คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [DYKM] : อดีต วอนเฮ 1
“พี่ บอกความจริงมาซะ” คยูลาดพี่ชายของตัวเองมาที่สวยหลังโรงเรียนพร้อมกับคาดคั้น
“ความจริงอะไร” ซีวอนทำเป็นเฉไฉไม่รู้เรื่อง
“ก็ความจริงที่ว่า พี่กับพี่ดงเฮ เป็นหรือเคย เป็นอะไรกัน” คยูพูดเสียงเข้ม
นานๆที ซีวอนจะได้เห็นน้องชายที่เอาแต่ซนทั้งวัน ทำตัวจริงจังแบบนี้ซักที
“เห้อ...แล้วจะรู้ไปทำไม”
“ก็...นี่น้องไปเมืองนอกไม่กี่ปี พี่แสนดีจะบอกน้องไม่ได้รึไง อย่าปล่อยให้เค้าเหมือนคนโง่ ไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียวได้มั้ย” คยูพูดเหมือนน้อยใจเต็มทน
“เอาๆ ก็ได้ๆ”
“...” คยู ใจจดใจจ่อกับการฟังมาก
“พี่กับดงเฮ เคยเป็นแฟนกัน” ในที่สุดซีวอนก็พูดออกมา
“ห้ะ!!!” คยูร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ
“ใช่ อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ” ซีวอนย้ำ
“เล่ามาให้หมด!” คยูบอกเสียงแข็ง
“ดงเฮ แกอ่ะก็มีคนมาจีบเยอะนะ ทำไมแกไม่สนใจซักคนเลยวะ” ฮยอกแจเพื่อนสนิทเอ่ยถาม
“แกก็น่าจะรู้เหตุผลนั้น” ดงเฮบอกอย่างไม่อยากพูดถึง
“แกจะรอให้มันได้อะไร ชาตินี้แกเคยอยู่ในสายตาพี่เค้ารึปล่าวก็ไม่รู้” ฮยอกแจพูดจนลืมคิด
“ฮยอก!” คิบอมที่นั่งอยู่ด้วยดุนิดๆ
“เอาเถอะน่าบอม ฮยอกพูดถูกแล้วล่ะ สายตาของพี่เค้าไม่มีทางที่จะเหลียวแลมามองคนอย่างชั้นได้เด็ดขาดหรอก พี่เค้าคู่ควรกับผู้หญิงสวยๆ อย่างที่พี่เค้าคบ ความรักที่ชั้นคิด แอบหวัง ไปเองคนเดียว มันก็เป็นเรื่องที่ผิดมากแล้ว” ดงเฮ พูดออกมาด้วยเสียงเศร้า น้ำตาที่คลอเบ้าก็ปานจะไหลลงมาให้ได้
“นี่แก อย่าท้อสิ แกต้องกล้าที่จะไปบอกพี่เค้า แกอย่ามายอมแพ้อะไรที่แกยังไม่ได้เริ่มทำ แกยังไม่เคยบอกพี่เค้าซักครั้งนะว่าแก รักพี่เค้า แล้วพี่เค้าจะรู้ได้ยังไง ไม่แน่พี่เค้าก็อาจจะกำลังนั่งเครียดแบบแกอยู่ก็ได้นะ” ฮยอกแจบอกอย่างมีเหตุผล เป็นการเตือนสติดงเฮได้อย่างดี
“แล้วถ้าทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่แกบอกล่ะฮยอก ถ้าพี่เค้ากำลังมีความสุขอยู่กับแฟนของเค้าล่ะ แล้วถ้าชั้นบอกไป พี่เค้าจะไม่เกลียดชั้นหรอ จากที่ไม่เคยอยู่ในสายตา อาจจะกลายเป็น อยู่ในสายตาที่รังเกียจ ก็ได้นะ” ดงเฮยังคงตอกย้ำตัวเองอยู่อย่างงั้น จนเพื่อนทั้งสองไม่รู้ว่าจะทำยังไง
“งั้นเอางี้ แกต้องลองบอกพี่เค้า ถ้าแกไม่บอก เราก็จะต้องมานั่งเถียงกันอย่างงี้ทุกวันนั่นแหละ ว่าพี่เค้าชอบแก หรือไม่!” ฮยอกบอกเสียงเด็ดขาด จนดงเฮต้องยอมทำตาม
“เอาก็เอาวะ แล้วเมื่อไรล่ะ”
“กลางวันนี้”
“ห้ะ!!” คำตอบของฮยอก แทบจะทำให้ดงเฮล้มตึง
คนอุตส่าจะไปรวบรวมแรงกายแรงใจ
อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องไปบอกรักแล้วหรอเนี่ยยย
หึ่ยย
ต้องสู้สิ
จะได้รู้ซักทีว่าบทสรุปจะออกมายังไง
พักกลางวัน
“นั่นไง พี่เค้าอยู่นั่น ไปเลยๆๆ” อยอกพยายามผลักดงเฮ ที่เอาแต่เกาะเสาไม่ยอมไป
“เห้ย นี่แกเป็นอะไรเนี่ย ก็ไหงตกลงไว้แล้วไง ไปๆๆๆ” ฮยอกลากทึ้งจนดงเฮหลดออกจากเสา แล้วลากไปยังโต๊ะที่มีหนุ่มหล่อหน้าตาดีถึง 3 คนนั่งอยู่
“เอ่อ.....” ร่างสูงที่ดูจะเด่นที่สุด ส่งเสียงเป็นเชิงถามว่ามีอะไรรึป่าว
“คือออ” ฮยอกที่วิ่งหนีไปแล้ว ทิ้งดงเฮให้ยืนเลิ่กลั่กอยู่คนเดียว
“มีอะไรรึปล่าว ดงเฮ” ร่างสูงนั้นถาม
“พี่รู้จักผมด้วย” ดงเฮพูดอย่างอึ้งๆ
“แน่สิ นายก็ดังไม่เบานะ”
พระเจ้า ทั้งๆที่คิดว่าไม่เคยอยู่ในสายตา
พี่เค้าคงไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ
แต่ตอนนี้มันผิดคาด!
“คืออ พี่ซีวอนครับผมชอบพี่” ดงเฮหลับตาปี๋พร้อมพูดเสียงดังฟังชัดเล่นเอาบุคคลที่นั่งอยู่ ระแวกนั้น ต่างหันมามองกันเป็นแถบ
“ห้ะ” ซีวอนงงเล็กน้อย
“คือ พี่จะเกลียดผม ผมก็ไม่ว่า ผมแค่อยากบอกความรู้สึกที่ผมมีให้พี่ได้รับรู้ ผม...ผมไปก่อนนะ” ดงเฮพูดรัว ก่อนจะหันหลังเตรียมจะวิ่งหนีออกมา
“เดี๋ยว” ซีวอนตะโกนเรียกไว้ก่อนที่ดงเฮจะวิ่งหนีไปซะก่อน
“ค....ครับ” ดงเฮหันกลับมาแต่ตาก็มองอยู่ที่พื้น
“นายเป็นแฟนชั้นแล้วนะ จุ๊บ~” ด้วยความไว เมื่อพูดจบร่างสูงก็โน้มตัวลงไปจุ๊บที่ก้มขาวๆของร่างบางทันที ก่อนจะเดินหายไป ทิ้งไว้เพียงแต่ ร่างบางที่ใบหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นรัว ตาโต เพราะอาการอึ้ง
ฝัน...ฝันใช่มั้ย
ไม่จริง เป็นไปไม่ได้
OH! MY GOD I CAN’T BELIEVE IT!!!
“เหอๆ นายนี่โชคดีนะ” ฮันคยองบอกกับดงเฮก่อนจะลุกตามไป โดยมีฮีชอลตามไปอีกคน
“เห้ยๆๆ ไอ่ด๊องๆ นี่เรื่องจริงหรอวะ” เมื่อดงเฮกลับมาถึงห้อง ฮยอกแจก็วิ่งมาหาคนแรก
“อะไร?”
“ที่แกเป็นแฟนกับพี่เค้าแล้วไง”
“อืมมม”
“เห็นมั้ย วะฮ่าๆ มีความสุขเลยสิแก” ฮยอกแจแซวไม่หยุด
“เออ! ว่าแต่ แกรู้ได้ไง” ดงเฮเพิ่งนึกได้ นี่เหตุการพึ่งผ่านไปไม่ถึง 10 นาทีเลยนะ
“แหมแก ข่าวมันแพร่ไปทั่วรร.แล้วตอนเนี้ย”
“จริงดิ เร็วขนาดนี้เลย”
“ช่ายสิ แล้วนี่ได้คุยอะไรกับพี่เค้ามั่งรึยัง” ฮยอกแจถาม
“ยัง” นั่นสิ แล้วจะไปคุยกันตอนไหนล่ะ?
“แฟนกันจริงป่าววะ เห้ยๆ ล้อเล่นๆ” เมื่อเห็นหน้าที่หงอยลงของเพื่อน ฮยอกก็รีบแก้คำพูดของตัวเองทันที
“เออหน่า พี่เค้าอาจจะแกล้งชั้นจริงๆก็ได้” นั่นไงล่ะฮยอกแจ พูดให้ดงเฮคิดมากอีกจนได้
ก็สมควรแล้วหนิ มันก็จริงอย่างที่ฮยอกว่า
แฟนกันจริงรึปล่าว?
พี่เค้าแค่ให้ความหวังลมๆแล้งๆใช่มั้ย?
แกล้งให้ดีใจเพื่ออะไร?
คนอุตส่ารัก
รักมากๆ
ดีใจมากด้วย กับประโยคนั้น
นายเป็นแฟนชั้นแล้วนะ
นับได้ว่านี่เป้นประโยคแรกของเค้ากับซีวอน
ไม่เคยคุยกัน
ไม่เคยเจอกันซึ่งๆหน้า
แต่ทำไม กะอิแค่คำว่า ผมชอบพี่ มันเปลี่ยนทุกอย่างได้ทันควันขนาดนี้
แต่มันก็อาจกำลังเปลี่ยนอีกครั้ง
ถ้าเรื่องทั้งหมด มันเป็นแค่การหลอกลวง
..............
เย็นวันนั้น
“กลับก่อนนะ” ดงเฮบอกลาเพื่อนก่อนจะเดินออกมานอกห้อง
“พ...พี่ซีวอน” ยังไม่ทันจะได้ก้าวมาอีกฝั่งของประตู ก็ต้องหยุดกึกจ้องมองร่างที่ยืนพิงระเบียงหน้าห้องจ้องมองเค้าอยู่
“ช้าจังเลย มารอตั้งนาน” ซีวอนไม่ว่าปล่าว คว้ามือร่างบางก่อนจะจูงร่างสูงลงบันไดไป
ดงเฮได้แต่มอง แผ่นหลังที่เค้ากำลังเดินตาม
ไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย?
เรื่องทั้งหมดเป็นความจริง
พี่ซีวอนไม่ได้หลอกลวง
ไม่ได้แกล้งให้มีความหวัง
เค้ากำลังจับมือกับพี่ซีวอน
สัมผัสที่ไม่เคยได้รับมาก่อน
มาทำให้มีความสุขไปถึงขั้วหัวใจ
วันนี้เป็นวันที่ดงเฮจะไม่มีวันลืมมม.....
“พี่จะพาผมไปไหน” ดงเฮถามเมื่อร่างสูงพาเค้ามาหยุดที่รถสปอร์ตคันหรู
“ฉลอง” ซีวอนตอบสั้นๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถให้ร่างบางขึ้นไปนั่ง ร่างบางก็ขึ้นไปนั่งแต่โดยดี
“เนื่องในโอกาส?” ดงเฮถามขณะที่ซีวอนกำลังวิ่งไปขึ้นฝั่งคนขับ
“ที่พี่และนาย เป็นแฟนกัน” ซีวอนขึ้นมานั่งพร้อมคาดเข็มขัดเรียบร้อย
ซีวอนหันมามองร่างบาง ก่อจะขยับตัวแล้วเอื้อมแขนที่แข็งแรง ไปดึงเข็มขัดมาคาดให้ดงเฮ สายตาของร่างสูงก็ยังคงจับจ้องเพียงใบหน้าหวานนั่น จนคงถูกมอง ถึงกับหน้าแดงทันที
“หึหึ นายนี่น่ารักจริงๆ” เหมือนร่างสูงต้องการแกล้งให้ร่างบางหน้าแดงไปอีก
ร่างสูงขับเคลื่อนรถออกไปเรื่อยๆ จนไปถึงร้านไอติมร้านนึง
“ที่นี่หรอ”
“ใช่สิ ก็เด็กชอบกินไอติม”
“นี่ ผมไม่เด็กนะ”
“ใช่ นายน่ารักกว่าเด็กซะอีก” ซีวอนกระซิบข้างหูก่อนจะลงจากรถแล้วเดินเข้าร้านไปโดยไม่สนใจร่างที่อ้าปากค้างกับประโยคเมื่อกี้
ว๊ากก
อยากจะตะโกนให้ก้องโลก
กูมีความสุขโว้ยยยยย
ความคิดเห็น