คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ,, ตอนที่ ๑๐ , ไหวมั้ย? 100%
นับตั้งแต่วันนั้น...
ก็ดูเหมือนว่า...
“เห้ยๆ อย่าบังดิวะ กำลังมันส์เลยยยยยย” เสียงโวยวายของปาร์คยูชอนยังคงดังอย่างต่อเนื่องเมื่อร่างสูงของยุนโฮยังไม่ยอมหลีกทางสายตาของเขา
“กำลังจะนั่ง แปปดิ” คนที่โดนโวยวายใส่เถียง
“มาแล้วค้าบบบ ป๊อปคอร์น 3 ถัง” ชางมินยกถาดที่มีชามป๊อปคอร์นใหญ่ๆ เดินตรงเข้ามานั่งบนพื้นพรมข้างโซฟาตัวที่ยูชอนนอนสบายอยู่
...นับตั้งแต่วันนั้น ก็ดูเหมือนว่า ความสัมพันธ์ของทั้งสามจะแน่นแฟ้นมากขึ้น และบ้านของแจจุงที่เคยมีเพียงแจจุงอยู่แค่คนเดียว ก็ครึกครื้นไปด้วยเสียงเจื้อยวแจ้ว โหวกแหวกทั้งวัน ของเด็กหนุ่มทั้งสามที่ยึดเอาบ้านหลังนี้เป็นแหล่งกบดาน
“ดูอะไรกันอยู่น่ะ?” แจจุงที่พึ่งกลับมาจากที่ทำงาน เดินเข้ามาทักทายทั้งสามที่เกาะติดอยู่หน้จอทีวีขนาดใหญ่ของเขา
“ไอรอนแมนสามมมมม” ทั้งสามเสียงปะสานกัน
“สนุกกันใหญ่...เดี๋ยววันนี้โบรากับจุนซูจะมาทำงานที่บ้านด้วยนะยุนโฮ อย่าให้ไอ้สองคนนี้มันทำเสียงดังเกินล่ะ” แจจุงสั่ง
‘ไอ้สองคนนี้’ เป็นสรรพนามที่แจจุงมักจะใช้เรียกเพื่อนหน้าทะเล้นของยุนโฮทั้งสองเป็นประจำ หลังจากที่อยู่ด้วยกันมาร่วมอาทิตย์
ก็เข้าใจนิสัยของทั้งสองอย่างถ่องแท้
เลี้ยงยุนโฮคนเดียวว่ายากแล้ว เจออีกสองคนเข้าไป วันๆ นึงแจจุงปวดหัวสามสิบรอบเลยล่ะ
“ได้ยินแล้วใช่มั้ย?” ยุนโฮหันมามองหน้าเพื่อนทั้งสอง
“อะไร? ได้ยินอะไร?”
“ก็ที่แจจุงว่าพวกแกอย่าเสียงดังไง”
“พี่แจจุงบอกว่า ไอ้สองคนนี้ คงหมายถึงแกกับไอ้ชางมินนั่นแหละยุนโฮ ไม่รวมฉัน ฉันน่ะเรียบร้อยที่สุดล...”
โป้ก!
“กล้าพูดนะ” ชางมินรีบขัดขึ้นมาทันที
“ว่าแต่ เพื่อนพี่แจจุงเนี่ย....” ชางมินหันกลับมามองยุนโฮ
“น่ารักป่าววะ!!!!” จู่ๆ ทั้งสองก็ประสานเสียงกันขึ้นมาอย่างตั้งใจ ดวงตาเป็นประกรายกระพริบปริบๆ มองยุนโฮ อย่างรอคอยคำตอบ
“จะไปรู้ได้ไงวะ?” ยุนโฮขมวดคิ้วถาม
“เอ้า แกก็ต้องเคยเจอดิ”
“เคยเจอแค่แว้บๆ เท่านั้นแหละ” ยุนโฮตอบไปตามความจริง เขาเคยเจอจุนซูตอนที่แวะเอาเอกสารมาให้แจจุงที่บ้าน กับโบราที่ขับรถมารับแจจุงออกไปเที่ยว แต่ก็ยังไม่เคยเจอแบบจริงๆ จังๆ เลยซักครั้ง
“มีมากี่คนนะ...2 ใช่มั้ย พอดีเลยเว้ยไอ่ชางมิน!”
“พอดีอะไรวะยูชอน”
“ก็แหมมม ครบคู่พอดีเลยไงไอ่ยุน อิอิ” ยูชอนหันมายิ้มเจ้าเล่ห์
“แล้วถ้าหน้าตาแย่ขึ้นมาล่ะวะ?” ชางมินถามอย่างเริ่มกังวล
“ก็รอเห็นหน้าก่อนไง ถ้าใช่ ก็จีบเลย!” ยูชอนตอบด้วยสีหน้าจริงจังแฝงไปด้วยความมุ่งมั่นอย่างเต็มที่จนยุนโฮต้องส่ายหน้าเอือมกับเพื่อนทั้งสอง แล้วหันกลับไปดูหนังต่ออย่างไม่สนใจ
“แกว่าดีป่ะวะยุนโฮ” แต่สุดท้าย ก็ถูกดึงกลับเข้าร่วมบทสนทนาอีกจนได้
“แล้วแต่เถอะ”
“แล้วแต่ได้ไงวะ ถ้าฉันมีเป้าหมายใหม่ ก็จะได้ไม่มีใครไปเป็นมารเรื่องพี่แจจุงของแกไง”
“นี่พวกแกมองแจจุงเป็นเป้าหมาย?” ยุนโฮหันกลับมาถามทันทีด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยพอใจ
“เห้ย ไม่ใช่เว้ย...ก็แบบแก้ตัวยังไงดีฟะ”
บรืนนนนนนนน
เสียงเครื่องยนต์ด้านนอกทำให้ทั้งสามต้องเปลี่ยนจุดสนใจ ยูชอนและชางมินรีบลุกกันไปแอบแหวกผ้าม่านดูเหตุการณ์ภายนอกทันที
ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับแจจุงลงจากรถสปอร์ตสีแดงสดมาเปิดประตูรั้ว ก่อนที่รถคันนั้นจะขับเคลื่อนเข้ามาจอดภายในบ้าน ต่อท้ายรถคันสีขาวของแจจุง
หญิงสาวในชุดเดรสเข้ารูปสีดำก้าวเท้าที่เขย่งอยู่บนส้นสูงเมทาลิกสีเงินวาวเหยียบลงบนพื้นดินอย่างมั่นคง ก่อนจะยืดตัวออกมาจากรถ ยืนโชว์หุ่นเพอร์เฟ็กเต็มความสูง เล่นเอาอีกสองคนที่แอบมองแทบจะไม่อยากละสายตาไปไหน
“ให้ตายยยยย นางฟ้ามาโปรดดดดดด” ชางมินครวญคราง
“ไอ้ยุนนนน พี่แจจุงเลือกเพื่อนได้แจ่มมากกกก”
“เม้าท์อะไรกันอยู่นะยูชอน ชางมิน?” แจจุงที่ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เดินลงมาจากชั้นบน เพื่อตรงไปต้อนรับแขกทั้งสองของตัวเอง
“พวกมันวุ่นวาย ด่ามันเลย” ยุนโฮยุยง ในขณะที่เขาต้องเดินไปปิดหนังที่ดูท่าว่าคงจะไม่มีใครสนใจดูแล้ว
“พี่แจจุงคร้าบบบบ ผมออกไปช่วยต้อนรับเพื่อนพี่ให้มั้ย ^^” ยูชอนรีบหันมาอาสา
“วุ่นวายหน่ายูชอน ฉันออกไปรับเอง” แจจุงโบกมือไล่ พร้อมกับเดินออกไปรับทั้งสองเองอย่างที่พูด
“โห่ยย ย กันท่าได้อีก” ยูชอนบ่นอุบอิบ แต่ก็ไม่ได้สนใจคำปฏิเสธของแจจุงมากนัก เพราะเขาก็รีบวิ่งแจ้นตามแจจุงออกไปต้อนรับเพื่อนทั้งสองด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง
“มาถึงเร็วเหมือนกันนะ นึกว่าจะมาค่ำๆ ซะอีก” แจจุงออกไปทั้งทายจุนซูและโบรา”
“พอดีคุยกับลูกค้าเสร็จเร็วน่ะ เออแกมาช่วยยกของหน่อย” โบราบอกแจจุง แต่เหมือนจะมีคนรีบวิ่งตัดหน้าไปรับของในมือโบราแทนแจจุง
“มาครับผมช่วย” ชางมินที่ไม่รู้โผล่มาตอนไหนรีบตรงเข้าไปรับกล่องสีขาวมาไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง
“อ...อ่อจ้ะ...” โบราดูจะงงๆ กับบุคคลแปลกหน้าที่จู่ๆ ก็วิ่งพุ่งเข้ามาหาเธอ แต่เธอก็ยอมยื่นกล่องให้ชางมินช่วยถือแต่โดยดี
“อื้อหือ ไอ้ชางมินเร็วยังกะจรวด”
“โดนตัดหน้าไปแล้วสินะยูชอน” แจจุงหันไปเย้ยขำๆ
“ใครบอกล่ะเจ๊ ผมเล็งคนนู้นหรอก” ยูชอนพูดจบก็รีบวิ่งตรงเข้าไปรับถุงกระดาษมาจากมือจุนซู โดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันขอหรือเรียกให้ใครช่วย
“โอ้ะ” จุนซูอุทานอย่างตกใจ ที่จู่ๆ ก็มีคนหน้าตาเบิกบานวิ่งเข้ามาช่วยรับของไปจากมือเขา
ปึง!
โบราปิดประตูรถเมื่อขนของทุกอย่างลงเรียบร้อยหมดแล้ว
“เด็กสองคนนั้นใครน่ะแจจุง...คงไม่มีเด็กของแกอยู่ในสองคนนั้นด้วยใช่มั้ย?”
“แล้วใครคือเด็กของฉัน ?” แจจุงถามทั้งๆ ที่ก็พอจะเดาได้ว่าโบราต้องการสื่อถึงใคร
แต่ถ้า อ๋อ เข้าใจ คำกำกวมของโบราเลย ก็ถือว่ายอมรับน่ะสิ...
ก็ไม่ใช่เรื่องจริงที่ต้องยอมรับซักหน่อย...
“อย่ามาทำเป็นไขสือ สรุปไหนล่ะยุนโฮ แล้วเด็กสองคนเมื่อกี้ใคร?” โบราถามพร้อมๆ กับถอดรองเท้าส้นสูงออกเปลี่ยนเป็นรองเท้าผ้านุ่มใส่เดินเข้าบ้านแจจุงไปอย่างคุ้นเคย
“เข้าไปดูเองเถอะ มาเร็วจุนซู” แจจุงกวักมือชวนผู้ช่วยของตน ที่รีบวิ่งตามเข้ามาด้วยใบหน้าสดใส
“ไหนๆๆๆๆ คนไหนนนนนน” โบรามองหาไปรอบบ้านพร้อมกับตะโกนโหวกเหวกอย่างไม่คิดจะอายใคร
“หาใครหรอครับ?” จุนซูที่เดินตามเข้ามาถามอย่างสนใจ
“แฟนแจจุงไงจุนซู”
“โบรา!” แจจุงที่เดินตามมาเรียกเสียงดุ
“อ๋ออ ถ้าแฟนพี่แจจุงคนนี้เลยฮะ” ชางมินจับไหล่ยุนโฮพร้อมกับชี้บอกโบรา
“ไอ่บ้าชางมิน ไม่ใช่โว้ย” ยุนโฮสะบัดตัวออกจากการจับกุมของชางมิน
“คนนี้หรอแจจุ๊งงงงงงงงง” หญิงสาววิ่งตรงเข้าไปหา ก่อนจะจับตัวยุนโฮหมุนไปหมุนมาอย่างสนใจ
“เอ่อออออ” ยุนโฮยอมโดนจับหมุนไปมา อย่างทำตัวไม่ถูก ได้แต่หันหน้าไปมองแจจุงอย่างขอความช่วยเหลือ
“นี่โบรา...เดี๋ยวก็โดนยุนโฮต่อยเอาหรอก”
“กล้าต่อยเพื่อนของแฟนนายงั้นหรอ” โบราเลิกคิ้วถามยุนโฮอย่างท้าทาย
“นี่ยัยเพ้อ ยุนโฮไม่ใช่แฟนฉัน” แจจุงเข้ามาดึงโบราให้ออกห่างจากยุนโฮ
“ก็ได้ ไม่ใช่แฟนก็ไม่ใช่แฟน...แล้วสรุป เด็กสองคนนี่...” โบราเปลี่ยนเป้าหมายไปทางเด็กหนุ่มอีกสองคนที่ยืนยิ้มแป้นส่งมาให้เธอ
“ผม ชิมชางมินฮะ !”
“ผม ปาร์ค ยูชอนครับ !”
ทั้งสองรีบแนะนำตัวเองทันทีโดยไม่รีรอให้แจจุงได้แนะนำ เพราะดูท่าว่าแจจุงไม่ได้อยากจะแนะนำเขาให้เพื่อนคนสวยรู้จักเลยซักนิด
“เป็น...”
“เพื่อนของชองยุนโฮครับ!” ทั้งสองประสานเสียงตอบกลับไปทันที
“ยูชอน ชางมิน ยุนโฮ” โบราชี้นิ้วไล่ชื่อไปที่เด็กหนุ่มทั้งสามคน
“เด็กเต็มบ้านไปหมดเลยเนี่ยแจจุง คิดจะเลี้ยงไว้ทั้งหมดนี่เลยรึไงเนี่ย??” โบรายิ้มขำ
“บ้าหน่า เพื่อนยุนโฮแค่มาวุ่นวายที่บ้านบ่อยๆ เท่านั้นแหละ นี่ตกลงแกจะมาทำงานมั้ย? หรือจะมาทำอะไรกันแน่”
“วุ่นวายที่ไหนกันเล่า -3-“ ยูชอนพองลมอย่างงอนๆ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้คนที่ยืนเรียบร้อยอยู่ด้านหลังของผู้เป็นนาย
“โอเค้ งั้นเราจะทำงานที่ไหนกันล่ะ?” โบราเลิกสนใจเด็กหนุ่มทั้งสามคนทันที เพื่อยืนยันว่าที่เธอมาที่นี่ก็เพื่อทำงาน
“ก็ระหว่างห้องนั่งเล่นนี่ กับห้องนอนของฉันข้างบน อยากทำที่ไหนมากกว่ากันล่ะ?”
“ทำที่ห้องนั่งเล่นก็ได้มั้ง เด็กสามคนนี้จะได้ไม่เหงา เผื่อเรียกช่วยหยิบนู่นหยิบนี่ไง” โบราหันไปมองสองคนที่ยิ้มแป้น กับอีกหนึ่งคนที่หน้านิ่งค่อนไปทางบึ้งอยากนึกสนุก
“ยินดีช่วยเต็มที่เลยครับ ^^”
“จะวุ่นวายมากกว่าน่ะสิ” แจจุงแย้ง
“โธ่ พี่แจจุงครับ...พวกผมออกจะเรียบร้อย เนอะชางมิน ^^”
“ใช่ๆ ครับ เรียกใช้ได้ตลอดทั้งวันทั้งคืนเลยฮะ ^^” ทั้งสองกอดคอกันอวดสรพพคุณของตัวเองที่ดูจะเป็นการโม้มากกว่าการพูดความจริง
“งั้นเราก็เริ่มงานกันเลยเถอะ ยุนโฮเคลียร์ของให้หน่อยสิ” แจจุงหันไปบอกยุนโฮ ที่พยักหน้ารับ และยอมทำตามอย่างว่าง่าย
“จริงๆ เราควรจะเรียกซีวอนมาคุยด้วยนะ...จะได้วัดหุ่นตัดชุดที่พอดี” โบราเสนอความคิด
ก็ในเมื่อซีวอนเป็นถึงนายแบบที่เด่นที่สุดของคอลเลคชั่นของเธอ เขาก็ควรจะได้ชุดที่ใส่แล้วพอดีเป้ะน่ะสิ
“เธอก็ไปคุยกับหมอนั่นเอาเองแล้วกัน” แจจุงบอกด้วยอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัว
“โธ่ แจจุง ไม่มีใครเคยบอกหรอว่าห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยวกับงานน่ะ”
“ฉันไม่ได้เอาเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยวกับงาน เธอเองต่างหากโบราที่ดึงหมอนั่นเข้ามาเกี่ยวกับงานของฉัน” แจจุงเถียง
เขายังไม่ยอมรับหรอกนะ ที่จะให้ซีวอนมาเป็นนายแบบเด่นในนิตยาสารของเขาน่ะ!
“ก็ซีวอนเป็นนายแบบให้กับคอลเลคชั่นของฉันมาตั้งแต่ต้นหนิ! จะให้เปลี่ยนได้ยังไงล่ะ”
“ทั้งสองคนใจเย็นๆ ก่อนฮะ...เรื่องคุณซีวอนเนี่ย คุณแจจุงก็น่าจะทนๆ ไปนะฮะ ยังไง เราก็ต้องนัดเขามาถ่ายแบบขึ้นปกอยู่ดี” จุนซูเหมือนจะพูดห้าม แต่ก็ดันพูดประโยคที่แจจุงไม่อยากฟังขึ้นมาอีกอยู่ดี
“ไอ่ยุน...” ยูชอนเอามือป้องปากกระซิบเรียกคนที่นั่งหันหลังให้กับเขาอยู่
“หืม?” ยุนโฮขานรับ
ตอนนี้ทั้งสามมานั่งอยู่ใกล้ๆ กับทางเข้าห้องนอนของยุนโฮ โดยที่ยูชอนและชางมินนั่งพิงกำแพงอยู่หน้าห้อง ส่วนยุนโฮนั่งอยู่ภายในห้องตัวเองอ่านหนังสือเรียนเงียบๆ
แต่ก็ยังพอได้ยินเสียงที่คนข้างนอกคุยกันอยู่ดี...
“ซีวอนนี่ใครกันวะ” ยูชอนถามอย่างอยากรู้
“...” ยุนโฮละสายตาขึ้นมาจากหนังสือ
“แกเลิกคิดมากได้แล้วแจจุง...คนคุ้นเคยที่เจอหน้ากันทุกวัน ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอก”
“คนคุ้นเคยหรอวะ...” ยูชอนที่ไม่ได้รับคำตอบจากยุนโฮหันมาสบตากับชางมินอย่างพยายามเดา
“เห้ยไอ่ยุน...หรือว่าซีวอนนี่...”
“แกช่วยเลิกพูดถึงผู้ชายที่ฉันเขี่ยทิ้งไปแล้วคนนั้นซักทีได้มั้ยโบรา”
และดูเหมือนคำโวยวายของแจจุง จะเป็นคำตอบที่ดีสำหรับคนขี้สงสัยทั้งสอง
ยูชอนและชางมินมองหน้ากันอย่างตกใจไม่น้อย
“แฟนเก่าพี่แจจุง!” ทั้งสองหลุดคำตอบออกมาเสียงดัง จนคนที่ประชุมงานกันอยู่ต้องหยุดเถียงกันแล้วหันมามอง
ตึง!
ยุนโฮลุกขึ้นยืนเลื่อนปิดประตูห้องของตัวเอง พร้อมกับดึงผ้าม่านให้ปิดสนิท ภายใต้สายตาของทุกคน...
“ไอ้เชี่ยปาร์ค เสียงดังทำไมวะ” ชางมินกระซิบด่า
“แกเองก็ด้วยนั้นแหละ” ยูชอนเถียงกลับ
ทั้งสองหันไปยิ้มแหยๆ ให้กับพวกพี่ๆ ที่ยังคงมองมาทางพวกเขา
โบราและจุนซูหันกลับมามองแจจุงที่ยังคงจดจ้องอยู่ที่ประตูบานนั้น
“ยุนโฮ...คงจะไม่พอใจที่พูดถึงซีวอนสินะ”
“...”
“แจจุง” โบราสะกิดคนที่นั่งเงียบ
“คุณแจจุงฮะ” จุนซูก็ช่วยเรียกด้วยอีกคน
“ทำงานต่อเถอะ...”
หนังสือที่ยังคงเปิดอยู่ ถูกวางคว่ำไว้ที่พื้นตรงที่เขานั่งอยู่เมื่อกี้ ส่วนตัวเขา...ยังคงยืนอยู่ที่ประตูที่พึ่งจะถูกเขาปิดไป
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ทั้งๆ ที่แจจุงไม่ได้มีทีท่าว่าจะอยากพูดถึงซีวอนเลยซักนิดเดียว แต่ทำไมจิตใจเขาต้องไม่เป็นสุขมากขนาดนี้ด้วย
ขายาวๆ ก้าวพาตัวเองไปนั่งที่เตียงอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อดี
แล้วดันไปปิดประตูให้ทุกคนเห็นแบบนั้นอีก...
“ไอ่ยุน” ยูชอนและชางมินค่อยๆ เปิดประตูเข้ามา ยูชอนนั่งลงข้างๆ ส่วนชางมินก็ไปลากเก้าอี้มานั่งหันหน้าเข้าหาทั้งสองคน
“ว่าไงวะ?” ยุนโฮเงยหน้าขึ้นมามองทั้งสอง
“ไหวป่าววะ?”
“ทำไมต้องไม่ไหว?”
“ก็...” ยูชอนหันไปสบตากับชางมิน ว่าจะพูดว่ายังไงดี
“ก็เห็นแกปิดประตูหนี”
“ก็แค่อยากมีสมาธิในการอ่านหนังสือ” ยุนโฮอ้าง
“แล้วทำไมไอ่หนังสือที่แกว่า ถึงได้ไปกองอยู่ตรงนั้นซะล่ะ?” ยูชอนชี้ไปที่หนังสือบนพื้น
“...” ยุนโฮมองตาม เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าทิ้งมันไว้ตรงนั้น...
“ถึงได้ถามไง ว่าไหวมั้ย?” คำถามเดิมถูกถามขึ้นมาอีกครั้ง
“พวกแกเข้ามาแบบนี้แล้วถ้าพวกพี่จะเรียกใช้ล่ะ?” ยุนโฮหาทางเปลี่ยนเรื่อง ตอนนี้เขาอยากอยู่คนเดียวมากกว่า
“พวกเขาหนีขึ้นไปทำงานกันข้างบนแล้ว”
“...”
“ไอ่ยุน พวกฉันนี่ก็สนิทกับแกมาซักระยะแล้วนะ...มีอะไรก็บอกกันได้”
“จริงอย่างที่ไอ่ยูชอนมันพูด...ถามตรงๆ เลยนะเว้ย...”
“...”
“แกคิดมากเรื่องคนที่ชื่อซีวอนคนนั้นใช่มั้ย”
“ไม่รู้สิ...ก็แค่...ได้ยินชื่อแล้วรู้สึกหงุดหงิด” ยุนโฮยอมบอกตรงๆ
ก็...ไอ้สองคนนี้ดูเป็นห่วงเขาเหลือเกินหนิ
“แล้วเคยเจอมั้ยวะ?”
“เคย”
“เหยดดดดดดด เจอกันได้ไงวะ!”
“เขามาหาแจจุง...”
“ไม่ต้องคิดมากหน่า เท่าที่ฟัง พี่แจจุงก็ดูไม่ได้อยากจะกลับไปรีเทรินกับหมอนั่นซักนิดเลยนะ”
“ก็รู้”
“รู้แล้วยังจะหน้าบึ้งอยู่อีกทำไมวะ”
“ไม่รู้โว้ยยย แล้วนี่พวกแกจะนอนนี่รึไง ทำไมยังไม่กลับบ้านกลับช่องไปอีก” ยุนโฮลุกขึ้นโวยวายเมื่อเริ่มหายคิดมาก
“เออ นอนนี่ก็ดีเหมือนกันนะ...”
“เมื่อกี้ประชดนะเว้ย -*-“ ยุนโฮว่า
“แต่ฉันเอาจริงว่ะ”
“งั้นแกก็ไปขอแจจุงเองแล้วกัน” ยุนโฮไม่รู้จะปฏิเสธยังไง เลยได้แต่โบ้ยไปให้แจจุงแทน
“แกก็ไปบอกพี่แจจุงให้หน่อยดี้...จะให้ฉันเดินขึ้นไปข้างบนได้ไง พี่แจจุงได้ด่าตาย” ยูชอนว่าพลางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของยุนโฮเรียบร้อย
“ด่าแล้วแกเคยแคร์ด้วย?” ยุนโฮเลิกคิ้วถาม
“เอาหน่าไอ่ยุน ถือซะว่าเป็นการแสดงให้พี่แจจุงเห็นไงว่าแกไม่ได้คิดมากจนต้องเก็บตัวอยู่แต่ในห้องน่ะ”
“แจจุงคิดแบบนั้น?”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่พี่แจจุงดูเงียบๆ ไปนะ หลังจากที่เห็นแกปิดประตูใส่”
“...”
“ไปดิวะไอ่ยุนนน พวกฉันจะได้ตั้งหลักปักฐาน” ชางมินลุกขึ้นดันยุนโฮให้ออกจากห้องไป
“ไอ้ชางมิน!” ยุนโฮหันหลังไปถลึงตาใส่คนที่ปิดประตูกระจกเรียบร้อย
“^____________^” ชางมินส่งยิ้มกว้างมาให้
ยุนโฮได้แต่ส่ายหัว ก่อนจะหันหลังกลับ
“!!!!” แต่ก็ดันหันมาเจอแจจุงที่ลงมายกของขึ้นไปชั้นบน
“เอ่ออออ” แจจุงอึกอัก
“มานี่ ยกให้” ยุนโฮตรงเข้าไปช่วยยกลังสีขาวที่ดูถ้าว่าจะหนักเกินกำลังของแจจุง
“...” แจจุงยอมให้ยุนโฮแย่งลังสีขาวไปจากมือของตนเองแต่โดยดี
ยุนโฮเดินนำแจจุงขึ้นไปชั้นบน
“วันนี้ไอ่สองคนนั้นขอค้างที่นี่นะ”
“อ...อืม ได้สิ” แจจุงตอบรับ พลางเดินตามแผ่นหลังกว้างที่ไม่ยอมหันกลับมามองเขาเวลาพูดเลยซักนิด
“แล้วนี่จะทำงานกันถึงกี่โมง?” ยุนโฮชวนคุยไปตามทางเดิน
“ไม่รู้สิ...ก็คงดึกๆ”
ยุนโฮเปิดประตูห้องของแจจุงเข้าไป ก่อนจะเอาลังไปวางไว้ข้างๆ กับกองหนังสืออื่นๆ
“อ้าวยุนโฮ” โบราเอ่ยทัก
“ครับ”
“ฉันขอโทษน้า ที่พูดถึงซีวอนให้ยุนโฮคิดมากน่ะ”
“เอ่ออออออ” ยุนโฮไม่รู้จะตอบยังไงดี เพราะเขาก็ไม่ได้คิดมากอะไรขนาดนั้น...
หรือว่าขนาดนั้น ...?
“ผมแค่อยากอ่านหนังสือเท่านั้นเอง” ยุนโฮแก้ตัว
“อย่าไปเซ้าซี้เด็กหน่าโบรา เรารีบๆ ทำงานกันเถอะ” แจจุงตามลงมานั่งข้างๆ เพื่อสาว
“งั้นผมขอตัวนะครับ” ยุนโฮหันไปส่งยิ้มให้กับเพื่อนของแจจุงทั้งสอง ก่อนจะกลับออกไปนอกห้อง
“ยุนโฮ..” คนที่กำลังจะลงบันไดหันกลับไปมองคนที่เดินตามออกมา
“?”
“ตั้งใจอ่านหนังสือนะ” ไม่ว่าเปล่า มือบางยกขึ้นมาวางแหมะไว้บนหัวของคนที่ยืนอยู่บนบันไดขั้นที่เตี้ยกว่า ซึ่งส่งผลให้ความสูงของหัวยุนโฮอยู่ในระดับพอดีกับมือของแจจุง
“หึ...ทำอย่างกับผมเป็นเด็ก” ยุนโฮว่าขำๆ
แต่ก็รู้สึกดีไม่น้อย รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาทางฝ่ามือบาง
“คนโตแล้วที่ไหนเขาจะคิดมากเรื่องไม่เป็นเรื่องกัน”
“...”
“เอาเถอะ เลิกสนใจเรื่องซีวอนได้แล้ว ตอนนี้นายต้องสนใจอ่านหนังสือซะนะ” มือบางที่ยังคงค้างอยู่บนหัวของอีกคนจัดการขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลนั่นไปมาอย่างหมั่นไส้
“ครับ”
แจจุงเดินกลับเข้ามาในห้องของตัวเองที่มีโบราที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่เตีรยมมาเปลี่ยนเพื่อความสบายในการทำงานนอนคว่ำดูรูปนายแบบนางแบบที่ถูกวางกระจายกันอยู่บนเตียง
“แกไปนานจัง”
“หยุดพูดมากหน่า” แจจุงห้ามไม่ให้โบราว่าอะไรต่อ
ตอนนี้เขากำลังสับสนนะ
คิดๆ ดูอีกที...
ทำไมเขาต้องไม่อยากให้ยุนโฮมาสนใจเรื่องของซีวอนมากขนาดนั้นกันนะ?
ความคิดเห็น