Super Perfect Love

ลำดับตอนที่ #6 : บอกฉันได้ไหม ว่านายเป็นใคร

“ว่าไง?! นายจะเลือกใคร?”

“เอ่อ...ฉัน...ฉันเลือกเธอ...กำไล...”

แล้วนายติวก็ดึงกำไลเข้าไปกอด กำไลสะอึกสะอื้นภายใต้อ้อมกอดที่อบอุ่น

(ใครจะรู้ว่าความจริงที่กลั้นหัวเราะ) แล้วกอดนายติวแน่นและนาน          

(กลัวเสียงหัวเราะจะดังลอดออกมา) และ...และ....!!!!                              

จุ๊บ!!!                                                                                   

อะไรกันจูบจริง ไม่ใช่มุมกล้อง ทุ่มไปมั้งเธอ                            

จึ๋งๆ                                                             

ใครบังอาจมาจิ้มไหล่ฉัน ไม่รู้หรือไงว่าฉันน่ะใคร ฉันสะบัดหน้าไปเชิดใส่โดยไม่รู้ว่าเขาหรือเธอผู้

นั้นเป็นใครกันแน่                                

ผ่าง!!!                                                    

วะ..แว็กซ์ นายนี่ชอบทำให้ฉันตกใจอยู่เรื่อยที่โรงเรียนก็ทีหนึ่งแล้ว แล้วนี่อะไรอีกชอบยื่นหน้ามา

ใกล้ๆจัง                                          

“เธอนี่ ซูสีฮองเฮา มาเกิดใหม่รึไงเนี่ย เชิดได้ตลอดจริงๆ”ทั้งๆที่ฉันกับนายรู้จักกันไม่ถึงวันเนี่ยนะ

นายสามารถกวนประสาทฉันได้ขนาดนี้ เอ๊ะ!!หรือว่านายรู้จักฉันมาก่อนไม่มีทางอ่ะ แต่ว่าความเป็น

ไปได้ก็มีอยู่สูงนะ เพราะตานี่รู้ความลับของฉันด้วย

“นี่ ยัยอิงดาว”

“ฉันชื่อ อิงฟ้า ย่ะ”

“นั่นแหละคล้ายๆกัน เธอบอกฉันหน่อยสิว่าฉันทำเวรทำกรรมอะไรนักหนาฉันถึงต้องมาคู่กับเธอ

เนี่ย”

แหม คู่กับคุณหนูอย่างฉันมันหน้าอนาถใจมากเลยรึไง ปากนี้วอนโดนเตะจริงๆ

“นายอยากเป็นหมันใช่มั้ย ถึงถามฉันแบบนี้”

ฉัน พูดเสียงเรียบเย็นเช่นเดิม แต่คราวนี้สายตาของฉันบ่งบอกถึงอารมณ์โกรธ เพียงแต่ตาแว็ก

ซ์นั่น ไม่ได้รับรู้อะไรเลย สีหน้าตอนนี้ดูตื่นตระหนกมาก

“คิดว่าฉัน กะ..กลัว เธอ รึไง”

นี่ขนาดไม่กลัวนายยังเสียงสั่นซะขนาดนี้ แต่โทษทีเหอะ วันนี้ฉันหมดอารมณ์ทำร้ายใคร

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ถ้าผู้กำกับเรียกออฯเมื่อไรเรียกฉันด้วยแล้วกันฉันจะอ่านหนังสือต่อ” ฉัน

ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นเช่นเคย และแววตาที่สงบนิ่งเยือกเย็น

“คร๊าบบ คุณหนูเดี๋ยวกระผมจะไปตามนะขอรับ”มีการประชดด้วยแหะ เอ่อ..แล้วบอร์ดี้การ์ดอยู่

ไหน ไม่เห็นมีสักหัว แต่ช่างเถอะดีแล้วฉันจะได้อยู่อย่างสบายๆสักที

ฉัน เดินไปยังมุมมืดมุมหนึ่งที่ดูจะเงียบสงบที่สุดแล้ว และดูเหมือนจะลับตาคนที่สุดด้วย ฉันจัดการ

ดึงปิ่นปักผมออก ประมาณว่ามันตึงๆที่หัวมากๆ

“นี่ ธะ...น่ารัก~” เสียงแผ่วเบาที่ฉันได้ยินทำให้ฉันต้องหันไปมองที่ต้นเสียงและพบกับนายแว็กซ์

เจ้าเก่า ที่ยืนทำหน้าเคลิ้มอยู่ ฉันจึงรีบรวบผมขึ้นมัดหลวมๆแล้วใส่แว่นกลับอย่างเดิม

“มีอะไร มาไม่ให้ซุ่มเสียง”

ก็เสต็ปเดิม ฉันถามด้วยเสียงเรียบเย็น

“ฉะ..ฉันจะมาบอกว่าผู้กำกับเรียกออฯแล้ว” เสียงสั่นจริงๆนะพ่อหนุ่ม หึหึ