ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Tale of key ไขกุญแจ เปิดตำนาน ดินแดนมหัศจรรย์

    ลำดับตอนที่ #2 : -1- เสียงเพรียกจาก "แมว" 100%

    • อัปเดตล่าสุด 15 ต.ค. 52


    Tale of key ไขกุญแจ เปิดตำนาน ดินแดนมหัศจรรย์

    -1- เสียงเพรียกจาก “แมว”

              ครืน ครืน ~ ครืน  เสียงฟ้าร้องดังขึ้นขณะที่เม็ดฝนค่อยๆโปรยปรายในยามพลบค่ำ ถึงแม้นตอนนี้ดวงอาทิตย์ยังไม่ลับขอบฟ้าแต่ความมืดกลับปกคลุมท้องนภาเสมือนอยู่ในยามราตรี

                    ในเวลานี้ ทุกสิ่งถูกปกคลุกโดยความมืด  มีเพียงเงาสะท้อนของร่างร่างหนึ่งที่นั่งแอบอิงอยู่ริมหน้าต่าง “วันนี้พยากรณ์อากาศบอกว่าจะมีฝนตกตลอดทั้งคืน ก่อนนอนก็อย่าลืมปิดหน้าต่างด้วยล่ะ” เสียงของใครบางคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชากับร่างนั้น “...” ไม่มีเสียงขานรับแต่อย่างใด เจ้าของเสียงสุดเย็นชาจึงปิดประตู เหลือเพียงร่างเดิมที่ยังคงนั้นประชิดหลังอิงหน้าต่าง

                    คืนนั้นเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง เมื่อเมฆหมอกที่บดบังแสงสว่างจากจันทราค่อยๆเลื่อนลอยออกไป แสงของพระจันทร์ก็เล็ดรอดเข้ามายังหน้าต่างเผยให้เห็นใบหน้าอันงดงามของเด็กสาวที่ ณ เวลานี้ยังไม่เข้าสู่ห้วงนิทราเสียที

                    “สงสัยพยากรณ์อากาศจะผิดแล้วสิ” เด็กสาวเจ้าของเสียงพูดขณะที่มองออกไปยังจันทราที่กำลังเฉิดฉาย เธอมีใบหน้ารูปเรียว ดวงตากลมโต นัยน์ตาสีน้ำเงินราวกับใส่คอนแทคเลนส์ ขนตายาวงอนราวกับปัดด้วยมาสคาร่า จมูกโก่งเป็นสันโด่งได้รูป ริมฝีปากสวยเป็นรูปกระจับสีโอรส ผิวขาวเนียลอมชมพูดุจไข่มุก เส้นผมยาวสลวยสีทอง รวมรวมแล้วเธอคนนี้เป็นเด็กผู้หญิงที่สวยมากเลยทีเดียว

    “เฮ้อ ~อ”

    เสียงถอนหายใจดังขึ้น เด็กสาวเอามือข้างหนึ่งเกาศรีษะขณะครุ่นคิดเรื่องต่างๆ

    ...คุณพ่อ คุณพ่ออยู่ที่ไหน? คุณพ่อ คุณพ่ออยู่ไหน?

    “ติ๋ง” น้ำตาเม็ดหนึ่งถูกหยดลงบนใบหน้าของเด็กสาว

    ...คุณพ่อ คุณพ่ออยู่ไหน? คุณพ่ออยู่ที่ไหน?

    “ติ๋ง ติ๋ง ติ๋ง” เสียงหยดน้ำค่อยๆไหลรินออกมาทีละหยดทีละหยด มือของเด็กสาวกำลังปาดน้ำบริสุทธิ์บนแก้มที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอด้วยความเจ็บปวด เธอไม่ได้เจ็บปวดกายาใดใด หากแต่เจ็บที่ใจเพราะสาเหตุคือความคิดที่เล็ดรอดเข้ามาในหัว

                    “น้ำตานั่นช่างไม่เข้ากับใบหน้าอันงดงามของเธอเลยนะ สาวน้อย” เสียงของใครบางคนดังขึ้นทำให้เด็กสาวตกใจจนตื่นจากห้วงความคิด

    “น่ะ นั่นใครน่ะ?” เด็กสาวเอ่ยขึ้นขณะที่มือข้างหนึ่งปาดน้ำตาอีกครั้ง

    “ข้าเอง!!!

    เสียงตอบรับดังมาจากมุมมืดมุมหนึ่งของห้อง

    “ควับ~บ”

     เธอหันตามที่มาของเสียงแต่ก็ไม่พบสิ่งใดยกเว้นความมืดมิด

    “เหมียว~ว”

    ทันใดนั้นเองก็มีแมวตัวหนึ่งเดินออกมาจากความมืด

    “ก่ะ แกเองหรอที่เป็นคนพูดกับชั้นน่ะ?”

    เด็กสาวเอ่ยขึ้นขณะที่ในหัวของเธอตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่าผิดจากเมื่อครู่

    “ใช่สิ หากไม่ใช่ข้าแล้วจะเป็นใครอื่นได้เล่า”

    ...ม่ะ แมวพูดได้!!! เด็กสาวครางออกมา เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เห็นและได้ยิน แต่นั่นเป็นความจริง เธอกำลังสนทนากับแมวพูดได้

                    ติง ต่อง ติง ต่อง !! เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน เมื่อเสียงนาฬิกาสงบลงห้องทั้งห้องก็อยู่ภายใต้ความเงียบสงัด เด็กสาวจ้องมองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า เธอรู้สึกว่าเธอเคยพบเคยเห็นเจ้าแมวตัวนี้มาก่อน แต่ก็ไม่อาจปริปากถามมันได้

    “ข้า แคนเดลล์ ข้าเป็น แคทอีวิล* (cat evil)”

    แคนเดลล์กล่าว ขณะแสงจันทร์กลับสะท้อนมายังร่างของปีศาจตนนี้ เผยให้เห็นร่างเล็กๆปกคลุมด้วยขนสีเงินแซมดำ ดวงตาสีเหลืองเข้มคู่นั้นกำลังจ้องมองมายังเด็กสาวดูแล้วช่างน่ากลัวเสียจริง

    ...ค่ะ แคทอีวิลหรอ? เด็กสาวคิดและเธอเองก็รู้ความหมายของมัน                                                          

                    ทันใดนั้นเอง แคนเดลล์ หรือ แคทอีวิลพูดได้ก็หันหลังให้เด็กสาวพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า

    “เราควรไปกันได้แล้ว ตามข้ามาสิ”

    “...” ไม่มีเสียงตอบรับจากเด็กสาวมีเพียงเสียงย้ำเท้าของแคนเดลล์เท่านั้น

    “อึก!” เด็กสาวกลืนน้ำลายหนึ่งครั้งก่อนจะเดินตามแมวตนนั้นไป เธอคิดว่าหากตามไปอาจได้พบเรื่องอัศจรรย์อีกก็เป็นได้


    ------------------------------------------------------------------------------------

    -13 ต.ค. 52-


    -
    Gloomy sunday-
    -วันอาทิตย์ที่แสนเศร้า-


                                         i nueng

    Minhai.,²

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×