คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [DYKM] : วันเกิดลีดงเฮ Part 2
“ป้าครับ ผมไปนะ” คยูฮยอนหันไปบอกแม่บ้านที่ยืนอยู่แถวนั้น
“ค่ะ ^^”
คยูเดินลงบันไดหน้าบ้านลงไปเพื่อจะขึ้นรถคันหรูของตัวเองที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว
“คยู” ซีวอนที่เดินตามออกมาที่หน้าประตูเรียกร่างสูงในชุดหล่อไว้ก่อน
“ครับ?”
.
.
.
.
.
.
.
.
“โอ๊ยย เจ้าภาพไม่ลุกขึ้นมาแด๊นซ์ งานก็กร่อยหมดน่ะสิ” ฮยอกแจที่แด๊นซ์ได้ไม่มีเบื่อเดินเข้ามาแซวเพื่อนซี้ที่นั่งซดพั้นซ์ประจำที่อยู่หน้าอ่างพั้นซ์
“เดี๋ยวไปน่า แกก็สนุกไปเหอะ”
“รออะไรอยู่รึปล่าว” ฮยอกแจพูดอย่างรู้ทัน
“เห้อออ” ดงเฮหน้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัดฮยอกแจไม่ได้ว่าอะไรนอกจากเดินกลับเข้าไปในฟลอหยอกล้อกับชาวบ้านเค้าไปเรื่อย
“เห้ยๆ ไอ่เด็กเวรมันมาแล้ว” เสียงฮีชอลที่ตะโกนบอกคนในงานทำให้ทุกสายตาหันไปมองหนุ่มหล่อในชุดสุดเท่ที่เดินมาดคุณชายเข้ามาในบริเวณงาน
“อ้าวคยู นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว^^” ดงเฮลุกขึ้นทักทายคยูตามมารยาท
“แหม ดูพูดเข้า รอดูของขวัญของผมซะก่อนเหอะ” คยูพูดจบก็เบี่ยงตัวหลบหันไปมองทางต้นไม้ใหญ่ต้นนึง
ก่อนที่จะมีเงาตะคุ่มๆ ไหวติงอยู่หลังต้นไม้
ทุกคนพากันจดจ้องว่าเบื้องหลังต้นไม้ใหญ่นั้น มีอะไรซ่อนอยู่
และแล้วก็ปรากฏร่างสูงโปร่ง หล่อเข้มออกมาจากหลังต้นไม้
“ไอ่วอน” ฮีชอลและฮันคยองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
“รุ่นพี่ซีวอน” เด็กๆในงานที่เหลือเอ่ยออกมาพร้อมกัน
“...” ดงเฮได้แต่ยืนอึ้งกับภาพตรงหน้า
ภาพชายหนุ่มที่เคยทำให้ตัวเองต้องเสียใจ
เดินย่างกายเข้ามาใกล้อย่างสุขุม
รอยยิ้มเจือจางที่ดูอบอุ่นถูกส่งผ่านเข้าไปในหัวใจที่เคยหนาวเหน็บ ว้าเหว่
“สุขสันวันเกิด ลี ดงเฮ” ซีวอนพูดจบก็ฉีกยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม
ดงเฮทำได้แค่เพียงยิ้มตอบบางเบา
“พี่มาได้ยังไง”
“พี่จะมาเพื่อขอโทษ พี่เข้าใจความจริงทุกอย่างแล้วนะ นายไม่น่าทำเพื่อพี่ขนาดนั้น ให้พี่รู้จักคำว่าผิดบ้างก็ยังดี คิบอม นายก็เหมือนกันไม่น่าทำตามคำขอของเพื่อนนายเลย พาลเอาพี่เกลียดนายไปด้วย” คิบอมผงกหัวเล็กน้อยอย่างเข้าใจ
“พี่...ซีวอน” น้ำใสๆเหมือนจะหลั่งออกมาจากดวงตา ความตื้นตันมันปี่ยมล้น
ในที่สุด พี่ซีวอนก็เข้าใจ
“พี่ขอเริ่มต้นใหม่ได้มั้ย”
“...”
“ถ้าดงเฮโกรธ...”
“ไม่ใช่อย่างงั้น” ดงเฮชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ผมไม่รับปากนะ ว่าเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมมั้ย แผลที่พี่เคยสร้างไว้ในใจผมตอนนี้มันก็เหมือนเป็นแผลเป็น ถึงแผลจะหายแต่ก็ยังเหลือร่องรอยไม่ให้เราลืมมัน”
“ขอแค่พี่ได้รับโอกาส”
“ผมให้โอกาสพี่ครับ...”
“เฮ่ๆๆๆๆ” เสียงเฮจากคนรอบข้างเรียกรอยยิ้มจากคนทั้งสองที่ยืนมองกันอยู่ได้เป็นอย่างดี
.
.
.
.
.
.
.
.
“วู้ววว คืนนี้มีแต่ความสุข ไอ่ฮันเรามาดวดเหล้ากัน” ฮีชอลหันไปท้าเพื่อนซี้ที่นั่งเก็กอยู่ข้างๆ
“หืมมม นึกไงล่ะเนี่ย”
“กล้าป้ะล่ะ?”
“ก็เอาซี่” ฮันคยองพูดก่อนจะจัดท่าทางนั่งให้หันมาประจันหน้ากับฮีชอลอย่างโดยดี
“ฉันข้างพี่ฮีชอล 5000 วอน” ซองมินพูดขึ้นทันที
“ฉันพี่ฮัน 7000” คยูฮยอนยักคิ้วให้ซองมิน
“เหล้ามาเลยๆ” ซีวอนกวักมือเรียกแม่บ้านให้เอาเหล้ามาเรียงรายกัน
“พร้อมนะ” ทั้งฮีชอลและฮันคยองจ้องหน้ากันอย่างไม่ลดละ
“เริ่ม!” เสียงประกาสิดทำให้ทั้งสองยกแก้วเหล้ากรอกเข้าปากตัวเองอย่างไม่ลดละ
“เรามาสนุกกันให้เต็มที่!!!” ฮีชอลยกแก้วเหล้าที่พึ่งกรอกลงคอตัวเองหมดชูขึ้นเอาฤกเอาชัย
“วู้วววว”
.
.
.
.
.
“พี่ขอบคุณมากนะคยู ^^” ดงเฮยิ้มให้คยูอย่างร่าเริง
“รอยยิ้มแบบนี้ล่ะฮะ ที่ผมอยากเห็น”
“^_________^”
.
.
.
.
.
.
“อ้าว นี่พี่ก็มาเหมือนกันหรอคับเนี่ย”
“อื้ม มากินเหล้า” อีทึกที่นั่งอยู่ในมุมเงียบๆ ยกแก้วเหล้าซดลงคอไม่แพ้กับคู่ของฮันคยองและฮีชอล ที่ตอนนี้ยังประชันกันอย่างไม่ย่อถอย
“พี่เครียดเรื่องอะไร ระบายให้ผมฟังก็ได้นะ”
“ม่ายอ่ะ ม่ายมีใครรับฟังแล้วจะเข้า...อึก...ใจหรอก” อีทึกที่เริ่มจะเมาโอนเอนไปมา
“นี่ผมว่าพี่เริ่มเมาแล้วนะ หยุดดื่มเหอะ” คยูเตือนด้วยความหวังดี
“ฮึก...ฮึกฮือๆๆๆๆ” อยู่ดีๆ น้ำตาก็ทะลักเอ่อล้นออกมาจากตาคู่สวยนั้น เล่นเอาคยูตกใจไม่ใช่น้อย
“เอ่อ....”
“คังอิน~….” คยูฮยอนขมวดคิ้วเล็กน้อยกับชื่อที่ได้ยิน
คยูอยอนพอจะเดาเหตุการณ์ออกจึง ลุกไปหาใครบางคนที่นั่งเชียร์การดวดเหล้าอยู่
“รุ่นพี่ฮะ”
“หืมมม”
“ช่วยมาทางนี้หน่อยสิ” คังอินชะงักเล็กน้อยก่อนจะยอมเดินตามคยูไปทางโต๊ะที่อีทึกนั่งอยู่
“อีทึก...” คังอินเรียกชื่อคนที่อยู่ในโลกส่วนตัว
“คังอินนนนน...”
“เคลียร์กันให้เข้าใจเหอะนะฮะ” คยูฮยอนเปิดทางให้ทั้งคู่ได้คุยกันโดยการเลี่ยงไปนั่งดูการแข่งขันที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะจบ
“นายดื่มทำไม” คังอินถามเสียงเรียบๆ
“ก็เพราะ...นาย”
“เลิกทำตัวไร้สาระอย่างนี้ซะทีเถอะ.....”
“...”
“มันน่ารำคาญ” คังอินพูดจบก็ลุกเดินออกไปอย่างไม่สนใจ
น้ำใสๆที่เหมือนว่าจะหยุดไหลไปแล้ว ล่วงเผลาะลงมาอย่างรวดเร็ว
“ชั้นก็แค่...ยังรัก...นาย...”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“นี่พี่ทำร้ายจิตใตพี่อีทึกเค้าอีกแล้วใช่มั้ย” ซองมินที่มองดูทั้งคู่เมื่อกี้เอ่ยทักคนที่เพิ่งเดินหนีออกมา
“ทำไมพี่จะต้องใจดี”
“อย่างน้อยก็อย่าให้มันดูโหดร้ายเกินไปได้มั้ย”
“อย่างงั้นมันก็เหมือนกับให้ความหวัง มันจะยิ่งดูว่าพี่เลว”
“เห้อออ...แล้วแต่พี่จะคิดเหอะนะ ช่วงนี้ก็อย่าไปยุ่งกับพี่อีทึกเค้าละกัน”
“ไปบอกเพื่อนเราซะเหอะ” คังอินแนะนำ
.
.
.
.
.
.
.
“กลับก่อนน้า” เสียงผู้คนเริ่มเดินมาบอกลาเจ้าของงานเพราะตอนนี้ก็เริ่มจะดึกมากแล้ว
“เห้อออ ตอนนี้ก็เหลือแต่พวกเราสินะ”
“งั้นคืนนี้ก็นอนที่นี่แล้วกันนะ” เจ้าบ้านที่แสนดีเอ่ยบอกทุกคน
“ไม่บอกพี่ก็จะนอนที่นี่” ซีวอนยิ้มแป้น
“นี่พวกมึงอ่ะ” ซีวอนหันไปสะกิดสองคนที่ฟุบหลับเมาคาโต๊ะ
“หืมมมม” ฮีชอลเหมือนพยายามจะลืมตาแต่ก็ลืมไม่ค่อยขึ้น
“ไปนอนได้แล้วๆ” ซีวอนบอก
“อื้มมม ฮานนนน ไปนอนนนน” ฮีชอลค่อยๆลุกขึ้น พลางค่อยๆคว้าคอฮันคยองไปด้วย
“ห้องหนายยยย...ฮึ่กกก”
“เอ่ออ ชึ้นสอง ห้องซ้ายสุดก็ได้ฮะ”
“ฮิฮิ” ฮีชอลยิ้มตาหยีก่อนจะค่อยๆพยุงทั้งตัวเองทั้งเพื่อนซี้สุดหล่อเข้าไปในตัวบ้านด้วยกัน
.
.
.
.
.
“ไอ้ฮัน แปะๆๆ” ฮีชอลตบหน้าฮันคยองเพื่อเรียกสติ
“หา”
“ห้องไหนวะ”
“นู่นนงายยยย” ฮันคยองชี้ไปทีห้องซ้ายสุด
“ไปเรวววว” ทั้งสองหอบหิ้วกันจนไปสามารถเข้ามาในห้องได้ในที่สุด
“ฮิฮิ” ฮีชอลหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“เดินนนเดๆเซ่” ฮันคยองประคองฮีชอลให้ยื่นนิ่งๆ
“โฮะๆ ฮิฮิ” ฮีชอลยังคงหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
“เหวอออ” ด้วยอาการมึนเมาทำให้การทรงตัวไม่คงที่ทั้งสองจึ้งล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน ในท่าที่ฮีชอลนอนราบลงกับเตียงโดยมีฮันคยองยันตัวกับเตียงคร่อมอยู่
“ฮิฮิ....ฮึกก” ความเงียบเข้าปกคลุม เมื่อดวงตาทั้งสองสอดประสานกันในความมืด
นิ้วเรียวของฮีชอล ค่อยๆ ลูบไล้ไปตามรูปโครงหน้าคมเข้มของร่างสูงที่สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่ดวงตากลมโต
ฮันคยองค่อยๆยกมือขึ้นมาเกลี่ยผมที่ปรกหน้าบดบังความงามของฮีชอลออก
ก่อนที่แรงดึงดูดจากสายตาที่สอดประสานกันจะชักนำให้สติของทั้งสอง เลื่อนลอย
ใบหน้าคมเข้มค่อยๆโน้มเข้าใกล้ใบหน้าคมสวย
ริมฝีปากประทับบดเบียดกันเนิ่นนาน
ก่อนที่อารมณ์จะเป็นเครื่องชักนำให้ค่ำคืนนี้มีแค่คนสองคน....
ความคิดเห็น