คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 7
CHOISEUNGHYUN
ผมับรถออมาาร้านายเสื้อันหนาว ผมถึับเหยียบเบระทันหันเลยทีเียว ยัับไปไม่ถึถนนให่เลย หัวหน้ายาับรถมาั้าหน้าอีแล้ว เาและลูน้อเินมายืนอยู่หน้าประูนับึ่ผมเป็นนับ
“ไม่นานไม่้อออารถ” ผมบอแทยัับึรี เพราะสอนนั้นำลัะลารถ
“หัวหน้ายารับ แมป์เปียนส์อยู่ในรถนะรับ วระระวัหน่อยนะ” ผมบอับหัวหน้ายาให้ระวัที่ับรถมาัอย่าเร็ว อนเบรแทยัอาะหัวไประแทับหน้ารถและทำให้หัวแ อุบัิเหุมันเิึ้นไ้ลอ
“่อไปนี้ ุห้ามไปไหนนเียว” หัวหน้ายาไ้รับำสั่มาแล้วมาบอผม
“ผมบอว่าอพัแปปเียว แล้วเี๋ยวะลับไป” ผมย้ำแล้วย้ำอีว่าอพับ้า
“อำลัทยอนส่มาาอเมริาแล้วนะรับ” เาพูเสร็ แล้วล้วระเป๋าในัวสูทเอารูปผมับเสสิ้าอนโนเป็น่าวมาใหู้ แ่ที่น่าใือมีรูปที่ถ่ายิหน้าผมอย่าั รูปนี้ยัไม่ไ้ลสื่อ มีแ่รูปที่ผมปิหน้าปิาลไป ผมับโทรศัพท์ที่มือหัวหน้ายาแล้วยัใส่ระเป๋าสูทอเา
“เท่าไรรับ” ผมถาม แน่นอน.. รูปนี้เป็นารู่เรียร้อเิน ถ้าผมไม่ให้เินรูปนี้็ะอัพลเน็และสื่อ่าๆ
“้อ่ายสอเท่าให้เธอเียบ แล้ว็ปิเรื่อสาาที่อเมริา” หัวหน้ายาอบ
“ใรรู้อี” ผมถาม
“อนนี้มีแ่ท่านประธาน แู่เหมือน ผอ.เว ะยัไม่ทราบรับ” ุยายรู้เรื่อนี้แล้ว แ่พ่อยัไม่รู้
“แุ่ยายไม่รับสายผม” ผมบอ
“ท่านประธานบอว่าไม่อยาุยับุสัพัน่ะรับ” บ้าริ ุยายโรธผมอีแล้ว
“็รู้ว่าเ้าใผิ ่วยผมหน่อยแล้วันนะ” ผมใ้มือไปัเนไทให้หัวหน้ายาเพื่อเป็นารอ้อนวอนอร้อให้เา่วย
“เี๋ยวนี้สื่อไวมารับ ิถึท่านประธานและผอ.เว้วยรับ” หัวหน้ายาับมือผมออาเนไทอเา หัวหน้ายา็เหมือนพ่อนที่สออผม รั้นี้ผมะเื่อฟัเาแล้วัน ผมพยัหน้าแล้วเินเ้ารถไป
“นึว่าที่อันรายที่สุะปลอภัยสุเสียอี” ผมพู.
“ทำไมรับ” ึรีถาม
“วันหยุราวนี้ ะนานว่าที่ิ” ผมบอทั้สอน และูเหมือนว่าสอนะทำหน้าไม่เ้าใ
KWONJIYONG
‘ที่โรแรมอิลลูโ อนสอทุ่ม ไม่้อเอาุหลาบมาให้ผมนะรับ’ อนนี้ผมนั่อยู่ในโรแรมและนึ้อวามที่หมอนี่ส่มาในโทรศัพท์อแอ าบ้าใระเอาอุหลาบมาให้นอย่านาย
“อะไรเนี่ย ทำไมยัไม่มา” ผมพูไปมอนาฬิาไป อนนี้เลยสอทุ่มมาหลายนาทีแล้ว เนื่อาผมไม่มีโทรศัพท์ิัวผมึเินออไปยืนรอหน้าโรแรม ะเ้อู็ยัไม่มา
“เฮ้อ น่าะเอามือถือแอมา้วย” ผมหันไปเห็นน้าๆยืนุยโทรศัพท์อยู่ ผมเินไปำลัะอ้าปาอยืมโทรศัพท์แ่เาลับเินหนีเ้าไปในโรแรม ประูมันเป็นประูแบบหมุนอัโนมัิเป็น่อๆ ผมเินามผู้ายนนั้นเ้าไป้าใน็ไม่เอเา หันไป้านอโรแรมเห็นเายืนมอผมอยู่แล้ว็เินาไป ือแบบ ไม่อยาให้ยืม้อทำผมอับอายนานี้ไหม
ผมเินเ้าไปในโรแรมพร้อมับมอนาฬิา เยหน้าึ้นเผอิเอินอูยืนอยู่ ผมะเินเ้าไปทัแล้วแ่ว่า.. มินโฮแฟนผมเินามินอูมา เาเินมาแล้วอไหล่เา ินอูทำสีหน้าไม่ีเลยทำให้มินโฮมอามสายาที่ินอูมอมาที่ผม มินโฮเห็นผม ใมาินะ เาพยายามเินเ้ามาใล้
“อย่าเ้ามา” ผมพูใส่เ้า อนนี้อึ้สุๆนนนั้นที่มินโฮยืนออยู่หน้าบ้านือินอูนี่เอ ทั้ที่รู้นะว่ามินโฮเป็นแฟนผม เพราะเราบันมา่อนผมะเ้าโรเรียนหมายอี สารเลว!
ผม่อยๆเินถอยหลั
“ีย” เาเรียื่อผม
“อย่าเ้ามานะ” ผมะโน่อนะหันหลัเพื่อเินออไป แ่วันนี้ไม่ใ่วันีอผมอีแล้ว ผมหันไประแทับระทาเ้าอโรแรมอย่าแรทำให้ผมล้มลไป มันเ็บมา มันวรเป็นเาสิที่้อเินมาูผม ทำไม? อายหรอ? ที่แฟนใล้ะเป็นแฟนเ่าโ่เินนับระ ผมลืมาึ้นผู้นในโรแรมมอมาที่ผมันหม โอ๊ย น่าอายที่สุ ทำไมัน ผมวยิ่อันหลายวันมา
“อยาะบ้าาย” ผมมอไปที่ร้อเท้าที่มันระเ็นออไปาเท้าผม
“ใร็ไ้่วยที ใร็ไ้่วยผม้วย” ผมอยภาวนาให้นเินมา่วย ผมไม่ล้าลุึ้นริๆ
ผมไ้ยินเสียร้อเท้าอนบานเินเ้ามา
“ีย” เสียมินโฮพูื่อผม และเหมือนะเินเ้ามา แ่เา็หยุ
“เาบอว่าอย่าเ้ามาไรับ” เสียทุ้มอนที่พูึ้นุ้นมา หรือว่า..
เมนท์้วยน้า ่วยเป็นำลัในารล Chapter 8
<3
1 อมเมนท์ = 1 chapter
ความคิดเห็น