คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [DYKM] : อดีตวอนเฮ 3
“อื้มมมม” เสียงครางของคนเพิ่งตื่นนอน ทำเอาอีกคนตื่นตามไปด้วย
“พี่ซีวอน...ผมมาอยู่นี่ได้ไง อ...โอ้ย” ดงเฮพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ดันปวดที่แผลขึ้นมาซะก่อน
“อย่าเพิ่งลุกนะ แล้วไหนตอบพี่มาซิ ไปอยู่ในสภาพนั้นได้ไง” ซีวอนเริ่มเข้าประเด็นเครียด
“เอ่อ...คือออ” ถ้าบอกว่าโดนอะไรมา จะถูกรังเกียจมั้ย??
“บอกพี่มาดงเฮ” ซีวอนพูดเสียงเข้ม ไม่มีแล้วคำหวานๆในตอนนี้
“ผมโดน เอ่อ...จ...จูบ และ แล้วผมก็โดน...ผลักหัวกระแทก” ดงเฮอธิบายอย่างยากเย็น
“ใคร” น้ำเสียงแบบนี้แม้แต่ดงเฮฟังยังขนลุก
“รุ่นพี่....”
“รุ่นพี่อะไร”
“คังอิน” ดงเฮก้มหน้างุดทันที
“พี่จะไปไหน” ดงเฮถามทันทีเมื่อเห็นร่างสูงผลุนผลันจะออกจากห้อง
“นอนไปเถอะนะ” ซีวอนตอบอย่างอ่อนโยน
ดงเฮจำใจต้องล้มตัวลงนอนต่ออย่างยากเย็น
ปัง!!
ซีวอนกระแทกประตูห้องของคังอินเปิดออกอย่างแรง
“แหมมม คิดถึงชั้นจนต้องมาหาเลยหรอวะเนี่ย” คังอินเอ่ยแซว
“แก! อย่าพูดมาก ไปเจอกับชั้นที่หลังห้องน้ำ” ซีวอนชี้หน้าก่อนจะเดินออกไป
“เหอะๆ” คังอินไม่มีท่าทีเดือดร้อน ยักไหล่อย่างชิวๆ
“งั้นเดี๋ยวกูมานะไอ่เทม” คังอินหันไปบอกเพื่อนซี้ของตน
ซึงฮยอนพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่คังอินจะเดินตามซีวอนออกไป
มีเหรอที่ พวกชอบสอดจะไม่ตามไป เมื่อเห็นคนจะมีเรื่องกัน คนทั้งห้องรวมถึงซึงฮยอนก็วิ่งตามออกไปเพื่อจะไปดูด้วย
“มีอะไรให้รับใช้หรอครับ หึหึ” คังอินรู้ดีว่าที่ซีวอนมาหาเนี่ยด้วยเรื่องอะไร
“แกไม่ต้องมาพูดมาก ผลัก!!” ซีวอนปล่อยหมัดแหวกอากาศตรงเข้าหน้าของคังอินทันที
“อึ๋ยยย~” คนที่ตามมาดูร้องอย่างเสียวๆ
“กูไม่ยอมมึงหรอกนะ ผลัก!!” คังอินสวนกลับทันที
ทั้งคู่ตะลุมบอลกันท่ามกลางเสียงเชียร์ดังกระหึ่ม
“พี่ทึกๆ” เด็กหนุ่มคนนึงวิ่งเข้ามาหาร่างบาง
“มีอะไร”
“มีเรื่องหน้าห้องน้ำชายอ่ะ” เด็กหนุ่มนนั้นรีบบอกก่อนจะรีบวิ่งกลับไปดูเหตุการณ์
“หึ่ยยย” ร่างบางพึมพำอย่างหัวเสียก่อนจะวิ่งตามไป
ตอนนี้ร่างบางยังไม่ได้เป็นสารวัตรนักเรียน แต่แค่มีหน้าที่คอยตรวจความเรียบร้อยรอบๆ เป็นผู้ช่วยสารวัตรนักเรียนคนปัจจุบัน
แต่วันนี้สารวัตรนักเรียนไม่มาซะด้วยสิ หน้าที่ควบคุมเลยตกเป็นของเค้าคนเดียว
“เฮ้ๆๆ เอาเลยๆ อึ่ช! ตุบ! ผลัก! วู้วววว” เสียงโหวกเหวกดังไปทั่ว
“ถอยออกมา” อีทึกตะโกนใส่พวกที่มุงอยู่ บางคนที่รู้ว่าร่างบางเป็นใครก็รีบถอยให้แต่โดยดี
แต่ไอ่พวกที่มันไม่คิดจะถอยก็ยังคงมุงกันเต็ม จนอีทึกต้องใช้วิชาตัวเล็กลอดเข้าไปจนถึงจุดศูนย์กลาง
“พวกนายหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ” อีทึกตะโกนใส่ทั้งสองที่ยังคงฟัดกันไม่ยอมฟังใคร
“หึ่ยยย ไม่หยุดใช่มั้ย” อีทึกมองซ้ายมองขวา ก่อนจะหันไปเห็นแม่บ้านกำลังถูพื้นห้องน้ำอยู่
ได้การล่ะ!
“ป้าครับ ผมยืมแปป” มือบางคว้าถังที่เต็มไปด้วย น้ำเน่าๆ ที่ใช้ซักไม้ถูพื้น
สาดดดดดด!!~
“เห้ยยย” พวกที่อยู่บริเวณใกล้ๆก็พลอยโดนน้ำที่กระเซ็นไปด้วยจึงแตกตื่นวิ่งหนีกันให้ควัก
“อะไรวะเนี่ย” คนที่โดนน้ำเข้าไปเต็มๆ ผละออกจากกันก่อนจะต่างคนต่างโวยวาย
“ทึก!” เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อรู้วาคนที่ตัวเองสาดน้ำใส่เป็นใคร
ก็เมื่อกี้มันมองเห็นหน้าไม่ชัดนี่หว่า
“แหะๆ คังอินเองหรอ เค้าขอโทษ” อีทึกยิ้มแหยงๆ ก่อนจะหันไปมองอีกคนนึงที่มองตัวเองนิ่งๆเช่นเดียวกัน
“พวกนายตามชั้นมาก่อนละกัน ไปเคลียกันที่ห้อง” อีทึกสั่งก่อนจะเดินนำไป
“โห่ยยยย” ซีวอนบ่นแต่ก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี
“มีเรื่องอะไรกัน” อีทึกนั่งประจำโต๊ะของสารวัตรนักเรียน ก่อนจะหยิบสมุดบันทึกออกมาบันทึก
“ไอ่นี่ มันมายุ่งกับแฟนชั้น” คำตอบของซีวอนเล่นเอาอีทึกนิ่งไปชั่วครู่
“แน่ใจหรอ” อีทึกถามเผื่อจะเป็นการเข้าใจผิด
“ไม่เชื่อรึไง จะไปดูปากแฟนชั้นมั้ยล่ะที่โดนมันจูบน่ะ” อีทึกยิ่งสะอึกเข้าไปใหญ่
จ...จูบเลยหรอ
“แถมมันยังผลักแฟนชั้นซะหัวกระแทกโต๊ะจนแตกด้วย” ซีวอนยังคงเสริมต่อ
“คังอิน” อีทึกเรียกอีกคนอย่างไม่อยากเชื่อ
คังอินได้แต่เบือนหน้าหนี
ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“หยุดก่อน คังอิน” อีทึกลุกขึ้นก่อนจะวิ่งตาม
พรืด~!!
น้ำจากตัวของทั้งสองที่เปียกเต็มพื้น ทำเอาร่างบางที่รีบวิ่งอย่างไม่ระวัง ลื่นจนเกือบหงายหลังแต่ยังดีที่อีกคนมีความรวดเร็ว จึงคว้าเอวบางไว้ได้ทัน
“เอ่อ....” อีทึกอ้ำอึ้ง ตอนนี้หน้าของทั้งสอง ห่างกันไม่ถึงคืบ
แล้วดูเหมือนว่า หน้าของซีวอนจะเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆด้วย
ผลัก!~
อีทึกผลักซีวอนได้ทันก่อนที่จะเข้าใกล้มากกว่านี้แล้ววิ่งตามคังอินออกไป
ทำไม?
อยู่ใกล้ๆ ใจมันก็สั่นแปลกๆ
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของซีวอนคนนี้ละเนี่ย
ซีวอนคงยังไม่รู้ว่ามีอีกคนที่ทนนอนรอในห้องพยาบาลไม่ไหว จึงได้เดินออกมาตามหาร่างสูงจนมีคนบอกว่าอยู่ในห้องปกครอง ร่างบางจึงคิดจะมาตาม
แต่...ภาพที่เห็น
มันก็สร้างความทุกข์ทรมานใจได้ไม่น้อย
และตั้งแต่นั้น ก็ดูเหมือนกับว่า ซีวอนจะเปลี่ยนไป
ไม่มีอีกแล้วคำที่ใช้เรียกว่าเจ้าหญิง
ไม่มีอีกแล้วคำพูดหวานๆ
ไม่มีอีกแล้วการเทคแคร์ที่มากเหมือนเมื่อก่อน
ตอนนี้แค่ถามว่า
จะไปไหน
หรือ ไปไหนมา
หรือ กินข้าวยัง
มันก็แค่คำพูดที่คนเป็นแฟนต้องพูดกันอยู่แล้ว
และที่สำคัญ ดงเฮสังเกตได้ว่าสายตาเวลาที่ร่างสูงใช้มองอีทึกนั้น มันดู
หลงไหล อยากจะเข้าไปหา
บางทีซีวอนก็นั่งเหม่อลอย
เป็นยังงี้มาประมาณ 2 อาทิตย์
จนดงเฮไม่รู้จะทำยังไง
จนวันนึง...
“ประกาศถึงนักเรียนทุกคน วันนี้เราจะเลิกเรียนคึ่งวันเนื่องจากจะมีทุบกำแพงของโรงเรียนเพื่อขยายพื้นที่ และเพื่อจะได้ไม่เป็นอันตรายขอให้นักเรียนทุกคนกลับบ้าน” เสียงประกาศตามสายทำให้นักเรียนส่วยใหญ่ ร้องอย่างดีใจที่ไม่ต้องเรียนคาบบ่ายทุกคนจึงเตรียมเก็บของเพื่อจะกล้บบ้าน
“ฮ่า วันนี้ไปเที่ยวกันป่าว” ดงเฮหันไปถามเพื่อนทั้งสอง
“ไม่รู้ดิ วันนี้แม่งจะทุบกำแพง ต้นไม้แถวนั้นก็ต้องโดนตัดไปด้วยดิ” คำพูดของฮยอกแจเล่นเอาดงเฮนิ่งค้าง
“เรามาสลักไว้ที่ต้นไม้ต้นนั้นกัน” ดงเฮชี้ไปที่ต้นไม้ที่อยู่ติดริมกำแพง
“เอาสิ” ดงเฮ ลุกลงไปหยิบก้อนหินขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ นำไปขูดกับต้นไม้ต้นนั้น
ดงเฮ ❤ ซีวอน
ร่างสูงเดินมากอดร่างบางจากทางด้านหลัง
ก่อนจะจับมือที่ถือหินของร่างบาง มาบรรจงเขียนไว้ข้างใต้คำที่ร่างบางเขียน
ซีวอน ❤ ดงเฮ
“เราจะรักกันตลอดไป~” ทั้งสองมองดูอักษรที่ถูกบรรจงสลักไว้ที่ต้นไม้ ก่อนจะพูดออกมาพร้อมๆกัน
“สัญญารักของชั้น” ดงเฮรีบวิ่งออกจากห้องไปท่ามกลางความสงสัยของเพื่อนทั้งสองทันที
แบร่นๆ !!~
เสียงเลื่อยไฟฟ้าดังกระหึ่มไปทั่วสวน
“ไม่ๆ อย่านะ” ดงเฮร้องห้าม
“อะไรกันพ่อหนุ่ม” ผู้ชายคนนึงเดินมาทางดงเฮ
“ปล่าวครับ ขอโทษครับ” ฮยอกแจที่วิ่งตามกล่าวขอโทษแทนเพื่อนของตนที่ไปขัดจังหวะการทำงาน
“นี่แกเป็นอะไร” ฮยอกแจเขย่าแขนเพื่อนของตน ที่เอาแต่ทำหน้าตาตื่นตระหนก
“อย่า...แกห้ามลุงเค้าสิ อย่าให้เค้าตัด อย่าให้เค้าตัด” ดงเฮตอนนี้เหมือนคนบ้า เอาแต่พร่ำเพ้อ
“บอม แกช่วยไปตามพี่ซีวอนมาหน่อยสิ” ฮยอกแจหันไปบอกคิบอม ร่างสูงก็ทำตามแต่โดยดี
เลื่อยไฟฟ้าเริ่มตัดไปตามต้นไม้รอบๆต้นที่ถือเป็นสัญญารักของ ซีวอน และ ดงเฮ
ดงเฮใจเต้นระทึก ได้แต่ขอพร ให้พวกนั้นไม่ตัดต้นไม้ของเค้า
แต่ก็คงจะสายไป เมื่อลุงคนที่ถือเลื่อยไฟฟ้าเดินมาหยุดอยู่ที่ต้นไม้ต้นนั้น
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ดงเฮกรีดร้องเสียงดัง
“มีอะไรกันน่ะ” ซีวอนที่รีบวิ่งมาตามที่คิบอมบอก เดินมาหยุดอยู่ข้างๆดงเฮ
“พี่ซีวอน ฮึก...ห้ามเค้าสิ อย่าให้เค้าตัด อย่าให้เค้าตัด” ดงเฮยิ่งมองภาพที่เลื่อยไฟฟ้าค่อยๆ กินเปลือกต้นไม้เข้าไปทีละนิด น้ำตาก็ไหลพราก
“อย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ดงเฮถลาเพื่อจะเข้าไปห้ามลุงคนนั้น
แต่ฮยอกแจกับคิบอมก็ช่วยกันจับไว้
“พี่ซีวอน ห้ามสิ ห้ามเค้า ม่ายยยยยยยย” ดงเฮดิ้นไม่หยุด ก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากร่างสูง
แต่ซีวอนเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
ดงเฮยิ่งใจเสียเข้าไปใหญ่
นี่ซีวอนไม่เห็นค่าของต้นไม้นั้นเลยใช่มั้ย
“เราจะรักกันตลอดไป~”
คำพูดวันนั้นยังคงดังก้องไปถึงขั้วหัวใจ
ทำไม ทำไม ไม่ทำอย่างที่พูดวันนั้น
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ดงเฮยิ่งกรีดร้องเข้าไปใหญ่ เมื่อเลื่อยนั้นกินลำต้นไปมากกว่าครึ่ง
“พวกแกปล่อยชั้นสิ ปล่อยๆ ชั้นจะไปห้ามลุงเค้า ปล่อยยยยยยยยยยยย” ดงเฮร้องไห้โหวกเหวก สภาพร่างบางตอนนี้ดูไม่ได้เอาซะเลย หน้าตาเปรอะไปด้วยน้ำตา
ครืดดดดดด~
จนในที่สุด เลื่อยนั้นก็ตัดลำต้นโค่นล้มไปอย่างไม่ใยดี
“ม่ายยยยยยยยยยยยยย” ดงเฮตาเหลือกกับภาพตรงหน้า ตัวบางสั่นสะท้าน ก่อนที่ร่างบางจะสลบไป
“ดงเฮ ดงเฮ” ฮยอกแจกับคิบอมพยายามจะเขย่าตัวเรียกดงเฮให้ตื่น
ซีวอนได้แต่มองดงเฮอย่างไม่รู้จะทำยังไง ก่อนจะเดินหนีออกจากที่ตรงนั้นไป
ปล่อยไว้เพียงแต่…
ความเศร้าหมองของร่างที่สลบไปแล้ว แต่น้ำตามันยังไม่หยุดไหลเนี่ยสิ
เพื่อนทั้งสองได้แต่มองซีวอนอย่างไม่พอใจ ก่อนจะช่วยกันพยุงร่างบางกลับไปส่งที่บ้าน
ความคิดเห็น