คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 21 days, วันที่ ๑.
FIRST DAY…
“แกพอจะรู้มั้ยจุนซู ว่าไอ่หล่อยุนโฮเนี่ย วันนี้มันจะไปมุดหัวอยู่ ณ จุดใดของมหา’ลัย ?” แจจุงถาม ระหว่างที่เดินไปทางสวนหลังตึกคณะนิเทศน์กับจุนซู
“ใครจะไปรู้กับหมอนั่นล่ะ ว่าแต่นาย? อย่าบอกนะแจจุงว่าจะเอาจริง ??” จุนซูที่พอจะทราบเรื่องคร่าวๆ จากบล๊อคที่แจจุงส่งให้อ่านเมื่อวานถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
“ก็เออน่ะสิ...แกไม่อยากรู้รึไงว่ามันจริงหรือไม่จริง...” แจจุงถาม จุนซูเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า
“ก็อยากรู้น่ะสิ...”
“เออ งั้นเรามีเรียนบ่ายโมงใช่มั้ย นี่พึ่ง 11 โมงเอง 2 ชม.ฉันขอไปตามล่าหาเหยื่อของฉันก่อนนะ” แจจุงฝากของไว้กับจุนซูเพราะรู้ดีว่ายังไงจุนซูก็ยังคงนั่งอ่านนิยายอยู่ตรงนี้แน่ๆ
“ตามใจแกเถอะ...แต่ระวังหมอนั่นเอาไม้ไล่ตีหัวนะ ก็รู้อยู่ว่าชอง ยุนโฮน่ะ ร้ายขนาดไหน...”
แจจุงเดินไปพร้อมกับคิดไปเรื่อยๆ
ชองยุนโฮชอบไปอยู่ในที่ๆ ไม่มีใครเข้าไปวุ่นวาย หรือที่ๆ ไม่มีใครไปเลยก็ว่าได้
แล้ววันนี้ มันคือที่ไหนล่ะ ?
“พวกนักกีฬาบาสเก๊ตบอลไปแข่งกันที่คังนัมนู่นแหนะ ฉันล่ะ อยากไปเชียร์ใจจะขาด...”
เสียงแว่วดังมาเข้าหูร่างบางพอดี แปลว่าพวกนักกีฬาบาสไม่อยู่สินะ...
เอ๊ะ...
ห้องชมรมบาสไงล่ะ...
ชองยุนโฮน่ะ มีเพื่อนเป็นนักบาสเยอะ....เข้าออกห้องนั้นได้อย่างสบายๆ
ว่าแล้วคนสวยก็หันหลังกลับเพื่อเดินไปยังห้องชมรมบาสที่อยู่ไม่ไกลจากโดมแข่งกีฬานัก...
เมื่อมาถึงหน้าห้องที่ดูเหมือนว่าจะมีคนอยู่ในนั้น ร่างกายก็ไปเร็วกว่าสมอง...
ครืดดดดดด
แจจุงเลื่อนประตูเปิดออก ก่อนที่คนที่นั่งเล่นพีเอสพีอยู่บนโซฟา จะเงยหน้าขึ้นมามอง
เห้ย อยู่จริงๆ เหรอเนี่ย !
“นายมาทำอะไรที่นี่ ?” ยุนโฮกดหยุดพักเกมส์ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
นั่นน่ะสิ...จะอ้างว่าอะไรดีล่ะ ลืมคิดไปซะสนิทเลย > <
“อ๋อ...พอดีว่า...วันนี้ชมรมบาสไม่อยู่ อาจารย์ก็เลยทำโทษฉันให้มาทำความสะอาดห้องนี้น่ะ” แจจุงรีบแถ เพราะมองไปรอบๆ ห้องที่ เอิ่มมม...
สมกับเป็นห้องนักกีฬาจริงๆ = =;
“งั้นหรอ...?” ยุนโฮมองไปรอบๆ ห้อง อย่างไม่เชื่อ แต่สภาพห้องในตอนนี้ ก็อำนวยให้เค้าเชื่อล่ะหน่า
“...” แจจุงพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้ามาเหยียบในห้องเต็มตัวก่อนจะหันไปปิดประตู
แจจุงเดินเก็บผ้าขนหนูที่หล่นตามพื้นไปรวมกันไว้ในตระกร้าที่พอจะมีผ้าพวกนี้อยู่แล้ว แล้วลอบมองยุนโฮที่กลับไปนั่งเล่นเกมส์ต่อ
“นายไม่ออกไปข้างนอกหรอ ? เดี๋ยวถ้าฉันปัดฝุ่น นายจะเปื้อนได้นะ...”
ออกไปซักทีสิ เจอแค่นี้ก็พอแล้วไม่ใช่รึไง อย่างน้อยก้คุยกัน 1 ประโยคแล้วนะเว้ย...วันพรุ่งนี้ค่อยคุยใหม่ก็ได้
“ไม่เป็นไร ห้องนี้แอร์ก็เย็นดี นายทำไปเถอะ” ยุนโฮตอบทั้งๆ ที่ยังไม่ยอมละสายตาออกจากเครื่องเล่นเกมส์ในมือ
โว้ยยยยยย งั้นฉันต้องทำความสะอาดห้องนี้จริงๆ งั้นหรอเนี่ย T^T
แจจุงนั่งยองๆ เก็บผ้าขนหนูก่อนจะปาลงตระกร้าอย่างรู้สึกขัดใจ ก่อนจะยกทั้งหมดขึ้นเพื่อเอาไปวางไว้หน้าห้องให้คนงานมานำไปซัก
เนื่องจากกองผ้าที่ล้นออกมานอกตระกร้ามันจึงบังทัศนียภาพเบื้องหน้าของแจจุงไปเกือบจะทั้งหมด
จึงทำให้...
กึก...
หมับ !
“อ...อ๊ะ อื้อออออออ” แจจุงเดินผ่านหน้าโซฟา ทำให้ไปสะดุดกับขายาวที่เหยียดออกมาด้วยความสะบายของร่างหนาเข้า
ยุนโฮปล่อยเกมส์ออกจากมือก่อนจะช่วยรับร่างของแจจุงที่เซไปมาเอาไว้ให้อยู่นิ่งๆ....ตระกร้าผ้าที่ร่างบางถือถูกโยนขึ้นเพราะแรงจากการสะดุด และสุดท้าย...
ก็ตกคว่ำลงมาอย่างสวยงามครอบหัวแจจุงพอดี !
“...” ยุนโฮพยายามกลั้นขำเต็มที่ ก่อนจะปล่อยให้ร่างบางยืนอย่างปกติ
“อื้อออออ อ้วยด้วยยยย” แขนบางยกขึ้นจับตระกร้าก่อนจะยกขึ้นและปาออกไปอย่างอารมณ์เสีย
มือขนหนูบางผืนยังคงห้อยอยู่บนหัวและไหล่ของแจจุง
“โอ้ยย อะไรกันเนี่ย !” แจจุงโวยวาย ก่อนจะโยนผ้าทั้งหมดทิ้งลงพื้น และหันมามองยุนโฮเพราะเริ่มรู้สึกว่าขายหน้ามาก - -;
ยุนโฮกลับมานั่งเล่นเกมส์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่เมื่อกี้ หมอนี่รับตัวเราไว้ไม่ใช่หรอ ? แล้ว...
หรือจะเป็นผี ! =___=;;
“ไม่ทำต่อล่ะ ?” แจจุงที่กำลังคิดอยู่สะดุ้งเมื่อจู่ๆ ยุนโฮก็พูดขึ้นมา
“ทำอยู่นี่ไง...” แจจุงว่า ก่อนจะรีบเก็บผ้าโยนลงตระกร้าตามเดิม แล้วค่อยๆ เข็นตระกร้าออกไปไว้หน้าห้อง เพราะกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย !
กองผ้าที่มีแต่กลิ่นเหงื่อ มันไม่ได้หอมหวานเลยซักกนิด !
ไม่อยากจะกลับเข้าไปเลยจริงๆ ชิ่งตอนนี้จะโดนมันด่าป่าววะ ? แจจุงยืนคิดอยู่หน้าห้อง ก่อนจะตัดสินใจหันกลับเข้าไปในห้อง
“เห้ย !” คนสวยชะงักเมื่ออีกฝ่ายที่กำลังนินทามายืนจ่ออยู่ตรงประตู จะดั้งสวยๆ ของเค้าแทบจะกระแทกกับคางแหลมๆ นี่
ใกล้เกินไป ย๊าก ก ก ก ก ก ก ~~~
“หลบสิ...ฉันจะไปเรียน” ยุนโฮบอก แจจุงรีบหลบทันที ก่อนจะแอบดีใจ ที่มันไปได้ซักที > <
เมื่อยุนโฮเดินจากไปได้ซักพัก แจจุงก็รีบวิ่งกลับไปเล่าให้จุนซูฟังทันที
ว่าแต่ว่า พรุ่งนี้ จะเจอไอ่หล่อนั่นที่ไหนละวะ !!
ความคิดเห็น