คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [DYKM] :: อดีตวอนเฮ 4 จบบ*
“อย่า...ม่ายยย” เสียงละเมอของดงเฮฟังดูอู้อี้ ร่างบางกระสับกระส่ายไปมาบนเตียงนอนหรู
“ด๊องๆ ไม่เป็นไรเว้ยย” คิบอมที่นั่งอยู่ข้างเตียงของร่างบาง จับตัวดงเฮไม่ให้ดิ้น
“คิ...บอม” ดงเฮเรียกชื่อคนตรงก่อนจะโผเข้ากอดร่างตรงหน้า พลางไหล่บางก็เริ่มสั่น
“ไม่เป็นไรนะ ร้องออกมาเลย” มือหนาเลื่อนขึ้นไปลูบผมอย่างอ่อนโยน
“ฮึก...มันจบแล้วใช่มั้ยบอม พี่ซีวอนเค้าไม่คิดที่จะปกป้องสัญญารักของเรา” ดงเฮค่อยๆผละออกจากร่างสูง พลางก้มหน้างุด
“แล้วจะทำยังไงล่ะ”
“มันถึงเวลาแล้วล่ะ ที่ชั้นจะยอมถอยออกมา” ดงเฮบอกก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนสนิทของตน
“แกจะไปบอกเลิกพี่เค้าหรอ”
“ชั้น...ชั้นก็อยากทำ แต่มันก็ยากนะ” ดงเฮไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าแล้วตอนเนี้ย
“แล้วถ้าแกไม่บอก พี่เค้าจะบอกแกรึไง” คิบอมถามกลับ
ดงเฮนิ่งเงียบซักพัก
“งั้นเอางี้....ว่าแต่ถ้ามันต้องให้แกช่วย จะช่วยชั้นได้มั้ยบอม” ดงเฮขอร้อง
คิบอมพยักหน้า
“ชั้นจะบอกพี่เค้าว่า ชั้นกับแกแอบคบกันมาโดยตลอด” ดงเฮบอกก่อนจะทำหน้าอย่างผิดหวัง ใครมันจะไปยอมช่วย
“ก็เอาสิ” แต่ผิดคาด คิบอมบอกเสียงเรียบ
“รักแกที่สุดเลย” ดงเฮโผเข้ากอดคิบอมอีกครั้ง ก่อนจะผละออกมายิ้มให้
“แกเป็นแฟนชั้นแล้วนะ” คิบอมบีบจมูกดงเฮเล่น
เพล้งง!~
ทั้งคู่หันไปมองที่หน้าประตู
“ขอโทษ มือมันลื่นน่ะ” ฮยอกแจก้มลงเก็บเศษชามข้าวต้มที่ตัวเองตั้งใจจะเอามาให้ดงเฮกิน
“โอ้ยย” สงสัยฮยอกแจจะรีบไปหน่อยจึงทำให้โดนเศษกระเบื้องนั้นบาด
“ไหนดูซิ” คิบอมรีบคว้ามือร่างบางมาดู
“แกไม่ต้องทำแล้วเดี๋ยวชั้นทำเอง ไปนั่งบนเตียงกับไอ่ด๊องนั่นไป” คิบอมสั่ง ฮยอกแจยอมทำแต่โดยดี
“เป็นอะไรมากมั้ย” ดงเฮจับไหล่เพื่อน
“ไม่!” ฮยอกแจเผลอกระแทกเสียงใส่ดงเฮ ดงเฮเหมือนจะตกใจเล็กน้อย
“เอ่อ...ขอโทษ พอดีชั้นเจ็บแผลน่ะ” เมื่อคิดขึ้นได้ฮยอกแจก็รีบขอโทษทันที ดงเฮยิ้มให้น้อยๆ
และตั้งแต่นั้น ดงเฮและคิบอมก็ทำตัวสนิทกันจนออกนอกหน้า ซีวอนที่สังเกตเห็นตอนแรก ก็แค่คิดว่าเป็นเพื่อนสนิทกัน
แต่ไอ่ที่เรียกกันว่า ที่รัก เนี่ยมันไม่เพื่อนสนิทธรรมดาแล้วมั้ง
‘ที่รักกินนี่สิ เค้าป้อนให้ๆ’
‘อุ้ย เลอะหมดเลย เดี๋ยวเค้าเช็ดให้นะ’
‘กินดีๆสิ’
‘ก็มันไม่อร่อยเท่าที่รักนี่หน่า’
‘บ้า อย่ามายั่วนะคิบอม’
เสียงที่ดังมาจากโต๊ะถัดออกไปภายในโรงอาหาร
ทำเอาร่างสูงของซีวอนที่นั่งฟังอยู่ตั้งแต่ต้น กำหมัดแน่น
จุ๋จี๋กันแบบซึ่งๆหน้าแบบนี้ มันเท่ากับเป็นการหักหน้ากันชัดๆ
ยังไงนายก็ยังได้ชื่อว่าเป็นแฟนชั้นอยู่นะ ดงเฮ
ซีวอนชายตาหันไปมองเล็กน้อย
ก็ต้องพบว่า ทั้งสองกำลัง จูบกัน
“มันจะมากไปแล้วนะ” ซีวอนลุกขึ้น กระชากตัวดงเฮออกทันที
“อะไรกันครับพี่ซีวอน” ดงเฮแกล้งถาม ทั้งๆที่ก็น่าจะรู้ว่ามันเพราะอะไร
“นายทำอะไรดงเฮ” ซีวอนถามอย่างพยายามสะกดอารมณ์
“ก็อย่างที่พี่เห็น”
“แต่นายเป็นแฟนชั้น”
“แล้วไง ผมขอถือโอกาสนี้แนะนำเลยนะ นี่ คิม คิบอม คนที่ผมแอบคบอยู่” ดงเฮพูดอย่างตรงไปตรงมา
ซีวอนอึ้งเล็กน้อย ไม่คิดว่าร่างบางจะบอกตรงๆ
“นี่นายคิดจะเรียกร้องความสนใจรึไง” ซีวอนพยายามคิดในแง่ดี
ดงเฮรักเค้าขนาดไหนทำไมจะไม่รู้
“หึ จะคิดยังไงก็เชิญ พี่เห็นยังไงมันก็เป็นอย่างงั้นแหละ” ดงเฮพูดก่อนจะหันไปคว้าแขนคิบอมเดินออกไป
“ฮึก...ฮือออ” ยังไงดงเฮก็เป็นดงเฮ
“โอ๋ ไม่ร้องน่า มันใกล้จะสำเร็จแล้ว” คิบอม โอบร่างบางพางดันหัวของดงเฮมาซบไหล่
“ชั้นทำถูกแล้วใช่มั้ย เลือกที่จะปล่อยให้คนรักมีความสุข โดยที่ชั้นจะไปจากเค้าเอง ชั้นยอมถอย ยอมถอย เพียงเพื่อไม่ต้องเห็นพี่ซีวอน ต้องอดทนคบกับชั้น” ดงเฮพูดไม่หยุด
“ในเมื่อแกคิดว่ามันถูก มันดี ก็ทำไปเถอะ ชั้นจะช่วยแกเอง” คิบอมสนับสนุน
“ขอบใจนะ” ดงเฮยิ้มให้
“แต่ทำไมตั้งแต่วันนั้น...นายรู้สึกเหมือนชั้นมั้ยว่าฮยอคตีตัวออกห่างจากพวกเรา” คิบอมถาม ต้งแต่วันที่เค้าตกลงจะช่วยดงเฮ ฮยอคแจก็หาข้ออ้างเพื่อที่จะไม่ไปไหนมาไหนกับพวกเค้าตลอด
ฮยอคเป็นอะไร...
“จริงสิ หาข้ออ้างตลอดเลย”
“หึ่ยยยยย” ซีวอนเดินเตะสิ่งของที่ขวางตามทางเดินของเค้าตลอดทาง
“เป็นห่าไรวะนั่น” ฮันคยองทัก
“ก็ดงเฮน่ะสิ แอบกิ๊กกะไอ้คิบอมนั่น” ซีวอนตอบอย่างฉุนเฉียว
“555 ดีแล้วไง มึงจะได้ตัดสายสัมพันธ์กับน้องเค้าได้ง่ายขึ้น” ฮันคยองบอกตามความคิด
“ไม่! ดงเฮทำอย่างงี้มันเท่ากับหยามหน้ากันชัดๆ คิดจะคบกับคนอื่นทั้งๆที่คนทั้งโรงเรียนก็รู้ว่าเค้าเป็นแฟนชั้นอย่างงั้นเหรอ” ซีวอนอธิบาย
“แล้วมันไม่หยามเค้ารึไง ที่แกก็แอบนอกใจเค้าเหมือนกัน” ฮีชอลเถียงขึ้นมาบ้าง
“นั่น...นั่นมันกูใช่ แต่ชั้นไม่ได้เข้าไปจูบอีทึกต่อหน้าดงเฮซักหน่อย” ซีวอนอธิบายอย่างเข้าข้างตัวเอง
“เห็นแก่ตัวไปป่าววะ”
“นั่นดิ อย่างงี้ดงเฮเค้าก็ไปทำอะไรลับหลังกับคนอื่นได้ นายก็ไม่ว่าใช่มั้ย”
“จะบ้าเหรอ ไม่มีทาง”
“อะไรของมึงวะวอน อย่ามาเห็นแก่ตัวนักเลย อย่าให้กูอยากถีบมึงมากกว่านี้” ฮีชอลเริ่มเดือด
ดงเฮก็เหมือนน้องของเค้าเลยนะ
“นี่แกจะไปเข้าข้างแทนเด็กนั่นทำไม” ซีวอนก็เริ่มมีน้ำโหไม่แพ้กัน
“ดงเฮเค้าออกจะเป็นเด็กดี น่ารัก แกอ่ะอาจจะคิดไปเอง หรือเกิดอาการจิตหลอนก็ได้หนิ”
“หึ่ยย งั้นกูไปหล่ะ คุยกับพวกมึง กูก็ผิดตลอด” ซีวอนพูดอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเดินออกจากห้อง
“อุ้ย ขอโทษ” ซีวอนร้องทันทีเมื่อเปิดประตูออกมาไม่ทันระวัง อกกว้างก็ถูกสิ่งมีชีวิตชนเข้า
“ไม่เป็นไร” เสียงหวานตอบ
“อ้าว อีทึก” ซีวอนเรียกชื่อคนตรงหน้า ถึงแม้จะก้มหน้าอยู่ซีวอนก็จำได้
“อ...อืม” อีทึกพยายามจะเดินหนี
“เดี๋ยวสิ” ซีวอนคว้าท่อนแขนบางนั่นไหวก่อน
“หน้านายไปโดนอะไรมา” ซีวอนถามเมื่อร่างบางหันหน้ามาพบว่ามีร้อยช้ำที่แก้มเนียน
“ป...ป่าว เราต้องไปทำงานแล้ว ขอตัวก่อนนะ” อีทึกรีบเดินหนีไปทันที
รอยนั่น มันเหมือนโดนอะไรฟาดหน้า
โดนทำร้ายหรอ?
แล้วใครกันล่ะ?
คังอิน?
ไม่หน่า ไอ่เจ้านั่นมันเป็นแฟนอีทึกนะ
ซีวอนได้แต่มองตามร่างที่รีบจ้ำอ้าวเดินหนีไปอย่างคิดไม่ตก
“นี่ๆ ฮยอก” ดงเฮสะกิดคนข้างๆ
“หืออ”
“เป็นอะไรรึปล่าว” ดงเฮตัดสินใจถาม หลายวันแล้วนะที่ดูซึมๆ เงียบๆ
“ปล่าวหนิ” ฮยอกแจตอบแต่ตาก็มองแต่นิตยาสาร
“อ่าๆ” ดงเฮไม่อยากที่จะเซ้าซี้ ไม่บอกก็ไม่บอก พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน
ดงเฮฉีกกระดาษมานิดนึงก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างใส่ลงไปก่อนจะยื่นให้คิบอม
ฮยอกแจเหลือบมองเล็กน้อย ก่อนจะกลับปมองกระดานอย่างไม่สนใจ
คิบอมรับกระดาษนั้นมาก่อนจะอ่าน
ฮยอกไม่สนใจชั้นเลย TT แต่พักเรื่องฮยอกไว้ก่อน เดี๋ยวพอเลิกเรียนชั้นจะส่งข้อความให้พี่ซีวอนมาหานะ แล้วเราก็ จัดการแผนสุดท้าย เคป่ะ
เมื่ออ่านจบคิบอมหันไปทางดงเฮแล้วยกมือท่าโอเคให้
ดงเฮพยักหน้ารับก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปสนใจกระดาน
ติ๊ด ติ๊ด ~~
ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่น่ะ เลิกเรียนมาหาผมหน่อย
ข้อความที่แสดงบนหน้าจอ ทำเอาคนอ่านต้องขมวดคิ้ว
คิดจะทำอะไรล่ะเนี่ย??
อ๊อดดดดดด~~~
“รอให้เพื่อนออกไปก่อนแล้วเราค่อยเริ่มแผน” ดงเฮบอกคิบอม
แหมแต่ฮยอกยังลุกหนีออกไปตั้งแต่ออดหมดคาบ
“เอาตามนั้นจริงๆหรอ”
“เอาดิ ถึงมันจะดูแรงไปหน่อยก็เถอะ” ดงเฮพูดแต่ในเมื่อตัดสินใจไปแล้ว
“ทำไมยังไม่ออกมาเนี่ย” ซีวอนที่ยืนพิงกำแพงอยู่ข้างประตู บ่น คนก็ออกมาเยอะแยะแล้วนะ
“อะ....อื้ม” เสียงที่ดังมาจากในห้องทำเอาซีวอนสะดุ้ง ก่อนจะค่อยๆชะเง้อมองเข้าไปในห้อง
แล้วภาพที่เห็น
.
.
.
.
หลังของคิบอมที่ใบหน้าหล่อกำลังซุกไซ้ไปตามต้นคอและบริเวณหน้าอกที่กระดุมเสื้อถูกปลด 3-4 เม็ด
ใบหน้าหวานที่ดูจะเคลิบเคลิ้ม หลับตาพริ้ม
มือบางไล้ไปทั่วหลังกว้าง
ปัง!~~
ซีวอนกระแทกประตูเข้ามาในห้องทันที
“พ...พี่ซีวอน” ทั้งคู่รีบผละออกจากกัน
“หึ อะไรกันเนี่ย นี่มันโรงเรียนนะ ถ้าอยากกันมาก ม่านรูดหน้าปากซอยก็ยังมี” ซีวอนพูดให้เหมือนไม่แคร์ แต่จริงๆ ภายในจิตใจก็ร้อนรุ่ม
มันจะหยามกันเกินไปแล้ววว
“มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ” ดงเฮปฏิเสธเป็นพัลวัน
“หึ แล้วจะให้คิดว่า ไอ่เจ้านี่มันกำลังชอนไชหาอาหารกินอยู่รึไง” [เหมือคิจะกลายเป็นหนอน]
“จะคิดอะไรก็เชิญ” คิบอมพูดตามบทที่ได้รับ
“พี่ตัดสินใจแล้วดงเฮ เราเลิกกัน” ซีวอนพูดขึ้นทันที
“ฮึก...พ...พี่ซีวอน” น้ำตาใสร่วงหล่นทันที
นี่ไม่ใช่การตบตา
แต่นี่มันเป็นน้ำตาที่เกิดมาจากความเสียใจจริงๆ
ถึงจะรู้ว่าคำๆนั้นยังๆมันก็ต้องได้ยิน
แต่มันก็ทำใจยอมรับไม่ได้
เค้าโดนทิ้งแล้ว
โดนคนที่รัก ทิ้งซะแล้ว
“ลาก่อน” ซีวอนพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ไม่เป็นไรหน่า” คิบอมค่อยๆ จัดเสื้อผ้าของร่างบางให้เรียบร้อย ก่อนจะลูบหัวอย่างปลอบโยน
“สำเร็จแล้วนะหมวย” คิบอมบอกยิ้มๆ
“อื้ม...ไม่มีอีกแล้ว ซีวอนดงเฮ ดงเฮซีวอน” ดงเฮเอ่ยเบาๆกอนจะซุกตัวลงกับอกอุ่น
“เป็นไงล่ะ ไอ่น้องที่แสนดีของพวกแกน่ะ พึ่งจะโลมเลียคลอเคลียกับไอ่เจ้าคิบอมนั่น” เมื่อมองเห็นเพื่อนทั้งสองนั่งเมาท์แตกกันอยู่ ซีวอนก็ระบายใส่ทันที
“หมายความว่าไง” ฮีชอลถาม
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ” ซีวอนบอกอย่างอารมณ์เสีย
“อย่าไปสนมันเว้ยซิน เราไปจุ๋จี๋กันทางนู้นดีกว่า” ฮันคยองบอกก่อนจะคว้าตัวร่างบางออกไป
“หึ่ยยยย ไอ่พวกบ้า” ซีวอนพาลเตะพุ่มไม้ที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างอารมณ์เดือดสุดๆ
ความคิดเห็น