คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : BOSS PARK - 17 ทะเลหรรษา
ารประุมให่็เริ่มอีรั้บอสให่แห่CPARKที่นั่ประำที่นเอเปิารประุมโยั้ำถามสั้นๆเพียเยถามว่าอยาไปเที่ยวันไหม
เท่านั้นแหละทุน็่าื่นเ้นับำถามที่ร้อยวันพันปีที่ร่วมทำานมาบอสไม่เยะถามอะไรแปลเท่านี้มา่อน
ะว่าไปทุน็่าเห็นว่าทุอย่าเปลี่ยนไปั้แ่วันที่บอสพาุัวเล็ ผิวาว หน้าาน่ารั้าวเ้ามาเป็นส่วนหนึ่ในบริษัทนี้ ทุอย่ามัน็ูมีสีสันึ้นมามามาย หลายๆสิ่เปลี่ยนไปเพราะเานนั้นนถึทุวันนี้
“บอส่ะ!” เสียอันยอเอ่ยึ้นเธอยมือึ้นและลุึ้นยืน้าๆมอหน้าหน้าบอสที่พยัหน้าให้ “ุแบฮยอนหายไปไหนะ?” เธอถามบอสที่ยยิ้มึ้นมา
ทุอย่าเปลี่ยนไปริๆหลัาเรื่อนั้นทุน็ลืมมันไปและไม่ทุน็่าิว่ามันไม่เยเิึ้นเลย อันยอมีรีปรับเปลี่ยนัวเอและแถมยัเป็นนโปรอแบฮยอนเพิ่มึ้นมารอาุนมยอน
“แบฮยอนไปปารีสรับ” เสียทุ้มเอ่ยอบเธอที่้มหน้าเหมือนะรู้สึเสียใอะไรสัอย่า “ถึโลเย็นนี้รับ พวุไม่้อัวลว่าแบฮยอนะไม่ไป”
“ริเหรอะ?” เธอถามลับ้วยวามเผลอัว
เพราะีใมาเินไปานยอลทำเพียพยัหน้าและเพื่อนรีบึให้นั่ล
“ุนานะรับ
ผมอสรุปทริปนี้ทีนะรับ” านยอลหันไปมอนานะที่ลุึ้นยืนและพยัหน้า
“เราะไปเาะเูและไปพัันที่หาฮยอพแัน่ะ
เวลาเินทาือวันศุร์เอันที่บริษัทเวลาแปโมรสายสุไ้แ่ห้านาที เราะไปพัที่นั้นำนวน 2 ืน 3 วัน่ะ” นานะอธิบายผลสรุปให้ทุน
สีหน้าอทุน่ายิ้มึ้นมาแทบะีถึรูหูับทริปแรอบริษัทที่ัึ้น
“ผมอบารประุมแ่นี้รับ”
านยอลเอ่ยร่าสูลุึ้นาเ้าอี้มือหนาระับสูทแลมอนาฬิา้อมือ
่อนรีบ้าวออาห้อประุมไปยัลิฟท์ทันที
รถหรูที่ับอยู่บนถนนำลัเินทาไปยัสนามบิน
านยอลรีบับรถเพราะลัวว่าเ้าัวเล็ะรอนาน แ่ริๆแล้วเป็นเพราะเาิถึแบฮยอนมาว่า
ไม่ไ้นอนอเ้าัวเล็มาหลายอาทิย์เพราะแบฮยอน้อลับไปเลียร์านที่ปารีสอย่าเร่่วน
ร่าสูที่ึ่วิ่ึ่เินพับแนเสื้อเิ๊ึ้น มือหนาำมือถือเรื่อบาในมือแน่น นมันสั่นึ้นรอยยิ้มเล็ระุึ้นมุมปา้วยวามีในิ้วยาวรับทันที
(ถึแล้วรับ...พี่อยู่ไหน?)
เสียหวานเล็เอ่ยมันยิ่ทำให้านยอลยิ้มหนัว่าเิม
เมื่อไ้ยินว่าแบฮยอนลาเรื่อทันเวลาที่นเอมา
“ำลัะเินเ้าไปรับรับ”
านยอลเอ่ยอบ
(ผมเห็นพี่แล้วรับ...)
แบฮยอนเอ่ยานยอลรีบมอ้ายวาหาเ้าัวเล็
“หนูัวเล็เินไปพี่มอไม่เห็น...”
านยอลเอ่ยไปามวามริแบฮยอนัว็เล็แถมยัมอหายา “หนู...” านยอลเอ่ยเรียแบฮยอนแ่ลับไม่ไ้ยินเสียอบรับ
หน้าม้มมอมือถือในมือ แบฮยอนัสายเาทิ้ไปแล้ว
ร่าสูถอหายในิ้วยาวโทรหาแบฮยอนแ่เหมือนนัวเล็ะไม่รับสาย
เอาอีแล้วแบฮยอนะเล่น่อนหาับเาอีแล้วสินะ ให้เามารับทีไร็เป็นแบบนี้ลอ
“ผมไม่ใ่เ็แล้วนะ!”
เสียเล็เอ่ยึ้นา้านหลัานยอลรีบหันไปมอ ร่าเล็ยืนออมอหน้านเอ “ผมรู้พี่ิอะไร!” เสียเล็เอ่ยุานยอลที่ยิ้มแนหนาที่สอ้าาออ
“ิถึัรับ...”
านยอลเอ่ยเพียสั้นๆแบฮยอน็รีบเ้าสมอร่าสูทันที
มือหนาอนัวเล็แน่นหน้าเล็มุลอหนา “ไม่ิถึันบ้าเหรอ?”
านยอลเอ่ยถามแบฮยอนที่เยหน้ามอ
“ิถึสิรับ
นี่เลยรีบลับมา” แบฮยอนอบและยิ้มนลืมไปเลยว่านเอเพิ่ทำเสียุใส่านยอลไป
“อยาลับบ้านแล้ว ผมหิว...” แบฮยอนเอ่ยพร้อมลูบท้อนเอเป็นท่าประอบทำเอาานยอลอยีหัวเล็ไม่ไ้
“ั้นลับบ้านันรับ
พี่อยาะอเ้าลูหมูอพี่แล้ว” านยอลบอแบฮยอนมือหนาับระเป๋าลานัวเล็มาถือแทนและปล่อยให้แบฮยอนนั้นเินนำไปยัรถที่เ้าัว็รู้ว่าอที่ไหน
ร่าเล็ที่นอนเอาาเยอหนาที่เปลือยเปล่านี่ือวามหมายอานยอลที่อยาะอและฟัแบฮยอนบนเียเป็นแน่
มือหนาอเอวเล็และลูบไล้บีบ้นนุ่มนิ่ม้วยวามหมั่นเี้ยว
“พี่รับ...เรื่อนั้นละรับ?” แบฮยอนเอ่ยถามนิ้วเล็ิ้มแ้มสาอร่าสูนบุ๋มลไป
“ทริปทะเลนะหรอรับ ?” านยอลมอแบฮยอนที่พยัหน้า “ทุนลแล้วรับ...” านยอลเอ่ยบอแบฮยอนที่ยิ้มนาหยีมือหนาลูบหัวเล็้าๆ่อนะยี ร่าเล็ยับัวึ้นมาปาเล็ุ๊บลปาหนาเบาๆ
“อบุนะรับ”
แบฮยอนยิ้มให้ับานยอลที่ยิ้มลับ
“เที่ยวให้สนุนะรับ...พี่ิานไป้วยไม่ไ้”
านยอลพูน้ำเสียิเศร้า้วยวามรู้สึผิที่ไปับแบฮยอนไม่ไ้
ส่วนเ้าัวเล็าที่ยิ้มนาหยี็แทบหุบยิ้มลทันที
“ทำไมรับ?” แบฮยอนถามานยอลที่ถอหายใเบาๆ
“พี่้อไปี่ปุ่น...”
“ทำไมไปบ่อยัรับ...” แบฮยอนเอ่ยึ้นหน้าเล็มุลอหนาานยอล “ยัไม่หายิถึ็ะไปแล้ว”
โอ๊ยยยย
ใานยอละระเบิออมาแล้ว ใรันสอนให้เ้าลูหมูเาอ้อนแบบนี้นะ
“เอาเป็นว่าพี่ะรีบเลียร์ทุอย่าแล้วลับมาหาหนูีเปล่าะ?”
มือหนาลูบหัวแบฮยอนที่เยึ้นมอและพยัหน้า้าๆ
ทั้ทีสีหน้า่าาารระทำ เห็นแล้วานยอล็ใบาอะเอ็นูไม่ไ้ “อาบน้ำไหมะ?”
านยอลเอ่ยถามแบฮยอนที่พยัหน้าอีรั้
“แ่ลุไม่ไหวแล้ว” ร่าเล็เบะปาใส่ร่าสูที่ยับัวึ้นนั่อิหัวเีย โยมีเ้าลูหมูยัทับอยู่บนัว
แนเล็วัออหนาทำหน้าาอออ้อน
“ะให้ท่าไหนี”
านยอลถามแบฮยอนที่หน้ารุ่นิ แ่ร่าสูไม่รอำอบนัวเล็หรออนนี้
ายาวยับลุาเียและลุึ้นเ็มวามสูอุ้มเ้าัวเล็ที่บหน้าลับไหล่หนา
ทั้าทั้แนอวัแน่นเพราะลัว
“วันหลัไม่้อถามนะรับ...” เสียเล็บ่นุิ้าหูานยอลมือหนาแล้นัวเล็โยารบีบ้นนุ่มนิ่มเล่นเอาเ้าลูหมูัลไหล่หนา
มัน็ะรู้สึเ็บนิๆแ่ไม่เท่าับรอย้าหลัมาว่าที่โนน้ำที็แสบเหมือนเ้าอนที่ทำรอยทิ้ไว้ให้เา
เ้าวันใหม่
วันนี้เป็นวันศุร์หรรษาสำหรับทุนยเว้นแ่แบฮยอนที่้อเินไปส่านยอลึ้นรถไปสนามบินและ้อรีบลับบ้านมาเ็บื้อผ้าเพื่อไปบริษัท ทริปนี้เาอยาะไปรถบัสับทุนทั้ทีานยอละให้นับรถไปส่
“อย่าื้อ
อย่านนะรับ”
านยอลเอ่ยสั่แบฮยอนที่ทำหน้าบึ้เบะปาำลัเป็นเ็ี้อแ “ไม่เอาไม่ทำหน้าแบบนั้นสิ่ะ พี่ไปทำานเี๋ยวรีบลับมาหาเราแล้ว” านยอลลูบหัวนัวเล็ที่ยัทำหน้าเ่นเิมแ่พยัหน้า
“รีบไปเลยนะ
เี๋ยวผมะไม่ให้ไปแล้ว” แบฮยอนเอ่ยเสียไม่่อยะเ็มใให้านยอลไป เพิ่ะไ้เอันไม่ถึวันเ้าอีวันานยอล็หนีเาไปี่ปุ่นอีแล้ว
“สัา่อนสิ่ะ
ว่าะไม่ื้อไม่นไม่ไปทำัวน่ารัับใร”
นิ้ว้อยยาวูึ้นรหน้านัวเล็ที่เบี่ยหน้าหนี
“ไม่รับ
ไม่มีนุ้มผมะทำอะไร็ไ้” แบฮยอนอบ่อนะแลมอานยอลที่ถอหายใ
“แ่สัา็ไ้แ่นิเียวนะ”
นิ้ว้อยเล็เี่ยวับนิ้วร่าสูที่ยิ้มบาๆ
อย่าน้อยมัน็ทำให้านยอลสบายใว่าแบฮยอนะไม่ทำแบบนั้น
“พี่ไป่อนนะ”
านยอลสวมอแบฮยอนที่อร่าสูแน่นเหมือนไม่อยาะให้ไป
ร่าเล็เียบและออย่านั้นอยู่นาน่อนะผละอออและหันหลัให้านยอลที่ำลัเินลาระเป๋าไป
หลัาที่ส่านยอลึ้นเรื่อแบฮยอน็ลายเป็นนึมเศร้า
อยู่ๆ็ิถึานยอลนไม่ทำอะไรนอานั่รอนอนรอเวลาไปบริษัทเท่านั้น
ร้ามัน
านยอลที่เห็นว่าแบฮยอนนั้นลับบ้านไปแล้ว็รีบวิ่ามออไปูนเล็
มือหนาหยิบมือถือึ้นมาโทรหาุนมยอนทันที
(สวัสีรับบอส)
“ผมฝาูแลแบฮยอนทีนะรับ
เี๋ยวผมะรีบามไปทีหลั” านยอลเอ่ยบอุนมยอน
(บอสิีแล้วเหรอรับ?)
ุนมยอนถามลับ้วยน้ำเสียไม่แน่ไม่นอนและหวั่นลัว
“ผมแน่ใแล้ว
ุุนมยอนอย่าให้แบฮยอนับไ้็พอ ถ้าแผนผมแึ้นมาุ็รู้นะว่าะเิอะไรึ้น…”
าน้ำเสียปิเปลี่ยนเป็นน้ำเสียริัปนเ้มูุ่นมยอนที่เียบฟัอย่าั้ใ
(รับทราบรับบอส...)
และนั้น็เป็นประโยสุท้ายอุนมยอนที่อนนี้ไ้เ้าสู่สภาวะเสี่ยายโนไล่อออีแล้ว...
รถบัสที่เริ่มแล่นออเินทาไปยัเาะเูแบฮยอนนั่โนหลัสุฟัทุนที่่าสลับันร้อเพลไปมาและูสนุสนานับารเที่ยวรั้นี้ มัน็ทำให้แบฮยอนยิ้มออมาไ้ที่เห็นทุนมีวามสุ แบฮยอนนั่นิ่เียบมาั้แ่ึ้นรถเพราะิถึานยอลใริเาอยาะให้านยอลมา้วยทั้ทีอยาะยื้อแ่นั้นมันานเรื่อนี้เารู้ี
“เป็นอะไรเปล่า?” ุนมยอนถามแบฮยอนที่ส่ายหัวไปมา “พี่รู้นะ
อย่าโหพี่เลย” ุนมยอนมอหน้าแบฮยอนที่้มหน้า
“ผมแ่ิถึพี่เานะรับ” แบฮยอนอบไปามร พี่เาที่หมายถึุนมยอนเอ็รู้ีือใร...
ุนมยอนที่นั่ฟัำอบ็อเอ็นูไม่ไ้แถมยัันปาอยาะบอเรื่อที่บอสมาไม่ไ้ให้แบฮยอนรู้แ่็อย่าว่า
ถ้าแผนที่บอสวาไว้แึ้นมานที่วยที่สุ็ไม่ไม่พ้นุนมยอนเป็นแน่
“เี๋ยวบอสเาเลียร์านเสร็็ามมาแล้ว
พี่ิแบบว่าบอสเาไม่ทิ้น้อแบไว้ให้เหาหรอ”
ุนมยอนเอ่ยปลอบใแบฮยอนที่พยัหน้า้าๆ “นอนอิไหล่พี่ไ้นะ ถ้าถึพี่ะปลุเอ”
ุนมยอนปัไหล่นและบเบาๆ แบฮยอนยิ้มเล็น้อยหัวเล็่อยๆโน้มลอิไหล่เล็อุนมยอน
ผ่านไปห้านาที
ุนมยอนที่เฝ้าูแบฮยอนที่หลับ็อยิ้มไม่ไ้นอะไรอนนอนยัน่ารั
ถึว่าบอสทำไมถึไ้ห่วนัหวหนาย้ำแล้วย้ำอีให้เาูแลอย่าี
อีอย่าแบฮยอน็เป็นนน่ารัใรไุ้ยไ้รู้ั็น่าเอ็นูไปหม
มือเล็ที่หยิบมือถือึ้นมาถ่ายรูปแบฮยอนที่ำลัหลับส่ไปรายานบอสให่ที่เพิ่ส่มาถามนเอว่าแบฮยอนเป็นไ้บา
นิ้วเล็ถ่ายรูปเ้าัวเล็ที่นอนอิไหล่นเอส่รายานบอสเือบสิบว่ารูป บอส็ทำเพียส่สิเอร์ยิ้มอบลับ
ไม่นานรถบัส็อยัที่หมายนั้นือบ้านพัาอาาศที่บอสัไว้ให้ ทุน่าทยอยลารถและน้าวอไปยับ้านพัที่ัให้และแบ่แย ทุน่ายิ้มไม่หุบับวามใีที่บอสเลือเป็นบ้านพัาอาาศที่มีวิวสวยที่สุในเูให้พวเา
หลัาทุนทยอยันเ้าบ้านแบฮยอนัสินใิว่าะนอนับุนมยอนไม่อยาะนอนนเียวทั้ที็เหลือบ้านอีหลัไว้สำหรับแบฮยอนนเียว
ุนมยอนมินโฮและเสสิ้าำลั่วยันนอึ้นห้อามแผนที่บอสิไว้ไม่มีผิ
เมื่อทุนแยย้ายันไปัารเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็็ลมารวมัวันที่หา ิรรมแรที่เริ่มึ้นือารแ่ีฬาที่ทุน่าสนใ
โยที่ทุน่าแบ่หมู่ละผสมับแผนอื่นเพื่อสร้าวามสัมพันธ์และสร้าวามสนิทสนมันมาึ้น
ีฬาแรที่แ่ันสำหรับผู้หิือวอลเล่ย์บอลายหามันสร้าวามสนุสนานและเสียหัวเราะ
นทำให้แบฮยอนนั้นลืมานยอลไปไ้ั่วนา และิรรมสำหรับผู้ายือฟุบอลาหามัน็สร้าเสียหัวเราะไ้เ่นัน
นถึเย็นทุน่าไปัารอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและลมารวมัวันที่หาเ่นเิมอีรั้ พนัานที่เหมือนะถูส่มาเพื่อูแลอาหารารินสำหรับมื้อเย็นเป็นอะไรที่ีที่สุเท่าที่พวเาไ้รับาบอสอย่าที่สอ ทุน่ารู้สึีใและาบึ้ในวามเอ็นูอบอสที่มีให้
“ุานยอลบอว่าาเหลืออะไรบอผมไ้นะรับ” เสียบริรหนุ่มเอ่ยทุน่าพนัหน้าและอบุที่เามาูแลเรื่ออาหาร
หลัาที่ปาร์ี้มื้อเย็นบล็ถึปาร์ี้ที่มีแอลอฮอล์เ้ามาร่วม
ทุนนั่เป็นวลมเพราะพนัานนหนึ่ที่ิเมหนึ่ึ้นมาไ้ที่นิยมในวเหล้าแบบนี้ือแ้วหมุนวถ้าปลายวหยุที่ใระถามไ้หนึ่ำถามและอบามวามริ
มือหนาที่ำลัหมุนวแ้วทุสายามอปลายวที่ำลั่อยๆหมุนเบาลและหยุรหน้าหิสาวนหนึ่
“อ่า...ันนแรเลย”
เธอถอหายใยาวเหยีย “สวัสี่ะ ันูยอแผนประาสัมพันธ์่ะ” เธอเอ่ยแนะนำัวามที่ั้ันไว้
“ใระถาม?” ายหนุ่มนิเมเอ่ยึ้นและทุน่ามอหน้าัน
“ันเอๆ
เอาำถามที่ฮิๆเลยีว่า...” หินหนึ่เอ่ยึ้น่อนะหันไปมอแบฮยอนที่นั่ร่วมว
“ุแบฮยอน่ะ...อโทษ่อนนะะ”
เธอเอ่ยอโทษแบฮยอนที่ยมือึ้นโบไปมา
“ไม่เป็นไรหรอรับ” แบฮยอนอบและยิ้ม ทั้ทีภายในใ็อย่าะรู้เธออโทษเรื่ออะไรัน
“เธอเยอบบอสไหม?”
หิสาวเอ่ยถามเรียเสียโห่ไ้เป็นอย่าี
แบฮยอนที่นั่ฟั็แทบอ้าปา้าทุสายา่ามอูยอเป็นสายาเี๋ยวัน “อบามวามริ้วยนะ๊ะ”
“่อนอื่นอโทษุแบฮยอน้วยนะะ
ือิัน็เยอบบอส่ะ อีอย่าใรๆ็อบบอสทั้นั้น” เธอเอ่ยอบแบฮยอนที่นั่ฟั็พยัหน้า
แบฮยอนเอ็ไม่ไ้เือ อยาที่เธอพูมามันเป็นวามริใรๆ็อบานยอลแบฮยอนเอ็เหมือนที่็เยอบานยอลมา่อน...
หลัาที่เธออบำถามเธอ็เริ่มเป็นนหมุนนแล้วนเล่าที่โน็โนถามไป่าๆนาๆสร้าเสียหัวเราะไ้เป็นอย่าี
นไม่มีใริว่าปลายวะหยุที่แบฮยอน
ทุน่าโห่ร้อมอหน้าแบฮยอนที่นิ่้าหลัาที่นัู่เาเล่นมาั้นาน็เป็นนโนเอะั้น
“เอาแล้ว...ะถามไรีละ”
ายนิเมเอ่ยึ้นโยไม่อยาะเอ่ยถาม้วยวามลัว
“ถามมาเถอะรับ
ผมอบไ้หม” แบฮยอนเอ่ยอย่าเป็นันเอเพราะลัวทุนะเรและไม่สนุ
“นานะเอ่ะ” นานะเอ่ยึ้นหลัาที่เธอนั่เียบมานานนลืมิไปว่าเธอมา้วยหรือเปล่า
“รับ”
“ุแบฮยอนับบอสใรีบใระ?” นานะถามไปามรหิสาวที่อยู่้าๆแทบะยมือึ้นปิปานานะแทบไม่ทัน
เพราะเธอรู้ีว่านานะำลัเมาและอบพูาไม่รู้เรื่อ
“ุานยอลรับ” แบฮยอนอบไปามรถึเาะอบานยอลมา่อนแ่านยอลเป็นนีบเาเอ
“แล้วออีำถาม่ะ” นานะแะมือหิสาวที่ปิปาเธอ เธอ้อแบฮยอนที่้อเธอลับ “ถ้าเิบอสอยาไ้ผู้หิึ้นมาุแบฮยอนะทำยัไะ? ทำนอถ้าบอสอยามีลู...”
ำถามอนานะทำให้แบฮยอนาที่ยิ้มหุบยิ้มลอย่า่ายาย ทุน่าเียบและหิสาวที่อยู่้าๆนานนะ็รีบปิปาเธอ เธอลุึ้นลานานะออาุนั้นทันที
“เธอเมาแล้ว
น้อแบอย่าไ้สนใ…” เป็นเสียุนมยอนที่เอ่ยึ้นปลอบใแบฮยอน
ร่าเล็ลุึ้น้าๆทำไมอยู่ๆ็้อิมานะ
“ุแบฮยอนอย่าไปสนใเลย่ะ...”
“ใ่รับเธอ็เป็นแบบนี้
อย่าไ้สนใเลยนะรับ”
“ใ่่ะ”
“อย่าไ้ิมานะรับุแบฮยอน”
“รับผมไม่ไ้ิมาหรอ ผมไปเินเล่นนะรับเิทุนสนุัน่อเถอะรับ”
แบฮยอนเอ่ยและส่ยิ้มให้ับทุน มือเล็็ถือแ้วเหล้าในมือเินออไปยัหา
รื รื รื
มือถือเรื่อบาอุนมยอนสั่น
ุนมยอนรีบมอและเ้ัวึ้นอย่ารวเร็วและรีบปลีัวถอยออมาาวทุน่าเียบและรู้ีว่าบอสำลัโทรมา
“สวัสีรับบอส...”
(ามแผนไหมรับ?)
านยอลถามุนมยอนที่ลืนน้ำลายลอ
ทุอย่าไปามแผนถึะผิไปมา็ามเถอะ
“รับๆ
แ่อนนีุ้แบฮยอนไปเินเล่น” ุนมยอนอบานยอล
(อย่าให้แบฮยอนเมานะรับ
เี๋ยวเาะอแผมลัวุะลำบา...)
“อย่าไ้ิแบบนั้นเลยรับบอส...”
(รบวนบอแผนารผมให้ทุนทีนะรับ
แล้วุุนมยอน่วยไปูแบฮยอนทีผมเป็นห่ว...) านยอลเอ่ย้วยน้ำเสียอย่าเป็นห่วริๆ่อนะัสายไป
ทุน่าหน้าุนมยอนที่นิ่้า
่อนะถอหายใและอธิบายแผนารอบอสให้ทุนฟัเมื่อฟับทุน็่ายิ้มออมาไม่ิว่าบอสะมีมุมแบบนี้ ทุนนั้นเ็มใะ่วยบอสและไปามที่นัหมาย
ส่วนุนมยอน็ออไปามแบฮยอนอย่าที่บอสบอเพราะนเอ็ห่วว่าแบฮยอนะเป็นอะไรไปเ่นัน
ร่าเล็ที่เินไปเรื่อยๆบนหาทราย เท้าเปล่าเะทรายบนหา
อยู่ๆ็ิมาับำถามอนานะอีอย่าานยอล็อายุมาแล้วถ้าิอยาะมีลูทำยัไีละ
แบฮยอน็เป็นผู้ายแถมยัท้อไม่ไ้...
แบฮยอนทิ้ัวนั่ลบนทรายาว เสียน้ำทะเลที่ัึ้นมารั้แล้วรั้เล่าับวามเียบมัน่วยทำให้แบฮยอนสบและิว่าไม่มีใรมาเห็นหรอถ้าเาะร้อไห้
ทั้ิมาและิถึานยอล อยาะอร่าสูและถามำถามนั้นไม่อยาะให้มัน้าาใริๆ
“พี่นั่้วย...”
เสียุนมยอนเอ่ยึ้นอย่าหอบและทิ้ัวนั่้าๆแบฮยอนที่นัุ่มเ่านเอและฟุบหน้าล
“อย่าิมานะ”
ุนมยอนเอ่ยและระเหล้าเ้าปานเอ้าๆพลาแลมอแบฮยอนที่เอียอมอุนมยอน
“พี่ิว่าพี่านเาะิแบบทีุ่นานะพูไหมรับ?”
แบฮยอนถามไปามรอนนี้เาไว้ใุนมยอนมาถึล้าะเอ่ยถามแบบนั้น
“ไม่หรอ...บอสนะรัน้อแบะายไป”
ุนมยอนเอ่ยและยิ้มให้แบฮยอน “บาทีพี่็อิาที่แบฮยอนเอนแบบบอส
ทั้ทีพี่เอ็เอนแบบไหน็ไม่รู้สิ
เรานะโีแล้วนะที่มีผู้ายทั้เ่ทั้อบอุ่นูแลและทุ่มเททุอย่าให้เราไ้...”
ุนมยอนเอ่ยและมอแบฮยอนที่น้ำา่อยๆไหลออมา
ิบหาย!! ิบหายแน่ๆุนมยอน
ทำแบฮยอนร้อไห้แล้วู!!! ายแน่ๆ
บอสเอาูายแน่ๆ!!
“อย่าร้อไห้สิ!!”
ุนมยอนเอ่ยเสียัใส่แบฮยอนที่ยมือึ้นปาน้ำานเอ้าๆ “ไม่เอาไม่ร้อ” ุนมยอนลูบหัวแบฮยอนที่สั่นเทาและพยายามลั้นเสียสะอื้น
“พีุ่นมยอนรับ...ผมิถึพี่านยอล...ฮึ”
แบฮยอนสวมอุนมยอนทันที
เล่นเอานโนอัวแ็มือเล็ลูบหลัแบฮยอน้าๆ
“ถ้าบอสรู้เราร้อไห้
บอส้อ่าพี่แน่ๆเลย” ุนมยอนเอ่ยเสียเบาๆบอแบฮยอน
“พี่านใีไม่ทำหรอรับ...ฮึ”
รับ...
พี่รู้ว่าใีแ่ใีับน้อแบฮยอนนเียว ับนอื่นนี่ไม่ใ่เลย
เ่นพี่ะโนหนัว่าใร โนู่ะไล่ออนอยาะลาออเอแล้วน้อ ไม่ิว่าที่นี่เาให้เินเยอะสวัสิารี
พี่ออไปนานแล้วน้อ...
“แ่อย่าร้อไห้เลย...มีอะไรระบายพี่ไ้นะ”
ุนมยอนเอ่ยแบฮยอน่อยๆผละอออและมอหน้าุนมยอนที่ส่ยิ้มให้
“ริๆนะรับ”
แบฮยอนเอ่ยถามุนมยอนเพื่อวามแน่ใ ุนมยอนเอ็พยัหน้า้าๆเป็นารยืนยัน
่อนนัวเล็ะนั่อเ่านเอและทำหน้าหอย “วันนี้เป็นวันรบรอบ6ปีรับ...แ่พี่านำไ้ผมไม่รู้ว่าะน้อยใีเปล่าแ่ผม็รู้ว่าเาทำานหนั อีอย่าผมอยาเอเาไม่็ุยับเา็ไ้…”
แบฮยอนเอ่ยเสียเบาล
ุนมยอนเอที่นั่ฟั็ไม่รู้ะทำยัไเาเอ็รู้เพราะบอสบอและอให้่วยเรื่อะเอร์ไพส์
“...”
“วันนี้เายัไม่โทรมาหาผมเลยรับ ผมโทรไป็ไม่รับะยุ่มาๆแน่...” แบฮยอนเอ่ยและถอหายใ
“อยาเอเาไหม?”
เสียทุ้มที่เอ่ยึ้นา้านหลัทำให้แบฮยอนหันไปมอร่าสูที่ำลัส่ยิ้มมาให้นเอ
“พี่ฮุน...” แบฮยอนเอ่ยเรียร่าสูอย่าแปลใ
ทีแรเา็วนเฮุนับพี่ลู่ฮานมาทะเลแ่ทั้สอบอว่าิธุระไป่าประเทศแ่นี่ยัไอยู่ๆ็มาโผล่รนี้ไ้
“ใ่...พี่เอ!” เฮุนเอ่ยย้ำแนหนาอ้ารอรับนัวเล็ที่ลุึ้นรีบไปสวมอทันที “ไม่ร้อนะ อยาเอานยอลไหม?” มือหนาลูบหัวแบฮยอนที่พยัหน้า้าๆ
ุนมยอนที่นั่มอ็ยิ้มไปับวามอบอุ่นที่แบฮยอนไ้รับ่อนลุึ้นและเินออห่าาสอพี่น้อ้าๆ
“ฮึ...พี่านลืมไปแล้ว...พี่านไม่โทรหาแบ...ฮื่อ” แบฮยอนปล่อยโฮออมามือเล็อวัเอวหนา
“พี่รู้...ถ้าหยุร้อพี่ะพาไปหาานยอล”
เฮุนบอแบฮยอนที่อยู่ๆ็หยุร้อไห้ทันทีเหมือนสั่ไ้ เ้าัวเล็ไม่่อยอยาะเอานยอลสัเท่าไรเลยริๆถึไ้หยุร้อไห้เร็วนานี้
“หยุแล้ว...พาไปหาพี่านที่ี่ปุ่นอนนี้หน่อยรับ...”
นัวเล็เยมอพี่ายนเอที่ยิ้มออมาและยีหัวเล็พร้อมใ้นิ้วปาน้ำามอนัวเล็ที่เบะปาอย่าเ็ี้อแ
“ั้นไปัน ัปันฮุนะพาุแบฮยอนไปหาานยอลรับ” มือหนาับมือเล็แบฮยอนที่ยิ้มึ้นมาอย่าีใ “แุ่แบฮยอน้อปิา่อนนะรับแล้วเราะวาร์ปไปหาานยอลัน” เอุนบอแบฮยอนที่มวิ้วและไม่ทันเอ่ยอบผ้าสีำ็ปิเ้าที่าอย่ารวเร็วา้านหลั
12/04/61
-แ้ำผิ เนื้อหาบาส่วน
ความคิดเห็น