คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Old Friend
“นายรู้ได้ไง”
ฉัน...คุณหนูอิงฟ้าผู้แสนจะเลิศเลอเพอร์เฟ็กไปซะทุกด้าน
ตะโกนแหกปากถามกับไอ้ผู้ชายแปลกหน้าที่ตัวเองไม่รู้จักแต่โทษทีเหอะ...หล่อว่ะ -.,-
“ฉันจำได้ว่าฉันถามเธอว่าใช่ไหม ไม่ได้ให้เธอมาย้อนถามฉัน”
ประโยคของเขาทำให้ฉันที่กำลังจะอ้าปากเถียงชะงัก
เออว่ะ! มันถามฉันก่อนนี่หว่า -*- จะด่ามันก็ด่าไม่ได้ เพราะ...
ตอนนี้ฉันคือยัยแว่นสุดเฉิ่มที่ดูเป็นเด็กคงแก่เรียนสุดๆ
ไม่ใช่สาวยากูซ่าที่เหมือนกับว่าจะมีเรื่องกับคนอื่นไปทั่ว
และก็ไม่ใช่สาวยากูซ่าที่มีลูกน้องนับร้อยคอยตาม (มีแต่บอดี้การ์ด)
“...เอ่อ...มีเรื่องอะไรกันเหรอ” เสียงของพิณถามขึ้นอย่างงงงวย
“...”
ทันทีที่เสียงนั้นจบลง ห้องทั้งห้องก็เข้าสู่ความเงียบจนผิดปกติ
แต่สายตาของฉันมันไม่เงียบค่ะ
มันมีแสงไฟประกายระยิบระยับดัง ~ซู่...ซ่า~
เมื่อสายตาของฉันจ้องนัยน์ตาน่าหลงใหลสีชาของหมอนั่น
“วินคร๊าบ~ผมจองที่ที่วินชอบคร๊าบ ขอบหน้าต่างอยู่ตรงกลางๆไม่เอาหลังๆคร๊าบ”
“กำไลคร๊าบ~ ผมเอาขนมมาให้คร๊าบ~”
ในที่สุด...ในที่สุด...
ก็มีเสียงสวรรค์ของผู้ชายเถื่อนๆที่หน้าตาเจ้าชู้สุดดังขึ้นT-T อิงฟ้าเป็นปลื้มมากค่า!
“เอ่อ...จ้า...ขอบคุณนะจ๊ะ (^^)”
“ขอบคุณทุกคนค่ะ(^0^)”
เสียงยัยวินกับยัยกำไลสองสาวสวยดังขึ้นราวระฆังแก้ว พลางกล่าวขอบคุณกันยกใหญ่ ยิ้มหวานสุดเลี่ยนของยัยสองตัวนั้น(เปลี่ยนไปตามอารมณ์) ทำเอาผู้ชายทั้งห้องเคลิ้มไปหลายวินาทีอยู่
“แต่...ถ้าช่วยเก็บจรวดทั้งหลายทั้งแหล่นี่ไปทิ้งลงถังขยะ...”
“และก็...จัดโต๊ะจัดเก้าอี้ให้เป็นระเบียบ...”
“พวกเราจะปลื้มมากกว่านี้นะคะ^-^”
สิ้นเสียงประสานในประโยคสุดท้าย(แต่ไม่ท้ายสุด)ของยัยสองสาวสุดสวยนั่น
....จรวดที่ปาจนกระจัดกระจายถูกเก็บจนเรียบร้อย
โต๊ะที่กระจัดกระจายประดุจห้องห่วยๆเรียนแน่ๆก็ถูกจัดจนเป็นระเบียบ...
เพียงเพราะ...
คำพูดของยัยสองคนนี้!!
“พิณคะๆ” ยัยผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่หลังห้องส่งเสียงเรียกพิณ
“มีอะไรเหรอ?”
“คือว่า...” ยัยนั่นทำหน้ากระวนกระวายเหมือนกับไม่แน่ใจว่าจะบอกดีหรือไม่บอกดี แต่สุดท้ายก็เขย่งเท้าเข้าไปกระซิบข้างหูยัยพิณสุด...เซ๊กซี่~
“อะไรนะ!?!” เสียงอันทรงอำนาจและเต็มไปด้วยความน่ากลัวดังขึ้นเหมือนระเบิด
ซูเปอร์โนวา เหตุให้คนทั้งห้องหันไปมองเป็นจุดเดียว
รวมถึงฉันกับนายนั่นที่ละสายตาอาฆาตออกจากกัน (-_-^^) และหันไปสนใจยัยพิณแทน
“มีอะไรเหรอ?”
เหมือนนายที่มีเรื่องกับฉัน
จะได้สติคนแรก และถามพิณเสียงอ่อนๆ
พิณรีบทำเสียงให้ร่าเริงเป็นปกติ(แต่มันไม่เหมือนกับใบหน้าที่เครียดเกิ๊น)
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ^.^ แฮะๆ เอ่อ...วิน...พ่อ...เธอโทรมาจ๊ะ ^_^”
พิณหันหน้าไปทางวินที่ยืนมองเธออย่างอึ้งๆ และยิ่งอึ้ง
มากกว่าเดิมเมื่อได้ยินสิ่งที่พิณพูดออกมา
“ต่อสายเข้ามาเลย” วินพูดอย่างสงบ ใบหน้าตกใจเมื่อครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง
“อืม...วิว...เธอไปต่อสายมาทีสิ” พิณหันไปสั่งคนที่ยืนอยู่ใกล้เธอที่สุด
ยัยนั่นทำท่าฮึดฮักเล็กน้อยก่อนจะไปต่อสายแล้วยกมาให้วิน (มันเป็นทรศัพท์ไร้สาย)
“ฮัลโหล...สวัสดีค่ะป๊า...อืม...ไม่รู้...ไม่รู้...ไม่รู้...”
เอ๊ะ!ยัยนี่พูดเป็นอยู่ประโยคเดียวรึไง - -* นิสัย...เสีย
“ไม่เอา!!! ยังไงวินก็ไม่หมั้น!!!”
วินตะคอกเสียงดังใส่โทรศัพท์อย่างหัวเสีย
ก่อนจะโยนมันทิ้งอย่างไม่ไยดี แล้ววิ่งออกจากห้องไป...
ฉันล่ะหมั่นไส้ยัยนี้เต็มทน ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเห็นใครกระแดะได้ใจขนาดนี้มาก่อน(นอกจากตัวฉันเอง)
นายคนที่ทะเลาะกับฉันตวัดสายตามองไปยังพิณอย่างสงสัย
ยัยนั่นทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้มแหยๆให้แล้วบอกว่า
“เรื่องเดิมน่ะ ^.^++ แฮ่ๆ”
นั่นเองทำให้เสียงในห้องเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง
จรวดที่คิดว่าอุตส่าห์เก็บซะเรียบร้อยจนเป็นระเบียบสมกับห้องเด็กเรียน เรี๊ยน เรียน
ก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง
“นี่ แว็กซ์~ เมื่อไหร่นายจะซื้อไอ้นั่นให้ฉันซักทีอ่ะ >_<~”
ฉันได้ยินเสียงของพิณดังขึ้นจากข้างหลังของฉัน
แต่พอหันไปมองก็เห็นว่ายัยนั่นยืนคุยกับนายคนที่ฉันพึ่งจะทะเลาะด้วยอย่างสนิทสนม
“ฉันลืมเอาตังค์มาอ่ะ -_-^^ ไอ้พี่บ้ามันเอาไปกินเหล้าหมดเลย T^T เซ็งเหมือนกันนะเนี่ย”
บ้านนายซิ กินเหล้า ดื่มเหล้าต่างหากล่ะ!ตาโง่! >_<~
“อิง~เธอได้ที่นั่งรึยังอ่ะ?” กำไลที่มีชายหนุ่มมารุมล้อม(อย่างว่าคนสวยนี่ -_-)
หันมาถามฉันด้วยเสียงอันสดใส เออ...สวยกันเข้าไป...เชอะ -_-^^
“เอ่อ...ยังเลย ไม่รู้ว่าจะนั่งตรงไหนดี~”
“พิณ~! เธอเป็นหัวหน้าห้องนี่นา~ หาที่นั่งให้อิงสิ”
กำไลติเพื่อนรักที่มัวแต่ถามไถ่ถึง ‘ไอ้นั่น’
กับไอ้หนุ่มกวนประสาทที่รู้สึกว่าจะชื่อ ‘แซกส์’ -_-^^
“จ้าๆๆ อิง~ รอฉันแป็ปนะ”
“(^_^) ( _ _)”
เสร็จแล้วพิณก็เดินออกไป นายแซกส์อะไรนั่นก็เดินเข้ามาใกล้ฉัน =[]=
มาทำไมฟระ!!
“เธอคิดว่า...จะปิดเรื่องที่เธอกับครอบครัวเธอฆ่าใครต่อใครได้นานแค่ไหน”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย!!”
ฉันกล่าวออกมาอย่างเหลืออด ไม่พอใจในการการทำแบบแปลกๆ
ของไอ้คนที่อยู่ข้างหน้าฉันซักไหร่
“ฮึฮึ”
นายนั่นหัวเราะอย่างมีเลศนัยน์ เอ่อ...ฉันชักกลัวอยู่นิดๆแล้วแฮะ >_<
“อิงจ๋า~ เธอนั่งใกล้แว็กซ์นะจ๊ะ ^.^ ตรงนี้” พิณกลับมาอีกครั้งพร้อมกับลากฉันออกมาจาก
นายแซกส์ (หรือเปล่า...ไม่แน่ใจ -v-)
“เฮ้ย~ พิณ เธอจะเอายัยนี่มานั่งใกล้ฉันไม่ได้นะ T0T” เสียงของนายนั่นตะโกนไล่หลังมา
วะ...ว่าไงนะ O_o ใกล้ฉัน?หมายถึงใกล้นาย? กรี๊ดดดด >O< ม่ายยยยย
“ทำไมล่ะ? อิงเขาพึ่งจะย้ายมานะแว็กซ์ ถ้านายไม่ช่วยฉันดูแล ฉันก็แย่สิ T^T ฉันรับผิดชอบ
นายน็อต ไอ้โง่บรมนั่นมานั่งใกล้ฉันแล้วนะ เพราะฉะนั้น คุณหนูแห่งคฤหาสน์คริสตัลเป็นของ
นายย่ะ ฉันไม่อยากรับผิดชอบอะไรอีกแล้ว >w<”
พูดจบยัยพิณก็ผลักฉันแหมะลงกับอกกว้างๆของนายซะ...เอ่อ...แว็กซ์ แม้ฉันอยากจะดิ้นออก
ก็เหอะ...แต่...อยู่อย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะ =w=
“-_-^^ วันมหาซวยบรมของฉันรึไงฟระ? เจอไอ้พี่บ้าคนหนึ่งยังต้องไปเจออดีตแฟนมัน
อีก...” เสียงของนายแว็กซ์บ่นอุบอิบเบาๆ
“อะไรนะ?” ฉันถามเสียงอู้อี้เพราะไม่ได้ยินที่เขาพูด
“ฉะ...ฉันบอกว่า เธอหนักมาก -_-^^ ไม่ต้องมาออเซาะฉันเลยนะ -^- ออกไปจากอกของฉัน
เดี๋ยวนี้” นายแว็กซ์พูดอย่างออกคำสั่ง เขาผลักหัวฉันออกจากอกอุ่นๆของเขา ชิ!คิดว่าฉัน
อยากซบอกนายมากรึไงยะ =^= ไม่เคยคิดเลยนะ (แต่ทำเลยแหละ =v=)
“เชอะ~ ว่าแต่...ที่นั่งนาย...ตรงไหนอ่ะ”
เขาไม่ตอบฉันแต่มองดูเวลาที่นาฬิกาซึ่งแขวนไว้บนเสาต้นหนึ่งก่อนจะเสยาะยิ้มออกมาอย่างมี
นัยน์ และหันมามองหน้าฉัน
“2008091804 Near 230914041523”
“=O=!!”
“^^ ฉันต้องการวัดไอคิวของเธอ ขอให้เธอรู้ที่นั่งของเธอและจัดโต๊ะของเธอให้เสร็จก่อนเธอ
จะเข้าเรียนนะครับ ^.^”
พูดจบนายแว็กซ์ก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับผู้ชายอีกสองคน แต่มีหนึ่งในนั้นที่ฉันรู้สึกคุ้น
เคยมากๆเลย เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน ฉันพยายามเพ่งมองคนผู้นั้นก่อนจะร้องว่า
“เฮ้ย!!”
ทั้งห้องหันมามองฉันเป็นจุดโฟกัสเดียว ไม่เว้นแม้กระทั่งนายแว็กซ์ที่หันมามองด้วยความ
สงสัย
“ไอ้...ไอ้พี่หมู...ไอ้พี่อาร์ต!!”
ขวับ!!
และก็เป็นอย่างที่ฉันคิด!! เมื่อคนที่ฉันเรียกหันขวับมามองฉันอย่างเคืองๆ สงสัยล่ะสิว่าคนที่ฉัน
เรียกมีความสำคัญยังไงกับฉัน -.,- เฮอะๆ ไอ้หมูตอนคนนั้น ก็คือ ไอ้พี่หมูอ้วนอาร์ต (ความ
จริงชื่ออาร์ตเฉยๆ) เป็นพี่ชายที่อ้วนมากถึงมากที่สุด น้ำหนักนี่สุดๆ 100 กว่า ตัวสูงกว่ายัยวิ
นนิดหน่อย (ที่เทียบอย่างนี้เพราะยัยวินเป็นผู้หญิงที่สูงที่สุดในห้องเท่าที่มองมา) ประมาณ
185 เซ็นต์ เหมือนกับไม่อ้วนเนอะ(ตรงไหน) เพราะมันคือมาตรฐานหนุ่มไทย~(ตรงไหนฟระ)
แต่มันดันอ้วนเกินหน้าเกินตาคนอื่นเขามากมายก่ายกอง มันโทรมาบอกฉันทุกวันว่าน้ำหนักลด
แล้วๆ
และที่ฉันจำมันไม่ได้ก็เพราะตัวของมันเล็กลงจริงๆ! OoO
ใช่ค่ะ!ตัวมันลีบลง สูงขึ้นมาก ผมของไอ้พี่บ้าที่เคยแต่ปล่อยให้มันกระเซอะกระเซิงเหมือนรัง
หนูบนหัวก็มิปานกลายมาเป็นทรงผมเซอร์ๆ แลดูน่าจับน่าดม -.,- ใบหน้าที่เคยตูมอ้วน บัดนี้
กลายเป็นใบหน้าเรียวเล็กน้อย ส่วนหน้านี่ไม่ต้องพูดถึง...หล่อมากมาย~! >O<~
“-_-^^ แกเรียกฉันแล้วไม่พูดนี่ มีเรื่องนะไอ้อิง!”
“OoO”
ฉันยังคงตาค้างไม่หายกับใบหน้าและรูปร่างที่ดูดีขึ้นมากของพี่ฉัน
“-_-^^”
“พี่....OoO??”
“ก็เออดิ...เห็นฉันเป็นมาริโอ้รึไง -_-^^ เจอกันก็ไม่ทัก นิสัย...เสีย!!” พูดจบไอ้พี่หมูอ้วน
อาร์ตก็สะบัดหน้างอนๆ มันเป็นอะไรของมันวะ - - ทำอย่างกับตัวเองเป็นผู้หญิง ทุเรศ
“พี่ดัดจริต - -”
“นี่แกกล้าด่าพี่แกเรอะ!!”
“แกเกิดก่อนฉันไม่กี่นาทีเอง ไม่ต้องมาทำตัวมีอำนาจ มันอุบาศว์ -_-”
“ไอ้อิง~!”
พูดจบไอ้พี่บ้าก็ทำเหมือนจะเข้ามาต่อยฉัน ฉันเตรียมรับท่าของมันไว้อย่างอัตโนมัติ มันต้องมา
ท่ายักษ์สามศอกแน่ๆ -.,- ฉันต้องสวนกลับด้วยท่ายักษ์สามเส้า ฮึฮึ~
แต่มันกลับใช้ท่า...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~”
“เป็นยังไงล่ะ เสียท่าล่ะสิ แม่ยักษ์สามเส้า ^O^”
“คิกๆๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก” มันจับจุด
อ่อนฉันได้อีกแล้ว TT^TT มันจักจี้ฉ้านนนนน
แต่...คนที่จักจี้ฉันดั๊นไม่ใช้เจ้าพี่จอมบ้าบอ แต่กลับเป็น...
“นะ...นาย...คิกๆๆ นายแว็กซ์ TO<” ที่ทำหน้าอย่างนี้ไม่ใช้ขยิบตาโปรยเสน่ห์แต่อย่างใดแต่
เป็นเพราะฉันจักจี้จนน้ำตาไหล
“ก็ฉันน่ะสิ ^^ บอกให้ไปหาที่นั่งไม่ใช่เรอะ เธอมายืนปะทะคารมกับพี่ของเธอทำไมล่ะ ^^
เด็กไม่ดีต้องสั่งสอน >O<” พูดจบนายแว็กซ์ก็พยายามเอามือมาจักจี้ฉันต่อ แต่...เสียใจย่ะ
ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าจุดอ่อนนายอยู่ตรงไหน
พลั่ก!
ตึง!
เชะ!
“อ้ากกกกกกกกก~!”
กรุณาอย่าตกใจกับเสียงข้างต้น เสียงพลั่ก~คือเสียงที่ฉันผลักนายนั่นอย่างแรง เสียงตึง~คือ
เสียงที่ตัวนายนั่นล้มลงไปกระแทกเข้ากับโต๊ะแถวนั้น ส่วนเชะ!ฉันขอใช้เป็นเอ็ฟเฟ็ก มันคือ
เสียงที่ฉันเตะเข้าที่น้องชายของนายนั่นอย่างเต็มแรง ^O^ โฮะๆๆ
“ยัย...ยัยปีศาจT^T...เธอจะเล่นให้ฉันเป็นหมันเลยใช้มั้ย?Y_Y”
“เป็นก็ดีสิ จะได้ลดจำนวนผู้หญิงเสียอนาคตเพราะมีลูกกับผู้ชายมั่วๆ แบร่~” พูดพลางแลบลิ้น
ปลิ้นตาให้เขาก่อนจะวิ่งออกมา
“เธอ!จะไปไหน มารับผิดชอบสิ่งที่เธอทำกับน้องชายฉันเลยนะU_U”
“เรื่องไรล่ะ แบร่ๆ >_<” แล้วฉันก็วิ่งออกมา
พลั่ก!
และชนเข้ากับใครคนหนึ่ง >w< เฮอะ ยัยนี่นี่ -_-^^ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เดี๋ยวปั๊ด!
“ขะ...”
“ขอโทษค่ะ \(_ _)/” ยังไม่ทันที่ฉันจะกล่าวขอโทษ (ตามระเบียบ) ยัยนั่นก็ก้มหน้าขอโทษ
ฉันแทน แง่ง บังอาจแย่งบทนางเอกฉันเรอะ >O<~
“อิง O_O”
“หือ?อ่าว?วิน ^^” ฉันยิ้มรับคนที่เดินชนเขา (ความจริงฉันต่างหากเดินชนเขาต่างหาก)
“มีอะไรเหรอ? วิ่งออกมาทำไมอ่ะ?”
“เราจะมาถามที่นั่งอ่ะ”
“อ่าว?เธอยังไม่มีที่นั่งเหรอ? O_o”
“มีแล้ว แต่ฉันไม่รู้อยู่ตรงไหน =_=”
“=_=^^ เธอนั่งใกล้ใครล่ะ?”
“แว็กซ์”
“หมอนั่นให้อะไรประหลาดๆเธอมาทายหาที่นั่งของเขาอีกล่ะสิท่า =^=”
“ใช่ (=_=) (_ _) (=_=)”
“งั้นเดี๋ยวฉันพะ...”
“รุ่นพี่วินนนนนน~! เจ้วัลย์เรียกไปซ้อมบัลเลย์ค่ะ >O<~”
“ง่ะ T^T ซ้อมมาเป็นชาติแล้วยังไม่พออีกเรอะ อิงเธอลองไปถามไอ้กำไลกับไอ้พิณดูละกัน
ฉันไปล่ะ”
ฟิ้วววววว~!
ว่าแล้วยัยวินก็หายไปกับสายลมในเวลาอันรวดเร็ว เอ่อ...แล้วสรุปฉันต้องนั่งตรงไหน ฟระเนี่ย
=_=;;
ความคิดเห็น