คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : BOSS PARK SS2. : 03 Meet.
โรแรมในย่านแวนูเวอร์ที่านยอลอไว้ั้แ่อยู่โล่อนะบินรมาถึยัแนาา พอลาเรื่อรถทาโรแรม็มารับทันที เมื่อถึห้อเท่านั้นร่าสู็ทิ้ัวนอนลบนเียาวภายในห้อว่าเปล่าที่เาอไว้ โยไม่รู้ว่าะเปิมันี่วันหรืออาะเป็นเือน
๊อ ๊อ ๊อ!!
“ุาร์ลรับ”
เสียพนัานที่เาะประูเรียานยอลที่ยันัวลุาเียในเวลาประมาบ่ายโมว่า
มือหนาเปิประูมอหน้าพนัานายที่ยืนโ้ัวให้ “ุเน์โทรมาาโลบอว่าถ้าาเหลือหรือ้อารอะไรลไปบอล็อบบี้ไ้เลยรับ”
พนัานบอานยอลที่พยัหน้า
เน์เป็นื่ออเฮุนที่ใ้ใน่าประเทศอย่าับเาเอที่ื่อาร์ลและแบฮยอน็ื่อเบล
มือหนาที่ปิประูเินไปทิ้ัวลเียมือหนายมือถือึ้นมาู
เาำลัิว่าประมาอีหนึ่ั่วโมเาะออไปามหาแบฮยอนทันทีในเมื่อแวนูเวอร์็ไม่ไ้ะว้าอะไรหนัหนาสำหรับเา
อย่าน้อยถ้าโลมันลม็ทำให้เาเอแบฮยอนไ้เร็วึ้น
รื รื รื!
มือถือเรื่อบาในมือหนาสั่นึ้นานยอลลุึ้นรับสายาเพื่อนสนิทที่โทร้าม่าประเทศมาหาเา
ทั้ที่ทีแร็บอให้พนัานบอแล้วว่าาเหลืออะไร็ให้ลบอล็อบบี้ยัะอุส่าห์โทรมาอี
(านยอล!)
เสียทุ้มอเฮุนะโนลั่นทำเอาานยอลยมือถือที่แนบหูออห่า
“รับ?”
านยอลอบลับ
(ทำไมไม่รอูวะ
แม่เอ้ย!!) เฮุนแอบบ่นเป็นำหยาบใส่านยอลที่ำในลำอ
“ให้รอมึแบฮยนะหนีไปไลว่านี้แล้ว…”
านยอลเอ่ยทำให้เฮุนเียบลเหมือนร่าสูำลัรุ่นิว่าอาะริ
(เออไม่เถีย
ว่าแ่ะออามหาเลยหรอวะ?)
“อืม ูไม่อยาะพันว่าะเอแบฮยอน
อย่าน้อย็อให้เราไ้เลียร์ันให้รู้เรื่อ” านยอลเอ่ยบอเฮุน
(เออ
ไ้เรื่อยัไ็โทรบอู้อารอะไร็บอูไม่็ไอ้มาร์มัน) เฮุนเอ่ยบอานยอลและัสายไปทันที
ร่าสูถอหายใมือหนาเสยผมึ้นและทิ้ัวลนั่เ้าอี้
่อนะแลมอแหวนที่นิ้วนเอเาเริ่มะลัวแล้วสิ
ถ้าเอแบฮยอนแล้วแบฮยอนะหนีเา่อไปไหม เราะเลียร์ันไหม...
เาเริ่มะทำใไ้แล้วหล่ะถ้าแบฮยอนไม่ลับมาเาเอ็ะยอมแพ้ถ้าทุอย่าที่เาทำลไปมันไม่ไ้ผล...
อย่าน้อยบริษัทที่เาสร้ามาและทรัพย์สินทั้หมเา็ยมันให้ลับแบฮยอนูแลถึเ้าัวเล็ะยัไม่รู้็ามเถอะ เผื่อสัวันหนึ่วันที่เาิ่นทำอะไรไม่ไ้เา็อภาวนาให้แบฮยอนมีวามสุมีีวิที่ีเท่านั้นแหละถึแม้เาเอะทำอะไรไม่ไ้ อย่าน้อย็้อยอมรับวามเป็นริับสิ่ที่ะเิ
เพราะเาเป็นนสร้ามันึ้นมาเอ เา็้อรับผิอบเอ...
“เอาวะ
ลอไปที่แร” านยอลพูับนเอร่าสูลุึ้นเ็มวามสูเินออาห้อลไปยัล็อบบี้
อนนี้เา้อารรถสัันไปยัสถานที่หนึ่เาไม่รู้หรอว่าะหาเ้าัวเล็เอหรือเปล่าแ่็ออยาะลอไปู ถ้าเิพรหมลิิมีริเราอาะไ้เอันไม่ว่าะเอในรูปแบบไหน็าม
บ่ายโมว่าามเวลาที่เวินไ้นัแบฮยอนไปยัสถานที่หนึ่ึ่มันไม่ไ้ไลหรือใล้าบ้านพัแบฮยอนมานั ทั้สอนัเอันที่ร้านาแฟเหมือนเ่นเิมทุรั้ที่เราะเอัน แ่เหมือนแบฮยอนะหลทานิหน่อยถึไ้ไป้า
ร่าสูที่ยมือึ้นทัทายนัวเล็ที่หันไปมอพอี็ส่ยิ้มให้ับเวิน
“อโทษนะรับ
พอีผมหลทานิหน่อย” แบฮยอนบอเวินไปามร ึ่เา็หลทาริๆวนหาร้านาแฟเล็ๆนี่อยู่ั้ห้านาทีทั้ที่รินเอ็ับรถวนไปมารอบร้านอยู่หลายรอบ
“ไม่เป็นไรรับ วันหลัผม้อนัเอันที่ร้านเห็นไ้ัเนว่านี้” เวินเอ่ยและยิ้มมือหนาเลื่อนาแฟที่สั่ไว้ให้ับแบฮยอนและนมเ้ให้ับนัวเล็ที่้มมอ่อนะเยหน้าึ้นเวิน “ผมสั่ไว้ให้นะรับ ลัวุมาถึแล้วะไ้รอนาน” เวินเอ่ย
“อบุมานะรับ”
แบฮยอนเอ่ยและลมือินทันที
เหมือนัวเอแพ้อินยัไไม่รู้เมื่อมีนเอาอินมาล่อเา็อยาะสนิททำัวสนิทึ้นมาทันทีเหมือนที่ใรหลายนเรียันว่าเห็นแ่ิน ึ่แบฮยอนยอมรับว่านเอเป็น
“อร่อยไหม?”
เวินถามแบฮยอนสายาม็มอหน้าเล็
“รับ...ว่าแ่นี่เ้อะไรรับ?”
แบฮยอนเยมอหน้าเวินที่ยิ้มออมา
“มันือมูสรับ
มูสสอเบอร์รี่” เวินอบแบฮยอนที่พยัหน้า “ถูปาใ่ไหม?”
“รับ อร่อยี”
แบฮยอนอบมือเล็็หยิบาแฟึ้นมาื่ม
“ผมไม่รู้เบลอบาแฟแบบไหนเลยสั่เป็นนมสให้แทน
พนัานบอว่ามันเ้ามูสที่ทาน” เวินอธิบายให้แบฮยอนที่นั่พยัหน้า
“วันนี้เวินะพาผมไปเที่ยวไหน?”
แบฮยอนผละมืออานมสและนมรหน้ามอหน้าเวินที่มอไปยันอร้านาแฟเล็ที่แสนลาสสิ
“ผมว่าะพาเบลไปูแถวนี้...” เวินหันมอหน้าแบฮยอนที่มอไปยั้านอเหมือนเานเาอไม่ไ้ที่หยิบล้อที่วันนี้ั้ใพมาถ่ายรูปนที่นั่ร้ามโยเพาะ
แะ!
เสียัเอร์ัึ้นแบฮยอนรีบหันไปมอเป็นัหวะเียวับที่เวินถ่ายภาพอนนเอทำหน้าเหว๋อใ
แบฮยอนเบะปาออ้วยวามเผลอัวเพราะเวลาไปเที่ยวไหนานยอล็มัะแอบถ่ายภาพเาแบบนี้...
“อโทษที่เสียมารยาทนะเบล
ุน่ารัเินไปนผมอะถ่ายเ็บไว้ไม่ไ้” เวินเอ่ยและ้มหัวอโทษแบฮยอนที่ยมือึ้นโบไปมา
“ไม่เป็นไรรับ ผมแ่ในะ”
แบฮยอนยิ้มแห้ๆให้ับเวิน
“พร้อมยัเบล...วันนี้ผมะพาุเที่ยวถึึนิหน่อย
ุลับบ้านึไ้นะ?”
เวินถามแบฮยอนที่ลุึ้นยืนและมอหน้าเวินที่ยัรอำอบาปานัวเล็ทีู่นมส
“ไ้สิผมโแล้วนะ ฮ่าๆ”
แบฮยอนหัวเราะและเินนำเวินออไปยันอร้าน
และนั้นมัน็เป็นเสียหัวเราะรั้แรในรอบรึ่ปีอแบฮยอน...
ออี้สีำสุหรูที่านยอลไ้มาาารที่เพียไปบอพนัานที่ล็อบบี้
เาเพียบอว่า้อารรถแบบไหน็ไ้แ่อแ่มันรวเร็วทันสมัยพนัาน็เลยัออี้มาับให้เาับ แน่นอนมันถูใานยอล
รถหรูออยู่หน้าร้านาแฟเล็ๆในย่านหนึ่ที่เป็นย่านเล็ๆแ่เ็มไป้วยนัท่อเที่ยว
ายาว้าวเ้าร้านไปสั่าแฟ่อนะเินออมา
้อมือหนายึ้นมอนาฬิาบ่ายสอโมพอี
“ะไปทาไหน่อนีวะเนี่ย” านยอลพูับนเอหัน้ายวาเลือเส้นทาที่ะไป
สุท้ายเา็ัสินใเินรไป้าหน้าสายามไม่ลืมที่ะแลมอร้านาแฟนที่นเอแวะที่เป็นุเริ่ม้น
ายาวที่เินไปเรื่อยๆเ้าอออยไปทั่วอยู่ราวรึ่โม็ทิ้ัวนั่้าน้ำพุในสวนสาธาระเพื่อพัเหนื่อย
มือหนาทิ้แ้วาแฟที่นเอถือมารึ่ั่วโมลถัยะมือหนาพลาพับแนเสื้อเิ๊ึ้นถึ้อศอ
เหมือนวันนี้เาะแ่ัวมาผิมาๆไหนะาเสแล็สีำและรอเท้าผ้าับอาารร้อนๆในแนนาา
มัน่า่าันริๆมือที่ยึ้นปาเหื่อมอไปรอบสถานที่
มันสวยี...
ถ้าเาืนีับแบฮยอนไ้อยาะพาเ้าัวเล็มาที่นี่ แบฮยอนอบมาแน่ๆ
แ่แล้วเหมือนฝันอานยอลำลัสลายลทันทีหน้ามมอไปรอบๆ ร่าสู็แทบลุึ้นยืนเ็มวามสูานยอลรีบึ่วิ่ึ่เินไปหาายนหนึ่ที่นเอุ้นหน้าแ่ไม่แน่ในั เา้อเห็นหน้าใล้ว่านี้... ร่าสูยืนห่าเป้าหมายพอสมวรสายามมอหน้าเล็ที่ำลัพูุยับายร่าสูที่ำลัยิ้มให้ับนัวเล็
ใ่เลย! เาำไม่ผิริๆ!
“แบฮยอน!” านยอละโนสุเสียและเหมือนนัวเล็ะหันมามอนเอและเบิาว้าที่เห็นเา “แบฮยอน!!”
านยอละโนเรียนัวเล็ที่รีบึแนายร่าสูที่ทำหน้าุนเินไปามแรลาอนัวเล็
านยอลเอที่มั่นใว่าายนนั้นือแบฮยอน็รีบวิ่ไปัหน้าเ้าัวเล็ับายฝรั่ร่าสูที่มีวามสูประมาเา
านยอลยืนวาทาทั้สอและมอหน้าเ้าัวเล็ที่เบี่ยหน้าหนี
เห็นไ้ัว่าแบฮยอนไม่อยาะเห็นหน้าเาหรืออยาะเอเา้วย้ำ...
“พี่อุ้วยไ้ไหม?” านยอลเอื้อมไปับมือแบฮยอนที่เบี่ยหลบไป้าหลัไม่ให้านยอลว้าับไ้และยับัวถอยห่าาร่าสูที่เินเ้ามาใล้นเอ
“เวินผมว่าเราไปทาอื่นันเถอะรับ”
แบฮยอนบอเวินที่พยัหน้าสายม็มอหน้าานยอลที่้อมอหน้าเวินไม่ละสายา
“เี๋ยว!” านยอลเอื้อมไปว้า้อมือแบฮยอนทันที
ายร่าสูที่ื่อเวิน็รีบเ้ามาแทรและปัมือานยอลออา้อมือแบฮยอน “เฮ้ย! ยุ่ไรวะ?”
านยอลมอหน้าเวินที่ยัิ้ววนใส่
“ุสิยุ่ไร?”
เวินสวนลับมือหนาับแบฮยอนมาหลบหลันเอ และทุารระทำมัน็อยู่ในสายาานยอลร่าสูมอหน้านัวเล็ที่หลบหน้าและแอบอยู่หลัายร่าสู
“นั้นเมียผม!
ทำไมผมะยุ่ไม่ไ้?” านยอลมอหน้าเวินที่้มมอหน้าแบฮยอนที่เยมอหน้าเวินเ่นัน
“ริหรอเบล?”
เวินถามแบฮยอนที่เบี่ยหน้าหนี
“ผมว่าเราไปันเถอะรับ ผมยัไม่อยาะเอเา”
แบฮยอนเลี่ยะอบำถามเวินที่็ไม่ไ้ะสนใถ้าเ้าัวไม่อยาะอบเา็ะไม่บัับอบ
“ะไม่ฟัที่พี่ะพูเลยใ่ไหม?”
านยอลเอ่ยถามเสียแ็ใส่นัวเล็
“ผมัสินใไปแล้วุ็รู้แล้วผม้อฟัอะไรอี” แบฮยอนอบลับ
ร่าเล็รีบหันหลัให้ร่าสูมือเล็ับแนเวินและรีบออแรลาร่าสูออห่าาานยอลที่เหมือนะำหมัแน่นเพราแบฮยอนยัแลมอร่าสูที่ยืนนิ่เป็นหิน
แบฮยอนที่ลาแนเวินออห่าาานยอลมาไลพอสมวร็ผละออหันหลัไปมอว่าร่าสูะามมาหรือเปล่า
ึ่แน่นอนว่าานยอลไม่ามหรอ
แบฮยอนเยมอหน้าเวินที่ยัุนับสถานาร์ ร่าสูมอหันไป้าหลัเ่นเี๋ยวับแบฮยอน่อนะ้มมอหน้านัวเล็้วยวามสสัย
“เาเป็นสามีุหรอ?” เวินถามแบฮยอนที่นิ่เียบ
“ุไม่้ออบผม็ไ้นะ...” เวินเปลี่ยนำถามทันทีเพรารู้ัวเอำลัะล่วเินสอรู้เรื่อาวบ้าน
“รับ...แ่หย่าันแล้ว”
แบฮยอนอบไปามรเวิน็พยัหน้าอย่าเ้าใ
“ุหนีเามาใ่ไหม?”
เวินถามแบฮยอนที่หัวเราะในลำอมอหน้าเวิน
“เาถูอีแล้วนะรับ พอเถอะรับผมไม่อยาะพูถึเา”
แบฮยอนหันัวเินนำไป้าหน้าเวินที่ยัไหล่ามในัวเล็แ่ภายในใ็อยาะถามอีสัำถามแ่็อเ็บไว้่อนแล้วัน
านยอลที่นิ่อยู่สัพัับำพูอนัวเล็ที่เหมือนะัเนพอ แ่เาไม่เื่อหรอ... ร่าสูยืนมอนัวเล็ที่ลาไอ้ฝรั่ิ้วแหว่ให้ออห่าานเอ านยอลไม่รู้ว่าแบฮยอนะอยู่โยไม่มีเาไ้แล้วแ่ลับันที่เายัอยู่ไม่ไ้ถึ้อามหาแบบนี้
มัน็เ็บอยู่ไม่น้อยที่เห็นไอ้ฝรั่ิ้วแหว่นั้นำลัะไ้ใแบฮยอนไป...
แ่อย่าหวัเพราะเายัไม่ไ้เ็นใบหย่า...ที่เาออามหาแบฮยอนเามีเหุผลที่้อเลียร์ับแบฮยอน
เาอยาะไ้ยินาปาเ้าัวเล็มาว่าแ่บอว่าไม่ไ้รัเา
อยาะมีีวิ ถ้ามันทำให้เ้าัวเล็มีวามสุ โยที่ไม่มีเาแ่เท่านั้นเา็พร้อมะยอมปล่อยทุอย่า
เพียแ่แบฮยอนเอ่ยบอมาเท่านั้น
ายาวที่้าวามายสอนโยเว้นระยะห่าพอสมวร
านยอลแอบมอแบฮยอนและไอ้ฝรั่ิ้วแหว่ที่เินนำพานัวเล็เ้าออร้านโน่นนี่พูุยันสนุสนาน
ทำไมานยอลหมั่นไส้และปวใแบบนี้ันนะ
เหมือนะาใายอยู่รอนๆเวลาแบฮยอนยิ้มให้ับไอ้หมอนั้น
วามริแ่เาเห็นแบฮยอนยิ้มไ้็วระพอแล้วมั้...
แ่ไม่สิ! านยอลหน้า้านพอ... ยัไเา็เอ่ยสัย์ไปลับเฮุนแล้วว่าะพาแบฮยอนลับโลไป้วยันให้ไ้
และเาะไม่ปล่อยให้ไอ้ฝรั่ิ้วแหว่าบแบฮยอนไปินทั้ทีแบฮยอน็ยัเป็นอเา!!
19 : 30 PM.
เวินลับมาส่แบฮยอนที่รถเ่นเยพวเาทั้สอล่ำลาเหมือนทุรั้
่อนแบฮยอนะับรถออไปออี้สีำ็รีบับามรถอนัวเล็
วามริ็ไม่อยาะทำถึั้นที่ะสะรอยามแ่ะให้านยอลทำยัไให้เมื่อนัวเล็ไม่ยอมุยับเาีๆ
ถ้าะนัเอัน็ไม่เวิร์แน่ๆ
ออี้ที่ับามรถแบฮยอนมาไ้สัพัเหมือนนัวเล็ะับไ้ว่ามีนาม็รีบเร่วามเร็วทำเอาานยอลแทบับามไม่ทัน
ใ็เป็นห่วไม่อยาให้แบฮยอนับรถเร็วเินไปเพราะเ้าัวเล็็ไมุ่้นับถนนในแนาา่าาานยอลที่เาบินไปทำานมาแทบะรอบโลไม่มีถนนที่ไหนเาไม่เยะับรถเล่น
รถหรูันเล็ที่ะลอวามเร็วลเมื่อเ้าย่านเุมนและบ้านพั
านยอล็ะลอรถให้ห่าาเบน์ันามอเ้าัวเล็ที่เลี้ยวอบ้านนาปานลา
านยอลอรถอยู่ไม่ใล้ไม่ไลพอที่มอเห็นนัวเล็ที่ลารถและไปเปิประูบ้านและับรถเ้าไปอ
่อนะวนลับมาปิประูแถมยัแล้ายวามอหารถอเาแน่ๆ
านยอลที่นั่อยู่ในรถเมื่อเห็นนัวเล็เ้าบ้านไป็รีบลารถไปยืนหน้าบ้านนัวเล็ เาาั้นบนที่หน้า่าเหมือนำลัมอลทีเา่อนะหายไป านยอลเยมออยู่สัพั่อนะิอะไรออายาว็เินลับไปยัรถนเอและับออ
1 อาทิย์ผ่านไป (ไวเหมือนโห)
ออี้ันามที่ับออาโรแรมเ้ารู่ออยู่้าบ้านอแบฮยอนอยู่ทุวันเ้า
านยอลทำอย่าี้มาหนึ่อาทิย์เามายืนรอแบฮยอนหน้าบ้านทุวัน นเาิว่านแถวำหน้าเาไ้แล้วเป็นแน่
เว้นเ้าัวเล็ที่เห็นหน้าเา็มัะเมินเยและเินผ่านไป
บาวัน็ไล่ไม่็ู่ะแ้่าว...
เ่นเียวันับวันนี้….
“ุรีบลับไป่อนผมะแ้วาม!”
แบฮยอนเอ่ยู่านยอลที่ยมือทั้สอึ้นแสว่านเอยอมแพ้
“ลับไปะผมไม่อยาะเห็นหน้าุ!” แบฮยอนปิประูัลั่นใส่หน้าานยอล
“แบฮยอน!!”
านยอละโนเรียื่อนัวเล็ที่เินเ้าบ้านไปแบบไม่สนใ “แบฮยอน!!
พี่อุย้วยะไ้ไหม?” านยอลยัะโนลั่นไปถึท้ายอย
“อย่ามาส่เสียั!!
ลับไปะปาร์ านยอล!!” แบฮยอนที่ยืนอยู่ระเบียบ้านะโนลับใส่านยอลที่เยมอหน้านัวเล็
“พี่อุยับเราสัห้านาที”
“เวลาอผมมี่า
โทษทีผมไม่ว่า!!” แบฮยอนมอหน้าานยอลที่ยัมอนเอ “อีอย่ามาแทนัวเอแบบนั้นับผม
เราไม่ไ้เป็นอะไรันแล้ว!!” แบฮยอนะโนบอานยอลที่นิ่้ามอนัวเล็ที่เินลับเ้าไปในห้อและปิประูเสียัใส่นเออีรอบ
านยอลที่นิ่้ามอไปรอบบ้านๆเ้าัวเล็่อนะเห็น้นไม้ให่ที่ใล้ับระเบียห้ออเ้าัวที่เพิ่ปิมันเสียัลั่น แผนั่วำลัเิึ้นภายในหัวานยอล...
“เอาวะ!
ไม่อยาุยีๆ็้อทำแบบนี้!”
ความคิดเห็น