะเจ็บปวดไปตลอดชีวิต...

            ฉันโผเข้ากอดเทมป์ที่มองมาทางฉันเต็มแรงจนเขาเซออกไปเล็กน้อย

            “ขอโทษนะยูชอน ฉันรักเทมป์จริงๆ”

            “อา...”

            2 ปี่ผ่านไป
                  
               TEMPO:SAY

            “ยูริ วันนี้เรากินอะไรกันดี บะหมี่ดำดีไหม”ผมพูดกับยูริที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆผม เธอพยักหน้าน้อยๆ อา...เวลายิ้มแล้วเธอสวยเหมือนนางฟ้าเลย~~

            “งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เราก็ไปที่ริมแม่น้ำที่เราตกลงคบกันครั้งแรกดีไหม ไปซื้อพุลโกกิกินกันด้วย จริงสิ เธอมีเรียนเปียโนด้วยนี่นา”ผมพูดต่อไปเรื่อยๆด้วยน้ำเสียงโทนร่าเริงแต่ไม่รู้ทำไมไอ้น้ำใสๆมันต้องไหลออกมาจากตาด้วย ผมไม่ได้เศร้าเสียใจอะไรสักหน่อย ทำไมถึงต้องร้องไห้นะ

            “ฉันไม่ได้ร้องไห้นะ น้ำมันไหลออกมาเอง บ้าจริง เธอไม่ต้องคิดมากนะ ฉันไม่ได้ทุกข์ใจ แต่ทำไมมันไหลไม่หยุดเลยเนี่ย!!!”ผมพูดพลางมองดูยูริที่เอนหลังพิงต้นไม้ใหญ่ ผมยิ้มเล็กๆให้กับเธอก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆเธอ สายตามองเลยไปบ้นท้องฟ้าไกลในขณะที่มือก็เช็ดน้ำตาป้อยๆ เสียงใสๆของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งแว่วมาจากไกลๆ

            “แม่คะ ทำไมพี่ชายคนนั้นเขาพูดคนเดียวล่ะ”นิ้วมือป้อมๆของเด็กหญิงชี้มาทางผม แม่ของเธอเหลือบตามองมาทางผมก่อนจะอุ้มลูกด้วยสองมือแล้วเดินหนีผมที่มองตามเธออยู่

            “อย่าไปมองนะลูก สงสัยจะเป็นคนบ้าน่ะ แย่จริง ปล่อยให้หลุดมาจากโรงพยาบาลได้ยังไงนะ”ผู้หญิงคนนั้นพึมพำเบาๆ “ท่าทางจะเป็นพวกจิตหลอน พูดคนเดียวกับตัวเองซะด้วย”ผมมองตามสองแม่ลูกด้วยความสงสัย เขาหาว่าผมบ้าเหรอ พูดคนเดียวเหรอ ไม่ใช่สักหน่อย ก็ยูริ เธอยังนั่งคุยกับผมอยู่เลย

            “พวกเขาหาว่าฉันบ้าน่ะยูริ เธอได้ยินไหม ทำไมพวกเขาไม่เห็นเธอล่ะ”ผมพูดกับอากาศข้างตัวเบาๆอย่างเลื่อนลอย หัวสมองก็นึกถึงเหตุการณ์ที่ประทับอยู่ในความทรงจำ นานมาแล้ว ในซอยอับๆซอยหนึ่ง ที่ๆคนรักยังมลมหายใจ..

            “ขอโทษนะยูชอน ฉันรักเทมป์จริงๆ”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เทมป์ที่ได้ยินอย่างนั้นก็ครางออกมาเบาๆ

            “อา...”

            “นี่คือทางที่เธอเลือกหรือยูริ”

            “นี่คือทางที่ฉันเลือกยูชอน แต่ไม่ใช่ทางที่อยู่ข้างๆเทมป์”ฉันกอดเทมป์แน่น บรรจงพูดสิ่งที่อยู่ในใจให้คนที่ฉันรักได้ยินเพียงแค่คนเดียว

            “เชวซึงฮยอน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น สัญญาได้ไหมว่านายจะยังคงเป็นเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง”

            “เธอหมายความว่าไง”

            “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่ข้างๆนายเสมอ จำเอาไว้แค่นี้ ไม่ว่าฉันหรือใครจะเป็นยังไง จำเอาไว้อย่างเดียวว่าฉันอยู่ข้างนายเสมอ”ฉันพูดได้แค่นี้น้ำตาก็คลอเบ้า “จากนี้และตลอดไป”

            ฉันผละออกจากเทมป์ที่มองฉันแปลกๆ ฉันยิ้มบางๆให้เขาโดยไม่สนใจคนรอบข้าง

            “สัญญาสิเทมป์”

            “ฉันสัญญา”

            ฉันได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจแล้วเดินเข้าไปหายูชอนโดยไม่เกรงกลัวปืนที่จ่อมาทางนี้ เพราะฉันรู้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คนอย่างปาร์คยูชอนจะไม่มีวันทำร้ายฉัน

            “ยูชอน ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง”

            “ตกลงเธอเลือกฉันสินะ”ยูชอนที่ได้ยินฉันพูดแบบนั้นก็ลดปืนลงแล้วมองหน้าฉันนิ่งๆ

            “นายคือพี่ชายและเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ถ้าเทมป์คือชีวิต นายก็คือลมหายใจที่ฉันขาดไม่ได้เลยแม้นาทีเดียว”

            “ต้องการจะพูดอะไรน่ะ”

            “ฉันอยากกอดนาย”ฉันพูดออกไปทื่อๆ ยูชอนได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาแล้วอ้าแขนให้ฉันอย่างเต็มใจ ฉันยิ้มรับเขาอย่างเศร้าๆ โผตัวเข้าหาอ้อมกอดของยูชอน

            “รู้ไหม ตอนนี้ฉันดีใจมากที่เธอเลือกฉัน ถ้าในตอนนั้นเธอไม่เลือกฉัน ฉันคิดเอาไว้ว่าหลังจากฆ่ามันแล้วฉันจะฆ่าตัวฉันเอง เพราะฉันรู้ว่าถ้าทำอย่างนั้นจริงๆเธอจะเกลียดฉันเข้าไส้ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆมันจะเลวร้ายยิ่งกว่าไม่หายใจอีกรู้ไหม”คำพูดของยูชอนทำให้ฉันรู้ว่าเขารักฉันมากแค่ไหน ตอนนี้ฉันรู้สึกผิดมากๆที่แม้จะกอดยูชอนอยู่แต่ในใจกลับนึกถึงใครอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง... ชเวซึงฮยอน

            “ยูชอน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็ขอให้รับรู้ไว้นะว่าฉันทำเพื่อนายและเทมป์ ทำเพื่อรอยยิ้มของทุกคน”

            “เธอพูดอะไร”ยูชอนพูดขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจแล้วเบิกตากว้างเมื่อพบว่าปืนที่เคยอยู่ในมือของเขากลับไปอยู่ในมือของฉัน...ที่ยกมันขึ้นมาจ่อตรงนี้ ที่หัวใจ...

            “ลาก่อนนะ”

            “อย่า!!!”

            ปัง!!!!!!!!!!

            “ยูริ!!”

            “ยูริ!!”

            ราวกับว่าโลกจะหยุดหมุน หญิงสาวร่างบางราวกับแก้วนอนหลับตาพริ้มไร้ลมหายใจท่ามกลางกองเลือดที่หลั่งไหลออกมาไม่หยุด เสื้อสีขาวบริสุทธิ์งดงามเปื้อนสีแดงราวตอกย้ำความจริง ร่างกายเย็นเฉียบ ลมหายใจที่ห่างหาย...

            ชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งอย่างกักเก็บความเจ็บปวดไว้ไม่ได้

            อีกคนกลับทรุดตัวลงนั่งนิ่ง แววตาเริ่มเหม่อลอยและไร้สติอย่างไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว

            “ก็เธอสัญญาแล้วนี่นา ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอจะอยู่ตรงนี้”ผมยิ้มแล้วพูดกับยูริพลางกอดเข่าด้วยความหนาวเย็น

            “แล้วฉันก็ดันไปสัญญาบ้าๆว่าจะไม่เป็นอะไรทั้งนั้นจริงไหม”ผมเริ่มลุกขึ้นยืน หันหลังแล้วยื่นมือก่อนจะส่งยิ้มให้ยูริ

            “ที่นี่มันหนาวแล้วล่ะ เราไปแต่งงานกันเถอะ^_^”

4.ขอบคุณนะค้าบที่สละเวลามาออดิชั่น ตอบคำถามอันยาวโฮกนี้จนจบ โชคดีทุกคนค้าบ!

::เราก็ต้องขอบคุณเหมือนกันที่เธออ่านคำตอบอันยาวโฮกนี่จบ หุหุ

            อ้อ ตอนจบนี่นางเอกตายนะจ๊ะ เทมป์เลยเป็นบ้า(ง่ะ น่าสงสารจัง555 [แน่ใจนะว่าสงสาร]???)

จะเปลี่ยนแปลงตอนจบก็ได้นะค้าบบบบบ คือที่แต่งอย่างนี้เพราะชอบให้จบแบบเศร้าๆ และหมั่นไส้นางเอกตัวเอง(เหรอ)