คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฮีโร่หน้าใส และเพื่อนใหม่ร่วมห้อง
“กริ๊ง ๆๆๆ”
“ห้าวววววว...” ฉันหาวเสียดังแบบโคตะระ หลังจากที่ฉันได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก (เวร) ปลุกด้วยเสียงเดิมๆ ทุกวัน
“อะไรฟร่ะเนี่ย T^T “ฉันตะโกนบ่นออกมาด้วยความโมโหง่วง เห้อ! เมื่อหร่จะถึงวันเสาร์ซะทีนะ ไม่เป็นไรอดทนไว้อีกสองวันเท่านั้น อยากหยุดจะตายอยู่แล้วน้าาา (ไม่มีอะไรหรอก แค่ไม่อยากจะตื่นเช้าหน่ะ)
“ก๊อก ๆๆๆ” เฮ้อ! ใครมาเคาะประตูอีกล่ะเนี่ย (ช่วงนี้กำลังอารามณ์เสียหน่ะหงุดหงิดง่วงนอน)
“ครายยยเคาะประตู” ฉันตอบกลับไปแบบอืดๆ
“คน”ตอบอย่างนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้ามาซาโตะ ไอ้น้องตัวแซบเท่านั้นแหละ เจ้ามาซาโตะมันจะชอบกวนโมโหฉันอย่างนี้ประเลย
“งั้นหรอ” นายกวนมาฉันก็ต้องกวนกลับสิ ใครจะไปยอมให้นายกวนฝ่ายเดียวล่ะ
“มานามิ เธอจะนอนชึ้นอืดไปถึงไหนกัน ตื่นไดแล้ว บ้านเมืองจะไม่เหลือให้เธอกินแล้วนะ ยัยบ้า!”
นายหาว่าฉันนอนกินบ้านกินเมืองงั้นหรอยะ
“อ๊ากกก ไอ้มาซาโตะ ใครสั่งใครสอนให้นายมาว่าฉันอย่างงี้ยะ แล้วคราวหน้ากรุณาเรียกฉันว่าพี่ด้วยนะ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของนายนะเว้ย”ฉันตะโกนตอบมาซาโตะ ก่อนที่ฉันจะลุกจากเตียงด้วยความโมโห
“น่าเคารพตายล่ะ นี่ตื่นแล้วก็รีบๆ ไปอาบน้ำแล้วลงไปกินช้าวได้แล้วนะ พวกเรารอเธออยู่คนเดียว ถ้าช้ากว่านี้ฉันจะไม่รอแล้วนะ”
“เออ! รู้แล้วโว้ย” ฉันตะโกนออกไปประชดเจ้าน้องชายก่อนที่จะรีบไปอาบน้ำ
สิบนาทีต่อมา ฉันก็อาบน้ำ และทานช้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“มานามิ วันนี้ลูกจะให้พ่อไปส่งไหม” คุณพ่อที่แสนดี (บางครั้ง) เอ่ยถามฉันด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมานามิปั่นจักรยานไปกับมาวาโตะได้ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปทำงานเลยนะ แล้วลูกก็ดูแลมาซาโตะและก็ตัวลูกเองดีๆ ล่ะ ไปนะลูก”
“ค่าาาาาาา” ฉันรับปากพ่อก่อนที่ฉันกับน้องจะปั่นจักรยานไปโรงเรียน
“นี่! นามิ คนเมื่อวานหน่ะใครกันหรอ” มัซโตะ(มาซาโตะ) ถามฉันด้วยความสงสัยและอยากรู้อยากเห็น
“หมายถึงเมื่อวานที่พาฉันกลับมาบ้านหน่ะหรอ แล้วจะอยากรู้ไปทำไม” ฉันตอบกลับอย่างกวนๆ
“ - -, ก็แค่อยากรู้หน่ะ ทำไม! บอกไม่ได้หรอ เอ๊ะ! หระ...หรือว่าคนนั้นเป็น..” มาซาโตะชะงัก
“เป็น...เป็นอะไรของนายยะ” ฉันถาม
“ก็เป็นคนพิเศษของเธอไง”
“นายจะบ้ารึไง แค่หน้าฉันยังไม่เห็นเลยแล้วฉันจะชอบได้ยังไงล่ะ แล้วอีกอย่างนะนอกจากยูยะแล้ว ผู้ชายคนอื่นๆ ที่เธอเห็นมากับฉันหน่ะ ไม่มีทางเป็นแฟนฉันหรอก”
“แล้วโยชิคุนิคุงเขาเป็นแฟนเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ” นายว่าไงนะ >[]< เออใช่สิ ถึงโยขิคุนิคุงจะไม่ใช่แฟนฉัน แต่ฉันก็มีเค้าคนเดียวในหัวใจย่ะ
“นี่! ว่าแต่ว่านายคนนั้นที่มาส่งเธอหน่ะ ก็หน้าตาดีใช่เล่นเลยนะ สูง ขาว หน้าตาก็หล่อใช้ได้ แต่น่าเสียด๊าย เสียดาย!! หน้าตาหล่อน้อยกว่าฉันนิ๊ดส์เดียวเอง 555+” พูดมาได้น่าหมั่นไส้ซะจริงนะ
“อยากจะอ้วก นายนี้มันด้านจริงๆ”
“ฉันก็เหมือนเธอนั้นแหละ ยัยนามิ 555+” ดู๊ ดู! ไอ้น้องมันพูดเข้าสิ มันน่าจะโดนถีบสักสองที เชอะ
แต่ว่าตอนนี้ฉันชักจะอยากรู้แล้วสิว่าใครนะ ที่เป็นคนช่วยเรา
หลังจากนั้นไม่นานเราก็ถึงที่จอดจักรยานหน้าโรงเรียน (ตามจริงนานนะ แต่ว่ามัวแต่เถียงกันอยู่หน่ะสิ เลยดูเหมือนเร็วไง) หลังจากนั้นฉันและมาซาโตะก็แยกกันไปตามห้องเรียนของตัวเอง
ในระหว่างทางขึ้นห้องเรียน ฉันก็คิดหัวข้อในการเขียนรายงานเรื่อง Bi-sexual ที่’จารย์โคอิจิโร่สั่ง คิดแล้วก็คิดอีก คิดแล้วก็เบื่อ -3-
“นาาาามิ” อะไรกานนนนยัยทานากะตะโกนมาซะสมองฉันกระเจิงเลย เล่นตะโกนซะดังสะท้านทั้งโรงเรียนลยนี่นา
“มีเรื่องอะไรอีกล่ะ ตะโกนมาซะดังเชียว” ฉันถาม
“เพื่อนใหม่ เพื่อนใหม่ เพื่อนใหม่ เธอรู้ไหมวันนี้จะมีเพื่อนใหม่มาเรียนด้วยล่ะ เห็นเขาบอกกันมาว่าย้ายมาจากโอซาก้า และที่สำคัญเค้าจะมาเรียนห้องเดียวกับเราด้วยนะ” ทานากะพูด อย่างตื่นเต้น
“งั้นหรอ” ฉันตอบ
“อะไรนะ เธอตอบแค่เนี๊ยะ ถามจริงๆ เหอะ เธอไม่ตื่นเต้นบ้างรึไงกัน”
“แล้วทำไมฉันต้องตื่นเต้นด้วยล่ะ”
“โถ่เอ๊ย! หนินานๆ ทีจะมีเพื่อนใหม่มานะเธอไม่ตื่นเต้นบ้างรึไงกัน” ทานากะทำหน้าผิดหวัง
“ไม่เห็นจำเป็นเลย” ฉันทำหน้าตาเฉยเมยใส่ทานากะ
“ก็ได้ ก็ได๊” ทานะเดินกลับไปในห้อง พร้อมกับเดินบ่นไปด้วย
“นักเรียนทุกคนนั่นที่ หัวหน้าห้องบอกทำความเคารพซิ” อาจารย์ซาเอโกะ โยโกยาม่า อาจารย์ประจำชั้นสุกเปรี้ยว เท่ห์ เก๋ สวย ของฉันมาทักทายและโฮมรูมกันทุกเช้า
“นักเรียนเคารพอาจารย์” ฟูจิวาระ ไคโตะ หัวหน้าห้องประจำฉันของเรา ไคโคะหน้าตาไม่ดีหรอกนะ ใส่แว่นหนาเตอะเลย แถมตัดผมทรงกะลาอีกตางหาก แต่ว่าเก่งมากกกกกเลย รู้ไปหมดซะทุกเรื่องเลยล่ะ หัวสมองยังกะคอมพิวเตอร์แหน่ะ
“นักเรียนทุกคน วันนี้ในห้องเราจะมีเพื่อนใหม่เข้ามาเรียนด้วยนะค่ะ ครูอยากให้นักเรียนทุกคนเป็นเพื่อนที่ดีด้วยนะค่ะ นักเรียนใหม่แนะนำตัวเลยค่ะ” หลังจากที่อาจารย์พูดจบ เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางห้าวๆ หน้าตาดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจแต่งตัวออกมาจากบ้าน ผมสั้นประมาณเกือบประบ่า ผมตรงสวย (แต่ดูเหมือนว่าไม่ได้หวีผมออกมา แต่ว่าเส้นผมดูก็รู้ว่าผมสมบูรณ์แบบ) ใส่แว่นด้วย แว่นขอบม่วงดำประกาย และท่าทางเซอร์มากซะด้วย
“ส...หวัดดี ฉันชื่อ ไรอิ ทางุจิ ย้ายบ้านมาจากโอซาก้า” ไรอิหรอซื่อน่ารักดีหนิ แต่ท่าทางยังเกร็งอยู่เลยนะ หิหิ ไม่เป็นไรหรอกนะไรอิ เดี๋ยวเธอก็ชินไปเองแหละ
“ค่ะตอนนี้นักเรียนก็รู้จักทางุจิกันแล้วนะ เพราะฉะนั้นก็คุยกับเพื่อนดีดีล่ะ ส่วนที่นั่ง.....”ว้ากกกกก ตื่นเต้นโว้ย (เอ๊ะ! เมื่อตอนเช้ายังไม่ตื่นเต้นเลยหนิ) ที่นั่งช้างๆ ฉันที่ถัดไปอีกโตะว่างอยู่พอดี หรือว่าไรอิจะต้องนั่งข้าง...
“ที่นั่งตรงนั้นว่างอยู่พอดี เดี๋ยวทางุจินั่งตรงนั้นเลยนะจ๊ะ” อาจารย์พูดพลางชี้มือมาทางโต๊ะช้างๆ ฉัน....
ง่ะ OoO ช้างๆ ฉันจริงด้วย
“ฮาเสะกาว่า เธอให้ทางุจิยื่มหนังสือด้วยนะ...ส่วนทางุจิจ๊ะเดี๋ยวหนังสือจะมาพรุ่งนี้นะ วันนี้อ่านกับฮาเสะกาว่าไปก่อนแล้วกันนะ” ง่ะ อาจารย์สุดสวยคร่าาา ทำไมต้องเป็นหนูล่ะค่ะ แต่เอาเหอะมันเป็นไปตามโชคชะตา ต้องก้มหน้ารับกรรมตามบท T^T เอาเหอะยังไงเค้าก็มานั่งกับเราแล้วนี่
“คะ...ค่ะ”ฉันตอบรับอาจารย์สั้นๆ
และสิ่งแรกที่เราต้องทำคือทักทาย......
“สวัสดีจ๊ะ ฉันชื่อ มานามิ ฮาเสะกาว่านะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ” ฉันแนะนำตัวกับไรอิ
“อะ..อืม (- -“) ( _ _”) (- -“)” ไรอิตอบฉันด้วยท่าทางเกร็งๆ และยังมีสีหน้าที่ดูกังวงอยู่มาก
หลังจากที่เราเรียนวิชาที่ 3 เสร็จแล้วฉันก็จะรีบลงไปทานข้าวแล้ว เพราะว่าตอนนี้ท้องมันเริ่มร้องแล้วง่ะ
“นี่ นามิวันนี้ฉันทำซูชิเยอะเลย เธอมากินกับฉันหน่อยนะ ฉันกลัวมันไม่หมดหน่ะ นะนะ” ทานะอ้อนฉัน แต่ขอโทษนะเสียงเธอไม่ได้น่ารักเลย 555 เอาเหอะไหนๆ ทานะก็ชวนแล้ว ถ้าไปกินก็เสียน้ำใจแย่เลย (อีกอย่างจะได้ไม่เปลืองเงินด้วย หุหุ)
“ กินก็กินจ๊ะ” ฉันตอบ
“เย้! หุหุดีดีงั้นทานเยอะๆ นะจ๊ะ”
“จะพยายามนะ” ฉันยิ้มแหยๆ
หลังจากที่เราเจรจากันเสร็จแล้ว ฉันก็รีบบึ่งเข้าไปหาซูชิที่ทานากะทำทันที แต่บางสิ่งบางอย่างมันทำให้ฉันต้องชะงักไปก่อน สายตาที่ซึม และอาการเกร็งของใครบางคนตรงนั้น ไรอิ เธอนั่งอยู่คนเดียวพร้อมกับข้าวกล่องเล็กๆ ที่คาดว่าขนาดและปริมาณฉันคนเดียวยังไม่อิ่มไปอีกชาติ (ก็มันน้อยจริงๆนะ)
ฉันรู้สึกว่าฉันยังเหงาแทนไรอิเลย น่าสงสารจัง แถมเธอยังไม่เลิกเกร็งเลยตั้งแต่มาแนะนำตัวแล้ว และฉันก็คิดว่าฉันคงทานไม่ลงแน่ถ้าฉันยังเห็นไรอินั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว
“ทานะ เดี๋ยวฉันมานะ”
“แล้วเธอจะไปไหนอีกล่ะ” ทานากะทำหน้าบู้บี้ใส่ฉัน
“ฉันจะไปชวนคนบางคนมานั่งกินข้าวกับเราหน่ะ เธอเห็นคนตรงนั้นไหมล่ะ” ฉันพูดแล้ว ใช้สายตากวาดไปที่ไรอิเพื่อจะบอกว่า ชวนไรอิมานั่งกินข้าวด้วยกันเถอะนะ น่าสงสารเค้าออก
ทานะเข้าใจในสิ่งที่ฉันสื่อแล้วเธอก็พยักหน้าเล็กๆ พร้อมยิ้มมุมปากให้ฉัน และพูดว่า “อืม งั้นก็ได้นะ”
หลังจากที่ทานะพูดจบ ฉันก็เดินไปหาไรอิช้าๆ เพื่อไม่ให้เธอตกใจ
“ไรอิ... เธอจะไปนั่งกินช้าวกับพวกเรามั๊ย” อันเอ่ยถามไรอิซังทั้งๆ ที่เธอยังก้มหน้าเปิดกล่องข้าวอยู่
“.....” ไรอิเงยหน้าชึ้นเล็กน้อย แล้วทำหน้างงๆ
“จะดีหรอ” ไรอิตอบฉัน ด้วยท่าทางที่ยังคงเกร็งอยู่เหมือนเดิม
“แล้วทำไมจะไม่ดีล่ะ มานั่งกินช้าวเป็นเพื่อนกันดีกว่าจะได้ไม่เหงา อีกอย่างวันนี้ทานากะ ก็ทำซูชิมาเยอะด้วย ถ้าไม่รังเกียจก็มากินด้วยกันเถอะนะ” ฉันพูดให้เหตุผลและยังคงชักชวนไรอิมานั่งกินข้าวด้วยกันอยู่
“อ...อืม” หลังจากที่ไรอิตอบรับแล้ว ฉันก็ยิ้มตอบแล้วจูงมือเธอมานั่งกับเราทันที
“ไรอิ...เธอไม่ต้องเกร็งมากหรอกนะ พวกเราไม่ทำร้ายเธอหรอก เดี๋ยวซักพักเธอก็คงทำตัวได้เหมือนอยู่โรงเรียนเดิมนั้นแหละ” ฉันทักทางุจิ แล้วลงมือกินซูชิของทานะอย่างเอร็ดอร่อย (แต่ก็ไม่มูมมามนะ)
หลังจากที่ฉันกินได้ซักพัก ฉันรู้สึกเหมือนว่าบรรยากาศมันชักเงียบๆ วังเวงยังไงชอบกล เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าทั้งทานากะและไรอิ ต่างพากันก้ามหน้าไม่มีใครมองหน้าใครเลย ทั้งสองคนเกร็งไปหมด โถ่เอ๊ย!! ยังทานากะ เมื่อกี้ยังเห็นตื่นเต้นอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงเงียบได้ล่ะ
“เธอเป็นอะไรไปทานากะ ฉันเห็นเธอเกร็งมากเลยง่ะ เมื่อเช้านี้ยังเหมือนกระต่ายตื่นตูมอยู่เลย” ฉันกระซิบถามทานากะเบาๆ
“คือ..ฉันไม่กล้าทักทางุจินี่นา ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย แต่มานั่งทานช้าวด้วยกันอย่างนี้ มันก็ยังเกร็งๆ อยู่ยังไงก้ไม่รู้สินะ” ทานะกระซิบบอกฉัน
“งั้นเธอก็แนะนำตัวซะสิ กล้าๆหน่อย หายใจเช้าลึกๆ กลั้นหายใจไว้ 5 วินาที แล้วก็พูดออกมาเลย” ฉันให้คำแนะนำทานะ ก่อนที่ทานากะจะพยักหน้าแล้วทำตามข้อแนะนำที่ฉันบอก
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ทานากะ ยามาชิตะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะไรอิซัง >X< “ ทานากะกลั้นหายใจพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น แต่ว่าท่าทางของทานะตลกมากกเลย เธอหลับตายี้แล้วเอามือทั้งสองช้างไว้ระดับอกแล้วกำแน่น 555 ลองนึกสภาพดูแล้วกัน ฉันว่าดูเหมือนนกเพนกวินกำลังจะฝึกบินยังไงยังงั้นเลยล่ะ
“อะ...อืม” ไรอิพูดตอบทานากะไป แต่ท่าทางตอนนี้อาการเกร็งของเธอดูหมดไป และในที่สุดฉันก็เห็นรอยยิ้มของไรอิ และเธอพยายามกลั้นหัวเราะในท่าทางของทานากะ แต่ยังไงฉันก็รู้ว่าเธออยากจะหัวเราะแทบตาย ก็เหมือนฉันตอนนี้หน่ะแหละ
“555+ กร๊ากกๆๆ เธอทำท่าอะไรของเธอหน่ะ เกร็งเป็นบ้าเลย” ฉันหัวเราะในท่าทางของทานะอย่างเปิดเผย ก็มันน่าหัวเราะจริงๆ นะ
“เธอหัวเราะอะไรยะ ยัยนามิ” ทานะพูดขัดความเขิน แต่หน้าของเธอก็ยังแดงอยู่ดีแหละ
“เปล่านะ 555+” ฉันยังหัวเราะไม่หยุด แต่แล้วอยู่ดีดีไรอิก็พูดตัดก่อน
“ขอบคุณมานามิ กับ ทานากะมากนะ พวกเธอทำให้ฉันหายเกร็งได้บ้างแล้วล่ะ “ ไรอิพูดในสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าเธอจะพูด มันทำให้ฉันหยุดหัวเราะ และเผยยิ้มที่แสดงอาการเขินออกมาอย่างชัดเจน
“จริงหรอ “ทานากะทัก
“อืม” ไรอิตอบสั้นๆ
“ตามจริงไรอิไม่ต้องขอบคุณพวกเราก็ได้นะ เพราะว่ายังไงเราก็เป็นเพื่อนกันอยู่แล้วนี่นา งั้นฉันว่าถ้าหายเกร็งและแนะนำตัวกันเสร็จแล้วเราก็น่าจะทานข้าวได้แล้วนะ” ฉันพูดขึ้น และต่อจากนั้นพวกเราก็ทานซูชิกันต่ออย่างเอร็ดอร่อย พวกเรากินซูชิด้วยรอยยิ้ม และความอบอุ่น
“อะ!!! คุณฮาเสะกาว่าอยู่ห้องนี้นี่เอง” O_O เขาเป็นใครหน่ะ เด็กผู้ชายอายุใกล้เคียงกับฉัน ดูท่าทางกระหืดกระหอบ และดูดีใจมากเมื่อเขาเห็นฉัน ฉันไม่เคยรู้จักนายนะ แล้วนายมารู้จักฉันได้ไง........ เอ๊ะ! แล้วนายเป็นใคร
ความคิดเห็น