คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ˋ ONE ; คำตอบ
เสี่ยงดูสิ ลองดูสิ
ไม่งั้นจะรู้หรอ...ว่าใช่
ร่างบางยืนอยู่หน้าหอพักนักศึกษาในเสื้อโค้ตตัวหนาสีขาวมือสวยที่หุ้มด้วยถุงมือถูกเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อเพื่อใครมืออุ่นขึ้น ใบหน้าหวานหันซ้ายขวาเป็นระยะคอยดูว่าเมื่อไหร่จะมีรถที่เขากำลังรออยู่ขับมาจอดรับสักที ไม่รู้จะทำอะไรก็ยืนใช้เท้าเขี่ยเกล็ดน้ำแข็งบนพื้นเล่นๆค่าเวลาไปเรื่อยเปื่อย
ทั้งที่ตอนเขาคบกับยองอุนไม่เคยสักครั้งที่จะต้องมาคอยยืนรอแบบนี้...
ยืนรอก่อนเวลานัด...
เสียงเครื่องรถที่เงียบเฉียบตามแบบรถสมัยใหม่ลอยเข้าโสตประสาททำให้ต้องเงยหน้าขึ้นจากพื้นสีขาวทันทีรถยนต์คันหรูเข้าจอดเทียบกับริมฟุตบาธ
ร่างสูงในชุดเสื้อโค้ตตัวยาวก้าวลงมาเพื่อเปิดประตูรับแขกพิเศษโดยเฉพาะ ยิ้มทักทายให้อย่างมีความสุขแต่ก็ได้รับใบหน้านิ่งๆกลับมาตามเดิม เขาก็ทำเป็นไม่สนใจไปอย่างนั้นเอง ใครจะไม่ปลื้มบ้างเวลามีคนเอาใจน่ะ?
ในเมื่อไม่ได้รับรอยยิ้มของร่างบางเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะยังไงก็รู้อยู่แล้ว ถ้าหากอีซองมินไม่ชอบทำไมถึงยอมออกมาด้วยกันกับเขาแล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามารับกระต่ายน้อยหลังจากคุยโทรศัพท์กันวันนั้น
จะต้องเร่งรัดร่างบางไปทำไมในเมื่อความรู้สึกของเขาในตอนนี้สำหรับอีซองมินแล้ว...ยังไม่ใช่ ”รัก” เป็นแค่ความรู้สึกที่ ”ปลื้ม” มากกว่า.. อีซองมินไม่เหมือนใครที่โจคยูฮยอนเคยรู้จัก
แตกต่างโดยสิ้นเชิง...
จะรอจนกว่าคุณจะยิ้มให้ผมนะครับ กระต่าย ^^
++++++++++++++++++++++
ผีเสื้อหลงดอกไม้
ผมก็หลงกระต่ายได้เหมือนกัน
“กรุณารอสักครู่นะครับ อาหารจะมาเสิร์ฟในไม่ช้า”
บริกรหนุ่มพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจาห้องอาหารสำหรับแขกระดับเฟิสคลาสไป ให้เหลือไว้เพียงคนสองคนที่นั่งเงียบไม่มีคำพูดใด
เงียบ...
ไม่สิ...คยูฮยอนน่ะพูดแล้ว แต่อีซองมินสิที่เงียบ ดวงตาเรียวกวาดมองไปทั่วห้องที่ถูกตบแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลอ่อนมองวิวผ่านกระจกใสที่มีตึกขนาดสูงและรถราเต็มไปหมด ไม่เคยได้สัมผัสความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยห้องอาหารหรูหราขนาดนี้ในโรงแรมระดับห้าดาว ความสูงระดับนี้สำหรับเขามันสูงมาก...สูงเกินไป
มือแกร่งยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเบาๆ มันอาจจะเป็นโอกาสที่ดีที่เขาจะเอ่ยกับร่างบางถึงเรื่องความสัมพันธ์ที่คลุมเคลือนี้ คยูฮยอนคิด...
“จะลองคบกับผมดูก่อนไหม?” คยูฮยอนเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีน้ำเสียงลังเล ใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้นดูอ่อนโยนจนอีซองมินเองก็แอบเผลอไป...
ร่างบางใจกระตุกขึ้นมาเพราะเขาไม่ทันได้ตั้งตัวไม่ได้คิดมาก่อนว่าคนที่ชื่อคยูฮยอนจะพูดออกมาตรงๆ ในเมื่อตลอดหลายวันทุกสิ่งจะดู...เฮอะ ไม่พ้นคำว่าคลุมเคลือสินะ เขาเดาไม่ออกเลยว่าใจของคยูฮยอนรู้สึกยังไง มีเพียงแค่สายตาและการกระทำของร่างสูงเท่านั้นที่เขาสามารถเห็น แต่ยังรู้สึกไม่ถึง
“...........................”
“...หรือคุณมีใครอยู่แล้วในใจอย่างนั้นหรอ?”
“เปล่า”
แทบจะตอบขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยิ้นคำถามนั้น ร่างสูงหัวเราะขึ้นมาเบาๆอย่างชอบใจทำให้อีซองมินถึงกับต้องเบือนหน้าหนีรอยยิ้มนั่น...
เสียฟอร์ม...เสียฟอร์มออกไปซะแล้วอีซองมิน…
“ขำอะไร?”
“ผมแค่ยิ้มนะ”
“แก้ตัว....” ร่างบางกล่าวออกมาลอยๆ
“นั่นไม่ใช่ประเด็นของเราเลยนะ คุณจะตัดสินใจว่ายังไง”
จู่ๆก็มาพูดแบบนั้นใครจะไปตั้งตัวทัน..
“คุณน่าจะรู้นะว่าเรื่องแบบนี้มันไม่เหมือนการนั่งคำนวนเลขแก้สมการ”
“ก็อย่าเลือกโจทย์ที่ยากสิครับ แก้สมการไปตามแบบที่คุณเข้าใจและคิดว่ามันใช่ก็พอ”
+++++++++++++++++++++
คำตอบจะเป็นยังไง
ความหมายก็เหมือนกันนั่นแหละ
เบียร์กระป๋องวางเรียงรายอยู่ในตู้เย็นขนาดใหญ่มือแกร่งคว้าหยิบออกมาสำหรับสองคนแล้วเดินกลับมานั่งยังโซฟานุ่มพร้อมกับยื่นส่งเบียร์กระป๋องเย็นให้ผู้ร่วมอาศัยอีกใครในบ้าน
พี่ชายต่างมารดาของโจคยูฮยอน..
“ขอบใจนะ” อีทงเฮกล่าวพร้อมกับรับมาแล้วแกะกระป๋องเบียร์ยกขึ้นดื่ม “อา... ชื่นใจจัง”
“พูดเหมือนอดอยากมาจากไหนงั้นแหละ พี่คิบอมไม่ให้ดื่มหรือไง” ว่าพรางใช้นิ้วเช็ดคราบเบียร์ที่ติดริมฝีปากให้อีกคน
“ก็ใช่น่ะสิ เริ่มจะสงสัยแล้วว่านั่นแฟนหรือป๊า -3-“
“ถ้าเป็นพ่อ นายโดนขังลืมไว้ในห้องใต้บันไดไปนานแล้ว”
“ก็โดนกันทั้งคู่นั่นแหละ พูดเหมือนตัวเองไม่ดื่ม ชิ.. - .-”
คำพูดของพี่ชายร่วมสายเลือดทำให้เขาหัวเราะออกมาอย่างเก็บไม่อยู่ หันหน้าเข้าหาโทรทัศน์ดูรายการสุดโปรดของพี่ชายซึ่งมันดูปัญญาอ่อนไปสักหน่อยสำหรับเขาอายุก็มากกว่าแต่ดูการ์ตูนเหมือนเด็ก หันกลับมามองคนข้างๆที่ให้ความสนใจกับจอสี่เหลี่ยมแล้วก็เอนหัวทุยลงที่ไหล่ของพี่ชายหน้าหวาน
ทงเฮเบือนหน้ามาสนใจกับน้องชายขี้อ้อนแล้วยิ้มตอบ สบตากันแล้วยกมือขึ้นลูบหัวน้องชายเบาๆ
ก็...นานแล้วนี่นะที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้เขาเองก็ต้องอยู่กับคิบอมก็มีบ้างที่จะมาหาคยูฮยอนแต่ก็น้อยครั้ง ที่มหาลัยก็มีโอกาสน้อยเพราะเขาก็ยุ่งมากกับการเตรียมเป็นแพทย์ฝึกหัดในปีหน้า เฮ้อ...วันนี้ก็ใช้ให้คุ้มละกัน
“ฉันชอบเขาล่ะ”
“หือ?” ทงเฮขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย ชอบหรอ? ใครนะ...ที่น้องชายของเขาถึงกับเอ่ยปากขึ้นมาแบบนี้
“คนนั้นไง ที่เดินหนีไปน่ะ” อธิบายให้อีกคนนึกออกว่าเคยเจอกันแล้ว
“อ่อ...” พยักหน้าเมื่อนึกออก “แล้วบอกเขาหรือยัง”
“ขอคบไปแล้ว”
“จริงดิ!? แล้วเขาตอบว่าไงอ่ะ เล่าหน่อยๆ” พอได้ยินแบบนั้นแล้วก็กระตือรือร้นที่จะฟังทันที การ์ตงการ์ตูนตอนนี้ก็ไม่สนใจแล้ว ขอฟังเรื่องน้องชายก่อนดีกว่า ก็แหม...น้องของเขาไม่เคยพูดเรื่องแบบนี้ให้ฟังเลยนี่นา ขยับตัวหันเข้าหาร่างสูงเพื่อรอฟัง สายาเป็นประกายวิบวับทำให้คยูฮยอนอยากลงไปขำที่พื้น
“เขาตอบว่า...อืม” คยูฮยอนพยายามเลี่ยนเสียงให้เหมือนต้นฉบับที่พูดกับเขา
“แค่เนี้ย? o.o”
“อือ แค่นี้”
เหอๆ เป็นคำตอบขอคบกันที่สั้นดีจัง.. - -
++++++++++++++++++++++
เคลียให้จบ
จะได้หมดเรื่อง
“มึงแน่ใจแล้วหรอจะคบกับคยูฮยอนน่ะ กับเชี่ยยองอุนกูยังงงไม่หายเลยมึงกับมันเลิกกันตอนไหนวะครับ” ฮยอกแจขมวดคิ้วสงสัยสองแขนยกขึ้นท้าวคางสายตาก็จ้องมองเพื่อนสนิทนั่งกินราเมงไม่วางตา
เพื่อนเขาผิดปกติไปหรือเปล่าไหนจะคุยโทรศัพท์กับเพื่อนใหม่ของซีวอนบ้างล่ะนัดเจอกันบ้างล่ะ แล้วนี่อะไร? จะคบกันแล้วหรอ? รู้จักกันแค่อาทิตย์เดียวเองนะ
นี่เพื่อนเขายังสติดีอยู่หรือเปล่า..?
“กูเบื่อ”
“มึงเบื่อ??”
“มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบอะไรคลุมเคลือ กูต้องการความชัดเจนแต่เขาไม่มี” มือเรียววางตะเกียบลงข้างชามใบสวย คิดดีแล้ว...คิดดีแล้วที่ตกลงคบกับคยูฮยอน ถ้าหากชีวิตคือความเสี่ยงอีซองมินจะขอเสี่ยงดูสักครั้ง หลายอาทิตย์มานี้มันทำให้เขารู้จักคนที่ชื่อโจคยูฮยอนมากขึ้น
อย่างน้อยถึงผู้ชายคนนั้นจะไม่ได้พูดว่าชอบแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเขานี่...ว่าไม่ได้สนใจ
“แล้วแต่มึงละกัน แต่ยังไงมึงก็เคลียๆให้เรียบร้อยล่ะ กูเสียวสันหลังวาบว่าจะมีเรื่อง”
เอ่ยแนะนำเพื่อนด้วยความเป็นห่วงไม่อยากจะให้มีเรื่องไม่ดีอย่างน้อยเลิกกันก็เลิกด้วยดีดีกว่ามองหน้ากันไม่ติด คงจะมีความสุขดีพิลึกล่ะ - -
“ฮยอกจี้~”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร...มีอยู่คนเดียวที่กวนกระตุกเส้นประสาทอีฮยอกแจได้ขนาดนี้...เชี่ยซีวอน - * -
“พ่องสิชื่อฮยอกจี้”
ซีวอนนั่งลงข้างๆฝั่งที่ฮยอกแจนั่ง จ้องมองใบหน้ารำคาญใจของคนที่ชอบอย่างมีความสุข การได้แกล้งฮยอกแจนี่ล่ะความสุขของเขา ทำดีด้วยไม่ชอบทำไม่ดีก็ไม่ชอบ เอาสองอย่างมามิ๊กส์รวมกันแล้วก็ออกมาเป็นโกโก้ครันช์ที่แสนอร่อย~ (?)
พ่อง...กูคิดเชี่ยไรเนี่ย - -..
“มาก็ดีแล้วซีวอนกูกำลังจะไปพอดี นั่งเฝ้าเพื่อนกูดีๆล่ะ” ร่างบางลุกขึ้นหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายบ่าแล้วเดินออกจากโรงอาหารไป ปล่อยให้มันสองคนจีบกันไป ง้องแง้งกันอยู่นั้นแหละ
You have a new massage
อืม : ส่งข้อความถึงคุณ
เย็นนี้ผมจะรับคุณไปกินข้าวด้วยกัน
เจอกันหน้าม. 15:30 น. นะครับ (ยิ้ม)
ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้น นิ้วเรียวกดพิมพ์ตัวอักษรไปตามความรู้สึกที่กำลังล้นหัวสมองของเขา แต่เสียงเตือนข้อความอีกฉบับก็ดังขึ้นเรียกความสนใจให้ต้องหยุดพิมพ์ตอบกลับร่างสูง
หรือจะส่งมายกเลิกนัด...
แต่ไม่หรอกน่า
กดยกเลิกข้อความแล้วเข้ามาดูข้อความที่เข้ามาใหม่ ถึงจะส่งมายกเลิกนัดก็ช่างเถอะ จะได้ทำตัวถูกไม่ต้องไปนั่งรอให้เหนื่อยฟรี
ยองอุน : ส่งข้อความถึงคุณ
ขอคุยด้วยหน่อย จะรอที่เดิม 3 โมง.
+++++++++++++++++++++
Talk with (K)yu
เอ้ยววววววววว ลงซะที
#เข้ามาแก้คำผิด ._ .
ความคิดเห็น