คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ,, ตอนที่ ๕ , เด็กแก ? รุ่นน้องลวงโลก
“ทำไมนายถึงได้ทำอาหารอร่อยจัง?”
“ถามผมงั้นหรอ ?” ยุนโฮชี้ตะเกียบที่ถืออยู่เข้าหาตนเองในขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งสนทนากันระหว่างอาหารเย็นที่แจจุงทำในสไตล์ญี่ปุ่น
“อื้อ”
“ก็อยู่กับแม่แค่สองคน...เลยช่วยแม่ทำอาหารบ่อยๆ”
“อ้อ...แล้วเรื่องเรียนล่ะเป็นยังไงมั่ง ?” แจจุงถามไถ่ไปเรื่อยเปื่อย ไม่รู้จะชวนคุยยังไงดี อยู่ด้วยกัน แต่เหมือนไม่ค่อยรู้จักกันเลย มันก็แปลกๆ อยู่นะว่ามั้ย ?
“ก็ตั้งใจอ่านหนังสืออยู่...ตอนนี้ก็มีคนมาอาสาติวให้”
“หือ ใครกัน?”
“คุณครูประจำชั้นที่โรงเรียนน่ะ” จะว่าไป เขาก็ยังไม่ได้ให้คำตอบกับคุณครูคนสวยที่ดูจะห่วงเขาเป็นพิเศษคนนั้นเลยว่าตกลงจะเอายังไงเรื่องติว
“โห ใจดีขนาดนั้นเชียว...แล้วทำไมถึงจะติวให้นายล่ะ?”
“ก็เขาว่าเขาจบจากมหาลัยโซล” ยุนโฮตอบไปตามคำบอกของคุณครู ร่างสูงคืบปลาเนื้อดีเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
ยอมรับจริงๆ..ว่าคิมแจจุงทำอาหารอร่อยพอๆ กับ...แม่ของเขา
“ถ้างั้นฉันก็ต้องรู้จักน่ะสิ!”
“???”
“นี่แม่ฉันไม่ได้บอกนายงั้นหรอ ว่าฉันจบจากโซล” เมื่อเห็นสีหน้างงงวยของยุนโฮแจจุงเลยเอ่ยถามออกไป
“อีกแล้วเหรอ - -;” ทำไมคนรอบตัวเขาถึงได้ดูฉลาดไปเสียหมดเลยนะ?
“ตกลงชื่ออะไรล่ะ เผื่อฉันจะรู้จัก”
“คิมฮีชอล”
พรวดดด!!
แจจุงที่กำลังกระดกชาเขียวเข้าปากบ้วนกลับลงไปในแก้วทันทีจนแทบจะสำลักพุ่งออกมาทางจมูก
“คิมฮีชอลงั้นหรอ ?” แจจุงทวนชื่อที่ฟังกี่ครั้งก็รู้สึกแสลงหูนั่นออกมาเพื่อความแน่ใจ
“รู้จักหรอ?”
“คิดว่า...ถึงว่าถึงได้เห็นคนหน้าตาคล้ายยัยนั่นวันที่พานายไปสมัครเรียน” แจจุงพูดพลางนึกย้อนไปถึงโต๊ะท้ายห้องที่มีคนก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่อย่างไม่สนใจเขาและยุนโฮ
“...” ยุนโฮมองคิ้วโก่งได้รูปสวยที่ขมวดกันจนแทบจะเป็นปมนั่นด้วยความสงสัย
ทำไมแจจุงจะต้องคิดจริงจังขนาดนั้นด้วย?
“นิสัยแย่แบบนั้นเป็นครูได้ด้วยหรอ”
“ก็ดีนะ...เอาใจใส่นักเรียน คอยถามไถ่แบบเป็นห่วงเป็นใหญ่ หรือเพราะผมเป็นนักเรียนใหม่ก็ไม่รู้เลยเอาใจเป็นพิเศษ”
“เอาใจเป็นพิเศษ! กับนายน่ะนะ ?”
“ครับ” ตั้งแต่เหตุการณ์ในคืนนั้น...ยุนโฮก็ดูท่าว่าจะพูดจามีสัมมาคารวะต่อแจจุงจนคนสวยเองยังแปลกใจ
ก็แน่สิ...ก็เล่นจำอะไรที่เกิดขึ้นในคืนนั้นไม่ได้เลยนี่หน่า...
“แย่แน่ๆ เลยชองยุนโฮ...” แจจุงส่ายหัวด้วยความสงสาร
“แย่??”
“คิมฮีชอลน่ะ จะไม่หยุดยุ่งกับนาย สลัดยังไงก็ไม่มีทางปล่อย จนกว่า...”
“จนกว่า...?”
จนกว่านายจะหลงหล่อนจนโงหัวไม่ขึ้นน่ะสิ!
“เอาเป็นว่าอยู่ห่างๆ ยัยนั่นไว้ก็แล้วกัน” แจจุงพูดตัดบทพร้อมกับลุกขึ้นยืนเพราะกินอิ่มพอดี คนสวยจัดการเก็บจานชามทางฝั่งของตัวเองไปวางไว้ที่อ่างล่างจานก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเองไปเพื่อทำงาน
พูดให้งงแล้วก็เดินทิ้งกันไปดื้อๆ แบบนี้เลยหรอ ?
แล้วก็ดูเหมือนว่า เหตุการณ์ในคืนนั้น...แจจุงจะจำไม่ได้จริงๆ ว่าได้ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของเด็กหนุ่มที่ยังไม่ประสาต้องสั่นคลอนขนาดไหน
(ว่าไงจ๊ะเพื่อนสาวววว ~) โบรารับโทรศัพท์เสียงสดใส
“โบราฉันถามอะไรหน่อยดิ”
(จัดมา!)
“คิมฮีชอลเนี่ย...ที่มหา’ลัยโซลมีแค่คนเดียวใช่ป่ะ?”
(เอ...ก็น่าจะใช่นะ ทำไมหรอ?)
“ยัยนั่นเป็นครูของยุนโฮน่ะสิ”
(ยุนโฮ เด็กแกน่ะหรอ) แจจุงสะดุ้งกับคำว่า ‘เด็กแก’ เด็กเขาที่ไหนกันเล่า ไม่ใช่ซักหน่อย -3-
“เออนั่นแหละ...” อ่าว แล้วทำไมไม่พูดแย้งไปซักหน่อยล่ะ ?
(โอ้ยตายยย คนแบบนั้นไปสอนใครได้ด้วยหรอเนี่ย)
“ก็นั่นน่ะสิ นี่แถมมาเสนอตัวติวให้ยุนโฮสอบเข้ามหา’ลัยด้วยนะ”
(ได้ข่าวว่ามัวแต่ระเริงกับผู้ชายจนเกรดตก ยังจะมีหน้าไปสอนใครเขาอีก?)
“แกนี่แรงกว่าฉันอีกนะโบรา - -;”
(ก็มันจริงหนิ หรือไม่จริง ก็คนที่มันมัวแต่ระเริงด้วยก็คือซีวอนของแกไม่ใช่หรอแจจุง?)
“...” จุก - -! พูดให้รู้สึกแค้นทำไมกันเนี่ย ยุนโบรา!!
“ไม่ต้องย้ำได้มะ?”
(คิดแล้วมันเจ็บใจนี่ ฉันนะเตือนแกแล้วๆๆ ว่าอย่าให้ซีวอนไปทำโปรเจคร่วมกับยัยนั่น แล้วเป็นไง แล้วเป็นไง หึ่ยยยยยยย)
“จ้ะโบรา ใจเย็นจ้ะ - -; ฉันมันโง่เองล่ะ แต่ตอนนี้ฉันฉลาดขึ้นแล้ว!”
(ใช่ เพราะงั้นแกก็อย่าให้เด็กแกไปหลงติดเบ็ดมันเด็ดขาด)
“ฉันไม่ได้โทรมาเพื่อโวยวายเรื่องที่มันมายุ่งกับยุนโฮนะ”
(อ้าว ก็นึกว่าหวงเด็ก)
หวงเด็กงั้นหรอ -3-?
“ก็กลัวเด็กเสียอนาคตเพราะมัวแต่ไปติดสวาทของยัยนั่นน่ะสิ”
(ก็ทำให้ยุนโฮมาติดสวาทแกแทนสิ ฮิฮิ โอ้ะ มีงานมา แค่นี้ก่อนนะ)
ติ๊ด
ย...ยุนโบรา!! พูดแบบนี้ได้ยังไงฮะ!!!
แจจุงเดินออกมาหลังจากที่ทำธุระ(เมาท์)กับโบราเรียบร้อยแล้ว กะว่าจะเดินออกมาเก็บจานที่กินไว้ให้สะอาดเรียบร้อย แต่ก็ต้องแป้ว เมื่อยุนโฮจัดการทั้งหมดได้อย่างเรียบร้อยไร้ที่ติไปเสียแล้ว
“ยุนโฮ” แจจุงเดินไปดูคนที่นั่งอยู่ในห้องนอนของตัวเอง ห้องนอนของยุนโฮเป็นกระจกใสรอบด้านไม่ต่างจากห้องของเขา
จะต่างก็ตรงที่เขามีผ้าม่านกั้นรอบห้องเนี่ยแหละ
ก็แน่ล่ะสิ ยุนโฮอยู่ที่นี่ยังไม่ถึงอาทิตย์นึงเลยด้วยซ้ำ...มีเตียงกับโต๊ะเล็กๆ ให้ก็บุญขนาดไหนแล้ว...
เด็กหนุ่มกำลังตั้งใจอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะเล็กๆ ที่มุมห้องของตัวเอง
“ครับ?”
“เข้าไปได้ป้ะ?” แจจุงที่ยื่นหน้าเข้าไปคุยกับเจ้าของห้องถามเชิงขออนุญาต เมื่อได้รับคำเชิญคนสวยก็เดินไปนั่งที่ปลายเตียงไม่ไกลจากจุดที่อีกคนนั่งตั้งใจอ่านหนังสืออยู่
“พี่มีอะไรหรอครับ?”
“ทำไมเดี๋ยวนี้นายถึงได้พูดดีกับฉันนัก”
“นี่พี่จำไม่ได้จริงๆ งั้นหรอ ?” ยุนโฮหันมาเลิกคิ้วถามอีกคนที่ส่ายหัวไปมาเป็นคำตอบ
“หึ...” ยุนโฮแค่นยิ้ม ก่อนจะหันกลับไปสนใจหนังสือตรงหน้า
“ช่างเรื่องนั้นก็ได้...เรื่องติวอะ ฉันติวให้เอามะ?”
“พี่น่ะนะ?”
“เออสิ อย่างน้อยฉันก็เกรดดีกว่ายัยรุ่นน้องลวงโลกคนนั้นนะ” ยิ่งพูดถึงก็ยิ่งเจ็บใจ ยอมให้มันสวมเขามาได้ตั้งเป็นปี !
“รุ่นน้องลวงโลก?”
“ก็ฮีชอลไงล่ะ ไปปฏิเสธซะ แล้วบอกไปเลยว่านายมีติวเตอร์ที่ชื่อคิมแจจุงแล้ว!”
“-0-; เอางั้นเลย?”
“อื้ม!”
“ว่าแต่ว่า...พี่ไม่ชอบครูคิมเขาหรอ?”
“ไม่ใช่ไม่ชอบ...”
“แล้วทำม..”
“โคตรเกลียดเลยต่างหาก!”
อุ้ย!
ยุนโฮสะดุ้งกับน้ำเสียงและแววตาวาวโรจน์ที่ดูเหมือนจะแค้นเคืองฮีชอลเอามากๆ ของแจจุง
น่ากลัวชะมัด =____=;
“ครูคิมคือคนที่แย่งซีวอนอะไรนั่นไปใช่มะ?”
“เห่ย รู้ได้ไง?”
“ผู้หญิงจะเกลียดกันสุดๆ ก็เรื่องเดียว...เรื่องผู้ชาย ไม่ว่าชาติใดในโลกก็เป็นแบบนี้”
“ฉันเป็นผู้ชายนะ -*-“
“ก็ไม่ได้ต่างจากผู้หญิงเท่าไร” ยุนโฮมองแจจุงตั้งแต่หัวจรดเท้า
“เออที่นายเดามันก็ถูก นายไม่เคยมีแฟน ไม่เข้าใจหรอก”
“รู้ได้ไงว่าผมไม่เคยมีแฟน?” ยุนโฮละออกจากหนังสือที่อ่านอยู่อย่างจริงจัง ก่อนจะหันหน้ามาประชันหน้ากับแจจุงโดยใช้หลังพิงกับแพงเอาไว้เพื่อความสบาย
“เคยหรอ? แล้วตอนนี้ยังมีอยู่ป้ะ?”
“เลิกไปหมดแล้วล่ะ...”
“ว้าวววว พ่อหนุ่มฮอต นายอายุแค่ 17 เท่านั้นเองนะ แล้วเป็นไง โดนทิ้งหรือทิ้งเขาอ่ะ?”
“ไม่รู้สิ ก็พอรู้สึกว่าเริ่มไปกันไม่รอด ก็ผละตัวออกมา”
“ห่ะ? แล้วไม่มีการบอกเลิก?”
“อือ ก็พอไม่ไปยุ่งเขาก็จะรู้ตัวเองเอง”
“ให้ตายเถอะ เด็กๆ นี่มันรักๆ เลิกๆ ง่ายดีจริงๆ”
“แต่ผมไม่เคยรักพวกเธอซักคนหรอกนะ” ยุนโฮบอกออกไปตามความจริง อย่างมากที่สุด ก็แค่ชอบหรือคลั่งเอามากๆ ก็เท่านั้นเอง
“เข้าใจหน่า อารมณ์วัยรุ่นน่ะ ชอบอะไรแปปๆ เดี๋ยวก็เบื่อ...” แจจุงนึกย้อนถึงตอนสมัยตัวเองยังอายุเท่ายุนโฮ
ก็เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นเหมือนกัน -..-
“แล้วตอนนี้ย้ายมานี่แล้วมีใครที่เข้าตามั่งยัง?” แจจุงถามอย่างอยากรู้
ก็คบกันใสๆ แบบเด็กๆ มันน่ารักดีนี่หน่า...
“จริงๆ แล้วตอนนี้ ผมมีคนที่ผมคิดว่าผมกำลังชอบเขาอยู่แล้วล่ะ”
“เห่ยจริงดิ!! เป็นไงๆ น่ารักป่ะ?”
“น่ารัก...”
“นิสัยอ่ะ?”
“ขี้บ่น...เอาแต่ใจ...ชอบโวยวาย...หึ แถมยังขี้เมา” ยุนโฮหัวเราะออกมาเมื่อพูดถึงนิสัยของคนที่เขาคิดว่าตัวเองกำลังแอบชอบ
“เอ๋...เด็กสมัยนี้กินเหล้ากันแล้วเหรอ”
“วันก่อนพี่ยังให้ผมกินเลย”
“ก็นั่นฉันที่เป็นผู้ปกครองนายอนุญาตนี่!” แจจุงเถียงทันที
“ฮ่าๆๆ”
“แล้วอะไรที่ทำให้นายชอบเขาล่ะ? ที่พูดมานี่ดูแย่ทุกอย่างเลยนะ” แจจุงถามพลางมองใบหน้าของยุนโฮอย่างอยากรู้คำตอบ
“คงเพราะ...”
“..???”
“เขาได้จูบแรกของผมไปล่ะมั้ง...”
“...”
แจจุงรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง...บางอย่างที่ส่งผ่านมาทางสายตาคมคู่นั้นที่กำลังมองเขา...
“อ่า ผมขอออกไปเดินยืดเส้นยืดสายหน่อยนะ” พูดจบ ยุนโฮก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากบ้านไป ทิ้งให้คนแก่นั่งงงอยู่กับที่
ทำไมถึงได้รู้สึกว่าที่ยุนโฮพูดมาทั้งหมด หมายถึงเขายังไงก็ไม่รู้...
แต่เราไปจูบเด็กนั่นตั้งแต่เมื่อไรล่ะ ?
ขี้เมา...? เมางั้นหรอ ...?
เมื่อคืนก่อนก็พึ่งจะเมาด้วยกันนี่หน่า...แต่แล้วไปจูบตอนไหนล่ะ...
เมา....จูบ...
“คราวนี้เชื่อรึยังล่ะจ๊ะหนุ่มน้อย...ว่าสเน่ห์ของฉันน่ะแพรวพราวขนาดไหน คิก~”
เฮือกกก !!
แจจุงเบิกดวงตาของตัวเองที่โตอยู่แล้วให้โตมากกว่าเดิม
ให้ตายเถอะคิมแจจุง! ก็พอจะรู้อยู่หรอกนะว่าเวลาตัวเองเมาแล้วรั่วมากขนาดไหน...แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลย
ว่าเมาแล้วจะไปยั่วแถมยังจุ้บคนอื่นแบบนั้นอีก
ฮึกกก ทำไงดี T______________T
นี่เขาทำชองยุนโฮใจแตกไปรึยังเนี่ยยยยยยยยยยยยยย!!!!
แต่เอ้ะ? ชองยุนโฮบอกว่าเคยมีแฟน...แต่กลับมีเขาเป็นจูบแรกงั้นหรอ ?
เพราะงั้นอาจจะไม่ใช่ก็ได้ไง -..-
ต้องไม่ใช่! ไม่ใช่แน่ๆ ~
อ่า สบายใจจัง ~~
(หลอกตัวเองทั้งนั้นแหละคิมแจจุง คิดเองเดาเองทั้งหมดเลย T__T)
ความคิดเห็น