คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ,, ตอนที่ ๔ , ผู้ชายที่บ้านเธอ ?
“ลีดงเฮ...”
“มาฮะ”
“คิมคิบอม...”
“ครับ”
“ชองยุนโฮ...”
“...” เพื่อนนักเรียนในห้องต่างค่อยๆ หันไปมองต้นเหตุของความเงียบที่นั่งอยู่คนเดียวที่มุมท้ายห้อง...
“ยุนโฮ...ชองยุนโฮ!” คิมฮีชอลตะเบ็งเสียงตัวเองให้ดังมากกว่าเดิมอีกครั้งเผื่อว่าคนที่ถูกเรียกจะได้ยินขึ้นมาบ้าง
“...”
“เอาเป็นว่ามานะ” ฮีชอลเลิกสนใจพร้อมกับติ๊กถูกลงไปที่หลังชื่อของนักเรียนใหม่ ก่อนจะบอกกล่าวทักทายพูดคุยกับนักเรียนของตัวเองจนหมดคาบแรก
“ชองยุนโฮ...”
“oh, YES!!” ยุนโฮหันไปขานรับเสียงดัง ทั้งๆ ที่ตอนนี้คุณครูคนสวยได้มายืนอยู่ที่ข้างๆ โต๊ะเขาเรียบร้อยแล้ว
“ไม่สบายรึเปล่า?” ฮีชอลถามไถ่พร้อมกับถือโอกาสใช้มือเรียวทาบไปที่หน้าผากของนักเรียน
“อะ...ไม่เป็นไรครับ”
“อืม งั้นก็มีสติ แล้วก็ตั้งใจเรียนหน่อยนะ”
“ครับ” ยุนโฮพยักหน้ารับ ก่อนที่คุณครูคนสวยจะเดินออกไปจากห้องเรียน
“โว้วววว เจ๊ต้องคิดอะไรซัมติงกับยุนโฮแน่นอนเลยว่ะ” ปาร์คยูชอน...ลูกพี่ลูกน้องของคุณครูคนสวยเมื่อกี้หันไปกระซิบกับคนข้างๆ ตัว
“ฉันว่าอาจจะแค่เป็นห่วงก็ได้มั้ง...” ชิมชางมินหันไปออกความคิดเห็น
“ไม่มีทาง...หน้าตาแสดงออกว่าจงใจอ่อยยุนโฮมันซะขนาดนั้น รับรองว่า ชัวร์!”
“ตั้งใจเรียนให้ได้แบบนี้มั่งเถอะนะปาร์คยูชอน” ชางมินเลิกที่จะนินทาคนอื่นแล้วหันมาตั้งใจเรียนในวิชาต่อไปที่อาจารย์ผู้สอนพึ่งจะเดินเข้ามา
คุณครูประจำชั้นอ่อยงั้นหรอ...?
ก็คงไม่หนักเท่าโดนคนที่อยู่บ้านเดียวกันอ่อยไว้เมื่อคืนหรอกหน่า...
แล้วต้นเหตุของอาการเหม่อลอยไม่มีสติของเขาก็คงจะไปโทษใครไม่ได้ นอกซะจาก คิมแจจุง!
เขาแทบจะไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำเมื่อจะต้องจัดการเก็บกวาดห้องนั่งเล่นที่รกไปด้วยความคึกคะนองของเจ้าของบ้าน
แต่ถึงจะนอนน้อยยังไง เขาก็ยังตื่นทันมาเรียน...ไม่เหมือนอีกคนที่หนีไปนอนก่อนแท้ๆ
ตอนที่เขาจะออกจากบ้าน ยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ เขาก็เลยได้แต่ต้มข้าวต้มร้อนๆ ไว้ให้ในหม้อทิ้งไว้บนเตาเผื่อว่าอีกคนตื่นขึ้นมาจะหิว
ก็แค่ทำหน้าที่ของผู้อาศัยที่ดีก็เท่านั้น...
แล้วสรุปแล้วเขามาอยู่กับคิมแจจุง เพื่อจะได้มีคนดูแล...
หรือเพื่อจะดูแลคนอกหักที่ขาดคนเอาใจแบบนั้นกันแน่ ?????
“โอ่ยยยยยยยยยยย....ปวดหัวจัง” เสียงหวานโอดครวญพร้อมกับมือบางที่ยกขึ้นมากุมหน้าผากของตัวเอง
ครืดดด ครืดดดด
“ฮัลโหล...อื้อออ โบราหรอ...พึ่งตื่นนน”
(ฉันให้คนเอาเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ไปไว้ที่ออฟฟิสของเธอเรียบร้อยแล้วนะแจจุง)
“อื้อออ ไว้จะจัดการให้นะ”
(เมามาใช่มั้ย - -; ฉันได้ข่าวว่าซีวอนไปหาแกที่บ้านเมื่อวาน)
“รู้ได้ยังไง ?” แจจุงค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน พร้อมกับเดินออกไปจากห้องเพื่อจะหาน้ำกิน
(ก็เจ้าตัวเล่นโทรสายตรงมาหาฉันเลยน่ะสิ)
“ฮะ?!” แจจุงชะงักมือที่กำลังเทน้ำลงแก้วไปนิดนึง ก่อนที่จะเทเพิ่มอีกหน่อย
มือสวยประคองแก้วใสขึ้นมาจรดริมฝีปากลงกับขอบแก้วเพื่อที่จะได้ส่งของเหลวสะอาดภายในให้ลงไปสู่ลำคอที่แห้งผากของตัวเอง
(มีสติพร้อมเมาท์ใช่มะ?)
“เออดิ” แจจุงเดินสำรวจหาของกินภายในบ้าน จนมาพบกับหม้อที่ตั้งทิ้งไว้อยู่บนเตา
(เมื่อวานจู่ๆ หมอนั่นก็โทรมา...แล้วก็ถามฉันว่า...เธอน่ะมีคนใหม่แล้วหรอ...)
“หวา~ น่ากินจัง~”
(นี่แกฟังฉันอยู่รึเปล่าน่ะ) โบรากระชากเสียงถามเล็กน้อย
“ฟังสิ แค่กำลังหาของกิน” แจจุงรีบไปหยิบชามมาตักข้าวต้มกุ้งหน้าตาน่ากินใส่ถ้วย ก่อนจะเดินไปนั่งที่เคาท์เตอร์ในครัวของตัวเอง
(ฉันก็บอกไปว่า ไม่มีหรอก...แกน่ะเข็ดกับพวกผู้ชายซะแล้ว)
“ฉันไม่ได้เข็ดซักหน่อย -*-“
(ก็นั่นแหละ...แล้วซีวอนก็เถียง บอกว่าไปบ้านแกแล้วก็เจอแกอยู่กับแฟนใหม่)
“...” แจจุงตักข้าวต้มเข้าปากก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อรสชาติที่ได้ลิ้มลองนั้นช่างถูกปากเสียเหลือเกิน
(ฉันก็ว่าเขาเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า...ถึงแกจะมีแฟนใหม่โดยไม่บอกฉัน แต่แกก็ไม่น่าจะพาไปอยู่ด้วยเร็วขนาดนั้น)
“อ่า...”
แจจุงรับฟังอีกฝ่ายใสนขณะที่มือก็ยังคงตักจ้วงเอาข้าวต้มเข้าปากอย่างหิวโหย
(ขนาดซีวอนที่คบกันมาตั้งนาน แกยังแค่ให้ไปกลับแล้วก็ค้างได้บางวันเฉยๆ เลย)
“อ่าฮะ”
(นี่แกจะไม่อธิบายอะไรให้ฉันฟังเลยหรอ?)
“รอแกเล่าให้จบก่อนแล้วพูดทีเดียว”
(เออใช่...ซีวอนยังบอกอีกนะ...ว่าแฟนใหม่แกอ่ะเป็นแค่เด็กม.ปลาย หน้าตาประหลาดรสนิยมแกน่ะต่ำลงไปเยอะ ประมาณนี้)
“แล้วแกพูดไปว่าไงมั่ง?”
(ก็ว่าถ้าแกมีใหม่ก็ต้องบอกฉัน แล้วแกก็ไม่น่าจะพาแฟนไปอยู่ที่บ้านอะไรเทือกๆ นี้อ่ะ)
“แกก็พูดถูกนะโบราสมแล้วที่เป็นเพื่อนฉัน” แจจุงยิ้มในความฉลาดของเพื่อน
(สรุปแล้วความจริงคืออะไร?)
แจจุงกินอิ่มในที่สุด ก่อนจะเดินมาที่ห้องนั่งเล่นเพื่อนั่งย่อยอาหาร ตาหวานกวาดมองไปรอบๆ ห้องที่ดูสะอาดสะอ้านต่างจากตอนที่กินเหล้ากับยุนโฮเมื่อคืน
“ความจริงก็คือ...ฉันมีเด็กม.ปลายมาอยู่ด้วยจริง แต่ไม่ใช่แฟนใหม่ฉัน”
(ซีเรียสป้ะ? แกเลี้ยงเด็กจริงหรอเนี่ย?)
“ใช้คำว่าเลี้ยงเด็กน่ะก็ถูกนะ แต่เลี้ยงแบบเลี้ยงจริงๆ น่ะ ไม่ใช่เลี้ยงเพื่อหวังอย่างอื่นอะไรแบบนั้น”
(เห่ยยยยยย เก๋เว่ออออ แล้วเป็นไงๆ เล่าๆ นิสัย หน้าตา!) โบรานึกสนุกตื่นเต้นอยากรู้เรื่องราวของเด็กหนุ่มคนนั้นให้ละเอียด
“เริ่มยังไงดี...แม่เขากับแม่ฉันเป็นหุ้นส่วนกัน เพื่อนสนิทประมาณนั้น แล้วแม่ของเขาตาย แม่ฉันเลยส่งเขามาอยู่กับฉันจนกว่าจะสอบเข้ามหา’ลัยโซลได้”
(ว้าวววว ละครหลังข่าว ~)
“ฮ่าๆๆ ชื่อ ชอง ยุนโฮ อายุ 17 อยู่ม.ปลายปีสาม...สูงมากกกพอๆ กับซีวอนได้เลยมั้ง...ผิวสีแทนนิดๆ หน้าตาก็...ใช้ได้”
(กรี๊ดดด อยากเจออออออ แล้วนิสัยล่ะๆๆๆ)
“ก็...” แจจุงนึกย้อนไปตั้งแต่วันแรกที่เจอกับยุนโฮ
“ไม่ได้จะขอร้อง...แค่จะบอกให้ หลบไป”
“ไร้มารยาท...เอาแต่ใจ...ปีนเกลียว”
(เออะ -0-!)
“จริงๆ แล้วฉันก็กำลังจะไปหาอะไรกินนะ แต่ว่านายดันเรียกให้ขึ้นรถ”
“กวนประสาท”
(เริ่มไม่อยากจะเจอแล้วล่ะ =__=;)
“ดื่มเก่ง...คอแข็ง...”
(นี่แกมอมเหล้าเด็กด้วยงั้นหรอออ!!!) โบราถามเสียงหลง
“ทำอาหารอร่อย...ทำความสะอาดบ้านได้เนี้ยบมากๆ...แล้วก็คงจะ ตั้งใจเรียนด้วยล่ะมั้ง”
แจจุงพูดทุกอย่างที่คิดได้ออกมา นอนดึกขนาดนั้น ยังตื่นไปโรงเรียนได้อีก มหัศจรรย์เกินเด็กทั่วๆ ไป
(นิสัยประหลาดขัดแย้งกันแปลกๆ นะ - -;) โบราจินตนาการตามที่แจจุงบอกทุกอย่างจนเธอรู้สึกว่ามันประหลาดเกินไป
“ไว้วันหลังแกก็มาบ้านฉันสิ”
(แจจุง...แกคงจะไม่หวั่นไหวจนต้องไปคาบเด็กมากินนะ)
“พูดบ้าอะไรเนี่ยโบรา ! อายุห่างกันตั้ง 7 ปีเชียวนะ!”
(ก็แหม -3- ผู้ชายหน้าตาดีอยู่ใกล้ๆ แม่เสือสาวอย่างคิมแจจุงมีหรือจะทนไหว)
“พูดจาได้เสียหายมาก แค่นี้นะ จะไปอาบน้ำเข้าออฟฟิส”
(โอเคๆ ไว้ว่างๆ จะแว้บไปหาผู้ชายที่บ้านเธอ)
“บายยยย”
แจจุงมองโทรศัพท์นึกขันกับความตลกของเพื่อนสาวที่สนิทที่สุด...
ผู้ชายที่บ้านเธอ...
ฟังดูแล้วทะแม่งๆ ยังไงก็ไม่รู้ -3-
“ยุนโฮววววววววววว~~~”
“หืมม?” ชองยุนโฮเงยหน้าจากหนังสือเรียนก่อนจะมองใบหน้าสดใสของเพื่อนที่พอจะจำได้ว่าชื่อลีดงเฮ
“ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย >/<”
“เอ่ออ ฉันยังไม่หิวน่ะ” ยุนโฮปฏิเสธไปอย่างรักษาน้ำใจ
“โห่ย ไปกินกับฉันเหอะนะ” ดงเฮส่งสายตาอ้อนวอน
“เขาไม่ไปกินด้วยก็ไปรบเร้าอยู่ได้ ไปกินกับฉันนี่” คิมคิบอมเดินมาลากตัวเพื่อนของตัวเองให้ออกไปจากห้องเรียนที่เหลือสิ่งมีชีวิตอยู่แค่ตนเดียว
สิ่งมีชีวิตที่หน้าตาและท่าทาง ไม่ได้อำนวยให้นั่งอยู่ในห้องกับหนังสือเรียนตั้งใหญ่นั่นเลยซักนิด
ครืดดดด
“อ้าวยุนโฮ ไม่ไปทานข้าวกับเพื่อนๆ หรอจ๊ะ ?” ฮีชอลเปิดประตูเข้ามาถามไถ่ลูกศิษย์คนใหม่เมื่อเห็นว่ายังนั่งอยู่ในห้องคนเดียว
“อ่า ผมอยากอ่านหนังสือน่ะครับ”
“ว้าว ตั้งใจเรียนมากจริงๆ...เธออยากเข้าที่ไหนหรอ?”
“มหา’ลัย โซล ครับ...”
“ครูก็จบมาจากที่นั่นเหมือนกันนะ ~”
“เอ๋” ยุนโฮเงยหน้ามองคุณครูที่เลื่อนเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างๆ เขาด้วยความแปลกใจ
“ทำไม มองหน้าครูแล้วไม่เชื่องั้นหรอ ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ...ผมแค่แปลกใจเฉยๆ”
“ให้ครูช่วยติวให้เอามั้ยล่ะ?” ฮีชอลพุดเสนอความช่วยเหลือให้เด็กหนุ่ม
“จะดีหรอครับ?”
“ดีสิ ครูสนับสนุนคนที่ตั้งใจเรียนแบบเธอนะ...เด็กคนอื่นๆ ก็เอาแต่วิ่งเล่นกันแบบไม่รู้จักโต”
“ผมขอคิดดูก่อนได้มั้ยครับ?”
“ก็ได้จะ งั้นครูขอตัวล่ะนะ” ฮีชอลลุกขึ้นยืน พร้อมๆ กับยุนโฮที่รีบลุกขึ้นยืนเพื่อโค้งส่งอาจารย์
“น่ารักซะจริงน้า ~” ฮีชอลยกยิ้มพูดกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ครูที่เกาหลีนี่ดีขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ?” ยุนโฮเอียงคอมองตามคุณครูที่เดินไปแล้วอย่างแปลกใจ
ความคิดเห็น