คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ,, ตอนที่ ๑ , แพ้ฝน ? / แค่ 7 ปี ??
“จะทำอะไรน่ะ !!!” เสียงทุ้มโวยวายเมื่อถูกแจจุงกระชากให้ลุกขึ้นจากโซฟา
“ออกไปจากบ้านฉันเลย ฉันไม่ต้อนรับเด็กอย่างนาย!” แจจุงเปิดประตูออกกว้าง ก่อนจะเหวี่ยงร่างสูงออกไปนอกบ้านพร้อมกับรีบปิดประตูทันที
“ตัวหนักชะมัดเลย!”
“วอท เดอะ เฮล วะเนี่ย !” ยุนโฮเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ยังมีฝนตกหนักลงมาอย่างหงุดหงิด
จะไม่ให้อยู่ที่นี่? แต่ไม่เขวี้ยงกระเป๋าออกมาให้ด้วยเนี่ยนะ?
คงจะไปไหนได้หรอก!!!
แจจุงเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชื้นของตัวเองอย่างไม่นึกจะสนใจคนที่ตัวเองพึ่งจับโยนออกไปนอกบ้าน
มารยาทแย่แบบนั้น ใครจะไปให้อยู่ด้วยกันล่ะ ?
30 นาทีผ่านไป...
ครืดด ครืดด ครืดดด
“โอ้ะ...แม่โทรมาหนิ ครับแม่ ~”
(น้องเป็นยังไงมั่งลูก...)
“น้อง?...เออจริงด้วย !!” เขาลืมไปซะสนิทเลยว่าตัวเองพึ่งจะโยนชองยุนโฮออกไปจากบ้านเมื่อหลายนาทีก่อน
ป่านนี้จะเป็นยังไงมั่งล่ะเนี่ย ?
(อะไรน่ะแจจุง?)
“คือ...เดี๋ยวโทรกลับนะครับแม่...”
(จ่ะ...อ้อช่วงนี้ที่โซลฝนตกบ่อยสินะ...อย่าให้น้องโดนฝนนะแจจุง...น้องแพ้ฝนน่ะ ถ้าโดนน้ำฝน...จะไข้ขึ้นสูงจนแทบช๊อคเลยล่ะ)
“ฮ...ฮะแม่”
ติ๊ด...
แจจุงกำโทรศัพท์ในมือแน่น ก่อนจะค่อยๆ เดินไปแหวกผ้าม่านดูบรรยากาศภายนอกบ้าน
ฝนยังตกหนักอยู่เลย!
โอ้ยยยยยยยยยย ทำยังไงดี ทำยังไงดี T__________T!!
แจจุงรีบวิ่งไปยังประตูบ้านก่อนจะค่อยๆ เปิดออกด้วยความกังวล...
“น...นาย!” แจจุงตะโกนเรียกคนที่นั่งหันหลังอยู่ที่บันไดทางขึ้นบ้าน
“...” ยุนโฮที่ตัวสั่นเทาไปด้วยความหนาว ค่อยๆ หันไปมองคนที่เรียกด้วยสายตาที่เริ่มพร่ามัว
“ลุกขึ้นแล้วรีบเข้ามาในบ้านเร็ว!” แจจุงเปิดประตูออกให้กว้าง ก่อนจะกวักมือเรียกอีกคนให้เข้ามา
ยุนโฮค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นยืนตามที่อีกฝ่ายเรียก
วูบบบบบบบบบบบ
ตึบ !!!
“เห่ย! นายยย!!!” แจจุงรีบวิ่งออกไปดูคนที่ล้มลงสลบอยู่กับพื้นด้วยความตกใจ มือบางแนบอยู่ที่แก้มของเด็กหนุ่มที่เย็นเฉียบและซีดจนน่ากลัว
แจจุงรีบลุกขึ้นพร้อมกับค่อยๆ ลากยุนโฮเข้าไปในบ้านอย่างยากลำบาก
“โอ้ยย ตัวก็หนักอยู่แล้ว เปียกแบบนี้ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่เลย!” แจจุงโอดครวญ ก่อนจะค่อยๆ ทิ้งตัวยุนโฮลงกับโซฟาตัวโปรดของตนอย่างทุลักทุเล
คนสวยรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเองก่อนจะหอบเอาผ้านวมทั้งหมดในห้องของตัวเองออกมาที่ห้องโถง ก่อนจะมองตัวเปียกๆ ของยุนโฮอย่างพิจารณา
แจจุงโยนผ้านวมไว้ที่พื้น ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับตรงเข้าไปจัดการถอดเสื้อผ้าที่เปียกโชกของยุนโฮออก
“เด็กนี่อายุเท่าไรกันเนี่ย ทำไมถึงได้มีกล้ามมากมายขนาดนี้!” แจจุงบ่นกับตัวเองในขณะที่กำจัดเสื้อของยุนโฮออกไปให้พ้นทางได้แล้ว
ใช่เวลามาคิดเรื่องแบบนี้ที่ไหนกัน ! รีบทำให้เด็กตัวเย็นนี่อุ่นให้มากที่สุดก่อนดีกว่า!
มือบางค่อยๆ เลื่อนไปปลดกระดุมและรูดซิบกางเกงยีนส์ของยุนโฮออก ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดดึงกางเกงเปียกโชกนั่นให้พ้นออกมาจากร่างของยุนโฮอย่างยากลำบาก
เหลือแค่บอกเซอร์ตัวเดียว...
ทำยังไงดีวะ ?
แจจุงหันไปหยิบผ้านวมมาคลุมท่อนล่างของยุนโฮเอาไว้ก่อนจะล้วงมือเข้าไปค่อยๆ รั้งขอบบอกเซอร์ของยุนโฮลงมา
“ฮื่ออ...ทำอะไรน่ะ” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงเบา
“ฉันไม่ได้อนาจารนายนะ หลับไปเถอะฉันจะทำให้นายอุ่น” แจจุงรีบดึงบอกเซอร์นั่นให้พ้นทาง
ใส่บอกเซอร์แล้ว...ใส่กางเกงในอีกชั้นรึเปล่า?
อเมริกา...ก็น่าจะใส่แต่บอกเซอร์สินะ...แต่ว่าถ้าใส่กางเกงในเปียกๆ อยู่ล่ะ ?
แจจุงตัดสินใจ ค่อยๆ ล้วงมือเข้าไปสัมผัสแถวๆ รอบเอวของยุนโฮ แจจุงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเจอแต่เนื้อหนังเย็นเฉียบไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ ปกป้องอยู่ จึงรีบชักมือออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะนำมาแนบไว้ที่แก้มของตัวเอง
หน้าร้อน?...หรือจะเป็นไข้ด้วยเหมือนกัน ?
“...” ดวงตาคมค่อยๆ ลืมตื่นขึ้นมา กระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตาที่พร่ามัวให้คมชัดขึ้น
ดวงตาคมมองสำรวจไปรอบๆ
ห้องโถง...
ยุนโฮค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมมองสำรวจไปรอบๆ อีกครั้ง
บ้านของคิมแจจุง...
“ตื่นแล้วหรอ...อ่ะนี่” คนสวยยื่นแก้วที่บรรจุเครื่องดื่มๆ อุ่นๆ อยู่ภายในมาให้
ยุนโฮรับมางงๆ ก่อนจะมองดูของเหลวภายในแก้ว
“ดื่มซะสิ นมอุ่นๆ จะทำให้นายดีขึ้นนะ”
“...” ยุนโฮมองคนที่เดินไปนั่งตรงข้ามเขาด้วยความแปลกใจ ก่อนจะค่อยๆ จิบรับนมอุ่นๆ ในแก้วนั้นเข้าไป...
“ดีขึ้นรึยังน่ะ ?”
“หืม?”
“โอ้ะ ถามว่าดีขึ้นรึยัง นายตัวร้อนจี๋เลยรู้มั้ย” แจจุงโน้มตัวมาหายุนโฮก่อนจะแนบฝ่ามือลงบนหน้าผากที่ยังคงส่งไออุ่นๆ ออกมา
“...” ยุนโฮมองการกระทำนั้นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ...ก่อนจะนึกออก
“อ่า...ฝน”
“ก็ใช่น่ะสิ ตัวก็ใหญ่ ถึกก็ถึก โดนฝนแค่นี้ก็ไข้ขึ้นสูงแล้วหรอ?”
“อืมมม” ยุนโฮไม่เถียงอะไร รับคำสั้นๆ ก่อนจะจิบนมในแก้วนั้นจนหมด
“กินยาซะสิ”
“ไม่เอา”
“นี่! อยากตายรึไง? ถ้าไม่อยากตายก็กินยาซะ จะได้หาย”
“ตายก็ดี...”
“!!!” แจจุงมองคนที่พูดประโยคนั้นออกมาอย่างอึ้งๆ
“...” แจจุงมองดูคนที่นั่งก้มหน้าเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่อย่างเงียบๆ
ก็เล่นพูดประโยคแบบนั้นออกมา คิมแจจุงจะไปพูดอะไรต่อได้ล่ะ ?
“เออะ...ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ...” ทำตัวไม่ถูกเลยนะ - -;;;
“...”
ครืดดด ครืดดด
โอ้ยยยย ขอบคุณพระเจ้าที่มีคนโทรเข้ามา เด็กบ้านี่ทำบรรยากาศน่าอึดอัดชะมัดเลย T^T
“ฮัลโหล ฮะแม่...”
(มัวทำอะไรอยู่ ไหนบอกว่าจะโทรกลับมาไงล่ะแจจุง ?)
“อ...อ้อ...ขอโทษฮะแม่ พอดีแจจุงลืม”
(ฮ้า เรานี่จริงๆ เลยนะ แล้วน้องเป็นยังไงมั่งล่ะ?)
“น้อง...” แจจุงหันไปมองยุนโฮที่ดูเหมือนจะมองมาทางเขาเหมือนกัน
“...น้องก็สบายดีฮะแม่ นั่งดูทีวีอยู่”
(แจจุงแม่ฝากน้องด้วยนะ อ้อ แล้วก็ช่วยพาน้องไปสมัครเรียนด้วยล่ะ...)
“สมัครเรียน! นี่แจจุงกลายเป็นผู้ปกครองของไอ่เด็กบ...เอ้อะ...ย...ยุนโฮไปแล้วหรือฮะ?” แจจุงพุดพลางกัดฟันก่อนจะหันไปมองหน้าตัวปัญหาที่นั่งห่อตัวอยู่ในผ้านวมอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร
(นะลูก...ป้าอาราก็เคยช่วยอะไรลูกตั้งเยอะตั้งแยะ...ยังไงก็ช่วยทำให้น้องเข้ามหา’ลัยโซลให้ได้หน่อยนะ)
“มหา’ลัยโซล??! หน้าตาโง่ๆ ...เอ้ย หน้าตาซื่อๆ แบบนี้ จะเข้าได้หรอฮะแม่ ?”
(อย่าดูถูกน้องนะแจจุง น้องนะ คะแนนสูงพอที่จะเข้าเรียนที่ฮาวาร์ดได้เลยนะ)
“ฮ...ฮาวาร์ดงั้นหรอฮะ?” แจจุงอ้าปากค้างพร้อมๆ กับหันไปมองยุนโฮอย่างไม่อยากจะเชื่อ
(เอาไว้ค่อยคุยนะแจจุง ชวนคุยซะแม่ไม่ได้ทำงานต่อเลยเนี่ย)
“โห่แม่อ่ะ ไม่คิดถึงแจจุงเลยใช่ม้า คิดถึงแต่ยุนโฮ”
(แจจุง เราน่ะอายุ 24 แล้วนะ น้องพึ่งจะ 17 ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะลูก)
“อายุ 17!!!!!” แจจุงทวนคำด้วยความตกใจ
“แม่แน่ใจหรอฮะ ว่าไม่ได้บวกลบอายุของเด็กนี่ผิดไปน่ะ????”
(เอ้า นี่ยังไม่ได้คุยกันเลยหรอ งั้นแม่ว่างละ สนิทๆ กันไว้นะลูก)
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“แม่ฮะ ~” แจจุงมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปแล้วอย่างเซ็งๆ ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้านิ่งๆ ของเด็กหนุ่มวัย 17 ปี
“นายน่ะ อายุ 17 จริงหรอ?”
“อือ”
“-0-! ท่าทางจะแก่แดดเกินอายุนะ...”
“แล้วนายอ่ะ อายุเท่าไร?”
“นี่ๆๆๆ ฉันแก่กว่านาย ช่วยพูดจาเคารพกันหน่อยได้มั้ย?” แจจุงโวยวาย
“อืม...แล้วอายุเท่าไร?”
“หึ่ยย 24!”
“แค่ 7 ปี ไม่ต่างกันเท่าไรหรอก” พูดจบ ร่างสูงก็ล้มตัวลงนอนหันหน้าเข้าพนักโซฟาหรือก็คือหันหลังให้แจจุงอย่างไม่สนใจนั่นเอง
ไม่ต่างกันเท่าไรงั้นหรอ ?!!
ชีวิตอันแสนสวยงามของคิมแจจุง T_________________T!!!!
To B Continue …
ความคิดเห็น