ห้องเก็บของ ห้ามเข้าน้า

ลำดับตอนที่ #2 : Audition:2:

ใบสมัครนางเอกแทมิน(สีส้ม)

ชื่อ ::ยีน

อายุ ::14

ชื่อตัวละคร (ถ้ามีความหมายด้วยจะดีมาก) ::ยุนชินกิ(แปลว่าเทพเจ้าจ๊ะ)

ฉายา ::เทพ

อายุ ::18

ลักษณะภายนอก ::ดูไม่ค่อยออก บางครั้งก็หวาน บางครั้งก็เข้ม บางครั้งก็เรียบๆจืดสนิท แล้วแต่การแต่งตัวที่มีทุกแนว รูปร่างเพรียวทำให้เคลื่อนไหวตัวง่าย หน้าเรียวยาว จมูกโด่งเป็นสันชัดมาก ตาคม ผมยาวสีดำ ปกติผมตรง ยกเว้นบางอารมณ์ที่อยากดัดผมม้วนๆเล่นๆ แต่ออกมาแล้วไม่ค่อยโอเคเพราะดัดไม่เป็น ถ้าคนอื่นทำให้จะสวยยย 

นิสัย (ขอไม่ต่ำกว่า 5 บรรทัด เอาแบบไม่งงน้า)::เป็นพวกติสต์แตก อารมณ์ศิลป์ เดาไม่ค่อยออกว่ามันนี้จะมาอารมณ์ไหน ขี้เก๊ก ชอบเก๊กเข้ม แต่จริงๆแล้วรั่วสุดๆ เส้นตื้น กินจุ นิสัยออกห้าวๆในบางครั้ง ขี้รำคาญ อารมณ์ร้อน บางครั้งก็พูดมาก บางครั้งก็เงียบขรึม คือแล้วแต่อารมณ์ของเธอ คนรอบข้างจะงงๆว่าวันนี้เจ๊แกมาอารมณ์ไหน รักเด็ก(ผู้ชาย)แต่ไม่แสดงออก ใจดี เห็นใครเดือดร้อนไม่ได้ ต้องรีบเข้าไปช่วย และไม่ค่อยจะรู้ตัวหรอกว่า พอเจ๊แกเข้าไปช่วยแล้วเรื่องมันยิ่งยุ่งกว่าเดิม รักศิลปะทุกแขนงไม่ว่าจะเป็นต่อสู้ ร้องเพลง การแสดง วาดรูป แต่ที่ดูจะห่วยที่สุดจะเป็นร้องเพลง อย่าให้ร้องเลยเหอะ ไม่เคยมีใครทนฟังเจ๊แกร้องเพลงได้ซักคนเสียงเพี้ยนแบบกู่ไม่กลับ ใจร้อนมากกก ยิ่งกว่าผู้ชายวันรุ่นซะอีก

ประวัติครอบครัว ::มีน้องชายหนึ่งคนน้องสาวหนึ่งคน เป็นพี่คนโตที่ไม่ค่อยเอาอ่าวนอกจากเรื่องต่อสู้และศิลปะบางอย่าง มีพ่อเป็นจิตรกรชื่อดังที่มักจะหายตัวออกจากบ้านไปหาแรงบัลดาลใจในงานศิลปะเป็นเดือนๆ ทำให้เธอต้องรับหน้าที่ดูแลน้องชายและน้องสาวคนเดียวเพราะแม่ตายไปตั้งแต่เด็ก แต่ดูเหมือนคนที่รับหน้าที่ดูแลทุกคนในบ้านจะเป็นน้องสาวผู้เรียบร้อยซะมากกว่า  

ประวัติด้านความรัก ::เคยมีแฟนมาสองครั้ง รักๆเลิกๆในคนเดียวกัน แรกๆก็คบกันดี พอมาเจอเสียงพิฆาตในตอนร้องเพลงให้แฟนหนุ่มฟังเลยได้เลิกกัน กลับมาคบกันอีกรอบ คราวนี้เลิกกันอีกเพราะเขาขัดใจเธอ เลิกกันไปสักพักก็ตัดสินใจมาเป็นเพื่อนสนิทข้างบ้านกัน ในที่สุดแฟนเก่าของเธอคนนี้ก็รักหวานชื่นกับน้องสาวของเธอ โดยมีเธอเป็นแม่สื่อให้

ประวัติการศึกษา (เก่งวิชาไหนเป็นพิเศษหรืออะไรก็ว่าไป) ::เก่งจนต้องสอบแก้แทบทุกวิชา โดยเฉพาะวิชาเคมีและชีวะ สองวิชานี้เก่งมากๆจนต้องแก้ถึง2-3รอบ ฉลาดพอๆกับพี่ควายประเทศไทย

ชอบ ::ร้องเพลงแต่ดูเหมือนคนอื่นจะไม่ค่อยปลื้มเพลงที่เธอร้องเท่าไหร่ ทำไมนะ มันออกจะเพราะ!!!

ไม่ชอบ ::พวกที่มาตามตื้อจะรำคาญจนอยากเตะโด่งไปให้ไกลๆ วิชาเคมีและชีวะ(อันที่จริงทุกวิชายกเว้นศิลปะ แต่สองวิชานี้เกลียดเป็นพิเศษ)

ความสามารถพิเศษ หรือ พรสวรรค์ ::ขี้เกียจเข้าขั้นเทพ ไม่สามารถหาใครที่ขี้เกียจได้เท่าเธอ บางครั้งที่ดูเงียบๆก็เพราะขี้เกียจพูด มีความสามารถพิเศษทางด้านศิลปะการต่อสู้และวาดรูป

งานอดิเรก ::นอน เก๊กเข้มเพื่อให้ตัวเองดูเท่ห์ๆ แกล้งคนไปเรื่อย

ข้อดีและข้อเสียของตัวคุณ ::ข้อดีคือถึงแม้เปลือกนอกจะดูขี้เก๊ก ใจแข็ง ใจร้อนไปหน่อยแต่จริงๆแล้วเป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์ดี อยู่ด้วยแล้วไม่ซีเรียสข้อเสียคือขี้เกียจไปนิด ขี้เก๊กไปหน่อย ความดีมีน้อย

บทสำรอง ::

อิมเมจ 3 รูปขึ้น(ห้ามใช้ Junal เด็ดขาด !!) ::

อิมเมจคู่ของคุณ 3 รูปขึ้น::






^
^
^
^
^
รูปนี้เฮียแกแต่งหญิง น่ารักค่อดๆ55+

คำถามทั่วไป

1.ออติดแล้วรายงานตัวภายใน 3 วันนะจ๊ะ >.<

-จะออติดรึเปล่าเนี่ยสิ-__-ถ้าออติดก็จะรายงานรวดเร็วอยู่แล้นจ้า

2. เม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้นักเขียนตาดำๆคนนี้หน่อยเน้

-วะฮะฮ่า ค่ะ(เห็นมะว่าเราแสนดีขนาดไหน พิจารณาเราเป็นพิเศษแล้วกัน-__-++)

3.คิดยังไงกับคาแล๊กเตอร์คู่ของคุณค่ะ

-น่าร้ากกกกก เหมาะจิเป็นสามีมากๆ อุ๊ยๆๆ ไม่ได้ๆ กุลสตรีๆๆๆ

4.อยากพูดอะไรกับแอ๊มป์หน่อยไหมค่ะ ??

-พูดไรอ่ะ เรื่องนี้พี่ฮีชอลน่ารักมากเลย แอมป์ห้ามยุ่งนะ ฮีชอลเป็นสามีเค้า!!(ยัยแรด เฮือก ด่าตัวเองงT__T)

คำถามชิงบท

1.สำหรับคุณ "แก๊งยากูซ่า" คืออะไร

-คือศิลปะที่น่าหลงไหล ศาสตร์แห่งการต่อสู้ที่เดิมพันด้วยศิลปะแห่งชีวิตและความเจ็บปวดมารวมตัวกันอยู่ในแก๊งนี้ คูลมากกก(บ้าไปละๆๆ)

2.คุณคือ ยากูซ่าสาว ที่แกร่งที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้ วันหนึ่งคุณเดินเล่นอยู่หน้าโรงเรียนก็พบแทมินที่กำลังโดนแก๊งของโรงเรียนข้างๆรุม คุณจึงเข้าไปช่วยเขา แต่ฝีมือของผู้หญิงแค่คนเดียวอย่างคุณก็สู้พวกนั้นไม่ได้ คุณเลยลากแทมินแล้ววิ่งหนีไปด้วยกัน แต่วิ่งไปวิ่งมาเกิดหลงทางขึ้นมาซะงั้น คุณจะทำยังไงต่อไปดี (บรรยาย&บทพูด 7 บรรทัดขึ้น)

-"นี่!! วิ่งยังไงห๊ะถึงได้หลงทางได้"ชินกิหยุดเดินแล้วหันมาตวาดแทมินอย่างโมโห แทมินมองอย่างงงๆ
  "ตะ แต่ พี่เป็นคนวิ่งนำนะ-*-"
  "อะไร นายจะว่าฉันผิดงั้นเรอะ หนอย ไอ้เด็กรุ่นน้อง!!"พอตวาดเสร็จก็หาวออกมาด้วยความง่วง
  "เปล่า ผมแค่จะบอกว่าพี่เป็นคนนำเท่านั้นเอง. __ ."แทมินพูดจ๋อยๆ เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆหญิงสาวที่นั่งลงกับเก้าอี้สาธารณะ รอบๆตัวเป็นซอยเปลี่ยวที่ไหไนไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่มีคนเดินผ่านเลยซักคน เขาหันไปมองหญิงสาวที่เริ่มหาวหนักขึ้นเรื่อยๆ
  "ไงก็เหอะ ทำไมง่วงงี้วะ เฮ้ นายน่ะ"ชินกิเรียกชายวัยกลางคนๆหนึ่งที่กำลังเดินผ่านไป เขาคนนั้นหันมามองงงๆ ชินกิเห็นอย่างนั้นจึงหงายมือขึ้นแล้วกวักเรียกให้เดินมาหา แทมินตาโต
  "พี่!! ทำไมไม่มีมารยาท กวักมือแบบนั้นได้ยังไง"
  "อะไรของนายเนี่ย หุบปากได้มั้ย"
  "เขาอายุมากกว่าเรานะ กวักมือแบบนั้นไม่ได้ ทำไมไม่มีมารยาทเลย อ๊ะ ต้องขอโทษด้วยนะครับ คือรุ่นพี่ผมไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่"แทมินลุกขึ้นยืนก้มหัวขอโทษชายคนนั้นที่กำลังเดินเข้ามา
  "มีอะไรเหรอ"
  "ที่นี่มันที่ไหน"
  "หือ ซอยซุงชองไง"
  "ไม่ใช่ มันอยู่ส่วนไหนของโซล และที่สำคัญ จะกลับบ้านแถวๆเมียงดงยังไง"
  "หะ หา ตรงนี้เป็นเขตชานเมือง ต้องนั่งรถสาย123จนสุดน่ะ แล้วขึ้นรถไฟใต้ดินสองป้ายก็ถึงเมียงดง"
  "เหรอ ยุ่งยากดีจังนะ ค่อยกลับพรุ่งนี้ดีกว่า สวัสดี ไปได้แล้วไป ขอบคุณนะ"ชินกิบอกลาแล้วนอนลงบนตักแทมินในเก้าอี้สาธารณะ เขาคนนั้นเดินจากไปแบบงงๆ(อีกแล้ว)
  "พี่ กลับกันเหอะ"
  "บ้านนายอยู่เมียงดงรึไง"
  "เปล่า ผมหมายถึงพี่ ไม่กลับเมียงดงล่ะ"แทมินพูด ชินกิลืมตาขึ้นมามองอย่างรำคาญ
  "ก็บ้านฉันมันอยู่ที่เมียงดงที่ไหนล่ะเจ้าโง่ นั่นหมายถึงจะไปหาของกินพรุ่งนี้เฟ้ย"
  "อ้าว แล้วทำไมพี่ถามอย่างนั้น พี่ไม่กลับบ้านเหรอ แล้วทำไม??"แทมินพูดอย่างงงๆ ทำไมพอคุยกับเธอคนนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่นะ
  "วุ้ย อะไรนักหนาเนี่ย รู้ไว้ด้วย คืนนี้ฉันจะนอนตรงนี้ จบ"
  "อ้าว"แทมินหันมามองหญิงสาวที่หลับตาพริ้ม โชคดีที่อากาศคืนนี้อบอุ่น แสงจากไฟข้างทางไม่สว่างจ้าแต่แลดูอบอุ่น บรรยากาศสงบเงียบทำให้เหมือนทั้งโลกนี้มีเขาและเธออยู่สองคน ต้นเมเปิ้ลสูงทอดเงาลงมายังเก้าอี้ที่พวกเขานั่งอยู่ เกิดความสุขเล็กๆในใจของชายหนุ่ม เขามองดูหญิงสาวที่หลับพริ้มอยู่บนตักแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
  "เปลี่ยนบรรยากาศซักวันก็ดีเหมือนกัน^__^"

3.คุณถูกขอให้ไปเป็นครูฝึกศิลปะป้องกันตัวให้น้องเล็กหน้าใหม่ที่ฝีมือไม่ให้แต่ใจรักจะมาเป็นยากูซ่า ซึ่งก็คือแทมินที่คุณเคยไปหลงทางด้วยกันมา แต่ฝึกยังไง๊ ยังไงฝีมือก็ยังไม่คืบหน้า คุณจะทำยังไงให้การฝึกพัฒนาไปทางที่ดีได้ (บรรยาย&บทพูด 7 บรรทัดขึ้น)

-"โว้ยยย!! นี่นายโง่หรือโง่เนี่ย เก่งดีเหลือเกินนะ!!"ชินกิพูดขึ้นมาอย่างโมโห ดูเหมือนที่สอนมามันจะไม่ซึมซาบเข้าหูเลยใช่ไหมเนี่ย
  "อ้าว ก็พี่บอกว่าให้ผมปล่อยพลังไปที่มือ พร้อมๆกับกำมันให้แน่นแล้วปล่อยหลวมๆเวลาต่อย ผมก็ทำแล้วนี่ไง"
  "จริง นายทำอย่างนั้นจริง แน่นอน นายปล่อยพลังไปที่มือแล้วกำมันแน่น แต่เวลาฮุกไปไม่ใช่ให้อ่อนขนาดนั้น กำให้มั่นแต่ไม่ต้องแน่น หลวมๆแต่เข้มแข็งน่ะเข้าใจไหม!!"
  "เอ๊ะ ยังไงเนี่ย เดี๋ยวให้แน่น เดี๋ยวให้อ่อน?"แทมินพูดงงๆ ชินกิกัดเล็บอย่างคิดหนัก เธอดึงแขนแทมินให้ตามมายังที่ๆหนึ่ง แทมินวิ่งตามไปขณะที่ในใจก็เต้นแรง พี่...พี่จับมือผม...
  "นายดูนะ"ตรงนี้เป็นสวนอะไรไม่รู้ที่ไม่มีคนเลยสักคน ต้นไม่สูง3เมตรใบเล็กๆแปลกๆแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ชินกิใช้หลังดันกระแทกกับโคนต้น ส่งผลให้ใบไม่หล่นมาเยอะมาก เธอปล่อยหมัดออกไปเก็บใบไม้ สาวหมัดเข้ามาแล้วยื่นออกไปเก็บต่ออย่างรวดเร็ว กำแบไปเรื่อยๆด้วยท่วงท่าที่สวยงาม น่าแปลก มันดูแข็งแรงแต่อ่อนโยน นุ่มนวลแต่แข็งแกร่ง ปล่อยวางแต่ปลอดภัย ทำไมเขารูสึกเหมือนเธอเป็นเทพเลยนะ หญิงสาวท่ามกลางสวนประหลาด เธอร่ายรำท่วงท่าที่สวยงามแต่แข็งแกร่ง...หรือนี่คือที่มาของฉายาเทพ...
  "เข้าใจรึยังแทมิน เรื่องแบบนี้มันต้องศึกษาด้วยตนเอง นายจะไม่รู้จักศิลปะหากไม่ศึกษามันด้วยใจ การต่อสู้ก็เป็นศิลปะอย่างหนึ่ง เรียนรู้ด้วยใจ ยิ่งแข็งก็ยิ่งเปราะ แข็งแรงเทาไหร่หากไร้ความอ่อนโยนก็ไร้ประโยชน์ เรื่องแบบนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไป ที่ผ่านมานายไม่ได้ศึกามันด้วยใจ แต่ถ้านายลองหยุดดูสักนิด แม่จะนาน แต่ทว่า..."ถึงตรงนี้ชินกิแบมือที่กำอยู่ออก เห็นใบไม้นับสิบอยู่ในกำมือ..."ผลลัพท์ที่ได้มันคุ้มค่า"
  "พี่...ทำไมผมรู้สึกว่าพี่"แทมินพูดต่อไม่ออก ทำไมเขาถึงได้รู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ในตัวเธอนะ
  "แทมิน ให้สิบใบ ฉันให้นายสิบใบ หากนายทำอย่างฉันได้สิบใบ ฉันจะสอนนายต่อ นายไม่ถึงกับไร้ฝีมือแต่ก็ไม่ถึงกับมีฝีมือ นายใจร้อนเกินไปที่จะเก่ง ทุกๆอย่างต้องค่อยๆฝึก ค่อยๆเป็นค่อยๆไป มันจะไม่สำเร็จหากนายไม่ได้เรียนรู้ด้วยตนเองบ้าง"ชินกิทรุดตัวนั่งลงมองเขาที่ยืนอยู่ รอยยิ้มให้กำลังใจทำให้แทมินใจเต้น...
   "พี่รอผมนะ"แทมินกระแทกตัวกับต้นไม้

4. จู่ๆแทมินที่ตอนนี้สนิทกับคุณมาก ก็เดินมาแล้วบอกกับคุณว่าเขารักคุณ แต่คุณซึ่งยังไม่รู้ความรู้สึกของตัวเองจะตอบเขาว่ายังไง (บรรยาย&บทพูด 7 บรรทัดขึ้น)

-

5.ฉากจบของคู่ของคุณ (บรรยาย&บทพูด 10 บรรทัดขึ้น)