คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ,, ตอนที่ ๙ , พาเพื่อนเข้าบ้าน 100%
ถึงจะน้อยก็เถอะนะ
แต่ก็ยังแปลว่ายังมีคนอยากอ่านเรื่องนี้อยู่ >< !
แล้วจู่ๆ พอนั่งพิมพ์ มันก็ลื่นไหลดีซะอย่างนั้น ก็เลยมาอัพให้อ่านกันต่อน่ะ
อย่าลืมคอมเม้นด้วยนะคะ ♥
“ไอ่ชางมินกำลังมา” หลังจากเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงเรียบร้อย ยูชอนก็หันมาบอกเล่าให้ยุนโฮได้รับรู้
“นายสองคนอยู่ด้วยกันหรอ?”
“ใช่ๆ เช่าบ้านพักอยู่กัน 2 คนน่ะ”
ยุนโฮพยักหน้ารับ ก่อนจะยกข้อมือมาดูนาฬิกาข้อมือ
ผ่านมาเกือบจะชั่วโมงแล้ว...จะตื่นรึยังนะ...
“รีบๆ กินให้หมดเถอะ เดี๋ยวมันมาจะได้ไปเลย” ยูชอนแนะนำ
“เออนี่ยูชอน...”
“หืม?”
“ยืมโทรศัพท์หน่อยดิ”
“อ้อ แปปๆ” ยูชอนลุกขึ้นล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงส่งให้ยุนโฮ
“ขอบใจ” ยุนโฮรับมากดเบอร์มือถือที่เขาเริ่มจะท่องได้ขึ้นใจ
“นายไม่มีมือถืออ่อ?”
“ยังไม่ว่างไปซื้อเลย” ยุนโฮบอก ก็เขาเอาแต่อ่านหนังสือ นอนอืด และก็..เอ่ออ เมาอยู่กับบ้าน เลยไม่ค่อยได้มีเวลาไปตั้งใจเลือกซื้อโทรศัพท์มือถือเสียเท่าไร...
ถึงจะรู้ว่ามันจำเป็นก็เถอะนะ.
“บ้ะ...รีบไปซื้อเลย ไม่งั้นวันหลังจะนัดกันเที่ยวได้ไง” ยูชอนว่า
งั้นก็...ไม่ต้องรีบซื้อหรอกเนอะ -..-;;
(ฮัลโหลลลลลลลลลลลลลลลลลลล)
“ตื่นรึยัง?” ยุนโฮกรอกเสียงใส่โทรศัพท์เครื่องบางของยูชอนที่มีเสียงงัวเงียของปลายสายดังลอดออกมา
(อื้อออ ยุนโฮหรออ โทรมาทำไมมมมมม)
“ออกมาข้างนอก จะกินไรมั้ยเดี๋ยวซื้อไปให้”
(หืมม)
“หิวรึเปล่า?” ยุนโฮถามให้เข้าใจง่ายขึ้น
(อือ...นิดนึง)
“งั้นอยากกินอะไรมั้ย?” ยุนโฮใช้ตะเกียบเขี่ยกิมจิในถ้วยเครื่องเคียงไปมาอย่างเหม่อๆ
(อือ...อยากกินทาโกยากิตรงร้านญี่ปุ่นหัวมุมตลาดอ่ะ) แจจุงอธิบายที่ตั้งของร้านเสร็จสรรพด้วยความอยากกิน
“อือ เดี๋ยวซื้อไปให้นะ”
(อืออ กลับมาเร็วๆ นะ)
“ครับ นอนต่อไปก่อนละกัน เดี๋ยวไปปลุก...”
(อื้อ)
“เอ้ออ พาเพื่อนไปบ้านได้ป้ะ?” ยุนโฮไม่ลืมที่จะขออนุญาตเจ้าของบ้านไปด้วยเลย
(เพื่อน??) แจจุงทวนถามงงๆ
“เพื่อนที่โรงเรียนน่ะ พอดีเจอกันข้างนอก”
(ผู้หญิง ผู้ชาย?) แจจุงถามอย่างอยากรู้
“เบลอรึไง ผมอยู่ชายล้วนนะ” ยุนโฮว่าขำๆ
เหมือนโลกส่วนตัวจะถูกสร้างขึ้นมาระหว่างยุนโฮและโทรศัพท์มือถือของยูชอน
เจ้าของโทรศัพท์ได้แต่แอบฟังในตอนแรกๆ แต่หลังๆ เขากลับจ้องจับผิดอาการของคนที่ดูจะพูดจาเสียงอ่อนนุ่มลึกอย่างตาไม่กระพริบ
โดยที่คนถูกจ้องก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเขี่ยอาหารอย่างไม่ได้รับรู้เลยซักนิดว่ามีคนจงใจสอดการสนทนาทางโทรศัพท์ของเขาอยู่
“เห้ไอ้ปาร์ค! หวัดดียุนโฮ!” ชางมินเอ่ยทักเสียงใส แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อยุนโฮดูจะไม่ได้ยินเสียงที่ออกจะดังของเขาเลยซักนิด
“คุยกับใครวะ?”
“ก็สงสัยอยู่เนี่ย!” ยูชอนเงยหน้าตอบ ก่อนจะหันกลับไปมองยุนโฮอีกครั้ง ชางมินจึงต้องไปลากเก้าอี้จากโต๊ะข้างๆ มานั่งมองยุนโฮด้วยอีกคน
“ครับๆ งั้นแค่นี้นะ”
ในที่สุดโทรศัพท์ก็ถูกกดตัดสาย พร้อมกับคนที่มียิ้มจางๆ เปื้อนหน้าอยู่ที่เงยหน้าขึ้นมาตั้งใจว่าจะคืนโทรศัพท์ให้เจ้าของ แต่ก็ต้องงงเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองคนต่างก็จ้องเขาตาไม่กระพริบอยู่
“มองหน้าฉันกันทำไม?”
“นายคุยกับใครอ่ะ?” ยูชอนถามทันที
“ก็...พี่ที่บ้านไง” ยุนโฮตอบงงๆ ก่อนจะหันไปมองทางชางมิน
“ว่าแต่ชางมินมาเมื่อไร?”
“นานแล้วล่ะเพื่อน - -; นายคงจะมัวแต่จิ้มกิมจิกับงุ้งงิ้งทางโทรศัพท์อยู่น่ะ”
“จิ้มกิมจิ??? งุ้งงิ้ง??”
“แน่ใจนะว่าที่บ้านน่ะ...พี่ชายจริงๆ ??” ยูชอนที่รับรู้มาก่อนว่ายุนโฮอาศัยอยู่กับพี่ชายทวนถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“หือ ยุนโฮมีพี่ชายด้วย?”
“เออดิ ก็คนที่มันคุยด้วยเมื่อกี้ไง” ยูชอนหันไปตอบใส่หน้าชางมิน
“ตายยยย อยากเจอเร็วๆ แล้วว่ะ เราไปกันเหอะ” ชางมินลุกขึ้นยืนนำอย่างตื่นเต้น
“เออๆ อีกสองคำหมด” ยูชอนว่าก่อนจะหันไปยัดคิมบับสองชิ้นเข้าปากรวดเดียว
“โคตรตระกละเลยว่ะ” ชางมินว่า ในขณะที่ยุนโฮเดินไปจ่ายเงินค่าอาหารทั้งหมด
และก็ดูท่าว่าเจ้าของร้านจะดูดีใจเหลือเกินที่พวกเขาลุกออกมาเสียที
คงจะก่อความวุ่นวายให้ร้านเยอะมากเลยสินะ = =;
“มากกว่าพี่ชัวร์!” ยูชอนพูดอย่างมั่นใจ
“มั่นใจเกินปะวะ? พี่น้องคุยกันดีๆ หวานๆ ก็มีเยอะ” ชางมินให้เหตุผล
“แกก็ดูท่าทีไอ่ยุนโฮดิ จิ้มกิมจิซะเละอย่างกะเด็กสาวพึ่งมีความรัก”
“คุยอะไรกัน ออกท่าทางซะเยอะเชียว” ยุนโฮเดินออกมาจากร้านอาหารญี่ปุ่นพร้อมกับถุงกล่องทาโกยากิ 2 กล่องในมือ พลางสายตาก็มองไปทางชางมินกับยูชอนสลับกันอย่างสงสัย
“อ๋อ ตื่นเต้นน่ะจะได้ไปบ้านนาย” ยูชอนรีบยืนให้สงบที่สุด พร้อมกับโกหกคำโต
ถึงจริงๆ จะตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยก็เถอะ
ระหว่างทางเดินกลับเข้าซอยบ้านของแจจุงนั้น ชางมินกับยูชอนก็ไม่วายถามยุนโฮเรื่องพี่ชาย...
“พี่ชายนายเป็นคนยังไงอ่ะ? ดุมั้ย น่ากลัวป้ะ??”
“ก็...ดุนะ...ก็น่ากลัวในบางทีนะ..พวกนายไม่ต้องกังวลหรอก แจจุงใจดีกับพวกนายแน่ๆ”
“ชื่อ แจจุง...แล้วแบบลักษณะอ่ะ...ตัวใหญ่ เล่นกล้ามไรงี้มะ” ยูชอนซํกถามต่อ
“จะบ้าอ่อไปปาร์ค ถ้าเป็นแบบล่ำๆ ไอ่ยุนโฮจะเสียงหวานใส่ทำไม” ชางมินเข้ามากระซิบ
“ก็ท่าทีแม่งเคะแตกอ่ะ ก็เลยสงสัยว่าอาจจะแบบตัวใหญ่กวามัน” ยูชอนหันไปกระซิบตอบ
“อะไรของพวกนายเนี่ย?” ยุนโฮมองทั้งสองอย่างจับผิด
“เปล่าๆๆๆ!!” ยูชอนหันกลับมาปฏิเสธ “ตกลงยังไง? ตัวใหญ่กว่านายป้ะ”
“ตัวเล็กกว่า...” ยุนโฮจินตนาการรูปร่างหน้าตาของแจจุงเพื่อใช้ปะกอบการตอบคำถาม
“ขาว...”
ภาพตอนที่แจจุงกำลังเอื้อมหยิบของจากที่สูงจนเสื้อลอยเปิดขึ้นเข้ามาในจินตการ
“เอวคอด...”
“เห้ย แม่งเพ้อแล้วว่ะ...กูว่ามันเมะแตกละ” ทั้งสองหันกลับไปซุบซิบนินทากันอีกครั้ง
“สรุปพี่ชายหรือพี่สาววะ?”
“พี่ชายสิ นี่ๆ ถึงบ้านแล้ว” ยุนโฮหยุดยืนอยู่หน้าประตูรั้วของตัวเอง ก่อนจะตรงเข้าไปเปิดนำทางเพื่อนทั้งสองเข้าไป
“รถหรูด้วยไงมึง บ้านในซอยนี้ก็มีแต่แพงๆ..” ยูชอนหันไปบอกชางมินในขณะที่เดินผ่านรถที่จอดอยู่ของแจจุงเข้าไปในตัวบ้าน
บ้านที่เงียบสงบทำให้ยุนโฮพอจะรับรู้ได้ว่าคนที่สั่งให้เขาซื้อของกินเข้ามาให้ต้องยังไม่ตื่นแน่ๆ
“แจจุง...กลับมาแล้วนะ” ยุนโฮชะโงกหน้าตะโกนผ่านบันไดไป ก่อนจะหันกลับมามองชางมินและยูชอนที่ถือโอกาสนั่งลงตรงโซฟา
“กินน้ำไรมั้ย?”
“มีเบียร์ป้ะวะเพื่อน ^^”
โป้ก!
ยูชอนโดนชางมินเคาะหัว
“วันนี้ทำไมมีแต่คนทำร้ายกูวะ” ยูชอนหันไปโวยวาย
“กลับมาแล้วหรอ...” เสียงงัวเงียๆ ทำให้ทุกคนต้องหันไปมองทางบันได
ขาเรียวๆ ขาวเนียนที่เท้าสวมสลิปเปอร์ปุกปุยก้าวลงมาตามขั้นบันไดทีละขั้น แขนข้างนึงใช้เกาะราวบันไดเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองที่ยังไม่ค่อยตื่นดีกลิ้งตกลงไป
ส่วนมืออีกข้างก็ใช้ยกขึ้นขยี้ตาเพราะรู้สึกว่ายังปรับสายตาไม่ค่อยทัน
เนื่องจากรีบลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วออกมาจากห้องเลยทำให้ไม่มีเวลาจัดการกับผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง
แต่สภาพทั้งหมดนั้นไม่ได้ดูแย่..เมื่อเจ้าตัวเล่นใส่แค่เสื้อแขนยาวตัวหลวมกับบ๊อกเซอร์ลายสก้อตที่โผล่พ้นออกมาจากชายเสื้อแขนยาวไม่มากนัก
“เชี่ยยยย น่ารักชิบหายยย” เพื่อนใหม่ของยุนโฮทั้งสองจับจ้องคนที่เดินลงมาตามบันไดอย่างตาไม่กระพริบ
ยุนโฮที่ได้ยินประโยคเมื่อครู่หันมามองสายตาลวนลามของทั้งชางมินและยูชอนอย่างเคืองๆ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาคนสวย
“ได้ส่องกระจกก่อนออกจากห้องมั้ยเนี่ย?”
“หึ...” แจจุงสะบัดหัวไปมา
“สภาพโคตรแย่ อย่างน้อยก็ควรจะล้างหน้าล้างตาซะก่อน” ยุนโฮว่า ทำเอาแจจุงมองค้อน
“นั่นเพื่อนหรอ?” แจจุงที่หันไปเห็นคนแปลกหน้าทั้งสอง ก็รีบตรงเข้าไปหาอย่างไม่สนใจคำบอกเล่าของยุนโฮ
“ส...สวัสดีครับ” ยูชอนและชางมินลุกขึ้นยืนทักทาย
“อ้า...เพื่อนยุนโฮสินะ ชื่ออะไรกันมั่งล่ะ?”
“ปาร์คยูชอน ชิมชางมิน” คนที่เดินตามหลังแจจุงมาตอบแทนให้อย่างรวดเร็ว
“แม่งกันท่าอ้ะ!” ยูชอนหันไปโวยวายใส่ชางมิน
“สงสัยมันหวง” ชางมินเอามือป้องปากกระซิบบอก
“เป็นกูกูก็หวงนะ > <!”
โป้ก!
“ได้ยินนะเว้ย” ยูชอนโดนยุนโฮเขกหัวอีกครั้ง
ต่อจ้ะ :)
“หนิ ไปทำเพื่อนทำไม ไหนล่ะของกิน...” แจจุงทิ้งตัวลงกับโซฟาจนแทบจะถูกโซฟาตัวนุ่มดูดกลืนลงไป
“นี่ไง” ยุนโฮนั่งลงตาม ก่อนจะหันไปแกะกล่องทาโกยากิยื่นให้คนที่ทั้งง่วงทั้งหิว
“อือออ...ป้อนหน่อยเดะ ขี้เกียจมากเลยตอนนี้” ใบหน้าที่ยังดูไม่ค่อยตื่นนั้นช่วยทำให้คนฟังอีก 3 คนรับรู้ได้ไม่ยากว่า คิมแจจุง น่ะ คงจะขี้เกียจจริงๆ
“อ่ะ” ยุนโฮจิ้มทาโกยากิที่ไม่ร้อนแล้วตรงเข้าปากที่อ้าค้างรอรับอยู่
“หืมมมมม อะ อ่อย อังงง” คนที่มีก้อนกลมๆ อยู่เต็มปากพยายามจะพูดอะไรซักอย่าง
“เชี่ย แก้มตุ่ยๆ เวลาเคี้ยวยิ่งโคตรน่ารักเลยว่ะ!”
“มึงพูดเบาๆ ดิวะ ยุนโฮจะเอาไม้จิ้มตามึงแล้ว” แขกผู้มาเยือนทั้งสองหันไปซุบซิบใส่กันอย่างไม่คิดจะเกรงใจใคร
“ชวนเพื่อนกินมั่งสิ ให้นั่งมองฉันกินอย่างเดียวได้ยังไง” หลังจากกลืนก้อนแรกลงไปได้สำเร็จ แจจุงก็ส่งยิ้มให้เด็กอีก 2 คน
“แหะๆ” ยูชอนและชางมินส่งยิ้มแหยๆ ให้แจจุง
“มันอิ่มแล้ว”
“=___________=!”
“แล้วนี่เป็นเพื่อนร่วมชั้นกันหรอ?” ในเมื่อทั้งสองไม่กิน แจจุงก็เลยคว้าถาดทาโกยากิมากินเอง พลางชวนทั้งสองคุยเพื่อไม่ให้บรรยากาศอึดอัด
“ครับ”
“ไม่ต้องเรียบร้อยมากก็ได้นะ ฉันไม่ดุหรอก” แจจุงขำกับท่าทีที่ดูไม่เหมือนเวลาที่แอบซุบซิบกันเลยซักนิด
“อย่าไปตามใจพวกมันสิ เดี๋ยวมันไม่เกรงใจขึ้นมาจะยุ่ง” ยุนโฮรีบว่า
“ทำไมยุนโฮมองเพื่อนในแง่ร้ายแบบนั้นล่ะครับ?”
“ครับ? - -;;;;” ยุนโฮทวนท้ายประโยคที่ออกมาจากปากยูชอนอีกครั้ง
“แล้วเป็นไง ยุนโฮดื้อมั้ยเวลาอยู่ในห้อง?”
“นี่อยู่ม.6นะ ไม่ใช่ประถม ถามคำถามแบบนี้ได้ยังไง -*-“
“โหยยยยยยยย ต้องถามว่ามันเคยลุกออกจากที่นั่งของมันเองบ้างรึเปล่ามากกว่าครับพี่แจจุง!”
“หืม?”
“มันนะ โคตรจะไม่เป็นมิตรเลย นั่งหน้าบึ้งอยู่หลังห้องทั้งวัน”
“แล้วนี่พวกแกมาบ้านชั้นทำไมวะเนี่ย!” ยุนโฮเริ่มโวยวาย
“แถมใครชวนไปไหนก็ไม่ไป กินข้าวเที่ยงก็ไม่ไป”
“ไม่กินข้าวเที่ยง??” แจจุงทวนคำถามก่อนจะหันไปมองคนที่ถูกพูดถึงด้วยสายตาคาดคั้น
“ก็ไม่ได้ลง แต่ก็กินไง” ยุนโฮอธิบายอย่างรู้ความหมายของสายตาคู่นั้น
“อ่อใช่ๆ เพราะว่ามีเหล่าบรรดาแฟนคลับซื้อของกินมาเซ่นอยู่ทุกวัน” ยูชอนพยักหน้าพร้อมกับอธิบายเพิ่มเติม
“มีแฟนคลับด้วย?” แจจุงวางกล่องทาโกยากิลงกับโต๊ะ และเปลี่ยนเป็นเอาหมอนใบนิ่มมาวางไว้บนตักแทน
ก็เรื่องเล่าที่โรงเรียนของเด็กๆ มันน่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ หนิ
“เยอะจนพวกผมที่อยู่มาก่อนต้องน้อยใจเลยล่ะครับพี่แจจุง” ชางมินทำหน้าตาเศร้า
“แต่...โรงเรียนชายล้วนไม่ใช่หรอ?????”
“แหม่ ก็เพราะชายล้วนไงครับ พอเจอคนหน้าตาแปลกๆ เข้ามาใหม่หน่อยก็เล็งตั้งเป้าหมายกันไว้เลย”
“คนหน้าตาแปลกๆ =__=?” ยุนโฮพูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่ค่อยเข้าใจความหมายของประโยคนั้น
“แล้วพวกที่มาจีบเป็นยังไง น่ารักป่ะ?” แจจุงถามต่ออย่างอยากรู้
“ก็...น่ารักๆ ก็มีนะครับ แบบพวกที่มีคนชอบเยอะๆ ก็จะมาหลงคนหน้าแปลกอย่างยุนโฮ”
“สวยๆ ก็มีนะ แต่รับรองได้ว่าทุกคนแพ้พี่แจจุงหมดเลย!” ยูชอนยิ้มหน้าบาน
“ขนาดนั้นเชียว แล้วยุนโฮสนใจคนไหนมั่งยัง?” แจจุงหันไปถามเจ้าตัวที่นั่งหน้าบูดอยู่ข้างๆ
“ก็...”
“โอ้ยยย มันไม่เล่นกับใครเลยครับ รับแค่ของกินมากินน่ะ” เพื่อนใหม่ทั้งสองพูดแทรกอย่างไม่รอให้ยุนโฮได้มีโอกาสพูด
"เห้ยๆ แต่เหมือนจะมีพิเศษอยู่คนนึงงงง”
“เออจริงด้วย” ทั้งสองหันมาลงความเห็นกันอย่างพึ่งนึกขึ้นได้
“ใครวะ - -?” ยุนโฮถามแทรกขึ้นมา เขาไปพิเศษกับใครตอนไหนนะ
“แหนะ ทำเนียนเป็นไม่รู้ แอบร้ายนะเนี่ย” ยูชอนชี้หน้ายุนโฮอย่างแซวๆ
“แล้วตกลงใคร?” ยุนโฮถามอีกครั้ง
“นั่นสิ พี่ก็อยากรู้"
“เป็นอาจารย์ประจำชั้นน่ะฮะ” ชางมินบอก
“...” ใบหน้าสวยเริ่มนิ่งลงเมื่อพอจะเดาออกว่าใครกันที่ทั้งสองหมายถึง
“ใช่ครับ ชื่อ คิมฮีชอล”
“ไอ่พวกปากมากเอ๋ยยยยย” ยุนโฮบ่นเบาๆ พลางเหลือบมองอาการของอีกคน
“อ้าวชิบหาย ทำไมงิดกันหมดเลยวะ” ยูชอนหันไปกระซิบกับชางมินหลังจากที่เห็นท่าทีของทั้งสองคน
“ต้องมีซัมติงชัวร์”
“เอาไงดีวะ....”
“แล้วที่ว่าพิเศษเนี่ย...ยังไงหรอ?” ยังไม่ทันที่คนปากมากทั้งสองจะแก้ไขสถานการณ์ตึงเครียด ความเงียบก็ถูกทำลายโดยใครบางคนเสียก่อน...
“เอ่ออออ” น้ำเสียงที่เอ่ยถามมาเล่นเอาคนถูกถามทั้งสองคนทำหน้าไม่ถูกตอบไม่ได้กันเลยทีเดียว
“...”
“ก็คือ...แทบทุกกลางวันคนที่จะเอาของกินมาให้ก่อนใครเลยก็คือครูคิม...”
“แล้วปกติมันไม่ค่อยยิ้มให้คนอื่นเลย นอกจากครูคิม...”
“เอิ่มมมมม...จริงๆ แล้ว ไม่ใช่ครูคิมหรอกฮะที่พิเศษสำหรับมัน”
“เป็นมันต่างหากที่พิเศษมากๆ สำหรับครู” ทั้งสองพยายามกู้สถานการณ์ให้ดีขึ้น
“นี่ ไม่เห็นต้องทำหน้าหงอยกันขนาดนั้นเลย พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย” แจจุงที่เห็นท่าทางหงอยจนเห็นได้ชัดของทั้งสองคนก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“พี่แจจุงดูโกรธนี่หน่า T__________________T”
“พวกผมตกใจแทบแย่ T^T”
“ไอ่พวกเว่อ -*-“ ปากพล่อยกันเองแท้ๆ ยังจะมาทำตัวให้น่าสงสารอีก
“พี่แค่คิดอะไรเพลินๆ ไปหน่อยน่ะ แต่เท่าที่ฟังๆ ดู ทั้งสามคนคงสนิทกันน่าดูเลยสิ?" แจจุงหาทางเปลี่ยนเรื่องไปทางเรื่อที่ไม่ค่อยเครียด
“เปล่าเลยยยยยยยยยยยยย” ยูชอนปฏิเสธสะบัดหัวไปมาอย่างจริงจัง
“อ้าว?”
“คือว่าพึ่งจะมาสินทกันวันนี้ล่ะครับ”
“วันนี้เนี่ยนะ ?!”
“คือก็อย่างที่บอกน่ะฮะว่าเวลามันอยู่ในห้องก็เอาแต่นั่งอยู่กับที่ไม่คบค้าสมาคมกับคนอื่นแถมยังไม่เป็นมิตร พวกผมก็เลยได้แต่อยากเป็นเพื่อนกับมันอยู่เงียบๆ แล้วก็คอยสังเกตการพฤติกรรมของมันเพื่อเอาไว้ศึกษานิสัยน่ะฮะ” ชางมินอธิบายขยายความเสียยาวเหยียด
“ถ้าลำบากขนาดนั้นวันหลังไม่ต้องก็ได้นะ - -;” ยุนโฮแทรกขึ้นมาอย่างเอือมๆ
“แต่จากที่ฟังเนี่ย ยุนโฮดูเป็นคนที่ไม่น่าคบด้วยสุดๆ เลยนะ แล้วทำไมอยากเป็นเพื่อนกับยุนโฮล่ะ?”
“เพราะเวลามองหน้ามัน เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่บ่งบอกผมว่า มันเนี่ยแหละ คือบุคคลที่พวกผมขาดอยู่นาน และจะต้องดึงมันมาเข้าแก๊งค์ให้ได้”
“รู้สึกพลาดมากจริงๆ”
“ยุนโฮ เลิกขัดเพื่อนซักที เพื่อนอุตส่าห์อยากเป็นเพื่อนด้วยขนาดนี้” แจจุงปรามอย่างขำๆ กับท่าทางที่ดูจะเว่อมากจริงๆ ของทั้งยูชอนและชางมิน
“^_________________________^” ยูชอนและชางมินหันไปส่งยิ้มกว้างเชิงเยาะเย้ยนิดๆ ให้ยุนโฮที่นั่งเบือนหน้าท้าวคางกับโซฟาหันหนีไปอย่างเซ็งสุดๆ
“เมื่อไรจะกลับๆ กันไปซักที”
“ไล่เพื่อนทำไมครับเนี่ย?" ยูชอนหันไปพูดจากวนๆ ใส่ยุนโฮอีกครั้ง
“โว้ยยยยยยย กลับกันได้แล้ว” ยุนโฮยังคงโวยวายไม่หยุด
“กลับก็ได้ T______T” ทั้งสองคนลุกขึ้นยืนอย่างหงอยๆ
“แล้วก็ช่วยเลิกทำหน้าตาแบบนั้นซักที” ยุนโฮยังคงตามว่าไม่หยุด
“ชางมิน ยูชอนน แวะมาเล่นกับยุนโฮบ่อยๆ นะ ^^” แจจุงลุกขึ้นยืนเตรียมส่งเด็กทั้งสอง
“แน่นอนคร้าบบบบบบบ ^^” ทั้งสองตอบรับอย่างไม่หยุดคิด
“เห้อ กว่าจะยอมกลับไป” ยุนโฮทิ้งตัวลงกับโซฟาอีกครั้ง หลังจากที่กำจัดตัวป่วนทั้งสองคนออกไปจากบ้านได้
“ก็น่ารักดีนะ”
“ก็พึ่งรู้จักมันนี่ ลองอยู่ด้วยนานๆ เถอะ”
“ก็เพิ่งสนิทกันเหมือนกันไม่ใช่รึไง??”
“ในห้องนี่หัวโจกเถอะ ชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วโรงเรียน”
“ก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง?”
“เหมือนกัน?” ยุนโฮทวนคำงงๆ
“ชื่อเสียงไง...ก็เป็นที่หมายปองทั่วโรงเรียนไม่ใช่หรอ?”
“นี่อย่าไปฟังพวกมันมากนักสิ มันก็พูดเว่อ”
“แต่ก็คงมีเรื่องจริงปะปนอยู่บ้างล่ะหน่า” แจจุงนั่งลงโซฟาคนละตัวกับยุนโฮ
“...”
“ช่างมันเถอะ...ฉัน...ไปอาบน้ำนะ” แจจุงตัดบทก่อนจะลุกขึ้นและตรงหายขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว
“เป็นอะไรรึเปล่านะ...” ยุนโฮมองตามอย่างงงๆ หรือว่าจะคิดว่าเรื่องที่ไอ่สองคนนั้นพูดกัน??
และถ้าให้คิดเข้าข้างตัวเอง...ก็คงจะมีอยู่แค่เรื่องเดียว...
ความคิดเห็น