คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [DYKM] : Fear !! ,, struggle?? ,, [130%]
“อ๊ากกกกกกกก” ดงเฮที่วิ่งหนีไปเรื่อยๆ ท่ามกลางความมืด
ปุก~ วิ่งจนไม่ลืมหูลืมตา จนไปชนเข้ากับอะไรซักอย่าง
“ข...ขอโทษครับ” ดงเฮ หลับหูหลับตากล่าวขอโทษ ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง
“ผ....ผ...ผี...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ดงเฮกลับหลังหันวิ่งกลับไปทางเดิม
“ดงเฮ” เสียงๆนึงเรียก แต่ร่างบางก็ไม่สนใจ
ผลัก~
ดงเฮไม่กล้าที่จะลืมตามองอีก เพราะเมื่อกี้ลืมตามองไปก็เจอผี
แล้วถ้าคราวนี้เจอผีอีก ต้องเป็นลมแน่ๆ!
“ดงเฮ” ร่างที่โอบเค้าอยู่เขย่าตัวเค้าเล็กน้อย
ดงเฮตัดสินให้รวบรวมความกล้าทั้งหมด ช้อนตาขึ้นมอง
“ค...คยู” ดงเฮครางแผ่วเบา
“ขี้กลัวจังเลยน้า” คยูพูดเสียงอ่อนโยน ดงเฮโผเข้ากอดทันที
“โอ๋ๆๆ ป่ะ ค่อยๆ เดินไป” คยูโอบดงเฮแล้วค่อยๆก้าวเท้าเดินไปด้วยกัน
แหว่~
“แง๊” ดงเฮผวา ก่อนจะโผเข้าซบอกคยู
ชั้นรักแกจังหว่ะไอ่ผี คยูยิ้มร่า มือก็ลูบผมคนในอ้อมอกไปด้วย
คยูเดินต่อไป
เล่นซะผีงง อะไรวะ ไม่กลัวแถมยังยิ้มให้อีก ไอ่นั่นถ้าจะบ้า หลอกคนต่อไปดีกว่า
แหว่~
“แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก” คนต่อไปนั้นจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก คิบอม แอน ฮยอกแจ ที่ถึงคราวซวย เจอผีหลอกบ้าง
ทั้งคู่แหกปากร้องก่อนจะโผเข้าก่อนกัน แล้วพากันวิ่งไปอย่างทุลักทุเล
“เสียงคุ้นๆนะคยู” ดงเฮเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเมื่อกี้
“นั่นสิ” เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะ
ผลัก~
ตุบ~
ตับ~
อั่ก~
แอ่ก~
พอๆ ก่อนที่เสียงมันจะน่าเวทนากว่านี้ - -
ทั้ง 4 หนุ่มล้มลงไปทับกันเป็นหมู 4 ชั้น
“ข...ขอโทษ” คนบนสุดอย่างดงเฮ เมื่อเห็นว่าตัวเองทับคนอื่นอยู่จึงรีบลุกทันที
“โอ้ยย ลุกไม่ไหวแล้วว” คยูโอดครวญ
“น...นี่ ด๊อง ช่วยที่รักด้วยย” คิบอมยกแขนออกมา เพราะมันคงเป็นส่วนเดียวที่ไม่โดนทับ
“พวกแกนั่นแหละ ออกปายยยยย โอ้ยยย” คนล่างสุดที่รับน้ำหนักมากสุดอย่างฮยอกแจ ถึงกลับพูดเสียงแทบจะไม่ได้ยิน
“เห้ย ขอโทษๆๆ” เมื่อทราบแล้วว่าคนข้างล่างเป็นใครชายหนุ่มทั้งสอง ก็พยายามๆ กลิ้งออกมาจากตรงนั้น
“เฮือก หายใจแทบไม่ทัน” ฮยอกแจ นอนพะงาบๆ ยังกะปลาทองขาดน้ำ
“เห้ย ไก่ลุกมาเร็ว เดี๋ยวมีใครสะดุดแก แล้วหน้าจูบพื้นหรอก” ดงเฮรีบ พยุงเพื่อนตัวเองขึ้นทันที
“ตกลงว่าแกห่วงชั้นจะโดนเตะ หรือ ไอ่คนที่ชนจะหน้าแหก” ฮยอกแจคงไม่เป็นไรแล้วล่ะ วีนได้ถึงขนาดนี้แล้ว
“ก็ทั้งสองนั่นแหละน่า” จริงๆแล้วกลัวชาวบ้านเค้าน่าแหก แต่ต้องรักษาน้ำใจเพื่อน 55
“เห้อ ใครมันชวนเข้ามาวะเนี่ย น่ากลัวชิบเลย” นี่ขนาดพระเอกหน้าเย็นยังกลัวเลย 55
“พูดอารายยกานนน” เสียงยานคางที่ฟังดูแล้วหลนอพิลึกดังขึ้น ทุกคนจึงหันไปมอง
“เว้ยยยยยยยยย” เสียงที่ไม่น่าจะดังคนแรก คือเสียงของคิม คิบอม -*-
“เห้ย” เสียงต่อมาคือฮยอกแจ ไม่ได้ร้องเพราะกลัวผี เพราะมันไปแล้ว แต่ที่ร้องเนี่ยสิ ก็เพราะ ร่างหนาของคิม คิบอม กระโดดขึ้นไปกอดคอ ร่างบางของฮยอกแจเนี่ยสิ!!
“เอ่อ.....” บุคคลที่ยืนมองอยู่ได้แต่อ้ำอึ้ง
อย่างพี่คิบอมเนี่ยนะ เคะแตกก็เพราะบ้านผีสิงเนี่ยแหละ -*-
แง๊ คิบอม จะเคะก็ไม่บอกเพื่อนเล้ยยย
“ไอ่บอม เคะแตกอ๋อ” คนที่แบกภาระรับน้ำหนักทั้งตัวของคุณชาย เคะแตก เริ่มบ่นอีกครั้ง
“แหะๆ” คิบอมค่อยๆ หย่อนตัวเองลงมา พลางยิ้มอย่างอายๆ
“555 พี่คิบอมเคะแตก กร๊ากกก” จะมีก็แต่ไอ่เด็กผีเนี่ยแหละ ที่มันกุมท้องชี้หน้าหัวเราะอยู่เนี่ย
“-*-” คงไม่ต้องบรรยายหน้าตา คิม คิบอมตอนนี้
“เอ่อ คยู เก็บอาการแล้วมองคนที่นายกำลังหัวเราะอยู่เถอะ” ดงเฮ พูด
“เอ๊ะ?” คยูหยุดหัวเราะก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง
“เย้ยยยย” คยูร้องจ๊ากแล้ววิ่งไปหลบหลังดงเฮทันที
คิม คิบอม หน้าตาเหมือนจะมีควันออกจากหูเลย
“ถ้าเรื่องนี้พลั่งพลายออกไปนะ ไอ่เด็ก ชั้นจะฆาตกรรมแก” คิบอมเดินปึงปังออกไป
“อ้าว ไปไหนล่ะนั่น แล้วจะหากันเจอะมั้ยเนี่ย มืดซะขนาดนี้” ฮยอกแจบ่น
คงไม่ต้องหาแล้วล่ะเพราะ.....
“ว๊ากกกก ช่วยด้วยย อย่าตามมาน้าาาาาาาาาาาาาาาาา” คิบอมที่อยู่ดีๆ ก็ติดเทอร์โบ วิ่งหนีผีที่ถือขวานไล่ตามวิ่งผ่านทุกคนไปด้วยความเร็วแสง -0-
=[[]]=’’ ตกลง ไอ่เจ้าคิบอมมันจะเคะจริงๆ อ้ะ !!!!
++++++
“เห้ย เราจะกลับกันแล้วนะเนี่ย ไอ่พวกนั้นอ่ะมันอยู่ไหน” ซีวอนโวยวาย นี่ถ้าไม่มีน้องชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่ด้วยเนี่ย เค้าจะกลับไปก่อนโดยไม่แคร์เลยนะ
เพราะ...
กลุ่มนั้นมันมีคนๆ นั้น
หึ่ยยย
คนที่คิดกี่ทีกี่ทีก็ทำให้เคืองได้ตลอดเวลา
คนที่ทำให้ไม่อยากจะมองหน้า
คนที่ทำให้
ชเวซีวอนคนนี้
ต้องคิดว่าตัวเองไม่ดี!!
ให้ย้อนอดีตมะ 55
ยังๆ
มันยังไม่ถึงเวลา
“แห่กๆๆๆๆ” เสียงหอบหายใจของคิบอมดังขึ้นอย่างถี่ เมื่อเจ้าตัวรีบวิ่งมา
“ไปทำอะไรกันอยู่ล่ะ” ซีวอนถามเสียงเย็น โดยไม่ปรายตาคนที่วิ่งตามมายืนข้างๆ คิบอมเลยแม้แต่น้อย
“55 เราไปออกกำลังกายกันมาน่ะห้ะ” คยูที่เพิ่งวิ่งมาถึง ตอบก่อนจะ ทรุดลงไปนั่งแผ่กับพื้น
“อ้าวเห้ย อิเด็กบ้า แกไปนั่งทำอะไรอ้ะ” ฮีชอลที่เดินมาจากการไปเข้าห้องน้ำทักขึ้น
“เหนื่อยว่ะเจ๊” คยู พูดไปลิ้นก็ห้อยไป
“ไปทำไรมาวะ” ฮันคยองถาม เมื่อสังเกตถึงความเหนื่อยเว่อ นี่มันไปวิ่งรอบสวนสนุกมารึไง
“ก็ แห่ก ไป ออกกำลังกายมา” คยูตอบพลางยิ้มร่า สร้างความไม่เข้าใจให้แก่ คนฟังเป็นเอามาก
“เอ้า หน้าเอ๋อกันเป็นแถบ”
“แล้วไปออกกำลังกายที่ไหนมา” ซีวอนถาม น่าตาเคร่งขรึม
“เห้ยยพี่ ไม่ต้องน่าเครียดขนาดน้านน ในบ้านผีสิง” คยูตอบ
“ห้ะ บ้านผีสิง!!” ผู้ใหญ่ 3 คนทวนคำอย่างงงๆ
“ช่ายยย สนุกนะพี่ ได้เหงื่อดีเป็นบ้าเลย แล้วยังได้เห็นช๊อตเด็ดของพี่บ....อุ๊บ” มือหนาของคิบอมรีบอุดปากเด็กปากมากทันที
“เหอๆ ไม่มีไรเนอะคยู พล่ำไปเรื่อยเลยนะเรา” หน้าตาก็ยิ้มแย้มให้อยู่หรอก แต่ดวงตานี่สิ จิกซะ -*-
“อะไรกันพวกเนี้ย ไปๆกลับกันเหอะนะ” ฮีชอลบอกก่อนจะกระชากแขน คยูให้ลุกขึ้น
“แล้วเพื่อนผมอ่า” คยูถาม พลางมองไปรอบๆ ก็ไม่พบร่างเล็กของเพื่อนเค้าซักคนๆ
“แจจินกะมินฮวานอ่ะ กลับไปแล้ว”
“อ่าว แล้วเรียว กะ ซองมินอ่ะ”
“เรียวอ่ะไม่รุ้ แต่ซองมิน คงอยู่กะไอ่คังอ่ะม้างง” ฮันคยองตอบแทน เพราะรู้ว่า ซีวอนมันไม่มีอะไรจะพูดแล้ว
“อ้าวทุกคน” ซองมินที่วิ่งออกมาจากประตู เข้ามาหาคยูทันที
“อ้าวซองมิ......” เสียงหายไป เมื่อเจอกับศัตรูของพี่ และเกือบๆ ศัตรูของตัวเองย่างกลายมายืนจังก้า อยู่ข้างเพื่อนของตน
“หวัดดีครับ น้องคยู” คังอิน ปั้นสีหน้ายิ้มหวานมาให้ แต่ร่างบางก็แค่เบือนหน้าหนี
แหมถ้ายิ้มกลับ บ้านก็แตกสิ!
“ไม่ต้องหวัดดี” ซีวอนกล่าวเปรยๆ
คังอินไม่สนใจ
“อ้าว แล้วแฟนนายล่ะ” คังอินถาม
“เอ๊? แฟน?” ทุกคนส่งเสียงเป็นเสียงเดียวกัน
“นายไม่ต้องรู้หรอก” ซีวอนว่าเข้าให้
“แหมๆๆ ก็อีทึกคนสวยน่ะ แฟนเก่าชั้นนะ” ถ้อยคำที่ออกมาจากปากคังอิน ยิ่งทำให้ทุกคนงง และ อึ้งไปมากกว่าเดิมอีก
“อีทึก? แฟนเก่า” =[]=
“เค้าไม่ได้รักแกแล้ว” ซีวอนตอบ ทั้งๆ ที่ความจริง มันตรงกันข้ามกับคำพูดของเค้าโดยสิ้นเชิง
“แหมๆ น่าเสียดาย เพราะชั้นกำลังจะแย่งกลับมาซะด้วยสิ” คังอินกล่าวจี้จุดที่ทำให้ซีวอนจี๊ด ก่อนจะเดินกระแทกไหล่ไป
ปล่อยให้ ความคับแค้น ยิ่งก่อตัวมากขึ้นในใจของซีวอน
และแถมยังทิ้งความงง ไว้ให้กับคนที่เหลือ
“พวกแกยังไม่ต้องถาม ไปบ้านชั้นสิ” ซีวอนเมื่อเห้นเพื่อนกำลังจะถาม เลยยกมือห้ามไว้ก่อน
“ง...งั้นพี่กลับก่อนนะคยู” ดงเฮ เอ่ยออกมาในที่สุด ตัดสินใจตั้งนานกว่าจะกล้าพูด
“โอเคครับ กลับดีๆนะ ผมเป็นห่วง ^^” คยูโบกมือลา ก่อที่ดงเฮ จะเดินไปพร้อมกับ ฮยอกแจ และคิบอม
เมื่อหันกลับมาก็ต้องเจอกับ รังสีอัมหิตของพี่ชาย -O- กูจะรอดมั้ยเนี่ยยยย
++++++
ไอ่บ้ารุ่นพี่เยซองนั่น มันไปฆ่าตัวตายถึงอิโดจีนรึไงวะ เดินหามาตั้งนานแล้วนะเว้ย
“ฮึกๆ ฮือๆ” เสียงร้องไห้ ทำให้ร่างบางที่กำลังจะเดินผ่าน ต้นไม้ต้นนึง ดังขึ้น
“เสียงไรวะ” รียววุคหยุดกึกก่อนจะค่อยๆ ย่องทีละก้าวๆๆ ไปยังหลังต้นไม้ต้นนั้น แล้วก็ต้อง....
อะโช้งโชะเชะ
อีตารุ่นพี่
“นั่งด้วยได้มั้ยครับ” เรียววุคไม่มีอะไรจะทัก
“ครั….น...น้องเรียว” เยซองรีบปาดน้ำตาออกทันทีก่อนจะเขยิบให้ห่างจากเรียววุค
“รังเกลียดผมมากหรอ” เรียววุคถามอย่างน้อยใจอยู่ไม่น้อย เขยิบซะห่างยังกะกลัวจะติดเอดส์ -0-
“ป...ปล่าวครับ พี่ต้องถามเรียวมากกว่า”
“ไม่หนิห้ะ เข้ามานั่งใกล้ๆสิ” เรียวตบพื้นหญ้าข้างๆตัว ก่อนที่เยซองจะค่อยๆ เขยิบเข้ามานั่งใกล้
“พี่อกหักมาหรอ” ทั้งๆที่รู้อยู่แกใจ ว่าพี่แกเป็นแบบนี้เพราะใคร
“อ...อื้ม”
“เห้อ...ใครน้า ช่างโชคดี ได้คนดีๆ อย่างรุ้นพี่มารัก 55” ตัวเองไงล่ะ -*-
“เหอ แต่เค้าไม่รักพี่นี่สิแย่” พูดขนาดนี้ คนที่ถูกพูดด้วยก็อดสงสารเป็นไม่ได้
“เห้อ...อย่าคิดมากเลย เอาเป็นว่าผมจะเปิดใจรับพี่ดูนะ^^”
“เรียวรู้หรอครับ”
“แหมพี่ พี่นี่แสดงออกขนาดนี้”
“แหะๆ” เยซอง เกาหัวอย่างอายๆ
“งั้นผมไปก่อนนะ อย่าคิดมากๆ” เรียววุคลุกขึ้น
หมับ~ มือหนาคว้าแขนเรียวไว้
“ให้พี่ไปส่งนะ” เยซองลุกขึ้น เรียววุคพยักหน้ารับ แล้วทั้งคู่ก็เดินออกมา ผ่านซุ้มประตูโค้งรูปหัวใจ ที่เอาไว้สำหรับคู่รักที่จะถ่ายรูปด้วยกัน
ซักวัน เราจะมายืนเคียงคู่กันนะจุดนี้!!
เยซองมองหน้าร่างบางที่เดินจูงมือกันออกมา แล้วยิ้มน้อยๆ
++++++
“ตกลงว่าไง นายเป็นแฟนกับทึกแล้วหรอ” ฮีชอลเปิดประเด็นทันที เมื่อทั้ง 4 ก้าวเท้าเข้าประตูบ้าน ของซีวอน
“อือ”
“ได้ยังไง!!!” ทั้ง 3 ประสานเสียงถามกันทันที
“ก็ บลาๆๆๆๆๆ~~!!~” ซีวอนเล่าเรื่องที่คุยกับอีทึกให้ฟังทั้งหมด
“อ๋ออออออ!!”
“พี่ ผมรู้นะ ไม่ต้องมาแอ๊บปิดบัง” คยูอยอนชี้หน้าอย่างรู้ทัน
“รู้ว่า?” ซีวอนกลัวๆ เหลือเกินว่าน้องช่างสอดรุ้ของเค้าจะรู้ว่าเค้า รักอีทึก
“พี่ชอบพี่ดงเฮของผมใช่มั้ย” ซีวอนอึ้งกะคำถาม อิเด็กนี่มันคิดอาร๊ายยย
“บ้าเหรอ แล้วเค้าไปเป็นของแกเมื่อไร” ซีวอนถาม ไอ่เด็กนี่มันชอบไอ่เจ้านั่นหรอวะ
“ไม่รู้แหละ”
“นี่ไอ่บ้า ถามไรงั้น ต้องถามงี้”
“ซีวอน” ฮีชอลเรียก
“แกยังรักทึกอยู่ใช่มั้ย” เป็นคำถามที่จี๊ดตรงใจกูมากเลยว่ะซิน
“ก็...”
“ใช่มั้ย” ฮันคยองช่วยเสริม
“ก็ อืมม” ซีวอนพยักหน้าอย่างจำยอม
“งั้นนนนนน” คยูลากเสียงยาว
“มีอะไรอีกล่ะแกเนี่ย” ฮีชอลผลักหัวเบาๆ
“ที่ทำไปเพื่อให้พี่ทึกหวั่นไหว แล้วมารักตัวเองชิม้า” คยูเต้นดุกดุ๋ย กระดี๋กระด๋าไปกับความคิดของตัวเอง -0-
“เหอๆ ปยอ.” ผู้ใหญ่ทั้งสาม ตะคอกใส่เด็กจน งิดไปเลย
“ง่า” คยูนั่งหงอย ก่อนจะ สะบัดเดินขึ้นห้องไป
“มันไปซะที รำค๊าญ รำคาญ ดุ๊กดิ๊กๆ อยู่นั่นแหละ ไม่รู้ว่าคนหรือปลาไหล” ฮีชอลบ่น
“55 น้องชั้นอ่ะ คนเว้ย คน” ซีวอน ฮากับการเปรียบเทียบของเพื่อนซี้
--------------50%------------
เราลืมใครไปรึปล่าว!!!
ตัวเอกของเรื่องอีกคนนึง
“นาย หึงชั้นจริงๆ รึปล่าวน้า” ร่างบางที่ขอตัวกลับมาจากสวยสนุกแล้ว นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงของตน พลางคิดถึงเรื่องที่คิดยังไงก็คิดไม่ออก
“หรือเค้าแค่อยากจะแกล้ง” อีทึกคิดไปคิดมา อกกแนวจะคิดให้ทำร้ายจิตใจตัวเองเสียมากว่า
“เห้อออออ ดูไปเรื่อยๆ ก่อนดีกว่า ชั้นจะสวีทกับซีวอนต่อหน้านายเลย” อีทึกชูกำปั้นเหมือนสู้ตายเล็กน้อยก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
++++++
“ว่าแต่ตุ๊กตาพวกเนี้ยมันคืออะไรวะ เห็นพวกแกนั่งกอดกันมาตั้งแต่ที่สวนสนุกและ” ซีวอน มองไปที่ตุ๊กตาที่อยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนทั้งสองคน
“อ๋อ...เอ่อ” ทั้งสองมีท่าทางเลิ่กลั่ก
“เห้ยๆๆๆ ปิดบังอะไรกัน หืมมม” ซีวอน มองอย่างแซวๆ
“บ้าหน่า ปิดบงปิดบังอะไรเล่า” ฮีชอลตอบปัดๆ
“ก็แค่ไปเล่นเกมส์แล้วได้มาเอง” ฮันคยองรีบแก้ตัว
“อ๋อหรออ หึหึ” ซีวอนหัวเราะอย่างรู้ทัน
“หัว...หัวเราะอะไร”
“ปล๊าววว” ซีวอนเฉไฉ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
“เออๆ บอกก็ได้ ก็เนี่ย ชั้นกะซินอ่ะ ก็แค่...” สุดท้ายแล้ว ก็ไม่กล้าพูดออกไปอยู่ดี
“โอ้ย ฮันก็บอกๆ ไปสิว่า...”
“ถ้าให้ชั้นเดา...” อยู่ๆ ซีวอนก็เกิดขัดคอขึ้นมา
“ไอ่หมาแพนดี้เนี่ย คือแกช้ะ ไอฮัน ส่วนไอแมวเหมียวง่าวๆ เนี่ย ก็คงจะเป็นแกไอ่ซิน เพราะงั้นสรุปง่ายๆว่า พวกแกมีตุ๊กตาซึ่งเป็นตัวแทนของกันล้ะกัน และนั่นก็หมายความว่า พวกแกลืมช้านนนน!!! หึ งอน!” ซีวอนตอนแรกก็ทำเป็นเหมือนโคนันไขคดีปริศนา แต่ตอนจบเนี่ยสิ เอาคนฟังแทบตกเก้าอี้
“อ...อ้าว” ทั้งสองอุทานพร้อมๆกัน ไหงมางอนกันเงี้ยอ่ะ
“ไม่ต้องมาอ้งมาอ้าวเลย ชิชะ” ซีวอนกอดอกพลางเบือนหน้าไปทางอื่น
ฮิฮิๆ
ไอ 2 ตัวเนี้ยมันจะทำไงหว่า 55
นึกว่าชั้นไม่รู้เรอะ ว่าลึกๆ ในใจของพวกแกอ่ะ
มันคิดอะไรกันอยู่ กั๊กๆ
แล้วเมื่อไรพวกแกจะเปิดใจกันวะ
ใครมองแม่ง ก็ต้องรู้ว่า พวกมึงอ่ะ คิดยังไงกัน
แต่พวกมึงน่ะเซ้ ที่ไม่รู้อะไรบางเลย
“เอ่อ ชเว ซีวอน” ฮีชอลเรียกเต็มยศ
“คับ” มันช่างเป็นคำตอบรับที่ดูหางเหินสิ้นดี
“งิ ฮัน ช่วยหน่อยซี่”
“นี่ไอ่วอน เลิกงอนเป็นตุ๊ดซะนะ ไอ่ คยูยังแมนกว่าแกเลย” ฮันคยอง พูดออกมาอย่างรำคาญ
“เอ้า ก็น้องชั้นมันชายนะเว้ย เมะอ่ะเมะ ใจป้ะ ใครมันจะไปเคะแตกเหมือนไอ่ซินเล่า” ซีวอนได้ทีแขวะ
“อ้าววว ไอ่ห่านี่ ชั้นอ่ะ มันมีทั้งมุม เคะ และ เมะเว้ยย ผู้หญิงอ่ะ ชั้นก็เคยคบ ก็เคยเขี่ยทิ้ง ก็เคย...” ฮีชอลเงียบไปทันที เมื่อพึ่งนึกขึ้นได้ ว่าตัวเองกำลังจะประจาญตัวเองอยู่ -*-
“เคย??” สองเมะ พูดเชิงให้พูดต่อ
“เอิ่ม..ก็เคย” ฮีชอล เอานิ้วจิ้มกันอย่างอายๆ
“แกจะอ้ำอึ้งทำเพื่อ หรือว่าแกเคยอย่างว่ากับพวกนั้นรึไง” ซีวอนพูดเล่นๆ
แต่คนที่ถูกถาม กลับพยักหน้า
“หา!!” ซีวอน หันไปมองหน้าฮันคยอง ก่อนที่สองคนนั้นจะหัวเราะออกมา
“55 อย่างแกเนี่ยนะ กร๊ากก วะฮ่าๆ”
“เออ! ไม่เชื่อก็แล้วแต่ย่ะ” ฮีชอล วีนไป หน้าก็แดงไป
ไม่รู้เพราะเขิน หรือ ว่าโกรธกันแน่ 55
“แหม ก็อยากจะเชื่ออยู่หรอกนะ แต่....” ฮันคยองเอามือปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะ ก่อนจะมองขึ้นมองลงที่ตัวของฮีชอล อย่างพินิจพิเคราะห์
“แต่อะไร!”
“55 แต่บางๆ อย่างแกเนี่ยนะ จะไปทำอะไรใครเค้าไหว”
“อ้าวเห้ย ไอ่ฮัน แกพูดงี้แกก็ลองมาเคะให้ชั้นสิ” ฮีชอลพูดอย่างท้าทาย เล่นเอาคนฟังอย่างซีวอน ตาโต O_o
“จะลองมั้ยล่า” ฮันคยอง ตอบอย่างลองเชิง ซินมันไม่กล้าหรอกโว้ย
“มาเลยๆ มาๆ ไอ่วอน ขอยืมห้องแกได้ป้ะ โอเค” ซีวอนมัวแต่นั่งเอ๋อ ยังไม่ได้พูดอะไรซักคำ ฮีชอล ก็ลาก ร่างหนาไปแล้ว
“อ้าวเห้ย ไอ่ซิน” เวรแล้วไง ถ้าไอ่ซินมันทำไรขึ้นมาจริงๆ แล้วกูจะไปนอนหนายยย
[มันควรจะห่วงเพื่อนไม่มช่หรอ??]
++++++
หนักชิบเลยว่ะ คนหรือ น้องบัฟวะเนี่ย
ร่างบางของฮีชอล ลากร่างหนาที่ทำหน้าตายิ้มเยาะ อย่างท้าทายไปที่ห้องของ ชเว ซีวอนทันที
“แกท้าชั้นเองนะไอ่ฮัน” ฮีชอลโวยวายลั่น ระหว่างทางฮันคยองก็ แกล้งทำเป็น เกาะขาโต๊ะ ดึงแจกันไว้ แล้วปัดให้แตก -*-
“โอ้ยย หนวกหู พวกพี่เล่นไรกันเนี่ย” เด็กหนุ่มที่หัวยุ่งเหยิง หน้าตา พึ่งตื่น เปิดประตูออกมาบ่นกระปอดกระแปด
“ไม่ได้เล่น เอาจิง!”
“เอาจิงเรื่อง? ฮ้าวววววว” -O-
“พรุ่งนี้แกเตรียมดูเลยไอ่คยู ไอ่ฮันได้เป็นเมียพี่แน่ๆ”
“หา!” คยูอ้าปากค้าง ตื่นนอนทันที
“หึหึ” ฮีชอล ลากร่างหนามาถึงห้องนอนของซีวอนจนได้
“ย๊ากกก” ฮีชอล ว๊ากเพราะร่างหนาตัวใหญ่ จนยากที่จะเหวี่ยงลงเตียง =[]=’’
“หึหึ แค่แรงเหวี่ยง ยังไม่ไหวเล้ยย” ฮันคยองดูถูก อยากเล่นๆ
“ว๊ากก ไอ่ฮัน” ฮีชอล โกรธจริงๆแล้วนะ ร่างตรงหน้าทำอย่างกะเค้าไม่ใช่ผู้ชาย
คิดได้ดังนั้น ฮีชอลจึงกระโดด ขึ้นไป หมายจะนั่งทับตัวร่างหนา อย่างแรง แต่ผิดคาด
ฮันคยองเดาไว้แล้ว จึงพลิกตัวหลบ แล้วเป็นฝ่ายจับแขนร่างบางขึงไว้กับเตียง แต่ไม่ได้บีบ หรือ บิดให้เกิดความเจ็บ ร่างหนาของฮันคยอง คร่อมร่างบางไว้
“เว้ยยย ไอ่เวร” ฮีชอลด่า แต่คนถูกด่ากลับยิ้มหน้าระรื่น
“เห็นมั้ย นายน่ะ ทำอะไรชั้นไม่ได้หรอก” ฮันคยองเปรย ก่อนจะปล่อยแขน ร่างบางแล้วเอามือมายันไว้ข้างๆ ตัวแทน
“หึ จริงสินะ” ฮีชอล เอ่ยประโยคที่ทำให้ร่างหนางงๆ
“ฮันจ๋า~” ฮีชอล ใช้สองมือโอบรอบคอร่างหนาแล้วโน้มลงมาหาเรื่อยๆ
ร่างสูงแม้จะงงๆกับอาการของร่างบาง แต่ก็อยากรู้ว่าร่างบางจะมีอารมณ์พิศวาสเค้าจริงรึปล่าว จึงยอมก้มลงไปตามแรงโน้มถ่วง
เมื่อริมฝีปากใกล้เข้าหากัน ฮีชอล หยุดเล็กน้อย ก่อนจะจ้องเข้าไปในดวงตา
ร่างสูงไม่รอช้า ก้มลงมาต่อ แต่แล้ว!...
ร่างบางของฮีชอล เอนหน้าร่างสูงไปเล็กน้อยก่อนจะ
งับ~
ปากอิ่ม กัดเข้าที่หูของร่างสูงอย่างจัง
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ฮันคยองตะโกนลั่นห้อง
“ปล่อยนะเว้ยไอ่ซินนนนนนน” ฮันคยอง พยายามผลักหัวเพื่อนซี้ออกไป
“ม่ายยย” ฮีชอลเงียหน้าขึ้นพูดก่อนจะ
งับ~
เปลี่ยนเป้าหมาย เป็นคอที่ยาวได้สัดส่วนของร่างหนาแทน
“ว๊ากกกกกกกกก ช่วยด้วยยย” ฮันคยอง ปัดป่ายมือไปมา ตอนนี้เค้าขยับไม่ได้ เพราะ ฮีชอล ใช้ขาทั้งสองข้างหีบ ขาของเค้าไว้ แถม ยัง เอาขาทั้งสองของตัวเอง เกี่ยวกันอีกชั้นเพื่อนความแน่นหนาอีก
“ซ...ซิน” ฮันคยอง เสียงสั่นน้อยๆ
“หืมมม” ฮีชอล ขานรับ แต่ปากก็ยังหาจุดกัดต่อไป - -+
“ปล่อยเถอะ ก่อนที่มันจะฉุดไม่อยู่นะ” ฮันคยอง พูดจาแปลกๆ ฮีชอล ขมดคิ้วเล็กน้อย
“อะไรฉุดไม่อยู่ อย่ามาแอ๊บเลย งับ” ฮีชอลเลื่อนไปกัดที่ไหล่ของร่างหนา แต่ร่างหนา ไม่โวยวายเหมือนตอนแรกแล้ว
“เห้ย ตายด้านไปแล้วไง” ฮีชอลเลิกกัดในที่สุด
“คือ...>///<” ฮันคยองเกิดอาการเลิ่กลั่ก
“มีอะไรอ๋อ” ฮีชอลถามตาแป๋ว
“ขานายอ่ะ เอาออกได้ป้ะ” ฮันคยองจับขาร่างบางออก
“อืม แล้วตกลงมีไรอ่ะ” ฮีชอลยกขาออกแต่โดยดี พลางมองหน้าร่างหนาอย่างไม่เข้าใจ
“เอ่อ...มะ...ไม่มี” ฮันคยองลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องทันที
“แอ่ก” เสียงวัตถุประหลาดตกลงกระแทกพื้น
“เวรแล้ว” เสียงบุคคลสองคนที่ทำการมาตั้งถิ้นฐานนั่งแอบฟังอยู่หน้าประตู อุทานอย่างอายๆ ที่โดนจับได้
“โอ้ย นี่พวกแกมาแอบฟังอะไรกันห้ะ” ฮีชอล โวยวาย
-------------80%------------
“ก...ก็ ปล่าว ปล่าวหนิ” พี่น้องทั้งสอง มองหน้ากันอย่างให้ช่วยแก้ปัญหา
“ชิชะ ชั้นว่าพวกแกต้องคิดอกุศลแน่เลย”
“แหม แล้วใครล่ะที่ทำให้คิด” คำพูดของเด็กหนุ่ม เปรียบเหมือนเป็นการสารภาพ -*-
“นั่นไง อิเด็กบ้า แกคิดชั่วๆ อยู่จริงๆด้วย” ฮีชอล กระทืบเท้าปึงแงเข้ามาหาคยูทันที
“แหะๆ” คยูยิ้มจนตาหยี
“เหอๆ” ฮีชอลยิ้มล้อเลียน ก่อนจะเปลี่ยนเข้าสู่หน้าโหดทันควัน จนคยูหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“อ...ไอ่ฮัน หาที่กำบังเร็ว” ซีวอนรีบลุกขึ้น แล้ววิ่งกระโดด ไปหลบอีกฟากของเตียงทันที
เค้ารู้ดี ว่าเมื่อที่ฮีชอล ทำหน้าตาแบบนี้ล่ะก็ หึหึ
“อิเด็กบ้า!!!! ตายซะเถอะ” ฮีชอล คว้า แจกันดอกไม้อันเบ้อเริ่ม วิ่งไล่ คยูที่รีบผลุนผลันวิ่งหนีออกไปแล้ว
“เพล้ง!!! อ๊ากกกกกกกกกกกก เจ๊ ขอโทด กลัวแล้ววววววววว” เสียง ที่ดังลั่นบ้าน เล่นเอาคนที่หลบอยู่อีกฟากของเตียงหน้าเสีย
“แกเป็นห่วงน้องแกเหรอวะ ไม่เป็นไรหรอก ไอ่ซินไม่เอาตายหรอก” ฮันคยองตบบ่าปลอบใจ
“ปล่าววว”
“อ้าว แล้วแกทำหน้างี้ไมอ่ะ”
“ชั้นกลัวบ้านพัง TT~” ไอ่วอนหนอไอ่วอน น้องตัวเองเสือกไม่ห่วง เสือกห่วงบ้านพัง
“เวรกำ” ฮันคยอง เอามือเกยหน้าผากอย่างหนักใจ -lll-
“ว๊ากกกกก อุก! อั่ก! พลั่ก! เย้ยยยยยยยยยยยย แง๊ๆๆๆๆ” เสียงคยูและเสียงวัตถุที่โดนปาดังไปทั่วบ้าน
“แกตายยยยยยย” เสียงตึงตังๆ ดังมาทางนี้ สองหนุ่มที่แอบอยู่มองหน้ากันอย่างระแวง
“ตึง ตัง ตึง ตัง” เสียงวิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะ ปรากฏ ร่างของคยูที่วิ่งหน้าตาตื่น เนื้อตัวมีเหงื่อเต็ม แถมหน้าตายังแดงๆด้วย คยูกระโดดขึ้นไปบนเตียง พร้อมกับร่างบางที่ถือไม้กวาด วิ่งตามมาติดๆ
ฮีชอล สะบัดไม้กวาดไปที่ตัวคยู
แต่เจ้าตัวก็เอี้ยวหลบได้ทัน
ด้วยความยาวของไม้กวาด
และความสูงของร่างที่อยู่อีกฟาก
ทำให้ไม้กวาดเฉี่ยวหน้า ทั้งสอง
ทั้งสองพยายามเบนหน้าหลบกันสุดริด
จะออกจากตรงนี้ก็ทำไม่ได้แล้ว
แรงสะเทือนของการที่คยูมันกระโดดขึ้นเตียง
มันทำให้เตียงเคลื่อนมาหนีบ
ทั้งสองให้ติดอยู่กับ กระจก -*-
“เห้ยยยย ไอ่คยู ไปไกลๆๆ” ซีวอนแหกปากไล่
“ไม่อาว พี่ก็บอก เจ๊แกดิ” คยูกระโดดลงไปที่ซอกเตียงทันที
คยู! นี่แกกะจะแกล้งพวกชั้นใช่มั้ยเนี่ย
ปึก~ ฮีชอลโยนไม้วาดทิ้ง
“เย้ เจ๊เลิกแล้วชิป้ะ” คยูลุกขึ้นยืน พลางยิ้มหวาน
“อิอิ ^^” ฮีชอลยิ้มให้ แต่สายตามันดูทะแม่งๆ นะ
คยูงงกับท่าทีนั้นเล็กน้อย
“ตายซะเถอะ” ฮีชอล ก้มตัวลง เอามือจับไว้ที่ขอบเตียงก่อนจะ
“อ๊ากกกกกกกกก” ทั้งสามหนุ่ม แหกปากลั่นเมื่อรู้สึกถึง การเคลื่นไหวของเตียง แถมยังเคลื่อนมาหนีบพวกเค้าเข้าไปอีก
“ไอคยู ไอ่น้องเวร แกกออกไปเลยนะ” ซีวอน พยายามผลักคยูออกห่างจากตัว
“โธ่พี่ เพื่อนพี่อ่ะ บอกเองดิ”
“ไอ่ซิน ชั้นไปทำอะไรผิดวะ ถึงต้องซวยไปด้วย” ซีวอนตะโกนถาม
“ผิดสิ โทษฐานสั่งสอนน้องไม่ดี” ฮีชอลหยุดผลักแล้วยืนคุยดีๆ
“แห่กๆๆ” เสียงหอบหายใจ
“นี่แหนะ” ฮีชอล เอาเท้าถีบเข้าที่เตียงอย่างแรง
ผลัก~ ด้วยความไว เลยไม่ทันได้ตั้งตัว ขอบเตียงจึงปกระแทกกับคางของทั้งสามคนจังๆ
“ดี สมน้ำหน้า” ฮีชอลว่าก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“โอ้ยย” ทั้งสามได้แต่กุมคาง พลางช่วยกันผลักเตียงออกมา
สภาพของหนุ่มหล่อ ดูไม่ได้เลย ทั้งสาม นอนกระจัดกระจายกันอยู่บนพื้น ร้องครวญครางพลางกุมคางของตัวเอง
“เห้ย เลือดดดดด” ฮันคยองโวยวาย เมื่อค้นพบว่า คางของตัวเองมีเลือดไหล
“เห้ย ชั้นก็ไหล” ซีวอนดูคางตัวเองบ้าง
“แง๊ ผมด้วย”
“คิม ฮีชอล!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ทั้งสามประสานเสียงกันทันที
“หืมม เรียกทำไม” ฮีชอลเดินเข้าห้องมาหน้าตาเฉย แต่ในมือกลับมีกล่องปฐมพยาบาลอยู่
“เลือดด TT” ฮันคยองคราง
“รู้แล้วล่ะน่า เลยไปเอามาทำแผลให้ไง” ฮีชอลชูกล่องในมือให้เห็น
“มาๆ มานั่งนี่กันให้หมดเร็ว” ฮีชอลตบเบาะข้างๆ
แต่ก็ไม่มีใครกล้าเยื้องกลายเข้าใกล้
“นี่!” ฮีชอลขึ้นเสียง ทุกคนก็รีบปรี่เข้าไปนั่งทันทีเลย
ฮีชอล เอาสำลีชุบแอลกอฮอล ก่อนจะเขยิบไปหาฮันคยอง แล้วค่อยๆ บรรจงเช็ดแผลให้
“อ้าวแล้วพวกชั้นอ่ะ” ซีวอนโวย
“มีปัญญาก็ทำเอง” ฮีชอลไม่สนใจยังคงบรรจงเช็ดแผลให้ฮันคยองต่อไป
“ซี้ด”
“เจ็บหรอ ทนหน่อยสิ” ฮีชอลบอกก่อนจะหันไปหยิบผ้ากอซ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อ ซีวอนและคยูฮยอน ไมได้ทำแผลของตัวเอง แต่กลับจ้องมาที่เค้าและฮันคยอง
“ม...มองอะไร”
“เหอๆ ทีพวกชั้นล่ะ มีปัญญาก็ทำเอง แต่ที่ไอ่ฮันนะ ทำให้ซะดิบดี เจ็บหรอทนหน่อยสิ”ซีวอนทำท่าล้อเลียน กับคยูฮยอน
“ก็....ก็...”
“ก็ ไม่มีข้อแก้ตัว”
“อะไรเล่า” ฮีชอล หน้าแดง
“เห้ย ไอ่ซิน แกหน้าแดงว่ะ” ซีวอนล้อเลียน
“บ้า! โปะ~” ฮีชอล สบถก่อนจะหันมาเอาผ้ากอซโบ๊ะเข้ากลางแผลของฮันคยองอย่างจัง
“โอ้ยย” ฮันคยองเจ็บน้ำตาแทบเล็ด
“อุ้ย ขอโทษ”
“คยู ซินมันเขินรุนแรงว่ะ”
“5555” ซีวอน และ คยูฮยอนช่วยกันหัวเราะ
“เห่ย พวกแกพอได้แล้ว คิดอะไรกันอยู่ เลิกคิดซะ ฮันคยองพูดสเยีงโหด เล่นเอาคนที่กำลงหัวเราะหุบปากแล้วหันไปทำแผลทันที
“เห้อ...” ฮีชอลถอนหายใจก่อนจะนั่งเงียบๆ
“เห้ย นี่กี่โมงแล้วเนี่ย” ฮันคยอง เปลี่ยนเรื่อง หันไปมองดูนาฬิกา
“เออว่ะ เวรเอ๋ย ตี 1” -..- ซีวอนเร่งมือทำแผลทันที
“น้ำเนิ้มก็ยังไม่ได้อาบ”
“เห็นไม๊เนี่ย เป็นเพราะพวกพี่ๆอ่ะ ทำผมตื่น แถมยังได้แผลอีก ผมไปนอนดีกว่า” เด็กหนุ่มที่นอนไปได้แล้วหน่อยนึง เดินกลับห้องตัวเองเพื่อนอนต่อ
“งั้น พวกแกก็นอนกันห้องเดิมนะ” ซีวอนบอก ทั้งสองที่ถูกพูดด้วย พยักหน้ารับ ก่อนจะลุกออกจากเตียงแล้วตรงไปยังห้อง ที่ทั้งสองเมื่อมาที่นี่ ก็จะนอนที่ห้องนี้ประจำ
“แกอาบก่อนละกันนะ” ฮันคยองบอก
“อืม” ฮีชอลเดินเข้าห้องน้ำไปทันที
ซ่า~
“เห้อ...” ฮันคยองนอนแผ่บนเตียง พลางเอามือเกยหน้าผากไว้
“ฮันนนนน!!” เสียงเรียกดังมาจากไหนห้องน้ำ
“หืมมม” ฮันคยองเดินไปที่หน้าประตูแล้วขานรับ
“หยิบผ้าขนหนูให้หน่อย”
“ได้ๆ” ฮันคยองเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อจะหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กออกมา
“แล้วจะเอายังไงอ่ะ” ฮันคยองถาม
ฮีชอลแง้มประตูออกมาแล้วโผล่หน้าออกมานิดนึง ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูจากมือร่างหนาไป
“ขอบคุณคับ”
“อ่า” ฮันคยองเดินกลับมานั่งที่เตียง
ฮีชอลเดินออกมาในสภาพที่ตัวเปียก ท่อนล่างมีผ้าขนหนูปิดลงมาเกือบถึงเข่า
“งั้นชั้นอาบต่อนะ” ฮันคยอง ไม่ลืมที่จะหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปด้วย
เมื่อร่างสูงเข้ามาในห้องน้ำแล้วก็เอามือกุมหน้าอกของตัวเอง อนจะหอบหายใจอย่างรุนแรง
“จะตื่นเต้นอะไรนักหนาวะ เห็นมาแต่เด็กๆ” ฮันคยองสะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะเดินไปเอาน้ำสาดหน้าตัวเอง
ภายนอกห้องน้ำ
“แล้วจะเขินทำไมเนี่ย ฮันก็เห็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้วนะ หึ่ยย” ร่างบางที่อาการก็ไม่ต่างอะไรจากคนในห้องน้ำเล้ยย
++++++
~ สวัสดีครับทุกท่าน 55 วันนี้ผมอารมณ์ดีครับ เนื่องจากเมื่อวันเสาร์ มีคนน่ารักมาเดินจับมือครับ อิอิ
วันนี้ใครอยากฟังเพลงไร ก็เดินมาเคาะกระจกขอผมได้ที่ห้องกระจายเสียงนะครับ [เค้าไม่ได้มีแต่ส่ง SMS หรอ -*-] ~
“ทำไมวันนี้อิรุ่นพี่ดีเจมันถึงได้อารมณ์ดีจังวะ เมื่อวันเสาร์ยังซึมๆ อยู่เลย เอ๊ะ?? วันเสาร์ งั้นคนที่จับมือพี่เค้าก็ต้องเป็น....” มินฮวานหันไปชี้หน้าเพื่อนตัวเอง ที่ยืนเช็ดเปียโนตัวสวยอยู่
“อ...อะไร มองทำไม” เรียววุค สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเงยหน้ามาจากเปียโน ก็จเอสายตาของเพื่อน ทั้ง 2 จ้องมองอยู่
“ก็ต้องเป็นแกแน่เลย ไม่งั้นจะเป็นใครล่ะ ในเมื่อแกเป็นคนตามไปหารุ่นพี่ แล้วรุ่นพี่เค้าก็ชอบแกด้วย” คำพูดของแจจินที่พูดซะตรงเป๊ะ เล่นเอาคนฟังถึงกับหน้าขึ้นสีระเรื่อ
“บ้าหรอ ชั้นไม่น่ารักซะหน่อย”
“โอ้ยย ไอ่นี่หนิ ชอบพี่เค้าแล้วอ่ะดิ”
“ไม่รุ้ว่ะ แต่ก็ชอบนะเวลามีพี่เค้าอยู่ใกล้ๆ อิอิ อุ่นดี แต่มันยังเรียกว่าชอบว่ารักไม่ได้หรอกนะ” เรียววุค อธิบายพร้อมกับมองเพดาน - - แล้วเช็ดเปียโนไปเรื่อยๆ
“นี่ๆๆๆๆๆๆ พวกแก๊” ซองมินที่ผลักประตูเข้ามาด้วยหน้าตายิ้มแย้ม พร้อมกับคยูฮยอน ที่เดินตามหลังมาอย่างหน่ายๆ
“อะไร ทำตกใจหมด” แจจินวีน
“อ่อ ก็เอารูปมาให้ดู ที่ถ่ายวันเสาร์อ่ะ” ซองิมน ยื่นปึกอัลบั้มประมาน 4-5 ปึกให้เพื่อนๆ
“นี่แก ถ่ายอะไรเยอะแยะวะเนี่ย นี่แค่เที่ยวครึ่งวันนะเนี่ย ถ้าไปซัก 2 เดือน แม่งต้องหอบลังไปใส่อัลบั้มแล้วแหละ” มินฮวานบ่นพร้อมกับรับมา 1 อัลบั้ม
เรียววุคก็วางผ้าแล้วเดินมาหยิบดูด้วยเหมือนกัน
“เห้ยๆๆ ดูรูปนี้ดิๆๆ ไอ่เรียวหน้าเอ๋อชิบเลย วะฮ่าๆ” แจจิน ยื่นให้ทุกคนดู จนทุกคนขำกร๊าก
“นี่ รูปนี้แกก็ หน้าเบี้ยวเหมือนกันแหละ ไอ่แจจิน” เรียววุคไม่ยอม ยื่นให้ดู
“แต่ชั้นก็ยังหล่อนะเว้ยย” แจจินเก็กหล่อ ก่อนจะหัวเราะกร๊ากก
“อ่าวเห้ย แล้วนี่มันอะไรเนี่ย” มินฮวานมองอัลบั้มของตัวเอง
“ไหนๆ” ซองมินเดินมาดูด้วย ทุกคนเดินมารุมดูกันหมด
“เฮ้ยยยยยย” ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกัน ยกเว้นแต่คนถ่าย
“ดูอะไรกันอยู่จ๊ะเด็กๆ” ฮีชอลที่เดินยิ้มเข้ามาในห้อง แต่ก็ต้องพบกับสายตาที่มองมาทางตนแปลกๆ ฮีชอลหันมองข้างหลัง ซ้าย ขวา แต่ก็ไม่พบอะไร จึงคิดว่าตัวเองต้องมีอะไรแปลก จึงมองไปที่ตัวเองตั้งแต่ เท้าขึ้นมา
“ม...มองอะไรหรอ” ฮีชอลเมื่อไม่เห็นความผิดปกติของตัวเอง จึงถามเด็กๆ ที่ยินมองอยู่
“นี่!!” มินฮวานชูรูปให้ดูพร้อมกับเสียงที่ทุกคนชี้ไปที่นั่น
“ไหนดูซิ..ดู...ห...เห้ยยยยยยยยยยยยยย” ฮีชอลตาเหลือกกับภาพที่เห็น
-------------130%-------------
Al3OUt Th!s p@rt : ไม่หนุกเลยพาร์ทนี้ ติ๊งต๊องไงไม่รุ แต่งลื่นเกิ๊น55
T@lk with M€ : โทดนะค้า ที่ดอง 80 เปอ ไว้ซะนานเลย แต่เม้นอ่ะ หายไปไหนหมดดดด งอน ชิชะ อิอิ แต่จะมาอัพต่อ ไม่ดองนานแระน้า
ความคิดเห็น