คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 21 days, วันที่ ๘. part,๒
EIGHTH DAY. part2
หืมมมมมม ที่นี่ที่ไหน ?
ตาสวยค่อยๆ เปิดออกก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องนอนโทนสีเทา ที่ไหนวะเนี่ย !!!
เมื่อสติเริ่มเข้าที่ ร่างสูงก็เด้งขึ้นขากที่นอนนุ่มก่อนจะหันซ้าย หันขวา มองไปรอบๆ ห้องที่...โล่ง?
เห้ย ทำไมรู้สึกว่าโล่งเกินไปล่ะ ?
กำแพงไม่มีอะไรแขวนอยู่เลย จริงๆ ก็ไม่น่าแปลก
โต๊ะที่ดูเหมือนโต๊ะทำงาน ไม่มีอะไรอยู่เลย ? มีเพียงแม๊คบุ๊คสีเงินวางปิดไว้
ห้องนอนส่วนตัวแบบนี้...สิ่งที่ขาดไม่ได้
รูป ? คนเราก็ควรจะมีรูปภาพของตัวเองหรือของใครซักคนบ้างสิ
แจจุงเหลือบมองไปที่โต๊ะข้างเตียง ก็มีเพียงแค่โคมไฟ
แม้แต่นาฬิกาปลุกยังไม่มี ? หืมม ? ลิ้นชักปิดไม่สนิทหนิ...
แจจุงชะเง้อหน้าไปมองอย่างอยากรู้อยากเห็น...
นั่นมันขอบกรอบรูปหนิ แต่มองไม่เห็นรูปแฮะ ขอหยิบดูหน่อยละกัน > <
แจจุงเอื้อมมือไปหมายจะเปิดลิ้นชักให้มากกว่าเดิม...
“ทำอะไร ?” แจจุงสะดุ้งก่อนจะหันไปมองที่ประตูห้องที่มีร่างสูงหล่อ เท่ ดูดี (มากไปๆ) ยืนกอดอกพิงกรอบประตูมองมาทางเค้า
“ย...ยุนโฮ!” เห้ย นี่ห้องนอนชองยุนโฮหรอวะ ? ! แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงง งง ง
แจจุงรีบก้มมองสำรวจตัวเองทันที ก่อนจะเงยหน้ามองยุนโฮ
“นี่ห้องของนายงั้นหรอ ?” แจจุงถามเพื่อความแน่ใจ
“ก็ฉันยืนอยู่นี่...” - -+ คือถ้าตอบยาวๆ มันคงจะตอบว่า ก้ฉันอยู่อยู่ตรงนี้จะให้เป้นห้องใครได้ล่ะ ประมาณนี้ใช่มั้ย ! หนอยแน่ กล้ากวนตีนแบบกระชับๆ ได้ยังไงกัน (?)
“แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ?”
“มีคนเอานายมาส่งที่ประชาสัมพันธ์ แล้วอาราก็ให้ฉันพานายขึ้นมา” ยุนโฮอธิบาย
นี่เรียกพี่อารายังเรียกว่าอาราเฉยๆ เลยงั้นหรอ - -;
“ฉันเป้นลมไปใช่มั้ย ?” แจจุงถามเมื่อจำได้ลางๆ
“ใช่ ไปกินข้าวได้แล้วฉันไปซื้อมาให้” ยุนโฮหันหลังเดินออกไปจากห้อง
หืมม ? ซื้อข้าวมาให้งั้นหรอ...จะว่าไป
หิวววววว วว ว วว ว ว
แจจุงรีบลุกเดินออกไปตาม ก่อนจะได้กลิ่นข้าวต้อมกุ้งลอยมาเตะจมูก
แจจุงนั่งลงที่โต๊ะทานข้าวเล็กๆ ของยุนโฮ ก่อนจะตักข้าวต้มเข้าปาก
“โอ้ยยยย ร้อน !!” แจจุงอ้าปากพ่นควันร้อนๆ ออกมาจากปาก ตาสวยคลอไปด้วยน้ำตา
“-*- ทำไมไม่เป่าเล่า” ยุนโฮที่เดินมานั่งตรงข้ามบ่น
“ก็คนมันหิว… นายนี่ใจดีจังอุตส่าห์ไปซื้อมาให้” แจจุงยิ้มขอบคุณ แต่ก็ต้องค่อยๆ หุบยิ้มเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้...
“ที่ฉันต้องเดินกลับหอจนเป้นลมก็เพราะนายนี่หว่า !” แจจุงตักข้าวต้มเข้าปากก่อนจะมองหน้ายุนโฮอย่างเอาเรื่อง
“ฉันบอกแล้ว ว่า 10 นาที...”
“โอเค้ ! ขอโทษละกันที่ให้รอ” แจจุงพูดจบก็ก้มหน้ากินข้าวต้มและไม่เงยหน้าขึ้นมามองยุนโฮอีก
“ขอโทษ ที่ทำให้เป็นลม...”
“แค่ก แค่ก แค่กก” แจจุงวางช้อน พร้อมกับปิดปากสำลักข้าวต้ม ยุนโฮยื่นแก้วน้ำให้
แจจุงรับมาดื่ม ก่อนจะกระแทกกับโต๊ะ
“เฮ้อออ....เกือบตาย”
“เป็นอะไร ?”
“ก็สำลักน่ะสิ นายพูดคำว่าขอโทษเป็นด้วยรึไงกันนะ !” แจจุงยังคงโวยวาย
“กินต่อไปเถอะ แล้วนายก็กลับห้องไป...” อะไรของมันเนี่ยยยย กินต่อก็ได้
นี่วันนี้อารมณ์ไม่ดีนะ กินอิ่มแล้วค่อยอ่อยละกัน !
“ตอนนี้กี่โมง ?” แจจุงถามขึ้น
“3 ทุ่ม”
“หืมมมมม 3 ทุ่มแล้ว !” แจจุงตกใจรีบควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูเวลา ซึ่งก็คือสามทุ่มแล้วจริงๆ
“นายหลับไป 5 ชั่วโมงกว่า” ยุนโฮขยายความ แจจุงพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะคิ
“หลับมากไปนะบางที - -; “ แจจุงพูดกับตัวเอง ก่อนจะพึ่งนึกได้ว่าเค้าไม่ได้เอากระเป๋าตังออกมา...แล้วคีย์การ์ดก็อยู่ในกระเป๋าตังค์
แม่งงงงงง Y^Y ถึงจะอยากอ่อยแต่ไม่อยู่กับชองยุนโฮเด็ดขาด มันไม่ปลอดภัยอย่างมากที่สุดเลยนะเว้ย T^T
“เป็นอะไร ?” ยุนโฮเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคนสวยที่นั่งอยู่ตรงข้ามเค้าดูกังวลแปลกๆ
“ฉันไม่ได้เอาคีย์การ์ดออกมาจากในห้อง มันอยู่ในกระเป๋าตังค์และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันต้องเดินกลับ Y^Y”
“ก็ลงไปขอคีย์การ์ดข้างล่างสิ” ยุนโฮแนะนำ
“เออ ! นายนี่ฉลาดเนอะ งั้นฉันอิ่มแล้ว ไปละนะชองยุนโฮ ขอบคุณมาก” แจจุงรีบลุกขึ้นก่อนจะโบกมือลาไปทันที
3 ทุ่มที่ห้องของชอง ยุนโฮ ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเท่าไรหรอก - -!!
แจจุงลงลิฟท์มาถึงที่เคาท์เตอร์ที่ล๊อบบี้คอนโด ก็ต้องเซ็ง เมื่อมีแค่คุณลุงยามยืนอยู่ตรงประตูเท่านั้น ส่วนที่เคาท์เตอร์ก็มีป้าย 3 เหลี่ยมตั้งไว้ว่า
ติดต่อได้ใหม่พรุ่งนี้ 8 โมง ! ขอบคุณมากนะ ซาบซึ้งทุกคนเลยว่ะ T^T
เห้ยยยยย นอนแม่งตรงล๊อบบี้นี้เลยได้เปล่าวะ ไม่อยากกลับไปพึ่งชองยุนโฮแล้วน้า วันนี้เจอกันมากไปอะไรไป - -; เฮ้อออออ....ขอปีนระเบียงห้องยุนโฮแล้วดิ่งตัวลงไปที่ห้องเราจะไหวเปล่าววะ
ไอ้บ้าคิมแจจุง คิดอะไรเป็นการ์ตูนเลย - -!
โอเค้ เราก็ออกจะแมน ถ้าไอ่ยุนโฮมันจะทำอะไรก็เตะแม่งเลยละกัน เอาวะ ไปก็ไป
ถึงจะเสียฟอร์มนิดนึงก็เฮอะ YY
ติ๊งหน่องงงง ~~
กริ๊กก...
“กลับมาทำไมอีก ?” ขอบคุณนะ ประโยคดูต้อนรับมากอ่ะ
ตอนนี่ร่างสูงเปลี่ยนเป็นเสื้อกล้ามสีเทากับกางเกงผ้าบางลายสก๊อตเรียบร้อย
ชุดมันแบบ -.,-
“ไม่มีใครทำงานอยู่ข้างล่างแล้วล่ะ...ฉันนน....ฉัน...” โว๊ะ จะให้พูดได้ยังไงว่าขอนอนด้วยน่ะ !
“จะนอนก็นอนสิ...” ยุนโฮเดินนำเข้าไปในห้อง ปล่อยคนสวยให้ยืนอ้าปากค้างอย่างไม่คิดว่าจะยอมกันง่ายๆ แบบนี้ไว้หน้าห้อง
“เห้ย ! จริงป้ะเนี่ย ? งั้นฉันไม่เกรงใจนะ” ผมเดินตามเข้ามาในห้องโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูให้
จะว่าไปจริงๆ ก็เป็นโอกาสดีที่จะได้สนิทกับชองยุนโฮน่ะนะ...
ว่าแต่มันเหลือกี่วันแล้วล่ะเนี่ย ? เมื่อคิดได้ว่าตัวเองไม่ได้กากบาทปฏิทินมาหลายวัน แจจุงก็จัดการค้นหาสมุดเล่มนั้นในกระเป่าก่อนจะเปิดออกดู
วันนี้วันอังคาร...
วันนี้วันที่ 8 สินะ ! วู้วว เหลืออีกแค่ 13 วันเอง ! ไม่ถึงสองอาทิตย์แหนะ > <!
“ทำอะไรอยู่ ?” ยุนโฮเดินออกมาจากห้องนอนก่อนจะมองคนสวยที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างประหลาดใจ
แจจุงรีบปิดสมุดก่อนจะเงยหน้ามองยุนโฮ(อย่างมีพิรุท)ทันที
“เปล่าๆ ! ฉันนอนโซฟาก็ได้ นายไปนอนเถอะ” แจจุงรีบไล่
“อืม ตามใจ” ยุนโฮพูดจบก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
กริ๊ก !
แจจุงมองตามเสียงล๊อคประตูห้องอย่างแอบหมั่นไส้
ฉันไม่เข้าไปปู้ยี่ปู้ยำหรอกย่ะ !!
ก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟาตัวยาว แจจุงวางกระเป๋าลงบนโต๊ะกาแฟก่อนจะหยิบปากกาขึ้นมากากบาทปฏิทินให้เรียบร้อย บทความในบล๊อคเจ้าปัญหาถูกปริ๊นมาแปะไว้อย่างเรียบร้อยที่ด้านหลัง
แจจุงเปิดกลับมาอ่านหน้าที่เค้าจดคำถามลงไปแล้ว 4 ข้อลงไป ก่อนจะจดเพิ่มเติม
5. ชองยุนโฮเป็นคนประหลาด ? เดี๋ยวดีเดี๋ยวหยิ่ง ?
หมายเหตุ* ชองยุนโฮต้องแอบมีวิถีนินจา แว๊บไปแว๊บมาได้รวดเร็วมาก !
เห้ย ง่วงว่ะ !! หลับไปตั้ง 5 ชม. ยังไม่พออีกรึไง ? แจจุงวางสมุดลงบนโต๊ะก่อนจะล้มตัวลงนอนทันที เหมือนอยู่บ้านตัวเอง
ความคิดเห็น