คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : -06
Title : สามี /1,283 words/#ฟิคหมวยร้านชำ
ตี๋มันไปบอกฮันบินว่าจะเอาน้ำเต้าหู้มาให้เค้า
ผมเลยโดนไอ่ตี๋ลากมาด้อมๆมองหน้าร้านชำแต่เช้าตรู่ ไอ่จีวอนมันมัวแต่เลิ่กๆลั่กๆไม่ยอมทำไรซักที จนผมต้องพาดมันไปที เพื่อเตือนสติ
“ไอ้เหี้ยจีวอน มึงอย่าล่กดิ”
“ไม่...เว่ย”
“ไม่ล่กเหี้ยไร สั่นขนาดนี้ สัส....”
“ไม่ๆ” ดูมันดิตื่นเต้นจนขาสั่นผั่บๆละยังจะเถียง
“ไม่อะไรของมึงอีก”
“กูไม่...ทำได้ป่ะไอ้จุนฮเว๊ กูว่ากูทำไม่ได้ ฮือ.........” พูดจบไอ้ตี๋ก็โผเข้ากอดผมพร้อมถุงน้ำเต้าหู้
“ไม่ได้เว้ย!!!!!” ผมผลักมันออกอย่างแรงเหมือนกับโดนของร้อน... ไม่แค่เหมือนอะโดนจริงเลย น้ำเต้าหู้ร้อนๆนาบหลังผมเข้าอย่างจัง
“เหี้ยนี่...ถ้ากูหาเมียไม่ได้เพราะหลังเป็นรอยจะทำไง” ผมบ่นอุบพร้อมกับเอามือไปลูบๆหลังตรงที่โดนถุงน้ำเต้าหู้จนเป็นรอยแดงเป็นปื้น
“เดี๋ยวกูเอาน้ำแข็งถูหลังให้มึงแบบจันดาราไงเพื่อน” ไอ้ตี๋ยิ้มฟันออกปาก สอดมือมาลูบๆหลังใต้เสื้อนักเรียนของผมอย่างหยอกๆ
“บ้านเรามีน้ำแข็งขายนะ ”
“สัสครับ...” ผมกับไอ่ตี๋หันกลับไปหาต้นเสียงโดยไม่ได้นัดหมาย ก็ไปเจอกับฮันบินยืนมองอยู่ พร้อมกับยิ้มมุมปากเหมือนกลั้นขำ (นั่ลรว๊ากกกกกมาก)
“อ่า....เอ่อ....คือว่า...ผม..คือ” ไอ่ตี๋ป๊อดยังคงความกากแบบคงเส้นคงวา จะพูดไรก็ไม่รีบพูดนะมึง ผมหันไปมองหน้าไอ่ตี๋ทีฮันบินที ก่อนจะตัดสินใจเข้าข้างหลัง....
แล้วเจาะยางไอ่ตี๋จนเข่าทรุด ลงไปคุกเข่าข้างนึงข้างหน้าฮันบิน !!!
////////////////////////////
“แล้วไงต่อรู้ป่ะพวกมึง”
“ไอ่จีวอนแม่ง เสือกยื่นน้ำเต้าหู้ให้เขาทั้งๆที่นั่งคุกเข่าท่าเจ้าชายเว่ย”
“แล้วฮันบินเค้าว่าไงวะ”
“ฮันบินเค้าตกใจดิมึง แต่เค้าก็รับไปนะ ฮ่าๆ กูยังฮาไม่หายเลยสัส”
“แล้วมึงทำไงต่อ”
“กูแม่งก็ลากไอ่ตี๋มาโรงเรียนนี่แหละ 55555”
เออ...สนุกกันมากมั๊ยวะครับ ผมเหลือบตามองจุนฮเวที่เล่าเรื่องนี้เป็นรอบที่ 7 อย่างเมามัน.... มึงจะให้เค้ารู้ทั้งสายชั้นเลยมั๊ยห่า!!! ใครผ่านไปผ่านมา มึงก็ไปเล่าให้เค้าฟังหมด... นี่ฉายาตี๋ฮ็อตยังจำเป็นอยู่ไหม....T T
แอบบ่นในใจแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างเหนื่อยหน่าย
ก่อนจะรู้สึกว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋าเสื้อ เลยล้วงมือลงไปก่อนจะพบว่า
....ชิบหาย ลืมคืนหูฟังให้ฮันบิน
แต่ไว้ก่อนเถอะ แค่เรื่องเมื่อเช้า เขาก็อายจนไม่อยากไปเจอฮันบินอีกหลายวัน
.
.
.
“ตี๋ เย็นนี้มึงก็ไปรับฮันบินที่โรงเรียนดิวะ” อยู่ๆไอ่จุนฮเวก็พูดขึ้นมา ตอนที่ผมกำลังเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน
“เอ่อตี๋ สู้ๆนะเว่ย เรามั่นจ๊ายย เราทำด้ายย” อยู่ๆไอ่แจ๊คสั้นที่เป็นเด็กแลกเปลี่ยนก็เดินมาตบไหล่ตบหลังผมปุๆ ตามด้วยเพื่อนในห้องผมอีกหลายคน
“อ่อ เอ่อๆ ขอบคุณนะเว่ย” ผมว่า แล้วบอกลาเพื่อนๆทุกคน ตอนแรกว่าจะไม่ไป แต่เห็นเพื่อนๆส่งกำลังใจล้นหลามขนาดนี้ต้องไปซะหน่อย อย่าให้เสียแรง
คิม จีวอนสู้!!!
///////////////////////////
ผมอยู่บนรถเมล์สายเดิมที่นั่งเมื่อวาน และตอนนี้มันก็ขับไปใกล้ถึงป้ายโรงเรียนฮันบินเรื่อยๆ ใจผมเต้นตึกตัก ไม่เป็นจังหวะ ตื่นเต้นจัง ><
แล้วถ้าวันนี้ฮันบินไม่มาขึ้นรถเมล์ หรือกลับไปก่อนแล้วผมจะทำไง...จะได้เจอฮันบินไหมเนี่ย ระหว่างที่คิดไปเพลินๆ รถเมล์ก็แล่นมาจอดป้ายที่หน้าโรงเรียนฮันบินพอดี ผมเหลือบมองออกนอกหน้าต่าง ก็เห็นฮันบินกำลังก้าวขาขึ้นรถมา ผมเลยแสร้งทำมองโน่นมองนี้ ทำเป็นว่าไม่ได้สนใจ เนียนสุดๆ
จนรู้สึกถึงแรงยวบของเบาะที่ติดกัน ฮู้ยยย มีคนมานั่งใกล้ๆแล้วสินะ อิ๊อิ๊
“โอ๊ะ....สามี....” คนข้างตัวผมเอ่ยขึ้นก่อนจะ เอาแขนมาคล้องแขนผมไว้แล้วซบมาบนไหล่
“เฮ้ย ดงฮยอก!!! ” ผมตกใจเมื่อรู้ว่าเป็นใคร ก่อนจะดันศีรษะเล็กออกจากไหล่
“พี่จีวอน ผลักดงจังทำไม ไม่เจอตั้งนานรู้มั๊ยเค้าคิดถึงอ่ะ” คนตัวเล็กกว่ายังเอาหัวมาซบไม่เลิก แถมยังกอดแขนแน่นไปอีก
“เอ่อ...” นอกจากตี๋ป๊อดมากแล้ว ยังปฏิเสธคนไม่ค่อยจะได้ เลยได้แต่ปล่อยให้ดงฮยอกซบอยู่แบบนั้นแหละ
ดงฮยอกเป็นเด็กข้างบ้านที่เล่นด้วยกันกับพวกจีวอนและจุนฮเวบ่อยๆ สมัยก่อนเด็กที่เล่นด้วยกันมีแต่เด็กผู้ชาย เวลาเล่นครอบครัว ดงฮยอกจะอาสาเป็นภรรยาตลอดแล้วบังคับให้จีวอนเป็นสามี (จุนฮเวเป็นหมาเฝ้าบ้าน) พอโตขึ้นมาก็พวกเขาก็เลิกเล่นบทบาทสมมติ ยกเว้นดงฮยอกที่เหมือนยังจะเล่นไม่เลิก... เล่นมาจนทุกวันนี้
จะว่าไปก็ไม่เจอดงฮยอกมาหลายเดือนเพราะตอนปิดเทอม ดงฮยอกก็ไปบวชภาคฤดูร้อน เปิดเทอมมาก็ไปเข้าค่ายลูกเสืออีก ทำให้ไม่ได้เจอกันมานาน...จนลืมไปว่าดงฮยอกก็อยู่โรงเรียนเดียวกับฮันบินเหมือนกัน...
จีวอนมองซ้ายมองขวาหาทางเอาตัวรอด แล้วตาตีบๆก็ดันเหลือบไปเห็นว่าฮันบินยืนโหนราวจับอยู่ใกล้ๆ พอสบตากันฮันบินก็หันหน้าหนีเหมือนไม่สนใจ
“พี่ว่า พี่ลุกให้คนอื่นนั่งดีกว่า” จีวอนว่าพลางลุกพรวดทำให้ดงฮยอกต้องปล่อยมือที่จับแขนจีวอนออก จีวอนแทรกตัวเดินออกมาจากเบาะนั่งมาโหนราวจับใกล้ๆ
ดงฮยอกเห็นอย่างนั้นเลยลุกขึ้นตามมาบ้าง
“พี่จีวอน นี่อะไร...” ดงฮยอกที่เงียบไปได้พักเดียว ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ...เป็นเชี่ยไรอีกเนี่ยทำเสียงอย่างกะนางร้ายในละครช่วงค่ำ
“อะไรครับ”
“รักหมวยคนเดียว”
“ป่วยเพราะหมวย...เป็นไข้ที่ชน”
“ผมไม่รวย เป็นแฟนหมวยได้ป่าว ”
และอื่นๆอีกมากมาย
ที่ดงฮยอกอ่านจากโพสอิทที่แปะอยู่ที่หลังผม... ไอ่พวกแจ๊คสั้นแน่ๆ มันคงแอบเอามาแปะตอนที่มารุมตบๆหลังผมก่อนออกจากห้อง... ไอ้พวกนี้ พรุ่งนี้โดนแน่!!!
เพี๊ยะ ! ยังไม่ทันคิดวิธีแก้แค้น
ดงฮยอกก็ฟาดแขนผมเต็มแรง ก่อนจะโวยวายเสียงดัง
“พี่จีวอนทำไมไม่ตอบ ผมถามว่าหมวยนี่ใคร??? ”
ผมทำตัวไม่ถูกเมื่อดงฮยอกเริ่มเสียงดังขึ้น มือเล็กกำเสื้อผมแน่นจนยับยู่ยี่ ผมหันไปมองฮันบิน ก็เห็นว่าเขากำลังมองอยู่เหมือนกัน
ชิบหาย ชิบหาย ชิบหาย วันนี้มันวันอะไรทำไมผมซวยได้ขนาดนี้วะ...
“พี่จีวอนทำแบบนี้กับดงจังไม่ได้นะ ตอบมา!!!”
“เอ่อคือ..” ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อ ขอใช้ตัวช่วยโทรถามจุนฮเวได้มั๊ย?
“ตอบเดี๋ยวนี้ !!!” สงสัยไม่ได้แหะ...
“คือ..”
“พี่เองแหละ...”
เอาแล้วไหมล่ะ คิมจีวอน
T B C
Talk : ขอโทษที่หายไปนานค่ะ ไม่มีคำแก้ตัวใดๆ พึ่งค้นพบว่า ช่วงเดียวที่ชีวิตจะว่างพอจะหายใจหายคอ แต่งฟิคได้มีแค่ช่วงฝึกงานเท่านั้น ถ้าเปิดเทอมนี่ไม่ต้องพูดถึง แค่เรื่องเรียนก็หมดพลังแล้ว ขอบคุณทุกการติดตาม และ หวังว่ายังจะรอตอนต่อไปนะคะ คิดถึงทุกคนมาก ด้วยรักและตี๋ฮอต ^^
ความคิดเห็น