คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
- Prologue -
...มันไม่ควรจะกลายมาเป็นแบบนี้...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ไอ้เดย์ มึงชนไหล่กูแบบนี้ หาเรื่องกันใช่เปล่าวะ?”
ดวงตาสีดำเข้มจ้องขมึงมาโดยมีสายตางุนงงของผมจ้องกลับ
“พูดงี้อยากมีเรื่องกันมากใช่มั้ย? สัส เห็นๆกันอยู่ว่ามึงน่ะเป็นคนเดินมาชนกูก่อน”
ไม่พูดเปล่า ผมผลักไหล่มันเข้าเต็มแรงจนมันเซน้อยๆ สายตาของเราไม่ได้ละออกจากกัน ถ้าคนที่เดินผ่านไปผ่านมาสนใจจะยืนหยุดมองซักหน่อยก็คงจะเห็นประกายไฟแบบในการ์ตูนแล่นเปรี๊ยะๆแน่ๆ
“เดย์ นี่ พอเถอะ ซอลว่าเราไปกันเถอะนะ” เสียงหวานร้อนรนของซอลดังอยู่ข้างตัว เธอโผล่มาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้และกำลังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหยุดการปะทะเล็กๆน้อยๆของผมกับชิน แต่แน่นอนว่าแค่นี้ไม่สามารถคำให้อารมณ์คุกกรุ่นของเราดับลงง่ายๆ
“ซอล ไปเข้าห้องเรียนก่อนไป มัวโอ้เอ้เดี๋ยวโดนเช็คชื่อสายนะ ไม่ต้องห่วงน่า เดี๋ยวผมตามไป” ซอลมองผมก่อนจะเหลือบมองชินแวบนึงอย่างอึดอัดนิดหน่อย แล้วตัดสินใจหันตัววิ่งเข้าตึกเรียนล่วงหน้าไป
ชินไม่ได้สนใจซอลและไม่ได้สนว่าจะเข้าห้องสาย แทนที่จะเดินเข้าตึกเรียนมันกลับมุ่งหน้าไปอีกทิศ โดยแน่นอนว่าจะต้องดึงเอาผมไปด้วย
ตลอดทางมันทั้งลากทั้งฉุดกระชากให้ผมรีบเดินตาม ถึงจะเห็นแค่หลังที่กำลังจ้ำพรวดๆไปข้างหน้าผมก็รู้สึกได้ถึงไอความโกรธที่แผ่กระจายออกมา
“โอ๊ย มึง ปล่อยข้อมือกูได้แล้ว บีบซะแรง บ้าเปล่าวะ ถ้า-“ ก่อนที่ผมจะได้บ่นหงุงหงิงอะไรของผมต่อ มันก็หันมาก้มลงประกบปากของเราเข้าด้วยกัน
“ทำไมเมื่อวานโทรไปแล้วไม่รับ?” มันยอมผละออกมาเพื่อถามคำถามนั้น
“อ้าว ก็กูบอกมึงแล้วกูไปดูหนังกะซอล สงสัยตอนออกจากโรงกูลืมเปิดเสีย-“ ไม่ทันพูดจบริมฝีปากของมันก็ประกบลงมาอีกครั้ง ไอ้ห่-นี่ ทำไมชอบตัดบทกูจังวะ ได้แต่บ่นในใจแต่ก็อดเคลิ้มตามมันไม่ได้
“คืนนี้... เปิดล็อกหน้าต่างไว้ด้วย เดี๋ยวกูไปหา” มันกระซิบเสียงกระเส่าอยู่ข้างหูผม ลมหายใจร้อนชื้นนั่นทำให้ผมรู้สึกอึดอัด
“ม...ไม่ได้... จะบ้าเหรอไง วันนี้พ่อกับแม่ฉันอยู่บ้านทั้งสองคนนะ...” เสียงปฏิเสธของผมฟังดูไม่หนักแน่นเท่าที่ผมอยากจะให้มันเป็น ซึ่งดูเหมือนว่าชินเองก็สังเกตุเห็นจุดนี้เหมือนกัน
“นะครับ?”
แค่คำพูดอ้อนเพียงสองคำของมันใจผมก็อ่อนยวบยาบลงทันที
“...ก็ได้...”
ชินยิ้ม มันกดจูบหนักๆลงที่ขมับผมก่อนจะผละออกไปก่อน ส่วนตัวผมยังนั่งรออยู่ตรงนั้น รอเว้นระยะสักพักแล้วค่อยตามออกไปเหมือนเช่นทุกครั้ง แม้ไม่ต้องพูดอะไรทั้งผมและชินต่างก็รู้ดีว่านี่คือกฏที่ต้องปฏิบัติตาม
ใช่ มันเป็นเหมือนเป็นเกมที่พวกเราเล่น
แค่ทำตามกฏ ก็จะไม่มีใครรู้...
ระหว่างที่รอกลับเข้าห้องเรียนผมก็ได้แต่นั่งคิดย้อน
ความสัมพันธ์ของเรามันกลายมาเป็นแบบนี้ได้ไงกันนะ...?
ความคิดเห็น