คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [DYKM] : อดีตวอนเฮ 2
1 เดือนผ่านไป
“เจ้าหญิงน้อยๆของผม วันนี้อยากกินอะไรล่ะ” ซีวอนเอ่ยถามร่างบางที่นั่งอยู่บนตัก
นี่ขนาดในรร.นะ
แล้วที่อื่นจะขนาดไหน
สรรพนามที่ถูกเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
จากดงเฮ เป็นที่รัก
จากที่รัก เป็นสุดที่รัก
จากสุดที่รัก เป็นเจ้าหญิง
จากเจ้าหญิง ก็เป็นเจ้าหญิงน้อยๆของผม
มันดูจะเป็นที่เลี่ยนเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นมากไปมั้ย?
“เจ้าหญิงน้อยของผม อยากกินอะไรล่ะ” ฮันคยองล้อเลียนซีวอน โดยหันไปโอบฮีชอล
“อุ้ย ผมอยากกินพี่นะครับพี่ซีวอน” ฮีชอลก็เล่นไปตามน้ำ ทำหน้าตาล้อเลียนสุดชีวิต
“มากไปๆ” ซีวอนว่า
“อยากกินก็กินสิ พี่ป้อนให้” ฮันคยองยังคงไม่เลิกเล่น
อ้ำ~ ฮีชอลทำท่างับ
ไม่มีใครสังเกตเล้ยย ว่าคนที่โดนแซวอีกคน หน้าแดง ตัวแดงไปหมดแล้ว
“นี่พวกแก เห็นมั้ยเนี่ย เจ้าหญิงน้อยของชั้นเขินจนตัวแดงแล้วเนี่ย” ซีวอนเอามือโอบรอบเอวบางของคนที่อยู่บนตัก พร้อมกับเอาหน้าผากพิงหลังบางนั่น
เล่นเอาคนถูกกระทำ หน้าแดงเข้าไปอีก
“โอ้ยย กูจะอ้วก ไปดีกว่า” ฮันคยองทำท่าอ้วกก่อนจะลากคนที่อยู่ข้างๆไป
เมื่อสองคนนั้นไปบรรยากาศก็...เงียบบ
มีเพียงเสียงลมพัดเบาๆ
กับเสียงใบไม้ที่เคลื่อนตัวไปตามแรงลม
ดอกไม้ที่โตเต็มที่ ต่างพากันร่วงปลิวไปตามแรงโน้มถ่วงเบาๆ
บรรยากาศ มันชั่งโรแมนติกยิ่งนัก
“เอ่อ...พี่ครับ” ดงเฮเลือกที่จะทำลายความเงียบ ถ้าไม่พูดมันจะยิ่งเขินมากกว่านี้
“หืมม” ขานรับทั้งๆที่หน้ายังคงซบอยู่ที่แผ่นหลังของร่างบาง
“รักมั้ย?”
“ที่สุด” คำตอบที่ฟังดูสั้น แต่ความหมายของมันนั้น ช่างลึกซึ้ง
ชเว ซีวอน รัก ลี ดงเฮ ที่สุด
ลีดงเฮ รัก ชเว ซีวอน ที่สุดเหมือนกัน
“เรามาสลักไว้ที่ต้นไม้ต้นนั้นกัน” ดงเฮชี้ไปที่ต้นไม้ที่อยู่ติดริมกำแพง
ร่างสูงจึงจำต้องเงยหน้ามาจากแผ่นหลังอันหอมกรุ่นนั้น เพื่อมองตามนิ้วของร่างบางไป
“เอาสิ” ดงเฮ ลุกลงไปหยิบก้อนหินขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ นำไปขูดกับต้นไม้ต้นนั้น
ดงเฮ ❤ ซีวอน
ร่างสูงเดินมากอดร่างบางจากทางด้านหลัง
ก่อนจะจับมือที่ถือหินของร่างบาง มาบรรจงเขียนไว้ข้างใต้คำที่ร่างบางเขียน
ซีวอน ❤ ดงเฮ
“เราจะรักกันตลอดไป~” ทั้งสองมองดูอักษรที่ถูกบรรจงสลักไว้ที่ต้นไม้ ก่อนจะพูดออกมาพร้อมๆกัน
ดงเฮเอนหลังพิงอกกว้างของ ซีวอน พร้อมกับหลับตาอย่างมีความสุข
ซีวอนก็จรดจมูกลงกับเรือนผมนุ่มละมุนนั้น พร้อมกับหลับตาอย่างมีความสุขเช่นกัน
ทั้งคู่โยกตัวไปมาเล็กน้อย แสดงถึงความรักที่มีต่อกันมากขึ้น
ถ้าใครได้เพียงมาเห็นภาพนี้ มันชั่งดูโรแมนติกยิ่งกว่าในหนังซะอีก
มันเป็นภาพที่ทั้งสองจะจดจำเป็นอย่างดี
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลายเดือนผ่านไป
“มึงเห็นมั้ยไอ่เทม มันอ่ะมีความสุขกันเกินหน้าเกินตา” คังอินหันไปพูดกับเพื่อนซี้ของตน
ภาพของซีวอน และ ดงเฮ เดินสวีทกันไปทุกมุมของรร.
มันน่าหมั่นไส้ชะมัด!!!
“แล้วแกจะเอาไง แกก็มีอีทึกอยู่แล้วหนิ”
“หึ แกก็รู้ว่าชั้นเล่นๆ” คังอินแสยะยิ้ม
“เหอๆ ไอ่เลวเอ๋ยย” สำหรับคังอินมันถือเป็นคำชม
เย็นวันนั้น
//วันนี้พี่มีประชุมห้อง ไปรอพี่ที่สวนหลังรร.ก่อนนะ//
ข้อความที่ถูกส่งมายังมือถือของคนน่ารัก
“เห้อ รอตรงนี้ละกัน” ดงเฮเอากระเป๋าวางไว้ที่ม้านั่งก่อนจะเดินชมสวนไปรอบๆ
จนมาหยุดอยู่ที่ต้นไม้ที่ทั้งสองคนสลักคำบางคำไว้
มือบางลูบร่องรอยนั้นเบาๆ
ยิ่งได้สัมผัสยิ่งทำให้ยิ้มได้
มันช่างเป็นความสุขที่มากล้น
แต่ดงเฮคงจะไม่รู้
ความสุขน่ะมักจะอยู่กับเราไม่นานหรอกนะ.....
“อะแฮ่มๆ” เสียงปริศนาดังขึ้น เล่นเอาร่างบางสะดุ้งโหยง
“ค...คังอิน”
“แหมๆ ไม่เคารพกันเลยนะ ที่ซีวอนน่ะ พี่ซีวอนอย่างนู้น พี่ซีวอนอย่างนี้ แหวะ จะอ้วก” คังอินตะคอกใส่ร่างบาง
“ต้องการอะไร”ดงเฮถามอย่างหวาดๆ
“น้ำตาของนาย กับความทุกข์ใจของซีวอน” คังอินพูดน้ำเสียงเย็นชา
ดงเฮมีสีหน้าวิตกอย่างเห็นได้ชัด
คนตรงหน้าไม่เคยมีอะไรที่หน้าไว้ใจ
ศัตรู
ศัตรูของคนรักก็เหมือนศัตรูของเรา
“ยังไง”
“ก็คงจะเป็นอย่างงี้” คังอินพูดจบก็กระโจนจับร่างบางนอนราบไปกับม้านั่งทันที
“อย่านะ” ดงเฮร้องเสียงหลง พยายามจะลุกขึ้น แต่ด้วยกำลังมหาศาลของร่างที่กดทับเค้าอยู่ การที่จะหลุดออกไปมันคงไม่ง่ายอย่างที่ใจคิด
“หึหึ พระเอกคงขี่ม้ามาไม่ทัน” คังอินเปรยก่อนจะประกบจูบปากบางทันที
ดงเฮปิดปากสนิท ทำทุกวิถีทางไม้ให้คังอินลุกล้ำเข้ามาได้
“หึ่ย เปิดปากสิ” คังอินผละออก พร้อมกับตวาด ก่อนจะประกบปากลงไปอีกครั้ง
“โอ้ยยยย” คราวนี้คังอินต้องร้องจ๊าก เมื่อดงเฮ กัดเข้าที่ริวฝีปากของคังอินเข้าอย่างจัง
มือหนาจับปากของตัวเอง แล้วเมื่อเห็นเลือดที่ไหลไม่หยุด สายตาก็ตวัดมาหาร่างบางทันที
ร่างบางทำท่าจะวิ่งหนี แต่ก็โดนแขนแกร่งกระชากกลับมากระแทกกับอกล่ำของคังอินทันที
“โอ้ยย” การประทะอย่างจังก็สร้างความเจ็บปวดให้ร่างบางได้ไม่น้อย
“แกกล้ากัดชั้นหรอ ผลัก~” คังอินตวาดใส่หน้าก่อนจะผลักร่างบางจนหัวกระแทกกับขอบของม้านั่งจนสลบไป
“เวรแล้วไงกู” คังอินสบถอย่างหัวเสียก่อนจะรีบวิ่งหนีไป
ผ่านไปไม่นานซีวอนก็เดินมาอย่างร่าเริง
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อหันไปเห็นร่างบางที่นอนสลบอยู่ที่พื้น แถมที่ขมับยังมีเลือดไหลซิบอยู่ด้วย
ร่างสูงลุกลี้ลุกลนวิ่งเข้ามาหาร่างบาง ก่อนจะสังเกตเห็นรอยเลือดที่ติดอยู่ตรงขอบม้านั่ง ทำให้เข้าใจว่าร่างบางหัวกระแทกกับมัน
“ดงเฮๆๆๆ” ซีวอนเขย่าร่างบางเบาๆ เมื่อเห็นว่าไม่ตื่น ซีวอนก็รีบอุ้มร่างบางในท่าเจ้าหญิงก่อนจะวิ่งตรงไปยังห้องพยาบาลทันที
การที่คนหล่อคนเด่นอย่าง ซีวอน วิ่งโดยอุ้มคนที่ทุกคนรู้ว่าเป็นแฟนของซีวอน อย่างเร่งรีบ เป็นจุดสนใจที่ดีมาก
เมื่อถึงห้องพยาบาล ซีวอนพบว่าไม่มีคนอยู่เลย ร่างสูงจึงค่อยๆวางร่างบางลงบนเตียงอย่างทนุถนอม ก่อนจะควานหาสำลีชุบแอลกอฮอลล์มาทำความสะอาดแผลให้ร่างบาง
“ซี๊ดด” เสียงที่แสดงถึงอาการแสบดังเล็ดลอดออกมาจากปากของคนน่ารักที่หลับตาพริ้มอยู่
“ทนหน่อยนะครับ เจ้าหญิง” ซีวอนกระซิบเบาๆ
ขั้นตอนสุดท้ายโดยการนำผ้าก๊อซมาปิดทับลงไปบนบาดแผลเป็นอันเส็ดเรียบร้อย
“ทำอีท่าไหนถึงได้เอาหัวไปโขกได้ล่ะเนี่ย”
ในหัวซีวอนตอนนี้คงจะคิดว่าร่างบางแค่ซุ่มซ่ามล่ะ
แต่ร่างสูงจะสังเกตมั้ยว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ
“เอ๊ะ?” ร่างสูงสักเกตเห็นความผิดปกติของปากเจ้าหญิงน้อยของเค้า
มันดูแดง ดูช้ำผิดปกติ เหมือนโดนใคร บดขยี้มาอย่างงั้นล่ะ
ไม่น่าใช่ ใครมันจะกล้า
แล้วมันจะเป็นอะไรไปได้ล่ะ
จะเป็นอะไรถ้าไม่ใช่...
จูบ!!
“ใคร” ซีวอนครางออกมาเบาๆ ด้วยกลัวว่าร่างบางจะตื่น
ใครมันท้าทายได้ถึงขนาดนี้
ท้าทาย ชเว ซีวอนคนนี้!!
“อย่านะ.........พี่ซีวอน ช่วยผมด้วย” แค่น้ำเสียงที่ฟังดูสั่นเครือของร่างบางก็ปลุกร่างสูงให้สติกลับมาได้แล้ว
“ไม่เป็นไรนะ เจ้าชายอยู่นี่ อยู่ดูแลเจ้าหญิงน้อยตรงนี้” ซีวอนคว้ามือบางมาแนบที่แก้มตัวเอง
“รักซีวอนนะ” ดงเฮช่างเป็นคนที่เปลี่ยนความคิดได้เร็วไวนัก
ร่างสูงอดใจไม่ไหวต้องขโมยหอมแก้มไป 1 ที ก่อนจะขึ้นเตียงไปนอนติดกับร่างบาง
ร่างสูงค่อยๆยกหัวร่างบางขึ้นมาหนุนแขนของตัวเอง เพื่อจะได้ใกลชิดกันมากขึ้น
ซีวอนหลับตาตามร่างบางข้างๆ
ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป
ความคิดเห็น