คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [DYKM] :: ปัจจุบัน ,, พาผู้หญิงเข้าบ้าน
กลับมาปัจุจบัน*
“เนี่ยอ่ะนะ คือเหตุผลที่พี่ทำท่ารังเกียจพี่ดงเฮขนาดนั้น” คยูเมื่อฟังเรื่องจากปากของพี่ชายจบ กูถามขึ้นทันที
[อย่าลืมนะคะ ที่วอนเล่าให้คยูฟังเป็นส่วนที่เกิดขึ้นกับวอนเท่านั้น ส่วนเรื่องที่ด๊องหลอกวอนไม่ได้เล่า เพราะวอนไม่รู้]
“หึ แกไม่เจอกับตัวเองแกไม่รู้หรอก” ซีวอนพูดอย่างแค้นเคือง
“พี่ครับ ผมขอโทษนะ อย่าโกรธผมเลย” คยูพูดประโยคแปลกๆ ซีวอนงงเล็กน้อย
ผลัก~
หมัดหนักๆของผู้เป็นน้องพุ่งเข้าสู่หน้าหล่อๆของพี่ชายทันที
“คยู” ซีวอนมองน้องอย่างอึ้งๆ
“พี่เห็นว่าเค้าผิดฝ่ายเดียวหรอ พี่ไม่ผิดรึไง พี่เองที่เป็นฝ่ายทำตัวห่างเหินก่อน พี่เองที่นอกใจเค้าก่อน แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรไปเกลียดเค้าน่ะ เค้าต่างหากที่ควรจะเกลียดพี่ ผมไม่คิดเลยนะว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้” คยูพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาจนหมด ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องเรียนโดยไม่สนใจคนเป็นพี่ที่ได้แต่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
นี่คยูที่ไม่เคยก้าวร้าวกับเค้า เชื่อฟังมาตลอด
ต่อยเค้าเพราะเรื่อง ของเจ้านั่นอย่างงั้นหรอ
“เห้ยๆ น่าบูดมาเชียว อ่าว ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาอีกล่ะ” เพื่อนทั้งสองที่นั่งคุยกันอยู่ในห้องทักซีวอน
“ไม่ใช่หมาเว้ย” ถึงจะไม่พอใจที่โดนต่อย แต่ก็ไม่ชอบให้ใครหาว่าน้องตัวเองเป็นหมา
“อ้าว แล้วเทวดาที่ไหนล่ะท่าน” ฮันคยองถามต่อ
“ไม่ใช่หมา ไม่ใช่เทวดา น้องกูเนี่ยแหละ” ซีวอนตอบ เล่นเอาทั้งสองที่นั่งหัวเราะอยู่หยุดหัวเราะทันที
“เห้ยย ไอ่คยูเนี่ยนะ!!” ทั้งสองประสานเสียงกันดังลั่น
“เออ!”
“ไปทำอะไรให้มันไม่พอใจเข้าล่ะ” ฮีชอลถามบ้าง
“ก็มันอยากรู้เรื่องดงเฮ กูก็เล่าให้ฟัง แต่เสือกโดนต่อยเนี่ย” ยิ่งพูดก็ยิ่งไม่พอใจ
“555 กูยังอยากต่อยมึงเลยช่วงนั้นอ่ะ” ฮันคยองสารภาพบาป
“ชั้นด้วย” ฮีชอลสนับสนุน
“ไอ่ฮันต่อยกูยังพอว่า แต่แกอ่ะต่อยๆมาเหอะ ไม่สะทกสะท้าน” ซีวอนหัวเราะกร๊ากกับความคิดของเพื่อนตัวบาง
“งั้นมึงยืนขึ้นหน่อยดิ” ฮีชอลบอกก่อนจะยืนตามซีวอนที่ยืนขึ้นแล้วอย่างยากลำบาก [ลืมกันไปรึยัง ว่าเจ๊ใส่เฝือกอยู่]
ผลัก~
ฮีชอลปล่อยหมัดเข้าใส่ทันที
“อู้ยยยย” คนทั้งห้องที่หันมาตามเสียงที่ซีวอนเซไปกระแทกโต๊ะ ร้องอย่างหวาดเสียว
“เจ็บมั้ยวะไอ่วอน” ฮันคยองชะเง้อหน้าถามเพื่อนที่แทบจะลงไปกองกับพื้น
“มึงลองมาโดนมา” ซีวอนตอบก่อนจะยืนขึ้นอย่างมึนๆ
“หึ่ยย” ฮีชอลกระแทกก้นลงกับเก้าอี้
“ไอ่ซิน เก็บกดมาจากไหนเนี่ย” ซีวอนนั่งตาม
“ก็ตั้งแต่เมื่อ 2 ปีก่อน” ฮีชอลตอบไปตามความจริง
ซีวอนไม่สงสัยหรอก เพราะหมัดเมื่อกี้ ทำเอาเค้ากินเลือดปากของตัวเองไปเยอะเหมือนกัน
“ใช่ย่อยนะเนี่ย นี่ถ้าชั้นแอบมีกิ๊ก แกจะเอาคนนั้นถึงตายมั้ยเนี่ย” ฮันคยองพูดเล่น แต่ถ้าหากมันเป็นความจริงได้ เค้าคงจะดีใจมาก
“ไอ่บ้า” ฮีชอลเขินเล็กน้อยก่อนจะเฉไฉหันไปทำอย่างอื่น
“อิอิ” จะมีก็แต่ซีวอนที่ยิ้มกรุ่มกริ่มกับปฏิกริยาของเพื่อนทั้งสอง
“เห้อ เลิกเรียนแล้วชั้นกลับก่อนนะ” ดงเฮหันไปบอกกับฮยอกแจและคิบอม ทั้งสองก็ได้แต่พยักหน้ารับ
“พี่ดงเฮ” เมื่อเปิดประตูห้องเรียนออก ดงเฮก็ต้องพบกับร่างสูงโปร่งของรุ่นน้องยืนรออยู่
“อ้าว คยู มีอะไรหรอ?” ดงเฮถาม
“ผมมีเรื่องจะต้องคุยกับพี่ ไปกับผมหน่อย” คยูคว้าแขนบางพาไปยังสวนหลังโรงเรียน [มันคือสถานที่สิ้นคิด]
“มีอะไรหรอ” ดงเฮถามก่อนจะค่อยๆหย่อนตัวเองให้นั่งลงกับม้านั่ง
“คือ ผมรู้เรื่องมาจากพี่ซีวอนแล้วน่ะ แต่ผมไม่เชื่อหรอกนะ คือออ เอ่อ...ดงเฮช่วยเล่าให้ผมฟังได้มั้ย” คยูถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“อยากรู้ไปทำไมล่ะ” นึกว่ารู้แล้วจะเกลียดเค้าตามพี่ชายซะอีก
“คือ คนเรามันก็ควรฟังหูไว้หูไง ผมฟังด้านของพี่ซีวอนแล้ว ผมก็อยากจะฟังด้านของพี่บ้าง” คยูตอบอย่างมีเหตุผล เหตุผลที่ทำให้คนฟังยิ้มได้ ก่อนจ่ะค่อยๆเริ่มเล่า ทั้งหมดที่ตัวเองรู้ ตัวเองเห็น ตัวเองรู้สึก
คยูฮยอนเป็นผู้ฟังที่ดี ตั้งใจฟังแล้วคิดตาม เอาไปเปรียบเทียบกับสิ่งที่ได้ฟังมาจากซีวอน
แล้วยิ่งได้รู้ว่าดงเฮยอมที่จะโดนเกลียด ยอมที่จะเป็นฝ่ายเจ็บปวด เพียงเพื่อให้ซีวอนมีความสุข คยูยิ่งอึ้งกับความคิดของคนโตกว่า
สิ่งที่ทำให้ซีวอนเกลียดดงเฮ คือละครที่ถูกจัดฉากไว้ให้ซีวอนเห็น มันไม่ใช่ความบังเอิญอย่างที่ซีวอนคิด แต่มันเป็นสิ่งที่ถูกทำให้เห็น
ซีวอนจะรู้มั้ยนะ ว่าดงเฮยอมเก็บความเจ็บปวดนี้ไว้ในใจมานานแค่ไหน หลังจากที่เลิกกัน มีเพียงซีวอน ที่คิดไปเองว่าดงเฮคงจะมีความสุขกับคิบอม แต่จริงๆแล้วร่างบางจบปลักอยู่บนความทุกข์ที่ร่างสูงสร้างให้โดยไม่รู้ตัว
“เอ่อ...คยูจะเกลียดพี่อีกคนก็ได้นะ จะไม่เชื่อที่พี่พูด จะคิดว่าพี่กุเรื่องขึ้นมาก็ได้ พี่ไปก่อนนะ” ดงเฮพูดจบก็เดินหนีไปทันที
“ผมจะต้องทำให้พี่ซีวอนเข้าใจพี่ให้ได้ ผมสัญญาครับ” คยูมองตามร่างบางที่เดินด้วยความเร็ว
.
.
.
.
.
.
.
.
“นี่ ไอ่คุณชายเอาแต่ใจนั่น มันยังไม่เลิกทำหน้าแบบนั้นอีกหรอ” ฮีชอลหันไปกระซิบถามคนที่เดินอยู่ข้างๆ
“ช่างมันเหอะ ว่าแต่ แกจะอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน” ฮันคยองเหลือบมองขาของเพื่อนที่ห่อหุ้มไปด้วยเฝือกสีแดง
“เถอะน่า จนกว่าอิสีบ้านั่นมันจะลอกออก ยิ่งพูดก็ยิ่งแค้นไอ่คนผลิตสีนี่บ้านมันสีลอกรึไง ถึงต้องผลิตสีแบบนี้ออกมา” ฮีชอลเดินไปก็บ่นไป
“ใจเย็นๆ แกอ่ะน่าจะรีบล้างออกแต่แรก”
“พี่ครับๆ” เดินอยู่ดีๆก็มีรุ่นน้องคนนึงมาดึงเสื้อเอาไว้
“อะไร” ฮีชอลหันไปแว๊ดใส่
“เอ่อ....พวกพี่ใช้สียี่ห้อ เกาะเยี่ยม ในการทำงานใช่มั้ยฮะ” เด็กหนุ่มคนนั้นถาม
ทั้ง ฮีชอล และ ฮันคยอง ที่จำชื่อนี้ได้อย่างแม่งยำ หูผึ่งทันที
“ใช่” ฮีชอลตอบ
“แล้วมันดีมั้ยคับ”
“ก็เกาะติดดีเกินไปอ่ะน้อง”
“ว่าแต่น้องถามทำไมหรอ” ฮันคยองถามกลับบ้าง
“คือพ่อผมให้มาถามฮะ บ้านผมผลิต” เด็กหนุ่มคนนั้นตอบอย่างไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง
“งั้นพี่ฝากอะไรไปบอกพ่อน้องได้มั้ยอ่ะ” ฮีชอลถามยิ้มๆ
“ได้ฮะ”
“สียี่ห้อเนี้ย มันดีมาก จนทำให้คนๆนึงต้องใส่เฝือกเดินอย่างรันทด!!” ฮีชอลตะโกนใส่ก่อนจะค่อยๆยันตัวเองออกห่าง
เด็กหนุ่มได้แต่ยืนเอ๋อ นี่สีของเค้ามันเป็นอันตรายขนาดนั้นเลยหรอ??
แต่ความจริงก็คือ ที่ทำให้คนๆนึงต้องใส่เฝือกเพราะต้องการบดบังความเซ่อของตัวเองเท่านั้นแหละ
“นี่ถ้าเด็กคนนั้นมันไปบอกพ่อ แกจะทำยังไง เค้าไม่ต้องปิดกิจการกันเลยหรอวะ” ฮันคยองถามเพราะดูจากสีหน้าเด็กคนเมื่อกี้ ตกใจใช่ย่อย
“ช่างมัน” ฮีชอลตอบอย่างไม่สนใจ ปิดไปได้ซะก็ดี
“แล้วไอ่คุณชายนั่นมันไปไหนแล้วล่ะ” ฮันคยองเปลี่ยนเรื่อง
“มันไม่สนใจเราหรอกช่วงนี้ ห่างๆมันซักพักเหอะว่ะ” ฮีชอลแนะนำ
“ก็ดี”
“คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ” แม่บ้านที่ออกมาต้อนรับเอ่ยถาม
“คยูล่ะ” ซีวอนถามกลับ
“ยังไม่กลับมาเลยค่ะ เดี๋ยวอีกซักพักก็คงกลับมั้งคะ”
“อืม ถ้ากลับมาแล้วก็ให้ไปหาชั้นที่ห้องด้วยนะ” ซีวอนสั่งก่อนจะเดินเข้าบ้านตรงเข้าห้องของตัวเองไป
“นายจะไปซ้อมดนตรีที่บ้านชั้นด้วยกันมั้ย” ซองมินหันมาถามคยูที่นั่งเล่นอยู่ที่ขอบหน้าต่างห้องซ้อมดนตรี
“ไปก็ได้” คยูตอบรับ
“งั้นไปกันเลยเหอะ ไอ่แจจิน มินฮวาน หยุดสวีทกันซักแปปเหอะว่ะ เรียวแกก็จะไปด้วยใช่มั้ย” ซองมินหันไปบ่นกับคู่รักที่นั่งหยอกล้อกันอย่างหน้าหมั่นไส้
“วันนี้ชั้นขอบาย” เรียววุคตอบก่อนจะเก็บของๆตัวเองแล้วเตรียมจะเดินออกจากห้อง
“สวัสดีครับน้องเรียว” เสียงผู้มาเยือนเอ่ยทักคนที่กำลังจะกลับบ้าน
“อ่า...หวัดดีครับ”
“เออพี่เย่ จะพามันไปไหนก็ได้นะ วันนี้มันไม่มีธุระที่ไหน” ซองมินเดินมาผลักเรียววุคให้ออกไปยืนข้างเยซอง
“จริงหรอครับ” เยซองตาลุกทันที จะได้เที่ยวกับเรียวแล้วโว้ยย
“อ่าครับ” เรียววุคตอบแต่สายตาก็หันมาค้อนให้คนที่ยืนหัวเราะอยู่ในห้อง
“งั้นไปกินเค้กกันดีกว่า” เยซองแนะนำ
“แหะๆ ก็ได้ครับ” เรียววุคตอบรับก่อนจะออกเดินตามเยซองไป
“เอาไงดีล่ะเนี่ย วันนี้เราต้องบอกพี่ซีวอน ใช่ ต้องบอก พี่จะได้เลิกเกลียดพี่ดงเฮ” คยูฮยอนเดินวนไปวนมา พลางพูดกับตัวเองอย่างคิดหนัก
แสงไฟจากรถส่องตรงมาทางเค้า เป็นสัญญาณว่า ซีวอนกลับมาแล้ว
“พี่ซี...” คยูฮยอนวิ่งเข้าไปหาแต่ก็ต้องเบียดกระทันหัน เมื่อพบกับผู้หญิงร่างบางที่เดินออเซาะซีวอนลงจากรถ
“อ้าว แกคงจะเป็นเด็กล้างรถน่ะสิ มาช่วยชั้นพยุงคุณซีวอนด้วย แล้วก็เอารถไปเก็บ” หญิงสาวคนนั้นสั่งอย่างถือตัว
“เอ้า ยืนบ้ออยู่ทำไมล่ะ เดี๋ยวชั้นจะสั่งให้คุณซีวอนไล่แกออก” หญิงสาวชี้หน้า ก่อนจะ ค่อยๆพยุงร่างของซีวอนเข้าบ้าน
คยูฮยอนได้แต่ยืนนิ่ง
เด็กล้างรถ???
นี่เค้าแต่งตัวดูไม่สมฐานะขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย
“นี่แก เร็วๆ!!!” เสียงที่ยังตามจองล้างจองผลาญไม่เลิก
คยูฮยอนจึงต้องวิ่งตามเข้าบ้านไป
“นี่แกพยุงดีๆหน่อยได้มั้ย” หญิงสาวคนนั้นยังคงบ่นไม่เลิก
“หึ่ยย ทำไมไม่พยุงเองวะ” คยูฮยอนพึมพำ
“แกว่าอะไรนะ”
“ปล่าว”
“นี่! พูดน่ะให้มีหางเสียงหน่อยสิยะ ชั้นเป็นถึงภรรยาเจ้านายแกเลยนะ ระวังเถอะ จะต้องหางานใหม่” หญิงสาวยังคงบ่นพร่ำเพรื่อไปเรื่อยๆ
“หึ่ยยย ปล่อยได้แล้ว” หญิงสาวกระชากเสียงใส่เมื่อมาถึงหน้าห้องของซีวอน
“แกจะไปไหนก็ไปเลยนะ อย่ามาเสนอหน้า” หญิงสาวยังคงไม่เลิก
อินี่มันเป็นใครวะ
อยากกระโดดถีบหน้าชิบหายเลย
“เธอชื่ออะไรอ่ะ” คยูถาม
“พูดใหม่ซิ”
“เห้ออออ คุณผู้หญิงชื่ออะไรขอรับ” เพราะพอมั้ย! คยูฮยอนกัดฟันพูด
“แกจำชื่อชั้นไว้เลย เพราะชั้นเนี่ยแหละ ว่าที่นายหญิงของบ้านนี้ เบ ซึลกี” หญิงสาวพูดอย่างเชิดๆก่อนจะปิดประตูใส่หน้า
ปัง!~
“อิเวร สวยตายแหละมึง” คยูฮยอนพูดใส่ประตู ก่อนจะเดินปึงแงลงมาข้างล่าง
พี่ซีวอนเมา แถมยังพาผู้หญิงเข้าบ้าน
เพราะอะไรกันนะ???
“พัค เมียงซู” คยูฮยอนเรียก
“ครับคุณหนู” ซายวัยกลางเอ่ยรับ
“สืบประวัตินัง เอ้ย เบ ซึลกีให้ชั้นทีสิ” คยุฮยอนรู้สึกอยากจะรู้เรื่องผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นอย่างมาก
ไม่ใช่เพราะหลงไหล
แต่เหม็นขี้หน้า!!!
++++
ยืดเยื้ออีกตามเคย
ไร้สาระไปหน่อย 55
ความคิดเห็น