คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การพบกันที่ไม่ค่อยสวย(?)
ตอนที่ 2
ตอน การพบกันที่ไม่ค่อยสวย(?)
ผมเดินลงจากรถพลังเวทย์พลางประคองเอลซ่าที่กำลังเจ็บตัวอยู่อย่างระวัง แม้จะรู้สึกได้ว่าเธอนั้นไม่อยากให้ช่วยและพยายามขืนอยู่เนืองๆ แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปพยุงช่วยเธอ
“ไม่ต้อง...” เอลซ่าเอ่ย เสียงหวานของเธอแหบพร่าราวกับกระซิบ
“ได้ไงล่ะ” ผมส่ายหน้าพร้อมกับส่งยิ้มให้ “เธอน่ะกำลังเจ็บตัวอยู่นะ ให้ฉันช่วยเถอะ”
“นั่นสิเอลซ่า เกรย์กับพวกเราเป็นห่วงเธอนะ” ลูซี่เสริมอีกแรง
“ให้ฉันช่วยเธอด้วยน้า!!เอลซ่า!!” แล้วเสียงยานคางของเจ้าบ้านัตสึก็ตามมา แต่ในตอนนั้นผมแอบเห็นรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของเอลซ่า ทำไมดวงตาที่ดูแข็งแกร่งคู่นั้นถึงได้ดูอ่อนโยนมากสำหรับผมกันนะ
“พวกนาย...” เอลซ่ามองพวกเราอย่างซาบซึ้ง ผมส่งยิ้มให้เธออีกรอบ เธอจึงยอมปล่อยให้พวกเราช่วยพยุงโดยไม่ขัดขืนอีกต่อไป
++++
พวกเราเดินเข้ามาจนถึงปากทางเข้าโรงอาหารประจำกิลด์ที่ซึ่งทุกคนกำลังสุมหัว(?) เอ้ย! ไม่ใช่ๆ กำลังรวมตัวกันมุงดูอะไรซักอย่าง ไม่นั่งกระจายกันทำกิจวัตรเหมือนเคย
“เอาล่ะ พวกนายพอเถอะ...ฉันเดินไหวแล้ว” เอลซ่าจับมือผมและนัตสึออก ผมสังเกตว่าเธอเริ่มดีขึ้นแล้วจึงยอมปล่อยมือ
“แล้วนั่นเค้ามุงดูอะไรกันน่ะ” ลูซี่เอ่ยขึ้นพลางเขย่งตัวขึ้นมอง
“นั่นสิ ไอ๊ส์” แฮปปี้พูด
“พวกนายไปดูกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปหามาสเตอร์ก่อน” พูดแค่นั้น เอลซ่าก็รีบเดินไปหาตาลุงตัวเล็กอย่างไม่รอช้า โดยที่พวกเราไม่อยากขัดใจเธอ...คงจะไปรายงานผลล่ะสินะ
“เฮ้!!! เกรย์ ลูซี่มานี่สิ!!! มัวยืนกันอยู่ทำไม ช้าจริง!!” แล้วอยู่ๆเสียงของนัตสึก็ดังขึ้น เจ้าหมอนั่นไปแทรกเบียดเสียดกับฝูงชนเรียบร้อยแล้ว (เร็วจริงๆ = =”) แถมยังยื่นหน้ามาเรียกทำเหมือนพวกเราเป็นคนผิด
“เอ็งไปตั้งแต่เมื่อไหร่ฟระ!!” ผมโพล่งออกไปอย่างหัวเสีย
ยังจะมีหน้ามาว่าพวกเราอีก!
“เกรย์ พวกเราก็ไปดูบ้างเถอะ” ลูซี่ออกปากชวน ความจริงแล้วผมไม่ค่อยอยากรู้เรื่องชาวบ้านซักเท่าไหร่หรอกนะ
แต่ลองไปดูก็ไม่เสียหายนี่ :)
ผมกับลูซี่พยายามเดินเบียดเหล่าผู้ใช้เวทย์มนต์ทั้งหลายเข้าไปยังกลางวง แต่ยังไม่ทันไรเจ้าพวกนักเวทย์ชายทั้งหลายก็แห่กันมาสมทบเพิ่มอีก = =” ทำอย่างกับว่ามีสาวสวยน่ารักอยู่งั้นแหละ เฮ้อ...ผมล่ะเหนื่อยใจ อึดอัดก็อึดอัด แถมกลิ่นแต่ละคนนี่ช่าง...= =” แต่พอเข้ามาถึงกลางวงได้ก็รู้ถึงคำว่าอิสระ!!
ผมรีบเงยหน้าสูดรับอากาศบริสุทธิ์ที่มีอยู่เพียงน้อยนิด และในที่สุดผมก็ได้เจอกับคนที่ถูกห้องล้อมซะที ดวงตาเรียวสวยสีน้ำเงินคู่นั้นสบเข้ากับผมอย่างจัง เส้นผมละเอียดสีเดียวกับนัยน์ตาวาววับของเธอยาวถึงกลางหลัง ใบหน้านิ่งรูปไข่มองดูแล้วน่ารักอย่างบอกไม่ถูก
ผมนิ่งอึ้งไปสักพักก่อนจะรู้สึกตัวว่าเธอคนนั้นเดินเข้ามาหาผม ผมเริ่มรู้สึกได้ถึงรังสีที่แผ่มาจากบรรดาคนรอบข้างอย่างอิจฉา ช่วยไม่ได้นี่ก็คนมันหล่อ *-* ผมอยากจะตะโกนกู่ก้องออกไปแต่ก็กลัวจะโดนบาทาอันเต็มไปด้วยความหมันไส้รุมสะกำเอาซะก่อน
“นายน่ะเหรอ...เกรย์ ฟูลบาสเตอร์” เด็กสาวเอ่ย ในขณะที่ทุกคนเงียบกริบ นี่แสดงว่าเธอพึ่งเอ่ยปากพูดเหรอเนี่ย แต่ที่สำคัญ...เธอคนนี้รู้จักชื่อผมด้วย OMG (=[]=)!!!
ตอนนี้ผมแอบเห็นทุกคนกำลังทำหน้าอึ้งและตะลึงสุดๆ พวกเขาหันไปกระซิบกระซาบกันไปมา ทำไมกันแปลกมากหรือไงที่คนหน้าตาดีอย่างผมถึงได้มีสาวน้อยน่ารักมารู้จักน่ะ
“อะไรกันน่ะ...คุณเกรย์รู้จักกับเธอคนนี้ด้วยเหรอคะ” อยู่ๆจูเบียที่มาจากไหนไม่รู้ก็พูดเสียงสั่น แล้วทำท่าเหมือนจะร้องไห้ (คนหล่อปวดหัว - -“)
“เธอรู้จักฉันด้วยเหรอ?” ผมหันไปสนใจกับเด็กสาวตรงหน้าแทน ใบหน้านิ่งที่แสนจะน่ารักของเธอในตอนนี้มองเมื่อไหร่ก็ไม่เบื่อ แต่ที่น่าแปลกก็คือ...ท่าทางแบบนั้นมันคุ้นๆแฮะ
“น่าผิดหวัง...”
อะไรนะ มะ...เมื่อกี๊เธอพูดว่าน่าผิดหวังเหรอ
“ธะ...เธอพูดว่าไงนะ” ผมถาม ไม่แน่ใจว่าตัวเองได้ยินผิดรึเปล่า
“คนอย่างนายน่ะ...ไม่สมควรจะเป็นพี่ชายของฉัน”
หลังจากสิ้นเสียงเรียบของเธอ ผมรู้สึกเหมือนมีสายฟ้าฟาดลงจังๆที่แก้มและทั้งร่าง ใบหน้าของผมตอนนี้ชาไปหมด เธอเพิ่งจะพูดไปว่าพี่ชาย...ผมเป็นพี่ชายของเธออย่างนั้นหรอ!?!
=[ ]=!!! << ใบหน้าของทุกคน
ท่ามกลางความตะลึงของทุกคนในโรงอาหาร เด็กสาวคนนั้นปลีกตัวหายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ทิ้งให้ผมอ้าปากค้างและตกเป็นเป้าสายตาอยู่คนเดียว
และแล้วเสียงซุบซิบนินทาก็ดังขึ้นอย่างอึกทึก เจ้าพวกนักเวทย์ทั้งหลายต่างแห่เข้ามาผมอย่างไม่ทันตั้งตัว
“เฮ้ย!! จริงดิไอ้เกรย์!!” คนแรกคือนัตสึ คู่กัดไม่เลิกของผม เจ้าหัวชมพูนั่นเบิกตากว้างอย่างกับไข่ห่าน
“นั่นน่ะสิ” โลกิเสือผู้หญิง พูดเสียงเข้มพลางดันแว่นขึ้น
“พวกเราอยากรู้นะ” มาคาโอะเดินเข้ามาจับบ่าผมแล้วบีบเต็มแรง แถมทำหน้าเหี้ยมใส่ด้วย
“กะ...ก็...” ผมอ้ำอึ้งไปนาน...นึกถึงความลับที่ผมเก็บเงียบมาตลอด จะเรียกว่าเป็นความลับก็ไม่ถูกเพราะไม่มีใครถามผมเลยต่างหาก
น้องสาวของผม...เรย์ลีน ฟูลบาสเตอร์
เธอคนนั้นหายสาบสูญไปเมื่อครั้งสงครามที่เดอิโอร่ามาทำลายหมู่บ้านของเรา ในตอนนั้นผมตามหาเธอจนทั่วทุกหนแห่งแต่ก็ไม่เจอ จนกระทั่ง...ได้พบอุล แล้วหลังจากนั้น ผมก็ไม่ได้ข่าวเธออีกเลย
“ฉันจะไปคุยกับเธอให้รู้เรื่อง!”
ผมโพล่งออกไปอย่างลืมตัวพลางก้าวฉับๆตามเธอไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของคนอื่น คำถามต่างๆพรั่งพรูแล่นเข้าในหัวไม่หัวในหยุด ทำไมกันนะ...ทั้งๆที่เราได้เจอกันแล้วแท้ๆ แต่ทำไมเธอถึงได้ไม่ดีใจแต่กลับทำท่าเหมือนเกลียดฉันเข้าไส้เลยล่ะเรย์!!!
ความคิดเห็น