คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : -04
Title: รถเมล์ (4)
Note: #ฟิคหมวยร้านชำ
“อ้าว... ลูกพี่จุนหะเววว มาเรียนแล้วหรอครับ” ผมเอ่ยทักไอ่จุนฮเวทันที่ที่มันเดินพ้นประตูห้องเรียนมา แต่วันนี้มันดูหงุดหงิดแปลกๆแหะ ทันทีที่ไอ่จุนฮเวมันเดินมาถึงโต๊ะ ก็ฟาดกระเป๋าลงกับพื้น แล้วก็ลากเก้าอี้มานั่งอย่างแรง
...แหน่ะๆ เดี๋ยวนี้มาทำปึงปัง เป็นไรของมันวะ
“หงุดหงิดแต่เช้าเลยมึง ใครทำไรลูกพี่ให้เหยินจัดการมะ” ผมรีบถามด้วยความเผือก...(อุ๊บส์ ไม่ใช่ละ) ด้วยความเป็นห่วง
“ก่อนจะจัดการคนอื่น มึงไปจัดฟันมึงก่อนไหมเหยิน” ฝัด... ทำไมลวกเพี่ยะพูดจางี้วะ ฮอลลลล น้องจีวอนผิดอัลไล
“สรุปเป็นไร นี่จริงจังละ” ผมรับดึงหน้าตึง ปรับโหมดเครียด เพื่อทำตัวเป็นที่ปรึกษาที่แสนดี
“ก็เมื่อวานดิ...ไม่รู้ใครแกล้ง โทรให้ป้าร้านชำ ไปส่งแก๊สบ้านกู พอรู้ว่าบ้านกูไม่ได้สั่งนะมึง ป้าแกโวยวายใหญ่ กว่าจะกลับไปได้... แล้วเมื่อเช้ากูไปซื้อบุหรี่ร้านชำป้าแก แกบอกไม่ขาย สงสัยแม่ งแบนกูละ อย่าให้รู้นะเว่ยว่าใครโทรแกล้ง...”
ตัวต้นเหตุที่อยู่ไม่ไกลก็...ซีดสิครับ หง่อววววววว
คิมจีวอน รู้สึกถึงเหงื่อที่ไหลย้อยมาตามใบหน้าด้านข้างที่มีสันกรามเป็นจุดขาย ก่อนจะยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อ สูดลมหายใจ ตั้งสติ ก่อนจะคิดคำแก้ตัวอย่างแนบเนียน
“ไอ่ยุนฮยองป่าวมึง กูบอกละใช่มั๊ย... ว่าอย่าไปยุ่งกะพี่จินฮวานมาก” ผมยกเอาชื่อยุนฮยอง โจทก์เก่าไอ่จุนฮเวมาอ้าง
ยุนฮยองเป็นแฟนพี่จินฮวาน ส่วนพี่จินฮวานเป็นพี่รหัสไอ่จุนฮเว แต่คงเพราะไอ่จุนฮเวมันชอบไปออเซาะพี่จินฮวานบ่อยๆ ยุนฮยองเลยดูไม่ค่อยชอบจุนฮเวซักเท่าไหร่
“อืมมึงมีเหตุผล...แต่กูว่าไม่ใช่” ชิบ-หาย ไม่เชื่อกูอี๊กกก...
“ทำไมมึงว่าไม่ใช่วะ”
“ก็เมื่อวานเดินสวนกันที่ตลาดนัด มันเป็นห่วงกูอยู่เลย”
“อ่าวจริงดิ... มันว่าไง”
“มันบอก ...ระวังตัวไว้นะมึง ”
“เอ๊า สัสละมึงตอบมันไปว่าไง”
“กูเห็นว่าช่วงนี้หนาวๆ กูก็เป็นห่วงมันเลยพูดว่า เออ มึงก็ระวังปากแตกล่ะ ”
สงสัยเพื่อนกูจะไม่ตายช้าซะละ... เห้อมมมม -_-
“ละเรื่องมึงกะน้องหมวยว่าไง มีไรคืบหน้ามะ”
“ก็เมื่อวานคุยโทรศัพท์กันดั๊วะ เขิลลลลล... ”
“คุยว่า...? ”
“ก็ตอนแรกโทรไปป้าฮานึลรับอะ แล้วก็เร่งเร้าให้สั่งของๆ กูเลยสั่งแก๊สๆไปแล้ววางสาย แล้วโทรใหม่คราวนี้น้องฮันบยอลก็รับ กูก็ถามแม่อยู่มั๊ยๆ น้องบอกแม่ไม่อยู่ๆ กูก็ถามพ่ออยู่มั๊ยๆ น้องก็บอกพ่อไม่อยู่ๆ กูก็ถามฮันบินอยู่มั๊ยๆ น้องก็บอกอยู่ๆ แต่น้องไม่ให้คุยกับฮันบิน กูก็บอกขอคุยกับฮันบินๆ น้องก็บอกเล่นกันอยู่คุยไม่ได้ๆงี้อะ... แล้วก็นะ”
“พอๆ มึงนี่ทดลองเป็น ตุ๊กกี้แม่ไม่ให้เข้าบ้านไง๊.. สรุปว่าได้คุยอะไรกับฮันบิน?”
“ฝันดี...แค่นี้อะ แหะๆ” ก็กูเขิลลลลลลล(กระดกลิ้นเยอะๆ) นี่ครัช
“โหย ไอ่เหยินไอ่อ่อน...” ไอ่จุนฮเวตบหัวผมป้าบใหญ่ จนหน้าทิ่ม ก่อนจะเอาท่อนแขนมันล๊อคคอผม แล้วโน้มมากระซิบที่ข้างหู (....คิดไรกะกูป่ะเนี่ย)
“เอางี้ไอ่เหยิน ทำตามแผนกู กูจะช่วยมึงจีบหมวยเอง หึหึหึ.” พูดจบไอ่จุนฮเวก็ทำหน้าชั่วแบบปกติที่มันชอบทำ หน้าแบบ#ก็กูจุนฮเวอะ อะไรประมาณนั้นแหละครับ ผมเองยังอดหวั่นๆกับแผนมันไม่ได้
.
.
.
ตกเย็น
ตอนนี้ผมอยู่บนรถเมล์ที่กำลังจะวิ่งเข้าตัวเมือง โดยมีไอ่จุนฮเวมาส่ง ก่อนที่ผมจะสั่งเสียให้มันเอาจักรยานสุดฟรุ้งฟริ่งกระดิ่งหมีพูห์กลับบ้านให้ด้วย มันก็รับปากว่าจะขับไปจอดให้อย่างทะนุถนอม แล้วไม่ลืมที่จะย้ำแผนการของมันอีกครั้งนึง
“เดี๋ยวรถเมล์จะไปจอดป้ายหน้าประตูโรงเรียนที่ฮันบินเรียน มึงรอดูละกัน ถ้าเค้าขึ้นรถมา มึงก็เนียนไปนั่งข้างๆเลย ทำได้ใช่มั๊ย?”
“กู...กูจะพยายามละกัน”
“พยายงพยายามห่าไรเล่า ลุยเลยสิวะ อย่าให้เสียชื่อตี๋สุดฮอต ของดีประจำตำบลเรา” ไอ่จุนฮเวมองผมด้วยสายตามุ่งมั่นสุดชีวิต ก่อนจะตบบ่าผมปุๆ ส่งสายตามาเป็นคำว่า กูรู้มึงทำได้
โอเค... ตี๋จะสู้!!!
.
.
.
ผมนั่งถ่างตาตลอดทางในรถเมล์ เพราะผมไม่ได้เข้าเมืองบ่อยนักเลยไม่คุ้นเส้นทางต้องตื่นเพื่อดูทางตลอด แถมเมื่อคืนกว่าจะเขินเสร็จกว่าจะนอนได้ก็ดึกมาก สภาพปัจจุบันคือผมง่วงสุดๆ ถ้ากระพริบตานานนี่เข้าเฝ้าพระอินทร์แน่ๆ
รถเมล์จอดป้ายแล้วป้ายเล่า จนในที่สุดก็มาถึงป้ายหน้ารร.ฮันบิน และผมก็เห็นเขาใส่หูฟัง ยืนรออยู่ที่ป้ายรถเมล์ เมื่อรถจอดสนิทเขาก็เดินขึ้นมาบนรถ แล้วนั่งลงที่เบาะด้านหน้าผมถัดไปสองเบาะ เป็นโชคดีของผมที่ในรถเมล์ค่อนข้างโล่ง ผมลุกขึ้นก่อนจะเดินเนียนๆไปนั่งที่นั่งข้างเขาที่ยังว่างอยู่… และดูเหมือนฮันบิน จะยังไม่รู้ตัวนะ เพราะเขามัวแต่เหม่อออกไปนอกหน้าต่าง และมีเสียงเพลงเล็ดลอดออกมาจากหูฟังที่เขาฟังอยู่ ฮันบินคงจะชอบเปิดเพลงดังๆสินะ ผมคิดเพลินๆ ก่อนจะหลับ
ใช่ครับหลับ... รู้ตัวอีกทีตอนฮันบินสะกิดให้ผมหลบเพราะเขาจะลง ตรงป้ายที่ใกล้ร้านชำที่สุด โอ้วม่ายยยย แล้วผมจะบอกจุนฮเวเรื่องวันนี้ยังไงดีเนี่ย ฮืออออออ...
.
.
.
คนบ้า
คิม จีวอนคนบ้า เดี๋ยวนี้ถึงขั้นขึ้นรถเมล์มาจีบเขาถึงหน้าโรงเรียน นี่จะไม่ทุ่มเทไปหน่อยหรอ... หึ
ปากบอกจะจีบ ตัวก็มาให้เจอ แต่ถึงเวลาเอาจริง ดันมาหลับใส่ซะงั้น
คิม ฮันบิน ถอดหูฟังออกจากหูก่อนจะเก็บลงกระเป๋านักเรียนลวกๆ แล้วหันมามอง คนที่นั่งหลับอ้าปากหวออยู่ข้างๆ หลับลึกซะด้วย ขนาดเขาแกล้งเอามือเขี่ยแก้มยังไม่ตื่นอีก
เอี๊ยดดดดดด !!! อยู่รถเมล์ก็เบรกอย่างแรง จนหน้าทิ่ม ฮันบินรีบเอามือไปรองหน้าผากของคนข้างๆไม่ให้โขกกับเบาะหน้า แต่หลังจากนั้น1จังหวะ ท้ายทอยของจีวอนก็โขกกับเบาะหลังดังตุบ... ไม่ตื่นด้วย อดหลับอดนอนมาจากไหนเนี่ย
“จริง...คนนี้แหละ”
“แกมั่นใจได้ไงว่าใช่...”
“ฉันก็เคยไปซื้อน้ำเต้าหู้ร้านเขา ฉันจำได้”
“คิมจีวอน โรงเรียนนั้นอะนะ”
“คนนี้แหละ ตี๋ฮอต เชื่อดิ”
“แล้วเขาจะมาทำไรแถวนี้ล่ะ ”
“ฉันก็ไม่รู้...”
เสียงซุบซิบเบาๆ จากนักเรียนหญิงโรงเรียนของฮันบินที่นั่งอีกฝั่งของรถ แต่ฮันบินก็ได้ยินมันชัดเจน ไม่ได้ตั้งใจจะฟังนะสาบาน... ได้ฟังเรื่องสัพเพเหระ พรรณนาความหล่อ ความสามารถ ของตี๋ฮอต หรือไอ่คนที่มันนั่งหลับอยู่ข้างๆเขานี่แหละ บางทีฮันบินก็สงสัยนะ ว่า คิมจีวอนรู้เรื่องรู้ราวกับเขาบ้างรึเปล่า ว่าโด่งดังจนมีคนพูดถึงขนาดนี้
“เอางั้นจริงหรอแก”
“เออน่า..ลองดู ไม่เป็นไรหรอก”
“ตามใจ... ”
สาวๆที่อยู่อีกฝั่งของรถ ปรึกษากันงึมงำ ก่อนจะลุกขึ้นทั้งสองคน แล้วเดินมาถึงตรงแถวที่เขากับจีวอนนั่งอยู่ ฮันบินแสร้งทำเป็นมองออกนอกหน้าต่างไม่สนใจ...
พอรถจอดอีกป้าย นักเรียนหญิงสองคนนั้นก็ลงไปพร้อมกัน ฮันบินหันหน้ากลับเข้ามา ก่อนจะเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นเล็กสีชมพูอ่อน อยู่ในกระเป๋าเสื้อนักเรียนของจีวอน
ฮันบินกลั้นหายใจแล้วถือวิสาสะ แอบหยิบกระดาษออกจากกระเป๋าเสื้อจีวอนอย่างช้าๆ ก่อนจะเปิดมันอ่าน
090-2122195 : ซูฮยอน
กรุณาโทรหาฉันด้วยนะคะโอปป้า <3<3<3
หึ...ฮันบินพ่นลมหายใจออกทางจมูกก่อนจะฉีกกระดาษแผ่นเล็ก เป็นสองส่วน ก่อนจะโปรยออกนอกหน้าต่าง
.
.
.
ขอโทษนะสาวๆ ... ตอนนี้คิมจีวอนเค้ากำลังจีบผมครับ ห้าม.รบ.กวน !!!!
Talk: ง่อววววววววววววววว เป็นไงล่า หมวยร้ายใช่เล่นใช่มะ…
ไม่ได้อัพเลยอะงานยุ่ง จะพยายามมาอย่างน้อยๆ อาทิตย์ละครั้งนะ ฮี่ฮี่
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ เจอกันตอนหน้า
#ฟิคหมวยร้านชำ คุยกันๆ >_<
@SQWEEZ
ความคิดเห็น