(OS/SF) Unlimited Love ; TAETEN JAEDO JOHNIL ETC.

ลำดับตอนที่ #6 : TAETEN : Green Tea Latte

She’s like cold coffee in the morning

I’m drunk off last nights whisky and coke

She’ll make me shiver without warning

And make me laugh as if I’m in on the joke

Cold Coffee - Ed Sheeren (ฟังแล้วเขินหน่อยๆ)

"ขอโทษที่ทำให้รอนานครับ ชาเขียวลาเต้ที่สั่งได้แล้วครับ"

ผู้ชายคนเดิมที่กำลังสั่งเครื่องเดิมตามปกติ แต่วันนี้เขากลับเอาแต่มองจ้องมาที่ผม หรือว่าผมไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจกันรึเปล่านะ

"เธอเป็นเด็กม.ปลายเหรอ?"

"ครับ! วันปัจฉิมจะมีในอาทิตย์หน้าน่ะครับ"

"ว่าแล้วเชียว"

เหมือนจะเป็นการพึมพำคนเดียวแต่ผมก็ยังคงได้ยินมันอย่างชัดเจน หรือที่จ้องมาเมื่อกี้กำลังหมายถึงเรื่องนี่น่ะหรอ หรือว่าเขาจะไม่พอใจอะไรจริงๆ ก่อนที่ผมจะคิดเยอะอะไรมากกว่านั้นร่างสูงที่อยู่ตรงข้ามผมก็พูดขึ้นมา

"เปล่าไม่มีอะไรหรอก โทษทีนะ ขอบใจมาก"

เขาเอ่ยขึ้นเพียงเท่านั้นก่อนที่จะเดินออกจากร้านไป อะไรของเขากันละนั้น

สวัสดีครับ ผมชื่อเตนล์ ตอนนี้ผมก็ใกล้จะเรียนจบชั้นมัธยมปลายแล้วและช่วงนี้ก็อยู่ในช่วงของปิดเทอมผมเลยมาทำงานพิเศษที่ร้านของพี่แทอิลและทุกๆเช้าเวลา9โมงครึ่งผมจะชงชาเขียวลาเต้ให้กับผู้ชายคนเมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นมักจะมาตรงเวลาและจะสั่งชาเขียวลาเต้เป็นประจำ

"หมวย ชงแก้วนั้นเสร็จแล้วช่วยมามาหน่อยนะ"

"พี่แทอิล..อย่าเรียกผมว่าหมวยสิ ผมเป็นผู้ชายนะ หล่อด้วย"

"ก็หมวยน่ารักนิ เนอะจอห์นนี่"

ประโยคหลังพี่แทอิลหันไปคุยกับพี่จอห์นนี่แฟนร่างหมีของพี่แทอิล หมวยเขาเอาไว้เรียกผู้หญิงนะทำไมต้องมาเรียกกับผมด้วยนะรู้ตัวหรอกนะว่าผมน่ะน่ารักแต่มันก็ยังไม่ชินอยู่ดีกับการถูกเรียกว่าหมวยเนี้ย

‘หึ’

ผมหันไปมองเสียงหัวเราะที่ดังภายในร้าน เผยให้เห็นผู้ชายคนเดิมที่ผมชงชาเขียวลาเต้ให้เหมือนเขาจะรู้ตัวว่าถูกมองเลยหันมาแล้วพยักหน้าเป็นเชิงขอโทษที่เผลอหัวเราะออกมาก่อนที่จะหันกลับไปอ่านหนังสือที่อยู่บนมือของเขา

ชาเขียวลาเต้ที่ถูกดูดไปแล้วครึ่งแก้วกับกองหนังสือที่เขามักจะพกติดตัวมาด้วย เขามักจะนั่งโต๊ะตัวที่ติดกับริมหน้าต่างของร้านซึ่งเป็นจุดที่ผมสามารถมองเห็นเขาได้บางครั้งเขาก็มักจะเอางานที่มหาวิทยาลัยมาทำที่ร้าน  ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเขาชื่ออะไรแต่ผมน่ะเรียกเขาว่า "พี่ลาเต้"  และวันนี้ผมก็ได้คุยกับพี่ลาเต้แล้ว

รู้สึกอารมณ์ดีจัง

            .

            .

            .

            .

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ซ่าาาา

เป็นอย่างที่กรมอุตุบอกไว้เมื่อคืนว่าวันนี้ฝนจะตกในวันนี้ ตอนนี้ก็ใกล้เวลา9โมงครึ่งแล้วพี่ลาเต้คนนั้นจะมารึเปล่านะหรือว่าจะติดฝนอยู่ที่บ้านรึเปล่า

"อยู่ๆก็ตกหนักอย่างกับฟ้าถล่มเลย"

"อืม แบบนี้คงจะเดินทางลำบากน่าดูเลย"

ประโยคแรกคือการตอบคำถามของพี่จอห์นนี่แต่ประโยคหลังเหมือนกับกำลังพูดกับตัวเอง สงสัยวันนี้พี่ลาเต้คนนั้นคงไม่มาละมั้ง

"หมวย วันนี้ผู้ชายนั้นจะมามั้ยนะ"

"อย่าเรียกหมวยสิครับพี่จอห์น แล้วทำไมต้องมาถามผมด้วยล่ะ"

"อ้าว ก็หมวยชอบผู้ชายคนนั้นไม่ใช่หรอ"

ห๊ะ..

"ช..ชอบอะไรกันเล่าพี่จอห์น"

ชอบอะไรกันเล่าจะบ้าหรอพี่จอห์น ชื่อเขาผมยังไม่รู้จะเลย แล้วนี่ทำไมหน้าผมมันถึงร้อนละ แอร์ในร้านก็เปิดนะ

"ก..ก็เขาเป็นลูกค้าประจำร้านนิก็เลยเป็นห่วงแค่นั้นเอง!"

"หรอๆ แล้วทำไมหมวยต้องเขินหน้าแดงด้วยละ"

"ไม่ได้เขินนะ!"

"อื้มมมๆ หมวยของเราทั้งตัวเล็ก ทั้งนุ่มนิ่มแบบนี้นิ น่ารักจังเลยน้าาาา เนอะแทอิล"

พี่จอห์นนี่เข้ามากอดคอผมก่อนที่จะโยกตัวผมไปมา พี่แทอิลที่ยืนมองอยู่ก็อดที่จะขำกับท่าทางของแฟนหมีของตัวเองที่เอาแน่แหย่แกล้งผมทุกครั้ง

"ปล่อยเลย ผมจะเอาที่วางร่มไปไว้หน้าร้าน"

"ฮ่าๆ โทษทีนะหมวย อย่าโกรธสิ"

ให้ตายเถอะก็รู้หรอกว่าพี่จอห์นนี่ชอบแกล้งแหย่ผมประจำก็รู้หรอกนะว่าตัวผมน่ะเล็กแต่พี่จอห์นนี่ก็เล่นสูงซะขนาดนั้นทั้งผมและพี่แทอิลก็เลยดูเตี้ยไปในสายตาของพี่จอห์นนี่แถมยังจะมาบอกอีกว่าผมชอบพี่ลาเต้คนนั้นไม่ใช่หรอก ชื่อของเขาผมยังไม่รู้จักเลยคุยกันก็อย่างมาแค่ตอนที่เขามาสั่งชาเขียวลาเต้หน้าเคาว์เตอร์เท่านั้นแหละ ผมวางที่เก็บร่มไว้ตรงหน้าร้านแล้วสายตาของผมก็ดันไปเจอกับคนคนเดิมในเวลา9โมงครึ่ง

"พี่ลาเต้!"

แย่ละเผลอหลุดปากเรียกชื่อนั้นไปแต่ไอ้เรื่องเรียกชื่อเอาไว้ที่หลังแล้วกันแต่ตอนนี้เขากำลังตากฝนอยู่นะทำไมมายืนตากฝนแบบนี้กันละ

"ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะครับ รีบเข้าไปหลบฝนในร้านก่อน"

"เดี๋ยวพื้นมันจะเปียกเอานะ"

"ช่างมันเถอะครับเรื่องนั้นน่ะ เข้าร้านก่อนครับ"

ผมดึงคนที่ตอนนี้ตัวเปียกไปหมดเข้ามาภายในร้าน ถ้าไม่รีบทำให้แห้งจะเป็นหวัดเอานะแบบนี้เนี้ย

"เดี๋ยวผมไปเอาผ้าขนหนูมาให้นะ"

ผมบอกแค่นั้นเขาก็ทำเพียงพยักหน้ารับเท่านั้น ผมวิ่งชวนกับพี่จอห์นนี่ที่ตอนนี้ถือกาแฟร้อนออกมาให้พี่ลาเต้ที่กำลังนั่งรอที่โต๊ะ อยากจะรู้จังว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงได้ไปยืนตากฝนอยู่หน้าร้านแบบนั้น

ผมเดินออกมาจากหลังร้านพร้อมกับผ้าขนหนู2ผืน ตอนนี้เหมือนพี่จอห์นนี่กำลังจะยืนคุยกับพี่ลาเต้อยู่ ว่าแต่คุยเรื่องอะไรกันพี่จอห์นนี่ยิ่งชอบแกล้งคนอื่นอยู่ด้วยสิ

"พี่จอห์นนี่ ทำอะไรน่ะ"

"เปล่าๆ ฉันกลับไปช่วยแทอิลในครัวก่อนนะ"

พี่จอห์นนี่ตอบเพียงเท่านั้นแล้วก็เดินกลับเข้าไปในครัว

"ผืนนี่เอาคลุมตัวไว้นะครับ แล้วก็ผืนนี่เช็ดผม เดี๋ยวจะไม่สบายเอา"

เขารับผ้าขนหนูไป สายตาก็เหลือบไปเห็นแก้วกาแฟร้อนที่พี่จอห์นนี่เป็นคนเอามาให้ เมื่อก่อนพี่จอห์นนี่ค่อนข้างที่จะใจร้อนตั้งแต่เป็นเป็นแฟนกับพี่แทอิลมานิสัยใจร้อนของพี่เขาก็ลดลงไปเยอะ พี่แทอิลเป็นคนที่ใจดีแถมยังน่ารักพอพี่แทอิลเรียนจบก็มาเปิดร้านกาแฟโดยมีพี่จอห์นนี่เป็นคนคอยดูแลหลายๆอย่างให้ อิจฉาคู่นี้จังเลยครับ เหมือนคู่แต่งงานใหม่เลย

"เตนล์"

เอ๊ะ.. พี่ลาเต้เรียกผมหรอ แล้วรู้ชื่อผมได้ไง

"ครับ!? "

"จอห์นนี่บอกมาน่ะแล้วก็ฉันมีเรื่องอยากจะถาม"

ไหนบอกว่าไม่ได้ทำอะไรไงพี่จอห์นนี่เอาเรื่องอะไรไปเล่าให้พี่ลาเต้ฟังแน่ๆเลย ขออย่าให้เป็นเรื่องน่าอายเลยแล้วกันไม่งั้นละแย่ๆเลยตัวผมเนี้ย

"พี่ลาเต้นี่หมายถึงฉันหรอ"

นั้นไง พูดผิดที่ไหนกันคอยดูนะผมจะฟ้องพี่แทอิลว่าพี่จอห์นนี่แอบอู้งานไปนินทาผมให้ลูกค้าฟัง

"เรื่องนั้นจอห์นนี่ไม่ได้บอกหรอก เมื่อกี้ตอนอยู่ข้างนอกนายเรียกฉันแบบนั้นใช่มั้ย"

“แหะๆ ขอโทษด้วยครับ เห็นคุณลูกค้าชอบสั่งชาเขียวลาเต้เป็นประจำก็เลยเผลอตั้งชื่อแปลกๆให้”

ผมเกาหัวตัวเองแก้เขิน

"ฮ่าๆ ไม่เป็นไร ดีใจซะอีกที่นายจำฉันได้น่ะ"

รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะที่ผมเพิ่งเคยได้เห็นเป็นครั้งแรกตั้งแต่เจอหน้ากัน

"ลี แทยง ชื่อของฉันน่ะ"

"เตนล์ครับ คุณแทยง"

"เรียกพี่แทยงก็ได้"

หลังจากวันนี้พี่ลาเต้ก็ได้กลายเป็นพี่แทยงไปแล้วละ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

            .

.

.

เวลาหลายเดือนผ่านไปผมรู้สึกมีความสุข จากพี่ลาเต้ที่คุยกันโดยมีเคาว์เตอร์ขั้นเอาไว้แต่ตอนนี้กลับเป็นพี่แทยงที่ตอนนี้คุยได้อย่างสนิทสนมโดยที่ไม่มีอะไรมาขั้นเอาไว้ระหว่างผมและเขา ผมเดินออกมาส่งเขาที่หน้าร้านแบบนี้ประจำหลังจากวันนั้นที่ได้รู้จักชื่อเขา

"เตนล์ผมยาวขึ้นรึเปล่า"

"อืม! นี่เตนล์ว่าจะไปตัดก่อนเข้ามหาลัยอ่ะ"

และทุกครั้งที่ออกมาส่งเขาก็มักจะทักในเรื่องเล็กๆน้อยๆในตัวผมไม่ว่าจะเรื่องผม หรือแม้แต่การเจาะหูก็ตาม

"เตนล์ กลับเข้าร้านได้แล้ว แอบอู้หรือไงเรา"

ทุกทีเลยสิพี่จอห์นนี่เนี้ยชอบหาว่าอู้งานตลอดเลย ผมไม่อู้งานนะแต่คุยกับพี่แทยงเพลินเท่านั้นเอง

"แหะๆ เตนล์เข้าร้านก่อนนะพี่แทยง"

"อื้ม ตั้งใจทำงานละ"

ผมเดินกลับเข้าร้านไปโดยที่มีสายตาล้อเลียนจากพี่จอห์นนี่ส่งมา เชื่อสิพอกลับเข้าร้านไปก็จะถูกพี่จอห์นนี่แซวเรื่องที่มาส่งพี่แทยงแน่ๆเลย ผมแอบเบะปากใส่พี่จอห์นนี่แต่เหมือนพี่เขาจะเห็นเลยส่งมือมายีหัวผมแรงๆไปทีนึง

จะฟ้องพี่แทอิลเลยคอยดูสิ!

            ร่างสูงที่ตอนนี้กำลังยืนมองคนตัวเล็กที่กำลังยืนยิ้มให้กับผู้ชายตัวสูง จะว่าหึงก็ไม่เชิงแต่น่าจะหวงมากกว่าหวงรอยยิ้มที่ดูสดใสนั้นเลยไม่อยากให้ไปยิ้มแบบนั้นให้อื่นเห็น

"เมื่อกี้เห็นสินะ หึงหรือเปล่า?"

"หืม?"

"เตนล์น่ะดูออกง่าย คุณเองก็พอจะดูออกได้เหมือนกัน จะว่ายังไงดีละคุณ...”

จอห์นนี่เว้นช่วงของประโยคนั้นเอาไว้ก่อนจะเอ่ยอีกประโยคที่ทำให้คนตรงหน้าตกใจไม่น้อย

"คุณน่ะ ชอบเตนล์ใช่มั้ยละ"

"อึก.."

"ผมมองออกนะ ผมเห็นคุณมองเตนล์ตลอดตั้งแต่ที่เตนล์มาทำงาน ผมไม่ได้อะไรหรอก ผมแค่เป็นห่วง เตนล์มันก็เหมือนน้องของผม ถ้าคุณชอบเตนล์จริงๆผมก็โอเคแต่ถ้าคุณแค่จะมาเล่นๆกับความรู้สึกของเจนล์ละก็ ผมกับแทอิลก็คงจะไม่ยอมหรอกนะ"

จอห์นนี่ทำเพียงพูดเท่านั้นก่อนจะส่งยิ้มให้คนตรงหน้าแล้วก็เดินกลับเข้าร้านไป เขามองออกมาสักพักแล้วกับสายตาของผู้ชายคนนั้นที่มองน้องชายคนสนิทตั้งแต่มาทำงานที่ร้านใหม่ๆมันคล้ายๆกับสายตาของเขาตอนที่มองแทอิล ที่พูดแบบนั้นไปไม่ได้จะกีดกันหรอกแค่เป็นห่วงความรู้สึกของเตนล์กลัวว่าถ้าเด็กคนนั้นอกหักขึ้นมามันจะแย่เอา เตนล์เป็นคนน่ารักและอารมณ์ดีตลอดเวลาไม่แปลกที่จะมีคนเข้ามาจีบแต่ก็ไม่เคยมีใครจีบติดเลยสักคน แต่สำหรับผู้ชายคนนั้นจอห์นนี่อาจจะเปิดโอกาสให้จีบน้องชายคนนี้ก็ได้แต่ถ้าทำน้องชายของเขาเสียใจขึ้นมาละก็เขาจะไม่ปล่อยมันไปแน่ๆ

.

.

.

.

.

            .

            .

            ร่างสูงทีมักจะมาร้านกาแฟนี่เป็นประจำทุกๆเวลา9โมงครึ่งพร้อมกับสั่งชาเขียวลาเต้กับเด็กผู้ชายตัวเล็กที่เขามักจะแอบมองตั้งแต่ที่เด็กคนนั้นมาทำงานใหม่ๆ ครั้งแรกที่เขาเจอเด็กคนนั้นสิ่งแรกที่นึกออกคือ น่ารัก ใบหน้าที่มีดวงตากลมโต จมูกรั้นที่รับกับใบหน้า และริมฝีปากที่ได้รูปที่มักจะยิ้มออกมาตลอดเวลารอยยิ้มที่ทำเอาแทยงรู้สึกดีไปตลอดทั้งวัน

            ลี แทยง ก็เป็นเพียงแค่ผู้ชายนักศึกษาธรรมดาคนหนึ่งที่ตอนนี้กำลังเรียนศึกษาอยู่คณะนิเทศฯก็เท่านั้นเอง เมื่อก่อนเขามักจะอยู่แต่กับเพื่อนฝูงในคณะ แต่ตอนนี้กลับเลือกที่จะมานั่งที่ร้านกาแฟเพียงเพราแค่อยากจะมานั่งมองเด็กน้อยที่อยู่หลังเคาว์เตอร์เท่านั้นเอง

          กินชาเขียวแม่งทุกวันจนจะเป็นเบาหวานแต่มันก็คุ้มที่จะได้นั่งมองหน้าเด็กคนนั้นล่ะนะ

"พี่แทยง ลืมของอีกแล้วนะ"

"อ้าว งั้นหรอ ขอบใจนะ"

มือหนายกขึ้นมาลูบกลุ่มผมสีดำของอีกคนอย่างเอ็นดู หลงรักรอยยิ้มนั้นที่มักจะยิ้มออกมาตลอดเวลา

"พี่แทยงเนี้ยขี้ลืมจริงๆเลย เห็นเท่ๆแบบนี้กลับมีมุมน่ารักกับเขาด้วยสินะ"

เผลอพูดออกมาตามความคิดของตัวเอง เตนล์คงอาจจะลืมไปก็ได้ว่าร่างสูงตรงหน้ายังไม่ได้ไปไหน แต่ที่พูดออกมานั้นมันก็จริงมองภายนอกแล้วแทยงถือว่าเป็นผู้ชายที่หล่อแถมยังเท่ผมสีเทาที่แทยงไปย้อมมาใหม่ดวงตาคมกับจมูกโด่งๆที่รับกับใบหน้าคมนั้น ไหนจะการเจาะหูที่ดูแล้วน่ากลัวแต่สำหรับเตนล์แล้วมันกลับดูเท่ไปซะหมดดูรวมๆแล้วแทยงคือผู้ชายที่หล่อและเท่มากๆอีกคนในสายตาเตนล์เลยก็ว่าได้

"เตนล์.."

"ขอโทษทีครับ ผมมีความสุขมากที่ได้คุยกับพี่แทยงแบบนี้ทุกวันก็เลยเผลอไปหน่อย ก่อนหน้านี้เตนล์ก็ได้แต่คิดนะว่าพี่จะเป็นคนแบบไหน"

ทำไงดีละ จะทำยังไงดี ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้พูดอะไรแบบนี้ออกมาได้ด้วยสีหน้าที่ดูความสุขแบบนั้น ไหนจะรอยยิ้มแบบนั้นอีก

"ที่ลืมของน่ะ..ฉันตั้งใจ"

"เอ๊ะ ตั้งใจ ฮ่าๆ"

ไม่อยากให้รอยยิ้มนั้นไปเป็นของคนอื่นอยากจะเก็บรอยยิ้มนั้นไว้เพียงคนเดียว อยากจะให้รอยยิ้มนั้นมันยิ้มให้เพียงแค่เขาคนเดียว ทำไมน่ะหรอ..ก็เพราะตอนนี้

แทยงหลงรักเด็กคนนี้ไปแล้วน่ะสิ

"อ๊ะ!..พี่แท--- อือออ"

เหมือนทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วแทยงคว้าเด็กตรงหน้าของตัวเองให้เขามาใกล้จนใบหน้าห่างกันไม่กี่เซนจนเตนล์ตกใจกับการกระทำของอีกคน เตนล์กำลังจะเรียกชื่ออีกคนแต่ทุกคำพูดกลับต้องถูกกลืนลงไปเมื่อริมฝีปากหนาของคนตรงตอนนี้ได้ประทบลงบนอวัยวะเดียวกับมัน ไม่ได้จูบแบบลึกซึ้งแต่เป็นการจูบเพื่อบอกความรู้สึกตอนนี้ว่ากำลังรู้สึก แทยงหลงรักเด็กคนนี้จนอยากจะเก็บเด็กคนไว้กับตัวมากกว่าจะให้คนอื่นได้พบเจอ

เมื่อรู้สึกเหมือนว่าจะหมดลมเตนล์ก็พยายามทุบอีกคนให้ปล่อยเขา เห็นแบบนั้นแทยงก็ผละริมฝีปากของตัวเองออกจากเตนล์ แต่กลับรู้สึกผิดอยู่หน่อยๆที่ดันมาจับเด็กตรงหน้ามาจูบทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน

ผลัก!

เมื่อหลุดเป็นอิสระเตนล์ก็เผลอผลักผู้ชายตรงหน้าออกอย่างเร็ว ความรู้สึกที่ยังติดอยู่ที่ริมฝีปากของตัวเองนั้นยิ่งทำให้ความร้อนบนใบหน้าเพิ่มขึ้นเรื่อย

"ขอโทษนะ"

คนตรงหน้าเพียงแค่พูดขอโทษเท่านั้น เตนล์ไม่ได้รู้สึกเกลียดหรอกแค่ตกใจที่อยู่ๆคนตรงหน้าก็มาจูบเขา เตนล์เพียงแค่พยักหน้าตอบอีกฝ่ายเท่านั้ยก่อนจะรีบเดินกลับเข้าร้านไปโดยไม่หันกับมามองอีกคนที่ตอนนี้กำลังรู้สึกว่าตัวเองได้ทำอะไรผิดลงไป

จะติดคุกมั้ยว่ะมึงไอ้แทยงเอ้ยย

Talk:

     สวัสดีรีดเดอร์ที่น่ารักทุกโคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

     คู่ลูจองที่เคยลงไว้ไรท์ขอเอาไปทำใหม่นะคะ

     วันนี้เลยส่งเรือใหญ่มาแทน

     ไม่มีดราม่าแน่นอน(?) ไรท์ไม่ใช่สายดราม่า

     สำหรับใครที่รอตอนพิเศษมนุษย์หน้าแมวอยู่นั้นรอก่อนนะคะ มีให้แน่นอน

     เม้นติชมเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้าาา

     ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคนะคะ

     Enjoy Reading And Thank You For Reading.

B
E
R
L
I
N
❀