(OS/SF) Unlimited Love ; TAETEN JAEDO JOHNIL ETC.

ลำดับตอนที่ #3 : TAETEN : มนุษย์หน้าแมว

Slow motion

We can take, we can take, we can take our time, baby

In slow motion

We can take, we can take, we can take our time, stay here

In slow motion

ผมถูกแทยงพาตัวมาที่โรงแรม เขาเอาแต่ลากผมให้เดินไม่คำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากเขาสายตาที่เรียบนิ่งที่มองคนรอบข้างอย่างเย็นชาทำเอาพนักงานหน้าเคาว์เตอร์ถึงกับสะดุ้ง แทยงในโหมดนี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมเห็น แทยงในโหมดที่ผมรู้สึกไม่อยากพอเจออีก

แกร๊ก!

ปัง!

แทยงเปิดประตูห้องพักก่อนที่จะปิดมันลงอย่างแรงจนเกิดเสียงดังทำให้เอาผมสะดุ้งตัว ตอนนี้เราทั้งคู่ก็ต่างไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้น มือแทยงที่ยังคงจับอยู่ข้อมือของผมเริ่มออกแรงกระตุกดึงผมอีกครั้ง เขาพาผมมาที่เตียงนอน เตียงขนาดคิงไซส์สีขาวสะอาดตากับแสงไฟจากภายนอกที่รอดเข้ามาจากทางระเบียงกระจกของห้อง

ผมตัดสินใจเงยหน้ามองแทยงก็ต้องพบกับสายตาที่มองมาที่ผมด้วยความรู้สึกผิดหวังและเสียใจ ครั้งนี้คงโทษใครไม่ได้เลยนอกจากผม

ผลัก!

"อ..แทยง..จะทำอะไรน่ะ"

แทยงผลักผมให้ล้มลงบนเตียงส่วนตัวเขาก็ตามมาคร่อมทับอยู่เหนือตัวผมเขาไม่พูดอะไรมีเพียงการกระทำที่เขาออกมา แทยงซุกใบหน้าของเขาลงที่ซอกคอของผมริมฝีปากของแทยงไล่ขบกัดไปตามลำคอของผม ผมพยายามทุบและดันเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผลผมเลยทำได้เพียวแค่กำเสื้อยืดของเขาเอาไว้ แทยงยังคงซุกไซร้ใบหน้าไปตามซอกคอของผม ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที้น้ำตาของผมมันไหลออกมา แทยงผละใบหน้าออกมาจากลำคอของผมก่อนที่เขาจะใช้สายตาที่เรียบนิ่งมองเข้ามาที่ดวงตาของผม

"ฉันกลัวนะ"

เป็นแทยงที่พูดทำลายความเงียบนี้ภายในห้องนอนที่มีเพียงแค่แสงไฟจะข้างนอกส่องเข้ามาผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้แทยงกำลังทำสีหน้าแบบไหนแต่น้ำเสียงที่เขาพูดออกมานั้นดูเศร้า

"โดนคนที่ตัวชอบปฏิเสธออกมากลางวงแบบนั้นไหนจะไอ้การที่นายบอกว่าไม่ได้คบใครทั้งที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงฉันขอนายเป็นแฟน มันเจ็บนะรู้ไหม"

น้ำเสียงของแทยงเศร้า เศร้าจนผมอยากจะกอดเขาเอาไว้อยากปลอบเขาเพราะผม ผมที่ดันพูดอะไรโง่ๆออกไปเพียงเพราะคิดว่าแทยงไม่ได้คิดจริงจังกับผม

"ท..แทยง ฉันขอโทษ ฉันก็กลัวไม่ต่างจากนาย นายเอาแต่แกล้งฉัน ลวนลามฉัน แล้วพอนายมาบอกว่านายจริงจังกับฉัน ฉันเลยไม่อยากเชื่อว่านายจะจริงจังกับคนแบบฉัน ฮึก.."

ผมกอดแทยงเอาไว้กอดเหมือนกลับกลัวว่าถ้าปล่อยไปแล้วเขาอาจจะหายไปน้ำตาที่เริ่มแห้งไปแต่ตอนนี้กลับไหล่ออกมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าความรู้สึกเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่า

ผมได้ตกหลุมรักผู้ชายที่ชื่อ ลี แทยง ซะแล้ว

"ฮึก..ขอโทษทีพูดแบบนั้นออกไป ทั้งๆที่นายก็ขอฉันคบแล้วแต่ฉันกลับตอบแบบนั้นไป"

แทยงไม่ได้ตอบอะไรเขาเพียงแค่ส่งฝ่ามืออุ่นมาลูบบนผมของผมเท่านั้น สัมผัสที่อ่อนโยนและอบอุ่นนั้นที่ทำให้หัวใจของผมพองโตขึ้นมาอีกครั้ง

"ขอโทษนะที่ฉันชอบแกล้งนาย เพราะทุกครั้งที่ฉันแกล้งนายสิ่งที่ฉันได้รับกลับมาคือเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของนาย"

ผมผละใบหน้าออกมามองคนตรงหน้าผม แทยงจับให้ผมขึ้นมานั่งคร่อมบนตักของเขา นิ้วเรียวของแทยงยกขึ้นเกลียคราบน้ำตาของผม สภาพผมตอนนี้ไม่ต่างจากเด็กอนุบาลที่ร้องไห้งอแง แทยงส่งยิ้มมาให้ผม ยิ้มที่อบอุ่น

"ฉันรักนายนะเตนล์"

"ฮึก..ฉันก็รักนายเหมือนกันแทยง อย่าพูดว่าจะเลิกสนใจฉันอีกนะ"

แทยงพยักหน้าให้ผมเขากอดเอวของผมเอาไว้เรา2คนต่างมองหน้ากันแทยงยกมือขึ้นมาลูบไปตามแก้มของผม ผมเอียงใบหน้าซบกับฝ่าอุ่นนั้น ผมชอบสัมผัสแทยง สัมผัสที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นถึงแม้มองภายนอกแทยงจะเป็นคนที่ไม่มีความอ่อนโยน แต่แท้จริงแล้วแทยงเป็นคนอบอุ่นและอ่อนโยนจริงๆ เพราะตอนนี้ผมกำลังได้รับสัมผัสเหล่านั้นจากแทยง

"เป็นแฟนกันนะเตนล์"

"อืม!"

ผมมั่นใจในคำตอบครั้งนี้ แทยงยิ้มออกมาซึ่งเป็นรอยยิ้มที่มีความสุขตัวผมเองก็ยิ้มออกมาเช่นกัน เรา2คนมองหน้ากันก่อนที่แทยงจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าของเขามาใกล้ของผมกระชับกอดที่เอวของให้แนบชิดมากกว่าเดิม พร้อมกับริมฝีปากอุ่นที่ตอนนี้มันได้ประทับลงบนริมฝีปากของผมจากจูบที่ไม่มีการรุกล้ำอะไรค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นจูบที่ลึกซึ้งขึ้น แทยงขบเม้มลงบนริมฝีปากของผมลิ้นอุ่นของเขาแตะลงบนริมฝีปากของเป็นเชิงขออนุญาต ซึ่งผมเองก็อนุญาตให้เขาได้เข้ามาสำรวจ ตอนนี้ลิ้นของแทยงกำลังหยอกล้อกับลิ้นของผมอยู่ เมื่อเริ่มรู้สึกจะหมดอากาศผมทำเพียงแค่ทุบไหล่ของแทยงเบาๆเป็นเชิงบอก แทยงผละริมฝีปากออกมาอย่างเชื่องช้าและจูบย้ำลงบนริมฝีปากนุ่มนั้นอีกครั้ง

เสื้อยืดแขนยาวสีดำที่ผมใส่อยู่ตอนนี้กำลังถูกคนตรงหน้าผมถอดออกและเหวี่ยงออกอย่างไม่ใยดี แทยงไล่พรมจูบไปตามเนินไหล่ของผมพร้อมกับทำรอยสีกุหลาบไปตามร่างกายของผม ฝ่ามืออุ่นที่ตอนนี้กลับร้อนตามอุณหภูมิในร่างกายนั้นบีบและขย้ำไปตามตัวของผม สัมผัสที่ทำให้สติของผมเตลิดไปไกล ตัวผมเองที่ไม่อยากเอาเปรียบอีกคนก็เลยเลื่อนมือของตัวเองไปจับที่ชายเสื้อของอีกคนเพื่อที่จะถอดออกเสื้อยืดสีดำของแทยงยงออกแล้วผมก็โยนมันลงไปนอนกองกับพื้นห้องเรียบร้อย ผมมองไปที่เรือนร่างของอีกคน กล้ามท้องที่เห็นได้ชัด หุ่นที่ดูดีเหมือนนายแบบนั้นอีก ทำไมผู้ชายตรงหน้าผมถึงได้ดูดีขนาดนี้กัน

นี่ผมตกหลุมรักแทยงโดยไม่รู้ตัวหรอไงกัน

ริมฝีปากของแทยงก็ยังคงทำหน้าของมันต่อไป ผมวาดเรียวแขนขึ้นโอบกอดรอบคอของอีกคน นิ้วทั้งห้าของผมสอดเข้าไปทีเส้นผมสีดำของแทยงและขยุ้มมันเบาๆเพื่อเป็นการระบายความรู้สึกที่เขามอบให้ ทุกการสัมผัสของแทยงนั้นทั้งอบอุ่นและอ่อนโยนและก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสัมผัสที่เร้าร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ ในตอนนี้เราทั้งคู่ต่างเปลือยเปล่ามีแต่สัมผัสเนื้อแนบและความร้อนจากอุณหภูมิในร่างกายของพวกเรา ค่ำคืนที่มีแต่ความอบอุ่นกับสัมผัสที่แทยงมอบให้ผมไม่มีการเร่งรีบใดๆมีแต่ค่อยๆเป็นค่อยๆ แทยงย้ำทุกสัมผัสเบนตัวผมเหมือนพยายามทำให้ผมจำไว้ว่า

ผมเป็นของเขา

ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของเราทั้งคู่มีเพียงแค่เสียงลมหายใจที่ดังเป็นระยะของเราทั้งคู่ ผมไม่รู้หรอกว่าคืนนี้จะอีกยาวไกลแค่ไหนแต่ถ้าตราบใดที่แทยงยังคงโอบกอดผมเอาไว้ผมก็จะไปไหนจากเขาอย่างเด็ดขาด

“ฉันรักนายนะเตนล์”

“ฉันก็รักนายเหมือนกันแทยง”

     Talk:

               อย่าถามหาNCเพราะเราไม่ถนัด แต่อยากบอกแทยงว่าทำน้องเบาๆหน่อย

               ยังมีใครยังจำปลอกคอที่แทยงพูดได้มั้ย นั้นแหละมันจะมาในตอนพิเศษ แต่ไม่รู้จะมาในรูปแบบไหน

               ขอบคุณรีดเดอร์ทุกๆคนที่เข้ามาอ่านฟิคของเรา // กราบงามๆอย่างไทย

               เรื่องต่อไปที่จะเขียน อยากให้รีดลองเดา(?) บุคคลที่เอาแต่ใจกับบุคคลที่ชอบเอาใจใส่

               แล้วก็ไรท์อยากขอให้รีดเดอร์ช่วยกันคิดชื่อแท็กฟิคเรื่องนี้ด้วย

               ณ จุดๆนี้ ขอบคุณรีดเดอร์ทุกๆคนค่ะ

               จะพยายามต่อไปเพื่อรีดเดอร์

               Thank you for reading.

B
E
R
L
I
N
❀