คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ,, ตอนที่ ๒ , 20 ล้าน / แฟนใหม่ ??
แนะนำตัวละครสั้นๆ ; ยุน โบรา เพื่อนสาวคนสนิทของคิมแจจุง
“เกรดดีมากๆ เลยนะคะ น่าจะเรียนตามเพื่อนได้ทันอยู่หรอกค่ะ ^^”
“ครับ...”
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เราจะดูแลเขาอย่างดีเลยค่ะ”
“ขอบคุณมากนะฮะ ขอบคุณฮะ” แจจุงลุกขึ้นก่อนจะโค้งไปรอบๆ ห้องพักที่เต็มไปด้วยหญิงชายหลายวัยที่อยู่ในอาชีพคุณครูแห่งโรงเรียนมัธยมเอกชนชื่อดังใจกลางกรุงโซล...
“วันนี้นายก็เข้าเรียนได้แล้วล่ะ...งั้นฉันไปทำงานนะ” แจจุงบอกคนที่เดินอยู่ข้างๆ
“อืม”
“อ่า...กลับบ้านเองได้ใช่มั้ย? นั่งรถเมล์เป็นใช่ป้ะ?”
“อ่าฮะ”
แจจุงพยักหน้ารับสองสามที ก่อนจะเดินแยกออกไปอีกทางเพื่อกลับไปขึ้นรถของตัวเองมุ่งหน้าไปทำงาน
ยุนโฮที่มีสองมือล้วงอยู่ในกระเป๋ามองตามรถคันสวยที่ขับออกไปนิ่งๆ...
รถคันที่เขาเคยเห็นตอนที่ติดไฟแดง...เขาจำได้...
“นักเรียน...” ยุนโฮหันหลังไปตามเสียงเรียก ก่อนจะพบกับผู้ชายหน้าตาสวยดูออกเปรี้ยวนิดๆ ภายในอ้อมแขนมีหนังสือหนาอยู่ 2 เล่ม
“ครับ?”
“ครูเป็นประจำชั้นเธอนะ...ชื่อ คิมฮีชอล...”
“ครับ” ยุนโฮพยักหน้ารับคุณครูหน้าสวยน้อยๆ
“ตามครูมาสิ ใกล้จะได้เวลาคาบแรกแล้วล่ะ...” คุณครูคนสวยเดินนำเด็กนักเรียนสุดหล่อไปยังตึกเรียนที่อยู่ไม่ไกลจากห้องพักของคุณครูเท่าไรนัก
“อ่าคุณแจจุงมาพอดีเลย...คุณโบรารออยู่ในห้องน่ะฮะ” แจจุงพยักหน้ารับคำบอกกล่าวของเลขาส่วนตัวที่ปฏิบัติงานอย่างรอบคอบไม่เคยขาดตกบกพร่องเลยซักนิด
“แจจุงงง~~~ ขอโทษน้า เมื่อวานลืมโทรหาน่ะ พอดีมีปาร์ตี้ฉลองที่งานไปได้ดีเกินคาด เสียดายจังที่แจจุงไม่ได้ไปด้วย”
“ถึงจะอยากไปขนาดไหน ก็คงไปไม่ได้อยู่ดีหรอก -3-“ แจจุงหน้ามุ่ยเมื่อย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์วุ่นวายเมื่อคืน ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งประจำเก้าอี้หนังวัวลายขาวดำตัวใหญ่ที่อยู่หลังโต๊ะไม้สักสีขาวสวยที่สั่งทำพิเศษเฉพาะคิมแจจุงคนนี้เท่านั้น
“ดีแล้วนะที่แจจุงไม่ไปน่ะ...แต่แจจุงก็น่าจะได้เห็นนะ ซีวอนน่ะเป็นเจ้าชายของงานเชียว ชุดที่ซีวอนใส่เดินเมื่อวาน มีคนประมูลไปตั้งหลายสิบล้าน” โบรายิ้มกว้างด้วยความภูมิใจ
“เหอะ =__=; ไม่เห็นน่ะดีที่สุด”
“แจจุงอ่า~ ซีวอนน่ะดูคิดถึงแจจุงมากเลยนะ ถามหาแจจุงตลอดเลย ตอนอยู่ที่งานก็เอาแต่นั่งนิ่งๆ ไม่ค่อยสนุกเลย”
“อย่าได้โดนหมอนั่นหลอกเป็นอันขาดเลยนะโบรา ชเว ซีวอนน่ะ คือผู้ชายที่ร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเจอมาเลย”
“เฮ้ออ ~ ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของเธอสองคนก็แล้วกัน เอ้ออ ว่าแต่เรื่อง 20 หน้าที่จะลงหนังสือล่ะ ว่าไง?”
“อื้อ เดี๋ยวจะให้จุนซูเอาบอร์ดเข้ามาให้ดูนะ”
แจจุงหันไปกดสปีคเกอร์เรียกจุนซูเลขาหน้าห้องให้นำบอร์ดที่เขาเตรียมไว้สำหรับโบราเข้ามาให้
“20 หน้า จะเป็นหน้าแนะนำแบรนด์ของเธอคร่าวๆ 2 หน้า แล้วก็หน้าสัมภาษณ์เธอแนะนำตัวเธออีก 2 หน้า อีก 15 หน้าก็จะเป็นนางแบบนายแบบถ่ายรูปชุดของเธอ ก็แล้วแต่เธอนะว่าจะเลือกรูปไหนมาหรือจะถ่ายใหม่ก็ได้มีเวลาเหลืออีกตั้ง 1 เดือนกว่าเล่มนี้จะวางแผง”
“แล้วอีกหน้านึงที่เหลือล่ะ ?”
“ก็นั่นน่ะสิ...อีกหน้านึงเธอจะเอายังไงดี?”
“เป็นหน้าสัมภาษณ์ซีวอนดีมั้ย ~ นายแบบชื่อดัง แอมบาสเดอร์ของแบรนด์ฉันเลยนะ ~”
“มั่นใจหรอว่านั่นจะไม่เป็นการทำให้หนังสือฉันขายไม่ออกน่ะ”
“นี่แจจุง -*- มีแต่เธอเท่านั้นนั่นแหละ ที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวของซีวอนน่ะ”
“ก็แล้วแต่เธอแล้วกันนะ”
“เรื่องรูปน่ะ ฉันอยากถ่ายใหม่ทั้งหมดเลย งบฉันหนานะจะบอกให้~”
“ตามใจเธอเลยจ้ะโบรา” แจจุงเออออตามเพื่อนสาวคนสวยอย่างรู้ว่าคนอย่าง ยุนโบรา น่ะไม่มีทางที่จะขัดได้
“ตามใจฉันไม่ได้หรอกนะแจจุง~ เพราะงานนี้ฉันจะจ้างเธอ...”
“ฮะ!”
“20 หน้าของฉัน จะต้องออกมาดีที่สุด!”
“ไม่เอาหน่าโบรา ฉันก็แค่บก.นิตยาสารนะ จะไปจัดการอะไรแบบนั้นให้เธอได้ย...”
“20 ล้าน...”
“???”
“ฉันให้งบเธอ 20 ล้าน”
“นี่เธอรวยนักรึไง?”
“20 ล้าน ค่าประมูลชุดของซีวอน แค่นี้ก็เหลือเฟือนะ ว่ามั้ย ?”
“เธอนี่มันดื้อแล้วก็แสบเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน” แจจุงยกยิ้มมองเพื่อนสาวของตัวเองที่นั่งเชิดอย่างไม่แคร์เรื่องใดๆ ทั้งสิ้นอย่างขำๆ
“จะบอกอะไรให้เอามั้ยแจจุง”
“อะไร??” แจจุงขมวดคิ้วยุ่งด้วยความสงสัย
“เราน่ะ ก็มีนิสัยที่เหมือนกัน เป้ะ! นั่นแหละ ^^~”
“ฮ่า...วันนี้ทำอะไรกินดีนะ?” นิ้วเรียวยาวเคาะพวงมาลัยรถเล่นพลางนึกถึงมื้อเย็นที่จะต้องจัดการเองทั้งหมดด้วยอารมณ์ดี
จู่ๆ ก็มีเงิน 20 ล้านลอยมาตรงหน้า
ไม่ให้อารมณ์ดีก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว...เสร็จงานนี้จะพักผ่อนให้หนำใจเลย ~
แจจุงคิดไปพลางที่รถเต็มไฟแดงก่อนจะหันออกไปมองทางนอกหน้าต่าง
ผู้ชายคนนั้นดูคุ้นๆ แฮะ...เอ เราเคยเจอที่ไหนมาก่อนนะ?...
ปิ๊น ปิ๊นนนนน
“โอ้ะ !” แจจุงหันกลับมามองทางโล่งข้างหน้าเนื่องจากรถคันอื่นๆ ได้ขับออกไปตามสัญญาณไฟที่เปลี่ยนเป็นสีเขียวเรียบร้อยแล้ว
มือบางเลื่อนไปเข้าเกียร์ ก่อนจะรีบเหยียบคันเร่งออกไป
เอี้ยดดดดดดดดดดดดด
แจจุงเหยียบเบรกทันทีเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้
โชคยังดีที่ไม่มีรถตามหลังเขา แจจุงเปลี่ยนเกียร์เป็นเกียร์ถอยหลังก่อนจะค่อยถอยรถไปเรื่อยๆ จนไปหยุดอยู่ที่ผู้ชายที่กำลังจะเดินผ่านรถเขาไป
“เห้!” แจจุงรีบเปิดหน้าต่างตะโกนเรียกทันที
“???”
“ขึ้นรถมาสิ จะกลับบ้านไม่ใช่รึไง?”
ไม่นาน คนที่โดนเรียกก็เข้ามานั่งอยู่ข้างๆ เขาเป็นที่เรียบร้อย
ใช่แล้ว...ผู้ชายที่ว่าจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก ชอง ยุนโฮ...
ให้ตายสิ เขายังไม่ชินจริงๆ ในการที่จะมีเด็กคนนี้อยู่ในบ้านเดียวกัน ที่จริงแล้วเขาลืมไปซะสนิทแล้วล่ะ ว่ามีชองยุนโฮอยู่ด้วยน่ะ - -;
ก็ว่า ทำไมหน้าตาคุ้นๆ
“นายเดินกลับบ้านงั้นหรอ?”
“อืมม ขี้เกียจขึ้นรถ”
“แดดร้อนจะตาย...กินข้าวเย็นยัง?”
“ยัง”
“แปลว่าต้องทำเผื่อสินะ....อยากกินอะไรล่ะ?”
“อะไรก็ได้”
“งั้นกินแกงกิมจิละกัน ง่ายดี”
“ไม่เอา”
“งั้นจะกินอะไร?”
“อะไรก็ได้”
“=___=; งั้นสปาเก็ตตี้มั้ยล่ะ แบบฝรั่งไง”
“ไม่ชอบกินอาหารอิตาเลียน”
“ก็ทำแบบอเมริกาสิ”
“ไม่อยากกินเส้น...”
“งั้นเอาแกงกะหรี่มั้ย ฉันทำอร่อยน้า ~” แจจุงอดไม่ได้ที่จะชมตัวเอง ถึงแม้ยุนโฮกำลังทำให้เขาหงุดหงิดมากๆ ก็ตาม
“ไม่ชอบเครื่องเทศฉุนๆ”
“= =** ฉันว่านายระบุมาเลยเถอะ”
“ก็บอกว่าอะไรก็ได้ไง...”
“ฉันให้โอกาสสุดท้ายนะ รามยอน! จะกินมั้ย??”
“ก็พึ่งบอกไปว่าไม่อยากกินเส้น”
“!!!!!!!!!” แจจุงแทบอยากจะกระชากหัวยุนโฮมากระแทกกับพวงมาลัยให้รู้แล้วรู้รอด
ทำไมถึงได้กวนประสาทขนาดนี้นะ!!!!
“งั้นนายก็ไปหาอะไรกินเองมั้ยล่ะ ?” แจจุงหักเข้าข้างทางก่อนจะค่อยๆ ชะลอรถจอดช้าๆ เป็นเชิงขับไล่ยุนโฮให้ลงไปจากรถของเขา
“จริงๆ แล้วฉันก็กำลังจะไปหาอะไรกินนะ แต่ว่านายดันเรียกให้ขึ้นรถ”
“=[]=!” นี่สรุปแล้วเขาสะเออะเองใช่มั้ยเนี่ย?
อุตส่าห์หวังดีแท้ๆ ไอ่เด็กเปรตนี่!!
“งั้นลงไปเลยไป” แจจุงปลดล๊อคประตู
“...” ยุนโฮไม่พูดอะไร หันไปเปิดประตูรถลงไปอย่างโดยดี
โอ้ยยย หมั่นไส้ชะมัด! พูดอะไรหน่อยไม่ได้รึไง กลัวดอกพิกุลจะร่วงลงมาใช่มั้ยยยย !!!
ด้วยความหงุดหงิด แจจุงเหยียบคันเร่งเต็มแรงให้รถพุ่งทะยานไปถึงบ้านให้เร็วที่สุด
ต้มรามยอนกินคนเดียวก็ได้วะแม่ง คนกำลังอารมณ์ดีๆ
หงุดหงิดโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
เอี้ยดดดดดดดดดดดดด!!
อะไรอีกวะเนี่ย ??? แจจุงมองรถคันสวยออดี้สีขาวสะอาดตาที่กำลังจอดขวางประตูรั้วหน้าบ้านของเขาอยู่อย่างรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมามากกว่าเดิม
คนสวยรีบเปิดประตูลงจากรถของตัวเองแล้วตรงไปยังรถคันที่จอดอยู่ข้างหน้าทันที
มองแว้บเดียวก็รู้ว่ารถคันที่มาจอดแบบเสียมารยาทเป็นของใคร
นายแบบชื่อดังของเกาหลี...
“มาทำไม?”
“เดี๋ยวนี้ผมจะแวะมาหาคุณไม่ได้รึไงครับ?” คิ้วโก่งหนาได้รูปเลิกขึ้นถามอย่างยียวน
“เฮ้อออ ฉันจะบอกอะไรดีๆ ให้นะซีวอน ตอนนี้น่ะ ฉันหงุดหงิดมากกกกกก เพราะงั้น กลับไปดีๆ เหอะ” แจจุงพูดอย่างพยามข่มเสียงของตัวเองให้ซอฟท์ลงที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ใครทำให้คนน่ารักของผมหงุดหงิดกันน้า?”
“นายก็กำลังทำอยู่นะ - -;;;”
“จะไม่ให้ผมเข้าไปจริงๆ หรอแจจุง?”
“โอ้ะ เซ้าซี้จริง! อยากจะเข้าก็เข้ามา” แจจุงตัดรำคาญด้วยการปล่อยให้อีกคนเข้าไปในบ้านตามอย่างที่ต้องการ
ซีวอนยกยิ้มอย่างอดไม่ได้
แจจุงก็ยังเป็นแจจุง ยังน่ารักไม่เปลี่ยน
ยิ่งเวลาโมโห...ยิ่งน่ารักจนแทบจะอดใจไม่ไหว!
“นั่นรองเท้าของใครน่ะแจจุง? มันใหญ่พอๆ กับเท้าผมเลยนะ?” ซีวอนมองรองเท้าผ้าใบเก่าๆ ที่วางอยู่หน้าชั้นรองเท้าอย่างสงสัย
จะว่าของแจจุง ก็ไม่มีทางใช่แน่ๆ
เรื่องใหญ่น่ะไม่ใช่ปัญหา...แต่แจจุงไม่มีทางที่จะใส่รองเท้าเก่าๆ ดูโลว์คลาสแบบนั้นเด็ดขาด
“อ่อ ของยุนโฮน่ะ” แจจุงตอบไปอย่างไม่คิดอะไรในขณะที่กำลังจัดการตั้งน้ำร้อนด้วยความหิว
“ยุนโฮ...??”
“อ่าฮะ”
“...แฟนใหม่คุณหรอ??” แจจุงชะงัก ก่อนจะหันไปมองซีวอนที่ใบหน้าหมองลงจนน่าแปลกใจ
“...” แจจุงเลือกที่จะไม่ตอบอะไร พร้อมกับหันหน้ากลับมาสนใจการทำอาหารของตัวเองต่อ
“แจจุง...” ซีวอนเดินเข้ามาใกล้คนสวยอย่างต้องการคำตอบ
“อะไรเล่า”
“ตกลง...คุณมีคนใหม่แล้วงั้นหรอ?”
“มีหรือไม่มีฉันจะต้องบอกนายด้วยหรอ ?” แจจุงหันมาเลิ่กคิ้วถาม
“แจจุง ความอดทนผมก็มีจำกัดนะ อย่ากวนให้มากนักเลย” ซีวอนคว้าข้อมือบางที่เอาแต่หยิบจับนู่นนี่อย่างไม่สนใจเขาเลยเอาไว้ให้เจ้าของมันหันมาเผชิญหน้ากับเขา
“ฉันก็มีจำกัดเหมือนกันนั่นแหละซีวอน อย่าลามปามให้มันมากนัก!” แจจุงสะบัดการเกาะกุมของซีวอนออกก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง
“แจจุง!”
ซีวอนเดินตามพร้อมกับกระชากคนสวยเอาไว้อีกครั้ง
เพี้ยะ !
ใบหน้าหล่อๆ หันไปตามแรงตบที่แจจุงมอบให้อย่างไม่คิดจะยั้งมือ
“ฉันบอกแล้ว ว่ามีจำกัด!” แจจุงตะคอกใส่หน้าซีวอนอย่างเหลืออด
อั่ก!
หลังบางกระแทกเข้ากับผนังห้องอย่างจังโดยมีซีวอนตามเอาแขนทั้งสองมายันกำแพงขวางไว้ไม่ให้อีกคนหนีไปไหนได้
“...” แจจุงมองสบตาซีวอนอย่างไม่มีท่าทีจะยอมอ่อนให้หรือยอมแพ้
ปึง!
“โอ้ะ sorry ~”
ทั้งสองหันไปมองทางประตูบ้านที่พึ่งถูกปิดลงโดยฝีมือของคนที่เป็นประเด็นที่ทำให้ทั้งสองคนต้องมาอยู่ในสภาพนี้
“นายเป็นใคร?”
“Me?!” ยุนโฮชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ใช่...” ซีวอนผละออกจากแจจุงพร้อมกับวางมาดทำเป็นปัดเสื้อผ้า จัดตัวเองให้เรียบร้อย
แจจุงเบะปากมองการกระทำของอีกฝ่ายอย่างขยาด
“ชอง ยุนโฮ...”
“ยุนโฮ...?”
“นั่นรองเท้าของใครน่ะแจจุง? มันใหญ่พอๆ กับเท้าผมเลยนะ?”
“อ่อของยุนโฮน่ะ”
“ยุนโฮ...??”
“อ่าฮะ”
“...แฟนใหม่คุณหรอ??”
“นายเองสินะ...” ซีวอนมองเด็กหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะยิ้มหยัน
“นี่คุณเลี้ยงเด็กงั้นหรอแจจุง?...ดูท่า...ยังม.ปลายอยู่เลยนะ”
“แล้วจะทำไม?” แจจุงเดินเข้าไปยืนข้างๆ ยุนโฮที่มองทั้งสองสลับกันอย่างพอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง
ยุนโฮเป็นคนฉลาด...
“เหอะ...นี่คุณตกต่ำขนาดนี้เลยหรอ...”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะซีวอน...”
“ทำไมผมจะพูดไม่ได้...ผมมีสิทธิ์ที่จะรู้ไม่ใช่หรอว่าคนใหม่ของคุณเป็นคนยังไง?”
“งั้นก็รู้เอาไว้ซะ ว่านี่ชองยุนโฮ แฟนใหม่ของฉัน และเราก็รักกันมากด้วย!”
“!!!!!!!!!!!!!!” คนที่ถูกพูดถึงหันขวับไปมองคนข้างตัวด้วยความตกใจ
“เหอะ...นี่ทิ้งผมเพื่อเด็กแบบนี้งั้นหรอ?”
“...”
“กลับไปได้แล้วไป...” แจจุงกำมือตัวเองแน่นด้วยอารมณ์ขุ่นมัวที่เกิดขึ้นในใจ
และก็ไม่ใช่เรื่องยาก...ที่คนข้างตัวอย่างยุนโฮจะสังเกตเห็น
“หึ...ระวังนะไอ่หนู...แจจุงน่ะเบื่อง่าย...เดี๋ยวนายก็โดนทิ้งแล้วล่ะ”
มือหนาของซีวอนวางบนไหล่ของยุนโฮพร้อมกับกล่าวเตือนด้วยความหวังดี
“เฮ้ออออออออออออ” แจจุงถอนหายใจออกมาเสียงดังทันทีเมื่อคนที่ไม่ต้องการพบหน้าจากไปในที่สุด
“are you ok?” ยุนโฮเอ่ยถามอย่างไม่รู้จะช่วยอีกฝ่ายยังไง
“อืม นายจะไปไหนก็ไปเหอะ...ขอโทษด้วยที่พูดว่านายเป็นแฟนฉัน” แจจุงเดินไปนั่งเหมือนหมดแรงอยู่ที่โซฟา
ยุนโฮมองแจจุงสักพักก่อนจะตัดใจเดินตรงไปยังห้องตัวเอง อยู่ไปก็เหมือนจะช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่ ?
แต่แล้วสายตาแหลมคมก็เหลือบไปเห็นบางอย่างที่กำลังเดือดปุดๆ อยู่บนเตาไฟฟ้า
“แจจุง...”
“อะไร ?” แจจุงขานรับอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
“ต้มน้ำไว้รึเปล่า?”
“เออจริงด้วย!!!~” แจจุงรีบวิ่งตรงไปยังเตาไฟฟ้าที่มีน้ำเดือดๆ กำลังล้นออกมาจากหม้อ มือสวยรีบกดปุ่มปิดเตาแก๊สทันที
“โอ้ยยยยย” แจจุงชักมือที่ถูกน้ำร้อนลวกออกมาเป่าๆ อย่างเจ็บปวด
“เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ” ยุนโฮรีบเข้าไปดูอาการทันที
มือหนาคว้ามือบางเข้ามาดูก่อนจะค่อยๆ พาไปล้างด้วยน้ำจากก๊อก
ซ่า ~
“ฮึก...” ยุนโฮชะงัก ก่อนจะเงยหน้ามามองคนที่ยืนสะอื้นอยู่ข้างๆ
“เจ็บมากหรอ?” ยุนโฮมองมือที่แดงเถือกของแจจุงก่อนจะถามอย่างรู้สึกเป็นห่วง
“เจ็บมาก...เจ็บตรงนี้” แจจุงทุบกำปั้นหนักๆ ลงบนอกของตัวเอง ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างไม่คิดจะอายยุนโฮอีกต่อไป
“ฮึก...ทำไมชีวิต...อือ ฉันต้องมาเจอเรื่องวุ่นวายแบบนี้ด้วย!!!!!!!!!”
To be con…
ความคิดเห็น