คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -02
Title: จีบหมวย
Pairing: double B
Note: #ฟิคหมวยร้านชำ 1,863 words
วันนี้วันหยุดครับ เย้!!
แต่อย่าหวังว่าผมจะได้นอนหลับสบายตื่นบ่ายๆ อย่างลูกคนอื่นเค้า ไม่มีทาง นี่โดนปลุกมาแบกหม้อน้ำเต้าหู้ตั้งแต่ตีสี่ ป๊าบอกวันหยุดแบบนี้ล่ะ ขายดี(สงสัยเพราะลูกชายสุดหล่อมาช่วยเรียกลูกค้า) พอช่วงสายๆขายหมดก็ช่วยป๊ากะม๊าปิดร้าน ก่อนกลับเข้ามาในบ้าน กะว่าจะขึ้นไปนอนต่อซะหน่อยหัวยังไม่ทันมุดเข้ามุ้ง ม๊าก็ตะโกนเรียกอีก โว๊ะ -_-
“จีวอน!!”
“ค๊าบบ” ผมเดินเกาพุงลงบันไดมาอย่างเซ็งๆ ง่วงอะ อยากนอนแล้ว ทำไมไม่เข้าใจกันมั่ง T T
“ไปซื้อซอสถั่วเหลือง ที่ร้านชำให้ม๊าหน่อย”
“ทำไมม๊าไม่ใช้ เฮียไปมั่งอะ ผมอยากนอน -3-”
“ก็เฮียแก เค้าทำรายงานอยู่ ”
…ทำรายงานที่ไหนล่ะม๊า จอเขียวตะไคร่ขึ้นขนาดนั้น นั่นมันตีดอทชัดๆ ทำไมต้องใช้แต่ผมๆๆๆ ฮึ่ยยย (ได้แต่ฟ้องในใจ ไม่งั้นผมคงโดนเฮียแกกระทำชำเราได้)
“ตี๋เล็กไปซื้อไป เดี๋ยวม๊าให้อีก 20 ซื้อไอติม”
“ครับๆ ซอสถั่วเหลืองอย่างเดียวใช่มั๊ย”
“ซอสถั่วเหลืองฝาสีเขียวนะตี๋เล็ก อย่าซื้อมาผิดล่ะ รีบไปรีบกลับมา”
“ครับๆ” ผมรับเงินจากม๊าแล้วก็เดินไปควบจักรยานฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งหมีพูห์คู่ใจ ก่อนจะปั่นออกไปทางประตูหน้าบ้าน วันนี้มองไปทางไหนก็เห็นแต่คนใส่เสื้อสีเหลืองๆกันทั้งนั้น ดีนะผมก็ใส่เสื้อกล้ามสีเหลืองอ่อน(ที่จริงๆแล้วมันเคยเป็นสีขาวมาก่อน)เหมือนกัน เพิ่มความมั่นใจขึ้นอีกสองระดับ ^____^
ปั่นไม่ทันเมื่อย ผมก็มาถึงร้านชำร้านประจำแถวบ้าน ผมพิงจักรยานไว้กำแพงข้างร้านก่อนจะมุดเข้าไปในร้าน แต่ก็ไม่เจอใคร
“ป้า... ซื้อของหน่อยครับ” ผมลองเรียกป้าที่น่าจะอยู่หลังร้าน
“...”เงียบแฮะ
“ป้า ซื้อของหน่อยยยยยยย !!” ผมป้องปากละเรียกเสียงดังขึ้นอีก
“…มาแล้ว”
“ป้า!!!!!”
“ก็บอกว่ามาแล้วๆ ไงโว๊ะ เรียกอยู่ได้เอาไร ?” ไม่ใช่ป้าครับ แต่เป็นลูกป้า…ลูกป้าคนที่น่ารักๆที่ผมเจอเมื่อวาน วันนี้เขาใส่เสื้อยืดสีเหลืองสดกับกางเกงนอนขายาวดูนุ่มนิ่ม ใบหน้าขาวใสถูกบดบังด้วยแว่นสายตากรอบใหญ่ แต่เขาก็ยังดูน่ารัก แม้ว่าตอนนี้จะดูหงุดหงิด ติดเหวี่ยงเล็กน้อย
“เอ๊า… เงียบอีก ถามว่ามาซื้อไร?” โหดจังครับ ผมกลัวนะ ._.
“ซอสถั่วเหลือง? เขียว?” อยู่ๆผมก็สับสนซะงั้นว่าที่ม๊าสั่งน่ะมั่นซอสอะไร จำได้แค่เหลืองๆ เขียวๆ เนี่ย
“เอาไรนะ... แน่ๆ”
“จำไม่ได้อ่ะ ซอสเหลืองๆเขียวๆเนี่ยช่วยดูให้หน่อยดิ แหะๆ” ผมส่งยิ้มให้เขาจนตาปิด ทำตัวน่ารักๆไว้เขาจะได้ช่วยหาของ 555
“หืมม...รอแปปนะ” เขาคลายคิ้วที่ขมวดอยู่ออกแล้วเดินไปทางมุมร้านที่วางซอสหลายๆชนิด ก่อนจะหยิบเอาซอสขวดที่น่าจะใช่ ออกมาแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ
“มีสองแบบเนี่ย ซอสถั่วเหลืองฝาเขียว อีกแบบฝาเหลือง จะเอาแบบไหน”
“ไม่รู้ดิ ละถ้าเอาสองขวดเลยกี่บาท”
“118”
“ตังไม่พออะมี 100เดียว” ผมก้มหน้าลงมองเงินในมืออย่างสลดๆ
“งั้นเอาไปขวดนึงก่อนดิ ถ้าไม่ใช่ค่อยมาเปลี่ยน” omg เมกะเครเว่อเลยครับคนนี้ฉลาดจริงๆ คิดได้ไง
“อือ งั้นผมเอาฝาสีเหลืองไปละกัน”
“โอเค” เขาพยักหน้ารับ เม้มริมฝีปากเหยียดยิ้มเล็กน้อยจนเห็นรอยบุ๋มเล็กๆที่ข้างแก้ม...มีลักยิ้มด้วยแหะ
เขาหยิบของใส่ถุงอย่างคล่องแคล่ว รับเงินจากผมใส่ลิ้นชักพร้อมทอนเงินแบบไม่ต้องคิดเลขด้วยเครื่องคิดเลข ผมนี่อึ้งไปเลย... เด็กโรงเรียนประจำจังหวัดนี้เก่งจริงๆ ผมนี้แค่นับเลขให้ถึงร้อยก็ว่ายากแล้วอ่ะ
ผมเดินออกจากร้าน ปัดขาตั้งจักรยานแล้วขึ้นนั่งก่อนจะปั่นกลับบ้าน ในใจก็ภาวนาขอให้ซื้อผิดจะได้เอามาเปลี่ยน... จะได้เจอฮันบินอีก ถึงจุนฮเวมันจะเสี้ยมมาว่าลูกป้ามีแฟนแล้วก็เหอะ เอาน่า...น่ารักขนาดนี้ไม่มีสิแปลก... แต่ถึงมีได้ ก็เลิกได้เหมือนกัน เพราะงั้น That’s no no… คิม จีวอนไม่สนหรอกครับ
“ม๊า กลับมาละครัช”
“ไหนตี๋...ม๊าให้ซื้อซอสถั่วเหลืองฝาเขียว ไม่ใช่ฝาเหลือง”
“อ่าวเหรอ เดี๋ยวไปเปลี่ยนให้”
“เปลี่ยนได้หรอ เอาตังไปซื้อใหม่มั๊ย”
“ไม่เป็นไรม๊า คุยกะเค้าไว้แล้ว”
“เออๆ รีบไปรีบมานะ ม๊าจะทำกับข้าวไม่ได้ทำซะที”
.
.
.
แล้วผมก็มาปรากฏตัวที่ร้านชำป้าอีกครั้ง
คราวนี้ฮันบิน กำลังนั่งทานข้าวไปพร้อมๆกับดูช่องดิสนีย์คลับ ที่กำลังฉายการ์ตูนเรื่องมิกกี้เม้าส์ ดูจากทรงแล้วฮันบินคงจะชอบไม่มากก็มากมากล่ะ เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตบมืออยู่คนเดียว
ไม่ได้รู้เล๊ย... ว่าผมเดินเข้ามาในร้านแล้ว
“นี่ๆ ” ผมเดินเข้าไปใกล้เขาที่นั่งหันหลังดูทีวี แล้วเอามือไปสะกิดไหล่บาง
“ฮื่อ ยุ่งดูการ์ตูนอยู่นะ” เขาปัดมือผมออกหันมาทำหน้ามุ่ย โอ้ผมโดนโกรธอีกแล้วดิ ทำไมขยันหงุดหงิดจัง คนคนนี้ แต่ผมว่าตอนเขาทำหน้ายุ่ง พร้อมกับยู่ปากแบบไม่ค่อยพอใจนี่... ก็น่ารักดีนะ
“ขอเปลี่ยนเป็นฝาสีเขียวหน่อยดิ” ผมเอาซอสขวดเก่าที่ซื้อไปผิดวางคืนให้บนโต๊ะ
“อ่ะ เอาไป” เขาเดินกระแทกส้นเท้าไปหยิบของ แล้วเอามายัดใส่มือผม แล้วกลับไปนั่งดูทีวีต่อ
ผมปั่นจักรยานกลับบ้าน วันนี้เจอเขาอยู่ร้านตลอดเลยแหะ สงสัยวันหยุดแบบนี้ต้องช่วยแม่ขายของ งั้นผมก็ต้องมาซื้อของบ่อยๆแล้วล่ะ ถ้าอยากเจอ ... พ่อครับแม่ครับ ต่อไปนี้ใครใช้ไปซื้อของ ตี๋จะไม่บ่นละครับ ตี๋อยากไปร้านชำ ตี๋จะไปซื้อของแทนเฮียเอง ดูเป็นเด็กดี แถมได้เจอหมวยด้วย โคตรคุ้มค่า
ผมอดยิ้มให้กับความคิดอันชาญฉลาดของตัวเองไม่ได้ ฮี่ฮี่
“ยิ้มไรวะเหยิน ฟันจะทิ่มหน้าเฮียละเนี่ย” อะไรของเฮียวะ ทักซะหมดมู้ดเลย
“คนมันมีความสุขอะ ยิ้มไม่ได้ไง๊?”
“เอ่อตี๋ ไปซื้อโค๊กให้หน่อยดิ ใส่น้ำแข็งให้ด้วยนะเว่ย”
“ได้เลยเฮีย เอาตังมาๆ”
ไม่ทันไร จะได้ไปร้านชำอีกละเว่ย จัดผม แต่งหล่อแปบ อย่าหาว่าผมคุยเลยนะ ในซอยเนี่ยถ้าไม่นับป๊าแล้ว ผมนี่ล่ะหล่อที่สุด ขนาดใส่เสื้อย้วยๆ กางเกงบอล อาม่าที่รำไทเก๊กอยู่บ้านข้างๆ ยังต้องเหลียวมองจนคอเคล็ด ยิ่งสาวๆนี่ไม่ต้องพูดถึง ถ้าวันไหนผมออกมาขายน้ำเต้าหู้นะ แทบจะวนมาซื้อกันคนละ 2-3รอบ
ฮี่ฮี่ ความหล่อนี่มันก็เป็นบาปนะครัช
.
.
.
ผมมาถึงร้านชำเป็นครั้งที่ 3 ของวัน
“หมวยๆ โค้กใส่น้ำแข็งถุงดิ” ผมเรียกฮันบิน ที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรซักอย่างที่โต๊ะ
“หือ แปบนะ”เมื่อกี้ไอ่เหยินมันเรียกว่าไรนะ ...หมวยหรอ เหอะ
ฮันบินลุกขึ้นไปตักน้ำแข็งใส่ถุงหูหิ้วพลาสติกจนเกือบเต็ม แล้วเปิดตู้แช่เครื่องดื่ม
“เอาโค้ก ฝาจีบใช่ป่ะ” เขาหันมาถามผมอีกครั้ง
“ครับๆ ฝาจีบครับ แล้วผมจีบด้วยได้ป่ะครับ”
“หืมม ว่าไงนะ”
ห๊ะ เมื่อกี้ผมเผลอพูดไปหรอ นึกว่าแค่คิดในใจนะเนี่ย ถถถถถถถถถ
“เปล่าๆ ไม่ได้ว่าไร...” ผมยกมือเกาหัวแกรกๆ ทำหน้าให้ดูใสซื่อสุดๆ จริงๆผมก็อยากจีบอะแหละ แต่ติดอยู่ที่ ป๊อดนิดหน่อยครับ ขอแบบค่อยเป็นค่อยไปละกัน
ผมเอื้อมมือไปรับถุงหูหิ้วใส่น้ำโค้กจากเขา มือเราโดนกันเล็กน้อย ผมสัมผัสได้ถึงความเย็นของมือขาวๆที่พึ่งจะใช้ตักน้ำแข็ง อิอิเขินเหล่ย >////<
แล้วผมก็ปั่นจักรยานกลับบ้าน ระหว่างทางก็แอบดูดน้ำโค้กเฮียไปอึกสองอึก อ่าาส์ โค้กที่ฮันบินใส่ให้ อร่อยกว่าตอนป้าเป็นคนใส่ให้อีก กว่าจะถึงบ้าน น้ำโค้กก็เหลือแค่ครึ่งถุง โทษนะเฮีย...
“เฮ้ย จีวอน” อ่าวไอ่จุนฮเวนี่ มาโผล่หน้าบ้านผมได้ไง
“อ่าวมึง มาไมวะ”
“กูขี้เกียจอยู่บ้านอะ เจ๊ชอบแย่งดูทีวี... เลยจะมาชวนมึงเล่นเกม นี่กูไปซื้อวีดีโอเกมรุ่นใหม่มาเลยนะเว่ย เห็นพวกเด็กในเมืองเขาพูดกันว่าหนุก”
“เออๆไปดิๆ เล่นกัน เข้าบ้านๆ” ผมชวนมันเข้าบ้าน ก่อนจะแวะเอาจักรยานไปจอด ส่งถุงน้ำโค้กที่เหลือครึ่งเดียวให้เฮีย แล้วรีบลากจุนฮเววิ่งหนีขึ้นห้อง ไม่รอฟังเสียงเฮียบ่น 555
.
.
.
“เออ เรื่องลูกป้าร้านชำ เป็นไงมั่งวะ” เล่นเกมกันอยู่ซักพักจุนฮเวมันก็ถามขึ้น
“มึง แน่ใจจริงๆหรอวะ ว่าเขาชอบผู้ชาย” จากที่ผมดูๆแล้วฮันบินเขาก็ดูจะแมนพอตัว ตอนที่ผมเผลอบอกจะจีบนี่ หันขวับเลย
“เออจริงๆ ก็กูเห็นกับตา น้องฮันบยอลกับไอ่เด็กชานอูอะ ”
“เหย กูว่าไม่ใช่ละ คนที่กูถามถึงอะ ชื่อฮันบินว่ะ”
“ฮันบินไหนอีกวะ ป้ามีลูกสาวสองคนอ่อ”
“ไม่...อีกคนไม่ใช่ลูกสาว แต่เป็นผู้ชาย...”
“เล็ทมีซี ไอ่เหยิน…ไปร้านป้ากัน!!” จุนฮเวเริ่มสนุกแล้วดิ ไอ่เหยินที่ปกติไม่ค่อยจะสนใจใคร ดันไปสนใจลูกป้าร้านขายของชำที่โคตรดุ แถมยังเป็นผู้ชายอีก แต่ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวกูจุนฮเวจะช่วยมึงเอง
...ผมนี่แท๊ก #ทีมจีวอน เลยครัช
.
.
.
ผมมาถึงร้านชำเป็นครั้งที่ 4 ของวัน
คราวนี้ไม่ได้มาคนเดียวครับ มีไอ่จุนฮเวตามมาด้วย ผมมุดเข้าร้านหลบของที่ห้อยระโยงระยางอย่างเคยชิน จนเดินมาถึงด้านใน
“มาซื้อไรอีก?” ฮันบินเอ่ยทัก คนตาตี่ที่ดูวันนี้จะมาบ่อยซะเหลือเกิน
“มะ...” ผมยังพูดไม่ทันจบแต่ ไอ้กูจุนฮเวก็พูดขัดขึ้นมา
“ไม่ได้มาซื้อไรหรอก”
“หือ?” ฮันบินหันมามองหน้าผม ด้วยหน้าตาสงสัย
“มันมาจีบหมวย...”
...สัสครับ ไอ่จุนฮเว๊ !!!!!
Talk ; เหมือนจุนฮเวจะเป็นตัวทำให้เสียเรื่องรึเปล่านะ 555
บอกแล้วว่าเรื่องนี้อ่านเรื่อยๆ ไม่ซีเรียส
เราก็ไม่รู้ว่าใครอ่านมั่ง แต่ก็ดีใจที่มีคนกดเป็น fanclub(แปลว่ายังมีคนรออ่านใช่ไหมอะ) พูดคุยกันผ่าน #ฟิคหมวยร้านชำ หรือcommentนะ ชอบอ่าน ><
เจอกันตอนหน้าค่ะ :)
ความคิดเห็น