คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [DYKM] :: ปัญหา ,, วันเกิด
.
.
.
.
.
.
.
“ได้รึยังประวัติ เบ ซึลกีน่ะ” คยูถาม
“ได้แล้วครับ”
“ว่ามา”
“เป็นเด็กบาร์ที่คุณซีวอนหิ้วมาครับ”
“ฐานะทางบ้านล่ะ”
“บ้านถูกยึดพ่อแม่เลยเอาไปขายให้กับบาร์ครับ”
“เหอะ แล้วมาทำเป็นยืดคิดว่าไฮโซมาจากไหนวะ” คยูพูดอย่างการเกรี้ยว
“คุณหนูจะไปไหนครับ”
“จะไปยั่วใครบางคนซักหน่อย” คยูพูดยางเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินขึ้นบนไดตรงไปยังห้องพี่ชาย
ก๊อกๆๆๆ
คยูแสร้งทำเป็นมารยาทดีเคาะประตูเพื่อทำบางอย่างให้ตัวเองสะใจเล่น 55
“มีอะไร” เมื่อคนที่เปิดประตูเห็นหน้าคยูก็แว๊ดใส่ทันที
“ผมไม่ได้มาหาคุณ” คยูพูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องอย่างไม่สนใจ ตรงเข้าไปหาซีวอนที่เหมือนพึ่งจะตื่นนั่งบึ้งตึงอยู่บนเตียงทันที
“คยู” ซีวอนเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆ ไอ่เหตุผลที่ทำให้เค้าดื่มเหล้าก็เพราะโดนคยูต่อยนี่แหละ
“ทำไมเรียกซะห่างเหินเลยไม่เรียกที่รักอย่างเมื่อก่อนแล้วหรอคร๊าบบ” คยูเดินเข้าไปนั่งข้างๆ พลางซบไหล่ผู้เป็นพี่ชาย
“หืมมม” ซีวอนเลิกคิ้วอย่างงงๆ
รวมถึงคนที่ยืนมองอยู่ตรงปลายเตียงด้วย งงไม่แพ้กัน
“ถ้าพี่ไม่เล่นตามผม ผมจะโทรไปฟ้องพ่อว่าพี่ต่อยหน้าผม” คยูถือโอกาสที่ซึลกีไม่ได้มองกระซิบกับซีวอน
ซีวอนตกใจเล็กน้อย ใครกันแน่ที่โดนต่อย -*-
“โอ๋ อย่างอนสิครับพี่ก็แค่เห็นว่ามีคนอื่นอยู่” คยูรู้สึกได้ว่าซึลกีหันขวับมาจ้องหน้าพวกเค้าทันทีเมื่อได้ยินคำว่า คนอื่น
“คนอื่นหรอคะ แล้วเมื่อคืนล่ะคะซีวอน” ซึลกีถามอย่างสะกดอารมณ์
“ผมก็แค่เมา แล้วอีกอย่างนะ ผมว่าผมอาจจะไม่ได้มีอะไรกับคุณก็ได้” ซีวอนนึกถึงเหตุการณ์ที่เค้ากึ่งหลับกึ่งตื่นตอนที่ขึ้นมาถึงห้อง
“พูดยังงี้ได้ยังไง เพราะว่าอิเด็กล้างรถนี่ใช่มั้ย” ซึลกีชี้มาทางคยู
“เด็กล้างรถ?”
“นี่ป้า ตัวเองเป็นแค่พวกเด็กบาร์อย่ามาทำถือสิทธิ์อะไรมากได้มั้ย ตัวเองแทบจะไม่เหลือศักศรีอยู่แล้ว” คยูพูดอย่างดูถูกก่อนจะทำเป็นซบหน้าลงกับอกซีวอน แต่ก็ไม่วายหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาให้คนที่ยืนวี๊ดว๊ายอยู่ปลายเตียง
ซีวอนที่ถึงจะงงกับคยูแต่ก็ต้องเล่นตาม ก็นี่น้องหนิ แถมยังมีขู่ด้วย
“กลับไปก่อนไป” ซีวอนบอกกับซึลดีที่แทบจะลงไปเลื้อยอยู่ที่พื้น
“หึ่ยย ชั้นจะฟ้องคุณพ่อ ซีวอนไม่รู้รึไงว่าพ่อชั้นเป็นใคร” ซึลกีงัดไม้เด็ดที่เคยใช้กับคนอื่นมาใช้
“ใช่คนที่ถูกยึดบ้านเจ้าหนี้ตามทวง จนต้องเอาลูกมาขายรึปล่าวล่ะ” คยูตอบแทน ซึลกีเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“กะ...แก”
“เห้ๆ อย่ามาเรียกคยูอย่างงั้นนะ” อันนี้ซีวอนไม่ได้เล่นตามคยูแต่พูดตามจริง เป็นแค่ผู้หญิงตามบาร์อย่ามาชี้หน้าน้องเค้า แถมยังเรียกว่า แก เด็ดขาดเลยนะ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ซึลกีแหกปากดังลั่น ทั้งคยูและซีวอนยกมือขึ้นอุดหูทันที
ปังง!~
“เห้อออออ” คยูถอนหายใจก่อนจะขยับออกจากไหล่ของซีวอน
“พี่ต่างหากที่ควรจะถอนหายใจ นี่เล่นอะไรน่ะห้ะคยู”
“ก็ใครใช้ให้พี่เมาล่ะ รู้มั้ยว่าเมื่อคืนน่ะอินั่นมันเรียกผม ด่าผมว่าอะไรบ้าง”
“แล้วว่าอะไรบ้างล่ะ”
“ก็....เด็กล้างรถ แกจะไปไหนก็ไปเลยอย่ามาเสนอหน้า แล้วก็สุดท้ายนะ อิเวร สวยตายแหละมึง” ซีวอนถึงกับเลิกคิ้วด้วยความงงที่เริ่มทวีคูณ
รู้สึกประโยคสุดท้ายนั่นคยูเองไม่ใช่หรอที่เป็นคนพูดใส่ยัยนั่น 555
“แล้วทำไมเค้าต้องพูดอย่างงั้นด้วยล่ะ”
“เค้าคิดว่าผมเป็นเมียเก็บพี่มั้ง แต่ไม่มีทางหรอกผมออกจะหล่อ” คยูเอ่ยชมตัวเอง
“พี่หล่อกว่า”
“แต่พี่แก่กว่า”
“มันเกี่ยวอะไรด้วยอ่ะ”
“พี่แก่กว่าเดี๋ยวพี่ก็เหี่ยวก่อนเพราะงั้นตอนพี่เหี่ยวผมก็ยังหล่ออยู่ โฮะๆๆๆๆ” คยูหัวเราะอย่างบ้าคลั่งกับความคิดของตัวเอง
“= =^”
รู้สึกว่าทั้งคู่จะลืมเรื่องที่โกรธกันเมื่อวานไปแล้วซะสนิทเลยนะ
.
.
.
.
.
.
.
.
“นี่วอน ตกลงจะไม่ช่วยทึกแล้วใช่มั้ยเนี่ย เห็นเงียบไปเลย” อีทึกที่โทรมาหาซีวอนถามขึ้นอย่างอารมเสีย
“โทษทีนะพอดีมีเรื่องวุ่นๆ แล้วมันได้เข้ามาหาทึกมั่งรึปล่าวล่ะ”
“ไม่นะ เห้อ... คังอินต้องการจะทำอะไรกันแน่”
“แต่นี่ วอนยังไม่รู้เลยนะว่าทึกกับไอ่เจ้านั่นอ่ะเลิกกันตอนไหน” ซีวอนถามความค้างคาใจที่สงสัยมานาน
“ก็ไอ่วันที่วอนกับคังอินมีเรื่องกันนั่นแหละ” อีทึกตอบเสียงเศร้าๆ
“งั้นแผลที่ตาทึกวันนั้นที่วอนเห็นฝีมือมันงั้นสิ” ซีวอนยังคงจำได้ดี รอยช้ำวันนั้น
“แหะๆ ไปโทษคังเค้าก็ไม่ถูกหรอก ทึกนี่แหละผิดเอง”
“เอ๊?”
“ก็พอคังอินเค้าบอกเลิกเสร็จเค้าก็จะเดินหนีไป แต่ทึกก็ดื้อเข้าไปฉุดรั้งเค้าไว้ก็เลยโดนสะบัดไปกระแทกกับกิ่งไม้” น่าสงสารT^T
“เวรกำ ยังไงมันก็ผิด มันเป็นคนสะบัดทึกออกหนิ” ซีวอนพูดตามความคิด
“ช่างมันเหอะ นี่มันสองปีแล้วนะ ยังอุตส่าห์จำ” อีทึกโวยวายขึ้นมา จะมาจำทำไมเนี่ย อย่าให้เค้าคิดมากได้มั้ย
“วอนจำทุกอย่างเกี่ยวกับทึกได้ทั้งนั้นแหละน่า”
.
.
.
.
.
.
“ว่าไงนังเป๋” เสียงทักทายเรียกให้คนที่กำลังจะเดินเข้าห้องเรียนชะงัก
“ฮันจ๋า~” ฮีชอลเมื่อรู้ว่าเป็นเสียงของใครก็เข้าไปซบอิงไหล่คนข้างๆทันที
“ห้ะ!” ฮันคยองร้องอย่างตกใจ
เพี้ยะ
ฮีชอลตบหัวคนข้างๆเบาๆ
“ตะโกนหาป้าหรอ” ฮีชอลกระซิบด่า
“นี่นังเป๋แกไปเดินตกท่อที่ไหนมา” เสียงนั่นดูเหมือนจะฉุนกับภาพสวีทที่อยู่ตรงหน้า [สวีทยังไง?]
“ใครชื่อนังเป๋อ่ะ แล้วนี่เสียงนกเสียงกาที่ไหนหรอฮัน” ฮีชอลจงใจพูดดังๆเพื่อให้คนที่เรียกตนได้ยิน
“ก็แกนั่นแหละ อิขาแดง” ฮีชอลถึงกับหันไปตามคำเรียกทันที
“มีอะไร -*-”
“ฉันอุตส่าห์เป็นห่วงเห็นว่าเป๋เลยแวะมาตอกย้ำ ไปและนะ โฮะๆๆๆ” แจจุงเดินหนีไปอย่างหน้าหมั่นไส้
“ฮันอย่าห้าม อย่าห้ามมม” ฮีชอลทำท่าจะวิ่งออกไป
“รู้สึกชั้นอยู่ห่างจากแก 1 เมตรนะ - -” ฮีชอลหันมาค้อนขวับที่ไม่รับมุขด้วยก่อนจะกะเผกๆ เดินหนีไป
.
.
.
.
.
.
.
“เรื่องเมื่อวานหมายความว่าไง” ซีวอนถามคนเป็นน้องที่นั่งกดเกมส์อยู่ที่ห้องรับแขกอย่างเมามันส์
“เรื่องไหนล่ะ”
“ก็ที่ทำเป็นออเซาะพี่ให้เบซึลกีเห็นนั่นไง”
“อ๋ออ ก็ไม่มีไรนี่ สนุกๆ” คยูตอบแบบขอไปที
“จริงหรอ พี่ว่ามันคงไม่ใช่แค่นั้นใช่มั้ย” ซีวอนมองคยูอย่างจับผิด
“หึ่ย ยย ย อย่ามามองผมด้วยสายตาแบบนั้นนะ แล้วเรื่องที่เอาผู้หญิงเข้าบ้านจะอธิบายว่าไง” คยูย้อนถามบ้าง
“ก็เพราะนายนั่นแหละ”
“เพราะผม? พี่อย่ามาบ้าไปอารมณ์เสียเรื่องอะไรมาถึงได้ประชดชีวิตกินเหล้าคว้าผู้หญิงตามบาร์กลับมานอนบ้านเนี่ยยย” คยูร่ายยาวเป็นชุด เรื่องอะไรมาโทษว่าเค้าเป็นคนทำ
“ก็เพราะนาย ต่อยพี่ไงเล่า”
“แค่ผมต่อยพี่เนี่ยนะ” รู้สึกเหมือนคยูจะเพิ่งนึกได้ว่าวันนั้นหลังจากที่รู้ความจริงตัวเองก็ปล่อยหมัดใส่ซีวอนทันที
“นี่คยูพี่อะรักคยูมากเลยนะ คยูต่อยพี่ทีก็โคดเสียความรู้สึกแล้ว” ซีวอนบอกตามความจริง
“เหอออ มีอิทธิพลขนาดนั้นเลย”
“เห้ออ...ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร พี่ไปก่อนละกัน”
“เดี๋ยววววว” คยูรั้งแขนพี่ชายสุดหล่อเอาไว้
“ดีกัน” คยูพูดเรียบๆ เมื่อซีวอนหันหน้ามา
“ดีมากไอ่น้องรักเดี๋ยวพรุ่งนี้ซื้อหนมมาฝาก” ซีวอนผลักหัวคยูนิดนึงก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป
“นี้เค้าเห็นเราเป็นเด็กอนุบาลรึไงนะ -*-”
.
.
.
.
.
.
.
.
“เห้ยๆๆๆ ฮยอกๆ” ดงเฮตะโกนเรียกฮยอกแจเสียงดัง
“หา”
“อาทิตย์หน้าวันอะไรเอ่ยยย”
“นั่นน่ะสิ วันพุธมั้ง” ฮยอกแจยิ้มกรุ่มกริ่ม
“เชอะ” ดงเฮสะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ
“โห่ อย่างอนดิ ชั้นรู้หรอกน่าว่าวันเกิดแกน่ะ” ฮยอกแจพูดพลางยิ้มหัวเราะ
“เหอะ มีแกล้งกันด้วยน่าเกลียดจริงๆเลย” ดงเฮได้ทีว่า
“นี่อย่ามาพูดงี้นะ เดี๋ยวไม่ต้องเอาของขวัญ” ฮยอกแจพูดหน้าตาจริงจัง
“ง่า โอเคๆ แล้วคิบอมล่ะลืมวันเกิดชั้นรึยังงง” ดงเฮเปลี่ยนเป้าหมาย
“ลืมไปแล้ว”
“พวกนายนี่แกล้งชั้นกันนักใช่มั้ย ดี ชั้นจะไม่ชวนพวกนายไปงานวันเกิด เชอะ!”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
.
.
.
.
.
.
.
“อาทิตย์หน้าวันเกิดพี่ดงเฮหรออ” คยูถามหน้าตายิ้มแย้มเมื่อได้รับทราบข่าวสารใหม่จากตากล้องมือดี
“แน่นอน นายก็ไปด้วยละกันนะเพราะพวกชั้นนี่ไปกันหมดเลยยย” ซองมินชวน
“ไปดิๆ”
“อย่าลืมเตรียมของขวัญดีๆ ไปให้พี่เค้าล่ะ” ซองมินยังคงพูดต่อ
“อันนั้นมันแน่นอน” รับรองว่าพี่ดงเฮต้องดีใจจนน้ำตาร่วงแน่ๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
“อาทิตย์หน้าวันเกิดดงเฮมึงจะไปกับกูป่ะ” คังอินหันไปถามเพื่อนซี้
“ไปทำไมอ่า ขี้เกียจ”
“โหยย วันเกิดดงเฮทั้งทีไปด้วยกันหน่อยเด้”
“นี่แกรู้สึกจะสนิทกับน้องเค้าจังเลยนะ ตั้งแต่ 2 ปรก่อนก็ดีกับน้องเค้าผิดกับตอนที่น้องเค้ายังคบกับไอ่เจ้านั่นน่ะ”
“เอาเหอะน่า ไม่ต้องรู้หรอกว่าด้วยเหตุผลอะไร”
เพราะดงเฮน่าสงสาร แล้วเค้าก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้ดงเฮเสียใจด้วยน่ะสิ
เค้ายังจำประโยคนั้นได้ดี หลังจากที่ดงเฮเลิกกับซีวอน
‘สมใจพี่รึยังล่ะ นี่ไงน้ำตาของผม ความเจ็บปวดของผม ผมเสียใจด้วยนะ ที่พี่ซีวอนเค้าไม่รู้สึกอะไรเลย’
มันดูเหมือนดงเฮพูดตอกย้ำตัวเองที่ซีวอนไม่แม้แต่จะเสียใจ
ตั้งแต่นั้นคังอินก็ชวนดงเฮไปเที่ยวบ่อยๆ จนเรียกได้ว่าสนิทกันเลยทีเดียว
+++++++++++
555
แอบมีวอนคยูสวีทททท
คริคริ
วันเกิดด๊องจะมีเรื่องให้เซอไพร์สเยอะแยะเลย
โฮะๆๆๆ
ติดตามๆ
ความคิดเห็น