คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [DYKM] : พรุ่งนี้ ,, เสียใจ
“พรุ่งนี้วันอะไรน้อออออ” ฮยอกแจลากเสียงยาวเรียกร้องความสนใจจากคนที่นั่งอยู่เงียบๆ
“ไม่รู้” ดงเฮตอบเสียงห้วนๆ
“ง่ะ นี่แกเป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย”
“ก็แกอ่ะ ลืมใช่มั้ย!”
“บ้า! ไม่ได้ลืมเว้ย แค่พูดเฉยๆ”
“เชอะๆๆๆ ชั้นไม่เชิญแกไปหรอก” ดงเฮเชิดหน้าใส่
“เหอออ ไม่เชิญก็จะไปเว้ย”
“ย่ะ!”
“ไปไหนหรอ” คิบอมที่เพิ่งเดินเข้ามาถามขึ้น
“เอ๊า พ่อคุณชายที่รัก ก็ไปงานวันเกิดดงเฮน่ะเสะ” ฮยอกแจบอก
“ที่ล้ง ที่รักอะไรมิทราบครับ”
“ชิ! เย็นชา” ฮยอกพูดก่อนจะกระแทกก้นนั่งข้างๆ ดงเฮที่มองทั้งคู่อยู่
“ชั้นไม่เชิญพวกแกทั้งคู่”
“จะไป!!” ทั้งคู่ตอบอย่างใจตรงกัน
“ย่ะ!!”
.
.
.
.
.
.
.
“มึงนั่งคิดอะไรอยู่วะ”
“เรื่องของกูหน่า” ซีวอนตอบอย่างนิ่งๆ
“อะไรวะ เดี๋ยวนี้มีความลับไปทำใครเค้าท้องมาล่ะ”
เพี้ยะ!!!
มือของร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆตวัดเข้าใส่หัวตั้งๆทันที
“อะไรวะ เป็นเมียมันไง? ชอบทำร้ายร่างกายชั้นจัง” ฮันคยองโวยวาย
“มันเกียวอะไรวะ = =”
“หึ่ยยย”
“มึงอย่าเพิ่งมาหึงตอนนี้ไอ่ฮัน กูมีไรจะเล่าให้มึงฟัง” ซีวอนพูดน้ำเสียงจริงจัง ฮันคยองและฮีชอลมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ซีวอนเป็นเชิงให้พูดได้
ทั้งสองตั้งอกตั้งใจฟังที่ซีวอนเล่าอย่างดี บวกกับการแสดงความคิดเห็นบ้างไปตามเนื้อหา
“นั่นไง กูว่าแล้วเห็นมั้ย มึงอ่ะไม่เคยจะฟังพวกกู” ฮันคยองพูดเมื่อซีวอนเล่าจบ
“เห้ออออ...”
“แล้วแกจะเอาไง”
“คิดอยู่”
“รีบๆคิดซะนะ เพราะพรุ่งนี้ก็วันเกิดเค้าแล้ว”
“ห้ะ! นี่กูคิดมาเกือบอาทิตย์แล้วหรอวะเนี่ย” ซีวอนสบถอย่างหัวเสีย
“ก็คงงั้น”
“โว้ยยยยยยยยยย!!!!!!”
.
.
.
.
.
.
.
“ที่รักจ๋า ดูไอ่ทึกสิมันเป็นอะไรของมันไม่รู้อ่ะหน้าบูดหน้าเบี้ยวตลอดเวลาเลย” ยูชอนหันไปพูดเสียงหวานใส่จุนซู [คู่นี้มาอีกแล้ว]
“นั่นสิเนอะที่รัก นี่ไอ่ทึกแกเป็นอะไรอ่ะ” น้ำเสียงที่ใช้ดูจะแตกต่างกันลิบลับ
“พวกแกสวีทกันไปเหอะ ไม่ต้องทำมีมารยาทถามชั้นก็ได้” อีทึกหันมาบอกอย่างเซ็งๆ
“ดูสิที่รักคนเค้าอุตส่าห์หวังดีมาพูดแบบนี้ได้ยังไง”
“-*-” อีทึกมองทั้งคู่อย่างเคืองๆ
‘หึ่ยย ซีวอนนะซีวอน บอกว่าจะมาช่วย ไม่เห็นช่วยเลยหายเงียบไปซะได้ เว้ยย’
“อู้ยยย ใครมานู่นแหนะ” จุนซูพูดให้อีทึกได้ยิน
ร่างบางหันไปมองตามทางที่เพื่อนหันไปมอง และก็ต้องพบกับ…
“ชั้นมีเรื่องจะคุยกับนาย” ผู้มาเยือนกล่าวนิ่งๆ
“ด...ได้สิ” อีทึกลุกเดินตามร่างหนาออกจากห้องไป
“ตกลงว่านายกับซีวอนเป็นอะไรกัน”
“เหออออ....” อีทึกตกใจกับคำถามที่อยู่ๆก็ถูกถามตรงๆ
จะให้ตอบยังไงดีล่ะเนี่ย ซีวอนก็ไม่เห็นจะบอกเลยว่าตกลงจะทำตามแผนต่อมั้ย โอ้ยยย กลุ้มๆๆๆ
“ทำไมอยู่ๆถึงถามล่ะ”
“ชั้นอยากรู้” คังอินตอบนิ่งๆ
“ก็......”
“...”
“ชั้น......”
“-*-”
“ชั้นชอบนาย!!” อีทึกตอบอย่างไม่ตรงคำถาม เล่นเอาคนที่ยืนฟังยืนเอ๋อเป็นไก่ตาแตก
“ว่าไงนะ!!”
“ชั้นชอบนาย” อีทึกพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เหอะ ตลก! ชั้นทำกับนายไว้มากนายไม่ชอบชั้นหรอก”
“นายพูดถูกแล้วคังอิน...ชั้นไม่ได้ชอบนาย”
“-?-”
“แต่...ชั้นรักนาย...”
.
.
.
.
.
.
“แล้วพี่ทำยังไง!!!” ร่างบางลุ้นระทึกเมื่อได้ฟังเรื่องเล่าจากปากผู้ที่ตนนับถือเป็นพี่
“ก็....”
“ก็อะไรเล่า” ซองมินเขย่าแขนคังอินอย่างรุนแรง
“ใจเย็นๆสิ รุนแรงขนาดนี้พี่จะบอกได้ไงเล่า”
“ก็ได้ๆ บอกมาเร็วๆสิ”
“แต่...ชั้นรักนาย...”
“-0-”
“ชั้นบอกนายได้แค่นี้” อีทึกพูดก่อนจะหันหลังเตรียมจะเดินกลับ
“ทำใจซะเถอะ ชั้นไม่เคยรักนาย” คังอินพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป
น้ำตาที่กลั้นไว้ร่วงเผลาะลงทันที
ความอ่อนแอที่พยายามสกัดกั้นตอนนี้ได้เผยออกมาทั้งหมดแล้ว
ก็ดีแล้วนี่ จะได้จบๆไปซะที...
“จะบ้าหรอ!!!”
“หา บ้าตรงไหน”
“ไปพูดแบบนั้นได้ยังไงเล่า พี่เค้าก็เสียใจตายพอดีน่ะสิ มันทำร้ายจิตใจเกินไปรู้มั้ย” ซองมินบอกอย่างเห็นใจอีทึก
“ก็แล้วไงล่ะ พูดตรงๆดีกว่ายืดเยื้อเหมือนให้ความหวัง”
“พี่เอาไงแน่วะ ตอนอยู่สวนสนุกก็เห็นมีทีท่าว่าจะชอบพี่ทึกหนิ”
“ก็แค่แกล้งไอ่วอนแค่นั้น อยากเห็นมันหึง”
“เลวจริงๆ” ซองมินพูดอย่างเรียบๆ คังอินได้แต่มองร่างบ่งที่พึ่งว่าเค้าไปหยกๆ นีถ้าเป็นคนอื่นคงจะปากแตกจมูกแหว่งไปแล้ว แต่เพราะเป็นซองมิน ผู้ที่ทำให้คังอินหายเครียดและยิ้มได้ตลอดเวลา
“^^”
“นี่ไม่โกรธเหรอ ผมด่าพี่นะโว้ย”
“อยากให้โกรธเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่นี่มันไม่ใช่คังอินนักเลงใหญ่ ที่คอยหาเรื่องจอมโวยชาวบ้าน ควงคนไม่เลือกหน้า...”
“เห้ๆๆๆ เลือกนะเว้ยเลือก” คังอินแก้ให้
“นั่นแหละ”
“นายนี่น่ารักว่ะ”
“-0- พี่นี่บ้านแน่ๆ”
.
.
.
.
.
.
.
“ที่รัก โทรตามเรียกศรีธัญญามั้ย เมื่อกี้มันยังดีๆอยู่เลยนะ” จุนซูหันไปบอกกับยูชอนที่กำลังมองร่างของเพื่อนที่ฟุบหน้าสั่นสะท้านอยู่ที่โต๊ะประจำตำแหน่ง
“เอ่อ...ไม่รู้สิ ทึก~ แกเป็นไรอีกแล้วอ่ะ” ยูชอนพูดเสียงอ่อนๆ
“ฮึก...พวก...แกสวีทกัน...ฮึก...ไปเหอะ....ไม่ ...ต...ต้องทำมีมารยาท...ฮึก...ถามชั้นก็ได้” คำตอบเหมือนเดิมแต่ต่างกันที่น้ำเสียงถูกส่งมาให้เพื่อนทั้งสอง
“เห๊ยแก อย่าพูดอย่างงั้นสิ ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกะนะเว้ยย”
“ปล่อยมันอยู่คนเดียวไปซักพักเหอะ”
.
.
.
.
.
.
“คยูๆ”
“หืออ”
“ช่วยเอาของนี่ไปให้พี่ทึกแทนชั้นหน่อยสิ”
“เอ๋? อะไรอ่ะ”
“อาจารย์แกฝากชั้นมาอีกทีน่ะ แต่ตอนนี้ชั้นไม่ว่างน่ะ”
“ชั้นก็ไม่เห็นว่านายจะไม่ว่างตรงไหนเลยหนิ”
“เถอะน่า ช่วยหน่อยนะๆๆ”
“ก็ได้ๆ” คยูจำใจรับของจากมือซองมินแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังห้องของกรรมการนักเรียน
.
.
.
.
.
.
“ฮึก...ฮือๆๆ”
“เอ่อ....ขอโทษนะครับ” คยูพูดเบาๆ เพื่อให้อีทึกรู้สึกตัว
“หืมม” อีทึกค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา มือบางปัดป่ายคราบน้ำตาไปทั่วใบหน้า
“พี่เป็นอะไรน่ะ”
“ป่าวๆ มีอะไรหรอ”
“จารย์เค้าฝากนี่มาให้พี่น่ะ” คยูยื่นซองสีน้ำตาลให้
“ขอบใจนะ”
“พี่มีไรก็บอกผมได้นะ”
“จ่ะๆ ขอบใจนะ” อีทึกยังคงเช็ดน้ำตาของตัวเองไม่หยุด
“ผม โจว คยูฮยอนครับ”
“รู้แล้ว น้องของซีวอน ^^”
“แหะๆ ไปนะครับ” คยูบอกยิ้มไก่อนจะเดินออกจากห้องไป
หน้าใสๆที่เต็มไปด้วยน้ำตาเปื้อนรอยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเปิดซองสีน้ำตาลออก
ในนั้นเขียนว่าให้ช่วยเชิญผู้ปกครองของนักเรียนในรูปมาพบด้วย
มือบางหยิบรูปที่อยู่หลังกระดาษนั้นออกมาดู
“ฮึก...ฮือๆๆ” น้ำตาที่เคยแห้งเหือดหายไป กลับร่วงหล่นลงมาอีกครั้งเพียงแค่ได้เห็นบุคคลในรูป
ใช่แล้วล่ะ
คิม ยองอุน ~
+++++
แหะๆ หายไปนานเรย
เปิดเทอมมมม
งานเยอะ
สู้ๆ ^^
ความคิดเห็น