คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ,, ตอนที่ ๗ , ศึกเบาๆ / ยิ้มก่อนนอน :)
“ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกว่ามานั่งอยู่ตรงนี้ทำไม...”
“...”
“มันคงจะเป็นเวลาเดียวที่นายจะอยู่เงียบๆ ไม่ทำให้ฉันหงุดหงิดล่ะมั้ง...เชื่อเถอะซีวอน ฉันเกลียดนายแล้วจริงๆ...แต่มันมีความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามา...”
“..”
“ฉัน...”
“แหมมมม มานั่งอาลัยรักเก่าอยู่ตรงนี้เองหรอฮะรุ่นพี่!” เสียงที่ฟังดูก็พอจะรู้ว่าคนพูดน่ะเมามากขนาดไหนดังมาจากประตูบ้าน
ทำให้คนที่กำลังเหม่อพูดอยู่คนเดียวหันกลับไปมองอย่างรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ
“ออกมาทำไมฮีชอล”
“ถ้าผมไม่ออกมา จะได้เห็นหรอฮะว่ารุ่นพี่มานั่งเพ้ออยู่ตรงนี้”
“นั่นมันก็เรื่องของฉัน”
“แหม ยังไงซีวอนก็เคย เป็น ของ ผม เหมือนกันนะ ฮิฮิ ~ “ คำพูดที่ฟังดูเหมือนต้องการจะเยาะเย้ย แต่ท้ายประโยคกลับหัวเราะคิกคักอย่างคนเมาทำให้ประโยคฟังดูกวนประสาทเป็นที่สุด
“เป็นของที่เธอแย่งไปน่ะสิ !” แจจุงสวนกลับอย่างหงุดหงิด
“แต่ผมว่า เค้ายอมมาหาผมเองมากกว่านะ...^^”
“ก็เพราะความตอแหล มารยาของเธอยังไงล่ะฮีชอล” แจจุงลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับคนที่ยืนโงนเงนอย่างไม่มีหลัก
“รุ่นพี่ !” ฮีชอลตาสว่างขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเจอคำด่า ก่อนจะสาวเท้าเข้าใกล้รุ่นพี่คนสวยมากกว่าเดิมด้วยอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัว
“จะทำไม ? จะตบฉันอีกงั้นสิ ? ปลุกให้ซีวอนตื่นมาดูความเลวของเธอด้วยมั้ยฮีชอล ดีแต่ทำร้ายฉันลับหลังนักหนิ” แจจุงโวยวายออกมาอย่างเหลืออด
“หึ จะตื่นหรือไม่ตื่นก็ช่างซีวอนก่อนก็แล้วกัน” ฮีชอลเงื้อมือขึ้นหมายจะฟาดลงบนแก้มใสที่เชิดรอรับอยู่อย่างเก็บกด
หมับ !
“ย...ยุนโฮ” คนที่เชิดหน้าเตรียมรับฝ่ามือ ตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ เด็กที่ควรจะนอนอยู่บนชั้นสองของบ้าน กลับมาหยุดอยู่ข้างหลังของฮีชอล พร้อมๆ กับที่คว้าข้อมือบางนั่นไว้ในมือ
“มาจับครูไว้ทำไม !” ฮีชอลหันไปโวยวายใส่ก่อนจะพยายามสะบัดมือตัวเองออกจากพันธนาการที่แข็งแกร่งจนใบหน้าสวยเริ่มจะบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ
“แล้วครูคิมจะทำอะไรแจจุงล่ะครับ?” ยุนโฮถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ไม่เหมือนคนที่พึ่งรับแอลกอฮอลเข้าไปในร่างกายเป็นจำนวนมากเลยซักนิด
“นี่มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก” ฮีชอลสะบัดข้อมือตัวเองพ้นออกจากฝ่ามือแกร่งของยุนโฮได้สำเร็จ
“”ยุนโฮกลับไปนอนเถอะ” แจจุงไล่เขาอีกคน
“แต่ว่า...”
“อ๋ออออ ฉันรู้ละ ! นี่ก็คงจะโดนหว่านสเน่ห์ใส่ซะจนตาบอดสินะ” คนเมาพูดออกมาตามความคิดอย่างไม่เกรงใจใครอีกต่อไป
“มองไม่เห็นรึไงว่าเขาเดินลงมาหาแฟนเก่าเนี่ย ลงมานั่งเฝ้า นอนแกร่วรอบนห้องคงจะหงอยตายสิถึงต้องลงมา ใช่มั้ยยุนโฮ?”
“ครูคิมครับ อย่าแสดงท่าทีให้ผมรู้สึกหมดความเคารพในตัวครูมากไปกว่านี้เลย” ยุนโฮพูดชัดถ้อยชัดคำอย่างใจเย็น
ถึงเค้าจะไม่ค่อยรู้เรื่องความรักเท่าไรนัก
แต่ก็ไม่ได้โง่ จนมองคนอย่างครูคิมไม่ออก...
“แล้วคนแบบนี้น่ะหรอที่เธอจะเคารพ!” นิ้วเรียวตวัดชี้ไปทางอีกคนที่ยืนขนาบข้างยุนโฮอยู่เหมือนกัน
“หยุดพล่ามได้แล้วฮีชอล เธอเมามาก เข้าบ้านไปนอนซะ!” แจจุงตัดบท ถึงยังไงเขาก็เป็นรุ่นพี่ ก็ควรจะให้เกียรติให้ความเคารพเค้าบ้าง
“รุ่นพี่จะได้อยู่กับซีวอนต่อใช่มั้ย”
“นี่เธอประสาทรึเปล่า ฉันก็แค่เอาผ้าห่มออกมาให้ กลัวว่าจะหนาวตาย” แจจุงอธิบาย
“แล้วที่...”
“หรือว่าเธอเกิดเสียดายซีวอนขึ้นมาอีกล่ะ?” แจจุงที่พอจะดาได้ว่าอีกฝ่ายจะย้อนอะไรกลับมาก็รีบถามเข้าเรื่องอื่น เพราะไม่อยากให้ฮีชอลพูดถึงเหตุการณ์ที่เขาเผลอนั่งเพ้ออยู่เมื่อครู่
“เสียดายทำไม...ก็ใช้จนคุ้มแล้วหนิ หึ” สองแขนยกขึ้นก่อนออกพร้อมกับมุมปากที่ถูกยกขึ้นอย่างต้องการจะเยาะเย้ย
“ก็แบบนี้ล่ะนะ ของที่ได้ต่อจากคนอื่นไป ก็คงจะใช้ไม่ได้นาน...”
“!!!”
“นี่ก็คงยังหาของใหม่ให้ตัวเองไม่ได้สินะ ถึงต้องเที่ยวมาระรานอยู่แบบนี้” แจจุงว่าฮีชอลอย่างต่อเนื่องโดยไม้เว้นช่องว่างให้อีกฝ่ายได้เถียงเลยซักนิด
“ทำเป็นพูดดี...ระวังของใหม่ของตัวเองไว้ก็แล้วกัน ระวังจะกลายมาเป็นของของฉัน!!!” ฮีชอลพูดเสียงดังชัดเจนใส่หน้าของแจจุง ก่อนจะสะบัดตัวกระแทกเท้าเดินกลับเข้าไปในบ้าน
“เห้อออ” แจจุงพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเงยหน้ามองอีกคนที่เหมือนจะยืนนิ่งเงียบมาซักพักแล้ว
“...” ยุนโฮได้แต่มองสบดวงตากลมโตนั่นอย่างไม่มีอะไรจะพูด
“ยุนโฮ...”
“คงไม่อยากให้ผมอยู่ขัดจังหวะสินะ” ร่างสูงหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน ท่ามกลางอาการพูดไม่ออกของแจจุง
คนสวยได้แต่ยืนมองตามแผ่นหลังที่ห่างออกไปเรื่อยๆ อย่างทำอะไรไม่ถูก
“ย...ยุนโฮ...”
“สำหรับผม...ยังไงก็แค่ของเก่าที่คุณจะไม่มีวันกลับมาใช้สินะ...” แจจุงหันกลับมามองคนที่ลืมตาปรือๆ มองมาทางตน
ประโยคเมื่อกี้ ได้ยินอย่างชัดเจน...
“รู้แล้วก็เลิกตามตื้อฉันซะที ชเว ซีวอน” แจจุงพูดเสียงแข็ง ก่อนจะตามอีกสองคนก่อนหน้ากลับเข้าไปในบ้าน
ทิ้งไว้ก็แต่ชายหนุ่มที่สติแทบไม่เหลือพอจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นตามเข้าไป
“หึ...”
ชั้นล่างไฟปิดมืดสนิท จะมีก็แต่แสงจากโคมไฟหัวเตียงที่มองเห็นผ่านทะลุผ้าม่านที่ใช้ปิดกั้นบดบังกระจกห้องนอนของใครบางคนเอาไว้...
คงจะหนีกลับมานอนห้องของตัวเองสินะ
แจจุงเดินขึ้นบันไดไปช้าๆ จนมาถึงห้องนอนของตัวเองที่ประตูเปิดแง้มเอาไว้
มองลอดเข้าไปก็เห็นด้านหลังของใครบางคนที่นอนนิ่งอยู่ที่ฝั่งด้านในของเตียง
อ้าว แล้วห้องนอนข้างล่างที่เปิดไฟ ???
แอ้ดดดด...
เสียงเปิดประตูไม่ทำให้คนที่นอนอยู่ก่อนหน้าหันกลับไปมองเลยซักนิด
“ทำไมขึ้นมานอนบนนี้?”
“พอดีครูคิมเข้าไปนอนที่ห้องผมน่ะ”
“อ่อ...” แจจุงตอบรับอย่างไปต่อไม่ถูก
“แต่ถ้าไม่อยากให้ผมนอนด้วย ผมลงไปนอนที่โซฟาข้างล่างก็ได้นะ” ยุนโฮลุกขึ้นนั่งแต่ก็ยังคงหันหลังให้กับคู่สนทนาอยู่
“ไม่ต้องหรอก...นอนนี่นั่นแหละ...”
“...”
“ว่าแต่...เมื่อกี้ทำไมจู่ๆ นายถึงไปโผล่อยู่ข้างล่างได้ล่ะ?”
“ผม...”
“อย่าบอกนะว่าแอบดูอยู่?” แจจุงพูดอย่างรู้ทัน
“เอ่อ....”
“หึ เด็กน้อยเอ๋ย” แจจุงตรงเข้าไปนั่งข้างๆ ก่อนจะผลักหัวอีกฝ่ายเบาๆ อย่างขำๆ
บรรยากาศเริ่มดีขึ้น...
“ไม่ใช่เด็กน้อยซักหน่อย” ยุนโฮหันมาโวยวาย ด้วยใบหน้าที่บุ้ยแบบเด็กๆ จนแจจุงอดที่จะยิ้มมากกว่าเดิมไม่ได้
“เห้ออออ...อย่างน้อย นายก็ทำให้ฉันได้ยิ้มก่อนนอนล่ะนะ...” แจจุงพูดพร้อมกับส่งยิ้มจางๆ ให้กับอีกคนที่ยังคงทำหน้านิ่งสบตาเขาปริบๆ อย่างไม่อาจคาดเดาอารมณ์ได้
“...”
“เรื่องเมื่อกี้ก็ลืมๆ มันไปซะเถอะ...ยังไงเราก็คงต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน”
“...”
“กับฮีชอลด้วย นายต้องเป็นลูกศิษย์หมอนั่นอีกนาน...ระวังโดนหมั่นไส้กดเกรดให้ตกล่ะ” แจจุงทำหน้าขู่
“ไม่ตกหรอกครับ...”
“...”
“เพราะผมมีติวเตอร์ ดีน่ารักที่สุดในโลกยังไงล่ะ J” ยุนโฮยิ้มออกมาในที่สุด
ทำเอาคนที่ยิ้มขำอยู่ก่อนหน้าค่อยๆ หุบยิ้มลงอย่างทำตัวไม่ถูก
“นอนเถอะ...นี่มันจะเช้าอยู่แล้วนะ” แจจุงตัดบท
ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกย้ายไปนอนกันคนล่ะฝั่งเตียง โดยมีแจจุงเอื้อมตัวไปกดปิดไฟที่หัวนอนฝั่งตัวเอง
ความคิดเห็น