คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prelude.
SHINee Fan Fiction
Title: 'Nothing Better'
Paring: Minho x Key, Jonghyun x Taemin ft.Onew
Story: Geeratii
Prelude.
เชื่อเรื่องของโชคชะตาบ้างรึป่าว ...?
.
.
*
“คีย์! เร็ว! สายแล้ว!”
ยังเป็นเหมือนเดิมอยู่ทุกวัน ..
3 ปีมาแล้ว
ตอนนั้นเป็นช่วงเปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิ เขาคนนั้นได้เดินเข้ามา..
เป็นเด็กหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าเด็กผู้ชายทั่วไป และใบหน้าที่บอกได้ว่าน่ารักจริงๆนั่นล่ะ แม้เพียงครั้งแรกที่ได้เห็น
ใครๆต่างก็พากันจับจ้อง มองไปที่เขาคนนั้น เด็กนักเรียนใหม่ของชั้นเรา
เขาชื่อว่า .. คิม คิบอม
เป็นเด็กผู้ชายธรรมดาๆ ที่จัดว่าหน้าตาดีเหมือนที่ตอนนี้คนอื่นเค้าพูดกันทั่ว
สุภาพ ยิ้มง่าย แต่ก็ไม่ได้เป็นคนคร่ำเคร่งหรือเรียบร้อยอะไร ออกจะกลางๆ แบบทั่วๆไป
ตอนนั้น เพราะว่าต้องเดินกลับบ้านทางเดียวกันบ่อยๆ
เราถึงได้สนิทกัน
และเป็นเพื่อนสนิทกัน
ผมกับเขา …
ตั้งแต่เมื่อ 3ปีก่อน
จนตอนนี้
ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย ...
“จงฮยอน! นายรู้รึยัง วันนี้มีงานประจำปีที่ตลาดของเรานะ!” คนตัวเล็กพูดด้วยความตื่นเต้น
ยังคงแกว่งกระเป๋าสะพายในมือไปมาอย่างแรงจนมันแทบที่จะฉุดเอาร่างทั้งร่างนั้นล้มคะมำลงไปด้วย
แต่คนที่ว่าก็ยังไม่หยุด ..
ผมมองออกไป สีหน้าท่าทางแสดงอาการเหนื่อยหน่ายในพฤติกรรมนั่น
และกับความเป็น คิม คิบอม ที่ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เกี่ยวกับใคร หรืออยู่ที่แห่งหนไหน
ก็แลดูจะเป็นเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่สำหรับหมอนี่ไปได้ซะทุกเรื่องนั่นล่ะ!
“รู้แล้ว .. คุณพ่อบริจาคเงินไปทั้งหลายอยู่แน่ะ” เบ้หน้าตอบกลับไป
พอได้ยินอย่างนั้น คนข้างๆก็ทำตาโต กระโดดโลดเต้นไปมาอีกครั้ง
“พ่อนายนี่เจ๋งจริงๆ! นายก็เจ๋งด้วยนะ! ดีจัง .. งั้นตอนเย็นเราไปกัน!”
ผมยิ้มน้อยๆกลับไป เป็นเหมือนกับคำตอบอยู่กลายๆนั่นแหละว่า 'ได้.. ไปกัน'
พูดไปไม่กี่คำจากนั้นคนข้างๆก็พูดต่อ
ได้ยินทำนองว่า
“อย่างนี้จะได้ส่วนลดรึป่าว ..”
หรือว่า “บางทีเราอาจจะกินฟรีก็ได้นะ” ประมาณนั้น ทำเอาอดขำไม่ได้ ..
บางทีก็คิด ..
คิดจริงๆนะว่าคิบอมน่ะ .. อาจจะไม่ได้อายุเท่ากับตัวเองจริงๆล่ะมั้ง
หมอนี่เป็นเด็ก 10 ขวบรึไง .. ?
ทำไมถึงได้เอาแต่คิดอะไรง่ายๆ
แบบเด็กๆได้ขนาดนี้ ..
แต่แบบนี้
ก็สนุกดี
.
.
*
ที่ๆพวกเราอยู่เป็นเมืองไม่ใหญ่ไม่เล็กในเขตชานเมือง
มีผู้คนมากก็จริง แต่ก็ไม่แออัด อยู่กับแน่นขนัดอย่างเมืองหลวง
มีไม่กี่ที่หรอกที่มีคนมากๆ ยกตัวอย่างเช่น ที่ที่ผมกำลังถูกถูลากถูกกังจากคนตัวเล็กข้างหน้าให้เดินตามเข้ามานี่ไงล่ะ..
ตอนแรกที่ตกลงว่า หลังเลิกเรียนจะมางานเทศกาลประจำปีของตลาดประจำเมืองนี้ด้วยกัน
ก็ไม่ได้คิดอะไรเลย .. จนกระทั่งได้มาเห็นความวุ่นวายที่ไม่รู้ว่าจะหาจุดจบสิ้นที่ไหนนี่ ทำให้ถึงกับล้มเลิกความตั้งใจ
แต่ทำไมซะอีกล่ะ
แปลก!
ทำไมไอ้บรรยากาศแออัด จราจลมากไปด้วยฝูงคนแบบนั้น
มันถึงได้ทำให้เด็กชายคิม คิบอมเพื่อนรักของตัวเองน่ะ
พึงพอใจเข้าไปได้อีกสามสี่เท่า !
คีย์ใช้มือทั้งสองข้างกระชากแขนของอีกคนแรงๆ พยายามจริงๆที่จะเบียดฝ่าฝูงชนมากมายขนาดนั้น
เพียงเพื่อที่จะโผล่หน้าเข้าไปให้ได้รู้ว่า ตามกลุ่มคนที่จับตัวกันเป็นวงล้อมนั้นน่ะ เค้ามุงเรื่องอะไรกัน
แวะทุกร้านรวงข้างทาง ซื้อขนมหวานหรือไม่ก็ของกระจุ๊กกระจิ๊กไม่จำเป็น
เห็นแบบนั้นจงฮยอนก็ชักเหนื่อยและอยากกลับ ..
จริงๆถ้าไม่เสียมารยาทในการเป็นเพื่อนรักกันมากเกินไปนะ
เค้าอยากจะขอลากลับตั้งแต่ต้นทางแล้วล่ะ ..!
“จงฮยอนนนนนนนน! รีบๆหน่อยสิ เร็ว เดี๋ยวของรางวัลก็หมดหรอก!”
และที่สุดท้ายก็เป็นซุ้มจับฉลากชิงรางวัลที่คลาคล่ำขายดีกว่าที่ไหนๆ แหงสิ .. ของแบบนี้เป็นใครก็ชอบทั้งนั้น
แต่ใช่ว่ารางวัลนั่นน่ะมันได้มากันง่ายๆซะเมื่อไหร่ สุดท้ายหลังจากที่เสียเงินไปหลายสิบคีย์ก็ล้มเลิกความตั้งใจที่ว่า
จะจับให้ได้หุ่นยนต์บังคับตัวใหญ่รางวัลต้นๆนั้นเสียที
เดินหน้าหงิกออกมาอย่างเลี่ยงเสียไม่ได้
อดจะคิดไม่ได้จริงๆ ..
เด็ก ..
บางทีก็แอบนึกอิจฉาความเป็นเด็กของคีย์
เด็กน่ะ มีเรื่องต้องคิดแต่เพียงน้อยนิด
ไม่มีจริต มารยา
ไม่ว่าอะไรก็สามารถคิดให้เป็นเรื่องง่ายๆได้ ..
ตอนนี้มันน่าดีใจที่เรายังคงเป็นเด็ก
แต่พวกเราก็เป็นเด็กกันตลอดไปไม่ได้
ถึงอย่างนั้น จงฮยอนคิดจริงๆนะ
ว่า แต่สำหรับคีย์
เรื่องนั้นมันก็ไม่แน่ ..
จงฮยอนหัวเราะแล้วกันเราะอีกหลังจากที่คีย์กระฟัดกระเฟียดออกมาจากซุ้มอีกซุ้ม
ไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาเช่นเคย
เห็นอย่างนั้นแล้วก็เลยนึกสงสาร หลุดปากบอกว่า เดี๋ยวช่วยยิงปืนให้
เป็นแบบนั้น พอถูกลากเข้าซุ้มยิงปืนไป กลับออกมาอีกทีก็เลยได้ตุ๊กตากระต่ายหน้าตาประหลาดๆมาตัวนึง
แต่อย่างว่า ..
เพราะว่าเป็นคิม คิบอม ไง
“สุดยอดดดดดดดดดดดดดดด! รางวัลแห่งเกียรติยศ!”
นั่น .. เว่อร์ได้อีก =[ ]=!
ระหว่างทางกลับบ้านจงฮยอนถึงได้แต่กุมหัวแล้วพยายามปรามๆคนข้างๆว่าให้เงียบหน่อยเถอะ ..
เงียบหน่อยเถอะ .. คนมองกันเต็มไปหมดแล้วโว้ย !
“สุดยอดจริงๆ โตขึ้นนายไปเป็นแชมป์ยิงปืนได้เลยนะจงฮยอน!
ฉันล่ะภูมิใจจริงๆที่มีเพื่อนเก่งแบบนี้ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปอีก จะฟาดรางวัลให้เรียบเลย ฮ่าฮ่าฮ่า ..”
สุดท้ายเมื่อรู้ว่าห้ามไปก็ไม่ได้อะไร จงฮยอนถึงได้แต่ยิ้ม
ยิ้มขำๆกับอีกคนที่ดูท่าว่าตอนนี้จะเป็นเอามากโข ..
“แหงแหละ .. คนมันเก่งอะ”
“นั่นสิๆๆๆ .. นายนี่มันเก่งทุกเรื่องจริงจริ๊ง!” ไม่พูดป่าวคีย์ยังทำท่าทางล้อเลียนแล้วยกมือขึ้นขยี้หัวคนตัวโตเบาๆ
จนเห็นว่าคนที่ถูกกระทำส่งสายตาดุๆกลับมานั่งแหละ ถึงได้เลิกเล่น
“แหม .. ไรเล่า ทำเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ ทีนายยังตบหัวฉันบ่อยๆเลยนะ” คีย์เบ้ปาก
แสร้งทำน้ำเสียงเสียใจนิดๆ ทั้งๆที่แววตายังเป็นประกายระยิบระยับมองไปที่ตุ๊กตากระต่ายในมือด้วยทีท่าขำสุดฤกษ์อยู่นั่น
“เออ .. ต่อไปก็ว่าจะไม่ทำหยั่งงั้นแล้วล่ะ ..เดี๋ยวสมองนายจะมีปัญหาไปมากกว่านี้ = =;”
“เดี๋ยวเหอะ .. อย่างน้อยเทอมนี้ฉันก็ไม่สอบตกภาษาอังกฤษ!”
น่าภูมิใจเสียเหลือเกิ๊น !
“เหอะ .. แต่ก้หวุดหวิดไม่ใช่เหรอ= =;;”
“โว้ย! พอแล้วน่าคุณจงฮย๊อน! จะมาซ้ำเติมกันทำไม ถึงฉันจะหวุดหวิดแต่อย่างน้อย
นายก็ได้ที่ 1 ของชั้นไม่ใช่เหรอ มันเป็นเรื่องที่ทดแทนกันได้นะ ฮ่าฮ่าฮ่า ~”
เหรอ= =?
สุดท้ายจงฮยอนก็ได้แต่หัวเราะเอือมระอาอีกตามเคย
สายตายังคงมองดูคีย์ยกตุ๊กตากระต่ายขึ้นทำท่าเต้นรำอย่างรื่นเริงใจอยู่ข้างๆ
“ถ้าเกิดวันนึงต้องพูดภาษาอังกฤษขึ้นมาจริงๆ ฉันก็มีล่ามส่วนตัวอยู่แล้วนี่ไง ฮ่าฮ่าฮ่า”
“นายก็เป็นซะอย่างนี้ คิดพึ่งกันตลอดเลยนี่-“-”
“ใช่ๆๆๆ เพราะถึงยังไง จงฮยอนกับฉันก็จะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”
“…”
“ถูกมั๊ย?”
แล้วคีย์ก็ยิ้ม
เป็นรอยยิ้มที่แทบไม่มีใครเลยด้วยซ้ำที่จะปฏิเสธได้
ว่ามันช่างสวยงามจับใจ ..
แต่ก็ทำให้คนมองยอมจำนนได้แทบจะในทุกสิ่งเช่นกัน ..
ถ้าจงฮยอนกำลังโกหก เค้าคงเอ่ยถ้อยคำสารภาพ
และถ้าจงฮยอนกำลังปกปิดอะไรคีย์ก็ตาม เค้าคงเอ่ยปากยอมรับโทษนั้นแต่โดยดี
คีย์นั้นช่างแสนซื่อบริสุทธิ์
หากเทียบกับทุกสิ่งอย่างบนโลกนี้ จงฮยอนมองเห็นคีย์เป็นสีขาว สว่างจ้าอย่างที่ว่า .. ไม่มีวันจะสิ้นสุด
เค้าเป็นแบบนั้นไม่ได้ แต่เพียงแค่มองอยู่ตรงนี้
มันก็ยังเป็นที่ที่ดีมากๆ
“ใช่..ฉันกับคีย์ เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป ตลอดไปเลย”
ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างจริงใจ
ณ เวลานั้นแล้วไม่ว่าใครได้เห็น คงยากที่จะอดยิ้มตามไม่ได้
รอยยิ้มของทั้งสองที่สว่างสไว เคียงคู่กันไปบนทางเดินไกลสุลูกหูลูกตา
..
To Be Continue...
.
.
*
Author Comment(คุยยาววว ว): อะ ฮ๊า !
จริงๆเพราะว่าปิดเทอมนั่นแหละ ถึงได้ว่าง(พยายาม)แต่งฟิคบ้าง พอทำไปๆมาๆก็ได้หลายเรื่องเลย
หลายแนวซะด้วยสิ พยายามดึงดันให้ฟิคตัวเองหลุดออกจากอารมณ์นี้อยู่ แต่ก็ไม่พ้น ฮ่าฮ่าฮ่า ~
(อาจจะโดนเอฟเฟค..........................................)
ก็เนื่องด้วยเกิดเวิ่นอะไรไม่ทราบได้ถึงได้อยากฟัง Nothing Better
(แน่นอนว่าต้องเป็นเวอร์ชั่นจงฮยอน ไม่ใช่ออริจินัล ฮ่าๆ) พอเปิดฟัง .. ก็เหมือนความรู้สึกเก่าๆที่มีต่อเพลงนี้กลับมา
คือ ..
มันเศร้า ซึ้ง โรแมนติกอะไรอย่างนี้เนี่ย !
ชอบจงร้องเพลงนี้จริงน้า ไหนจะเสียงเปียโนอีก เพลงนี้เป็นเพลงที่เพราะสมบูรณ์จริงๆ(จริงๆเสียงบลิงมันก็เป็ดอยู่55)
ฟังรึยัง? ฟังสิคะ อัพโหลดและให้ดูดกันเต็มที่ที่หน้าแรกของเรื่อง 555 X D"
แล้วก็ออกมาเป็นฟิคเรื่องนี้ .. ตอนแรก
จะเป็นฟิคฮยอนมินตอนเดียวจบ พอทำไปทำมา(หมายถึงทำใจ55) มันก็ยังอยากจะมินคีย์จริงๆให้ตายเส่ะ !
สุดท้ายก็คิดว่า เขียนเรื่องยาวไปเลย เรารู้สึกชอบเรื่องนี้ลึกๆเลย ถึงแม้ว่าตอนที่เพิ่งได้อ่านนี้จะเป็นแค่เพียงบทนำก็เถอะ
เกี่ยวกับตอนนี้..
ใช่ .. มีแต่ จงฮยอนกับคีย์
จริงๆแล้วเรื่องนี้มินโฮไม่ค่อยเด่นเท่าไหร่หรอก ทว่ามินโฮ สติล พระเอก 555
ไม่สิ .. จริงๆเรื่องนี้วางคอนเซปไว้ว่าจะให้พระเอกนางเอกเด่นน้อยกว่า จงฮยอนอะนะ ก้าก ~
เด่นๆ ล้อเล่นนะ พระเอกจะไม่เด่นได้ยังไง ไม่ใช่สโนไวท์นะมาตอนจบ 555 !
ส่วน .. ถ้าถามคนแต่งว่า จงฮยอนกับคีย์เป็นเพื่อนกันจริงๆใช่ไหม?
เราคิดว่า..เชื่อว่า เป็นเพื่อนกันจริงๆนะ(แน่ะ) 555
ไม่ต้องห่วง เค้าเป็นเพื่อนกัน .. รักกันมากๆ อย่างเพื่อนที่สนิทที่สุดรักกันจริงๆ
จงฮยอนอาจจะชื่นชมในตัวคีย์มากๆ ไม่ว่าเรื่องไหนก็ตาม แต่จงฮยอนก็คิดกับคีย์จากใจจริงตอนที่พูดว่า
“ใช่..ฉันกับคีย์ เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป ตลอดไปเลย” แน่นอนค่ะ^_^
ส่วนตัวเราชอบตรง..
' คีย์นั้นช่างแสนซื่อบริสุทธิ์
หากเทียบกับทุกสิ่งอย่างบนโลกนี้ จงฮยอนมองเห็นคีย์เป็นสีขาว สว่างจ้าอย่างที่ว่า .. ไม่มีวันจะสิ้นสุด
เค้าเป็นแบบนั้นไม่ได้ แต่เพียงแค่มองอยู่ตรงนี้
มันก็ยังเป็นที่ที่ดีมากๆ '
มากๆเลย
รู้สึกมีความสุขไปด้วยได้เลยนะเนี่ย 555
เหมือนไม่ได้เขียนเองเลยหว่ะ ทำไมมันดูดีจัง 55
เดี๋ยวจะรีบเอาตอน 1 มาลง(เหรอ) +_+ !
+ ถึงจะหลงเข้ามาอ่าน .. ก็คอมเม้นต์ติชมมาได้นะฮ๊า 
~
ความคิดเห็น