คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : TAETEN : Green Tea Latte
"พี่แทยง"
เป็นการเรียกชื่ออีกฝ่ายที่เบามาก
ใครจะไปคิดละว่าคนที่เราอยากอยู่ๆก็มายืนหอบอยู่ตรงหน้าเรา พอสมองเริ่มประมวลผลอะไรได้จู่ๆน้ำตาก็ดันคลอขึ้นมาบดบังการมอง
ยกมือขึ้นปากมันออกแบบลวกๆเพื่อให้อีกคนไม่เห็นว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้
"ต..เตนล์ไม่ได้จะหลบหน้านะ..ต..เตนล์แค่..อ๊ะ!"
ยังไม่ทันที่จะได้อธิบายอะไร
ผู้ชายที่เมื้อกี้กำลังยืนหอบเหนื่อยอยู่แต่ตอนนี้กลับรีบเร่งฝีเท้ามาใกล้ๆเตนล์แล้วดึงตัวเขาเข้าไปกอด
"เรื่องนั้นไว้ค่อยว่ากันทีหลัง"
"ผ..ผม.."
"เรื่องเมื่อวันนั้นฉันขอโทษนะ ฉันยอมรับว่าตั้งใจแต่ฉันกลับไม่ถามถึงความรู้สึกของนายเลยสักนิดนึง ตอนที่จอห์นนี่บอกว่านายเปลี่ยนกะทำงานฉันก็เอาแต่คิดว่านายหลบหน้าฉัน ฉันกลัวนายจะเกลียดฉันที่ทำเรื่องแบบนั้นกับนาย”
เป็นคำสารภาพที่เตนล์ฟังแล้วรู้สึกโล่งอกขึ้นมายังไงไม่รู้
รู้สึกเหมือนกับว่าอีกฝ่ายให้ความสำคัญกลับความรู้สึกของเขามาก มากกว่าความรู้สึกของตัวเองซะอีก
ฝ่ามืออุ่นที่ตอนนี้กำลังลูบอยู่บนกลุ่มผมของเตนล์สัมผัสที่อบอุ่นและอ่อนโยน
กลิ่นน้ำหอมที่อีกคนมักชอบฉีดเมื่อได้กลิ่นก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายทันที
เตนล์เลื่อนมือของตัวเองขึ้นไปโอบกอดอีกคนเอาไว้ฝ่ามือเล็กก็ลูบไปตามแผ่นหลังกว่านั้น
“เกลียดฉันรึเปล่า”
น้ำเสียงทุ้มที่ถามคำถามที่ตัวเองรู้สึกกังวลมาในหลายอาทิตย์
ถ้าเกิดเตนล์บอกว่าเกลียดขึ้นมาละเขาควรจะทำยังไงแล้วถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆเขาคงต้องเนรเทศตัวเองให้ออกจากวงโคจรชีวิตของเตนล์ทันที
“ไม่ได้เกลียดครับ”
เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นมาเป็นคำตอบที่เอาแทยงเองก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
ดีใจที่เตนล์ไม่ได้เกลียดอะไรเขาแต่สายตาเขาก็สังเกตเห็นใบหูเล็กของอีกคนที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงจัดจนมันเห็นได้ชัด
เตนล์กำลังเขินเขางั้นหรอ
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไมผมถึงเอาแต่คิดถึงเรื่องของคุณตั้งแต่เมื่อไร
ตั้งแต่เรื่องวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอคุณเลย ที่ผมเปลี่ยนกะก็เพราะว่าผมต้องจัดเวลาเรียนของตัวเอง
แต่พอเวลามันนานขึ้นเอากลับเอาแต่คิดถึงเรื่องของคุณอยากเจอคุณเหมือนอย่างทุกวัน
ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกเรื่องเปลี่ยนกะก่อนแล้วก็ขอโทษนะครับที่ทำให้คุณต้องกังวล”
เตนล์เงยมองหน้าอีกคนแล้วอธิบายเรื่องของตัวเองให้อีกคนฟัง
พอได้มองหน้าของอีกคนใกล้ๆเตนล์ก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้น เป็นครั้งแรกเลยล่ะมั้งที่เตนล์ได้มองหน้าคุณแทยงใกล้ๆแบบนี้
สงสัยเตนล์คงจะชอบคุณแทยงแล้วละ..
.
.
.
.
.
.
เตนล์กับแทยงต่างเดินมาที่ร้านประจำด้วยกัน
เตนล์เลิกงานในเวลา4ทุ่มของทุกๆวันและมักกลับบ้านคนเดียวหรือไม่ก็พี่แทอิลไปส่งแต่วันนี้จะต่างออกไปจากทุกๆวัน
ทำไมน่ะหรอ
ก็คุณแทยงเขาขออยู่รอแล้วจะเป็นคนไปส่งหลังเลิกงานน่ะสิ
“มาไมไอ้หน้าแมว”
“ย่าห์! จอห์นนี่ทำไมพูดจาแบบนี้”
พักหลังๆมานี้พี่จอห์นนี่มักจะโดนพี่แทอิลดุอยู่บ่อยๆแต่เตนล์ก็ไม่รู้ว่าโดนดุเรื่องจนวันนี้นี่แหละที่เห็นว่าโดนดุเพราะพูดจากับลูกค้าไม่ดี
ส่วนลูกค้าที่ว่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกลก็คุณลูกค้าประจำของร้านอย่างแทยงนี้แหละที่โดน
“พี่แทยงจะรับอะไรดี”
เตนล์เดินออกมาจากหลังร้านพร้อมชุดเครื่องแบบของร้าน
วันนี้ที่ประจำของแทยงไม่ใช่ตีริมหน้าต่างแต่เป็นโต๊ะที่ติดอยู่กับเคาว์เตอร์ที่เตนล์ทำงานอยู่
ก็นั่งมุมนี้มันมองได้ชัดกว่านี่นะ
“เอาชาเขียวลาเต้เหมือนเดิม”
“ครับ”
เตนล์หันกลับไปทำตามออเดอร์อีกคนสั่ง
ชาเขียวลาเต้แก้วเดิมกับคนคนเดิมที่ทำให้ใจเต้นมาโดยตลอด
ทุกการกระทำของเตนล์และแทยงตกเป็นเป้าสายตาของอีก3คนในร้าน โดยเฉพาะกับเด็กหนุ่มม.ปลายพนักงานใหม่อย่างยูคยอมที่ยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใครหรอพี่”
“ลูกค้าประจำน่ะ ดูดีเนอะ”
พอแทอิลเอ่ยบอกชมผู้ชายคนอื่นคนที่มีป้ายแปะไว้ที่ว่าเป็นแฟนอย่างจอห์นนี่ก็อดที่จะส่งสายตาเป็นเชิงดุไม่ได้
สงสัยต้องกลับไปเคลียร์สักหน่อยล่ะ
ใช่ไม่ได้มาชมคนอื่นว่าดูดีทั้งๆที่จอห์นนี่ก็ยืนอยู่ด้วย
พรุ่งนี้ปิดร้านดีมั้ย
.
.
.
.
“เด็กผู้ชายคนนั้นพนักงานใหม่หรอเตนล์”
“ใช่ ยูคยอมน่ะ
ยังเป็นเด็กม.ปลายอยู่เลยแต่สูงกว่าเตนล์อีก”
“ก็เตนล์เตี้ยนิ”
“พี่แทยงก็สูงกว่าเตนล์แค่นิดเดียวเอง
งื้อออ”
น้ำเสียงที่เริ่มงอแงของเตนล์เมื่อถูกอีกคนว่าเรื่องส่วนสูงแต่ยังไม่ทันจะได้ถียงอะไรกลับไปเยอะก็โดนฝ่ามืออุ่นของอีกคนมายี้ที่กลุ่มผมสีน้ำตาลสว่างของเตนล์จนมันฟูไม่เป็นทรงพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเจ้าของฝ่ามืออุ่นนั้น
รอยยิ้มของแทยงที่กำลังยิ้มให้เตนล์
รอยยิ้มที่เห็นแล้วรู้สึกใจสั่น รอยยิ้มที่อบอุ่น
รอยยิ้มที่แทยงไม่เคยยิ้มให้ใครนอกจากเตนล์
ใครเอาน้ำร้อนมาราดหน้าเตนล์กันนะ
ทำไมมันร้อนแบบนี้
.
.
.
.
.
“กลับบ้านกันดีๆนะครับ”
“กลับก่อนนะหมวย
อย่าพาน้องกูเถลไถลนะมึง”
ประโยคแรกเป็นการบอกลากับน้องชายคนสนิท
แต่ประโยคหลังเป็นคำสั่งบอกกับคนที่จะไปส่งน้องชายเขา
ใช่ แทยงไปส่งเตนล์
หอพักของเตนล์กับแทยงอยู่ห่างกันไม่กี่บล็อกของตึก
พวกเขาเองก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าระยะทางมันใกล้แค่นี้แต่กลับไม่เคยเจอกันมาก่อน
ระหว่างการเดินกลับของทั้งคู่ก็มีเรื่องให้พูดคุยกันตลอดทาง ทั้งเรื่องภาพยนตร์ที่ชอบ
แนวเพลงชอบฟัง หรือแม้แต่เรื่องไร้สาระที่ทำในแต่วัน
เสียงพูดคุยที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
เตนล์เป็นคนพูดเก่งส่วนแทยงก็ทำหน้าเป็นผู้ฟังที่ดี
อาการในเวลา4ทุ่มเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ
แต่ก็ยังมีผู้คนเดินกันไปมาทำประสาวัยรุ่นที่ออกมาสังสรรค์กับเพื่อนฝูง
พรุ่งนี้เตนล์ไม่มีเรียนช่วงเช้าเลยไม่รีบที่จะกลับห้องแต่คนที่เดินอยู่ด้วยข้างๆเนี้ยสิไม่รู้ว่ามีงานที่ต้องกลับไปทำด้วยรึเปล่าถึงได้ดูไม่รีบร้อนที่จะกลับห้องพักตัวเอง
“พี่แทยง
มีงานที่ต้องไปทำรึเปล่า”
“พี่เคลียร์หมดแล้ว
แล้วเตนล์ล่ะ”
“ไม่มีครับ
อีกอย่างพรุ่งนี้ก็ไม่มีเรียนเช้าด้วย”
เตนล์ยิ้มออกมาด้วยท่าทางที่แทยงมองแล้วคิดว่ามัน(โคตร)น่ารัก
ไม่รู้ว่านี่จะเร็วไปไหมสำหรับเตนล์แต่แทยงอยากทำให้เตนล์มั่นใจว่าตัวเขานั้นจริงจังกับเตนล์ไม่ใช่พวกที่คิดจะมาเล่นๆ
ถึงเขาจะไม่ได้เดินหน้าจีบเลยก็ตามเถอะ
“เตนล์”
“ครับพี่แทยง?”
“เอ่อออ..เป็นแฟนกันมั้ย”
อยู่ๆก็รู้สึกเขินขึ้นมากับคำพูดของตัวเอง
แต่แทยงเองก็ไม่อยากรอแล้วเขากลัวว่าวันหนึ่งเขากับเตนล์จะต้องห่างกัน
แล้วถ้าเกิดเตนล์ปฏิเสธเขาขึ้นมาละ มีหวังได้จำกัดระยะห่างกับเตนล์แน่ๆ
“เอ่อออ..คือ”
“ถ้าเป็นแล้วพี่จะไม่ทิ้งแน่หรอครับ”
“ครับ?”
“ผมไว้ใจพี่ได้ใช่ไหมครับ”
ตกใจอยู่เหมือนกันที่อีกคนขอเป็นแฟน
แต่เตนล์จะมั่นใจได้ยังไงว่าอีกคนจะจริงจังกับเขามากน้อยแค่ไหน แอบกลัวเหมือนกันว่าถ้าคบกันแล้วจะมีปัญหาที่ทำให้ไม่เข้าใจกันแล้วต้องมาเลิกรากันขึ้นมา
มันจะไม่ยิ่งแย่ไปกว่านี้หรอ
“ไว้ใจพี่เถอะ
พี่ชอบเตนล์ตั้งแต่ที่เตนล์เริ่มมาทำงานที่ร้าน ตอนแรกพี่รู้สึกเอ็นดูเตนล์แต่พอมองนานๆเข้าความรู้สึกมันก็เปลี่ยนไป
พี่ไม่อยากให้เตนล์ยิ้มให้กับคนอื่น พี่อยากเป็นคนที่สามารถดูแลเตนล์ได้”
“พอก่อนครับ
ผมตกลงตั้งแต่พี่บอกว่าชอบผมตั้งแต่ที่เริ่มเข้ามาทำงานแล้วละครับ”
แทยงยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
ยิ่งรู้จักเด็กคนนี้มากเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็กคนโตขึ้นเรื่อยๆความน่ารักก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเหมือนกัน
แทยงดึงเตนล์เข้ามากอดฝ่ามืออุ่นที่ยังคงความอบอุ่นเอาไว้สัมผัสที่กลุ้มผมของเตนล์
เตนล์เองก็เลื่อนมือขึ้นมากอดอีกคนเช่นกัน ถึงจะกลัวในเรื่องบางอย่างแต่ยังไงซะนั้นมันส่วนของในอนาคตเราควรจะมองที่ปัจจุบันมากกว่า
ปัจจุบันตอนนี้มีความสุขยังไงเดี๋ยวในอนาคตก็ต้องมีความสุขเหมือนกันนั้นแหละ
แค่ตอนนี้เรามีความสุขกับคนที่เรารักมันก็ดีแล้ว
เพราะเตนล์เชื่อใจคนคนนี้
เชื่อว่าไม่ว่าจะเรื่องอะไรเกิดขึ้นผู้ชายคนนี้ก็จะอยู่ข้างๆเขาไม่ห่างไปไหนแน่นอน
เตนล์เชื่อแบบนั้น
แทยงก็ยังคงเป็นแทยงคนเดิมและตั้งแต่ตอนนี้เขาก็จะเป็นพี่ลาเต้ของเตนล์
และจะเป็นแบบนี้ตลอดไปไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเข้ามาเข้าขอสัญญาว่าจะจับมือนี้แล้วผ่านมันไปด้วยกัน
“ขอบคุณนะครับที่เข้ามาในวงโคจรชีวิตของผม”
“ขอบคุณเหมือนกันนะครับที่ไว้ใจและเชื่อใจ”
“รักนะครับพี่ลาเต้ของผม”
Talk:
เรื่องนี้แบบพี่เขาต้องรู้สึกเยอะคนเดียว เป็นคนคิดเยอะ
ตอนพิเศษก็ตามมาเช่นเดิม
แต่รอบนี้ไม่เรทเหมือนมนุษย์แมวน้า
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนเลยที่ให้กำลังใจไรท์
ใครที่อยากบ่นไรท์ก็สามารถมาตามบ่นที่ทวิตไรท์ได้
คู่ต่อไปตอนนี้กำลังคิดอยู่จะเอาแนวนี้ดีมั้ยกลัวรีดเดอร์ไม่ชอบ
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกๆคนที่เข้ามาอ่านฟิคของไรท์นะคะ
เจอกันตอนพิเศษนะคะ
Enjoy
Reading And Thank You For Reading
ความคิดเห็น