คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : -07
หมวยร้านชำ ตอนที่ 7 ไอ่หมา
Pairing: double B // words: 1,330
.
.
“พี่เองแหละ…”
สิ้นเสียงปริศนาที่ดังมาจากทางด้านหลัง ผมนี่ยืนขาสั่นผั่บๆ ยังไม่กล้าหันไปมอง
ผิดกับดงฮยอก(ที่ชอบให้เรียกว่าดงจัง) หันหลังกลับไปอย่างไว พร้อมด้วยสายตาเชือดเฉือนสุดชีวิตจนเลือดซิบ ก่อนจะร้องออกมาเสียงดัง จนผมต้องหันไปมองตาม
“กริ๊ดด!!!! หุบปากไปเลยไอ่หมา..”
หมา….หมาไหนอีกวะ นี่อย่าบอกนะว่า…..
“เฮ้ย!!!”
ชัดเลยครับ นั่นไอ่จุนฮเวมาเต็ม ไม่รู้ว่ามันโผล่มาได้ไง ไม่รู้ว่ามันโผล่มาเมื่อไหร่ แต่ได้จังหวะดีมาก
จนอยากก้มลงไปนอนราบให้มันเหยียบเล่น
เป็นพระคุณมากเลยครับลวกเพี่ยะ
เหยินจะไม่ลืมพระคุณเลย
“เอ๊า ก็พี่เองหมวยที่ดงจังถามอะ ...ก็หมวยนี่คระ ม่ายได้ตั้งจาย.. ก็หมวยนี่คระ ม่ายด้ายต้างจาย….อิสอิส ”
ไอ่จุนฮเวพูดตอบพร้อมกับ ทำท่าเต้นส่ายสะโพกน่ารักแอ๊บแบ๊วเกินขนาด ที่ใครเห็นเป็นต้องคันตีน......
พอเห็นดงฮยอกทำท่าโมโหฟึดฟัด จุนฮเวก็ยิ่งได้ใจเต้นต่อไม่หยุด
และด้วยความอยากจะเป็นไชน่าดอลล์อันสมจริงของมัน ไอ่จุนฮเวเลยปล่อยมือที่จับราวโหนอยู่ออกมาโพสท่าเต้น เป็นจังหวะเดียวกันกับรถเมล์ที่เบรกอย่างกระทันหัน จนจุนฮเวเสียหลักล้มคะมำไปทางด้านหน้า พร้อมกับมือสองข้างที่เหยียดไปอย่างหาที่ยึดเกาะ ซึ่งก็พอดีกับ....
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ่หมา! จับ! นม! เค้า! กริ๊ดดดดดด”
ตึ๊ง !!!!
ไอ่จุนฮเว ทำหน้าตกใจสุดขีด จนตาแทบเหลือกถลนออกมานอกเบ้า เพราะมือมันทั้งสองข้างไป ป๊ะ! ลงบนหน้าอกหน้าใจของน้องดงจังพอดี
พอมันพยายามจะทรงตัวกลับมายืนเอง ก็ดันกำมืออย่างแรงเพื่อใช้เป็นที่ยึดเกาะ
“โอ้ย ไอ่หมาบีบนมเค้าทำไม กริ๊ดด”
ดงฮยอกปัดมือของอีกคนออกจากตัว ก่อนจะลงมือฟาดหนักๆลงไปที่ไหล่ของคนตรงหน้าหลายครั้ง
“ฮือๆๆๆ ไอ่เหี้ยๆๆๆๆ”
ร้องไปฟาดไปด้วยความตกใจ ยิ่งฟาดยิ่งหนักมือจนจุนฮเว เริ่มทนมือทนตีนไม่ไหว นี่คนนะครับ ไม่ใช่กระสอบทราย
“ชู่ว... เงียบหน่อยคนเค้ามองกันหมดแล้วไม่อายหรอ”
ที่จุนฮเวพูดมันก็ถูกเพราะ คนในรถเมล์ต่างก็หันมาสนใจ เด็กวัยรุ่นสองคนที่
ทะเลาะกันเสียงดัง (แค่2คนครับไม่นับผม เพราะผมแอบเฟดตัวออกมาห่างๆละ ผมไม่รู้จักมันครับ พวกเสียงดังนั่นใคร ผมไม่รู๊!! )
จุนฮเวยังพยายามทำท่าจุ๊ๆปาก ให้ดงฮยอกเงียบ เหมือนสั่งเด็กให้หยุดร้องไห้
“ไม่!! ไอ่หมา!! ไอ่เหี้ย!!”
“ตกลงจะหมาหรือจะเหี้ย เลือกด่าพี่อย่างเดียวได้มั๊ย? ฮึ?”
“ได้ .... ไอ่สัด!!!! ”
หูยด่าเจ็บจัง...
ท่าทางไอ่จุนฮเว คงจะเริ่มโมโหแล้วเหมือนกัน เพราะผมเห็นมันกัดฟันจนเห็นเส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ
“หยุดว่า!! แล้วก็หยุดตีพี่เดียวนี้!! ไม่งั้นนายนั่นแหละจะโดนดี....”
จุนฮเวขึ้นเสียง แล้วรวบข้อมือบอบบางของคนตรงหน้าสองข้างด้วยมือเดียว
(อีกมือ ก็จับราวโหนไว้มั่น กันพลาดซ้ำ)
“จะทำไม!! พี่จะจูบเค้ารึไง??”
พูดจบดงฮยอก ก็ช้อนตาขึ้นมามองแรง พร้อมทำท่าขัดขืนสะบัดสะบิ้ง เหมือนนางเอกในละครกำลังจะถูกข่มขืนก็ไม่ปาน
สงสัยเป็นผลข้างเคียงจากการดูละครมากไป น้องถึงชอบเล่นบทบาทสมมติกับตัวเองขนาดนี้ตั้งแต่เด็กยันโต ก็ยังไม่เลิกซะที….
“นายคิดว่าพี่พิศวาส นายมากนักรึไงฮะ ? ”
จุนฮเวว่าพลางทำหน้าเหนื่อยหน่ายสุดชีวิต นี่ก็อีกคน สงสัยกำลังสมมติว่าตัวเองเป็นคุณชาวี สีหน้ามาเต็ม....
“ถ้าไม่ชอบละมาจับนมเค้าทำไม ไอ่หมาโรคจิต!!!”
“อุบัติเหตุเว้ยย ใครจะไปอยากจับนมแบนๆฟีบๆของนาย หัวนมดำรึเปล่าก็ไม่รู้”
“กริ๊ดดดดด หุบปากไปเลยไอ่หมา ”
จุนฮเวพูดด้วยน้ำเสียงกวนตีนจนทำให้ดงฮยอกปริ๊ดแตก สะบัดมือจนหลุดจากการเกาะกุมแล้วมาฟาดแรงๆ ที่ต้นแขนของคนตรงหน้าอีกหลายครั้ง
“เอ่ออ......คือ”
ผมที่เงียบอยู่นาน พยายามจะเข้าไปแทรกระหว่าง ดงจังกับไอ่หมา
เอ๊ย!! ดงฮยอกกับจุนฮเว แต่ก็ไม่สำเร็จ ไม่มีใครสนใจตี๋ฮอตเลยเว่ย... แฮ่
“นี่แหนะ!! ไอ่หมาปากเสีย!!”
ดงฮยอกยังระดมฝ่ามือบนตัวจุนฮเวไม่ยั้ง
ผมเริ่มมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าข้างทางเริ่มคุ้นตามากขึ้น เพราะรถเมล์วิ่งเข้าใกล้หมู่บ้านที่ผมอยู่ และป้ายข้างหน้าก็เป็นป้ายที่จอดที่หน้าบ้านฮันบินแล้ว ผมหันไปมองฮันบินที่ยืนจับราวอยู่ถัดไปฝั่งด้านหน้าของรถ ก็เห็นว่าเขาก้มลงเล่นโทรศัพท์อยู่โดยไม่ได้มีท่าทีสนใจเสียงดังเอะอะ ที่เกิดขึ้นเลย
หันกลับไปสบตากับจุนฮเว พร้อมกับขยับปากช้าๆแบบไม่มีเสียงให้มันอ่านปากว่า “กูจะลงพร้อมหมวย”
ไอ่จุนฮเว โบกมือไล่ให้ไป เป็นพร้อมกระพรือขนตาเป็นรหัสว่า “มึงไปเถอะตี๋ เดี๋ยวกูจัดการดงฮยอกเอง เพื่อนรัก”
ติ๊ดดด !
ฮันบินกดกริ่งในรถเมล์เพื่อบอกให้คนขับทราบว่า มีคนต้องการจะลง
ผมเดินตรงไปที่ประตูทางลงรถ แล้วก้าวลงตามฮันบินที่ลงไปก่อน
“เฮ้ยสามีไปไหน เดี๋ยวก่อนสามี!!!”
ได้ยินเสียงดงฮยอกเรียกตามหลัง แต่ไม่ทันละ ประตูรถเมล์ปิดฉับก่อนจะวิ่งออกไปต่อ.... ฝากด้วยนะไอ่หมา คิคิ :B
ผมมองหาฮันบิน ที่น่าจะเดินล่วงหน้าไปก่อน แต่ก็พบว่าฮันบินยืนกดมือถือเล่นอยู่ตรงป้ายรถเมล์ ยังไม่เดินไปไหน
ผมลอบสังเกต ใบหน้าเรียวได้รูปเข้าดีจับจมูกโด่งอย่างไร้ที่ติ ใบหน้าขาวที่รับกับผมสีดำตัดสั้นแบบสมัยนิยม ผมหน้าม้ายาวระคิ้ว ไหนจะแก้มสองข้างที่แดงเรื่อ เพราะอากาศร้อนนั่นอีก โอ๊ยยยยยน่ารว๊ากกกกส์
อากาศร้อนพี่ยังทนไหว แต่เจอน้องหมวยเมื่อไหร่ละลายทู๊กที.... หง้อววว
“มองไร!!” อยู่ๆฮันบินที่ก้มหน้าก้มตากดมือถือก็พูดขึ้นมาทั้งที่ยังกดมือถืออยู่
“หือ...ครับ”
“ตี๋อะ มองไร” เฮ้ยฮันบินเรียกผมว่าตี๋หรอ วรั๊ยเขินจรุง
“มอง....” จีวอน มึงก็พูดดิวะ มองคนน่ารัก/มองหน้าว่าที่แฟน/มองหน้าแม่ของลูก อะไรก็ว่าไป ในใจผมกำลังพยายามบังคับตัวเองอย่างหนัก... จีบสิวะ จีบสิวะ แข็งใจหน่อยมึงตี๋!!
“มอง เอ่อ..... มอง... มองเล่ยะ 555”
สัสครับอะไรของมึง.... ไอ่กาก (ร้องไห้หนักมากในใจ) ; _ ;
“เอ่อะ ฮ่า ฮ่า........” หัวเราะจริงใจมากครับหมวย T T
“...........”
Dead air เลยครัช
.
.
.
“เอ่องั้น เดี๋ยวเรากลับบ้านก่อนนะ”
ฮันบินยิ้มเจื่อน แล้วขอตัวกลับบ้านก่อน
“เดี๋ยวครับหมวย... ” ผมไม่รู้ไปเอาความกล้ามาจากไหนไปเรียกฮันบินไว้แบบนั้น
ก่อนจะแสร้งทำเป็นคลำไปตามกระเป๋าเสื้อกระเป๋ากางเกง เหมือนหาของแต่หาไม่เจอซักที
“หาไรอยู่หรอ...”
ไม่รู้ไปเอาความกล้ามาจากไหนได้อีกถึงได้ตอบฮันบินไปว่า
“หา...... คนใช้....ชีวิตร่วมกัน♡ ”
;/////////////////;
เขินแรงงงงงงงงงงงงงงง !!!!
T B C
ได้โปรดคิดว่ามันยาวทีเถอะ พยายามแล้ว 55555
ขอบคุณที่คอยติดตาม #ฟิคหมวยร้านชำ กันอยู่ ถึงเราจะไม่ค่อยได้อัพเลยก็ตาม เสียใจ แต่ถ้ายังไม่ตายจากกันไปก็คงจะอัพเรื่อยๆแหละ ช่วยรอด้วยนะ ฮี่ฮี่
ความคิดเห็น