นิทานของความรัก...บนโลกสีเทาใบเล็ก +>รักครั้งแรก< +

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่ง ในโลกใบเล็กๆของฉัน
โลกสีเทาใบนี้ไม่มีอะไรเลย แม้แต่น้ำตา...และรอยยิ้ม
ฉันไม่รู้จักมัน
ในโลกใบนี้มีคนอาศัยอยู่ไม่มากเท่าไหร่นัก
ต่างคนต่างอยู่ และดำเนินชีวิตตามใจของตน
บางคนใจดี แต่บางคนก็ใจร้าย
มันไม่สำคันเท่าไหร่นัก เพราะไม่มีคัยยุ่งเกี่ยวกันอยู่แล้ว
โลกใบนี้มีประตูบานเล็กที่เปิดอยู่ตลอดเวลา
มีคนเดินเข้ามาอาศัยเพิ่ม แต่ก็มีบางคนที่เดินออกไปเพื่อหาโลกใบใหม่
ฉันรู้จักทุกคน...
จนอยู่มาวันหนึ่ง อยู่ๆโลกใบเล็กของฉันก็เปลี่ยนสี ฉันตกใจและหวาดกลัวมาก
มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย...
สีฟ้า สีเขียว สีชมพู สีพวกนี้มาจากไหน แล้วสีเทาหละ
ฉันมองไปรอบๆโลกของฉัน
ที่ประตูบานเล็ก ฉันเห็นคนๆนึงกำลังย่างก้าวเข้ามาในโลกของฉัน
ฉันไม่เอะใจอะไร เพราะเขาก็เหมือนคนธรรมดาทั่วไปที่ฉันพบเห็น...
โลกใบนี้เป็นโลกของฉัน ฉันต้องทำความรู้จักกับคนทุกคนที่เข้ามาอาศัยอยู่
และก็ตามปกติ ฉันต้องเข้าไปทักทายและทำความรู้จักกับเขาคนนั้น
แต่ไม่ทันที่ฉันจะทำอะไร เขาคนนั้นกลับเป็นฝ่ายเข้ามาทักทายฉันก่อน
ฉันเริ่มแปลกใจ เพราะเขาเป็นคนแรกที่ทำแบบนี้
แต่ก็ไม่สงสัยอะไรมากนัก และกล่าวยินดีต้อนรับเขาเหมือนที่ทำทุกครั้ง
วันเวลาผ่านไป โลกของฉันก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
ฉันเริ่มชินกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ แต่ฉันก็ยังไม่รู้สาเหตุอยู่ดีว่าเพราะอะไร
ฉันไม่สนใจ...
ตอนนี้ โลกทั้งใบของฉันกลายเป็นสีชมพู
ยังคงมีคนเข้ามาใหม่และจากไปตามเคย
แต่เขาคนนั้นยังอยู่ คนที่เข้ามาพร้อมการเปลี่ยนแปลงของโลกใบน้อยของฉัน …
เขาชื่อว่า"ความรัก" ฉันว่าชื่อเขาเพราะพอดูเลยทีเดียว
ฉันสนิทกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ
เขาดีกับฉันมาก มากแบบที่ไม่เคยมีคัยทำมาก่อน
ฉันได้เรียนรู้อะไรจากเขาเยอะ
เขานำสิ่งที่โลกของฉันไม่มีมาสอนให้ฉันรู้จัก
"รอยยิ้ม" วันนี้ฉันรู้แล้วว่ารอยยิ้มคืออะไร มันงดงามที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบ
และเข้าสอนให้ฉันได้รู้จักกับคำว่า"ความสุข"
ฉันบรรยายสิ่งๆนี้ไม่ถูกจิงๆ ฉันบอกได้เพียงว่า ฉันมีความสุขมาก...มากที่สุด
แต่ดูเหมือนว่าทุกสิ่งที่เขานำมาสอนให้ฉัน จะมีเพียงฉันและเขาเท่านั้นที่รู้จักและได้รับรู้
คนอื่นๆบนโลกยังคงต่างคนต่างอยู่ตามปกติที่เป็นมา
ฉันไม่สนใจเช่นเคย เพราะอย่างน้อย ตอนนี้ฉันก็มีเขา
วันเวลายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ ฉันได้เรียนรู้อะไรจากเขามากมาย
ตอนนี้ฉันได้รู้จักกับคำว่า"คิดถึง" คำว่า"ห่วง" และคำว่า"ใส่ใจ"
ทุกความรู้สึกที่เขาสอนฉัน มันทำให้ฉันมีความสุข
ทุกวันฉันยิ้ม…
เขาบอกกับฉันว่า เหลืออีกหลายอย่างที่เขายังไม่ได้สอน
ฉันตื่นเต้น เพราะอยากรู้ว่าสิ่งที่ฉันยังไม่รู้มันจะทำให้ฉันมีความสุขมากแค่ไหน...
เขาเรียกสิ่งที่สอนฉันว่า "บทเรียน"
ฉันรู้ว่าฉันต้องเรียนรู้อีกหลายเรื่องเลยทีเดียว
ฉันไม่เคยเบื่อ และฉันมีความสุขที่ได้เรียนรู้...
ฉันว่าเขาใจดีมากเลย ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขา ได้คุยกับเขา และได้มองตาเขา
แต่บางครั้งฉันก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย
แต่ฉันก็ชอบนะความรู้สึกแบบนั้น
รู้อะไรมั้ย เขาบอกฉันว่า ความรู้สึกแบบที่ฉันเป็น มันเรียกว่า"รัก"...
"รัก"งั้นหรอ ชื่อเหมือนเขาเลยเนอะ...
ฉันบอกได้เลยว่า ตั้งแต่เขาสอนฉันมา "รัก"นี่แหละที่ทำให้ฉันมีความสุขมากที่สุด
เพราะ"รัก"รวมทุกสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขได้
ไม่ว่าจะ รอยยิ้ม ความคิดถึง ความห่วงใย และความใส่ใจ
เขาบอกฉันว่า "ฉันรักเขา"
ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก แต่ฉันก็รู้สึกดีใจ เหมือนกับว่าการที่ฉันรักเขาเป็นการสอบ
และฉันก็สอบผ่าน...
ฉันบอกคำว่า"รัก"กับเขาทุกวัน...ฉันมีความสุข...
เขายังคงดีกับฉัน และเขาบอกว่าจะสอนบทเรียนเรื่องต่อไป
ฉันจดจ่อและอยากรู้ ฉันตั้งใจเรียน
แต่บทเรียนเรื่องนี้มันไม่เหมือนเรื่องที่เขาเคยสอนมาเลย
ฉันไม่มีความสุข ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม
แต่ก็พยายามตอบคำถามตัวเองด้วยประโยคที่ว่า "มันคือสิ่งที่เราต้องเรียนรู้"
สิ่งนี้เรียกว่า"ความเหงา" ฉันไม่ชอบมันเลย แต่มันก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่นัก
ฉันยังคงอยากเรียนรู้ต่อไป มีหลายบทเรียนที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีเหมือนกับ"ความเหงา"
มี"ความโกรธ" "หึง" "หวง" "ความเศร้า"
เขาบอกฉันว่าสิ่งพวกนี้มันไม่ทำให้ฉันมีความสุขหรอก
แต่สิ่งที่ฉันรู้สึก เขาเรียกว่า"ความทุกข์"

ฉันรู้สึกว่าชื่อมันไม่น่าฟังเอาซะเลย
ฉันเริ่มรู้สึกไม่อยากเรียนรู้อะไรแล้ว ฉันรู้มากพอแล้ว
แต่เขากลับตะคอกฉันเสียงดัง บอกว่าฉันต้องเรียนต่อไป
และแล้วฉันก็ได้รู้จัก"ความกลัว"...
เขาเปลี่ยนไป เขาใจร้าย เขาน่ากลัว
ฉันกลัวบทเรียนที่เขาจะสอน มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานมาก
แต่ฉันยังคงมีความสุขที่ได้อยู่กับเขาเช่นเดิม
เขาบอกกับฉันว่าบทเรียนที่ฉันต้องเรียนใกล้หมดแล้ว
ฉันดีใจมาก และได้ยิ้มอีกครั้งหลังจากที่ห่างหายไปนาน
เขาบอกฉันว่าบทเรียนเรื่องต่อไปเป็นเรื่องสุดท้ายแล้วที่ฉันจะต้องรู้จัก
ฉันยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร มันจะทำให้ฉันรู้สึกยังไง แต่ฉันก็ยังคงตื่นเต้นเหมือนเดิม
และสิ่งสุดท้ายที่เขาบอกฉันก็คือ
"บทเรียนที่เราสอนเทอไปทั้งหมดมันเรียกว่า...ความรัก"
“ความรัก” ทำไมชื่อเหมือนกับเขาเลย
ฉันยังไม่รู้จัก"ความรัก"ดีพอ เพราะยังเหลืออีกบทเรียนนึงที่ฉันยังไม่ได้เรียน
ฉันไม่รู้ว่ามันมีหน้าตายังไง และเมื่อไหร่ฉันจะได้รู้จักมัน...
ฉันไปรอเขาที่เดิม เพื่อเรียนบทเรียนเรื่องสุดท้าย…
ฉันยังคงบอกรักเขาทุกวัน และวันนี้ฉันก็จะบอกเขาเหมือนที่เคย
เขามาสาย ฉันไม่รู้สาเหตุ และเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย
แต่ฉันก็ยังคงรอพร้อมกับรอยยิ้ม
แล้ววันนี้ก็พ้นไป เขาไม่มา
"ฉันโกรธ"
วันต่อมา ฉันไปรอเขาเช่นเคย แล้วเขาก็ไม่มา
"ฉันห่วง"
และวันนี้ ฉันก็ไปรอเขา รอ รอ และรอ แต่เขาก็ไม่มา
"ฉันกลัว"
ฉันตามหาเขาทั่วโลกใบน้อยของฉัน แต่ฉันหาเขาไม่เจอ
เขาไปไหน ฉันถามทุกคน ทุกคนบอกฉันว่า…"ความรักไปแล้ว"
และแล้วบทเรียนบทสุดท้ายที่เขาบอกฉันก็ได้รู้
"น้ำตา" มันคือน้ำใสๆที่หยดลงมาจากตาทั้ง2ของฉัน
ฉันทุกข์อย่างบอกไม่ถูก ฉันไม่รู้ว่ามันไหลมาได้ยังไง
แต่ฉันไม่ต้องการมัน…
ฉันเจ็บ แต่ฉันก็ไม่สนใจ ฉันยังคงรอเขาที่เดิม
ฉันหวังว่าเขาจะกลับมา และหวังว่าวันนั้นน้ำตาของฉันจะหยุดไหล
ตอนนี้โลกของฉันกลับเป็นสีเทาเหมือนเดิมอีกครั้ง
ฉันไม่คุ้น และต้องการโลกสีชมพูใบเดิม
ฉันรอเขาบนโลกสีเทาใบน้อยของฉัน

ฉันรอให้เขากลับมาเปลี่ยนสีโลกของฉัน
ฉันรอให้เขากลับมาให้ฉันบอกรัก
และฉันรอให้เขากลับมาบอกรักฉัน
ฉันรอเป็นเดือน...เป็นปี…พร้อมน้ำตา
เขายังคงไม่กลับมา
และแล้วฉันก็ได้รู้ว่าควรจะเลิกรอ
“เขาใจร้าย” และสิ่งที่เขาสอนฉันมัน"โหดร้าย"
เขาทำให้ฉันทรมาน น้ำตาฉันยังคงไม่หยุดไหล
"นี่หรอความรัก" สิ่งๆนี้หรอที่เขาต้องการจะสอนฉัน
ทำไม? เพื่ออะไร? ฉันไม่เข้าใจ แต่คงไม่มีคัยสามารถตอบฉันได้
ฉันคงร้องไห้และเสียใจต่อไปอยู่อย่างนี้
ฉันพึ่งเข้าใจว่า “ฉันรักเขา” คือการที่ฉันเป็นแบบนี้
ตอนนี้ฉันพูดได้ว่า “ฉันรักเขามาก”
และฉันก็พึ่งเข้าใจว่า “เขาไม่เคยรักฉันเลย”
เขาทิ้งฉัน…
เขาใจร้าย… ฉันต้องการจะลืมเขา
ฉันเดินไปที่ประตูบานเดียวบานเดิมที่เขาย่างก้าวเข้ามา
เอื้อมมือไปค่อยๆปิดมัน และล็อกกลอน
“โลกของฉันไม่ต้องการ"ความรัก"อีกต่อไปแล้ว”
ฉันต้องการอยู่คนเดียว…
แต่ซักวันที่ฉันลืมเขาได้
ซักวันที่น้ำตาฉันหยุดไหล
และซักวันเมื่อฉันพร้อม
ฉันจะเดินไปที่ประตูบานเดิมอีกครั้ง
ปลดกลอน และเปิดมันดังเดิม
…ซักวัน…