คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : โชคชะตา ขั้นที่ 3 ,, _____ แผนการ
โชคชะตา ขั้นที่ 3 ,, _____ แผนการ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“มาแล้วๆๆๆ” ดงเฮดูเหมือนจะรู้ว่าทำให้ทุกคนต้องรอนานจึงส่งเสียงมาก่อนที่ตัวจะเดินมาถึง
“ดีมาก ไอ่เจ้าสายเสมอ” คำประชดประชันถูกส่งเป็นคำทัก
“ว่ามาสิ แผนน่ะ” ดงเฮไม่อยากจะต่อปากต่อคำ
“ชั้นจะให้หนึ่งในเรา เข้าไปทำตัวสนิทกับ ซีวอน” ฮันคยองหันไปพูดกับทุกคน ทุกคนพยักหน้ารับยกเว้น...
“ใครนะ”
“เอ้า ซีวอนไง นี่แองไม่รู้จักซีวอนงั้นหรอ” คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามพูดออกแนวเยาะเย้ย
แอง เป็นชื่อที่ใช้เรียกแทน ลี ดงเฮ
มาจาก คำว่า Angler
“ใช่ ชั้นไม่รู้” ดงเฮจำต้องยอมรับ
“เหอะ” รอยยิ้มที่ดูไม่เป็นมิตรนั้นดงเฮไม่ชอบเอาซะเลย
อยู่พรรคเดียวกัน อย่ามาทำแบบนี้ใส่กันได้มั้ย
“เอาหน่า ชเว ซีวอน คือหัวหน้าพัก ไวล์ด” ฮันคยองช่วยอธิบาย
ชเว ซีวอน
ชเว ชวา
คงไม่ใช่หรอก
ดงเฮคิดหนัก
“แอง ฟังอยู่รึปล่าว” ดงเฮสะดุ้งทันที
“ฟังๆ”
“ในเมื่อรู้แล้ว เราจะมาดูกันว่าใครเหมาะที่สุด ที่จะได้รับงานนี้” ฮันคยองบอกกับทุกคน
ก็รู้อยู่แล้วว่าใครมันอยากได้งานนี้ คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามไงล่ะ
“ชั้นขอบาย” ดงเฮตอบทันที
“ทำไม”
“ง่ายๆเลยนะ ชั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ ซีวอนนั่น”
“ถ้านายรู้จะทำงั้นสิ” ดงเฮเหวอกับสิ่งที่ได้รับกลับมา
ถึงรู้ก็ไม่ทำ แต่พอเหลือบไปเห็นสายตาดูแคลนจากคนที่นั่งตรงข้าม มันก็อดไม่ได้
“ใช่ ถ้ารู้ชั้นก็จะทำ” ดงเฮตอบก่อนจะหันไปยิ้มให้ฝ่ายตรงข้าม
“ดี งั้นงานนี้ชั้นมอบให้นาย พรุ่งนี้ประวัติของซีวอน จะอยู่ในมือนาย” ฮันคยองพูดก่อนจะเดินออกทันที
เห้ยยยย
ซวยแล้วไงล่ะ
ดงเฮทำท่าจะรีบวิ่งตามฮันคยองไป
“แอง!” เสียงคนที่นั่งตรงข้ามเมื่อกี้ เรียกไว้ซะก่อน
“อะไร” ดงเฮหันมาตามเสียงเรียกอย่างไม่สบอารมณ์
“แกแย่งงานชั้น” เสียงหวานตวาด
“ชั้นไม่ได้อยากทำ” ดงเฮตอบตามความจริง
“หรอ ...ใช่สิ แกแค่อยากจะประจบเจ้านาย”
“ชั้นไม่เคยประจบไนท์” ดงเฮกัดฟันพูดอย่างเหลืออด
“ถึงขั้นไหนแล้วล่ะ ถึงได้กล้าเรียกแค่ฉายาของนายน่ะ” คำพูดที่ดูถูก ถูกส่งออกมายังปากสวยนั่น
“นี่พวกนายพอเหอะ” คนที่นั่งอยู่ในห้องด้วยแต่แรก แย้งขึ้น
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนายชีไปทำงานของตัวเองเถอะ” คำพูดที่ดูออกแนวไล่ ทำเอาร่างบางเจ้าของฉายา ชีต้าร์ ต้องเดินปึงปังออกไปทันที
“ต้องการอะไรอีก” นี่กล้ามาไล่เพื่อนเค้าอีกหรอ จะกัดกันเองไปถึงไหน
“ชั้นไม่พอใจนาย”
“เรื่อง?”
“ทุกเรื่อง.......
นายไม่เคยทำเหมือนใส่ใจต่อหน้าที่ในพรรค ไม่รู้จักแม้กระทั่ง ศัตรูตัวเอก อย่าง ชเว ซีวอน มัวแต่เที่ยวเตร็ดเตร่ไปวันๆ คิดว่าเป็นคนโปรดของไนท์ แล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นหรอ” ถ้าให้สรุป คนตรงหน้าอิจฉาเค้าชัดๆ
“แค่เนี้ย” ดงเฮถามเสียงหลง
“ยังมีอีก นายถูกเรียกว่า แอง ทั้งๆที่ชื่อนั้นควรจะเป็นของชั้น มันควรจะมาจากคำว่า Angle ของชั้น ไม่ใช่ Angler น้ำตื้นอย่างนาย” นี่น่ะหรอความแค้น ความไม่พอใจ
แค่ถูกเรียกว่า แอง เนี่ยนะ
ประทานโทษ
กูน่ะเป็นใครมึงรู้มั้ย
กูสั่งให้ฮันปลดมึงออกจากพรรคได้สบายนะ
มาหาว่ากูประจบ มึงสิต้องการเอาหน้าแต่ทำไม่ได้ อิจฉากูล่ะสิ ที่ได้อยู่ในห้อง 2 ต่อ 2 กับฮัน ทั้งๆที่มึงคงไม่มีโอกาส จะบอกให้ที่กูทำได้ทั้งหมด
เพราะกู เป็นเพื่อนกับมันมาตั้งแต่เด็ก
เล่นกับมันมาตั้งแต่เกิด รู้จักมันมาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่
แต่กูแค่ไม่อยากบอกใคร
เข้าใจ๋
อิเวร!
ดงเฮด่าในใจแต่สายตาก็จ้องตากับอีกฝ่ายไม่ลดละ ก่อนจะเดินออกจากห้องมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของต้นเหตุที่ทำให้เค้าต้องมีเรื่องกับคนในพรรคเดียวกันเอง
“ถามจริง ไปขุดมันมาจากไหน!!!” เจ้าของห้องยังไม่ทันรู้เลยว่ามีคนเข้ามา ดงเฮก็ยิงคำถามใส่ทันที
“ใคร?” อยู่ๆก็เดินเข้ามาพูด เค้าจะรู้ได้ยังไง
“ก็จะใครล่ะ ที่มันคอย กระแนะกระแหนชั้น แขวะกันอยู่ได้ แถมยังจะมาทำเป็นอิจฉาชั้นอีก น่ารำคาญ” พูดไปอย่างกับฮันคยองจะรู้ว่าหมายถึงใคร
“แล้วตกลงใครวะ”
“ก็ไอ่นางฟ้าอะไรนั่น”
“อ๋อ อีทึกน่ะหรอ” ฮันคยองเพิ่งจะเข้าใจ
“นั่นแหละ........มันชื่ออีทึกหรอ??” ฮันคยองแทบตกเก้าอี้ นี่อยู่ด้วยกันมานานเท่าไหร่แล้ว ไม่รู้จักแม้กระทั่งคนในพรรคเดียวกัน มันน่ามั้ยฮะ ลี ดงเฮ
“เออ แล้วมีเรื่องไรกันหล่ะ”
“โอ้ยย ไม่อยากจะพูดถึง แต่เตรียมตัวไว้ละกัน ชั้นอาจจะสั่งให้แกปลดมันเมื่อไรก็ได้” ดงเฮพูดอยากเหนือกว่า
“แกสั่งชั้นได้ด้วยหรอ” นี่ใครเป็นหัวหน้ากันแน่
“ได้!”
“แกเป็นใครวะ”
“คู่หมั้นแกไง” ดงเฮทำหน้าตากวนตีนใส่
“นี่ที่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาติ เพราะมีเรื่องแค่เนี้ย?” ฮันคยองเปลี่ยนเรื่อง พูดถึงเรื่อง หมั้น อีกและ
“ปล่าว จะมาขอถอนตัว” ใช่สิๆ ถ้ามันไม่ทักก็คงจะลืมไปแล้ว
“ไม่ทันแล้วล่ะ”
“หมายความว่าไง”
“ชั้นสั่งการทุกอย่างไปหมดแล้ว แก้ไม่ทันแล้ว” จริงๆแล้วไม่มีการสั่งการหรอก แต่อยากให้ดงเฮทำงานนี้ก็เท่านั้น
“แกก็รู้ว่าชั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการต่อสู้ แล้วแกก็รู้ว่าชั้นไม่ได้อยากยืนนะจุดนี้ แม้กระทั่ง ศัตรูชั้นยังไม่รู้จักมันเลย” ดงเฮอธิบาย
“นั่นแหละดี”
“ดียังไง”
“แกจะได้ไม่หลุดพูดเรื่องของมันเวลาอยู่กับมันไง” เนี่ยนะเหตุผล
“งั้นขอดูรูปได้มั้ย” เห็นแค่รูปก็ยังดีวะ ถึงถอนตัวไม่ได้
“นี่” ฮันคยองหันแล็บท๊อปของตัวเองที่หน้าจอกำลังแสดงรูป ชเว ซีวอน อยู่
อึ้ง อึ้ง
ตึ้ง ตึง ตึ่ง ตึ่ง ตะลึง ตึงๆ ตะลึง ตึงๆ ตะลึง ตึงๆ
“แน่ใจนะว่าถูกรูป” ดงเฮถามเพื่อความมั่นใจ
“แน่สิ ทำไมอ่ะ รู้จักรึไง”
“เอิ่มมมม” ดงเฮจดจ้องรูปนั้นอย่างพิจารณา
หน้าตาคุณชายแบบนี้
ลักยิ้มแบบนี้
จมูกโด่งแบบนี้
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
ไอ่บ้านั่นแน่ๆ
อาเมนน (_/\_)
“ก็....ไม่เชิงรู้จัก” ดงเฮตอบพลางมองรูปนั้น อย่างจิกกัด
“ทำไมไม่คิดว่ามันเป็นพรหมลิขิต”
ประโยคสุดท้ายที่ซีวอนพูดกับดงเฮลอยเข้ามาในหัว
ม่ายยยยยยย
มันไม่ใช่พรหมลิขิตตตต
ต้องไม่ใช่
มันบังเอิญ
ทำไมกูต้องซวยแบบนี้
ย๊ากกกกกกกกก
“เห้ยๆๆ ด๊องมึงเป็นไร ใจเย็นๆๆ” ฮันคยองที่เห็นเพื่อนตัวเองมีอาการประหลาดๆ
ดวงตาของดงเฮกลอกไปมาเหมือนกำลังคิดอะไร พลางมือบางก็เอื้อมไปทึ้งหัวตัวเอง เหมือนต้องการให้บางอย่างหลุดออกจากสมอง
“มันไม่ใช่พรหมลิขิต ไม่ใช่ๆ มันแค่บังเอิญญญญญญ” จากที่คิดคนเดียวในใจ ตอนนี้ระบายออกมา เล่นเอาฮันคยอง รีบกระโดดขึ้นเก้าอี้ตัวเอง
เพื่อนกูเป็นไรเนี่ยยย
ดงเฮตอนนี้วิ่งออกไปนอกห้องเรียบร้อยแล้ว
ปัง!
ดงเฮปิดประตูห้องตัวเองอย่างรุนแรง
หอบหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง
“เอาล่ะใจเย็น ในเมื่ออิตานั่นเป็นคนที่เราต้องล้วงความลับ มันก็ดีแล้วหนิ ศัตรูของเรา กลับกลายเป็นศัตรูตัวเอกของพรรค ทุกอย่างอาจง่ายต่อการแก้เผ็ดก็ได้แต่จะเริ่มยังไงดีหล่ะ” ดงเฮพูดอยู่คนเดียว
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ร่างบางที่พูดอยู่คนเดียวจึงต้องลุกขึ้นไปเปิด
“หือออ” ดงเฮทำเสียงเชิงถามผู้มาเยือน
“ชั้นกำลังจะคุยกับแกเรื่องแผน แกก็เสือกวิ่งออกมาซะก่อน เอาเป็นว่าคุยในนี้แหละ” ฮันคยองเดินเข้าไปนั่งบนเตียงของร่างบางทันที
“อ่าๆ ว่ามา”
“ชั้นยังไม่แน่ใจเลย ว่าจะให้แกเข้าไปรู้จักกับซีวอนได้ไง”
“ชั้นรู้จักแล้ว หมอนั่นก็รู้จักชั้น” ดงเฮบอกอย่างไม่สบอารมณ์
“งั้นก็ดีเลยดิ” ฮันคยองยิ้ม
“ไม่ดีหรอก”
“ทำไม???”
แล้วดงเฮแก็เริ่มเล่าเหตุการณ์วันนี้ทั้งหมด
ฮันคยองตั้งอกตั้งใจฟังเผื่อจะได้ข้อมูลในการทำงาน แต่เท่าที่ฟังมา ไม่มีอะไรที่เป็นข้อมูลได้เลย
“แล้วให้เอาไงต่อ” เมื่อเล่าจบก็ถามทันที
“ก็ไปขอโทษมันสิ”
“ห้ะ มีทางเลือกมั้ย” ดงเฮถาม เผื่อจะมีความหวัง
“ไม่ - -” เป็นคำตอบที่หน้าดีใจเป็นอย่างมาก
“ขอโทษแล้วไงต่อ”
ความคิดเห็น