คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : TAETEN : Green Tea Latte
Tell me if I’m right
Tell me if you need a loving hand
To help you fall asleep tonight
Tell me if I know
Tell me if I do
Tell me how to fall in love the way you want me to
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นเตนล์ก็เลือกที่จะขอแทอิลเปลี่ยนเวลาเข้าทำงานไม่ใช่ว่าจะหลบหน้าแทยงหรอกแต่เพียงแค่เตนล์ต้องการที่จะปรับเวลาให้มันเหมาะกับเวลาเรียน
ตอนนี้เตนล์ได้สอบติดมหา’ลัยแล้วและทุกๆอย่างก็ยังคงดำเนินไปเป็นอย่างเดิม
แต่ตอนนี้เตนล์กลับคิดว่ามันไม่เหมือน
เตนล์ไม่ได้เจอแทยงเลยตั้งแต่วันนั้น
ถึงจะไม่ค่อยได้มาทำงานแล้วก็ตามแต่ร้านนี้มันก็เป็นทางผ่านไปมหา’ลัยและทุกครั้งที่เดินผ่านเตนล์มักจะพยายามมองหาผู้ชายร่างสูงคนเดิมแต่ก็ไม่เจอเลยสักครั้ง เตนล์เลยคิดเพียงว่าแทยงอาจยุ่งๆเรื่องที่มหา’ลัยเลยไม่มีเวลาว่างที่จะมา
.
.
.
.
.
.
.
.
“สวัสดีครับพี่จอห์นนี่”
ผมลับมาทำงานที่ร้านอีกหลังจากที่หายหน้าหายตาไปนาน
อาจจะด้วยเพราะช่วงนี้ติดเรียนกับอะไรหลายๆอย่างที่ผมกำลังพยายามปรับตัวและปรับเวลาให้เข้าที่เข้าทางดี
แต่ตอนนี้อะไรๆก็เริ่มลงตัวแล้วผมเลยกลับมาทำงานต่อที่ร้าน
“อ้าว หมวย ไม่เจอกันตั้งนานแหนะ”
“มีเรื่องต้องจัดการที่มหา’ลัยน่ะครับเลยยุ่งๆ”
“สู้ๆนะ หมวย”
“ขอบคุณครับ”
ผมเดินเข้ามาหลังร้านเพื่อที่จะเปลี่ยนชุดจากชุดนักศึกษามาเป็นเครื่องแบบพนักงานของร้านแทน
ตอนนี้ผมเปลี่ยนมาทำงานในช่วงเย็นแทน
ตอนแรกพี่แทอิลก็ไม่อยากให้ทำหรอกพี่เขากลัวว่าผมจะไม่มีเวลาอ่านหนังสือแต่ผมก็ยังอยากทำพี่แทอิลเลยไม่ขัดอะไรมากแค่อยากให้ผมดูแลตัวเองแล้วก็บริหารเวลาในการเรียนดีๆก็เท่า
ผมเดินกลับเข้ามาภายในร้านอีกครั้งและที่ประจำของผมก็คือเคาว์เตอร์กาแฟที่ผมมักจะคอยชงเครื่องดื่มให้ลูกค้ามากหน้าหลายตาที่แวะเวียนเข้ามาในร้าน
“นี่หมวย”
“ครับพี่จอห์นนี่?”
“เมื่อเช้าแทยงเขาถามหาน่ะ”
ถามหาผมงั้นหรอ
“หมวยมีปัญหาอะไรกับเขาหรือเปล่า”
“แล้วพี่จอห์นนี่ตอบเขาไปว่ายังไงหรอครับ”
“พี่บอกแค่ว่านายติดเรียนน่ะ”
“งั้นหรอครับ ผมไปทำงานก่อนนะ”
รอยยิ้มที่ดูเหมือนกับยิ้มทั่วๆไปแต่สำหรับจอห์นนี่กับแทอิลแล้วนั้นเป็นรอยยิ้มที่อีกฝ่ายกำลังฝืนยิ้มออกมาให้คนรอบข้างนั่นรู้สึกสบายใจ
จอห์นนี่และแทอิลเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ2คนนั้น
ตั้งแต่ที่เตนล์มาขอเปลี่ยนกะทำงานตอนนั้นก็คิดแค่ว่าเตนล์อาจจะกำลังยุ่งๆกับการเรียนในรั่วมหา’ลัยเลยไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อเจอคุณลูกค้าประจำอย่างแทยงที่พักหลังๆมานี้มักจะไม่ค่อยมาที่ร้านถึงมาก็จะมาซักประมาณ10โมงกว่าๆไม่ก็ช่วงเที่ยงๆหรือบางครั้งก็มักจะถามหาเตนล์ว่าไปไหนพอจอห์นนี่ตอบไปว่าเตนล์เปลี่ยนกะไปทำตอนเย็นอีกฝ่ายก็มีสีหน้าที่หมองลงอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อก่อนสั่งชาเขียวลาเต้แต่พักนี่กลับสั่งกาแฟดำแบบขม
ให้อารมณ์เหมือนคนที่กำลังขมขืนกับความรักยังไงยังงั้นล่ะ
ส่วนเตนล์น่ะหรอ
รายนั้นบางทีก็เหม่อลอยหนักหน่อยที่ทำเครื่องดื่มให้ลูกค้าผิด
แทอิลที่มองอยู่ใกล้ๆก็คิดว่าน้องอาจจะเหนื่อยจากการเรียนเลยมึนๆ
ช่วงนี้เลยไม่ค่อยอยากให้เตนล์มาชงเครื่องดื่มกลัวว่าน้องจะโดนลูกค้าโวยวายใส่เลยให้ไปทำพวกเสิร์ฟแทน
ยิ้มเยอะหน่อยก็คงช่วงที่มีเพื่อนที่มหา’ลัยมาที่ร้าน
ตอนที่เห็นกลุ่มเพื่อนของเตนล์ก็แอบตกใจอยู่หน่อยๆตั้งแต่เด็กที่หน้าตาเหมือนกระต่ายกับเด็กตัวสูงที่หน้าตากลับน่ารักพอๆกันที่มักจะเสียงดังกันประจำ
แทอิลกับจอห์นนี่ก็ไม่ได้กุอะไรเด็กพวกนั้นหรอกก็มีเตนล์นั้นแหละที่มักจะไปห้ามเพื่อนของตัวเอง
แต่ถ้าวันไหนเพื่อนไม่มาก็จะใจลอยหน้าตาซึมๆเหมือนแมวหงอยยังไงยังงั้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"หมวย โอเครึเปล่า"
แทอิลเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเตนล์ก่อนเพราะด้วยท่าทางที่ดูแล้วไม่น่าจะโอเคของอีกฝ่ายเลยอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
"อ..โอเคครับพี่แทอิล"
"พี่ว่าวันนี้พักมั้ย
เดี๋ยวที่เหลือพี่ให้ยูคยอมทำก็ได้"
"ไม่เป็นไรครับ
รบกวนยูคยอมเขาน่ะ"
เตนล์ส่ายหัวให้กับแทอิล
เขาไม่อยากจะรบกวนพนักงานรุ่นน้องที่เพิ่งเข้ามาทำงานหรอก เกรงใจเอาซะเปล่าๆ
"ไม่เป็นไรพี่เตนล์
กลับไปพักผ่อนแบบที่พี่แทอิลบอกนั้นแหละ"
"ขอบคุณนะยูคยอม
ขอบคุณครับพี่แทอิล"
เตนล์ยิ้มให้กับคนทั้งคู่
ยกร่างของตัวเองที่รู้สึกอ่อนเพลียกลับเข้าไปที่หลังร้านเพื่อที่จะเปลี่ยนชุดกลับห้องตัวเอง
เตนล์ไม่ได้รู้สึกเกลียดแทยงหรอกแค่กำลังสับสนกับตัวเองก็เท่านั้นเอง
ทุกครั้งที่เตนล์นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นใจเจ้ากรรมมันก็เต้นแรงเสียจนมันหลุดออกมาซะอย่างนั้น
ก็คง..รู้สึกดีละมั้ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ของมึง เอาไปไอ้หน้าแมว"
"นี่! จอห์นนี่พูดดีๆกับลูกค้าสิ"
แทอิลหันไปตีแฟนหมีของตัวเองก่อนจะหันไปโค้งขอโทษให้กับคนตรงหน้า
แทยงชินแล้วละกับการที่จอห์นนี่พูดจาแบบนั้นน่ะ
แทยงเองก็เพิ่งรู้นี่ละว่าจอห์นนี่อายุห่างจากเขาไม่กี่ปีเพียงแค่อีกฝ่ายเรียนเร็วจบเร็วเท่านั้นเองเลยดูโตกว่าคนในวัยเดียวกัน
วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่แทยงมาร้านกาแฟแห่งนี้เพียงแค่ไม่ได้มาในเวลาเดิม
ตั้งแต่ที่เด็กคนนั้นย้ายกะไป นั่นก็เป็นสัญญาณบอกแล้วละว่าเด็กคนนั้นกำลังหลบหน้าเขาอยู่
สงสัยคงจะโดนเกลียดเขาซะแล้วสิ ลี แทยง
วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่แทยงใช่ชีวิตตามประสาวัยรุ่นกับกลุ่มเพื่อนที่ร้านหน้ามอ
บรรยากาศที่เริ่มเย็นลงเรื่อยๆตามฤดูกาลกับเสียงรอบข้างที่เริ่มดังขึ้นเรื่อย แทยงเพียงแค่มองไปตามถนนในยามเย็นผู้คนที่เลิกงานกันก็พากันเดินให้ขวักไขว่
แต่ก็ไม่เท่าร่างที่คุ้นตาถึงจะมองเห็นเพียงแค่ด้านหลังแต่เขาก็ยังจำมันได้ดี
"มึงจะไปไหนไอ้แท"
"เดี๋ยวกูมา"
เขาวิ่งออกจากไป
ถึงแม้จะเห็นเพียงแค่ด้านหลังเขาก็ยังจำได้ว่าเป็นเด็กคนนั้น แทยงวิ่งตามถนนสายตาก็สอดส่องมองหาร่างที่คุ้นเคยจนเจอ
ยังเหมือนเดิมทุกอย่างต่างออกไปก็คงจะเป็นเส้นผมที่ถูกย้อมให้เป็นสีน้ำตาลสว่างที่เข้ากับเจ้าตัว
ขายาวที่กำลังก้าวไปหาคนตรงหน้ากลับต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้มาคนเดียว
สิ่งที่แทยงเห็นอยู่ตอนนี้คือเตนล์ที่กำลังยืนคุยกับใครอีกคนที่แทยงคิดว่าน่าจะเป็นพนักงานใหม่ของร้านจอห์นนี่
ท่าทางที่คุยกันอย่างสนุกสนานกับรอยยิ้มที่แทยงหลงนั้นตอนนี้กำลังถูกเผยให้ใครต่อใครได้เห็น
แทยงทำเพียงแค่เดินกลับไปที่ร้านอย่างเดิม
ก็ไม่รู้จะเข้าไปทักอีกฝ่ายยังไง ดีไม่ดีอาจจะถูกเมินก็ได้ใครจะไม่รู้กันละ
แต่พอเห็นรอยยิ้มนั้นที่มักจะยิ้มให้เขาทุกๆเช้านั่นกำลังยิ้มให้กับคนอื่น
"วิ่งออกไปละกลับมาในสภาพหมาหงอยงี้วะ"
แจฮยอนเพื่อนร่วมคณะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนหลังจากที่เห็นเพื่อนตัวเองรีบวิ่งออกจากร้านไปแล้วกลับมาในสภาพซึมๆหงอยๆ
"มึงเป็นไร
ไหนเล่าดิ"
ลูคัสเพื่อนร่วมคณะอีกคนที่ยื่นมือมาตบบ่าแทยงเบาๆเป็นเชิงให้อีกคนระบายความรู้สึกออกมา
"มึงเคยจูบคนที่เขาไม่ได้เป็นอะไรกับมึงป่ะ"
แทยงพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง
"เคย"
"กูก็เคย"
เพื่อนทั้ง2ต่างตอบ
บรรยากาศที่ทั้งโต๊ะตกอยู่ในความเงียบ
"กูจูบน้องจองอู
ไปเมื่ออาทิตย์ก่อนโดนต่อยเต็มๆหน้าเลย "
"กูก็ว่าอาทิตย์ที่แล้วทำไมหน้ามึงมันช้ำๆ
ที่แท้หลอกเด็กมาจูบนี่เอง สันดานนะมึง"
เป็นลูคัสที่พูดขึ้นมาขัดบรรยากาศที่เงียบจนหนาว
ก็รู้ว่าปกติแทยงเป็นคนเงียบๆแต่ก็ไม่คิดว่าวันนี้จะเงียบจนรู้สึกไม่หน้าเข้าใกล้ขนาดนี้
"กูชอบน้องเขาวะ
แต่กูดันไปจูบน้องกลางถนน จนทุกวันนี้กูไปที่ร้านก็ไม่เจอ จนเจ้าของร้านบอกว่าน้องเขาย้ายกะไปแล้วนั้นแหละ"
“โดนเด็กมันเกลียดแล้วแน่เลยมึง”
แจฮยอนผู้ขึ้นชื่อความปากหมาพูดขึ้นมา
ทำให้สีหน้าของแทยงดูซึมกว่าเดิม
ปัก!
“โอ้ย ตบกูทำไมไอ้คัส”
“ปากหมานะมึง กูขอให้น้องกระต่ายเขาเกลียดมึง
ที่น้องเขาย้ายกะอาจจะเพราะติดเรียนก็ได้”
ประโยคแรกเป็นการบอกแจฮยอนแต่ประโยคหลังเหมือนกับกำลังพูดปลอบเพื่อนตัวเองที่นั่งทำหน้าเป็นหมาหงอยไปแล้ว
จะว่ายังไงดีละอารมณ์เหมือนกับคนที่กำลังอกหักอยู่ยังไงก็ไม่รู้
สงสารมันก็สงสารล่ะนะ
แต่ถ้าจะให้ช่วยก็ไม่รู้ว่าจะช่วยมันยังไงดีเนี้ยสิ
ตอนนี้คงทำได้แค่ปลอบใจเพื่อนหน้าแมวเท่านั้นแหละนะ
“เฮ้อ/เฮ้อ”
ทั้งลูคัสและแจฮยอนต่างทำเพียงถอนหายใจให้กับอาการของเพื่อนตัวเองเท่านั้น
70%
“สวัสดีครับคุณแทยง วันนี้จะรับอะไรดีครับ”
“สวัสดีครับคุณแทอิล วันนี้ขอเป็นกาแฟแล้วกันครับ”
แทอิลรับออเดอร์จากคุณลูกค้าประจำที่พักหลังๆมาเอาแต่ดื่มกาแฟ
แถมหน้าตาก็ดูเหมือนคนไม่ได้นอนยังไงยังงั้น
นั้นก็ไม่ต่างอะไรจากเตนล์ที่ช่วงนี้ดูซึมๆไป เมื่อวานก็เห็นว่ายูคยอมพาไปเที่ยวเล่นคล้ายเครียดอยู่เหมือนกันแต่ไม่รู้ว่าจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างรึยัง
สงสัยคงช่วยสักนิดแล้วล่ะนะ
“นี่ครับคุณแทยง ส่วนนี่ผมแถมให้นะ”
“อ่า ขอบคุณนะครับ”
แทอิลส่งถุงขนมปังของร้านให้อีกฝ่ายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
แทยงรับถุงขนมมาแล้วส่งยิ้มให้อีกคนก่อนจะจ่ายเงินค่ากาแฟแล้วเดินออกจากร้านไป
แทอิลก็แค่อยากให้2คนนี้เจอกันเท่านั้นเอง
เห็นบางวันเตนล์ก็มาถามหาว่าวันนี้คุณแทยงมาที่ร้ายรึเปล่า
หรือบางทีคุณแทยงเองก็มาถามหาเตนล์จากเขากับจอห์นนี่
โชคดีแล้วกันนะครับคุณแทยง
.
.
.
.
.
.
บอกตรงๆว่าช่วงนี้เรียนหนักจนไม่ค่อยได้นอน สภาพตอนนี้เลยไม่ต่างอะไรจากซอมบี้ยังดีที่ได้กาแฟจากร้านเจ้าประจำช่วยชีวิตไว้ไม่งั้นได้หลับคาห้องแน่นอน
แทยงฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะเรียนในหัวก็เอาแต่นึกภาพเหตุการณ์ในเมื่อวานที่เขาเห็นคนตัวเล็กที่กำลังยิ้มแย้มให้กับคนอื่นแบบนั้น
ดูท่าน่าจะมีความสุขดีล่ะนะ
แค่นึกถึงภาพรอยยิ้มที่อีกคนกำลังยิ้มให้คนอื่นอยู่มันก็เกิดอาการหน่วงๆที่ใจยังไงขึ้นมา
กลัวว่าเด็กคนนั้นจะถูกใครแย่งไป
แล้วถ้าเกิดถูกแย่งขึ้นมาจริงๆละเขาจะทำยังไงหรือว่าตัวเขาเองจะไม่มีสิทธิ์อะไร
ตัวเขาเองก็แค่คนที่เอาแต่แอบมองเด็กคนนั้นแถมอุตสาห์ได้สนิทกันแล้วแท้ๆแต่ตัวเขาเองก็ดันไปทำมันพังจนอีกฝ่ายหนีหลบหน้าไป
มึงมันโง่ ลี แทยง
“แทยง
กูกินขนมในถุงมึงนะ”
“แดกจนจะอ้วนตายแล้วมึงอ่ะ
ระวังเหอะน้องกระต่ายของมึงเขาจะหนี”
“เสือกจริงๆเลยมึงนิไอ้คัส
แล้วอันนี้กระดาษไรวะ”
แทยงเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะแล้วมองไปที่กระดาษแผ่นเล็กที่แจฮยอนเอาออกมาจากถุงขนมที่แทอิลเป็นคนเอามาให้ก่อนที่จะดึงมันมาดูว่าคือกระดาษอะไร
บนกระดาษโน้ตแผ่นเล็กที่มีข้อความอยู่นั้นทำให้แทยงรีบกวาดข้าวของทุกอย่างของตัวเองลงบนกระเป๋าเป้ของตัวเองแล้วลุกวิ่งออกจากม้านั่งที่นั่งอยู่
อยากจะขอบคุณคุณแทอิลทั้งเรื่องขนมและก็เรื่องกระดาษโน้ตจริงๆเลย
‘ เวลางานของเตนล์
IN 17:00
OUT 22:00
โชคดีนะครับคุณแทยง
แทอิล
’
.
.
.
.
.
.
เตนล์เดินไปตามทางเดินของถนนในยามเย็นเพื่อมุ่งหน้าไปที่ร้านของแทอิล
ถึงแม้จะมีพนักงานใหม่อย่างยูคยอมมาช่วยแล้วก็ตามเถอะแต่ลูกค้ามันก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆจนบางที่ทำงานกันไม่ทันก็มี
เลยต้องไปช่วยด้วยอีกเรื่องถึงพี่จอห์นนี่จะไล่ให้กลับห้องไปอ่านหนังสือก็เถอะนะ
อยู่ๆก็รู้สึกอยากเจอใครอีกคนขึ้น
คนที่ไม่ได้เจอกันตั้งวันนั้น
มันรู้สึกเหมือนกับอะไรบางอยากหายไปจากคนที่คุยกันได้อย่างสนิทสนมแต่พอเกิดเรื่องแบบนั้นจู่ๆเขาก็ดันหายไปจากวงโคจรของชีวิต
แอบเป็นห่วงนะกลัวว่าอีกฝ่ายจะป่วยหรือเป็นอะไรขึ้นมา
อยากเจอพี่แทยงจัง
“เฮ้อออออ”
“เตนล์”
เตนล์เงยหน้ามองมาทางต้นเสียงที่เรียกชื่อเขา
ทำให้เจอกับผู้ชายที่ย้อมผมสีเทาเหมือนอย่างครั้งแรกที่เจอกัน ที่ต่างออกไปก็คงจะเป็นสภาพที่ดูผอมลงแล้วก็ใต้ตาที่ดำคล้ำจากการอดนอนนั้นอีก
ถึงจะอยากเจอก็เถอะนะแต่ไม่คิดว่าแค่นึกถึงละจะเจอเลยเนี้ยอ่ะสิ
“พี่แทยง”
Talk;
สวัสดีรีดเดอร์ที่น่ารักทกคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เรื่องนี้ไม่มีดราม่า(?)
คิดถึงรีดเดอร์ทุกคน;------;
ตอนเขียนอีพีนี้คือพยายามมาก..
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้
เม้นติชมให้กำลังใจไรท์กันได้เน้ออออ
เจอกันตอนหน้าน้าาา
Enjoy Reading And Thank You For Reading.
ความคิดเห็น